RPG • 200 • SKAM • Speeltopic 1 • 16+ - Speeltopics

S K A M Niemand ontkomt eraan; de puberteit. Eén ding is zeker, de puberteit is geen makkelijke tijd. Niet alleen worden er steeds meer dingen van je verwacht en krijg je een drukker leven, ook vrienden en liefde gaan een grotere rol spelen dan ooit tevoren. Je gaat het belangrijker vinden wat anderen van je denken, en iedereen wilt er stiekem toch wel graag bijhoren. Ook is het een tijd van experimenteren. De een ondervind dat hij of zij fel blauw wel een heel leuke haarkleur vinden, terwijl de ander gaat twijfelen of hij of zij misschien op hetzelfde geslacht valt. Dit gebeurt zo ook op Hartvig Nissen School, gelegen in Noorwegen, een school vol tieners welke elk zo hun eigen drama met zich mee dragen. Deze RPG is gebaseerd op de Noorse TV-serie Skam. De mogelijkheid is er om zowel personages uit de serie als zelf bedachte personages te spelen. • Klassen - Klas 2 • Isak, Lucas, Maren, Hannah. - Klas 3 • Even, Morgan, Bry, Céline, Melena. • Rollen • Guys * Even Bech Næsheim • 19 • SweetCreature • * Isak Valtersen • 17 • Paddiecakes • * Lucas van Heesselt • 17 • Ludeon • • Girls * Morgan Mikaela Engström • 18 • Granian • * Bry Heimersson • 19 • M0NA • * Cecilie 'Céline' Astrid Norendal • 19 • Choctaw • * Maren Solveig Håkon • 17 • Psithurism • * Hannah Newton Caldwell • 17 • HannahBaker • * Melena Edita Dagrun • 19 • HannahBaker • • Lijstje • Naam • Leeftijd • Uiterlijk [graag de naam van de faceclaim erbij zetten] • Innerlijk • Relaties [denk hierbij aan hoe de geschiedenis tussen jouw personage en een andere uit de serie zijn.] • Extra • Regels • Wij houden ons aan de huisregels van Quizlet. • Een post bestaat uit minimaal 200 woorden. • Deze RPG is 16+. • Deze RPG zou spoilers over de serie Skam. • Perfecte personages bestaan niet. • Je bestuurt de personages van een ander niet, tenzij je daar toestemming voor hebt. • Ik, SweetCreature, zal de meeste topics openen, maar indien er niet kan verder gegaan met de RPG mag iemand anders dit voor mij doen. • Het liefst de rollen af binnen 48 uur, om te voorkomen dat de RPG al snel dood loopt door gebrek aan personages. Maar als je laat weten dat je wat meer tijd nodig hebt is dat natuurlijk geen probleem. • Naamsveranderingen en afwezigheden graag doorgeven. • Houd a.u.b. voor iedereen leuk om aan deze RPG mee te doen. - Bij deze RPG mag je zowel de personages uit de serie als zelfbedachte personages gebruiken. - Deze RPG volgt zijn eigen storyline, en volgt dan ook niet de exacte gebeurtenissen uit de serie. - Deze RPG bevat spoilers van de serie. @SKAM, NRK TV,SweetCreature.

[ bericht aangepast op 4 mei 2017 - 22:43 ]

---

How far is far

Cecilie 'Céline' Astrid Norendal 19 • Year 3 • Schoolyard • Isak, Even&Dasha • Outfit Even leek niet geïnteresseerd te zijn in een gesprek met mij, want hij haalde enkel zijn schouders op. Ik slaakte een kleine zucht van irritatie waarna ik met mijn ogen rolde. Wat was die jongen toch weer lekker volwassen. "Sorry, ik kan Lucas toch slecht alleen laten." was uiteindelijk zijn excuus. ik volgde de blik van even naar Lucas, maar ik zag dat de jongen zich prima kon vermaken met mijn vriendin, die mij alles straks in details moest vertellen wat daar allemaal gezegd was. Toen ik Even verwees op zijn drugs gebruik, dacht ik heel even dat ik tot hem doordrong, maar helaas was dit niet zo. "Ja, Céline. Ja, ik heb de hele pauze zitten blowen. Problemen mee?" vroeg hij al zuchtend. Ik trok mijn wenkbrauw op naar hem, vroeg hij dat nog echt aan mij? "Sorry, maar ik heb hier nu écht even geen zin in." Hij keerde zich van mij af en richtte zich op Lucas. Mijn handen begonnen te jeuken. Heel even wilde ik hem een stomp geven, maar ik werd tegengehouden. Ik werd vastgegrepen door bij mijn arm. ''Jij komt mee,'' klonk een vrolijke stem, die ik gelijk bij Dasha kon plaatsen. Mijn irritatie van het blowgedrag van mijn ex was verdwenen als sneeuw voor de zon en Dasha had een lach weer op mijn gezicht getoverd. We waren op een kleine afstand van de groep gekomen, waardoor ik nog wel zicht had op Bry en de rest. Vervolgens drukte Dasha haar lippen nog net niet tegen mijn gezicht aan, waardoor een lach even over mijn lippen rolde. ''Ragna heeft lippenstift voor me gekocht, zo aardig van haar, maar ik heb een mening nodig van iemand met mooie -outfit -ervaring.'' De 17 jarige meid moest lachen om wat ze zelf zei, waardoor ook weer bij een grijns op mijn gezicht kwam. "Ow Dasha," zei ik al lachend. ''En?'' vroeg ze waarna ik goedkeurend knikte. "Staat je goed meid. Goed dat je naar mij," ik wees overdreven naar mezelf "bent toegekomen. Het staat je echt leuk meid. Draag je het ook vanavond op het feestje?"

---

Do I look like Mother Teresa?

---

17 jaar ~ 2de jaar ~ Kantine ~ met Even, Bry en nog een paar anderen

Kort nadat hij zich aan Bry, maar ook aan de anderen die hem nog niet kenden, had voorgesteld, reageerde één van de andere meiden erop.
'Lucas, dus. Aangenaam Céline.' Ze stelde zichzelf aan hem voor, maar in plaats van hem de hand te schudden of zoiets dergelijks, of gewoon niets te doen, gaf ze hem een korte omhelzing. Verrast liet hij het zich overkomen en keek haar achteraf nog wat verbaasd aan. 'Ik ben niet zo van het handen schudden,' legde ze hem nog uit.
'Uh, oké, aangenaam,' stamelde hij, maar zij had zich ondertussen weer wat teruggetrokken.
Vervolgens keek Even nog wat nadenkend voor zich uit, voor hij Lucas serieus aankeek om een antwoord te geven op zijn vraag of ze nog steeds vrienden waren. 'Nou, dat weet ik nog niet zo zeker.' Kort dacht Lucas dat hij het meende, maar toen Even een paar tellen later in lachen uitbarstte en hem een uitbundige omhelzing gaf, wist Lucas dat hij zich weer voor de gek had laten houden. 'Tuurlijk wel,' lachte hij nog en Lucas lachte mee, hoewel ietwat ongemakkelijk. Hij nam zich ter plekke voor om voortaan te proberen niet zo gauw in Evens grapjes te trappen.
Even was dan ook weer bezig met Bry, die duidelijk niet gedient was van zijn gedrag en Lucas moest zich inhouden om niet te lachen, terwijl hij hem zo bezig was. Als Even een poging deed tot flirten, dan faalde hij daar nu heel hard in. Al wist hij wel dat Even dit niet aan het doen was en het blijkbaar gewoon leuk vond om Bry op deze manier te plagen.
'Ga ergens anders kwijlen,' merkte ze nog tegen hem op en al gauw liet hij haar weer met rust. Bry leek opgelucht en Lucas kon zich ook wel voorstellen dat ze blij was van de wietgeur die om Even heen hing af te zijn.
'Best. Ik laat jullie wel even alleen.' Even liep weg, naar waar Isak en Céline stonden en liet Lucas wat verbaasd achter. Hij hoefde helemaal niet een moment alleen met Bry hoor. Waarom zou hij willen? Ze leek hem wel aardig, maar om dan meteen haar aandacht voor zichzelf te willen? Nee, dat was niet nodig. Eigenlijk had hij juist liever dat Even gebleven was, ondanks dat hij zich wat irritant aan het gedragen was. Bry kende hij maar net en alleen zijn met een persoon die hij maar net kende, was niet één van zijn favoriete situaties.
'Hoe vind je het hier? Zijn er eigenlijk nog meer uitwisselingsstudenten?' Bry vuurde deze vragen op hem af toen Even eenmaal weggelopen was.
'Ik vermaak me hier zeker wel.' Hij begon met het beantwoorden van haar eerste vraag. 'Het land is mooi en ondanks dat het schoolsysteem hier wat anders is dan thuis, bevalt het me wel.' Hij keek nog wat om zich heen en zag toen Even naar hem kijken. Lucas glimlachte even naar hem, al had hij geen idee wat er daar gezegd werd en waarom Even naar hem keek. Hij zou het vanzelf wel horen. Of niet. Zo nieuwsgierig daarna was hij ook weer niet.
'Maar zover ik weet ben ik de enige uitwisselingsstudent hier, ik was dan ook de enige van mijn school die op uitwisseling is gegaan dit jaar. Ik heb in ieder geval geen verhalen gehoord over anderen hier.'

---

Stenenlikker

ISOBEL KEITE LACHINA
''I don't forget you.''
• 19 Years • Year 3 • Talking to daddy • outfit

''Ja, maar hoe laat kom je terug?'' Isobel liep met haar telefoon aan haar oor naar buiten, dit was het enige moment dat zei en haar vader allebei pauze hadden en ze mochten telefoneren. Haar vader was een druk bezet man, en had bijna geen tijd voor zijn dochter. Isobel haar moeder had ook geen tijd, die moest eens in de zoveel tijd op reis om live verslag uit te doen over rampen die in dat land gebeurt zijn. ''Je hebt me belooft dat we vanavond samen zouden gaan eten, pap ik had al helemaal een idee van hoe en wat...'' In Isobel haar stem ontstond een lichte trilling, iets wat ze kreeg als ze verdrietig was. Isobel liep door en had net op tijd door dat ze bijna tegen een muur aan liep. Ze rook de geur van broodjes waar ze drie mensen zag staan, maar ze had op dit moment geen behoefte aan een gesprek. Ze liep door naar buiten en liep gehaast langs een groep jongeren. Sommige kende ze wel, ze zaten bij haar in de klas, maar anderen waren nog onbekend. Isobel zat ook nog maar een paar dagen op de school en kende daarom nog niet iedereen. Isobel liep stevig door tot dat ze bij een hoekje aan kwam waar een geschikte plek was om te wachten tot de pauze voorbij was. ''Ik spreek je later pa..''

[ bericht aangepast op 3 jan 2017 - 14:39 ]

---

'Nothing Matters.'

Dasha Allison Martinez
''I'm not Crazy,
me reality is different
then yours.''

"Ow Dasha," zei ze al lachend. "Staat je goed meid. Goed dat je naar mij," Ze wees weer eens overdreven naar haar zelf, waardoor ik opnieuw in lachen uitbarstte, "bent toegekomen. Het staat je echt leuk meid. Draag je het ook vanavond op het feestje?" Toen was de lol van het gesprek weg... Poef... Verdwenen, ''ik weet nog of ik wel ga..'' Mompelde ik bijna onverstaanbaar. ''Zo meteen zijn er allemaal ouderen en ben ik de pineut dat ik jou ken, en nog een paar andere mensen maar je weet wat ik bedoel... En...'' Ik keek verlegen naar de grond, ''ik heb niks om aan te trekken.'' Ik begon op mijn tenen te staan en sloeg mijn ene been voor de andere waarbij ik bijna over mijn eigen benen struikelde. ''Ik weet het gewoon nog niet, oké? En ik weet niet of hij me wel op zijn feestje wil... Hij is zo normaal en ik ben zo abnormaal... Ja...'' Ik keek opnieuw stil naar de grond en hoopte dat Céline zelf zou gaan praten, anders zou ik echt het liefste mezelf weg poefen.

