RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:

Beste lezer, Als u deze brief in handen hebt, bent u bij deze uitgenodigd mee te werken aan één van onze experimenten. Wij doen op dit moment onderzoek naar het verband tussen nachtrust en werkgerichte productiviteit. Het experiment zal minimaal een week duren, alle dagen die erbij komen zullen extra worden vergoed. Dit alles hoeft u vanzelfsprekend niet voor niets te doen. U ontvangt aan het begin €1500,- en hetzelfde bedrag aan het einde van het experiment. Natuurlijk wordt ook voor de nodige levensmiddelen gezorgd. Bent u bereid mee te werken aan dit experiment, mail mij dan via: ClementineChevalier@XMail.com. Met vriendelijke groeten Clementine Chevalier Hoofd Chevalier Experimenten

Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic


Rollentopic

Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:

Beste lezer,

het is fijn om te horen dat u bereidt bent mee te werken aan het eerdergenoemde project. Pak uw koffers in met alles wat u de komende tijd nodig denkt te hebben. Zoals ik al zei hoeft u zich over voeding geen zorgen te maken, daar wordt voor gezorgd. U allen wordt verwacht klaar te staan op het station van Utrecht, dit leek mij een goede plek om jullie af te halen. U dient daar op 24 mei 2016 om 8.45 aanwezig te zijn. Daar wordt u opgehaald door een busje en naar het juiste adres gebracht, wees voorbereid op een lange rit neem iets mee om u te amuseren tijdens de reis. Bent u niet op tijd aanwezig dan vertrekken wij zonder u. Ik hoop u te zien!

Met vriendelijke groet
Clementine Chevalier
Hoofd Chevalier Experimenten

Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:14 ]

---

chaos makes the muse

‘‘10?’’ Vroeg ze en fronste. ‘‘Huh... dat is gek. Ik had zeker gedacht dat het er meer waren.’’ Ze sloot haar bakje en stopte het terug in haar tas. ‘‘Wauw, vijf...’’ Ze slikte even en draaide haar hoofd de andere kant op. ‘‘Je ouders hebben ook niet stil gezeten, hè?’’ Dat kwam er misschien harder uit dan dat ze bedoelde. ‘‘Ik ben enigskind.’’ Ze schraapte haar keel hoorbaar en veranderde het onderwerp: ‘‘Ik vond het wel gek dat er geen duidelijke eindtijd van het experiment is, niet? Ik bedoel, ik heb binnenkort ook gewoon weer school en zo. Het hele gebeuren is een beetje mysterieus.’’ Ze glimlachte breed. ‘‘Maar dat maakt het alleen maar leuker, niet?’’ Ze wou de jongen graag de stoel naast haar aanbieden, maar dan zou hij over gitaarjongen heen moeten kruipen, en zou zij haar tas uit het zicht moeten verliezen. En dat laatste ging sowieso niet gebeuren. .

---

tya

Je ouders hebben ook niet stil gezeten, hé? Ik ben enigskind.

Het was wel erg doorzichtig dat ze iets te verbergen had. Niet dat ik dat niet had natuurlijk, maar toch.
'Ze zeiden wel dat voor elke verlenging we meer geld krijgen. En school maakt me eigenlijk niet zo veel uit.'
Ik vond het hele gebeuren opeens ook extra mysterieus.
'Ik hoop dat de laatsten snel komen, dan kan die bus hier eindelijk vertrekken. Ik ben nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren.' zei ik.
Ik ritste mijn rugzak open en haalde er een paar chocolate chip cookies uit. Ik bood er eentje aan aan Romy.
Terwijl ik de koek opat, zag ik dat er een nieuw iemand naar de bus kwam.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 0:06 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Anna Hope van der Loo
Albert kijkt me even verbaasd aan en antwoord dan dat hij 19 is. Er volgt en lach. Was het een stomme vraag? Misschien. 'En jij?' Vraagt hij aan mij. 'Ik ben 18. Nog niet zo heel lang.' Ik ben blij dat Albert naast me is komen zitten. Stel je voor dat je de hele, weet ik veel hoe lange, weg naast die gevaarlijk uitziende man met de gitaar moest zitten. Ik hoorde hoe wanhopig de jongen achter mij dan ook praten met een meisje aan de andere kant van het pad. Zij was net ingestapt met een of andere dure tas waar mijn moeder bij staat te kwijlen.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 7:20 ]

---

chaos makes the muse

Jonas

Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 19 uur was. Ik verhoogde het tempo van mijn fiets want ik wilde niet te laat zijn. Ik kwam aan en knikte voor mezelf. "Goed gereden!" Zei ik in mezelf. De buschauffeur keek me raar aan en ik keek vrij agressief terug. Ik liep de bus binnen nadat ik mijn Eastpack in de koffer had gezet. Er was niet meer zo veel plaats, maar ik wilde wel liefst alleen zitten. Oh, daar is er nog een plekje voor 2. Ik ging zitten en sloeg mijn boek open. Niet echt dat ik zo goed kon lezen want enkele rijen achter mij waren er wat meisjes aan het zingen. Ik keek nog eens op m'n horloge. 19.06 uur. Pfffff konden we niet snel vertrekken? De buschauffeur leek niet echt haast te hebben maar het leek wel dat iedereen er was...

Julia Lisa Dragon

Ik wist dat dit een lange reis zou worden, maar hoelang weet ik niet. Het was goed dat ik langs dit aardige meisje Sil ben gaan zitten. Ik genoot van het zingen. Het was gezellig, alleen ik denk niet dat we heel de reis kunnen zingen. Ik dacht aan mijn kleine zusje van 3 jaar, ze noemde mme altijd ulia. Ik pakte mijn mobieltje en stuurde iets naar de zeedierenopvang.

Hoe gaat het met star het baby dolfijntje?

Het gaat wel goed, alleen we moeten haar nog steeds de fled geven. De andere dolfijnen willen niet voor haar zorgen.

Ik hoop dat de wonden genezen en dat het allemaal goed komt.

Oohh nee dacht ik bij mezelf als geen enkele dolfijn voor haar kan zorgen moeten we haar elke dag de fles geven. En er is niet elke dag iemand die dat kan. Ik legde mijn mobiel wel en begon wat met mijn kettinkje te spelen. Het was een blauwe ketting met een ijzeren hondenpootje erop.

Anna Hope van der Loo
Een jongen stapt de bus in en laat zich op een van de stoelen voor me vallen, vrijwel direct pakt hij een boek uit zijn tas. Ook de chauffeur komt op zijn dooie gemak deze kant op. Ik kijk hem na terwijl hij op zijn plek gaat zitten en de deuren van de bus sluit. Ik voel de bus trekken. We gaan dus echt nu. Ik kan nu niet meer terug. Ik zie de straat waar we de hele tijd staan voorbijgaan. 'Daar gaan we dan.' Mompel ik in het algemeen maar vooral naar Albert.

---

chaos makes the muse

Bran "Raven" Meallán Treasach
De jongen die voor hem was gaan zitten keek even achterom en hij kpn het niet laten om, aangezien hij een beetje aan het staren was, hem een knipoog te geven. Hij zag er - net als iedereen hier trouwens - nog behoorlijk jong uit. Misschien wel meerderjarig inmiddels, maar ouder dan een jaar of 18 a 19 kpn hij niet zijn.
Blijkbaar had de jongen naast Bran iets gevraagd wat hem echt volledig ontschoten was, want het enige wat hij wel heeft gehoord, was dat hij geïrriteerd zei dat hij iets vroeg. Voor hij net zo geïrriteerd antwoord kon geven, antwoordde het meisje dat aan de andere kant van het gangpad was gaan zitten al - en dat zich nu als Romy voorstelde.
Haar vraag over de leeftijd voor een tatoeage verbaasde hem en hij had al bijna zijn mond open om te antwoorden, wanneer hij zich realiseerde dat zijn buurman - Ryan - ook een tatoeage heeft. De rest van het gesprek ging redelijk langs hem heen, want de pijnstiller van vanochtend begon uitgewerkt te raken en zijn hoofd begon aan te voelen alsof er een kudde olifanten overheen was gerend. Een pijnstiller had hij wel in zijn zak, maar tot zijn grote spijt herinnerde hij zich dat zijn flesje water in zijn koffer zat - die in het bagageruim zat.
"Heeft een van jullie een flesje water bij zich?" besloot hij dwars door hun gesprek heen te vragen. Voor hem - en dus automatisch zijn omgeving aangezien hij zulke dingen graag op anderen afreageerde - zou de rit met een pijnstiller een heel stuk comfortabeler worden.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

"Eindelijk!" zucht ik tegen Romy.
Opeens zag ik de naam van de gangster op zijn gitaar staan. Bran. En nog een lange achternaam.
Klonk Schots of Iers. Ik had ook een duidelijk accent gehoord toen hij wat tegen het Zingende Meisje had gezegd. Misschien was hij nog maar net hier, misschien kan hij nog maar net Nederlands ofzo.

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Julia Lisa Dragon

We reden nou al even en het bleef saai. Ik wilde de boel opvrolijken alleen ik heb geen idee hoe, ik ken niet eens iedereen. Ik keek op mijn mobieltje, we kwamen foto's binnen.

De wonden zijn al goed genezen en we zijn haar nu aan het leren om te zwemmen.

Mooi zo dacht ik bij mezelf. Ik keek nog een keer naar mijn ketting, die had ik van mijn opa gekregen, hij is de eigenaar van de zeedierenopvang. Hij vond het leuk dat ik daar zo vaak aan het helpen was en daarom kreeg ik een ketting als kado. Alleen sinds opa is overleden een paar jaar geleden. Heeft mijn tante de opvang overgenomen. Mijn tante is ook aardig, alleen ik mag mijn oom echt niet. Ik keek rond in de bus, blijkbaar verveelde bijna iedereen zich.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 8:32 ]

Dankbaar nam ze het koekje aan en glimlachte naar Ryan. Plots gebeurde er iets wat waarschijnlijk niemand verwachtte, zijn buurman trok zijn mond open. Bij het horen van zijn accent moest ze een grijns onderdrukken, niet alleen door Ryan's opmerking, maar ook omdat ze hield van accenten. Ze vond het leuk om zo te raden waar iemand vandaan kon komen, alsof het een spelletje was. Hij klonk Iers, of Brits. Ze haalde een van de flesjes water uit haar tas en gaf hem aan hem. ‘‘Hier, hou maar.’’ Ze keek hem nieuwsgierig aan. ‘‘En wat is jouw naam? Als je die wil vertellen natuurlijk.’’ Zonder te wachten stak ze haar hand uit en zei: ‘‘Ik ben Romy. Misschien had je het al gehoord, maar je ziet er niet uit alsof je het hebt meegekregen. Voel je je wel goed?’’ Waarschijnlijk had hij een kater, zoals ze al had gedacht. Ergens verderop zat een meisje afwezig met haar ketting en telefoon te spelen. Ze wilde er naartoe gaan, en zich voorstellen, ze zag er zo eenzaam uit. Maar ze zou haar wel leren kennen, later.

---

tya

Ik zit weer eens alleen in de bus - niet dat ik dat heel erg vind, maar ja, met iemand samen zitten is altijd fijner. Ik pak mijn tas en haal mijn boek eruit, en ik begin te lezen. 'De jongen in de gestreepte pyjama' heet het. Ik heb van iedereen gehoord dat het een goed boek is en tot nu toe is dat waar, maar aangezien ik pas op bladzijde vijftien bent is het nog niet echt in te schatten.
Even later kijk ik op uit mijn boek en laat ik mijn ogen de bus rond glijden. Zo te zien zijn we allemaal verveeld... Ik zucht en keer mijn gedachten terug op mijn boek.

