[200] The bet - Speeltopic - Speeltopics

Iedereen maakt wel eens fouten, sommige zijn groter dan andere. Tijdens een druk feest in het midden van California maakten zes meiden, die onder de invloed van veel alcohol waren, de grootste fout van hun leven. Een weddenschap maken met de bekendste criminelen van de stad is niet altijd het beste idee. Zonder echt bewust te zijn van wat ze deden hebben de meisjes hun leven geruild tegen deze weddenschap. Dit verhaal gaat over zes meiden die al twee jaar met een paar jongens wonen. Twee jaar geleden hebben ze een weddenschap verloren en ze moeten sindsdien met de jongens leven, en doen wat ze willen. Maar ondanks de mooie villa waar ze in wonen is het niet altijd makkelijk om gevangen te leven. R U L E S Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen. Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG. Geen perfecte personnages. Niemand buitensluiten ! Minimum één keer per week reageren. 16+ is toegestaan. L I S T Naam Leeftijd {20 tot en met 30} Innerlijk Uiterlijk Relatie's {zowel goeie als slechte} Extra R O L E S (naam - user - faceclaim) Guys [5/6] NOG ÉÉN OVER - Jason 'Elijah' Greene - Philip - christopher mccrory - Garland Young - Asuka - Nick Batemen - Ashton Richard Day - Asriel - Grayson Declan Gabriel Merlin - Magari - Nikolaj Alexei Novikov - Daiki - Girls [6/6] VOL - Bethany Felicia Hale - Arioline - Bridget Satterlee - Gereserveerd - Surrexit - - Amberle "Amber" Sandler - Eavan - - Feline Nova Elpis - Magari - Amanda Steele - Gereserveerd - Lutalica - - Lauren Sophia Chamberlain - Bylot - Scarlett Rose Leithold T H E      V I L L A Het huis. Het uitzicht van het huis. Kamers (de jongens hebben elk één kamer en de meisjes zitten in één kamer per drie.) Badkamers (er zijn er twee in totaal.) Eetkamer/keuken. Woonkamer. Dak. Feestruimte. Het begin : het is een gewone ochtend voor iedereen. Ze worden wakker en beslissen dan wat ze vandaag gaan doen.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 17:04 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

De zon scheen me vrolijk tegemoet toen ik weer op keek. Tijd rekken, dat was het enige wat we deden. Maar meer hoopte ik vaak niet op. De enige jongen waar ik überhaupt het bed mee gedeeld uwas Ashton en ooit had ik Grayson gezelschap gehouden, maar dat was niet veel meer dan knuffelen. Garland daarentegen nam me mee op motor ritjes en onthield mijn verjaardag - Iets waar ik de jongen zo dankbaar voor was. Ik liet mijn blik even snel over zijn gelaat glijden, vaststellend dat ik zeker wel begreep waarom ik met mijn stomme dronken kop twee jaar geleden besloot de weddenschap aan te gaan. Stom dat ik toen geweest was, maar ik kon denk ik het gemakkelijk afschuiven op mijn jonge naïviteit.
"Oh, die diner is heerlijk. Laten we dat doen." Hij was al opgestaan voor ik kon voorstellen om nu te gaan en had zijn hand uitgestoken. Ik beet zacht op mijn lip, terwijl ik mijn hand in de zijne legde, zodat hij mij omhooggevallen kon helpen. Ik had niet het idee dat hij enige moeite moest doen om me omhoog te helpen. Zodra ik recht op stond werd ik herinnerd aan zijn 1,98 lange gespierde lichaam, vooral tegenover mijn 1,64 lange, fragile lichaam ook al houdt ik vrouwelijke rondingen. Ik voelde me zo klein tegenover hem, maar daardoor ook veilig ten beschermd. Ik klopte het zand van mijn outfit en trok mijn korte broek iets verder over mijn kont. Het was mijn eigen keus geweest om zoiets korts aan te doen, al had ik er wel een vrij donkere panty bij aangetrokken.
"Ik denk dat de rest ons nog wel voor iets langer kan missen, " lachte ik. Ik was van plan te gaan lopen, tot ik mij herinnerde dat ondanks ik al een tijdje stond en me zelfs had afgeklopt, ik had Garland's hand nog niet los gelaten. Iets geschrokken keek ik op en misschien dan weer net iets te snel trok ik mijn hand terug.
"Ik hoop dat ze lekkere Coffee hebben, " zei ik zacht terwijl ik voor hem uit liep, hopend dat de lichte blos op mijn wangen niet opviel. Mijn haar bond ik in een warrige knot, zodat de wind het niet in mijn gezicht zou blazen.

[ bericht aangepast op 25 feb 2016 - 18:39 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ace Alexander Valentine
You can only see the stars when it's dark outside.
25 · Keuken · A little blue

      Het is best vreemd dat je het niet doorhebt dat je wakker wordt, of in slaap valt. Het ene moment ben je er wel, het andere niet meer. En andersom, voor opstaan. Ik draai me weg van de klok die aan de muur hangt. Zelfs al kan ik hem nu niet zien, in mijn gedachte weet ik precies hoe het antieke ding eruit ziet.       Het klokkenwerk zelf is maar klein, maar de houten kast waar het in verwerkt zit, is enorm. Vele gewelven, twee fluitspelende engeltjes bovenop, sierlijke krullen aan de zijkant en onder kant. Een foeilelijk ding, die totaal niet matcht met het moderne interieur. Hij tikt zachtjes, wat een rustgevend geluid veroorzaakt. Langzaam ga ik overeind zitten, sla de dekens van me af en draai een kwartslag zodat mijn voeten de grond raken. Onbewust van de tijd sta ik op, rek me uit en loop naar het grote raam. Het is een prachtige dag, zelfs een beetje saai. Elke ochtend hier is hetzelfde: palmbomen die wiegen in de zachte wind, de brandende zon, het kabbelende blauwe water. A paradise on Earth, zou ik het noemen. A boring fucking paradise. Ik draai me om een gris een paar kleren van de vloer; ik ruik er vluchtig aan, en mik vol walging de prop kleding naar de wasmand. Dan maar wat schone kleding. Uit mijn kast haal ik een vale, wollen trui, hoogstwaarschijnlijk een die ik tweedehands heb gekocht, een paar jeans die vreemd genoeg best nieuw blijken te zijn, sokken en ondergoed. Ik gooi het op een hoop, spray flink wat deodorant onder mijn armen en kleed me aan. Ik werp een blik op de spiegel, haal een kam door mijn haar en wrijf de slaap uit mijn ogen. Dan stap ik in mijn nepleren, donkerbruine combat boots en loop naar de keuken, waar een heel comité aan het ontbijten is.
      "Hallo," mompel ik vermoeid. Ik loop naar de koelkast en pak wat sinaasappelsap en bananen, om te blenden tot een smoothie.

[ bericht aangepast op 25 feb 2016 - 21:31 ]

---

She loops the looping around my mind

Ik nam een trek van mijn sigaret, terwijl ik even fluiten om mijn honden terug te roepen. De twee kwamen zoals gewoonlijk aanstormen, maar ik had ze zo goed en kwaad als het ging geleerd om rustig te doen bij de jongens en meiden in de buurt, vooral de jongens en meiden waar ik om gaf. Eli pakte een sigaret en glimlachend gooide ik het pakje maar meteen op tafel, wetend dat het niet uitmaakte waar ik het zou houden, de jongen zou toch wel een sigaret pakken.
‘Ijskoud zoals gewoonlijk.’ was zijn antwoord op mijn vraag.
‘Gelukkig maak jij de meters die ik heb moeten lopen om naar buiten te komen het waard.’ De woorden hadden niet veel moeten betekenen, denk ik, maar dat deden ze wel. Een aangenaam warmte, die niks te maken had met de warmte die om me heen hing nestelde zich ergens in mijn ondermaag. Ik denk dat ik het van Eli kon hebben, dat soort opmerkingen, al wist ik niet geheel waarom. Misschien ook deels omdat de andere jongens dat soort dingen altijd of sarcastisch of gemeen zouden bedoelen, als ze het al zouden zeggen.
‘Ik denk dat Ash niet blij zou zijn als ik met deze temperatuur de haardvuur aansteek, dus besloot ik maar om van mezelf een haardvuur te maken. Tot nu toe lukt het echter niet bepaald met enkel sigaretten.’ zei de jongen, wat mij aan het lachen maakte. Een stem in mijn hoofd zij dat ik de volgende opmerking beter voor me kon houden, maar ik kon het niet laten, niet na hoe vaak Eli me had gerust gesteld tijdens donkere periodes, dus zei ik het maar zo mannelijk mogelijk.
"Awh, ik wil je best warme knuffel komen brengen, of een extra deken. Of wil je die knuffel liever van een van de meiden?" Natuurlijk was het een grapje, aangezien iedereen kom zien hoe Eli misschien nog wel het meest van ons allemaal de meiden soms ontweek. Ik beet op mijn tong, een tik die ik had als ik moest lachen.
‘Moet jij nog de stad in vandaag?’ vroeg Eli vlak Daarna. Ik had niet meteen een antwoord op die vraag, aangezien ik meestal overhaast besloot dat ik niks nodig had, om er 's avonds schiet te komen dag iets mistte.
"Volgens mij wat hygiëne producten, sigaretten misschien iets van alcohol, we kunnen hout halen als we kampvuur willen doen vanavond? Ik weet het niet, " zei ik met een frons van het nadenken op mijn gezicht. Ik haalde mijn schouders op zodra ik besloot dat het niet echt uitmaakte wat we allemaal zouden halen als we naar de stad gingen en mijn eeuwige scheve glimlach verscheen terug op mijn gezicht.
" Hoezo? "

---

We've lived in the shadows for far too long.

II Amberle “Amber” Sandler II

      ”Ja graag!”
Grinnikend hief ik mijn zicht even op naar de brunette, wiens gezicht al een stuk opgeklaarder leek bij het horen van verse pannenkoeken. Terwijl ik mijn eieren in de gaten hield besloot ik om ook maar meteen te beginnen met het beslag voor Lauren haar pannenkoeken. Al hussend en klutsend liep ik van het gasfornuis terug naar het aanrecht, en weer terug. Ondertussen was Lauren overeind gekomen van haar stoel en was ze nu met volle overgave bezig met het uitpersen van verse sinaasappelen. De mannen hier mochten zeggen wat ze wilde, maar dat wij meiden goed voor ons zelf konden zorgen was één ding zeker. De geur van gebakken ei met bacon liet een verlekkerde geur achter in de keuken die mijn maag nog harder deed rommelen. Op de vraag van Lauren of wij ook een glaasje wilde knikte ik heftig met mijn hoofd van ja.
      In de keuken leek het voor een bepaald moment behoorlijk druk te worden en ik moest mijn best doen om mezelf af te schermen van ieder ander behalve Lauren — anders zou ik wellicht gek worden van de drukte. Het was echter de licht panikerende stem van Bethany die me voor kort deed opkijken. Het arme ding had heet water over Nikolaj heen gemorst en aan diens uitdrukking te zien was die daar allesbehalve blij mee. Hoe graag ik ook zou willen om het meisje te helpen, ik wist dat je daar op sommige momenten niet veel goeds mee deed. Vertwijfelend beet ik op mijn lip, waarna ik me omdraaide en terug richten op mijn gebakken eieren — die inmiddels klaar waren en op mijn sneden boterhammen mochten.
      Een schorre goedemorgen galmde opnieuw door de keuken heen en ik stond mezelf toe om heel even op te kijken om te zien wie er nu weer binnen kwam. Echter waren zijn twee honden overduidelijk aanwezig en verklapten die al dat Gayson de keuken binnen kwam. Een kleine glimlach verscheen op mijn lippen ter begroeting, maar al snel focussende ik me weer op het maken van eten. “Laten we niet hier gaan eten, Lau. Ik wordt knettergek van die drukte,” mompelde ik zacht nadat ik haar eerste pannenkoek gemaakt had en langs haar was komen staan om het op een bord te leggen. “Het lijkt wel een zoete inval hier ineens. Net alsof er bij iedereen tegelijkertijd een wekker is afgegaan die ze vertelde om naar de keuken te gaan,” voegde ik er aan toe en deed een nieuwe laag beslag in de koekenpan.