Outfit Talking with Céline

---

Life is tough, my darling, but so are you - Stephanie Bennet Hendry

17 • Kantine • Tweede jaars • talking .De blondine keek me met opgetrokken wenkbrauw waardoor ik dat automatisch nadeed en een hand door mijn haar haalde. "En ik maar denken dat je me langer kent dan vandaag," zei ze lachend. Voordat ik een sarcastische opmerking kon maken merkte ik dat er een meisje bij ons was komen staan. Bedenkelijk keek ik haar aan, in mijn hoofd zoekend naar een naam die niet kwam. Ik was haar wel een paar keer tegen gekomen tijdens de pauze en in de gangen maar haar naam was me even ontschoten dus hoopte hij dat ze zichzelf nog even zou voorstellen of dat Morgan haar naam zou zeggen. Inplaats daarvan maakte ze een bijdehante opmerking waarbij ik haar droog aankeek. "Kijk, ze is tenminste behulpzaam," Ze porde me in mij zij, gevolgd door een tweede opmerking. "Maar jij ook bedankt voor je nuttige opmerking." "Wacht jij maar, daar ga je spijt van krijgen vanavond"zei ik grijnzend en sloeg mijn armen over elkaar. "Zozo, mevrouw heeft ook eindelijk een keus gemaakt" zei ik lachend toen Morgan had betaald. Ik hield mijn broodje gezond omhoog, waar ik ondertussen een hap van had genomen, als teken dat ik genoeg had toen ze vroeg of ik nog iets wilde hebben. Morgan stelde ons voor aan het meisje die voor mij nogsteeds naamloos was dus probeerde ik mijn aandacht erbij te houden voor het geval ze haar naam nog eens zou noemen. Als begroeting stak ik kort mijn hand op en liet hem toen weer langs mijn lichaam hangen. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me toen ik het meisje nog eens goed bekeek en mijn oog viel op het slangetje in haar neus. Direct liet het me denken aan m'n moeder, iets waar zowel zij als Morgan niks over wisten dus forceerde ik een kleine glimlach op mijn gezicht en probeerde ondertussen mijn herinneringen aan m'n moeder weg te drukken. Ik wilde er niet meer aan denken, en al helemaal niet in het bijzijn van vrienden.

---

Some people in your life come as blessings, others come in your life as lessons.

"Kijk, ze is tenminste behulpzaam," zei het meisje lachend, waardoor ik ineens ook moest lachen. Ze begon tegen de jongen te praten, en even voelde ik me buitengesloten. Toen keerde ze zichzelf weer naar mij, "Ik ben Morgan, dit is Richard.'' Ik zwaaide even kort, ''Maud Synnøve.'' Ik zag de ogen van de jongen kijken naar het slangetje in mijn neus. ''Ja, ik was ooit zo slim om in een asbest schuur te gaan zitten, sommige mensen denken dat een twaalfjarige hersens heeft, maar dat is allemaal fake.'' Ik leunde op mijn trouwe koffer en werd volgens mij langzaam rood. Waarom moest ik het nou op die manier zeggen... ''Dat klonk niet als het beste gesprek... Sorry daarvoor...'' En ik nam opnieuw een hap van mijn broodje. Ik richtte me wee op de vrouw, ''kan ik ook een watertje krijgen?'' De vrouw knikte en begon een gekoeld watertje uit de koeling te halen. Zelf pakte ik mijn portemonnee uit mijn tas en keek ondertussen vragend naar Richard en Morgan, ''willen jullie ook wat, ik heb genoeg geld?'' En opnieuw bedacht ik mezelf dat het enorm bitcherig klonk.

Maud Alfhild Synnøve ''I'm a grenade.''

[ bericht aangepast op 3 jan 2017 - 20:17 ]

---

---

Ik schudde mijn hoofd, maar kreeg de beweging niet helemaal mee. Ik voelde het namelijk niet, al wist ik in mijn hoofd dat ik de beweging maakte. Het kleine slangetje maakte me oncomfortabel. Het meisje was ineens zo breekbaar geworden, alsof ze ieder moment door de vloer kon zakken. Ik beet op mijn lip. Ik keek even vanuit mijn ooghoek naar Richard, maar die bleef ook stil, hoe karakteristiek. "Nee, ik hoef verder niks," zei ik zacht en ik merk aan mezelf dat ik moeite moet doen om de worden eruit te duwen. Ik kan het niet laten om mijn blik even nieuwsgierig over haar heen te laten glijden. Ze lijkt zo rustig, zo vredig, ondanks.. Ondanks wat eigenlijk? Ondanks dat haar leven misschien net een vierde van het mijne is? Ondanks dat ze iets met zich meesleept? Ik weet ook dat ik op een dag doodga. Ik weet ook niet wanneer en toch, toch maakt het mij oncomfortabel om haar zo te zien. "Je zit een jaar onders ons toch? Ik weet bijna zeker dat ik geen lessen met je heb," zeg ik tegen Maud. Ik hoop dat Richard of Maud het niet opmerkt, maar ik ga iets dichter tegen Richard aanstaan, in de hoop dat ik houdvast vind, niks stom zeg, niks verkeerd doe.

---

We've lived in the shadows for far too long.

17 • Kantine • Tweede jaars • talking .Blijkbaar had ze mijn blik op het slangetje in haar neus opgemerkt want ze begon erover te vertellen. Ja, ik was ooit zo slim om in een asbest schuur te gaan zitten, sommige mensen denken dat een twaalfjarige hersens heeft, maar dat is allemaal fake.'' Longkanker dus, dat was het eerste wat me te binnen schoot toen ik realiseerde wat ze vertelde, maar ik kon de woorden niet over mijn lippen krijgen waardoor ik haar alleen maar aanstaarde en kort knikte. Het liefst was ik nu naar buiten gelopen om te roken maar dat kon ik niet maken tegenover Morgan dus bleef ik staan op mijn plek. De blondine wees het aanbod af maar hij was nu ook wel toe aan water want mijn mond voelde droog aan dus keek ik van Morgan terug naar het meisje en toen naar het flesje in haar handen. "Zo'n flesje water klinkt goed" zeg ik zo nuchter mogelijk, maar de trilling in mijn stem is overduidelijk, iets wat totaal niet bij mij paste. Ik blijf naar haar flesje staren, maar met mijn vingers speel ik nerveus met de zoom van mijn jas. Ik heb hoofdpijn en voel een vlaag van misselijk opkomen, maar het is niet de variant zoals als je ziek bent. Het is veel en veel erger en eigenlijk wil ik mezelf gewoon afsluiten van iedereen, even alleen zijn. Ik sluit mijn ogen voor enkele seconden en haal mijn hand door mijn haar terwijl ik de tranen probeer tegen te gaan. Het was jaren geleden dat ik gehuild had, in het openbaar tenminste, maar op dit moment kon het mij niks schelen wat andere van me dachten dus zuchtte ik diep toen de eerste traan over mijn wang gleed en richtte ik mijn blik op Morgan die wat mijn kant op was geschoven.

---

Some people in your life come as blessings, others come in your life as lessons.

