RPG • 200 • SKAM • Speeltopic 1 • 16+ - Speeltopics

S K A M Niemand ontkomt eraan; de puberteit. Eén ding is zeker, de puberteit is geen makkelijke tijd. Niet alleen worden er steeds meer dingen van je verwacht en krijg je een drukker leven, ook vrienden en liefde gaan een grotere rol spelen dan ooit tevoren. Je gaat het belangrijker vinden wat anderen van je denken, en iedereen wilt er stiekem toch wel graag bijhoren. Ook is het een tijd van experimenteren. De een ondervind dat hij of zij fel blauw wel een heel leuke haarkleur vinden, terwijl de ander gaat twijfelen of hij of zij misschien op hetzelfde geslacht valt. Dit gebeurt zo ook op Hartvig Nissen School, gelegen in Noorwegen, een school vol tieners welke elk zo hun eigen drama met zich mee dragen. Deze RPG is gebaseerd op de Noorse TV-serie Skam. De mogelijkheid is er om zowel personages uit de serie als zelf bedachte personages te spelen. • Klassen - Klas 2 • Isak, Lucas, Maren, Hannah. - Klas 3 • Even, Morgan, Bry, Céline, Melena. • Rollen • Guys * Even Bech Næsheim • 19 • SweetCreature • * Isak Valtersen • 17 • Paddiecakes • * Lucas van Heesselt • 17 • Ludeon • • Girls * Morgan Mikaela Engström • 18 • Granian • * Bry Heimersson • 19 • M0NA • * Cecilie 'Céline' Astrid Norendal • 19 • Choctaw • * Maren Solveig Håkon • 17 • Psithurism • * Hannah Newton Caldwell • 17 • HannahBaker • * Melena Edita Dagrun • 19 • HannahBaker • • Lijstje • Naam • Leeftijd • Uiterlijk [graag de naam van de faceclaim erbij zetten] • Innerlijk • Relaties [denk hierbij aan hoe de geschiedenis tussen jouw personage en een andere uit de serie zijn.] • Extra • Regels • Wij houden ons aan de huisregels van Quizlet. • Een post bestaat uit minimaal 200 woorden. • Deze RPG is 16+. • Deze RPG zou spoilers over de serie Skam. • Perfecte personages bestaan niet. • Je bestuurt de personages van een ander niet, tenzij je daar toestemming voor hebt. • Ik, SweetCreature, zal de meeste topics openen, maar indien er niet kan verder gegaan met de RPG mag iemand anders dit voor mij doen. • Het liefst de rollen af binnen 48 uur, om te voorkomen dat de RPG al snel dood loopt door gebrek aan personages. Maar als je laat weten dat je wat meer tijd nodig hebt is dat natuurlijk geen probleem. • Naamsveranderingen en afwezigheden graag doorgeven. • Houd a.u.b. voor iedereen leuk om aan deze RPG mee te doen. - Bij deze RPG mag je zowel de personages uit de serie als zelfbedachte personages gebruiken. - Deze RPG volgt zijn eigen storyline, en volgt dan ook niet de exacte gebeurtenissen uit de serie. - Deze RPG bevat spoilers van de serie. @SKAM, NRK TV,SweetCreature.

[ bericht aangepast op 4 mei 2017 - 22:43 ]

---

How far is far

---

---

Met een handdoek om me heen propte ik de flessen wijn en de fles baileys in mijn tas. Het paste net samen met mijn gewone schoenen, die ik halverwege de avond aan zou doen. Ik zuchtte even diep toen de rits van mijn tas eindelijk dicht ging en ik aan mijn haar kon. Het duurde niet super lang om mijn haar en make-up goed te krijgen, maar ik vond het altijd wel een rotwerkje. Ik was dan ook heel tevreden toen de eyeliner aan beide kanten er ongeveer hetzelfde uitzag. Zonder verder veel moeite te doen trok ik mijn high waisted shorts aan met een pantry eronder een een Crop top met een vest erover aan goed genoeg. Ik deed nooit al te veel voor feestjes. Ik vergat bijna mijn tas terwijl ik naar buiten liep. Ik nam de auto naar Cecile, nadat ik Bry haar berichtje beantwoord had. 'Ja natuurlijk, duh, jij weet ook wie daar bij gaat zijn. En het wordt natuurlijk super gezellig. Dus kom.' Daarna stopte ik mijn mobiel goed weg, wetende dat ik automatisch zou kijken als ik hem binnen mijn handbereik had en het notificatielampje zou gaan knipperen. Eenmaal bij Cecile belde ik aan. Terwijl ik wachtte totdat ze de deur opende haalde ik even een hand door mijn haar.

