{RPG} A kingdom to conquer // Speeltopic - Speeltopics

In het koninkrijk Lurai is een grote koninklijke familie aan de macht. Door hun acties in het verleden zijn ze zeker niet geliefd bij hun gevolg en hierdoor is een geheim genootschap ontstaan. Jonge kinderen met een bijzondere gave zijn beoefend in de kunst van het vechten zodat ze de koninklijke familie kunnen beschermen. Nu, achttien jaar later, is de familie te ver gegaan en loopt het bijna uit op een burgeroorlog die alleen maar zorgt voor vele doden. De groep die ondertussen bekend staat als de begaafden, moet nu vanuit hun kamp naar het kasteel gaan er daar hun opdracht uitvoeren. Iedereen krijgt een koninklijk lid die zij of hij moet beschermen met zijn leven. Met een oorlog zo dicht bij, lopen de spanningen hoog op en niemand weet wanneer alles uit de hand gaat lopen.

Geschiedenis:

De vader van de huidige koning, was geen fijne man om te dienen. Hij was altijd uit op chaos en zei nooit nee tegen een gruwelijke executie van mensen. Iedereen vreesde hem en er heerste dus als voor meer dan veertig jaar angst in het land. Nu de nieuwe koning aan de macht is, is het volk woedend. Ze zijn voornamelijk bang dat hij net zo wordt als zijn vader. Drie weken geleden was er een onthoofding van een man die eigenlijk niks fouts had gedaan, maar de koning was er zo van overtuigd dat hij het heeft laten gebeuren. De paniek nam het volk over en een opstand begon. De koning vreest nu voor zijn gezin en heeft nu dus zijn laatste "wapen" ingeschakeld, de begaafden.

Rollen:

• Vrouwen // begaafden:
~ Lucilla Lapis Nacasia • Kenopsia ~ 1,2
~ Arrowin 'Sedna' Nightingale • LearnToPlay ~ 1,2
~ Skye Lunaria Brannpoire • DreamerN ~ 1,2

• Mannen // begaafden:
~ Aodhfin 'Svarazic' Nightingale • LearnToPlay ~ 1,2
~ Edmund Nacasia • Kenopsia ~ 1,4
~

• Vrouwen // koninklijke familie:
~ Prinses • Agnes Harryo Beatrice Wynter • Shireen ~ 1,2
~ Lynn Fiore Wynter - Dynell • Nakito ~ 1,4

• Mannen // koninklijke familie:
~ Koning • {G} • Homerus
~ Prins • Atlas Harrison Wynter • MonChevy ~ 1,2
~ Prins • Tristàn Aleixo Wynter {G} • Necessity ~ 1,2
~ Prins • Corrin August Benoit Wynter • Ijsvogel ~ 1,3
~ Neef • Brayde Ever Payton Wynter - Dynell • DreamerN ~ 1,3

Koppels:

Emma Cornelia Morgan/Edmund Nacasia • Atlas Harrison Wynter
Lucilla Lapis Nacasia • Brayde Ever Payton Wynter - Dynell
Arrowin 'Sedna' Nightingale • Tristàn Aleixo Winter
Aodhfin 'Svarazic' Nightingale • Agnes Harryo Beatrice Wynter
Skye Lunaria Brannpoire • Corrin August Benoit Wynter
Edmund Nacasia • Lynn Fiore Wynter - Dynell

:

Regels:

- Er is een minimum van 200 woorden per post, dit moet haalbaar zijn.
- Alleen Kenopsia maakt de topics aan, tenzij anders aangegeven.
- Bestuur elkaars personages alleen met toestemming.
- OOC het liefst in het praattopic, of onder je post. Gelieve hier geen aparte posts voor aan te maken.
- Probeer niemand buiten te sluiten.

Omgeving:

Het speelt zich af in een groot kasteel dat is omringd door een stad. De stad is weer omringd door een muur met daarachter het plattelandse leven en bossen.

Gave's:

- Pyrokinese
- Hydrokinese
- Killing
- Shapeshifting
- Illusies
- Telekinese

Topics:
Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 13:52 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

De muren van het kasteel zagen er anders uit vandaag. Het waren niet langer wanden die gevaar van de buitenwereld op afstand hielden. Het was nu ook een kooi die monsters binnenhield. Corrin haalde zijn neus op en schreed door de gangen van het paleis. Er was nu zo’n monster in zijn kamer, als een presentje. Het was het vreemdste idee dat zijn vader ooit had voorgesteld. Bescherming zoeken bij begaafden. Hij had geen bescherming nodig. Iedereen die dacht dat ze hem bang konden maken, moest juist angst voor hem hebben.
Hij liep langs een bediende die hem vreesachtig, maar nieuwsgierig, bekeek. Het was een jong dingetje, waarschijnlijk nieuw en niet veel ouder van twintig. Hij glimlachte en maakte oogcontact. Het blonde meisje kreeg rode wangen, maakte een korte buiging en haastte zich verder. Respect. Hij genoot er met volle teugen van. Van zijn beschermer verwachtte hij hetzelfde. Het zou niet leuk zijn om respect te forceren. Maar als het nodig zou zijn deinsde hij er niet voor terug. Hij hoopte niet dat zijn nieuwe lijfwacht de hele dag in zijn buurt zou zijn. Hij had vrijheid nodig. Mocht het echt een probleem worden kon hij altijd nog met zijn vader praten. Misschien zelfs iets met Tristàn regelen, als het niet anders kon.
Hij stopte voor de deur van zijn kamer en sloot zijn hand om de gouden hendel. Met een duw opende hij de toegang en liep hij naar binnen. Er stond geen krijger in zijn kamer, zelfs geen ridder. Corrin spande zijn kaakspieren. Was dit een grapje? Het was een vrouw. Moest een vrouw hem beschermen? Het was bijna lachwekkend. Voor even was hij vergeten dat het hier om een monsterlijke begaafde ging. Hij hief zijn kin op en rechte zijn schouders. Zijn ogen gleden over de indringer. Aantrekkelijk. Leuk om te escorteren naar het bal. Ergens amuseerde het hem wel.
Zijn mondhoeken krulde omhoog. Hij hoefde zich niet te introduceren. Iedereen wist wie hij was. De jonge vrouw in zijn kamer daarentegen; zij bleef een mysterie tot ze iets over zichzelf zou vertellen. Hij deed een stap naar voren. ‘Ik moet zeggen dat je niet bent wat ik had verwacht. Hoe heet je?’

