Once Upon a Time in Neverland ~ Speeltopic [4] - Speeltopics

---

---

Rules:
×Geen "next generation karakters" als het kan. Natuurlijk hoef je je niet volledig aan de OUAT verhaallijn te houden, maar dit is gewoon verwarrend, Pan moet niet plots acht zusjes hebben en Rumple niet dertig kinderen. Dus geen familieleden TENZIJ er een logische verklaring achter zit.
×Eerst reserveren voor je een rol aanmaakt
×Er is geen minimum van woorden per post
×Anderen rollen niet besturen, tenzij het een figurant is natuurlijk
×Maximaal 4 rollen, dit is veel, omdat het soms onhandig is als er teveel figuranten zijn. Begin maar met 2 en bewaar de rest voor later

---

Characters:
Lost Boys:
Jongens:
× Peter Pan - Gereserveerd door Inktzwart
Meisjes:
× Gereserveerd voor Lost_Girl
× Odette "Odi" Straw - Inktzwart
× Florence Red - Undertale
× Gereserveerd voor Fictionalworld

Pirates:
Jongens:
×Hook - HeyItsGraham
×Julius O'brain - _Dark_
×Chris James - Undertale
×
Meisjes:
×Lisa Macaw - Lisadragonrider
×Phoebe "Rainbow" Beryl Morgan - Saiph
×Jo - JoSnape
×Sofia Brookelin - _Dark_

Other:
Jongens:
×
Meisjes:
× Tinkerbell - tinkerbell1
× Tiger Lily - Lost_Girl
× Fenne - tinkerbell1
× Kalea-Lilly Brown - Undertale
×

---

Lijstjes:

Lost Boys:


Pirates:


Overig:

---

×Praattopic: Klik
×Rollentopic: Klik

---

---

We beginnen als volgt.
Het is een rustige dag op Neverland, voor zover je het rustig kan noemen tenminste, het blijft Neverland.
De piraten zijn net aangekomen, en de Lost Boys zitten dichterbij ze dan de meeste van de piraten vermoedelijk hadden verwacht. Dat is het begin.
De rest kunnen jullie helemaal zelf invullen, veel speelplezier!

[ bericht aangepast op 2 aug 2016 - 19:43 ]

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

Weer glimlachte ik, "Ja die ken ik..." zeg ik. Maar ineens was mijn lach van mijn gezicht, alles kwam weer boven, mijn droom...
"Hé Kristie! Hier kunnen we heen!" schreeuwde Eva, Kristie keek haar een beetje bang aan, het was een verlaten gebouw.
"Oh kom op Kristie! We moeten wel, het is nacht en er zijn zombies..." schreeuwde Mark naar haar en liep naar binnen.
Angstig liep Kristie naar binnen gevolgd door nog een groep kinderen, Robin, Mark, Eva, Niene, Hanna en Femke.
Daar binnengekomen zagen de kinderen een hele rij wc's, die waar zo'n hokje omheen stonden, daarna een paar douches en toen we verder liepen een soort achtbaan. "Cool!" zeiden Mark en Eva en gingen in de stoeltjes zitten, met hun rug naar elkaar toe, ineens begonnen er 2 lichtjes te branden en begon het te bewegen. "Help!" gilde Eva en aan Mark zijn gezicht zag je dat hij het heel eng vond. Allebei gingen ze naar beneden over de kop, ik hoorde nog een harde gil van Eva en daarna was er niets meer. De stoeltjes kwamen terug met niemand erin. Iedereen keek geschrokken naar de stoeltjes. "Er moeten nog 2 kinderen..." zei een stem ineens, we keken naast ons en daar stond een lange, dunne vrouw en een grote, gespierde man. "H... hoe bedoelt... u..." vroeg Kristie, "Er komt 1 iemand hier levend uit, verder niemand..." zegt de vrouw serieus, volgens mij vond ze het zelf ook niet leuk, "Waar zijn Eva en Mark?" vroeg Femke boos. "Die zijn door midden gezaagd, maar wees niet bang, bij iedereen is het anders..." ze keek iedereen een voor een aan, Kristie draaide zichzelf om, "wie gaat?" vroeg ze, "Ik..." zegt Robin, "Mark, ik moet mijn broertje vinden..." ze knikte en Robin nam plaats en het grote ding, "Ik ga ook..." zegt Kristie ineens, iedereen kijkt haar gespannen aan, maar knikt dan. Kristie en Robin namen plaats en werden ook over de kop naar onder gebracht, je hoorde alleen nog wat zagen en Robin schreeuwen. "U zei dat het geen zagen meer zouden zijn!" zei Hanna boos, "Ja, het was verdrinking, maar die jongen had het overleeft, dan gaat het automatisch over naar de volgende... Wie nu?" niemand wou... Ineens kwamen uit alle wc hokjes mannen gelopen en pakten Hanna en Femke vast, "Nee help!" schreeuwden ze, maar het was al te laat, ze gingen al naar beneden, "HELP!" schreeuwde Femke en daarna een hoge gil. Niene keek vragend naar de vrouw, "Ze zijn aan hun nek opgehangen..." zegt ze emotieloos, "Jij mag gaan..." snel rende Niene weg, weg van haar vrienden, weg van de dood...