[ bericht aangepast op 26 feb 2016 - 13:26 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ash keek niet op toen Nikolaj tegen hem begon te spreken. Hij was niet verbaasd dat het net hij was die als eerste op het geluid afkwam, maar of hij er tevreden mee was, was nog maar de vraag. Zijn ogen volgden de beelden op het scherm, zonder deze in zich op te nemen. Wat Ash écht zag, was zijn kleine zusje.       "Pleeeaaase, Ash! Pleaaaaase, rij me naar Emily morgen?!" Alice begon aan het kussen achter zijn rug te trekken, in de hoop om een reactie te onttrekken. Ash probeerde haar zo goed mogelijk te negeren, maar de letters dansten op en neer door het getrek. Hij zuchtte diep en legde het boek neer, waarna hij dreigend naar zijn zus staarde. Ze was twaalf nu, en nog irritanter dan gewoonlijk, maar het was en bleef zijn zusje.       Allie leek niet onder de indruk te zijn van zijn blik, ze was het meer dan gewoon, en rukte nog eens aan zijn kussen. Ash gromde, en stond uiteindelijk toch op. Waarom ook niet? Hij kon haar eigenlijk alles beloven nu, hij zou er morgen toch niet meer zijn. Alles was voorbereid, zijn zak was gepakt en hij had genoeg geld gespaard om even alleen te kunnen zijn. Toch voelde hij een steek van twijfel toen hij het blije gezichtje zag, nadat hij de belofte had gemaakt.       Misschien moest hij het toch maar doen. Hij zou morgen de wagen nemen, tegen Ephraim zeggen dat hij Alice ging wegbrengen, en dan samen met haar nooit meer terugkeren. Hij kon haar toch moeilijk bij hem achterlaten? Toch? Nee, hij moest wel. Hun vader zou hen binnen een dag gevonden hebben als Ash met de wagen vertrok. Als hij wilde ontsnappen aan dit leven, dan moest hij het geruisloos doen en met zo weinig mogelijk ballast. Allie kon wel voor zichzelf zorgen. Hij had het haar geleerd. Ze was twaalf nu. Ze kon het wel.       Ash besefte dat hij de stemmetjes van de onnozele ventjes op de televisie doodvervelend vond. Ze kwebbelden er op los en het aantal vloekwoorden lag zelfs voor hem hoog. Hij was dan ook al opnieuw op zoek naar de afstandsbediening, toen Nikolaj zijn mond weer opende.       "Zijn er plannen voor vandaag? Of blijft het rustig?" Ash haalde zijn schouders op. Hij had geen plannen, nee, zeker niet na het nieuwsbericht. Hij hoefde niet verder te kijken om te weten dat hijzelf weer in de spotlights was gekomen van het onderzoek. 'Wat was er met de zoon gebeurd?' zouden ze zich nu afvragen. Als het aan hem lag, gingen ze nooit het antwoord weten.       "Rustig dagje, tenzij iemand iets voorstelt. De belangrijkste zaken heb ik deze nacht al geregeld," mompelde hij, terwijl hij opnieuw begon te zappen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Adira zijn rommel opruimde, en hij knikte lichtjes naar haar, als blijk van waardering. Misschien kon hij... Nah, hij was te moe om zijn zinnen zo te verzetten. Straks zou hij wel even in zijn bed kruipen en dan zag hij nog wel wat hij deed. Nu moest hij gewoon even stoppen met naar het verleden te reizen. Ash zuchtte opnieuw en sloot zijn ogen even, maar het was verdomd moeilijk om ze weer open te krijgen. Hij kreunde en wreef met zijn handen over zijn gezicht.       De televisie was ondertussen blijven hangen op Discovery Channel, waar een documentaire bezig was, over - Geweldig - de meest beruchte seriemoordenaars van de laatste vijftig jaar.       "For fuck's sake, gromde Ash, maar hij liet het maar staan. Op dit moment ging het toch over Dahmer, dus daar zouden ze nog wel even over blijven doorzeuren. Hij kon nog even zijn ogen sluiten...

[ bericht aangepast op 26 feb 2016 - 14:22 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Ace Alexander Valentine
You can only see the stars when it's dark outside.
25 · Dak · A little blue

Nadat ik de verse smoothie heb geblend, giet ik het in een afsluitbare fles en verlaat de keuken weer. Ik heb nooit goed gepresteerd onder sociale druk en me begeven onder groepen mensen was niet mijn sterkste punt. Meestal breng ik ochtenden alleen door, dan luister ik naar muziek terwijl ik mijn ontbijt eet, en vervolgens lees ik. Pas tegen de middag lukt het me wat opener te worden naar de anderen. Ik ben behoorlijk selectief op de mensen waar ik mee om ga, waarschijnlijk omdat ik zo weinig praat. Ik vind het gewoon moeilijk. Ik besluit naar buiten te gaan, maar voor ik dat doe stop ik bij mijn kamer. Ik pak mijn telefoon, waar ik muziek op heb staan, mijn earpods, en een pakje sigaretten. Met die benodigdheden op zak vervolg ik mijn weg naar het dak. Als ik daar aankom, voel ik de warme zon op mijn gezicht en de pessimistische gedachten over het monotone weer in Californië vervagen. Goed, soms droom ik ervan terug te gaan naar Engeland, maar voor nu zit ik hier vast. Ik kijk wat om me heen en zie Adira, verdiept in haar kunstwerken. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het is zo mooi om mensen zien op te gaan in hun passie. Vanaf een afstand blijf ik kijken, hoe ze haar hand beweegt, hoe haar adem rustig op en neer gaat, hoe haar krullen dansen. Soms, als ik boeken lees waarin de schoonheid van een vrouw wordt beschreven, vraag ik me af of ik ooit zoiets tegen zal komen. Maar nu ik zo naar haar kijk, besef ik me dat ik omgeven wordt door mensen die vele malen mooier zijn dan ik, dan de normale mens. Best vreemd is dat. Ik neem een slok van de smoothie en loop rustig op haar af.
      "Ahlan sadiqati*," begroet ik haar en ik ga naast haar zitten. Ik probeer uit respect voor Adira niet op het papier te kijken.
De wind waait zachtjes wat voor verkoeling zorgt en ik steek een sigaret op, plug de earpods in mijn mobiel en zet alvast een nummer klaar.
"Je vindt het toch geen punt dat ik naast je kom zitten?" vraag ik haar, terwijl ik een trek neem. De rook speelt door mijn mond, ik voel het haast in mijn longen trekken. Heerlijk, de eerste sigaret na een lange nacht. Ik blaas de rook vol genot uit en schenk haar mijn liefste glimlach.
Dan richt ik mijn blik weer op mijn telefoon, doe een oordopje in en speel een nummer af van Johnny Cash.

