Ilse stopte haar mobiel terug in het kleine tasje dat ze om haar schouder had hangen. Ze had net met haar moeder gebeld en Myrthe ook gesproken. Het was fijn om te horen dat het goed ging met haar dochtertje. Ilse wist dat er tijden waren geweest dat ze zich ook om andere dingen bekommerde dan Myrthe's welzijn, maar ze had zich dat eigenlijk niet meer kunnen voorstellen. Het laatste halfjaar leken haar zorgen alleen om Myrthe te gaan - was ze gezond, was ze veilig, voelde ze zich wel gelukkig - en ze wist niet meer hoe het was om zich om andere dingen zorgen te maken. Gisteravond had ze dat echter weer even gevoeld - toen ze Cyrith in zijn huidige staat zag, toen ze Angel's magere armen bijna trillend een bekertje zag vasthouden. Het was alsof het verleden terug was gekomen en haar gedachten aan Myrthe even opzij had gezet - en hoewel het om verschrikkelijke redenen was, vond ze het ergens wel prettig. Ze wist dat ze te jong moeder was geworden en ze deed haar uiterste best om haar gebrek aan levensjaren op te vangen, maar de waarheid was dat ze helemaal kapot was en nu al, na één dag op adem komen, merkte ze hoe opgelucht ze was dat ze even niet voor haar dochter moest zorgen. Dat ging echter gepaard met schuldgevoel - want wat voor moeder was ze dat ze liever bij Myrthe uit de buurt was dan in de buurt? Ze mocht zo niet denken en ze mocht het al helemaal niet voelen.
Het was fijn geweest als ze haar 'ouderschap' iets meer had kunnen verdelen met Myrthes vader, maar Mosh was er bijna nooit. Hij had Myrthe nauwelijks gezien en als hij haar zag, was dat maar kort. Niet alleen gaf dat Myrthe niet de kans om haar vader te leren kennen, maar het zorgde er ook voor dat Ilse weinig ontlast werd. Haar ouders probeerden het wel een beetje voor haar op te vangen, net als ze tijdens de vakantie deden, maar ze voelde zich altijd schuldig als ze hen weer vroeg om op Myrthe te passen. Zij hadden er niet voor gekozen om een bastaard kleindochter te hebben en zij zouden die last ook niet moeten dragen. Al mocht ze Myrthe zo niet zien: ze was geen last, ze was haar kind...
Vermoeid door alle gedachten liep ze terug naar haar tent. Ze had slecht geslapen en wilde eigenlijk nog graag een dutje doen, maar op het moment dat ze de rits opende, wist ze dat dat niets zou worden. Een hete, benauwde walm kwam haar tegemoet - binnen zou ze levend verbranden. Ze slaakte een zucht en keek het veldje rond. Er waren velen van haar vrienden wakker, maar gek genoeg had ze helemaal geen behoefte één van hen te spreken. Gisteravond was ze heel blij geweest om hen weer te zien, maar het had ook iets aangewakkerd waarvan ze niet wist hoe ze ermee om moest gaan en eigenlijk had ze ook gewoon te weinig energie om nu sociaal te doen. Ze gaapte en besloot toen maar naar het strand te gaan, al wist ze niet zo goed wat ze daar zou doen. Misschien dat het water haar rustiger maakte?
Het was echter al warm buiten en daardoor was het campingstrand al vrij snel vol aan het druppelen. Steeds meer jongeren legden hun badlaken op het warme zand of zetten hun parasol op - het laatste waar Ilse zin in had, was een groep mensen om haar heen. Ze liep richting de rand van de camping en toen ze een bordje zag dat ze de camping zou verlaten, negeerde ze die en liep ze door. Het kon haar even niets schelen dat ze zich nog niet had opgemaakt en de brandwond op haar gezicht dus duidelijker dan normaal te zien was - het kon haar niets schelen dat ze nog in haar pyjamabroek en -shirt rondliep. Ze wist alleen dat ze even alleen wilde zijn, alleen met haar gedachten. Niemand zou haar begrijpen. Haar vriendinnen hadden nog veel ergere dingen meegemaakt dan zij, maar ze wisten niet hoe het was om de verantwoordelijkheid van een peutertje te dragen. En ze wist zeker dat ze het haar zouden kwalijk nemen dat ze aar dochter soms - en de laatste tijd steeds vaker - als een last zag. Ze nam het zichzelf ten slotte ook kwalijk.
Ze had het één keer met haar moeder willen bespreken, in de hoop dat die zou begrijpen wat ze bedoelde, maar die had haar niet begrepen. Toen ze had gezegd dat ze het soms zwaar vond, had ze enkel gezegd dat het ouderschap nu eenmaal zwaar was en dat het veel energie kostte, maar dat het alles dubbel en dwars waard was. En toen ze zei dat ze het soms niet meer volhield, had haar moeder enkel voorgesteld dat ze wel iets vaker zou kunnen oppassen en dat ze gewoon door moest zetten, want het zou allemaal wel op zijn pootjes terecht komen.
Na een paar minuten - of misschien wel een halfuur, ze had geen flauw idee - kwam ze op een plekje waar ze binnen een grote straal niemand zag zitten. Het zand dat in de zon zat, was bijna te warm om op te staan, dus zocht ze een plekje in de schaduw onder een boom en ging ze zitten. Met haar wijsvinger tekende ze figuurtjes in het zand - een zonnetje, een sterretje en een hartje. Daarna maakte ze een spottend geluidje. De zon was er overdag, de ster was er 's nachts, maar het hartje kon ze zich nu even niet in vinden. Ze sloot haar ogen en dacht aan haar relatie met Camiel. Dat was al heel snel op niets uitgelopen. Haar relatie met Achim was ook niets geweest - nadat ze vreemd was gegaan, had hij zijn leven voor iemand opgeofferd. Hij was zo'n goede jongen geweest en zij had zijn hart gebroken. En haar relatie daarvoor... Mosh. Ze miste het wel eens, dat gevoel van verliefd zijn. Niet dat ze het nu kon gebruiken, want als ze nu ook nog eens verliefd zou worden, zou dat haar zorgen alleen maar vergroten. Ze moest eerst alles op een rijtje krijgen voor ze zich weer in een relatie zou storten en het laatste wat ze wilde, was nog zo'n onbeantwoorde liefde als toen met Mosh. Ze had zich toen vaak slecht gedragen en hem daarvan de schuld gegeven, maar dat kwam voornamelijk door wat hij bij haar los had gemaakt. Ze was erg blij dat dat in ieder geval over was en wilde dat nooit weer.
Ze wist niet op welk punt het gebeurde, of welke gedachte ze op dat moment had, maar op een gegeven moment waren die gewoon overgegaan in een gekke droom. Ze stond in een kamer met drie deuren en voor haar lagen drie verschillende sleutels op een bartafel. Op de eerste deur was een foto van Myrthe geplakt, op de tweede deur een foto van Cyrith en de derde deur had geen foto, maar enkel een grote, zwarte vlek. Ze wist dat ze een deur moest kiezen en dat er bij elke deur één sleutel hoorde, maar wist niet welke sleutel bij welke deur paste... Ze voelde hoe ze in paniek raakte en naar de sleutels staarde, niet wetende welke ze moest kiezen voor de juiste deur... Tot ze besefte dat ze helemaal niet wist welke deur ze wilde openen...
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
