Ik moet wat kwijt en heb even wat steun nodig - Lifestyle

Normaal hou ik hier niet van, maar ik voel me even niet helemaal 100% en ik zoek eigenlijk wat steun. Ik zal het proberen kort te houden.
Ik heb jarenlang een eetstoornis gehad. Toen de therapie daarvan niet liep, ben ik gewoon weggelopen, want ik kon het zelf wel. Dat werd me afgeraden, maar het lukte me toch. Dat is alweer een paar jaar geleden. Nu merk ik echter steeds meer dat het nog niet helemaal weg is. Het lijkt wel alsof de hele wereld om mij heen bezig is met afvallen. Ik vind mezelf ook de zwaar en deed/doe vrolijk mee, maar jeetje, ik merk dat ik veel meer naar dat extremere toeneig en daar ook weer behoefte aan heb. Alsof ik niet 'gezond' kan afvallen. Maar ik vind dat eigenlijk best raar en zorgelijk, want het gaat toch goed?
Het klinkt stom, maar het is bijna alsof ik daar weer naar verlang. Want dan val ik zo snel af. Dan gaat het zo snel. Dan word ik eindelijk eens mooi, enzovoorts, enzovoorts. Ik weet dat het onzin is, maar UGH, ik wil deze hele discussie niet in mijn hoofd voeren. Ik wil niet twijfelen. Ik wil BLIJ zijn en geen terugval krijgen maar het voelt wel zo alsof ik op een randje sta of zo? Alsof ik een keuze moet maken? Ik wil me fijn voelen en ook gewoon lekker in apps en met klasgenoten kunnen praten over fitter en gezonder worden, zonder meteen extreem te willen doen en maaltijden te willen skippen. Hoe vind ik die balans? Wat moet ik doen? Ik ben in de war, guys. Help ):

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Het lijkt me heel verstandig als je toch met een psycholoog of diëtist gaat praten. Blijkbaar heb jij een gevoeligheid voor ongezond met afvallen bezig zijn, en hoewel dat niets is waar je je raar over hoeft te voelen, is het wel ontzettend belangrijk om daar begeleiding bij te krijgen voor je er (weer) te ver in door gaat.
Wij als simpele mensen van Quizlet kunnen je van alles vertellen over de gevolgen van ongezond afvallen, maar daar ben je je zelf denk ik ook wel bewust van. Een eetstoornis is nou eenmaal heel hardnekkig en zelfs als je je in praktijk keurig aan de 'gezonde' regeltjes houdt, is het alsnog belangrijk óók van het mentale gedeelte af te raken.
Heel veel succes met wat je ook besluit te gaan doen en voel je vrij me een berichtje te sturen op momenten dat het niet zo lekker gaat, als je dat nodig hebt.

First of all, je word niet gek. Je bent niet zwak. Een eetstoornis valt eigenlijk onder een verslaving, net zoals automutilatie. Het ding met verslaving is, je kan ontzettend sterk terugveren en zelf er uit komen, maar de kans op een terugval is heel groot. Het is niet gek, of zelfs heel normaal dat je nu na enige tijd ontzettend behoefte hebt om weer terug te vallen op die 'verslaving'. Ik gok - het spijt me als ik dit niet mag benoemen of als ik het fout heb - dat er dingen in je leven aan het veranderen zijn of minder goed gaan. Hierdoor komt ons instinct naar boven en willen we terug naar iets dat ons de eerste/vorige keer veiligheid en controle bood. Maar ook zonder dat er iets fout gaat/veranderd komt dat instinct soms, we hebben onszelf aangeleerd dat het 'goed' voor ons is en daarom is het lastig om dat idee/gevoel te ondermijnen.
Voor de rest is het natuurlijk heel lastig om door zo'n terugval heen te komen. Eetstoornissen hebben voor een groot deel te maken met controle krijgen over jezelf, is er misschien een andere manier waarop je het gevoel hebt dat je meer controle hebt over jezelf? Je zou bijvoorbeeld kunnen kiezen voor een strak schema voor gezonder lijnen, het kost even tijd om om te schakelen, maar misschien dat je op die manier toch dat gevoel kan bevredigen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Wat heeft jou de eerste keer geholpen?