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Iets wat zenuwachtig streek ik de stof van mijn lange top even glad. Was dit het moment waar ik al die tijd naartoe had geleefd? Waarvoor ik weggehaald was bij mijn familie en al die jaren van trainingen had ondergaan? Het moest haast wel. Natuurlijk begrijp ik de situatie ook wel. Koninklijke familie in nood en het was niet meer dan logisch als ze die op een vreemde manier bij ons zochten. De monsters met bijzondere gaven.
Ik beet op mijn lip en schudde mijn hoofd. Zo mocht ik niet denken. Niet negatief gaan doen terwijl je nieuwe opdrachtgever elk moment binnen kon lopen.
Om maar met iets bezig te zijn liet ik mijn gedachten afdwalen naar wat er eerder die dag allemaal had voorgevallen.
Zodra we het nieuws hadden gekregen was ik direct naar de barakken van de jongelingen gegaan om hen mee te delen dat ik voor hoogstwaarschijnlijk een lange tijd weg zou zijn. Natuurlijk vroegen ze waar ik heen ging en wat ik moest doen en toen ze te horen kregen dat we de koninklijke familie moeten beschermen werd er enthousiast gereageerd. Een enthousiasme die ik niet geheel met hen deelde.
Mijn ogen gleden door de ruimte heen en ik bewonderde het immense wandtapijt dat bijna een gehele muur in beslag nam, de voorstelling erop was tot in de kleinste details geborduurd en ik voelde mijn zenuwen langzaam afnemen en ik nam nogmaals diep adem. Zolang ik maar niet gekoppeld was aan echt iemand belangrijk dan zal alles goed komen.
De deur van het vertrek ging open en mijn rug schoot bijna automatisch recht terwijl ik toekeek hoe een statig figuur naar binnen kwam lopen. Alles aan hem schreeuwde het uit dat hij een Koninklijke was. De aura die om hem heen hing dwong bijna direct respect af bij ieder die hem ziet.
De reactie op het zien van mij was miniem, maar duidelijk. Hij vond het niets. Is dat omdat ik een vrouw ben? Is het omdat ik een begaafde ben?
Ik moest even moeite doen om niet op mijn lip te bijten. Mijn schietgebedjes hadden niet geholpen. Waarom moest ik nou van alle begaafden me ontfermen over prins Corrin? De kroonprins!
Oké, wat moest ik doen? Het leek er niet op dat hij zichzelf voor ging stellen. Wat werd er van mij verwacht op dit moment?
Hij deed een stap naar voren, wat weer mijn volledige aandacht trok en ik zag dat zijn mondhoeken wat opgekruld waren. "Ik moet zeggen dat je niet bent wat ik had verwacht, hoe heet je?"
Ik stond ook op, rechte mijn rug en maakte een reverence. "Mijn naam is Skye Brannpoire, uwe hoogheid. ik ben hier om u te beschermen en te dienen."
Zodra ik weer met mijn hoofd overeind kwam schoten mijn ogen eens van top tot teen en weer omhoog over hem heen.
Hij was zeker geen lelijke man om te zien en ik kon mezelf wel tegen mijn hoofd slaan. Waarom had ik zonet al zo gauw gezegd dat ik hem zou dienen? Ik was hier om hem enkel te beschermen. Weet ik veel wat die man allemaal van me verwachtte?

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 0:23 ]

---

Credendo Vides

De dolk die ze in haar hand had, vloog door haar vingers heen. Ze staarde er naar met een grote interesse en besloot toen de dolk weer weg te stoppen. Ze wilde geen dreiging naar zijne koninklijke hoogheid uitstralen. Ze trok de plooien van haar jurk omhoog en schoof de dolk weer in de schede die om haar been heen was gegespt. Ze staarde de twee wachters aan met een ijzige blik, toen ze haar rok weer liet zakken en klakte zacht met haar tong door hun blikken. Ze draaide zich met haar rug naar hen toen en staarde naar buiten. Het koninkrijk was groot, dat moest ze toegeven. Ze wist wel veel van de straten uit haar hoofd, door trainingen die daar hadden plaatsgevonden, maar dat het vanuit het paleis zo monsterlijk groot was, had ze niet gedacht. Ze slaakte een zucht en steunde met haar handen op de balustrade en pijnigde ondertussen haar hersenen om zich te herinneren hoe de neef van de koninklijke familie er ook al weer uitzag. Ze had schilderijen zo nu en dan voorbij zien komen, maar die had ze niet echt onthouden. Voornamelijk ook omdat ze niet had verwacht dat ze zou worden toegewezen aan een neef. Hij was hoe dan ook koninklijk, dus het bracht haar niet van haar doel. Ze trok een moeilijk gezicht toen haar haar weer pijn begon te doen. Het was prachtig, daar kon ze niet over spreken, maar het deed pijn doordat alles aan haar hoofdhuid trok. Haar lippen waren met een goedje donkerrood gemaakt en het stak erg af tegen haar jurk, haar, huidskleur en ogen. Toch vond ze het wel mooi staan, alhoewel haar hele kledingstijl momenteel onpraktisch was, mocht er gevaar komen. Ze wist dat ze haar vijanden alsnog makkelijk kon verslaan, maar toch. Ergens baarde het haar zorgen. Momenteel hoopte ze gewoon dat de jonge prins snel zou komen, zodat de wachters hopelijk zouden stoppen met staren.

---

"Rebellion's are build on hope"

Atlas Wynter

Een paar tellen later kwam Lynn binnengelopen en ook zij stelde zichzelf voor. Ik vond het maar onzin om mijn volledige naam te vertellen, als ik toch alleen maar als Sire of Atlas zou worden aangesproken. Iedereen in het hof wist wie wij waren. De man die duidelijk een paar jaren ouder was dan dat ik zelf was, boog voor ons en kwam met een glimlach overeind. Ik knikte naar hem.
"Mijn naam is Edmund Nacasia en ik sta vanaf vandaag volledig tot jullie beschikking qua bescherming," vertelde hij en ik knikte. Lynn en ik moesten dus samen delen. Ik hield niet zo van delen, maar een mens was geen object dus zo'n grote ramp was het toch niet. Zolang Edmund maar voor ons klaar stond, dat was het belangrijkste.
"Alsjeblieft Edmund, ontspan je," zei ik terwijl ik een handgebaar maakte. Mijn blik gleed naar Lynn toen ze begon te spreken: "Vertel me, waar kom je vandaan Edmund? Waar ben je in getraind en waarom wil je dit werk doen?" Ik fronste even. Het was wel duidelijk waarom hij dit werk deed. Om ons te beschermen, maar ik sprak het niet uit. Ik wilde geen woorden met mijn nicht, dus besloot ik mijn blik naar Edmund te richten.
"En waarom ben jij tot ons beiden toegewezen, terwijl ieder ander een eigen persoonlijke beschermer heeft? Ben je zo speciaal?" Was mijn vraag er achteraan en mijn blik gleed over de jongeman heen. Of hij het wist kon ik niet vertellen, maar het zou fijn zijn om wat uitleg te krijgen. Anders zou ik zo naar vader gaan om het aan hem te vragen. Ik vond het maar vreemd, maar waarschijnlijk had vader bedacht dat het handig was als Lynn en ik dezelfde persoon toegewezen kregen.

---

Ich liebe dich 27.12.23

'Mijn naam is Skye Brannpoire, uwe hoogheid,' zei de begaafde. 'Ik ben hier om u te beschermen en te dienen.'
Dat hoorde hij graag. Hij verbreedde zijn glimlach en vouwde zijn armen over elkaar. Het respect gedeelte zou geen probleem worden, zo te zien. Dat haalde echter niet weg dat hij aan een nieuwe oppas vastzat. Hij had zat andere dingen te doen. Deze burgeroorlog liep uit de hand en hij twijfelde er niet aan dat hij gevaar liep. Toch had hij zich nooit onveilig gevoeld. Hij kon fantastisch met een zwaard omgaan en was altijd omringt door lijfwachten als hij het kasteel verliet. Als iemand hem ook maar bedreigde, zou die persoon er niet mee wegkomen.
'En wat maakt Skye Brannpoire zo bijzonder dat ze mij kan beschermen?' hij trok zijn wenkbrauwen op en bekeek haar nog eens. Ze leek op een boerenmeisje dat de weg kwijt was geraakt en per ongeluk hier terecht was gekomen. Ergens zag ze er zenuwachtig uit. Mooi zo. Een beetje angst kon geen kwaad. Dan wist hij zeker dat ze geen vreemde dingen zou proberen. Toch was ze prettig om naar te kijken. Ze had een lief gezicht en lang haar in een bijzondere bruine kleur die hij niet eerder had gezien. Hij zou in ieder geval niet voor schut lopen op het bal. Al betwijfelde hij of ze kon dansen. Normaal gezien had hij een goede mensenkennis. Maar Skye kon hij niet helemaal plaatsen. Nog niet. Op zijn goedkeuring en vertrouwen hoefde ze voorlopig niet te rekenen. Dat moest ze verdienen. 'Je hebt training gehad, neem ik aan?'

