Oké, dit gaat echt extreem zeikerig worden. Een soortement "Lucht je hart-topic", maar ik heb wat "ontdekt" en dat lucht me ergens heel erg op, maar op de één of andere manier moet ik er ook (letterlijk) van huilen, zonder te weten waarom.
Oké, laten we met het begin beginnen, anders wordt het extreem chaotisch.
Vandaag wilde mijn moeder mijn cijferlijst graag zien, wat ik echt niet wilde, want ik ben zelf nogal teleurgesteld erover (er zitten lagere cijfers tussen dan ik zou willen en dat vind ik gewoon niet leuk, wat eigenlijk best voor zichzelf sprekend is, maar oké).
Uiteindelijk moest ik het toch laten zien, met mijn vader erbij nog wel, en ja hoor; trots waren ze niet bepaald. Ze vroegen me waarom, en ik barstte in huilen uit, wat de laatste tijd echt extreem vaak gebeurt. (Waarschijnlijk ook omdat ik hartstikke ongesteld ben)
Uiteindelijk was ik weer een beetje gekalmeerd, vader naar boven, en dan komt mijn moeder plots met een boek aanzetten, over ADD. Wat dat is?
Nou, voor mij een antwoord op mijn leven.
Oké, dat klinkt echt extreem dramatisch, maar zo voelt het wel. ADD blijkt een concentratie stoornis te zijn, heel kort gezegd. Maar het is nog meer: Iemand met ADD is vaak dromerig, nogal stil, erg chaotisch in zijn of haar hoofd, doet veel aan de "last minute" wat opdrachten of werk betreft, en vooral, als iets niet interessant (genoeg) is, gaat je aandacht helemaal weg. ADD'ers hebben ook wel wat weg van onzekere pubers, ze worstelen ook nogal met zichzelf, zijn wel erg creatief, maar nogal naar zichzelf gekeerd en alleen bij sommige vrienden of familie worden ze plots wat minder stil, terwijl ze op school/werk zowat niks zeggen.
Ze zei dat ik dat waarschijnlijk had en begon er stukjes uit voor te lezen, en echt alles was zo bekend! Ik voelde me plots begrepen door een schrijver die ik helemaal niet ken!
Ik ben ergens zo opgelucht, maar toch voel ik me ergens ook nogal "gelabeld", ik weet nog niet helemaal of ik er echt blij mee ben, maar ik heb wel het gevoel dat ik mezelf eindelijk een beetje ken. Maar, ik ben weer emotioneel, en dus ben ik tijdens het doorlezen van dat boek weer in huilen uitgebarsten, meh. Er kwam ook weer een grote vlaag van identiteitscrisis over me heen zonder enig idee waarom, maar goed, het is gebeurd.
Een virtueel koekje voor degenen die dit alles gelezen hebben.
obsessive rage