[ bericht aangepast op 26 feb 2016 - 22:34 ]

---

She loops the looping around my mind

"Ahlan sadiqati." Wordt tegen Adira gezegt wat ervoor zorgt dat ze uit haar trans werd getrokken. Het schilderij was al klaar, maar ze ging altijd door ondanks dat het niet echter kon lijken. Ze moest wel even moeite doen om de vertaling te achterhalen, al herkende ze de taal wel. Het was Arabisch en als ze het goed had vertaald en goed had opgelet betekende het Goedendag. Afgezien van enkele woorden kon ze niets in die taal, maar waren ze ooit door haar moeder aan haar vertelt. Een deel van haar bloed bleek ook uit Arabisch gebied te komen waardoor haar naam er ook met de taal te maken had. Echter kon ze de taal niet hoe hard ze het ook zou proberen. Waar ze wel vloeiend in was, was Portugees en Spaans aangezien daar haar bloed echt vandaan van kwam. Ze wenkte haar blik af van haar canvas en keek naast haar en zag Ace die overal keek behalve op haar blok wat ze ergens zeker wel kon waarderen.
"Bom Dia." Sprak ze terug als Goedemorgen in het Portugees. Ze wist dat hij het lichtelijk kon spreken. Hij gaat al naast haar zitten, iets wat ze niet erg vond aangezien ze het gewoon goed met Ace kon vinden.
"Je vindt het toch geen punt dat ik naast je kom zitten?" Vraagt hij en het deed haar goed dat hij het vroeg aangezien al de andere jongens dat hoogstwaarschijnlijk niet gedaan hadden. Hij steekt zijn sigaret op en laat al het rook in zijn mond rollen, maar wanneer hij zijn rook uitblaast schenkt hij haar toch een vertederde glimlach.
"Nee hoor het is geen probleem." Zegt Adira met een kleine glimlach op haar lippen en ze slaat de bladzijde van haar nu droge waterverf schilderij om. Ze bekijkt heel even zijn zij profiel en dan voelt ze toch de neiging om hem na te tekenen. "Als je lichtelijk stiil blijft zitten." vervolgt ze zichzelf terwijl ze zichzelf weer in de trans voelt glijden. Ze bekijkt even kort zijn gelaatstrekken en zijn analyseert zijn gezicht. Ze pakt mijn potloden die aan haar andere zijde liggen en pak haar schetspotlood. Ze begint met de tekening. Ze tekent de meest belangrijkste lijnen al van zijn gezicht en leg nadruk op zijn kaak, lippen, neus, ogen, oor en als laatste zijn haar. Ze hoefde niet al te veel blikken op hem te werpen om de schets van zijn hoofd te maken. Ze besluit op dat moment om de tekening wat donkerder te maken aangezien je met te veel licht veel langer bezig zal zijn. Ze kleurt daarom met een koolzwart potlood vlakken van zijn haar zwart, sommige donkerder en gedefinieerder dan de andere. Zodra Ze de vlakken klaar had begon Adira met bruin, geel, wit en een donkere groenbruin. Zijn haar is letterlijk alle kleuren blond die er bestonden, maar dit zorgde er niet voor dat ze het zal ergeren aangezien het enkel een uitdaging was.Terwijl ze zijn haar donker en licht door elkaar laat gaan met een wit,blond achtige kool. Het had ook een prachtige krijttekening kunnen zijn geweest, maar daar was het op het moment toch te laat voor. Tussen zijn plukken haar laat ze ookal zijn huidskleur zien, maar voordat ze de juste kleur kiest laat ze even haar potloden voor haar zicht zitten met daarachter Ace zijn eigen huid. Zijn echte huidskleur was 2 en ze liet dat dan ook zijn basis zijn met natuurlijk de nodige schaduw en belichting op verschillende punten. Ze voelt haar hand en potloden bijna automatisch over het papier heen gaan wat haar goed doet. Het deed haar goed om weer echt te tekenen zoals ze deed op de Kunst Academie. Ze vond dan zelf met kleuren werken het leukste aangezien deze meer spraken al was ze ook een fan van zwart met wit. Als het haar al richting klaar is kleurt ze het witte vlak boven zijn haar in met koolzwart zodat het donkere aspect van de tekening weer terugkomt. Ze gaat door naar zijn ogen waarvan ze de schets overtrekt en de huid eromheen inkleurt. Ze laat het wit van zijn ogen zo wit als kan, maar kan het niet laten om de kleur die ze gebruikt heeft licht uit te vegen aangezien oogballen nooit helemaal wit zijn. Zijn ogen maakt ze een stormig grijs met blauw. Ze gaat verder met zijn neus aangezien dat het volgende grote aspect is van de tekening. Zijn schaduw was niet moeilijk aangezien ze het net hoefde te verbeelden of bedenken, maar de schaduw al precies goed stond vergeleken met haar tekening. Ze wacht nog met de wangen en verdere huid en gaat door met de roze lippen. Ondanks dat lippen vaak een grote valkuil is, net als de neus, gaat het haar weer eens goed af aangezien dit vaak genoeg bipolar was. De twee componenten hielpen erg met het maken of breken van het gezicht. Zonder neus kan de hele tekening uit balans raken en krijg je het Voldermort complex. Na klaar te zijn met ook zijn lippen gaat ze door naar zijn verre wang die aan de zonkant lag. Ze highlight bepaalde delen terwijl andere delen juist gecontourt worden. Schaduw was ook met kleur heel belangrijk en het verbaasde haar dat ze nog geen blunders had gemaakt. Ze maakt met haar koolzwarte potlood zijn andere kaaklijn wat juist meer schaduw pakt en pakt zonder te kijken de donkere huidskleur, maar zodra ze al getekend heeft, wat niet handig is als je naar de getekende persoon kijkt, ziet ze dat het de groenbruin was. Dit terwijl hij al een heel vlak had met nu groenbruin. Ze slikt even en kijkt kort naar haar potloden. Als ze goed zal blenden zal het gewoon als een goede schaduw uit kunnen zien. Ze gaat daardoor maar door met zijn kin en laat het soepeler overlopen naar elkaar door donkere kleuren er dichtbij te verwerken. Ook naar zijn lippen en slaap maakt ze een wat soepelere overoop. Echter zijn wang, wang laat ze erg licht en ze zorgt er gewoon voor dat de overloop zo soepel mogelijk verloopt. Zijn nek erna is niet heel moeilijk, deze moest enkel wat donkerder waarna ze alleen maar met zwart buiten de overige lijnen moest gaan kleuren. Ze tekent alleen nog zijn oor die uit het zwarte lijkt te poppen net als een nog klein deel van zijn schouder of nek en ze legt erna haar potloden neer. Ze wist niet echt of hij mee had zitten kijken, maar ze liet nog even haar vingers over de tekening gaan om te kijken of alles klopte. De verkeerde kleur gebruiken had uiteindelijk geen echte impact meer na de oplossing die ze gebruikt had. Ze kijkt even trots naar haar tekening als een moeder die kijkt naar haar kind die net haar eerste stapjes zet.
"Acabar" mompelt ze even, maar de bedenkt dat Ace het misschien niet zal kunnen verstaan.
"Ik bedoel de tekening van jou is klaar." Zegt Adira terwijl ze het canvas Ace zijn richting in zet als een soort van toestemming dat hij mag kijken als hij dat niet al gedaan had