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 13:27 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

"Alsjeblieft Edmund, ontspan je," zei Atlas en Edmund knikte daar op. Hij wist dat hij er nerveus uitzag, maar hij had gehoopt dat zij dat niet hadden gezien.
"Vertel me, waar kom je vandaan Edmund? Waar ben je in getraind en waarom wil je dit werk doen?" vroeg de prinses en hij trok even snel een wenkbrauw omhoog. Ze wist toch wel dat hij nooit echt een keus had gehad om dit werk te doen? Of was dat nooit gemeld aan de koninklijke leden.
"En waarom ben jij tot ons beiden toegewezen, terwijl ieder ander een eigen persoonlijke beschermer heeft? Ben je zo speciaal?" vroeg Atlas.
'Vrouwe, heer,' zei hij, nu behoorlijk kalm. 'Ik kom uit het kamp waar ik, samen met de andere ben getraind. Geboren en gerezen, zou ik zo maar even zeggen. Dit werk is mijn levensmissie, vrouwe. Hier ben ik voor geboren.'
Hij probeerde het met zoveel mogelijke nette woorden duidelijk te maken. Samen met Lucy was hij altijd grof qua taalgebruik. Hier moest hij anders te werk gaan.
'Ik ben tot jullie beiden toegewezen momenteel. Omdat een vrouwe die u, de prins, moest beschermen nog op patrouille was toen we werden opgedragen naar het kasteel te komen. Ik hoor eigenlijk alleen toegewezen te zijn aan vrouwe Dynell. Of ik zo speciaal ben wil ik nou nog niet zeggen, maar ik kan wel het één en andere.'
Met die woorden liet hij elk object in de kamer omhoog komen met alleen maar de beweging van zijn wijsvinger. De koninklijke leden liet hij staan, terwijl hij zelf ook lichtelijk van de grond afkwam.
'Zoals u kunt zien, is dit waarom mensen mij een begaafde noemen en kan ik zo, door middel van goede kennis qua vechten, meerdere mensen tegelijkertijd beschermen.' Hij liet alles weer op zijn oorspronkelijke manier terug op de grond zakken en vouwde zijn armen achter zijn rug.

---

"Rebellion's are build on hope"

{Hihi, ik vind het grappig dat ze hem jonge prins noemt ook al is hij ong. vijf jaar ouder en de oudste prins die er in het kasteel rondloopt (': }

Met mijn handen in mijn zakken liep ik al fluitend door de gangen heen. Die voelden stil aan, zelfs stiller dan anders. De bedompen sfeer die er hing had waarschijnlijk heel wat te maken met de beslissing van mijn oom om begaafden het kasteel in te halen tot menig afschuw. Met dit nieuws had ik enkel mijn schouders opgehaald. Ik vond het best. Om eerlijk te zijn hadden de begaafden me altijd gefascineerd. Hé, als ik de keuze had gehad om zelf te kunnen vliegen of dingen naar me toe te laten komen dan wist ik het wel. Maar voor nu moest ik genoegen nemen met een begaafde die aan mij gekoppeld was.
Een bediende passeerde me en hij knikte naar me en ik knikte terug, geen nood bij woorden. Het was goed genoeg dat ze doorhadden wie ik ben zonder een heel verhaal erbij op te hangen.
Ik sloeg de gang in waar mijn vertrekken zich bevonden en tot mijn verbazing zag ik de deuren openstaan, met twee wachters die er iets wat nerveus uitzagen en maar bleven staren naar iets wat zich in de ruimte bevond. Iets of iemand. Kom op, zo erg kon het niet zijn toch? Begaafden zijn ook maar mensen, maar dan een tikkeltje anders. Mijn voeten brachten me ook al snel door de deuropening en ik dwong mezelf om door te lopen terwijl ik over mijn schouders nog weer even een blik schonk aan de wachters. "Gentlemen, jullie weten dat het onbeleefd is om te staren." Al snapte ik waarom ze staarden toen ook mijn ogen haar eens beter vonden. Ten eerste had ik geen kleine tengere vrouw verwacht in mijn kamer en met haar bleke uiterlijk in zowel persoonlijke trekken als haar jurk leek ze meer op een geestverschijning. Ze was zeker een aparte verschijning.
Ik deed een stap naar haar toe en boog eerbiedig mijn hoofd. "Wees welkom." Ik had geen idee of ze weet wie ik ben aangezien niet iedereen geheel bekend is met alle koninklijke leden. "Mijn naam is Brayde Ever Payton Wynter - Dynell, maar noem me maar gewoon Brayde,met of zonder de prins ervoor." Ik glimlachte en deed nogmaals een stap haar kant op en pakte uiteindelijk haar hand vast om daar galant een kus op te drukken. "En met wie heb ik het genoegen om kennis te mogen maken?"

