Raar - Stamcafé

Mijn oma is in het najaar overleden, en de afgelopen paar weken hebben we haar huis verkocht. En gister was de sleuteloverdracht en ding-ding bij de notaris. Toen vond ik het nog niet vreemd, maar mijn oma woonde in de straat, een paar huizen verderop aan de overkant. Net zag ik iemand een raam dicht doen, en whao, dat was echt zo'n vreemd gevoel! Het huis heeft een hele tijd leeg gestaan, en nu is er opeens iemand. En ik zal er nooit meer rondlopen/komen. Whao, dat is echt vreemd!
Dat wilde ik gewoon even ergens kwijt, oké, doei, nog een prettig avond. (:

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ooh, ik kan me wel voorstellen dat dat inderdaad voor een verward gevoel zorgt! Dat zal nog wel eventjes vreemd aanvoelen waarschijnlijk, maar uiteindelijk went dat ook weer zoals alles in het leven. Ik wens je wel heel veel sterkte!

Words are loaded pistols. Sometimes it's just better not to pull the trigger. | Vertrouwenspersoon

Dat idee is best eng en ook vreemd ja. En het ergste is dat die persoon die er in woont je oma niet eens gekent heeft en dat het niks voor diegene is.

Dat vind ik ook maar een vreemd idee. Dus ik begrijp je wel.

Queer zijn is gewoon alles

Ik heb hier zelf geen ervaringen mee, maar het is heel begrijpelijk dat het een beetje raar aanvoelt voor jou.

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Ja, dat gevoel ken ik wel. Mijn overgrootoma woonde in een bejaardentehuis met een balkon. Iedere keer als ik er langs fiets kijk ik even omhoog. Laatst zat daar dus zo'n man met een bierbuik van hier tot tokio (zonder shirt ook), precies op de plek waar mijn lieve oma altijd heeft gezeten. Dat vond ik aan de ene kant heel grappig, maar toch ook even lastig.

[ bericht aangepast op 7 juli 2016 - 20:46 ]

It probably had more to do with the hurled bombs, thrown down by humans hiding in the clouds...

Ik heb dat recentelijk nog gehad, wellicht op een iets andere manier. Mijn ouders gingen naar het huis van mijn oom om spullen van mijn oma te verdelen, maar omdat mijn oom en oma praktisch in één huis woonden, versprak ik me en vroeg ik of ze 'naar oma gingen'. Ugh. Ik kon wel door de grond zakken, maar het is ook te recent nog. Op koningsdag is ze overleden, dus :C

26 - 02 - '16

Ik heb dit een soort van, maar dan met m'n eigen huis. Mijn ouders zijn sinds februari dit jaar officieel gescheiden, en ons huis staat nu te koop. Ik ga binnenkort uit huis om te gaan studeren, en het idee dat ik misschien dan nooit meer in dit huis kom is zo raar.. Vooral omdat m'n moeder van plan is een huis letterlijk 400 meter verderop te kopen, waardoor ik dit huis dus echt elke keer ga zien als ik bij haar kom.

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Het is heel begrijpelijk dat dat raar aanvoelt je bent er vaak geweest en bent het huis gewoon en nu opeens woont er iemand dus dat is beel erg normaal dat je je een beetje raar en eenzaam voelt.
Eenzaam weet ik nu niet :')

Life is like the ocean. It can be calm or still, and rough or rigid, but in the end, it is always beautiful

Wauw, dat lijkt me inderdaad een erg raar idee. Ik herken het enigszins, want toen mijn grootouders die in de stad woonden een paar jaar na elkaar waren overleden, is hun woning ook verkocht. We kwamen daar jarenlang iedere zondag over de vloer, dus het blijft een beetje onwennig dat er nu onbekende mensen wonen. Anderzijds kom ik daar bijna nooit zomaar langs, of zelfs maar in de buurt. Ik kan me voorstellen dat het voor jou nog erger is, als het echt in dezelfde straat is als waar jij woont. :c

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Ik herken me heel goed in wat je schrijft. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Nadat mijn opa stierf, is mijn oma verhuist naar een appartement. Het huis was te groot en te moeilijk onderhouden voor haar en ze wilde ook van de herinneringen af om het te kunnen verwerken. Nu, elke keer ik daar voorbij rij, zie ik nog alles zoals vroeger, de tuin en oprit waar ik op elk familiefeest met mijn neven en nichten heb gespeeld of heb zitten chillen, sinds kleins af. Het is zo'n groot onderdeel van mijn jeugd en leven geweest. En nu elke keer ik daar passeer, zie ik alles daar nog liggen, de tuin, de oprit, exact nog zoals het vroeger was. Het lijkt zo onbereikbaar, ik moet er voorbij rijden als een vreemde. De wetenschap dat je daar nooit meer kan komen voelt inderdaad écht raar.

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Debbaut schreef:
Dat vind ik ook maar een vreemd idee. Dus ik begrijp je wel.

Don't walk. Run, you sheep, run.