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

17 jaar ~ 2de jaar ~ Schoolplein ~ met Even en Ben

Terwijl Lucas zich nog in verbazing bevond over Even's opmerking, wimpelde hij het al gauw af. 'Het was maar een geintje,' eindigde hij zijn zin, maar Lucas bleef hem wat verbaasd aankijken. In de paar weken dat hij Even nu kende, had hij al wel een beetje doorgekregen hoe de jongen in elkaar zat. Hij wilde dan wel vaak in zijn grapjes trappen, maar hij kon het wel opmerken als hij zei een grap te maken, terwijl dat niet zo was. Nu was dat het geval. Hij had een zeer groot vermoeden dat Even nu wel serieus geweest was. Alleen begreep Lucas niet helemaal wat hij zei. Nog steeds was hij wel nieuwsgierig naar de reden van die opmerking, maar vermoedde dat hij er nu weinig uit zou gaan krijgen. Misschien wilde Even vanavond wel wat vertellen als hij wat alcohol op had. Mensen wilden dan nog wel eens toegevelijker zijn.
'Ik ben blij dat je tenminste bij één vak je ogen hebt open kunnen houden.' Even was er serieus over, maar Lucas vond het zelf niet heel bijzonder. Sommige vakken boeiden hem echt niet, maar genoeg wel. Ondanks dat het niet altijd even interessant was in de les, had hij er ooit echt problemen mee om zijn aandacht erbij te houden.
'Bwah, zoveel moeite kostte dat nou ook weer niet hoor,' antwoordde hij erop en haalde zijn schouders op.
Niet gauw daarna had Ben zich bij hen gevoegd en ook Even antwoordde op zijn vraag van hoe zijn dag was geweest. De rest van de middag was hij gewoon niet meer naar zijn lessen geweest. Lucas trok een wenkbrauw op, maar besloot om er geen opmerking over te maken. Zelf was hij tegen spijbelen en zag het nut er ook niet van in. Je mistte alleen maar lesstof en maakte het zo moeilijker voor jezelf dan als je wel gewoon ging, zelfs al was je aandacht er maar half bij. Zelf wist hij ondanks een verminderde concentratie altijd wel weer wat mee te pikken.
Even wist van zijn mening erover en ze hadden er nog wel eens discussies over gevoerd, al was het resultaat altijd dat ieder bij zijn eigen standpunt bleef. Dus vermeed Lucas die discussies nu maar, gezien het toch geen zin had en ze elkaar maar beter in hun eigen waarde konden laten.
'Hmm nieuwe mensen ontmoet, zaten er ook leuke chicks bij?' vroeg Ben hem vervolgens. Wat hadden die jongens toch met meiden? Zelf had hij nooit echt interesse gehad in het hebben van een vriendin. Er waren wel meiden die hij knap vond, maar hij vond het niet nodig om er zo mee bezig te zijn zoals de meeste andere jongens.
'Niet echt in het bijzonder,' antwoordde hij er nonchalant op. 'Ik kijk daar nooit echt naar.' Een paar van hen zou hij wel knap noemen, maar daar bleef het dan ook bij voor hem.
Vervolgens vroeg Even Ben nog hoe zijn dag was geweest en of hij ook nog naar het feest van die avond ging. Hij zou komen en Lucas had ondertussen het idee gekregen dat bijna iedereen die hij ondertussen kende, ging. Het zou vast wel gezellig worden.
'Ah, leuk,' merkte hij er nog over op en keek ondertussen reikhalzend uit naar of de bus al kwam. Hij begon het koud te krijgen en verlangde naar de warmte van de bus.

[ bericht aangepast op 22 jan 2017 - 20:29 ]

Cecilie 'Céline' Astrid Norendal 19 • Year 3 • At her home • Drinking some alcohol • Outfit Ik lag languit op de bank kijkend naar de klok, terwijl ik nog een glas met whisky leeg dronk. Waarom kon wachten altijd zo lang duren? Forget about it Céline! Make some fun! Probeerde ik mezelf toe te spreken, maar het was zo saai om in je eentje een feestje te houden. Ik wierp opnieuw een blik richting de klok. Er was een enkel één minuut gepasseerd wat mij irriteerde. Richard had ook nog niet gereageerd op mijn berichtje, wat mij ook deed irriteren. Om de tijd wat te doden begon ik mijn make-up nog wat bij te werken. Ik was nog bezig met mijn mascara, toen opeens de deurbel ging. 'Shit!' Door de plotselinge deurbel was ik uitgeschoten naar mijn slaap. 'Ik kom!' riep ik van boven, terwijl ik opzoek was naar iets van een doekje. 'Ach, doe ik zo wel.' Met de uitgeschoten mascara opende ik de deur en zag ik Morgan voor me staan. 'Hey,' begroette ik haar terwijl ik haar omhelsde en een kus op haar wang gaf. Nog voordat ze een opmerking kon plaatsen over de mascara wees ik er zelf al naar. 'Uitgeschoten,' legde ik haar lachend uit, terwijl ik snel richting de keuken liep om een stukje keukenpapier te pakken.