Betreft professionele hulp, je kan het altijd proberen. Maar het belangrijkste is dat je er voor open staat. Als je er nog steeds zo tegenover staat als de vorige keer, dan helpt het waarschijnlijk ook niet. Tegelijkertijd kan je nu proberen tegen jezelf te zeggen 'en nu gaan we het verdorie gewoon doen' en iets anders proberen dan wat jou eerder niet heeft geholpen.

Voor als laatste, Lau, je bent mijn vriendin. Wees alsjeblieft niet bang om mij een berichtje te sturen als het niet lekker gaat, je hebt mijn nummer en Q. Ik zal niet 'judgen', ik weet hoe het is. Het klinkt heel cliché, maar het komt uit mijn hart: je mag altijd bij mij aankloppen als je even iemand nodig hebt.

[ bericht aangepast op 16 jan 2017 - 20:15 ]

Dat is heel moeilijk. Ik weet helaas niet zo goed hoe ik je moet helpen, maar ik denk dat die balans vinden en het los komen van het verleden, het moeilijkste is. Misschien kun je een andere kliniek of eventueel een psycholoog vinden om hierover te praten? Dat zij jou hierin kunnen ondersteunen.

Ik wens je heel erg veel succes en je mag me altijd een berichtje sturen!

---

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

Ik denk dat het heel belangrijk is om met dit soort dingen op tijd aan de bel te trekken. Als jij het gevoel hebt dat je op het randje staat, moet je het voor proberen te zijn en er nu iets aan gaan doen. Het is zo makkelijk om terug te vallen in bepaald gedrag en als dat is gebeurd, ben je nog verder van huis... Mijn advies is dan toch ook echt om nu hulp te vragen aan een professioneel iemand.

Heel veel sterkte, in ieder geval! Ik weet hoe zwaar het soms kan zijn.

---

"Libraries were full of ideas – perhaps the most dangerous and powerful of all weapons."

Zo, spijker op de kop, Lieke. De eerste keer werd ik knettergek van mijn psycholoog/begeleider. Het klikte totáál niet en ik ben weggelopen en niet meer teruggegaan. Omdat ik zo boos was ben ik toen uit 'protest' beter geworden zodat ik niet meer naar hem hoefde. Toen kwam mijn baan op mijn pad en die heeft me echt veel geholpen, maar dat was toeval. Ik heb niet het idee dat ik dat zélf heb gedaan.

@ Watsky

Dat staat me zo tegen, hè. Ik snap het wel, dat ik hulp moet zoeken, maar als ik alleen al denk aan de reactie van mijn ouders ga ik zelf spontaan janken. De afgelopen paar maanden benoemen ze wel vier keer per week hoe mega trots ze op me zijn en hoe fijn ze het voor me vinden dat alles weer goed gaat en dat het zo geweldig is dat ik eindelijk mijn plek heb gevonden enzovoorts, enzovoorts.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Maar je voelt je toch wel beter? Dan kun je misschien je ouders uitleggen dat het nog niet helemaal over is, en dat je je nóg beter voelt als je iets van hulp zoekt. Het zijn je ouders en hoe graag je ze ook tevreden wilt stellen, ze willen dat jij je oprecht goed voelt, en niet het verbergt zodat zij zich beter voelen.

---

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

Ik denk dat de behoefte naar iets wat je vroeger deed niet zo raar is. Ik snap dat je je daarom wel zorgen maakt (het kan ook een teken zijn van meer stress/slechter gaan, maar hoeft niet per se denk ik. Daar moet je zelf over oordelen), maar dat je de behoefte weer krijgt is niet gek. De verlangen ook niet. Zo'n gewoonten kunnen hardnekkig zijn, met soms terugvallen helaas. Zegt niet dat dat ook moet gaan gebeuren of dat het je zwak maakt. Dta je al zo ver bent zegt genoeg.
Je kan wel rationeel beseffen dat het onzin is, maar het in je hoofd en lichaam ook zo voelen is een ander verhaal. Dat gaat niet altijd samen.
Fitter en gezond zijn staat niet per se gelijk aan maaltijden overslaan, maar als je dat eerder hebt gedaan, is die link natuurlijk sneller gemaakt. Een goede balans vinden is niet makkelijk, want ik denk dat fit en gezond zijn per persoon ook ergens kan verschillen.

