Ik back het idee van daten met mensen waarmee je al bevriend was. Mijn vriendje en ik waren al tweeënhalf jaar bevriend (we deden dezelfde studie) en zaten in dezelfde groep vrienden. Het was eigenlijk al die tijd wel duidelijk dat we behoorlijk goed met elkaar konden en ik heb een lange tijd potentieel gezien in een relatie, omdat we vaak van die dingen deden waarvan ik vond dat het een beetje vreemd was voor alleen vriendschap, alleen dacht ik echt niet dat hij mij leuk zou vinden, dus ik deed er helemaal niks mee. Ben een tijdje in het buitenland geweest om te studeren en ging ervan uit dat dat gedrag niet zou terugkomen toen ik weer in Nederland was, maar dat was dus wel zo. Op een gegeven moment heeft hij me maar gevraagd of ik even wilde nadenken of er misschien toch iets meer speelde tussen ons, omdat hij het toch ook wel een beetje vreemd vond. Uit pure paniek heb ik toen gezegd dat ik dat de volgende week wel met hem zou bespreken, omdat we dan toch samen zouden eten, maar ik moest hem de volgende drie dagen ook allemaal nog zien dus dat was een beetje ongemakkelijk. Ik was eigenlijk wel al zo blij dat we het er eindelijk over gingen hebben dat het mij niet eens meer echt uitmaakte wat hij dan zou zeggen. Uiteindelijk op die avond duurde het nog echt tot half een 's nachts voordat we het er eindelijk over hadden. Hij vroeg of ik er nog over na had gedacht en toen zei ik dat ik hem leuk vond. Hij zei toen dat hij mij ook leuk vond en that was that.
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.