---

If no one else will defend the world then I must

---

19 • Jaar drie • Bushalte • Lucas & Ben •

Het was al snel duidelijk dat niemand een interessante dag had beleeft. Maar in tegenstelling tot ben en ik, had Ben school wél interessant gevonden. Lucas was duidelijk anders ingesteld dan ons twee. Het feit dat hij over het algemeen niet aan feestjes deed en school stiekem best wel interessant van zei al genoeg. Toch was dat juist een van de leuke dingen aan Lucas, het zorgde zo ook wel voor wat diversiteit in plek van dat al mijn vrienden de regels maar aan hun laars lappen bij wijze van spreken. Ik lachte om Ben zijn reactie, en vermaakte me met het gezicht wat Lucas trok. Ik was dus niet de enige die interesse had in Lucas zijn liefdesleven. Lucas daarentegen scheen het niet zo grappig te vinden, en antwoordde hij maar dat hij daar eigenlijk niet zo op lette. Ikzelf lette er voor mij ook niet zo op, maar ik vond het om de een of andere reden gewoon leuk om mijn vrienden aan elkaar te koppelen, of ze er op zijn minst mee te plagen. Zo flauw ben ik nou eenmaal. Natuurlijk grapte ik maar wat over het Lucas aan Bry koppelen, maar ik moet eerlijk toegeven dat het best wel een leuk stelletje zou kunnen zijn. Maar toen ik er nog een keer over nadacht zou dat best wel eens voor wat drama kunnen zorgen gezien de geschiedenis tussen Ben en Bry. Niet dat ik vies ben van drama, maar ik zag deze twee toch graag bevriend. "En jij? Heb jij onlangs nog "chicks" ontmoet?" vroeg ik geïnteresseerd en voegde er een wenkbrauw wiebel aan toe. Daarna haalde ik mijn schouders op, en keek Ben lichtelijk grijnzend aan over zijn nogal sarcastische opmerking over mijn afwezigheid tijdens de lessen. Ik negeerde Lucas zijn blik, geen zin hebbend in de zoveelste goed bedoelde preek, die had ik vandaag al genoeg had van verschillende mensen. Ik keek Ben aan en schudde enthousiast mijn hoofd. "Uh-uh." zei ik en keek hem vol verwachting aan. Ik bedacht me nu al dat ik waarschijnlijk niet veel aandacht zou hebben voor iemand anders dan Isak, maar het was gewoon fijn om te weten dat Ben ook zou komen. Ik knikte vervolgens op zijn antwoord, en glimlachte. "Cool," zei ik, en klopte Ben even op zijn schouder. Ik zag hoe Lucas al uitkeek naar de bus, en hoopte zelf stiekem ook dat de bus snel zou opdagen. Ik was de kou misschien wel ondertussen gewend, maar leuk was anders. Gelukkig verscheen de bus niet al te veel later, en checkte snel in om vervolgens een plek te vinden in de warme bus samen met Lucas en Ben.

[ bericht aangepast op 20 feb 2017 - 0:06 ]

---

How far is far

---

---

Sometimes, te only way to stay sane is to go a little crazy.

Je moest Ben niet verkeerd begrijpen Lucas was waarschijnlijk één van de meest oprecht aardige mensen die Ben ooit had ontmoet, maar er waren gewoon bepaalde dingen die Ben helemaal niet van hem kon begrijpen. Als in echt helemaal niet, zo ook zijn antwoord op de vraag of Lukas leuke 'chicks' had gezien. Het grootste deel van de jongens, hoe onschuldig ze ook waren hadden hier een antwoord kunnen geven waarbij ze beschreven hoe knap de meisjes die ze hadden gezien waren geweest. Zelf al waren ze niet meteen geweldig, vaak vielen er echt wel aspecten te noemen die wel echt mooi waren aan meisjes. De meeste jongens waren dan ook nog eens zulke opscheppers dat ze het hele verhaal nog eens tien keer opleukten, maar nee Lucas niet hoor. 'Niet echt in het bijzonder,' Begon Lucas, iets waar Ben dan nog een klein beetje in kon komen. Soms zat er gewoon niks tussen of anders was het wel zo dat iemand gewoon niet de behoefte had om er over te praten. Echter het tweede ding wat Lucas zei: 'Ik kijk daar nooit echt naar.' Hoe kon iemand of hoe kon een jongen daar nou niet naar kijken. Als Ben nou even totaal eerlijk was dan moest hij toegeven dat hij eigenlijk continu naar meisjes keek. Ben wist niet of er een standaard was van hoe vaak een jongen gemiddeld naar een meisje keek per dag, maar hij vermoedde zo dat hijzelf wel lichtelijk over deze standaard heen kwam. Iets wat waarschijnlijk ook kwam doordat Ben niet alleen naar de meisjes keek die bestempeld werden als 'knap', maar ook naar meisjes die door de sociale normen werden bestempeld als 'lelijk'. Het was hierbij echt niet als of Ben zo hopeloos was dat hij zijn dingetje in alles wat los en vast zit wou steken, maar het was meer dat de jongeman lak had aan elke beautystandaard die tegenwoordig op hen af werd gegooid. Dat iedereen een of ander perfect symmetrisch gezicht zou moeten hebben en als dit niet zo was moest je maar wat botox in je gezicht spuiten, het was allemaal bullshit in Ben zijn oren. Daarom zag hij ook in elk meisje of in werkelijkheid in elk mens wel iets moois en had dan ook aandacht voor elk meisje. Ben wou dit verhaal al helemaal naar Lucas er uit gooien, maar hij kreeg er niet echt de kans voor, iets wat misschien ook maar beter was. Toen Ben zijn mond wou openen, opende Even ook zijn mond en vroeg hij aan Ben of hijzelf nog wat leuke 'chicks' had ontmoet de laatste tijd. Bij het horen van de vraag was er een lichte glimlach op Ben zijn lippen verschenen. 'Maar natuurlijk mijn vriend.' Sprak Ben, waarna hij zijn hand door zijn half lange blonde haar heen liet glijden. 'Genoeg knappe meisjes.' Voegde Ben er nog aan toe, waarna hij net zoals de andere twee jongens keek of hun bus er al bijna aankwam. Als of de buschauffeur de schietgebedjes van de drie jongens die bijna dood vroren van de kou had kunnen horen kwam de bus er niet veel later al aanrijden. Ben liet zich op één van de twee stoelen vallen, voor die waar Even net plaats had genomen. Ben liet zijn tas op de viezige busvloer vallen en legde zijn benen op de stoel naast de zijne, waarna hij zich weer naar Even en Lucas toe draaide. 'Maar Even, nu we het over Lucas zijn liefdes leven hebben gehad en over die van mij, hoe zit het eigenlijk me jou?' Vroeg Ben terwijl hij zijn mobiel uit de zak van zijn jas viste. Terwijl op antwoord wachtte van Even, scrolde hij ondertussen door de binnengekomen Instagram post heen. Ben was één van de weinige mensen die het nog aandurfde om vingerlozewanten te dragen, want eigenlijk de dingen al zo'n tien jaar uit de mode. Echter was dat niet echt iets waar Ben heel erg mee bezig was, hij vond de wanten gewoon zeer praktisch, voor de simpele reden dat hij niet eerst zijn wanten uit hoefde te doen voordat hij zijn mobiel zou gebruiken. Nou hadden veel mensen commentaar op de wanten omdat het zijn vingers niet warm zou houden, maar Ben ging met de bus naar school, daar kwam geen fietsen bij van te pas dus echt koude vingers zou de jongeman toch niet snel ervaren. Al met al was Ben nog niet klaar om de vingerlozewanten op te geven en waarschijnlijk zou de jongeman zelfs zo ver gaan dat hij de toppen van zijn wanten af zou knippen als ze niet meer op de markt te vinden zouden zijn.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

17 • Jaar twee • Home • Alone Ik loop een beetje door de keuken heen, spelend met een kurk die ik op de grond gevonden heb. Ik moet zeggen dat ik ergens wel een beetje nerveus ben. Ik heb zelf nog nooit een feestje gegeven en Hilde heeft het voor elkaar gekregen om meerdere derde jaars uit te nodigen. Ik open de koelkast en haal daar een biertje uit. Mijn huisgenoot - die wel achttien is - heeft voor mij drank gehaald. Zolang er nog niemand is, nuttig ik dat wel zelf. Ik kijk op mijn horloge en zucht diep. Iedereen is fashionable late. Wel te verwachten op zicht, want niemand gaat hier stipt op tijd aankomen. Ik neem een slok van mijn bier en open vervolgens een zak chips. Terwijl ik op de achtergrond muziek opzet begin ik weer rondjes door de keuken en woonkamer te lopen, mijn oren gespitst voor de bel. Ik haal een hand door mijn blonde haren en verplaats mijn evenwicht van het ene op het andere been. Uiteindelijk spring ik op het aanrecht en ga ik daar zitten met mijn biertje en mijn kom met chips. Ik neurie mee op de muziek en probeer stil te zitten, maar faal daar in en schommel alsnog heen en weer met mijn benen.       Na een tijdje is bijna de hele kom met chips leeg en begin ik weer door de ruimtes heen te lopen. Ik check mijn mobiel, maar niemand heeft laten weten dat ze niet komen. Waarschijnlijk is dit gewoon nog steeds "fashionably late". Ik ben normaal altijd degene die een uur later op een feestje aan komt zetten dan de bedoeling is. Ik geef ze nooit. "ＧＯＬＤＥＮ ＴＲＡＧＥＤＹ"

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

17 jaar ~ 2de jaar ~ Bus naar huis ~ met Even en Ben

Ondanks dat er verder niets meer gezegd werd over Lucas' desinteresse in meisjes, merkte hij wel dat hij de verbazing van beide jongens gewekt had. Was het zo abnormaal dan? Hij wist dat er jongens waren die haast achter elke meid die ze zagen aangingen, maar zelf voelde hij daar totaal geen behoefte toe. Hij was van mening dat hij vanzelf wel een keer iemand zou tegenkomen die oprecht zijn interesse zou wekken. Hij had ook het idee dat uiterlijk voor hem niet genoeg was om op iemand te kunnen vallen. Dat iemand een karakter had dat hem ook trok zou nodig moeten zijn voor hem om op iemand te kunnen vallen. En van karakter weet je op het eerste gezicht maar weinig.
Ondertussen waren de twee andere jongens in een gesprek verwikkeld geraakt over meiden en het feest van die avond. Ben kwam dus ook en Isaac reageerde daar blij op.
'Ah, nice dat je ook komt,' reageerde hij zelf ook nog om vervolgens zijn hand naar de bus uit te steken. Eenmaal binnen in de bus liet hij zich naast Even op de stoel vallen. Zijn tas klemde hij tussen zijn voeten, zodat deze niet kon gaan schuiven als de bus begon te rijden of hevig moest remmen.
Eenmaal iedereen zat, begon Ben over Even's liefdesleven en even grijnsde Lucas. Ze waren hopelijk klaar met hem en nu was Even aan de beurt, wat hij best vermakelijk vond. Zelf had hij ook eigenlijk geen idee hoe het zat, want ze spraken er nooit over.

[Ik hoop later nog een sprong naar het feest te maken, maar Even mag dit ook al wel doen als ze eerder is. Ik wilde iig een post hebben :')]

Ik dacht even goed na of ik mij wel wilde mengen, maar vond dat ik mijn avond niet zou laten verpesten door een jongen. Ik wilde met mijn vriendinnen een gezellige pre-avond hebben en daar zou hij niets aan kunnen doen.       Ik liet een diepe zucht ontsnappen, alsof ik daarmee mijn woorden zou versterken. Bewust liet ik mijn spieren ontspannen en haalde nog eens diep adem, mijn ogen net iets langer gesloten.       "Hé Rick," groette ik de bekende achter de toonbank van de slijterij.       "Weer eens een feestje? Hoe gaat het met jou, met school?"       Met geduld en interesse praatte ik de man bij, lachte ik om zijn grapjes en vroeg ik naar zijn zoon. Na twaalf minuten had ik eindelijk een ingepakte fles zwarte rum - en ik bleef nog vijf langer. Met een glimlach zei ik hem weer gedag.       Ik vervolgde mijn weg naar Cecilie, een liedje neuriënd. Ik huppelde een stukje en deed een gek danspasje, tot ik voor haar deur stond.       Toen de deur open ging, lachte ik mijn tanden bloot.       "Hé lekkerding!" riep ik blij uit. Ik grinnikte om mijn eigen groet, maar boog me toen snel naar haar toe om haar te knuffelen.

---

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

---

19 • Jaar drie • Bushalte • Lucas & Ben •

Ben had, zoals ik al had verwacht, met positief antwoord op mijn vraag geantwoord. Ik glimlachte half, en hing bijna aan de jongen zijn lippen van nieuwsgierigheid terwijl Ben een hand door zijn halflange blonde haar heen haalde. Ik rolde met mijn ogen bij het horen van zijn antwoord. Niet het geen waar ik op gewacht had. Ik had verwacht, of nou ja, eigenlijk gehoopt, dat Ben het over iemand in het specifiek zou hebben. Niet dus. Ik liet het maar rusten. Ik had niet echt zin om door te blijven vragen. Als Ben een speciaal iemand had gevonden had ik het heus wel gehoord. Inmiddels was de bus al aan komen rijden, en konden we ons gesprek in de warme bus hervatten. Eenmaal we allemaal zaten kreeg ik dezelfde vraag op me afgevuurd die ik zojuist aan Ben had gesteld. Er verscheen een brede grijns op mijn gezicht. "Oh, er is wel iemand." zei ik nogal vaag. Ik genoot er veel te veel van om nieuwsgierigheid bij hun op te wekken. Ik was inmiddels nogal scheef op mijn stoel gaan zitten zodat ik zowel Ben als Lucas aan kon kijken. Ben was ondertussen zijn telefoon aan het checken, en Lucas keek me grijnzend aan. Ik keek hem nu ook grijnzend aan. "Toevallig weet jij het ook niet." zei ik en wiebelde speels met mijn wenkbrauwen. Lucas wist inmiddels best veel over me, omdat ik over de meeste dingen een open boek ben, en ik sinds hij bij mij verblijft ik dus best wel vaak met hem praat. Om de een of andere manier genoot ik ervan er nogal geheimzinnig over te doen. Waarom ik zo geheimzinnig deed was dan ook niet om het feit dat een jongen dit keer mijn interesse had, maar gewoon het feit dat ik graag plaagde, en dan met name mijn vrienden. Het kon mij echt niks schelen wat anderen en nou van zouden vinden dat ik een jongen leuk vond. Misschien zal het een verassing voor ze zijn, misschien niet. Ik was niet van plan het ze zo makkelijk te gaan vertellen.

[ bericht aangepast op 14 maart 2017 - 17:52 ]

---

How far is far

---

---

Sometimes, te only way to stay sane is to go a little crazy.

Natuurlijk had Ben tijdens de busreis nog aan Even gevraagd wie zijn persoon dan was, maar veel zinnigs was er niet uit gekomen. Blijkbaar was dat allemaal zo topsecret dat ook Ben het niet te weten zou krijgen, dus had de jongeman het op een gegeven moment maar opgegeven en was hij overgegaan naar andere onderwerpen. Hoewel het een groot deel van de busreis waarschijnlijk toch Ben was geweest die had gesproken, want Ben leek altijd veel te veel te vertellen te hebben. Zelf toen hij eindelijk de bus uitstapte een halte voor die van Even en Lucas wist Ben nog wel tien dingen die hij aan de twee had kunnen vertellen. Het waren vaak kleine dingen, stomme dingen, details in Ben zijn leven die hij tien keer groter maakte dan ze eigenlijk waren. Iets grappigs wat een leraar had gezegd, vaak een opmerking van slechts vijf woorden, maar Ben kon er een vreselijk lang verhaal van maken. Of mensen het dan nog echt interessant vonden wist Ben niet, maar toch bleef de jongeman in tien van de negen gevallen toch door ratelen. In ieder geval had Ben wel van zijn gezelschap in de bus genoten, maar toen hij buiten stond en nog even naar de andere twee jongens had gezwaaid ging hij toch terug naar zijn saaie leven. Ben had het gevoel dat hij thuis al nooit echt zich zelf kon zijn, Eric zijn stiefvader zat elke keer dat Ben iets te druk was meteen te zeiken, dat Ben zijn kop eens moest houden. Dat Ben hem hoofdpijn bezorgde terwijl zijn eigen zoon, de kleine opdonder, het grootste deel van de tijd veel luider was. Die jongen wist niet wat een normaal volume voor een televisie was en als hij dan ook nog eens al die irritante disney serries keek waar de personages om één of andere reden om de seconden moesten schreeuwen, dat was wat je noemde hoofdpijn bezorgend. Echter was Philip Eric zijn oogappeltje en kon hij niets verkeerd doen, dus alles wat er fout ging was natuurlijk direct Ben zijn schuld. Vandaar dat Ben ook niet heel veel tijd in het huis spendeerde, hij rende even naar boven om iets anders aan te trekken en zijn tas er te droppen, nog kort sprak hij met zijn moeder, maar toen hij de voordeur open hoorde gaan ging Ben weg door de achterdeur. Hij had totaal geen zin in Eric, vooral omdat de man meende dat Ben niet naar een feestje kon gaan, omdat de man het om één of andere reden irritant vond wanneer Ben pas 2 uur uit zijn bed kwam. Alsof hij daar echt iets mee te maken had. Omdat het veel te vroeg was om meteen naar het feestje toe te gaan had Ben nadat hij het huis verlaten had nog een tijdje rondjes door de stad heen gefietst, want hij had inmiddels zijn fiets gevonden. Echter begon dit hem na een tijdje ook te vervelen en besloot de jongeman toe om zich eindelijk maar eens naar Isak zijn huis te gaan waar het feestje was. Ter plaatse viel het Ben al vrij snel op dat het nog niet echt storm liep, maar Ben was niet de persoon die het echt erg vond om de eerste te zijn. Isak was er en dan kon de jongeman zich wel genoeg vermaken. Ben gooide zijn fiets tegen een boom aan en draaide het voertuig op slot, hierna liep hij naar de voordeur van het huis toe en duwde hij daar op de bel.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Cecilie 'Céline' Astrid Norendal 19 • Year 3 • At her home • Drinking some alcohol • Outfit Terwijl ik bezig was met het weghalen van de uitgeschoten mascara hoorde ik opnieuw de deurbel gaan. Toen ik de deur open gooide bleek het niet Richard, maar Bry te zijn. Niet dat dat erg was, ik was allang blij dat Bry toch kwam ook al was ze niet zo van het drinken. "Hé lekkerding!" klonk een blije Bry, waarna er een omhelzing plaatsvond. 'Hey schat,' klonk het nog verbaast uit mijn mond. Ik besloot niks over Richard te vragen en liep met de meiden de woonkamer in. 'Jullie zijn hier vaker geweest, dus jullie weten dat de wc de hal eerste deur links is, right? Verder drank staat op het tafeltje daar en,' Ik keek Morgan en Bry om de beurt aan. 'Jullie zien er goed uit zeg,' Aan mijn enthousiasme kon je misschien al merken dat ik een paar glaasjes whisky ophad, maar dat hield mij nooit tegen. Vanavond zou ik helemaal los moeten kunnen gaan. Ik schonk voor ons alle drie een wijntje in en hief het glas op. 'Op een geweldige avond, girls!' lachte ik.

---

If no one else will defend the world then I must

17 • Jaar twee • Home • Ben De bel gaat. Eindelijk. Ik spring enthousiast op en doe mijn haar nog even goed in de reflectie van de oven. Ik ben niet echt een ijdeltuit, maar gezien ik dit feest organiseer - soort van - mag ik toch wel een beetje normaal voor de dag komen. Het is niet dat mijn haar nou zo speciaal zit en ik heb de neiging om mijn pet meteen weer op te doen, maar onderdruk dat en stap de gang in. Ik ben benieuwd wie de eerste gast is en ik hoop dat het gelijk een hele groep is, zodat het wat minder ongemakkelijk en gênant is, maar als ik de deur open doen zie ik alleen maar Ben staan. Mijn hart schiet in mijn keel en ik doe mijn best om niet al te nerveus te glimlachen.       'Hey... Ben, kom binnen,' zeg ik. Ik werp een blik over zijn schouder, maar hij lijkt echt alleen te zijn. 'Je bent de eerste,' zeg ik. Ik laat hem binnen en loop voor hem uit de keuken in. 'Ik geloof dat het vandaag een soort trend is om te laat te komen,' mompel ik. Ik ben blij dat ik ondertussen al twee biertjes op heb, dat zorgt ervoor dat ik mij wat minder ongemakkelijk voel. Soort van. 'Wil je wat drinken? Ik heb vooral veel bier en nog wat sterke drank. Oh en je kan je jas gewoon in de gang neer gooien.' Ik haal mijn schouders op en schenk hem een scheve glimlach. 'Heb je iets gehoord van de rest?' vraag ik. Ik pak voor mijzelf nog een biertje om mijzelf een houding te geven en ga weer op het aanrecht zitten. Ik laat mijn ogen kort over de jongen glijden terwijl ik met mijn benen schommel. Snel wend ik mijn blik af. Niet staren Isak, dan denkt hij straks nog dat je hem op zo'n manier bekijkt. Ik slik. Wat waarschijnlijk ook zo is. "ＧＯＬＤＥＮ ＴＲＡＧＥＤＹ"

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

17 jaar ~ 2de jaar ~ Bus naar huis ~ met Even en Ben

Tot Lucas' lichte frustratie bleef Even vaag. "Oh, er is wel iemand." Maar daar bleef het bij. Niets meer zei hij en Lucas wist ondertussen wel dat hoe meer je vroeg, hoe kleiner de kans werd dat je het antwoord te horen zou krijgen. "Toevallig weet jij het ook niet," stak Even nog naar Lucas en gefrustreerd zuchte hij.
"Hoewel ik echt niet al je geheimen hoef te weten, vind ik het wel erg jammer dat ik dit niet weet." Lucas liet het er dramatischer uit komen dan nodig was, maar gezien Even toch al weer begonnen was met plagen, had Lucas besloten om gewoon lekker mee te doen.
Het gesprek over Evens love-interest vervaagde al gauw en de drie jongens kletsten over vanalles en nog wat. Vooral Ben had het woord, maar Lucas gooide er ook nog een aantal anektdotes doorheen, meestal over onderwerpen die Ben of Even aansneden.
Maar op een gegeven moment moest Ben de bus verlaten en Lucas wist dat het vanaf hier nog maar een paar minuten was naar hun halte en vervolgens Evens huis.
'Heb je nog speciale plannen voor als we thuis zijn of is het vooral voorbereiden voor het feest en dan vertrekken?' vroeg hij Even tijdens het lopen naar huis. Aan het bespreken van details waren ze nog niet toegekomen en Lucas had ook geen idee wat hij dus verder kon verwachten. Het lag aan Even en hij zou wel volgen. Als hij geen idee had wat hij met iets aanmoest, liet hij zich liever leiden door iemand die dat wel wist.

{Omg, sorry voor de crappy post. Inspiratie, waar ben je...?}

---

19 • Jaar drie • Bij Even thuis - The party • Lucas •

Lucas was duidelijk gepikeerd over mijn geheimhouding. Ik rolde even met mijn ogen. "Ik vertel het je heus wel, drama queen." zei ik wat plagerig. Het was echter geen geintje. Ik was het dit keer echt van plan hem te vertellen wie momenteel mijn love interest was. Ik wist dat ik Lucas kon vertrouwen, dus waarom zou ik het hem ook niet vertellen? Het gespreksonderwerp veranderde al vrij snel, en het eindigde in allerlei random onderwerpen door elkaar, zoals gebruikelijk. Al snel kwam Ben zijn halte inzicht, en liet hij hun achter in de bus. Het duurde nu ook niet al te lang meer voor ze hun eigen bushalte zouden bereiken. "Hm, het is niet al te vroeg meer, dus ik denk dat ons gelijk klaar maken maar het beste is." zei ik en glimlachte naar Lucas. Ook onze bushalte was nu in zicht. Gelukkig bevond mijn huis zich niet al te ver van de halte, en duurde het maar zo'n vijf minuten om daar te komen. We liepen het huis binnen, en ik liep direct door naar mijn kamer om mijn kleding te verwisselen. Alvorens ik dat daadwerkelijk deed zette ik eerst wat muziek op, dichtbij het volle volume. Mijn ouders waren nu toch niet thuis. "En, van plan vanavond alles uit de kast te trekken?" vroeg ik met een wenkbrauw wiebel aan Lucas. Ik had Lucas natuurlijk nog nooit op een feestje gezien, dus ik had dan ook geen idee of hij überhaupt van plan was een andere outfit aan te trekken of zo. Na een tijdje had ik me omgekleed, en had Lucas zijn dingen gedaan. "Ben je er klaar voor?" vroeg ik met een kleine grijns, en liep ondertussen naar de achtertuin om mijn fiets te pakken. Isak woonde niet al te ver van mijn huis, maar ik was natuurlijk te lui om te lopen. Lucas kon makkelijk bij mij achterop, en dat was dan ook het plan. Ik gebaarde naar de bagagedrager, en keek Lucas vervolgens aan. "Kom je nog?" vroeg ik met een grijns, en wachtte tot hij op zou stappen. Na een aantal minuten gefietst te hebben kwamen we aan bij Isak zijn huis, en ik parkeerde mijn fiets ergens alvorens ik aanbelde, wachtend tot iemand de deur zou openen.

[ bericht aangepast op 30 maart 2017 - 11:22 ]

---

How far is far

---

---

Sometimes, te only way to stay sane is to go a little crazy.

Niet eens vreselijk lang had Ben buiten de deur gestaan, Isak opende al snel de deur voor hem. Hoewel Ben in de korte tijd dat hij buiten stond zijn tijd nam om zijn omgeving een beetje te bestuderen. Hij was hier al vaker geweest, maar voor als nog nam Ben alles goed in zich op als of het iets nieuw was. Er was een groot te kort aan fietsen of andere voertuigen voor het huis, waaruit Ben al had geconcludeerd dat hij wel één van de eersten zou moeten zijn. Wat eigenlijk een groot wonder was want negen van de tien keer stormde Ben feestjes nog eens in wanneer ze bijna voorbij waren, maar ja vandag had hij ook niet veel te doen gehad. Hij was amper thuis geweest en had daarna een beetje zijn tijd moeten zitten doden met niks doen, veel langer hield hij dit niet meer vol dus dan zat hij liever alleen met Isak op de bank dan dat hij zich nog langer verveelde. Toen de deur voor Ben open werd gedaan leek het huis inderdaad nog helemaal leeg te zijn. 'Hey... Ben, kom binnen,' begroette Isak Ben. 'Je bent de eerste,' bevestigde de jongeman daarna Ben zijn gedachten. 'Hey.' zei Ben terwijl hij inderdaad naar binnen toe liep. Hij ontdeed zichzelf al snel van zijn jas terwijl hij keek naar Isak zijn gedaante die verder de gang door wandelde. 'Ik geloof dat het vandaag een soort trend is om te laat te komen,' sprak Isak terwijl hij verder deed. Ben hing ondertussen zijn jas netjes op één van de haakjes, waarna hij de jongeman eindelijk volgde de keuken in. 'Fashionably late, ze leren het van de beste.'zei Ben doelend op zich zelf, hoewel het niet zijn bedoeling was iemand ooit iets aan te leren. Als iedereen voortaan besloot laat te zijn dan begonnen alle feestjes straks nog eens om half zes in de ochtend, dat hield zelf Ben niet lang vol. 'Wil je wat drinken? Ik heb vooral veel bier en nog wat sterke drank. Oh en je kan je jas gewoon in de gang neer gooien.' Rustig hees Ben zichzelf op het aanrecht terwijl hij zijn ogen nog altijd op Isak had gericht. 'Een biertje is goed genoeg.' zei hij, waarna hij een hand door zijn blonde haar heen haalde. 'Heb je iets gehoord van de rest?' vroeg Isak aan Ben, opnieuw haalde Ben nonchalant zijn schouders op, met zoveel mensen had hij ook weer niet gesproken over het feest. 'Ik weet dat Even en Lucas komen.'sprak Ben, waarna hij kort fronste. 'Die ken je toch?' vroeg hij de jongeman, want hij wist niet zeker of Isak het tweetal eigenlijk wel kende. Echter waren zij de enige twee van wie Ben zeker wist dat ze van plan waren om te komen, voor de rest had hij het er vandaag enkel kort over gehad. Niet zo concreet dat hij van mensen zeker wist dat ze kwamen, maar wat was zeker weten nou eigenlijk. Misschien ditchten zelf die twee het feest wel gewoon, omdat ze geen zin hadden wie wist. Echter bleek al snel dat Ben niet de enige zou zijn, want na enkele minuten alleen geweest te zijn met Isak klonk de bel alweer. Ben bleef echter gewoon zitten waar hij zat, de deur openen was vanavond niet zijn taak dus keek hij kort naar Isak. 'Nou ga je gasten halen.' zei Ben lachend, waarna hij zijn mobieltje uit zijn zak viste om nog even zijn berichtjes te checken.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.