---

Credendo Vides

"En waarom ben jij tot ons beiden toegewezen, terwijl ieder ander een eigen persoonlijke beschermer heeft? Ben je zo speciaal?" vulde Atlas mijn rijtje met vragen aan. Hier was ik ook wel benieuwd na, wel was ik er blij mee. Het zou betekenen dat Edmund zijn aandacht zou moeten verdelen tussen ons beide, op deze manier zou ik toch nog een klein beetje privacy hebben. Voor mijn part zou hij alleen Atlas beschermen, maar ik wist dat ik dat niet voor elkaar zou kunnen krijgen. 'Vrouwe, heer,' zei Edmund kalm. 'Ik kom uit het kamp waar ik, samen met de andere ben getraind. Geboren en gerezen, zou ik zo maar even zeggen. Dit werk is mijn levensmissie, vrouwe. Hier ben ik voor geboren.' Ik staarde hem onderzoekend aan, 'Aah, je bent dus één van hen..' mompelde ik. Ik vond het onnodig om het woord te benoemen. Nu snapte ik waarom hij geen gewone soldaat was, het was een begaafde. Atlas leek dat duidelijk al te weten, ik baalde dat ik die informatie niet had gehad. Mijn vragen kwamen vast dom op hem over. 'Ik ben tot jullie beiden toegewezen momenteel. Omdat een vrouwe die u, de prins, moest beschermen nog op patrouille was toen we werden opgedragen naar het kasteel te komen. Ik hoor eigenlijk alleen toegewezen te zijn aan vrouwe Dynell. Of ik zo speciaal ben wil ik nou nog niet zeggen, maar ik kan wel het één en andere.' Ik knikte, hij was hier dus eigenlijk alleen voor mij. Plotseling begonnen alle objecten inclusief Edmund te zweven. 'Zoals u kunt zien, is dit waarom mensen mij een begaafde noemen en kan ik zo, door middel van goede kennis qua vechten, meerdere mensen tegelijkertijd beschermen.' Eerst was ik verbaast, maar daarna verscheen er een glimlachje op mijn gezicht. Ik wilde hem bestoken met honderden vragen over hoe hij dat geleerd heeft, hoe lang hij dit al kan en wat hij nog meer kan. Maar ik hield mijn enthousiasme in toom, ik kon mij zelf niet zomaar laten gaan. Toch kon ik mijn teleurstelling niet verbergen toen alles weer op zijn plek stond. 'Ik denk dat u wel in staat bent om ons te beschermen,' glimlachte ik. Ik begon het idee van een persoonlijke beschermer al minder erg te vinden. Het was interessant om eindelijk eens een begaafde te ontmoeten, nadat ons altijd verschillende verhalen werd verteld over deze mensen. 'Laat mij je rondleiden door het kasteel,' Ik gebaarde naar de deur. Ik had geen idee of hij hier behoefte aan had en wat de bedoeling nu was. Vader had mij alleen opgedragen om kennis te gaan maken, ik wist niet of er nog verdere activiteiten zouden volgen of dat we gewoon weer onze gang konden gaan. Ik wilde in ieder geval de jongeman beter leren kennen.

---

When you believe your dreams come true

Arrowin Sedna Nightingale

Ik schrok op van het geluid van de deur die open ging, en zag kort daarna Tristàn binnen stappen. Hij was laat, veel te laat dan hoorde. Ik volgde heb met mijn ogen, terwijl de rest van mijn lichaam bijna volmaakt stil zat. Geen idee waarom, maar ik mocht de sfeer die Tristàn uitstraalde niet. hij stroopte zijn mouw opstroopte, en een lange, diepe, donkerrode snee kwam te voorschijn. Ik bestudeerde hem terwijl hij zijn arm schoon begon te maken. 'En jij bent?' vroeg hij onverwachts. Ik stopte met staren, stond op van de stoel waar ik op zat en maakte een licht buiging. 'Arrowin Sedna Nightingale, tot uw dienst'. Beantwoorde ik zijn vraag. 'En u bent Prins Tristàn Aleixo Wynter als ik het goed vernomen had'. Ging ik verder. Hij was nog bezig met zijn arm. 'Moet ik anders helpen? Ik ben er zo mee klaar met mijn water'. vroeg ik, zachter dan de bedoeling was.

Aodfhin Svarazic Nightingale


Ik draaide mij in een ruk om toen ik een heldere, strenge stem hoorde. 'U moet weten dat het normaal gesproken erg ongepast is om een dame te ontmoeten in haar kamers zonder chaperone'. 'Het spijt mij ten zeerste, Prinses' Antwoordde ik, terwijl ik een lichte buiging maakte. Ik zag hoe haar houding iets ontspandde. 'Agnes Harryo Wynter. En jij bent?' Vroeg ze. 'Aodfhin Svarazic Nightingale, tot uw dienst'. Terwijl ik weer een buiging maakte, maar deze keer minder laag dan de vorige. 'Ik heb de gave Pyrokinese, oftewel vuursturen' vertelde ik. Toen merkte ik dat ik mijn handen weer gebruikt had om gebaren te maken tijdens het praten. Snel deed ik ze achter mijn rug. Wat zou ze wel denken als ze ze ziet? Eigenlijk zou ik handschoenen moeten dragen.

[Sorrysorrysorry weer slecht en kort stukje, maar heb amper tijd in de avond haha , dus ik ben steeds snel het aan het typen]