Ik sloot mijn ogen even, ik heb de jongen uit eindelijk aan het huilen gemaakt en het meisje van me af geschoven. Ik betaal voor Richard een flesje water en geef het aan hem. ''Sorry...'' Ik heb de neiging weg te lopen, voordat ik nog meer mijn mond voorbij praat. ''Nee, ik zit in klas 2, inderdaad.'' Ik merk dat ik een spijt gevoel door mijn lichaam krijg, ''nog eens, sorry... Ik wou jullie echter niet... Bang of zo maken...'' Ik merkte dat ik een beetje naar woorden moest zoeken. Het enige wat ik kon was weggaan, voordat ik meer schade aan hun eerst vrolijke gezichten zou aanrichten. Ik nam de laatste hap van mijn broodje, maar kreeg bijna de hap niet door mijn keel. Uit eindelijk nam ik er een slokje water bij. Ik keek naar de andere mensen in de kantine, die konden lachen. Was ik er maar nooit over begonnen, en had ik zijn blik afgewend. ''Ik kan ook gaan... Als jullie dat prettiger vinden?'' Ik voelde nog altijd dat ik ergens nog kalm was. Ergens kon het me niet schelen... Een plek waar het nog altijd vredig was...

Maud Alfhild Synnøve ''I'm a grenade.''

Cecilie 'Céline' Astrid Norendal 19 • Year 3 • Schoolyard • Talking with Dasha • Outfit Mijn vriendin barstte in het lachen uit na mijn overdreven compliment richting mezelf, maar toen ik de vraag had gesteld of ze het ook zou dragen naar het feest van vanavond verdween de totale sfeer van het gesprek. Dasha leek vrij down te zijn over dit onderwerp, wat mij deed verbazen. ''ik weet nog niet of ik wel ga..'' kon ik met moeite verstaan uit haar mond. een bezorgde blik betrad mijn gezicht terwijl ik naar Dasha keek, die naar de grond staarde. ''Zo meteen zijn er allemaal ouderen en ben ik de pineut dat ik jou ken, en nog een paar andere mensen maar je weet wat ik bedoel... En...'' Nog steeds durfde Dasha me niet aan te kijken. ''ik heb niks om aan te trekken.'' Bij deze opmerking, moest ik toch wel even lachen. Ik had bij deze een excuus om straks niet naar huis te gaan, maar om lekker te gaan shoppen met een vriendin en ik kon overigens ook wel een nieuwe feestoutfit gebruiken. Dasha speelde wat met haar benen, waardoor ze bijna viel, maar ik grijp haar stevig vast aan haar schouders. ''Ik weet het gewoon nog niet, oké? En ik weet niet of hij me wel op zijn feestje wil... Hij is zo normaal en ik ben zo abnormaal... Ja...'' Nog steeds had ze me niet durven aan te kijken. "Dash," sprak ik haar op een rustige toon aan. "Het feest wordt gegeven door Isak, hij komt ook uit jaar twee, dus zoveel oudere personen vallen wel mee." stelde ik haar gerust. "Je moet nu echt niet aan jezelf twijfelen. Je bent een vrolijke spontane meid, die niet snel down of boos is. Om eerlijk te zijn vraag ik me af wat je met de echte Dasha hebt gedaan." Ik gaf een een vlugge knipoog en stak mijn tong heel kort uit als teken dat het een grap was. "Ik zelf heb ook nog een nieuwe outfit nodig voor vanavond, dus wat jouw outfit betreft... Laten we uit school op zoek gaan naar een outfit wat match bij die prachtige lippen."

---

Do I look like Mother Teresa?

17 • Jaar twee • Kantine • Even 'Eindelijk iemand die er wel vrede mee heeft,' merkt Even op. 'Toevallig wel,' grijnst hij als ik vraag of hij heel misschien een joint heeft, maar net op dat moment krabbel ik terug. Hij kijkt mij aan en trekt een wenkbrauw op. 'Je maakt een grapje zeker?' Ik haal mijn schouders op en speel met de mouwen van mijn sweater. 'Kom op, doe niet zo flauw.,' zegt hij en begint weg te lopen. Hij steekt de joint achter zijn oor. Ik twijfel even en kijk naar de andere, maar uiteindelijk loop ik toch achter hem aan naar buiten. Ik ga op een bankje zitten aan de overkant van het schoolplein.       'Blijven we hier of gaan we verder weg, want als we spijbelen is het misschien niet het beste om op het schoolplein rond te hangen.' Ik kijk hem aan en kom vervolgens weer overeind. Ik ben geen braverik, maar ik word ergens toch wel een beetje nerveus van spijbelen. Echter laat ik dat niet aan Even merken, want het komt nogal kinderachtig over. Ik werp een blik naar de school en beweeg een beetje heen en weer op mijn plek.       'Ik kan je trouwens wel wat terug geven,' zeg ik en ik knik richting de joint. 'Als het goed is heb ik er nog ergens eentje liggen, dus misschien vanavond?' stel ik voor. [sorry een beetje een crappy post haha] "ＧＯＬＤＥＮ ＴＲＡＧＥＤＹ"

[ bericht aangepast op 5 jan 2017 - 12:36 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

19 • Jaar drie • Schoolplein • Isak •

Ik kon niet geloven dat Isak serieus dacht om terug te krabbelen. Ik was dan ook blij dat ik hem uiteindelijk zo ver had gekregen met me mee te gaan. Ik volgde hem naar het bankje tegenover het schoolplein, en ging op de rugleuning zitten, mijn voeten op het zitvlak. Ik keek hem aan, en knikte. "Misschien is het inderdaad wel handig als we ergens anders gaan zitten." lachte ik. Het was niet zozeer omdat de leraren hier oh zo strikt waren, want dat waren ze gewoonweg niet. Hoe vaak ik hier wel niet heb zitten spijbelen. Ik denk dat ze het nu van mij wel gewend waren, en de hoop een beetje opgegeven hadden. Maar ja, voor Isak daarentegen zou het best wel eens voor problemen kunnen zorgen als we hier zouden blijven. "Voorstel?" vroeg ik, doelend op wat hij in gedachten had om heen te verplaatsen, en trok mijn wenkbrauwen op. Ik merkte dat hij een beetje rusteloos was. "Eerste keer spijbelen?" vroeg ik plagerig, en lachte even. Vervolgens keek ik hem geïnteresseerd aan. "Klinkt als een goed plan." glimlachte ik en stak de joint aan. "Daar houd ik je aan." zei ik met een lichte grijns terwijl ik een hijs nam van de joint, om hem vervolgens aan Isak aan te bieden. Vervolgens keek ik even rond het nu al vrij uitgestorven schoolplein. Ik zuchtte, en keek vervolgens weer naar Isak. "Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat ik niet meer dat klaslokaal in hoef." lachte ik zacht. Mijn concentratie was toch al zo goed als verdwenen, en bovendien zat ik hier tien keer liever met Isak dan waar dan ook op dit moment.

[ bericht aangepast op 9 jan 2017 - 23:40 ]

---

How far is far

Dasha Allison Martinez
''I'm not Crazy,
me reality is different
then yours.''

Bij mijn bloed serieuze opmerking, moest Céline toch wel even lachen. Mijn vriendin pakte me stevig vast, waardoor ik haar even in haar gezicht aankeek. ''Dash,'' sprak ze me op een kalme toon toe ''Het feest wordt gegeven door Isak, hij komt ook uit jaar twee, dus zoveel oudere personen vallen wel mee." Haar vertrouwde stem stelde me toch wel een beetje gerust. "Je moet nu echt niet aan jezelf twijfelen. Je bent een vrolijke spontane meid, die niet snel down of boos is. Om eerlijk te zijn vraag ik me af wat je met de echte Dasha hebt gedaan." Ik glimlachte om haar peptalk, en meteen begon ik weer een beetje te springen. ''Ik zelf heb ook nog een nieuwe outfit nodig voor vanavond, dus wat jouw outfit betreft... Laten we uit school op zoek gaan naar een outfit wat match bij die prachtige lippen." Ik knikte instemmend. Ik had er meteen weer zin in. ''Volgens mij past wit goed bij mijn lippen, maar ik maak wit altijd zo snel vies... Zwart is zo zwart dus... Ik denk toch wel wit, moet ik hem daarna maar wassen... " Ik begon te hoesten, ''te weinig adem voor 1 zin.''

Outfit Talking with Céline

[ bericht aangepast op 5 jan 2017 - 21:22 ]

---

Life is tough, my darling, but so are you - Stephanie Bennet Hendry

---

---

Ik keek pas op naar Richard toen Maud sprak. De traan die over zijn wang liep raakte de vloer in stilte en ik had geen idee wat ik precies moest doen of zeggen. Ik voelde me zo onhandig. Ik keek over naar Maud, waarna mijn blik verward naar Richard schoot. Richard huilt niet, vloog er door mijn gedachte en ik keek het meisje even onzeker aan. "Emh, het spijt me, het is niet jouw schuld, ik weet gewoon niet... Richard is gewoon.." Ik zocht naar woorden, maar ik vond ze niet. En dat terwijl ik normaal zo goed was met woorden. "Sorry," fluisterde ik nogmaals voor ik Richard de kantine uitrok, de hal in, zoekend naar een plek waar minder mensen waren. Eenmaal in een lege hal bleef ik staan. ik keek hem lichtelijk bezorgd aan. Knuffelen misschien? Of is dat Celine haar taak? Moet ik haar een appje sturen? Of hem gewoon met rust laten? "Moet ik weg?" vroeg ik uiteindelijk, terwijl ik mijn blik op en neer de verlaten hal liet glijden. "Of wil je een knuffel, of Celine? Moet ik mijn mond houden?" Nadat ik de woorden had gezegd hield ik ook maar gelijk mijn mond. Ik wist niet goed hoe ik om moest gaan met een huilende Richard; ik wist alleen dat ik hem niet zo voor iedereen midden in de kantine wilde laten staan.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Cecilie 'Céline' Astrid Norendal 19 • Year 3 • Schoolyard • Talking with Dasha • Outfit In de loop van mijn peptalk had ik gemerkt dat Dasha toch weer een beetje tot rust was gekomen. Na mijn peptalk was de oude Dasha weer helemaal terug. Ze begon al weer te springen en keek me enthousiast aan na mijn opmerking dat we moesten shoppen. Sommige mensen konden zo snel van humeur veranderen, maar gelukkig was dit een positief eigenschap van mijn vriendin. Ik zie een enthousiaste meid voor me knikken, na mijn voorstel om te gaan shoppen uit school. Ik begon te twijfelen of ik nog de creditcard van mijn vader in mijn portemonnee had of dat ik die al had teruggegeven. Ik ging uit van het eerste waardoor ik ook alsmaar meer zin begon te krijgen in het uitstapje. ''Volgens mij past wit goed bij mijn lippen, maar ik maak wit altijd zo snel vies... Zwart is zo zwart dus... Ik denk toch wel wit, moet ik hem daarna maar wassen... " Ratelde Dasha aan één stuk door, waardoor ze begon te hoesten, ''te weinig adem voor 1 zin.'' Ik schudde al lachend mijn hoofd. "Rustig, Dash. Adem diep in en weer uit. Ik wil niet dat jet loodje legt nog voordat we hebben kunnen shoppen." Ik bekeek de 17 jarige voor me eens goed. "Als ik jou was zou ik toch voor zwart gaan. Denk dat dat je leuker staat bij je haar en je hoeft niet zo voorzichtig te zijn dat het snel vies wordt." Toen bedacht ik me dat ik het wel tegen Dasha had. "Niet dat je helemaal niet meer hoeft uit te kijken, btw." voegde ik er nog snel achteraan.

---

Do I look like Mother Teresa?