Ik schrok op en wankelde even. Die nachtmerrie kwam steeds terug... Ik keek Peter en Charlie even aan, en viel toen op de grond, mijn benen waren zwak, waarschijnlijk van de schrik.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

Wanneer Ariël in elkaar zakte vergat ik even hoe boos ik was. 'Ariël?' vroeg ik geschrokken.

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

'Ariël?' vroeg Charlie maar het geluid was vaag, alles om me heen veranderde naar de wereld uit mijn dromen. Ik schrok even, hier had ik mezelf vroeger op getraind, zo kwam ik in mijn fantasie wereld. Maar nu is het soms een beetje onhandig. "Hé Kristie! Hier kunnen we heen!" schreeuwde Eva, ik keek om, waar was Kristie. Toen keek ik naar mezelf, ik ben Kristie... Ik stond langzaam op en liep mee. Alles speelde hetzelfde af als in mijn droom, dromen veranderen is bijna even gevaarlijk dan verleden dus ik speel alles mee, ik heb de droom zo vaak gehad dat ik nu wel weet wat Kristie zegt. Dan moet ik gaan zitten, ik zit en neem even snel afscheid. De achtbaan gaat naar beneden en ik zie een hele grote stroom water op me af komen. Ik stik maar zie Robin nog doodgaan bij de zagen. Dan word alles zwart.
Ik kijk om me heen en zie dat ik zit te huilen, wat was er gebeurt?

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pan

Ik kijk in Ariëls hoofd en moet stiekem lachen om het idee. 'Zo, jij hebt een grote fantasie.'
Charlie keek me boos aan. 'Dit is geen moment om te lachen, Pan,' snauwde ze, mijn achternaam kwam er nogal hatelijk uit. 'Ik weet dat jij niet kan voelen, op onterechte woede en blijdschap na, maar Ariël kan dat wel. Dus of je helpt, of je houdt je bek en gaat weg!'

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

Peter maakte een opmerking wat niet erg binnenkwam maar dat zou later wel komen denk ik. Ik moet dit uit mijn hoofd krijgen.
Ik zet mijn handen tegen mijn oren en maak me klein. Maar het word alleen maar erger, ik voel de pijn van het verdrinken en het zwart worden, ik zie het bloed van Robin en voel een skelet naar me. Ik weet het zeker, dit heb ik ooit een keer meegemaakt...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

'Ariël, het is maar een droom,' Ik was er vrij zeker van geworden toen ik in haar gedachten had gekeken. 'Kijk me aan. Een droom, hoor je me? Een nachtmerrie. Het is niet echt.'
Ik schudde haar door elkaar. 'Help dan!' riep ik naar Pan.
Hij zuchtte en pakte Ariëls schouder vast, een lichtflits. 'Ze moet nu wakker zijn.' zei Pan droogjes.

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

Ik voelde dat mijn schouder aangeraakt word, "Blijf van me af..." zeg ik in trans en vol woede, "Raak me niet aan..." ik praat kalm maar je kan sowieso in mijn stem horen dat ik woedend ben. Niet dat ik mezelf ben, ik voel me iemand anders, iemand uit die droom, "Blijf **** van me af!"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

Als Ariël nog niet goed reageert besluit ik mijn magie te gebruiken, haal een steen tevoorschijn waar herinneringen in kunnen en slurp de hele droom erin op. 'Ariël!' zeg ik dan een beetje boos. Het is nu niet echt grappig meer, al was het al serieus.

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

Ik word uit mijn trans gehaald, "Ariël!" zegt Charlie boos. Ik voel me echt verschrikkelijk, fijn, zo'n eerste indruk. Niet al te best....
Ik sta op en klop de viezigheid van me af, "Sorry..." verontschuldig ik me, "het was niet de bedoeling om dit als eerste indruk te hebben..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

'Ik zag wat er in je hoofd gebeurde. Ik heb de herinnering hierin gestopt, zodat het niet nog eens gebeurt.'
Ik gaf de steen aan haar. 'Hier. Het was jouw droom, je herinnert hem nu niet meer, maar als je de nachtmerrie nog eens wil zien blijft het van jou.'

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

Ik kijk haar dankbaar aan, "Dankjewel..." ik neem de steen aan en doe hem in mijn tas, waar overigens veel in past al lijkt ie erg klein.
"En nu?" vraag ik zuchtend

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

Ik keek om me heen, Pan was weg. Ugh. 'Nu ben ik mijn kans kwijt om Pan een klap te verkopen.' verzuchtte ik. 'Ga maar naar het kamp en ga daar feest houden of zo. Ik heb geen zin in dansen. Want ik ben er slecht in.'

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

"Feesten..." herhaal ik langzaam, dat is niets voor mij.
Ik ga zitten, pak mijn dagboek en begin te schrijven...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

Ik zuchtte geërgerd toen Ariël ging zitten. 'Moet dat nou? Weetje ik ga wel feesten. Dat kampvuur droogt mijn kleren hopelijk op. Je kan mee of hier blijven.'

---

obsessive rage

Ariël Watson
"I love Books, because they give me another Home..."

Ik kijk geduldig op vanuit mijn boek, "En jij vraagt je af waarom je geen vrienden hebt?" merkte ik op.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]