---

"Ik vind Sanne erg aardig, maar er mag wel 80 decibel af."

Dankbaar pakte hij het flesje aan en nam de pijnstiller met een grote slok water. Hij wist dat het een pijnstiller was die behoorlijk snel werkte en dat in de komende minuten het ergste zou wegzakken. Hij pakte haar hand aan. "Bran," stelde hij zichzelf ook voor. "Maar zeg maar Raven." Op haar vraag of hij zich wel goed voelde, haalde hij half zijn schouders op. "O jawel hoor. Ik heb gewoon een beetje een drukke nacht gehad." Sinds hij zijn appartement uit was gezet, had hij de avonden in de kroeg doorgebracht om vervolgens met vreemden mee te gaan. Hoewel dat misschien niet echt zijn stijl was, zorgde het wel voor dak boven zijn hoofd voor die nacht en een ontbijt. Het grote nadeel was wel dat hij inmiddels al bijna een week nauwelijks sliep en zich constant dronken zoop. Het was immers de makkelijkste manier om eventuele schuldgevoelens te onderdrukken. “Heroes don’t exist and even if they did I wouldn’t be one of them”

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 9:55 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Anna Hope van der Loo
Zenuwachtig tik ik met mijn vingers op het plastic onder het raam. Ik luister naar de bijzondere stem van de man achter me. Het meisje, waarvan ik had opgevangen dat ze Romy heet, overhandigd hem een flesje water dat hij dankbaar in ontvangst naam. Ik kijk naast me. Albert staart voor zich uit. 'Ik ga muziek luisteren.' Zeg ik tegen hem terwijl ik mijn mobiel en oortjes uit mijn tas vis. Ik stop ze in mijn oren en ik hoor het over bekende deuntje van een van de liedjes van Maroon 5. Ik sluit mijn ogen en geluidloos zing ik met Adam mee.

---

chaos makes the muse

Een vraagje tussendoor. In de uitnodiging staat dat ze 8.45 aanwezig moesten zijn, maar ondertussen gaat het pver half twaalf en 19 uur?!

---

chaos makes the muse

'Daar gaan we dan.'
Albert knikte, half verzonken in zijn eigen gedachten. Hij keek langs Anna heen, door het raam, naar de voorbijvliegende straat. Dit was het dan, er was geen weg meer terug. Hij luisterde half mee met het gesprek dat zich achter hem afspeelde en deed een poging om de namen in zijn hoofd op te slaan. Bran, de jongen met het vreemde accent dat hem deed denken aan Iers of Schots. De jongen die daarnaast zat heette Ryan, dat had hij net opgevangen. Dan had je Romy, die behulpzaam genoeg was om Bran, of Raven, te helpen met wat het was waar hij last van had. Albert vroeg zich af of hij een kater had, of misschien wel verslaafd was aan drugs. Hij schudde de veroordelende gedachten van zich af, hij kende de jongen nog niet eens.
'Ik ga muziek luisteren,' Anna haalde haar mobiel uit haar tas en sloot haar ogen. Hij stond verbaasd over hoe ze zo kalm kon zijn, terwijl de bus al onderweg was. Hij vroeg zich af wat ze luisterde, maar durfde haar niet te storen. Misschien had ze wel even rust nodig.
Hij draaide zich voor de tweede keer naar het drietal dat achter hem zat. Romy, Ryan en Bran. Hij richtte zich op de ietwat intimiderende jongen die net melde dat hij een drukke nacht achter de boeg had.
'Ben je dan wel goed uitgerust voor vandaag?' hij stak zijn hand uit. 'Ik ben Albert.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •