L U C A S V A N H E E S S E L T
17 jaar ~ 2de jaar ~ Bij Even thuis ~ met Even
'Ik vertel het je heus wel, drama queen,' vertelde Even hem als reactie op hem. Of Even nou doorhad dat hij overdreef of niet wist hij niet. Op zich was drama queen in beide gevallen van toepassing. Behalve dat Lucas van nature echt geen drama queen was. In normale situaties hield hij niet van overdrijven.
'Nou, ik zie het wel wanneer je me het vertelt, maar ik wacht in spanning af.' Een opmerking over het "drama queen" liet hij achterwege. Zin in een discussie daarover had hij niet en Even wist vast ook wel dat hij liep te overdrijven.
'Hm, het is niet al te vroeg meer, dus ik denk dat ons gelijk klaar maken maar het beste is,' luidde Even's antwoord op zijn vraag wat hun plannen waren voor tot ze naar Isak's feest gingen.
'Okay, je zegt het maar. Jij bent de expert hierin. Ik volg wel.' Dus liepen ze naar Even's huis om henzelf daar nog even klaar te maken. Eenmaal binnen zette hij de muziek hard aan. Ondertussen was hij in het graven in zijn kast naar geschikte kleding.
'En, van plan vanavond alles uit de kast te trekken?' vroeg Even hem nog een wenkbrauw wiebel en Lucas haalde zijn schouders op.
'Mwah, misschien wel een blouse aandoen in plaats van deze trui, maar daar houdt ik het denk ik wel bij. Waarom zou ik me uitsloven?' Van uiterlijk vertoon trok hij zich niet zoveel aan en deed er zelf dan ook niet aan mee.
Lucas deed dan ook wat hij had gezegd en toen hij even in de spiegel keek, vond hij zichzelf er toch wel wat toonbaarder uitzien voor zoiets als een feest.
'Ben je er klaar voor?' vroeg Even hem toen ze weer verzamelden in zijn woonkamer en hij humde van ja.
'Laten we gaan, zei hij nog en stond op van de bank om Even te volgen naar de tuin. Terwijl Even zijn fiets pakte, liet Lucas nog even zijn blik glijden over de tuin die hem ondertussen al behoorlijk bekend voorkwam. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn eigen huis dat stond in een Gronings dorp. Hun grote tuin met de trampoline waar hij liefde en leed had ondergaan. Als kind genietend van het op een neer springen, het gevoel krijgend bijna te vliegen. Maar ook de nare val die hij eens had gemaakt, die hem een gebroken pols had opgelverd. Hij had te enthousiast op en neer gesprongen met zijn zusje en was er vanaf gedonderd.
'Kom je nog?' vroeg Even, klaar staand om te vertrekken. Verzonken in zijn gedachten had Lucas niet gemerkt dat Even ondertussen al zijn fiets had gepakt. Vanalles ging langs hem heen als hij zijn gedachten de vrije loop liet gaan en hij zichzelf zo afzonderde van de wereld.
'Ja, sorry, ik kom eraan!' riep hij hem toe en draafde op hem af, om vervolgens achterop de fiets te springen.
Het was gelukkig een korte rit naar Isak's huis. Lucas was er nooit zo heel erg dol op om bij iemand achterop te zitten, al was Even gleukkig vrij voorzichtig in zijn bewegingen. Zijn beste vriend Stefan maakte er soms een sport van om Lucas doodangsten uit te laten staan, als hij eens bij hem achterop kwam te zitten.
Hij was dan ook blij toen ze voor Isak's huis stoppen en nog voor Even tot stilstand was gekomen, sprong hij eraf. Rustig bleef hij bij de ingang van de voortuin wachten tot Even klaar was met het wegzetten van zijn fiets. Even belde aan en vol spanning wachtte hij tot er iemand kwam open doen. Lucas had nauwelijks een idee van wie er allemaal kwamen en hoeveel onbekende mensen hij onder ogen zou moeten gaan komen.
[ bericht aangepast op 25 maart 2017 - 23:17 ]