[0.0 dit is mijn monster]

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

---

---

Een hoop lawaai van de twee honden ontmoetten mijn gehoor weer, wat mijn ogen open liet gaan. De rust, die ik zojuist ervaren had, was blijkbaar maar voor een korte duur, gezien de honden weer rond Grayson benen heen aan het cirkelen waren. Ze waren heel tam, maar toch hield ik er niet van om ’s avonds alleen rond te lopen waar de beesten bij waren. Ik vond alle levende organismes onberekenbaar, maar ik wist zeker dat mijn kat, Pumpkin me niet zou bijten als ik in het donker door het huis sloop. Het was niet dat ik dan vreemde dingen deed, maar soms kon ik de rust eenmaal niet in mijn slaapkamer vinden waardoor ik soms naar buiten sloop en daar uiteindelijk in een stoel in slaap viel.
‘Ahw, ik wil je best een warme knuffel komen brengen, of een extra deken. Of wil je die knuffel liever van een van de meiden?’ Kort keek ik naar de jongen, die met moeite zijn lach in wist te houden. Ik draaide quasi verveeld met mijn ogen, hoewel de grijns die de jongen meestal van zichzelf al bezat, het helemaal waard was.
Ik plukte maar wat aan de deken die over mij heen lag terwijl ik twijfelde over zijn aanbod. Ik was inderdaad koud en van alle personen op aarde was Grayson zeker niet de slechtste keus om als een grote knuffelbeer te gebruiken. Ik was eenmaal geen aanhankelijk persoon die uit zichzelf voor toenadering zocht. Toch als ik eenmaal dicht bij een persoon was, wilde ik ook meteen het hele pakket. Een pakket waar Grayson voor het leven aan gebonden was, gezien ik hem tot dusver vertrouwde. Grayson was dan ook echt de enige jongen van alle jongens waar ik soms toenadering bij zocht. Garland trok me soms ook wel in een ‘omhelzing’ maar dan alleen als ik iets ontzettend stoms had gedaan en hij als een soort van oudere broer me wilde beschermen of troosten. Het was fijn, maar ik zou nooit op zijn schoot springen, net zoals die van Ash. Ik bewonderde hem dan ook enorm en ook al was de jongen de leider van onze bende, zou ik ook nooit dat soort liefde bij hem zoeken. Ik hield zo en zo meer van de nette jongens als Grayson. Tattoo loos en piercing loos. Ikzelf bezat beide, hoewel ik dit nooit verwacht had. Ik wist niet precies wat ervoor gezorgd had dat ik deze ooit genomen had en zelfs denk aan een tweede tattoo. Misschien was het wel aandacht, waardering of wel de kick waar ik zeker naar verlangde. Soms kon je me wel een levende bom noemen. Ik kon een muurbloem zijn, maar ook ik had soms mijn ontploffingen en niemand, inclusief ikzelf kon dan weten wat ik ging doen of deed.
Braaf beantwoorde Grayson mijn vraag over de stad. De jongen wist dan ook meteen het juiste te benoemen wat ik nodig had, sigaretten. De rest interesseerde me vrij weinig. Hoewel het idee om verdoofd te zijn door ongure middelen ideaal in mijn hoofd klonk, was er ook een deel van mijzelf bang om die rem te verliezen. Vandaar dat ik vrij weinig tot nooit alcohol dronk. Ik was tenger, klein en had dan ook niet veel nodig om buiten bewustzijn te raken.
Langzaam en met ietwat moeite stond ik op uit mijn stoel, waar ik Grayson nog stiekem een blik wierp, voordat ik zo voorzichtig mogelijk op de jongens’ schoot ging zitten, waarbij de deken om ons beide viel. Zachtjes trok ik deze op, voordat ik mezelf beter op zijn schoot nestelde. De warmte die de jongen met zich meebracht was niet te benoemen, hoewel ik nog steeds ietwat bibberde van de kou die ik zelf nog bezat. Je kon nou eenmaal niet verwachten dat ik de normale lichamelijke temperatuur had bereikt in slechts een of twee secondes.
Even wierp ik de jongen nog een blik, voordat ik mijn gezicht in zijn nek verstopte. Het was een zelden moment dat ik deze vorm van affectie toonde en het was ook enorm moeilijk voor mijzelf om deze te vragen en uit te voeren.
‘Gewoon..’ antwoordde ik kort zijn vraag, terwijl zijn lichaamsgeur mijn neus ontmoette. ‘Ik moet nog de stad in voor sigaretten en wilde niet alleen gaan. Maar als jij ook nog moet, kunnen we net zo goed samen gaan. Ik kan best wel een levende verwarming gebruiken.’ Ik wist niet wat het was, misschien was het wel een goede dag van mij, of maakte iemand deze dag goed, gezien ik een kleine glimlachje rond mijn lippen voelde en mijn armen zonder mijn weet mijn deken losgelaten had en zich rond Graysons middel een weg gevonden hadden, wat zorgde dat ik zo dicht mogelijk tegen de jongen aangedrukt zat. Als ik zojuist een hersenspinsel had, dat alleen zitten met een deken rond mij heen vredig was, dan was die nu totaal verdwenen bij Graysons aanwezigheid.