Op wat je hierboven zegt. Het aan ouders zeggen kan soms ook lastiger zijn dan aan hulpverleners. Hulpverleners oid zijn er hiervoor. Het lijkt me ook het beste om het met iemand te delen die er echt verstand van heeft.

---

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

Tilikum schreef:
Zo, spijker op de kop, Lieke. De eerste keer werd ik knettergek van mijn psycholoog/begeleider. Het klikte totáál niet en ik ben weggelopen en niet meer teruggegaan. Omdat ik zo boos was ben ik toen uit 'protest' beter geworden zodat ik niet meer naar hem hoefde. Toen kwam mijn baan op mijn pad en die heeft me echt veel geholpen, maar dat was toeval. Ik heb niet het idee dat ik dat zélf heb gedaan.

@ Watsky

Dat staat me zo tegen, hè. Ik snap het wel, dat ik hulp moet zoeken, maar als ik alleen al denk aan de reactie van mijn ouders ga ik zelf spontaan janken. De afgelopen paar maanden benoemen ze wel vier keer per week hoe mega trots ze op me zijn en hoe fijn ze het voor me vinden dat alles weer goed gaat en dat het zo geweldig is dat ik eindelijk mijn plek heb gevonden enzovoorts, enzovoorts.

Maar stel je zoekt nu geen hulp en het lukt jou zelf ook niet, dan ben je nog verder van huis. Ik wil het je echt niet moeilijk maken, maar zo is het - denk ik - wel. Tenzij je natuurlijk iets kunt vinden waarvan je weet dat het even goed/beter gaat werken, then by all means do it, want ik weet ook dat psychologen niet geweldig zijn.

Tilikum schreef:
Zo, spijker op de kop, Lieke. De eerste keer werd ik knettergek van mijn psycholoog/begeleider. Het klikte totáál niet en ik ben weggelopen en niet meer teruggegaan. Omdat ik zo boos was ben ik toen uit 'protest' beter geworden zodat ik niet meer naar hem hoefde. Toen kwam mijn baan op mijn pad en die heeft me echt veel geholpen, maar dat was toeval. Ik heb niet het idee dat ik dat zélf heb gedaan.

@ Watsky

Dat staat me zo tegen, hè. Ik snap het wel, dat ik hulp moet zoeken, maar als ik alleen al denk aan de reactie van mijn ouders ga ik zelf spontaan janken. De afgelopen paar maanden benoemen ze wel vier keer per week hoe mega trots ze op me zijn en hoe fijn ze het voor me vinden dat alles weer goed gaat en dat het zo geweldig is dat ik eindelijk mijn plek heb gevonden enzovoorts, enzovoorts.

Ik snap dat het je tegen staat. In alle eerlijkheid: ik ben al anderhalf jaar op zoek naar goede hulp en ik heb al *telt even gauw op vingers* meer dan 12 personen gezien. Met sommige klikte het mwah, met sommige mensen totaal niet. But hey, there are some more fish in the sea Wat je zou kunnen doen is bijvoorbeeld de voors en tegens van hulp op papier zetten. Het kost altijd tijd, de kans dat je in één keer de juiste begeleider vind is, nou ja, heel klein.

Betreft je ouders, wel, het zijn je ouders. Ze zeggen dat niet voor niets voor je, ze gunnen je al het beste en mooiste en gelukkigste in dit leven. Stel nou, het gaat heel slecht met je beste vriend/vriendin of je broertje/zusje. Dan zou je toch heel graag willen dat ze dat aan je kwijt kunnen in de plaats van dat ze weg kwijnen in wat ze dwars zit? Het is menselijk om mensen liever niet lastig te vallen, maar als je je in je ouders verplaatst, wil je ze het dan ontzeggen dat ze je kunnen helpen?
Stel hè, stel, het gaat fout, ze zouden het verschrikkelijk vinden als ze door krijgen wat er is en ze je al die tijd niet konden helpen. To be honest, vanuit hun oogpunt is het zelfs egoïstisch om het ze niet te vertellen, want ze willen zo verschrikkelijk graag dat je gelukkig en happy kan worden in het leven. Ik denk werkelijk dat het beter is om proberen toch iets aan je ouders te laten weten.
Wat mij bij hielp is om een brief te schrijven. Zo kan je je vastklampen aan die brief en hoef je niet halverwege in paniek te raken - je kan gewoon 'blind en doof' die letters oplezen alsof het de basisschool is. Bovendien kan je dan makkelijker vertellen wat er is, omdat je na kan denken over je woorden.