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 20:34 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Ik zag zijn glimlach verbreden en ik wist niet of me dat goed stemde of niet. Ik kon absoluut geen hoogte krijgen van deze man. Waarschijnlijk dacht hij dat hij geen hulp nodig heeft en dat hij zichzelf wel kan redden of hij vond het idee van een vrouw die hem zou beschermen echt verwerpelijk. Ergens gokte ik op een mengeling van beide. Maar ja, je weet maar nooit. Zeker niet wat er allemaal in het hoofd van een kroonprins rondspookt.
Mijn hand gleed over de stof van de jurk die ik aanhad. Gelukkig was dat iets wat mijn zenuwen bijna direct teniet deed. Het was dan ook niet zomaar een jurk. Het was de jurk van mijn moeder die ze in de kist had gestopt toen ze me op kwamen halen om naar het kamp te brengen. Ik had eindelijk een mogelijkheid gevonden waarbij ik hem aan kon zonder vreemd aangekeken te worden.
"En wat maakt Skye Brannpoire zo bijzonder dat ze mij kan beschermen?" Zijn woorden haalden me uit mijn gedachten en ik hield mijn hoofd een tikkeltje scheef terwijl ik weer naar hem keek.
Ah, natuurlijk zou deze vraag komen. Waarom zou hij niet willen weten wat het vreemde meisje in zijn kamer eigenlijk allemaal kan?
Moest ik het hem laten zien? Het hem gewoon vertellen wat ik allemaal kan? Kon ik...Kon ik het gedeelte van in mensen veranderen achterwege laten of moet hij dat ook weten?
Ik wilde net mijn mond opendoen om tenminste iets te zeggen toen hij me voor was. "Je hebt training gehad, neem ik aan?"
Bijna kon ik een zucht niet inhouden. Natuurlijk heb ik training gehad. Zou ik hier staan als dat niet zo was. "Jazeker, uwe hoogheid. Sinds mijn kindertijd heb ik een zeer uitgebreide training gehad. Van zwaardvechten tot boogschieten, van spionage tot soort van lijfwachters. Al zullen deze dingen u waarschijnlijk niet interesseren aangezien u zelf hoog in het vaandel staat voor uw zwaardkunsten." Ik streek nogmaals even over de stof van de jurk heen voordat ik opstond. "Mijn gave is echter..." Ik weet nog steeds niet echt hoe ik dit aan ga pakken. Liet ik het gewoon zien? Een waarschuwing vooraf zou wel prettig zijn denk ik
"Mijn gave is dat ik van gedaante kan veranderen." Zo, dat was er tenminste uit. Ik wilde zijn reactie niet afwachten op die woorden en nam het heft in eigen handen. Oké, eerst iets simpels.
Ik voelde hoe mijn lichaam zich begon te vervormen, de botten in mijn lichaam werden kleiner en de bekende pijn weer door mijn lichaam heen gleed. Pijn waaraan ik nu inmiddels wel gewend was geraakt. Mijn handen vonden al snel de grond en ik wist dat het voltooid was. Mijn ogen vonden mijn pluizige poten waarna ik weer opkeek naar de prins in één van mijn kattengedaantes.
Oké, nu denkt hij waarschijnlijk dat ik alleen in een schoot kat kan veranderen...Misschien iets met...Vleugels... Ik zwiepte eventjes met mijn staart.
Mijn lichaam volgde automatisch, deze verandering was het gewend om te doen, al niet vanuit een gedaante van een kat.
De kattenpoten vervormden tot dunnere klauwen en ik merkte dat ik weer wat omhoog werd geduwd. Mijn voorpoten verdwenen en maakten plaats voor de pinnen van vleugels. Ik schudde mijn kop om de veren goed te rangschikken en zodra ik volledige controle had vloog ik op en lande op één van de plafondbalken van het vertrek. Ik kraste eventjes zachtjes. Nu weet hij dat ik niet alleen kan veranderen in een kat, maar goed gedaan Skye, kleine dieren. Oké, groter... Iets groters...
Deze verandering ging snel. Het was net zoals de uil eentje die ik vaak aannam tijdens mijn jacht in het bos. Terwijl ik opvloog van de balk en me naar beneden liet vallen, vingen mijn vier katachtige poten me ook al snel weer op. Ik voelde me altijd elegant en lenig in het lichaam van een poema. En op mijn gemak liet ik me dan ook tot op de grond zakken, waar ik mijn voorpoot begon te wassen. hopelijk verdoezelde dit de tweestrijd die ik binnenin me voelde. Moest ik hem nou wel of niet meedelen dat ik ook in mensen kan veranderen? Hij is de kroonprins en vanaf vandaag mijn verantwoordelijkheid om op hem te letten. Dus ergens zou het wel moeten. Maar ik was ook bang, bang dat hij zoals vele anderen het al geprobeerd hebben er gebruik van te willen maken naar diens eigen goeddunk.
Ik gromde eventjes zachtjes. Ik moet wel...Ik moet hem laten zien wat ik allemaal kan, ook al is het iets wat ik liever niet wil laten zien.
Sloom kwam ik overeind tot zitpositie en langzaam stond ik het mezelf toe weer te veranderen. Niet tot de grootte die ik normaal heb, maar tot de grootte van een kind. Ik had het kind maar één keer eerder gezien en dat was vandaag geweest. Tijdens mijn binnenkomst hier in het kasteel was ik langs de keukens gekomen, waar ik haar bezig zag met fruit te snijden.
Dit voelde nooit goed, de gedaante van andere mensen aannemen voelde verkeerd en zoveel anders dan een gedaante van een dier.
Het zorgde er ook voor dat ik al snel weer terug veranderde naar mijn eigen lichaam. "Zo, nu weet u wat ik kan. Zolang het binnen mijn kennis ligt kan ik naar uw wens veranderen in elk dier." Ik draaide me met mijn rug naar hem toe. "Of elk mens." Kwamen de woorden toch nog mompelend en aarzelend over mijn lippen heen.


{Mwhaha, even een lekker lang stukje ^^}

[ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 4:01 ]

---

Credendo Vides

Terwijl hij zijn arm aan het schoonmaken was, staarde het meisje naar hem. Hij deed alsof hij het niet doorhad, maar hij wist het. Hij had eigenlijk niks anders verwacht. Het zou vreemd zijn om te denken dat hij de enige was die wilde weten wat voor persoon de ander was. “Arrowin Sedna Nightingale, tot uw dienst,” stelde ze zich voor. “En u bent Prins Tristàn Aleixo Wynter als ik het goed vernomen had.” Natuurlijk was hij dat, dat hoefde ze hem niet te vertellen. “Moet ik anders helpen? Ik ben er zo klaar mee met mijn water,” vroeg ze hem vervolgens zo zacht dat hij het maar net verstond. Verlegen? Of had ze door dat de vraag ongepast was? Interessante bewoording gebruikte ze, ‘mijn water’. Hij vermoedde dat ze dus een affiniteit met water had. Eigenlijk had hij geen hulp nodig. Toch glimlachte hij naar haar. Tenminste, met zijn mond. Zijn ogen deden al jaren niet meer mee. “Aangenaam kennis te maken,” zei hij tegen haar. Hoewel hij glimlachte, was zijn hele houding stijf en kil. Ontdooien was iets wat hij niet vaak deed. “Ik ben inderdaad prins Tristàn, vrouwe.” Hoewel ze niet hoog genoeg in rang was om door hem met vrouwe te worden aangesproken, gaf hij haar die eer nu wel. Nou ja, het was niet als eer bedoeld. Het was bedoeld om bij haar binnen te dringen. Zij was misschien verplicht om op hem te passen – het idee alleen al! – maar dat wilde niet zeggen dat ze trouw aan hem was en hem niet stiekem een mes in de rug zou steken. Dat was alleen te voorkomen door haar loyaliteit te winnen. Met een kort knikje gaf hij haar toestemming om het schoonmaken over te nemen, en hij overhandigde haar het doekje. Als ze werkelijk de gave had die hij vermoedde, was dat niet nodig, maar het was altijd beter om onwetend te lijken. Het gaf je een voordeel over de ander.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

"Gentlemen, jullie weten dat het onbeleefd is om te staren."
Ze draaide zich met een ruk om toen ze de stem hoorde van een man. Hij was de kamer ingestapt en had het tegen de wachters gehad en nu bekeek hij haar. Ook zij nam hem in zich op en ze herinnerde de schilderijen weer die ze van hem had gezien. Hij had bruin haar tot schouderlengte en een best knap gezicht. Ze beet eventjes op haar onderlip en wende toen haar ogen af. Hij deed een stap naar haar toe en boog, waardoor zij even door haar knieën zakte.
"Wees welkom" zei hij en ze keek hem weer even aan. Hij klonk aardig, iets wat ze niet had verwacht.
"Mijn naam is Brayde Ever Payton Wynter - Dynell, maar noem me maar gewoon Brayde,met of zonder de prins ervoor."
Ze twijfelde of ze hem ooit zo zou noemen, aangezien ze zich eigenlijk aan de etiquette wilde houden. Hij deed nog een paar stappen naar voren en voor ze een stap naar achteren kon doen, greep hij haar hand en drukte er een kus op. Ze merkte dat er even een rode gloed over haar gezicht gleed, dus keek ze snel weg.
"En met wie heb ik het genoegen om kennis te mogen maken?" vroeg hij. Ze glimlachte even naar hem.
'Mijn naam is Lucilla Nacasia,' zei ze. 'Toegewezen aan u om u te beschermen.'
Ze staarde naar zijn lichaam en had niet echt het vermoeden dat hij een zwakkeling was. Ze vroeg zich af of hij, net als vele, bang was voor begaafden. Aan de manier te zien hoe hij op haar afkwam vermoede ze van niet, maar ze besloot er maar niet naar te vragen.

---

"Rebellion's are build on hope"

Arrowin Sedna Nightingale

'Aangenaam kennis te maken' Antwoordde Tristàn met een glimlach die zijn ogen niet bereikte. Zijn hele houding straalde kilheid uit. Ik voelde mij er ongemakkelijk bij. “Ik ben inderdaad prins Tristàn, vrouwe.” vervolgde hij. Aangezien hij mij het doekje aanreikte zette ik een stap naar hem toe. 'Ik heb het doekje niet nodig Heer' zei ik tegen hem. Ik haalde een van de kurkjes van de buizen aan mijn riem eraf. Ik ademde in en uit, op het ritme van het water dat zachtjes klotste teen de randen van het buisje. Toen ik voelde dat ik het water onder controle had, haalde ik het met een snelle beweging eruit. Het water begon zachtjes licht te geven. Langzaam stuurde ik het naar de wond bij Tristàn. 'Sorry als het water koud is, ik heb het vanochtend bij de beek gehaald en gezuiverd' Zei ik zacht, om mijn concentratie niet te verliezen. Toen het water compleet rood was, haalde ik het van Tristàns arm af. In nog geen minuut was de wond schoon en gestopt met bloeden. Ik zuiverde het water, door het naar een leeg buisje te sturen, en het zuivere water uit het bloed te halen, waardoor in het buisje nu een rode substantie zat dat vochtiger was dan stof, maar niet zo vochtig dat het bloed was. 'Wilt U nog dat ik het verbind? Heer? ' Vroeg ik aarzelend aan Tristàn. Ik wist niet of hij het mij wel wilde laten doen, aangezien hij mij nog geen half uur kende. Ik merkte dat mijn haar mijn litteken niet meer bedektte, en deed het vlug en in een soepele beweging er weer voor. Hopelijk heeft Tristàn mijn nek met het litteken niet gezien. De ketting met de saffier van mijn moeder hing er gelukkig gedeeltelijk overheen. Dus ik koesterde hoop dat Tristàn er niet over zou beginnen, aangezien ik het niet wilde vertellen. Vooral omdat het hem ook niets aanging

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Zijn nieuwe lijfwacht aarzelde. 'Mijn gave is dat ik van gedaante kan veranderen.'
Dat was... interessant. Nu dat Corrin haar zag staan kon hij het eigenlijk niet geloven. Achter hem stond een zetel waar hij plaatsnam. Hij liet zijn ogen nog een keer over Skye heen glijden. Ze leek niet op een gevaarlijke begaafde. Ze was niets anders dan een mooie vrouw in een sierlijke jurk. Hij wilde vragen of ze haar gaven kon demonstreren, maar ze was hem al voor.
Ze veranderde, ze kromp en haar lichaam vervormde. Voor hij goed en wel kon beseffen wat er aan de hand was, stond er een kat voor zijn voeten. Dit moest een grap zijn. Hij had bijna gelachen tot de ernst van de situatie tot hem doordrong. Wiens idee was het om een meid met zo'n nutteloze gave op hem af te sturen? Dacht men echt dat er zo makkelijk met hem te spotten viel? Hij dwong zichzelf geduldig te blijven en trok zijn gezicht strak. Er kwam verandering in de kat die voor hem stond. Wanneer ze weer een mens zou zijn moest hij haar toch vriendelijk verzoeken om weg te gaan.
Maar ze veranderde niet terug in haar originele gedaante. Ze steeg op en toen hij omhoog keek zag hij een uil op een van de plafondbalken zitten. Tovenarij! Nee. Het was een gave en wel een hele bijzondere. Hij ging tegen de rugleuning zitten en duwde zijn wenkbrauwen naar beneden in een bedenkelijke frons. Dit alles was knap, maar wel nutteloos. Ongedierte zou hem niet kunnen beschermen tegen opstandige rebellen.
Skye liet zich naar beneden vallen en toen ging het snel. Tegen de tijd dat ze de grond had bereikt was ze niet langer een uil, maar een grote katachtige. Nu begon het ergens op te lijken. Hij wreef over zijn kin. Dit bracht veel mogelijkheden met zich mee. Hij tikte afwachtend met zijn vingers op de, met bladgoud bedekte, armleuning. Zou er nog iets komen? De poema gromde even, alsof het zijn gedachte had gehoord.
Weer veranderde de begaafde. Al ging het langzamer dit keer. Corrin leunde naar voren. Dit was absoluut fascinerend! Voor hem stond een kind dat hij herkende. Het keukenmeisje dat pas een week in het kasteel werkte. Skye Brannpoire, zijn nieuwe beschermer, kon de gedaante van andere mensen overnemen. Hij voelde zijn spieren tintelen terwijl hij overspoeld werd door alle mogelijkheden. De jonge vrouw, die weer in zichzelf veranderde, wist niet half hoe bruikbaar en gevaarlijk ze was. Voor nu was ze van hem. Het kon niet beter!
'Zo, nu weet u wat ik kan. Zolang het binnen mijn kennis ligt kan ik naar uw wens veranderen in elk dier,' ze draaide zich met van hem weg. 'Of elk mens.'
'Alsjeblieft, vrouwe Brannpoire, ga toch zitten. Zoiets moet vermoeiend zijn,' hij wees naar de stoel die schuin tegenover de zijne stond. Vanaf nu was het zijn missie om haar gerust te stellen en haar loyaliteit te winnen. Ze oogde nog steeds gespannen. 'Het zou zonde zijn als je al uitgeput bent voordat ik je naar het bal kan escorteren. Wat je kan is heel bijzonder. Vertel eens; ben je met deze gave geboren?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

"Mijn naam is Lucilla Nacasia." Was haar antwoord op mijn vraag. Ze had een mooie naam, dat moest ik toegeven. Een naam die ik nog niet vaak gehoord had tijdens mijn vele gereis. Ik wilde haar er net op complimenteren toen zij me al weer voor was met iets zeggen. "Toegewezen aan u om u te beschermen."
Ik maakte een klein wegwerp gebaar met mijn hand. Bescherming, al dat gedoe over bescherming. Ik begrijp het dat mijn oom zich veilig wilt voelen nu al die opstanden jegens het koningshuis opwaaiden, maar om zo ver te gaan om daadwerkelijk ieder lid van de familie een persoonlijke lijfwacht toe te bedelen vond ik iets te ver gaan. "Tegenwoordig is iedereen maar gebrand op bescherming." Mompelde ik voor me uit, waarna ik me weer tot haar wende. "Begrijp me niet verkeerd, maar ik vind het vreemd om iemand anders mijn leven te laten bevechten als het komt op veiligheid." Ik keek haar recht in de ogen aan en probeerde haar te peilen. Iets wat me totaal niet lukte, dus slaakte ik maar eventjes een zucht en liep ik naar mijn vaste stoel in de ruimte en plofte daar nonchalant in, vanwaar ik daar vanuit mijn nieuwe positie opkeek naar de jonge vrouw voor me. "Neemt u plaats." Ik wees naar de stoel recht tegenover me. "Als we toch veel tijd door gaan brengen samen, kunnen we elkaar net zo goed beter leren kennen." Er ontstond een glimlach om mijn lippen, niet alleen om het feit dat ik iemand om tegen te praten had, maar ook om het vooruitzicht dat ik mogelijk nieuwe verhalen en weetjes te weten zou krijgen over begaafden. "Zo alstublieft, zou u wat meer over u zelf willen vertellen?"

[ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 3:59 ]

---

Credendo Vides