[ bericht aangepast op 28 feb 2016 - 16:25 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ace Alexander Valentine
You can only see the stars when it's dark outside.
25 · Dak · A little blue

"Bom dia," beantwoordt ze mijn begroeting. Portugees, een taal die ik slechts gebrekkig spreek, helaas. Ik grijns en knik. Als ik naast haar zit en vraag of dat een probleem is, reageert ze gelukkig vriendelijk.
      "Nee hoor, geen probleem," zegt ze. Ik schenk haar mijn liefste glimlach. Ze slaat een bladzijde om, bekijkt me dan even, en zegt : "Als je lichtelijk stil blijft zitten."
      Ik grijns, doe mijn oordopjes in en zet een nummer van Johnny Cash op.
      "Oké. princesa," zeg ik zachtjes. Ik rook heel rustig de sigaret op en als die op is, blijf ik doodstil zitten terwijl het ene na het ander nummer zich afspeelt. Het voelt als een eeuwigheid om daar te zitten, naast haar, maar het is gek genoeg heel rustgevend. Af en toe werp ik een sluikse blik op haar tekening, maar voornamelijk op haar handen, die druk bezig zijn. Het lijkt wel magie, zoals ze een tekening van mij op papier tevoorschijn brengt. Ik kijk ook stiekem naar haar gezicht. Zo geconcentreerd en opgaand in het kunstwerk. Ik moet een gegiechel onderdrukken.
      Na wat een eeuwigheid lijkt, is ze klaar. Ik haal mijn oordoppen uit mijn oren en leg mijn mobiel weg. Ik kijk haar kant op; trots bestudeert ze de tekening nog even.
      "Acabar," mompelt ze vervolgens, en ze draait het canvas mij kant op, zodat ik het goed kan bekijken.
"Ik bedoel: de tekening van jouw is klaar," voegt ze eraan toe. Ik kijk haar glimlachend aan.
      "Bedankt. My Portugese is a little rusty," zeg ik terug. Ik laat mijn ogen over de tekening gaan. Het is geweldig. Levensecht.
"Holy shit, Adira. Dit is fucking geweldig. Net een foto!"
Ik slik. Het feit dat ze zo'n mooie tekening heeft gemaakt van mij, voelt een beetje vreemd.
"Ik lijk veel knapper op die tekening, haha! Een vraagje, though, waarom heb je me nagetekend?" vraag ik.
      Ik ga verzitten en pak mijn mobiel weer op. Ik moet haar toch iets terug geven. Misschien moet ik haar een keer meenemen, zodat ze even uit het huis kan zijn. Ik weet hoe graag de meiden hier weg zouden willen. Het zou ook de perfecte gelegenheid zijn Adira beter te leren kennen. In de twee jaar dat we bevriend waren geraakt, had ik haar nog nooit naar buiten 'gebracht'.
"I-ik, eh, ik wil je iets terug geven. Is er misschien een plek waar je heen zou willen? Buiten het huis, bedoel ik. Dan breng ik je daarheen."
Ik adem diep in en strijk over het canvas, en kijk haar dan aan.

[ bericht aangepast op 28 feb 2016 - 19:50 ]