Dat gunnen ze me ook, maar ze begrijpen de eetstoornis maar heel slecht. Het heeft me jaren gekost om ze ervan te overtuigen dat ik hulp nodig had en me daarin te steunen. Meerdere gesprekken met ons drietjes en een therapeut erbij leidde altijd tot ruzie. Ze steunen me, maar geloven niet dat een eetstoornis echt is. Ze zullen dan ook heel erg teleurgesteld zijn omdat ik weer terugval in iets wat niet echt is. Dat is zonde, want het gaat nu zó goed! En vanwege dat onbegrip vind ik het ook lastig om het te melden. Ja, ik krijg heus wel een knuffel en nee, ze worden echt niet boos, maar er is ook geen begrip. Ik ben nu 22 en ga straks vier maanden naar het buitenland. Het is tijd om volwassen te worden, zeggen ze dan. En een eetprobleem is kinderlijk gedrag.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Tilikum schreef:
Dat gunnen ze me ook, maar ze begrijpen de eetstoornis maar heel slecht. Het heeft me jaren gekost om ze ervan te overtuigen dat ik hulp nodig had en me daarin te steunen. Meerdere gesprekken met ons drietjes en een therapeut erbij leidde altijd tot ruzie. Ze steunen me, maar geloven niet dat een eetstoornis echt is. Ze zullen dan ook heel erg teleurgesteld zijn omdat ik weer terugval in iets wat niet echt is. Dat is zonde, want het gaat nu zó goed! En vanwege dat onbegrip vind ik het ook lastig om het te melden. Ja, ik krijg heus wel een knuffel en nee, ze worden echt niet boos, maar er is ook geen begrip. Ik ben nu 22 en ga straks vier maanden naar het buitenland. Het is tijd om volwassen te worden, zeggen ze dan. En een eetprobleem is kinderlijk gedrag.

Dat laatste, benoemen ze dat ook zo of vind je dat zelf?

Dat benoemen ze ook zo.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Dat is heel lastig. Is er een ander 'vertrouwenspersoon' aan wie je zoiets kwijt kan die bij je in de buurt leeft? Een zus, een tante, een goede vriend? Het lijkt me vooral belangrijk om iemand in je buurt te hebben die er van weet en die je kan steunen, zodat je je niet alleen voelt. Wij op Quizlet kunnen dat vast wel, maar het voelt beter als je iemand hebt die je werkelijk kan knuffelen en face to face moed in kan praten.

[ bericht aangepast op 16 jan 2017 - 20:47 ]

Nee, dus. Daarom is die verleiding ook zo groot denk ik. En die behoefte. Want ik heb hier nog steeds niet heel veel. Geen super hechte banden of iets. De relatie met mijn klasgenoten is maar oppervlakkig en ik voel me er zeker niet fijn bij om dat met hen te delen. Nu heb ik een vriendin die ik hier hebben leren kennen maar die nog niets weet van ''mijn verleden'', dus dat is ook een lastige. Eigenlijk weet niemand het hier. Nieuwe start, enzo :')

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Tilikum schreef:
Nee, dus. Daarom is die verleiding ook zo groot denk ik. En die behoefte. Want ik heb hier nog steeds niet heel veel. Geen super hechte banden of iets. De relatie met mijn klasgenoten is maar oppervlakkig en ik voel me er zeker niet fijn bij om dat met hen te delen. Nu heb ik een vriendin die ik hier hebben leren kennen maar die nog niets weet van ''mijn verleden'', dus dat is ook een lastige. Eigenlijk weet niemand het hier. Nieuwe start, enzo :')

En een familielid? Iemand die je kunt bellen bijvoorbeeld?
Of course mag je mij altijd bellen, maar ik kan me voorstellen dat je liever iemand hebt die je beter kent.