{RPG} A kingdom to conquer // Speeltopic - Speeltopics

In het koninkrijk Lurai is een grote koninklijke familie aan de macht. Door hun acties in het verleden zijn ze zeker niet geliefd bij hun gevolg en hierdoor is een geheim genootschap ontstaan. Jonge kinderen met een bijzondere gave zijn beoefend in de kunst van het vechten zodat ze de koninklijke familie kunnen beschermen. Nu, achttien jaar later, is de familie te ver gegaan en loopt het bijna uit op een burgeroorlog die alleen maar zorgt voor vele doden. De groep die ondertussen bekend staat als de begaafden, moet nu vanuit hun kamp naar het kasteel gaan er daar hun opdracht uitvoeren. Iedereen krijgt een koninklijk lid die zij of hij moet beschermen met zijn leven. Met een oorlog zo dicht bij, lopen de spanningen hoog op en niemand weet wanneer alles uit de hand gaat lopen.

Geschiedenis:

De vader van de huidige koning, was geen fijne man om te dienen. Hij was altijd uit op chaos en zei nooit nee tegen een gruwelijke executie van mensen. Iedereen vreesde hem en er heerste dus als voor meer dan veertig jaar angst in het land. Nu de nieuwe koning aan de macht is, is het volk woedend. Ze zijn voornamelijk bang dat hij net zo wordt als zijn vader. Drie weken geleden was er een onthoofding van een man die eigenlijk niks fouts had gedaan, maar de koning was er zo van overtuigd dat hij het heeft laten gebeuren. De paniek nam het volk over en een opstand begon. De koning vreest nu voor zijn gezin en heeft nu dus zijn laatste "wapen" ingeschakeld, de begaafden.

Rollen:

• Vrouwen // begaafden:
~ Lucilla Lapis Nacasia • Kenopsia ~ 1,2
~ Arrowin 'Sedna' Nightingale • LearnToPlay ~ 1,2
~ Skye Lunaria Brannpoire • DreamerN ~ 1,2

• Mannen // begaafden:
~ Aodhfin 'Svarazic' Nightingale • LearnToPlay ~ 1,2
~ Edmund Nacasia • Kenopsia ~ 1,4
~

• Vrouwen // koninklijke familie:
~ Prinses • Agnes Harryo Beatrice Wynter • Shireen ~ 1,2
~ Lynn Fiore Wynter - Dynell • Nakito ~ 1,4

• Mannen // koninklijke familie:
~ Koning • {G} • Homerus
~ Prins • Atlas Harrison Wynter • MonChevy ~ 1,2
~ Prins • Tristàn Aleixo Wynter {G} • Necessity ~ 1,2
~ Prins • Corrin August Benoit Wynter • Ijsvogel ~ 1,3
~ Neef • Brayde Ever Payton Wynter - Dynell • DreamerN ~ 1,3

Koppels:

Emma Cornelia Morgan/Edmund Nacasia • Atlas Harrison Wynter
Lucilla Lapis Nacasia • Brayde Ever Payton Wynter - Dynell
Arrowin 'Sedna' Nightingale • Tristàn Aleixo Winter
Aodhfin 'Svarazic' Nightingale • Agnes Harryo Beatrice Wynter
Skye Lunaria Brannpoire • Corrin August Benoit Wynter
Edmund Nacasia • Lynn Fiore Wynter - Dynell

:

Regels:

- Er is een minimum van 200 woorden per post, dit moet haalbaar zijn.
- Alleen Kenopsia maakt de topics aan, tenzij anders aangegeven.
- Bestuur elkaars personages alleen met toestemming.
- OOC het liefst in het praattopic, of onder je post. Gelieve hier geen aparte posts voor aan te maken.
- Probeer niemand buiten te sluiten.

Omgeving:

Het speelt zich af in een groot kasteel dat is omringd door een stad. De stad is weer omringd door een muur met daarachter het plattelandse leven en bossen.

Gave's:

- Pyrokinese
- Hydrokinese
- Killing
- Shapeshifting
- Illusies
- Telekinese

Topics:
Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 13:52 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

“Natuurlijk is het ongepast,” zei hij. Maar ik hoorde de humor doorklinken in zijn stem dus ik was al wat minder bang dat het gevolgen zou hebben om een vraag te stellen die ongepast over zou komen. Hij bleef even stil. 'Rood' antwoordde hij uiteindelijk op mijn vraag over zijn lievelingskleur. “En er gaat niks boven vers-geschoten wild.” Ik wist dat Tristàn veel van jagen hield en dat hij vaak ging jagen. “Dan komt het vast niet als een verrassing als ik hetzelfde van jou wil weten,” Zei hij. 'Blauw' Antwoordde ik. 'En mijn lievelingseten is kersenvlaai' glimlachte ik. 'Ik maakte het altijd met mijn moeder namelijk' vervolgde ik. Voor ik naar het kamp werd meegenomen dacht ik erachteraan. We waren ondertussen al bijna bij de grote zaal. Ik keek over de meeste mensen heen, om te zien of ik een andere begaafde zag. Mijn oog viel uiteindelijk op Skye. Ik glimlachte. Ik mocht haar wel. Ik zocht verder naar Aodfhin, maar zag hem nog nergens. Mijn gezicht betrok. 'Het spijt mij dat ik zo ongeduldig over iedereen heen kijk Heer, ik zoek mijn broer namelijk' Verontschuldigde ik mij bij Tristàn. Ik probeerde mijn ogen niet meer af te laten glijden, maar toch deed ik het. Ik haalde diep adem voor ik me weer naar Tristàn wendde. 'Wilt u naar iemand toe of wilt u blijven staan hier?' vroeg ik. Ik zou best graag naar een andere begaafde gaan. Het liefst zou ik mijn broer willen spreken, maar aangezien die er nog niet was, ging dat ook lastig. Geduldig richtte ik mij nu op Tristàn, wachtend op zijn antwoord wat hij wilde doen.

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

{Darn, hij is weer langer geworden dan gepland Heb volgens mij de meeste punten er wel weer in weten te krijgen van mijn stukje van vanmiddag...}

"Misschien, maar dat is nu niet van belang. Bovendien zie je er prachtig uit." Ik wilde met mijn ogen rollen, maar ik wist mezelf in te houden. Ten eerste zou het niet alleen onbeleefd zijn tegen de kroonprins, maar ook het zachte kneepje in mijn hand hield me tegen. Dus ik sloot echter alleen even mijn ogen en riep mezelf rust toe. Ik begreep dat hij dit allemaal deed om me gerust te stellen. Maar hij zou toch ook moeten weten dat vertrouwen iets heel fragiels is? Moeilijk op te bouwen en makkelijk te breken. Niet dat het veel uit zou maken aangezien ik aangesteld was om hem te beschermen ik daarmee aan hem verbonden was. Tot hij iets van me verwachtte wat ik absoluut niet over mijn hart kan verdragen zal ik hem beschermen. Tenslotte waren we daarvoor hier.
"Laten we gaan voordat men denkt dat we helemaal niet meer komen." De woorden van de kroonprins lieten me weer naar hem opkijken, maar de woorden die ik eigenlijk nog had willen zeggen hield ik voor mezelf. Ik knikte eventjes en liet me door hem de ruimte uitleiden.

De gangen waren rustig en onze voetstappen waren één van de weinige geluiden, wat geheel in diens tegenover gesteldheid weerspiegeld werd zodra we de balzaal in liepen en ik kon een zucht niet onderdrukken, al was het meer een combinatie van opgewektheid en argwaan. Wat vast een vreemd geluid moest zijn voor anderen.
De onoverzichtelijke chaos van een georganiseerde menigte. Wat kan er voor een beschermer irritanter zijn dan dat? Maar de hoeveelheid mensen die ieder bewogen in diens eigen kleuren was prachtig om te zien, al leek mijn hoofd een ander idee te hebben dan me even voor een seconde te laten hypnotiseren door de bruisende kleurenzee. Het liefst wilde mijn hoofd dat ik in een roofvogel verander om boven in de zaal op een plafondbalk neer te kunnen strijken, of om op net zo'n zelfde hoogte rondcirkelen, zoeken naar verdachte situaties. Mijn ogen gleden dan ook al snel over de menigte heen en ik had mijn mede begaafden die zich al in de zaal bevonden al snel gespot samen met hun Koninklijke.
Misschien moest ik... Nee, ik moest hiermee stoppen. Ik dwong mezelf om mijn ogen even te sluiten.
Waarom kan ik nou niet eens eventjes niet nadenken en gewoon genieten van het moment? Als er al een situatie aan de hand was kon ik snel genoeg reageren om alsnog in te grijpen. Laat me alsjeblieft gewoon eens een avond een soort van normaal kunnen zijn? Al zal ik misschien wel met prins Corrin dansen, niet dat het me zou verbazen als hij me negeert de rest van de avond. Maar alsjeblieft. Voor één avond zou ik graag gewoon normaal willen zijn.
Langzaam opende ik mijn ogen weer en ik stond mezelf toe om naar de menigte te kijken zonder te observeren, wat een heerlijk gevoel door mijn lichaam heen liet glijden.
"Heb je wel eens eerder een feest bezocht?" Prins Corrin had mijn volledige aandacht weer getrokken door enkel weer woorden tegen me te spreken.
"Ik..." Ik wilde hem net antwoorden dat een feest jammer genoeg niet echt in mijn leven paste toen er iets vanuit mijn achterhoofd naar voren kwam dwalen.
Een herinnering. Mijn moeder en ik die door deze zelfde balzaal heen zwierden op een dag waarop families van de hoger geplaatste medewerkers mochten komen. Ook de kinderen, al had ik niet lang kunnen blijven, ik was toen nog maar zes. "...Ik ben hier wel eens eerder geweest voor een feest, maar zo'n groot gebeuren vergelijken met iets wat we als een feest kunnen noemen in het kamp." Een schamper lachje ontglipte aan mijn lippen. "Een feest daar is al snel gewoon een avondje vrij waarop we kunnen drinken en gewoon kunnen genieten. Wat muziek hier en daar, af en toe, iets wat velen als dansen beschouwen, wat lang niet zo verfijnd is als een Wals." Mijn ogen gleden over naar de al dansende menigte. "Het is net zo'n groot verschil als dat van een riddertoernooi met een bargevecht."

---

Credendo Vides

Ze antwoordde hem meteen. “Blauw. En mijn lievelingseten is kersenvlaai. Ik maakte het altijd met moeder namelijk.” Ze leek heel even te worden afgeleid en Tristàn kon haar gedachtes wel raden. Ze had vast niet vrijwillig in hert begaafdenkamp gezeten. Eenmaal bij de zaal aangekomen zag hij hoe een onrust haar bekroop. Ze was duidelijk op zoek naar iemand. Hij hoopte dat het hooguit een vriendin was en geen geliefde. Het was makkelijker als ze ontvankelijk voor flirterij zou zijn en niet trouw aan haar geliefde zou vasthouden. In dat geval zou hij het tweetal namelijk subtiel moeten gaan scheiden. “'Het spijt mij dat ik zo ongeduldig over iedereen heen kijk Heer, ik zoek mijn broer namelijk,” zei ze. Gelukkig, het was familie en geen geliefde, al had hij liever gewone vrienden gehad. Een bloedband is sterk. Kijk maar naar hem en Corrin. Twee tegenpolen, maar juist dat, samen met de bloedband, maakte ze zo’n goed duo. Waren ze geen familie geweest… tja, dan zou een van hen hier waarschijnlijk niet meer gestaan hebben. “Het is al goed,” antwoordde hij haar geruststellend. “Je broer is hier ook als begaafde?” Het moest haast wel, wilde haar broer hier ook aanwezig zijn. Mensen van zulke lage komaf werden anders niet op feesten toegelaten. Het zou dus een familie vol begaafden zijn. Interessant. In zijn hoofd maakte hij een mentale notitie hun ouders na te trekken en eventuele andere broers en zussen. Waar twee waren, waren er vaak meer. “'Wilt u naar iemand toe of wilt u blijven staan hier?” vroeg ze hem vervolgens. Het was duidelijk dat ze anderen wilde spreken en Tristàn besloot dat hij dat zou toestaan. Tenminste, onder zijn begeleiding. Hij was niet van plan haar nu te laten gaan om met andere begaafden te spreken zonder zijn toezicht. Daarvoor vertrouwde hij dat volk niet genoeg. “Nou, de kokkin maakt overheerlijke kersenvlaaien. Ik zou je die echt aanbevelen.” Hij boog zich iets naar haar toe en praatte wat zachter alsof hij haar een geheim vertelde. “En dan natuurlijk haar uitgebreid prijzen. Dan zal je morgen een heel wat aangenamer ontbijt hebben.” Hij knipoogde naar haar terwijl hij weer rechtop ging staan en haar, iets dwingend wellicht, meevoerde naar de andere kant. Wees vrij om het kersenvlaai-eten te joinen als je lonely bent

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

(Snel getypt)

Arrowin Sedna Nightingale

“Het is al goed,” Antwoordde Tristàn op mijn verontschuldiging. “Je broer is hier ook als begaafde?” vroeg hij. 'Ja heer' antwoordde ik. Ik twijfelde of ik zijn gave moest vertellen, maar bedacht me dat het geen kwaad kon. 'Hij heeft de gave Pyrokinese, oftewel vuursturen' antwoordde ik. “Nou, de kokkin maakt overheerlijke kersenvlaaien. Ik zou je die echt aanbevelen.” Antwoordde hij later op mijn vraag of hij naar iemand wilde. De zoektocht naar mijn broer had ik voor nu op gegeven. Bij het woord kersenvlaai begonnen mijn ogen te glimmen van verrukking. Plots boog Tristàn zich naar mij toe en fluisterde haast : “En dan natuurlijk haar uitgebreid prijzen. Dan zal je morgen een heel wat aangenamer ontbijt hebben.” Ik glimlachtte, en voelde weer een blos opkomen toen hij knipoogde. Kom op Arrowin doe normaal, het is de prins. Tristàn voerde mij, met lichte druk, naar de andere kant van de zaal. Ik voelde af en toe blikken op me branden en keek dan om mij heen. Ik hield op het moment, met deze taak, eigenlijk niet van drukte. Ik kon alleen maar om me heen kijken, en zag overal een gevaar in als iemand maar ook iets verdachts deed. Maar liever te alert dan te passief. We kwamen bij de tafel met eten aan. 'Wow' kwam er alleen uit mijn mond. Zoveel eten hebben we nooit in het kamp gehad en ook niet bij mijn ouders thuis. Ik liep, zij aan zij met Tristàn naar de plek waar de kersenvlaaien stonden. Ik kreeg van een bediende een bord aangereikt met een stuk erop. Daarna werd Tristàn een stuk aangeboden. Ik nam een klein hapje, maar mijn ogen werden gelijk groot. Ik slikte de hap door. 'Dit is echt voortreffelijk' zei ik bewonderend. Ik moest mijn best doen om niet alles naar binnen te schrokken, en ik wachtte geduldig met mijn volgende hap op Tristàn, aangezien ik niet wist of hij het taartje zou aanpakken

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

'..Ik ben hier wel eens eerder geweest voor een feest, maar zo'n groot gebeuren vergelijken met iets wat we als een feest kunnen noemen in het kamp,' vertelde ze.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. Als ze het kasteel eerder had bezocht moest ze vast belangrijke ouders hebben. Het was een hele eer om uitgenodigd te worden voor een feest van het koningshuis. Hij sloeg de informatie in zich op en nam zich voor om er later meer over te vragen.
Skye lachte. 'Een feest daar is al snel gewoon een avondje vrij waarop we kunnen drinken en gewoon kunnen genieten. Wat muziek hier en daar, af en toe, iets wat velen als dansen beschouwen, wat lang niet zo verfijnd is als een Wals. Het is net zo'n groot verschil als dat van een riddertoernooi met een bargevecht.'
'Het zal vast zijn charmes hebben,' hij keek de zaal nog eens rond. Het was een zee van kleurrijke mensen en zwierende jurken. Dit was vele malen beter dan het feest dat zijn beschermster omschreef. Maar toch, heel veel zin om te dansen had hij niet, al had hij het aan Skye beloofd. Later misschien. Zijn nieuwsgierigheid werd getrokken door zijn jongere broer en de vrouw die bij hem stond. Het was net alsof vader zijn best had gedaan om tegenpolen bij elkaar te zetten. De blonde vrouw stond in een groot contrast naast de ietwat duistere Tristàn. Hij onderdrukte een grijns, keek terug naar Skye en toverde een glimlach tevoorschijn. 'Heb je al gegeten?' hij wachtte niet op een antwoord en ging verder. 'Kom, je moet vast trek hebben. Als het goed is heeft de kokkin taart gemaakt. Dan kan ik je meteen introduceren aan prins Tristàn.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

In eerste instantie leek ze niks te willen delen over haar broer, op een “ja heer,” na, maar zelfs zonder zijn aandringen of ‘oprechte interesse’ praatte ze toch verder. Hij glimlachte. Ze begon hem, ondanks alles, dus toch al wel te vertrouwen. “Hij heeft de gave Pyrokinese, oftewel vuursturen.” “Dan zijn jullie een krachtige familie,” antwoordde hij haar. Hij had precies door wat zijn knipoog met haar deed, zeker toen ze begon te blozen. Zij konden natuurlijk niet samen komen, en dat zou zij net zo goed weten als hij, maar net zoals al die andere meiden was ook zij niet ongevoelig voor zijn charmes. Haar gezelschap was zeker niet onopgemerkt gebleven. Terwijl ze zich richting de kersenvlaaien begaven, wierpen een heleboel mensen een blik op het tweetal. Laat ze maar kijken en denken, dacht Tristàn. Het was ook niet gek dat ze keken. Tenzij het een hoge gast was die hij uit beleefdheid begeleidde, nam hij meestal niemand mee naar het bal. Hij pikte daar altijd wel een danspartner op. Dat hij nu ‘vrijwillig’, tenminste voor zover die mensen wisten, een meisje mee had genomen, moest wel betekenen dat ze iets speciaals voor hem was. Speciaal was ze zeker. Ook Tristàn pakte een bord aan. Arrowins reactie op het eten amuseerde hem en hij grijnsde even. “Nou, had ik overdreven of niet?” vroeg hij haar, haast op hetzelfde moment dat ze “dit is echt voortreffelijk,” zei. Hijzelf nam ook een hap. Hij wist wel dat dit eten zeer goed was, maar na jaren van duur eten en voortreffelijke banketten, proefde hij de kwaliteit bijna niet meer. Vanuit zijn ooghoek zag hij Corrin samen met zijn begeleide aankomen. Hele kort ving hij de blik van zijn broer, en daardoor wist hij dat ze zijn kant op zouden komen. Hij knikte even richting Corrin zodat Arrowin zou zien dat ze eraan kwamen. “Heb je mijn broer prins Corrin al ontmoet?”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

“Heb je mijn broer prins Corrin al ontmoet?” Zei Tristàn terwijl hij een kleine beweging met zijn hoofd maken richting een tweetal dat eraan kwam lopen. Ik keek in de richting vanuit waar de twee aankwamen. Toen zag ik dat Skye de begaafde was van Corrin. Ik wendde mij weer tot Tristàn. 'Nee, Ik heb prins Corrin nog nooit ontmoet Heer' Antwoordde ik. Ondertussen had ik de kersenvlaai die ik gekregen had alweer bijna op. Verlangend keek ik naar de rest. Snel -zonder dat Tristàn het doorhad- boog ik mij naar het meisje dat de stukken uitdeelde. 'Zou je misschien nog een taartstuk voor mij kunnen overhouden? En doe de kokkin de complimenten' glimlachtte ik. Het meisje knikte ijverig. Ik wendde mij weer tot Tristàn en de naderende Corrin en Skye. Zodra ze binnen een normale afstand voor een gesprek waren, maakte ik een reverence. 'Gegroet prins Corrin' Als ik omhoog kom glimlach ik naar Skye 'Gegroet Skye' Ik vind Skye aardig, en mijn broer heeft volgens mij een oogje op haar. Ik bestudeer Corrin. Hij is langer dan mij, maar ik gok dat het maar 8 à 9 centimeter is. Hij heeft scherpe gelaatstrekken, en een gespierd lijf. Wat waarschijnlijk is van alle trainingen. hij heeft een stoppelbaardje, en donker krullend haar. Hij heeft net als mij blauwe ogen, maar die van hem hangen tussen zee- en ijsblauw in, terwijl mijn ogen zo fel blauw zijn dat ze bijna licht lijken te geven. Zodra ik Corrin snel heb bekeken stel ik mezelf voor. 'Arrowin Sedna Nightingale' Antwoord ik waarna ik weer een kleine reverence maakte.

[ bericht aangepast op 18 sep 2016 - 7:35 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Corrin keek al glimlachend op me neer, al vroeg ik me af in hoe verre deze gemeend was. Mijn ogen gleden nog weer naar de menigte voor ze weer naar de kroonprins gingen, precies op het moment dat hij weer woorden tegen me sprak. "Heb je al gegeten?"
Ik wilde hem net mededelen dat ik nog niets gegeten had, maar dat ik ook geen zin had om het hele banket af te struinen besloot hij voor mij. "Kom, je moet vast trek hebben. Als het goed is heet de kokkin taart gemaakt. Dan kan ik je meteen introduceren aan prins Tristàn."
Het vooruitzicht naar taart stemde me goed. Ik zou nooit zomaar een goed stuk taart afslaan. De laatste keer dat ik echt een goede taart had gehad was... Mijn zesde verjaardag. Maar mijn opgewekte stemming werd bijna overstemd door een soort onbehaaglijk gevoel. Ik was net nog maar gekoppeld aan een lid van de koninklijke familie en ik was het alweer tijd dat ik de rest leer kennen. Maar goed. Gewoon het er beste van proberen te maken.
Ik liep zwijgend naast Corrin richting de lange tafel vol met eten en het duurde niet lang voor ik de prins in het vizier kreeg, met Arrowin naast zich. Haar gave van het watersturen had me altijd al een soort van gefascineerd, juist door de elegantie die het weer kon geven. Echt heel goed kende ik haar niet, maar wat ik van haar meegekregen heb mag ik haar wel.
Ik zag hoe ze zich stiekem naar het meisje achter de tafel boog.en iets naar haar fluisterde waarop het meisje knikte en onwillekeurig kon ik een glimlach niet inhouden. Vrouwen en zoete taarten. In het kamp is het dan ook relatief zeldzaam dat we echt iets zoets te eten hadden. Om mezelf ook wat gerust te stellen pakte ik een iets wat kleiner stuk taart van de tafel af. Het was een andere taart als die Arrowin had en de zoete geur van appels met kaneel vulde al snel mijn neus.
Zodra we echt bij het andere tweetal stonden was Arrowin al bezig met een reverence en ons begroette. "Gegroet Skye."
Ik glimlachte breed naar haar en knikte langzaam mijn hoofd ter groet. "Goedenavond Arrowin." Hhmm.. Was het wel goed dat ik haar als eerst begroette? Vast niet, maar zij was de eerste geweest die tegen me had gepraat. Ik besloot om me direct na de groet aan Arrowin me me bij te draaien richting prins Tristàn en maakte een zo'n sierlijk mogelijke reverence. "Gegroet uwe hoogheid."

---

Credendo Vides

'Gegroet prins Corrin,' de jonge vrouw maakte een reverence.
Hij bekeek haar van top tot teen. Aantrekkelijk, dat moest hij toegeven. Een liefelijk gezicht dat omlijst werd door een bos goud haar. Het waren vooral haar ogen die hij bijzonder innemend vond. Het was een onnatuurlijke blauwe kleur die hij niet eerder had gezien. Toch was ze niets meer dan nog een mooi poppetje waar hij nooit een begaafde achter gezocht zou hebben. Wat maakte haar bijzonder genoeg om zijn broertje veilig te houden? Ze zag eruit als een dorpeling die een huurmoordenaar moest beschermen. Maar Skye had hem ook verrast. Wie wist wat deze wolf in schaapskleren kon doen?
'Arrowin Sedna Nightingale' ze maakte een tweede buiging.
'Vrouwe Nightingale,' hij krulde zijn mondhoeken omhoog en knikte. Ze had in ieder geval geen lak aan respect. 'Ik hoop dat het feest je bevalt.'
Ook Skye introduceerde zich. Eerst aan Arrowin, die haar leek te herkennen, en vervolgens aan Tristàn. Het was een ongewone volgorde, maar Corrin maakte zich er niet druk om.
Hij keek naar Tristán die -ondanks dat Corrin zeker wist dat hij van deze regeling baalde- er tevreden uitzag. Zijn broertje was een getalenteerde bedrieger waar hij een voorbeeld aan kon nemen. Zelf kon hij zijn emoties minder perfect in toom houden, maar tot nu toe was het hem goed afgegaan. Vader had hen mooi voor gek gehouden. Welke koning zou er nou op monsters terugvallen om zijn kroost te beschermen? Wanneer hij koning zou zijn was dat de eerste wet die zou worden afgeschaft. Al was het niet vervelend dat hun zogenaamde toezichthouders vrouwen waren. Vrouwen waren makkelijker te manipuleren. Met een beetje geluk waren ze snel van hen af. Hij kon niet wachten om zijn vrijheid terug te winnen.
Hij glimlachte nog een keer naar Arrowin voor hij zich tot zijn broertje wende. 'Zeg eens, Tristàn, ben je tevreden met je nieuwe lijfwacht?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Vragend kijk ik Edmund Nacasia aan, na een lange stilte heeft hij nog steeds niet geantwoord. Hoe durft hij mij zo voor schut te zetten in het bijzijn van mijn neef? Ik kuch even, "Excuseer mij,' Ik knik even naar beide heren en draai mij om, om vervolgens de kamer te verlaten. Ik had mijn vooroordelen over de begaafden opzij gezet, maar het bleek maar weer dat ze waar waren. Hadden ze dan geen enkele fatsoen bijgeleerd in dat kamp? Nijdig beende ik door de verlaten kasteelgangen. In de verte klonk muziek en het gelach van mensen die aan het feesten waren. Ik wist dat het verplicht was om op het feest te verschijnen. Ik keek even door de grote ramen naar buiten, het liefst was ik nu mijn eigen ding gaan doen. Maar in plaats daarvan liep ik in de richting van de feestzaal. Dan maar zonder mijn begaafde. Ik zou in ieder geval niet alleen zijn, want mijn broer, neven en nicht zouden hier waarschijnlijk ook aanwezig zijn. Sierlijk stapte ik de grote zaal binnen en groette enkele mensen die ik tegen kwam. Er waren veel belangrijke mensen aanwezig. Onopvallend keek ik even om mij heen en zag vervolgens twee van mijn neven staan. Ik liep naar beide mannen toe en glimlachte. "Corrin, Tristàn." groette ik hen en maakte een reverence. We verschilden bijna niets qua leeftijd, maar mijn vader hamerde er op dat ik hen met respect begroette, helemaal op een feest als dit waar wij als koninklijke familie constant in de spotlight staan, zij stonden nou eenmaal dichterbij de kroon. Pas toen viel het mij op dat beide mannen waren vergezeld door een vrouw. Nieuwsgierig bestudeerde ik de vrouwen. Waren dit hun begaafden? Ik snapte überhaupt niet dat zij begaafden nodig waren, en dan waren het ook nog vrouwen? De koning sloeg hier wel een beetje in door. Ik was benieuwd wat deze vrouwen speciaal maakte, daarnaast kon het geen kwaad om wat extra vrouwelijk gezelschap te hebben in het kasteel. Onze familie bestond grotendeels uit mannen. "Wat onbeleefd van me, ik ben Lynn Fiore Winter, stelde ik mij voor.

---

When you believe your dreams come true

Arrowin had, natuurlijk, Corrin nog niet ontmoet. Hij had niks anders verwacht eigenlijk. Het was niet zo alsof haar soort een Koninklijke ontmoeting zou krijgen. Dat er nu tegen ze gesproken werd, was al zeer bijzonder. “Dan heb je geluk, want daar komt hij aan,” zei hij nog met een knikje, voordat Corrin en zijn begaafde er waren. Dat ze extra taart had gevraagd had hij genegeerd, maar wel opgeslagen. Zelfs zulke informatie kon nog van pas komen. In het meest extreme geval zelfs voor een vergiftiging. Zijn eigen taart stond nog onaangeroerd. Het was niet verwonderlijk dat ze Corrins begaafde scheen te kennen. Onhandig, zeker te oordelen aan de manier waarop ze naar het andere meisje keek, namelijk als iemand die ze kende en mocht, maar niet verwonderlijk. Het was makkelijker als het onbekenden waren. Dan zouden ze niet kunnen samenklitten. Iemand die alleen was, was niet zo’n grote bedreiging. Corrins begaafde, Skye als hij Arrowin kon geloven, begroette eerst Arrowin en toen pas hem. Als er iets tegen de etiquette was, was het wel om eerst degene die lager in rang waren te begroeten. Ondanks dat hij nog steeds glimlachte, was de blik in zijn ogen nog iets killer geworden. Echt ontdooien deed hij nooit, maar hij wist het altijd goed te verbergen. Nu was het ook de bedoeling dat ze het merkte. “Vrouwe,” antwoordde hij haar, en hij bekeek haar overduidelijk eens goed. Natuurlijk had hij stiekem kunnen oordelen, maar ze mocht wel weten dat ze niks meer was dan een gebruiksvoorwerp en dat hij wilde weten wat voor vlees hij in de kuip had. Ze had een mooi gezichtje en de jurk die ze aan had, deed haar zeker geen onrecht. Hij kon zich voorstellen dat ze, afgezien door het feit dat ze door prins Corrin begeleid werd, ook daarom veel blikken van andere mannen trok. Ergens was dat onhandig. Een minder mooi, gewoner meisje trok minder de aandacht en werd niet zo onthouden. Over Corrins mooie date zou gesproken worden door de bediendes. Ze zouden willen weten uit welke hoge familie ze zou komen, al was het antwoord geen. Zijn broer was overduidelijk bezig om Arrowin in te palmen en hij liet het gebeuren. Ook verzachtte hij zijn eigen houding iets tegenover Skye. Zijn punt was haar waarschijnlijk wel duidelijk geworden en hij was niet van plan om nog meer vijanden te creëren. Nog niet in elk geval. “Je ziet er fantastisch uit vanavond,” vervolgde hij en hij gaf haar zacht een kus op de hand. “Bevalt het gezelschap van Zijne Hoogheid Corrin een beetje?” Natuurlijk kon ze daar weinig op antwoorden dan ‘ja’, maar hij zou weten of ze zou liegen en via die manier haar beter leren kennen. Toen richtte hij zich op de vraag van Corrin. “Tot nu toe mag ik niet klagen, al zou ik haar graag… in actie zien.” Tijdens Corrins vraag waren zijn ogen heel even door de ruimte geschoten. Stonden er mensen binnen gehoorsafstand? Het was immers een geheim die bewaard moest blijven voorlopig, en waarschijnlijk was het zijn taak om daarvoor te zorgen. Mensen met teveel informatie waren gevaarlijk en konden beter opgeruimd worden. “En jij?” Op dat moment kwam Lynn er ook bij staan. Of zij had geen begaafde gekregen, of ze had hem alweer ergens achter gelaten, want ze was alleen. Hij verwachtte, gezien haar karakter, het tweede. “Goedenavond Lynn,” begroette hij haar.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

'Vrouwe Nightingale,' Antwoordde Corrin op mijn naam, terwijl zijn mondhoeken omhoog krulde. 'Ik hoop dat het feest je bevalt.' 'Jazeker heer' antwoordde ik met een glimlach. 'Zeg eens, Tristàn, ben je tevreden met je nieuwe lijfwacht?' Vroeg Corrin toen. Ik werd plots nerveus. Wat als Tristàn me niks vond, me niet gewenst wilde, of me verafschuwde, zoals alle mensen bijna deden? “Tot nu toe mag ik niet klagen, al zou ik haar graag… in actie zien.” antwoordde Tristàn, terwijl hij vluchtig om zich heen keek van te voren. “En jij?” vroeg Tristàn aan Corrin. Ik keek vluchtig naar Skye. Toen richtte ik mijn blik kort op de mensen massa. Ik zag niks verdachts, op een jongen na die schichtig om zich heen keek en zich niet op zijn gemak voelde, hij had wel een wapen bij zich, zo leek het in ieder geval. Uit voorzorg legde ik mijn hand op een van mijn dolken, mijn vingers in de buurt van de buisjes water, zodat ik snel de kurk eraf kon halen. De jongen leek eerder iemand uit het dorp dan op iemand uit een adelijke familie. Maar ik moest niet oordelen, misschien was dit een van zijn eerste belangrijke feesten. Toch hield ik mijn hand op dezelfde plaats, en verplaatste ik mijn aandacht weer naar het gesprek, maar niet voordat ik naar Skye met mijn ogen geseind had in de richting van de nerveuze jongen, die nu plek had genomen in een van de weinige schaduwen in de zaal. Ik wist niet of Corrin en Tristàn wijs werden uit het seintje, maar het zou mij niks verbazen als ze het wel deden.Alhoewel ik op de jongen zou willen afstappen, mocht ik het alleen doen als Tristàn het ermee eens was. Toen merkte ik dat er een andere vrouw bij was gekomen."Corrin, Tristàn." begroette ze de heren. Toen pas leek ze door te hebben dat wij er ook bij stonden. Te zien aan haar uiterlijk was ze niet uit dezelfde directe bloedlijn als Corrin en Tristàn mar ze was overduidelijk familie. Ik trok mijn wenkbrauw op. Waar is haar begaafde? Als het erop aan kwam, was er niemand die haar extra kon beschermen. Mijn blik schoot weer naar de plaats waar de jongen stond, en mijn hand verstrakte om mijn dolk toen ik zag dat er nog drie andere jongens bij waren gekomen. . Tijdens mijn gedachte gang had ze zich voorgesteld. Wat onbeleefd van me, ik ben Lynn Fiore Winter,' 'Aangenaam, Arrowin Sedna Nightingale' Stelde ik mezelf ook voor aan haar, terwijl ik een reverence voor haar maakte.


[ooc] Die jongens wat laten doen? qua gevechtje of iets?

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Agnes Harryo Beatrice Wynter 'Maar natuurlijk, zoals u wenst.' Aodfhin ging mij voor naar beneden, waarbij ik mijn arm door de zijne stak, gezien dit natuurlijk de etiquette was. Daarnaast leek hij me de slechtste nog niet.       'Zou ik u misschien wat vragen over uzelf mogen stellen? Aangezien ik nog nooit echt met een koninklijk lid heb gepraat, en aangezien we nu veel met elkaar zullen zijn opgescheept, lijkt mij het wel interessant om meer over elkaar te weten?' vroeg Aodfhin op een gegeven moment. Hierdoor vormden mijn lippen zich weer in een lichte grijns.       'Dat hangt ervan af wat voor vragen je me tracht te stellen,' antwoordde ik. 'Ik zal je voor gaan: mijn favoriete schrijver is Voltaire, en mijn favoriete componist is J.S. Bach. Mijn lievelingskleur is cream, en als er onweer op komst is neem ik graag de laatste kans om buiten door het gras te dartelen zonder schoenen aan.' Dat laatste mocht dan wel waar zijn, maar ik bracht het met de benodigde humor.       'En jij? Zeg eens, lees jij ook graag?' vroeg ik, terwijl we al in de balzaal waren aangekomen, en ik ons automatisch in de richting van Lynn, Corrin en Tristàn. Bij hen stonden nog twee andere meisjes... Wie zouden dat zijn?

[ bericht aangepast op 25 sep 2016 - 20:29 ]

---

how dare you speak of grace

'Ik zal je voor gaan: mijn favoriete schrijver is Voltaire, en mijn favoriete componist is J.S. Bach. Mijn lievelingskleur is cream, en als er onweer op komst is neem ik graag de laatste kans om buiten door het gras te dartelen zonder schoenen aan.' Antwoordde ze op mijn vragen. 'En jij? Zeg eens, lees jij ook graag?' Vroeg ze toen aan mij. 'Vroeger, voor ik en mijn zusje in het begaafden kamp kwamen, lazen we veel ja. Maar omdat we veel moeten trainen in het kamp hebben we daar nu geen tot weinig tijd voor, maar daardoor zijn we zelf verhalen gaan verzinnen' Glimlachte ik. 'En mijn lievelingskleur is bordeaux rood' Veel meer kon ik niet echt zeggen, aangezien ik niet een bepaalde schrijver heb, of een bepaalde componist. We liepen de balzaal in, en Agnes stuurde mij richting een groepje die bestaat uit twee mannen en drie vrouwen. Ik herken twee van de vrouwen, Skye, een van de meisjes uit het kamp. En natuurlijk Arrowin. Als ik Skye zie, voel ik mij wat zenuwachtiger worden. Mijn zus zegt dat ik een oogje heb op Skye, maar dat ontken ik altijd. Ik heb gewoon een zwak voor haar. Als we bij het groepje aankomen, wil ik eerst Arrowin een knuffel geven. Maar dat doe ik niet, ten eerste is het tegen de etiquette, aangezien je de mensen met de hoogste rang als eerst hoort te begroeten. En ten tweede omdat waarschijnlijk iedereen op het bal -op een paar mensen na- niet weten dat Arrowin en ik een tweeling zijn. Dus wend ik mij eerst tot de onbekende vrouw en de twee heren. 'Aodfhin Svarazic Nightingale, tot uw dienst' Stel ik mezelf voor, terwijl ik een buiging maak. 'Gegroet Skye, gegroet Zus' grijns ik daarna. Dan zie ik dat Arrowin haar hand op haar dolk heeft liggen. Gelijk schieten mijn ogen door de ruimte. Ik zie een groepje van 4 à 5 jongens in een van de schaduwen staan, een stukje verderop. Ik kijk van Arrowin, naar de jongens en weer terug. Dat groepje? sein ik met mijn ogen. Onmerkbaar knikt ze. Ik leg mijn hand net als haar op mijn dolk. Ik bekijk de heren nog eens goed. De jongen waarnaast Arrowin staat - en dus degene is die ze moet beschermen neem ik aan- vertrouw ik eerlijk gezegd niet. Hij heeft een duistere uitstraling. Zijn naam was Tristàn dacht ik. In tegenstelling tot de man die ernaast staat, en die ik nu herken als de kroonprins. Van de vrouw die ernaast staat, neem ik aan dat ze niet uit de directe bloedlijn is. Waarschijnlijk moet ze dus de nicht zijn van de twee heren, en daarom kom ik in mijn hoofd tot de conclusie dat ze Lynn is. Ik zie bij haar geen begaafde staan, dus ik wil bijna vragen waar haar begaafde is, maar ik hou voor de zekerheid mijn mond. Straks vind ze het een onbeleefde of ongepaste vraag.

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

“Goedenavond Lynn,” begroette Tristàn mij, ik glimlachte kort naar hem. één van de onbekende vrouwen trok haar wenkbrauw op, waarschijnlijk om het feit dat ik hier alleen verschenen was, zonder begaafde. Ik had Tristàn ook wel zien kijken, maar het maakte mij niets uit. 'Aangenaam, Arrowin Sedna Nightingale' stelde de vrouw met lang blond haar zich aan mij voor. Ik knikte naar haar. "Nightingale, een ongebruikelijke naam voor in het koninklijk hof. U moet één van de begaafden zijn, is het niet?" Ik bestudeerde haar geïnteresseerd. Zo op het eerste gezicht leek ze vriendelijk over te komen, maar schijn kan bedriegen. Ik zou moeten afwachten of zij beter waren dan mijn begaafde. Ondertussen was mijn nicht Agnes en een onbekende man bij ons komen te staan. Ik glimlachte naar haar, af en toe kon ze best apart zijn, maar ik kon het goed met haar vinden. Ze was dan ook de enige leeftijdgenote, naast de dienstmeisjes. 'Aodfhin Svarazic Nightingale, tot uw dienst' Stelde de jongeman zichzelf voor, terwijl hij een buiging maakt. Ik beantwoord zijn begroeting en stel mijzelf ook aan hem voor. Nog Nightingale, dat moest familie zijn. 'Gegroet Skye, gegroet Zus' grijnst hij daarna. Het bevestigde mijn vermoeden. Ik was benieuwd of hun ouders ook begaafden waren, aangezien het in de familie leek te zitten. Er lijkt een soort van spanning te ontstaan tussen broer en zus Nightingale, maar ik kan niet niet precies plaatsen wat. Rustig neem ik de zaal in mij op, maar zo op het eerste gezicht zie ik niets verdachtst. Ze zouden toch geen complot aan het maken zijn? Het was van belang dat we de begaafden konden vertrouwen. "Is er iets?" Ik keek Aodfhin peilend aan, mijn stem klonk scherp maar niet onvriendelijk. Misschien was mijn vraag wat ongepast, zelfs onbeleefd, maar ik wilde graag weten wat er aan de hand is.

---

When you believe your dreams come true