---

She loops the looping around my mind

G A R L A N D • Y O U N G • Foooooooood. • Haar zachte, en veel kleinere hand, legde ze in de mijne, waarna ik haar voorzichtig overeind hielp. Het was een lichtgewicht, ik drukte meer gewichten dan zij woog. Toen ze tegenover me stond moest ik naar beneden kijken, waar haar kleine, fragiel ogende figuur opviel tegenover mijn grootte. Stiekem deed het mijn ego goed om in de omgeving te zijn van Feline, puur omdat ze soms zo breekbaar leek en ik het idee had alsof ik haar moest helpen. De drang om haar te redden was groter geworden de laatste maanden.       Mijn ogen gleden onopvallend over haar lichaam heen wanneer ze het zand van zichzelf afklopte, waarop ik haar voorbeeld volgde. Dit echter niet voor ik haar benen bekeek, die overigens prachtig waren — ondanks dat deze nu onder een panty zaten had een man een geweldig geheugen. Vaker had ik haar blote benen gezien. Hoe ze zich ook kleedde, dat was altijd wat ik voor me zag.       Haar hand had nog altijd in de mijne gelegen, en ik was niet de aangewezen persoon geweest om deze los te laten. Noem me een romanticus, maar het deed me waarschijnlijk beter dan zo'n klein foutje zou moeten doen. Het voelde fijn om haar kleine hand in de mijne te dragen. Om haar op een niet al te grote afstand van mij te zien.       'Ik denk dat de rest ons nog wel voor iets langer kan missen,' zei Feline lachend, waardoor ik niets anders kon doen dan meelachen. 'Waarschijnlijk zijn ze pas net wakker, die hebben niets door.'       Feline keek me opeens geschrokken aan, waardoor ik verward haar kant op keek. Met een ruk trok ze haar hand los van de mijne, waarna ze sprak alsof er niets mis was. 'Ik hoop dat ze lekkere Coffee hebben.' Het klonk misschien wat zachter, maar dat deed ze vaker. Ondanks de lichte, stekende pijn die ik voelde besloot ik er maar mee om te gaan als een man.       'Ja, hij is echt heerlijk. Hij wordt vers gezet met bonen,' sprak ik kalm. Ik stopte een hand in de broekzak van mijn spijkerbroek, terwijl ik naast haar ging lopen. In mijn ooghoek volgde ik haar handeling en merkte ik op dat ze met haar haren bezig was. Met rustige passen liep ik naar de Diner toe, waar ik de deur netjes openhield voor Feline, om vervolgens zelf naar binnen te lopen. 'Waar wil je zitten?'

[ bericht aangepast op 29 feb 2016 - 11:09 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Ik had het nog maar net voorgesteld voor mijn gevoel, maar een opmerkelijk koude Eli zat niet al te lang daarna bij mij op schoot. Werkelijk, het verbaasde mij dat de jongen echt zo koud was. Stiekem had ik het veel te warm met de deken over ons heen, maar ik zei niks, aangezien ik ergens ook wel prima zat.
‘Gewoon.... Ik moet nog de stad in voor sigaretten en wilde niet alleen gaan. Maar als jij ook nog moet, kunnen we net zo goed samen gaan. Ik kan best wel een levende verwarming gebruiken.’
Ik glimlachte breed, maar nam ook even een moment om van stilte te genieten. Stark en Khal lagen eindelijk rustig bij mijn voeten. Ik wist dat ze nogal druk konden zijn, maar volgens mij viel het over het algemeen wel mee. De stilte geeft mij ergens wel een idee, een drang om iets te doen wat we al een tijdje niet gedaan hebben.
"Kampvuur, een zwembad feestje met kampvuur, " zeg ik rustig terwijl ik mijn blik onze achtertuin even grondig laat onderzoeken. Genoeg feestjes hier gehad, maar ons laatste kampvuur kon ik me dan weer net niet helemaal herinneren, al stond me iets bij van een vage mix van alcohol en schreeuwen. Het kon me ook eigenlijk niet heel bijzonder veel schelen.
"Denk je dat de rest dat leuk zou vinden? Een kampvuur?" vroeg ik een Eli. "Wat muziek, drank, kampvuur," begon ik een plaatje te schetsen van een mooie avond, "en Bierpong." Misschien moest ik het soms weer overdrijven, maar anders werd de hele avond mij iets te romantisch, like a scene from the movie your Spouse made you watch. Ik lachte even en knik goedkeurend. Ik had soms nog een goed idee, vertelde ik mezelf in gedachte.

---

We've lived in the shadows for far too long.

De jongen had waarschijnlijk hetzelfde over de mensen thuis gedacht als ik.
 'Waarschijnlijk zijn ze pas net wakker, die hebben niets door.'
Ik lachte vrolijk, iets waardoor mijn schouders lichtelijk schokte en mijn hand mijn mond verborg. Een stomme tik die ik mijn hele leven al had gehad, al mijn tante mij nog wel eens geprobeerd wijs te maken dat het was omdat ik mijn lach lelijk vond - iets waar ik mij tegenwoordig wel in kon vinden.
Toen ik zei dat ik hoopte dat de koffie lekker was, kreeg ik een vrij kalm antwoord.
  'Ja, hij is echt heerlijk. Hij wordt vers gezet met bonen,' zei hij. Er was iets aan hem, maar anders gezegd dat ik dacht altijd. Met een schuin hoofd probeerde ik iets te zien dat aanduidde wat er met hem was, wat er überhaupt gister met hem was, maar ik vond niks. Samen liepen we het kleine restaurantje in, waar misschien net hooguit vier mensen op dit vroege ochtend uur van hun koffie en wat te eten genoten. Ik schonk niet te veel aandacht aan de mensen, die vermoedelijk de moeheid op mijn gezicht niet konden missen.
Kies maar een plek, ' hoorde ik net achter me. Ik koos een plekje achterin, waar je nog net uit het raam kon kijken. De menukaart hoefde ik niet zozeer te zijn, maar vanuit mijn ooghoek bekeek ik wel even stiekem wat ze allemaal hadden. Ik was hier nog nooit geweest, al was het vrij duidelijk dat Garland hier wel eerder was geweest - of hij wist gewoon veel over deze plaats. Een vrouw met een geel schort en een notitieblokje kwam aanlopen.
"Wat mag het zijn? " vroeg ze waarschijnlijk vrolijker dan ik verwacht had van iemand die zo vroeg stond te werken in een bijna verlaten strand-restaurant geval. Haar blik wisselde zich nieuwsgierig af tussen mij en Garland, wat ik kon snappen aangezien er waarschijnlijk niet iedere dag twee jonge mensen rond dit tijdstip aan een tafeltje zaten.
"Ik wil graag koffie, met melk en suiker, " zei ik met een kleine glimlach.

