Jep, ik heb er net weer eentje achter de rug en dat blijft toch altijd een zeer speciaal soort avontuur. Zoals een hoop mensen hier wel weten heb ik wat familie in Duitsland. Als iedereen er is, zijn we met twintig man, en die zitten dan allemaal in de kleine woonkamer van mijn opa en oma, een hele middag en avond lang, gemiddeld zo'n vier keer per jaar.
Dit waren mijn (positieve) ervaringen dit weekend:
> Er was een kort gesprek over een transgender klasgenoot van een nicht en dat was eigenlijk heel netjes en respectvol. Ik was zo positief verrast, whoa (al kan het er iets mee te maken hebben dat een specifieke oom zijn werk belangrijker vond dan de verjaardag van zijn schoonmoeder; het maakt mij niet uit, want mijn dag is altijd beter als ik zijn gezicht niet zie).
> Mijn opa vertelde een verhaal van tien minuten over hoe hij een mestvork had gerepareerd, wat uitliep op een soort anti-wegwerpmaatschappij tirade.
> Mijn moeder gooide een lege sapfles naar een lichtschakelaar. Ze miste en bezorgde bijna het Mariabeeldje dat aan de muur hing een hersenschudding.
> Religieuze symbolen leken het sowieso niet gemakkelijk te hebben dit weekend: een uur later gooide een oom een sok van een neef door de kamer om redenen die voor mij niet helemaal helder zijn omdat ik aan de andere tafel zat, en uiteraard bleef deze sok steken achter een beeld van Jezus aan het kruis. (Jezus is nu een vrije elf, gok ik. Hij verdiende ook wel wat prettig nieuws.)
> Om het allemaal mooi af te ronden kon mijn opa na het opruimen het standaard tafelkleed niet vinden, dus ging hij zelf op zoek naar iets. Vijf minuten later kwam mijn oma uit de keuken en lachte bijna te hard om duidelijk te kunnen maken dat het beige ding met bloemetjespatroon dat hij zo braaf over de eettafel had gelegd, eigenlijk een bedlaken was.
Allemaal leuk en aardig, maar ik begin me na negentien jaar toch wel een beetje af te vragen of dit echt zo standaard is als het voor mij voelt. Als ik Amerikaanse films moet geloven is het vrij normaal dat er wat dingen worden gezegd waardoor je graag je hoofd tegen de dichtstbijzijnde muur zou slaan (een tante, zich van geen kwaad bewust: "Homo's zijn soms best goede collega's." ???), maar ik ben extreem benieuwd of er ook meer families te vinden zijn met vliegende sapflessen en zeer, zeer gedetailleerde verhalen over mestvorken.
Dus, wat is jouw meest memorabele (positieve) verhaal over familiebijeenkomsten? 
"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan