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

---

Rustig ademde ik in en uit, terwijl mijn gezicht nog steeds tegen Graysons nek aangedrukt zat. Ik vermoedde dat beide honden nu rond Graysons benen lagen, gezien beide dieren geen geluiden meer maakte, althans niet hard genoeg om het op te laten vallen. Ik voelde me door Graysons warmte dat gekoppeld werd met het zonlicht, iets warmer worden en mijn kippenvel iets wegtrekken. Het liefst bleef ik de hele dag zo op zijn schoot zitten, maar ik wist bij voorbaat al dat dit helaas niet mogelijk was. Waarschijnlijk zouden de andere jongens dit vreemd vinden en hoogstwaarschijnlijk ook Grayson uiteindelijk. Ook al deed ik naar de jongens alsof ze alles van mij wisten en dat ik ze alles verteld had toen ze me vonden en in hun groep opnamen, was dit niet waar. Ik wist echter niet of ze ooit een research over mij gedaan hadden om erachter te komen wie ik was, maar ik vermoedde dat dit niet geslaagd zou zijn. Ik was geadopteerd en dat soort informatie was een van de strengste stoffen wat beschermd word. Daarnaast verwachtten geen van alle jongens toch dat ik uit een van de rijkste buurten van California gewoond had. Ik had eenmaal niet de rijke, bekakte uitstraling die de meeste daar hadden. Ik zag er meer uit als kruimeltje, een gespuis.
‘Kampvuur, een zwembad feestje met kampvuur.’ Ietwat geschokt haalde ik mijn hoofd een paar centimeters van zijn nek af, niet verwachtend dat de jongen iets zou zeggen. Daarnaast waren deze paar woorden zo impulsief dat ik twijfelde of deze wel echt waren als de jongen niet zijn combinatie van woorden vervolgde. ‘Denk je dat de rest dat leuk zou vinden? Een kampvuur? Wat muziek, drank, kampvuur en bierpong.’ Ik knikte wat afwezig bij de voorstel van de jongen. Het kon leuk zijn, hoewel ik uiteindelijk of te veel dronk- waar ik direct de volgende dag spijt van had, of ik ging naar mijn slaapkamer. Ik was eenmaal geen gezelschap dier en ik vermoedde dat iedereen dat wel wist. Ik vond het zojuist in de keuken al beklemmend druk, wat ervoor gezorgd had dat ik alleen buiten ging zitten. Niet dat dat vreemd was, ik zat in principe altijd alleen buiten te roken tot iemand kwam en meestal was dat sneller dan ik wilde. Toch knikte ik naar de jongen, die ik nog een laatste glimlach gunde, voordat ik van zijn schoot afgleed en de deken rond mijzelf heen trok.
‘Okay, maar dan moeten we eerst nog toestemming aan Ash vragen.’ Ik hoorde zachte stemmen van het dak af komen, wat me op deed kijken. Ik wist niet wat mensen met het dak hadden, maar blijkbaar een hoop. Vaag herkende ik de blonde lokken van Ace en aan het zachte meisjes stem te horen, zat de jongen met Adira te praten. Waarom wist ik niet maar het triggerde wel mijn nieuwsgierigheid. Ik zou er later wel naar vragen. Ace was niet het type jongen die Adira in gevaar ging brengen, toch? En als hij dat wel deed brak ik zijn nek. Begrijp me niet verkeerd, ik vond en vind Ace een aardige jongen, maar Adira was op een of andere manier me dierbaar. Misschien omdat ik mezelf soms in haar herkende of misschien was het wel omdat ik bij haar mezelf beter durfde te uiten dan bij menig ander. Ze had gewoon een bepaalde aura net zoals Grayson wat me fijn en rustig deed voelen. Ik wist gewoon dat ik bij geen van beide mezelf hoefde te bewijzen en dat voelde goed.
‘Ik ga mijzelf even omkleden zodat ik er wat menselijker uit zie, in plaats van als een opgerolde rolmops. Zullen we daarna de stad in gaan, ik heb geen rijbewijs dus jij moet rijden, bij gebrek aan een beter woord.’ Plagend kronkelde ik met mijn wenkbrauw, voordat ik een paar passen van Grayson nam ‘Ik ben zo terug.’ Met dat liep ik het huis in waar Ash en Nikolaj op de bank voor de televisie gekluisterd leken te zitten, echter leek geen van beide partijen op te kunnen nemen wat er zich daadwerkelijk daarop afspeelde. Zo zacht mogelijk sloop ik achter de twee jongens langs, waar ik de keuken in liep. Amber was nog druk bezig met pannenkoeken bakken terwijl Lauren toekeek en Bethany een beetje pips leek. Ik wist niet wat er gebeurd was, maar het leek me beter niet om hierna te vragen, daarnaast zou Grayson of als Garland terug kwam met Feline dat wel met de jongen doen. Misschien dacht Garland niet dat het niet op zou vallen dat hij weg was gegaan met Feline, maar niks was minder waar. Ik meen ze samen gezien te hebben vertrekken en zijn motor was ook verdwenen. Hij had kunnen weten dat ik dit gezien zou hebben, maar waarschijnlijk was hij te veel bezig in zijn hoofd. Ik hoopte maar dat de jongen terug met het meisje zou komen voordat de rest het merkte. Zonder de meisjes lastig te vallen, of één pannenkoek te stelen gezien ik bij de lucht er enorm naar ging craven, liep ik de trap op, mijn slaapkamer in.
Lichtelijk peinzend staarde ik naar mijn spiegelbeeld in de spiegel. De deken die ik zojuist rond mij heen geslagen had, lag nu ergens in een hoekje. Ik was lijkbleek, zoals altijd. Misschien zou ik niet zo bleek lijken als ik geen raven zwarte haren had, maar hier zou ik waarschijnlijk nooit achter komen. Van blond haar naar zwart haar verven was wel mogelijk, andersom was echter een stuk moeilijker. Even schudden ik mijn hoofd, voordat ik mijn kleding uitdeed en ik enkel in mijn half naakte, slanke lichaam stond. Snel trok ik twee shirts over mijn hoofd en schoot ik in een paar jeans, voordat ik de badkamer in liep en een zwakke poging om met wat gel mijn haar in model te krijgen.

[ bericht aangepast op 29 feb 2016 - 18:24 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[De scherven waren al opgeruimd door Adira :x]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Sonder schreef:
[De scherven waren al opgeruimd door Adira :x]

[Changed, sorry. ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya