Ash Day
Ashton Richard Day - 26 years - Kitchen/Livingroom - Tired & Explosive
Terwijl hij zijn koffie leegdronk - en misschien een heel klein beetje zijn tong verbrandde in het proces - en op zijn ontbijt wachtte, stroomde de keuken vol. Ash had geen idee hoe laat het was, maar de zonsopgang was nog niet zo lang geleden, en hij vroeg zich af of hij misschien één of andere activiteit vergeten was. Waarom was iedereen zo vroeg wakker? En waarom moesten ze net nu zo hard op zijn uiterlijk letten?
Beth was de volgende die de keuken binnenkwam en iedereen - of toch zeker de meisjes - een goedemorgen wenste. Ash volgde haar bewegingen eerder ongeïnteresseerd. Hij was te moe om wat dan ook te doen, op dit moment had niemand echt iets van hem te vrezen. Misschien moest hij toch echt zijn bed in kruipen.
"Wat gaan we doen?" vroeg het meisje zonder het gebruikelijke gif in haar stem, dat de laatste tijd elk meisje leek te infecteren. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij zich afvroeg wat ze hier nog deden. Ze brachten meer last dan vreugde, en hij - zij, de jongens, altijd onthouden, Ash - verdiende er niet echt iets aan. Aan de andere kant kon hij ze moeilijk - Adieu, vaarwel, have fun - buiten zetten. Dan kon hij binnen de kortste keren zijn familie gaan vergezellen, en dat was niet echt iets waar hij zich op verheugde. Nee, dat was geen optie. Er waren natuurlijk andere manieren om van hen af te raken, maar de enige 'veilige' manier, wilde hij niet over nadenken. Zelfs als hij die optie zou overwegen, dan nog zat hij erna met zes lijken en die raak je niet zomaar ergens kwijt - toch niet meteen.
Ash haalde zijn schouders op als antwoord, zonder ook maar iets van zijn innerlijke monoloog te laten uitschijnen. Als de mensen in dit huis zouden weten hoe vaak hij over hun potentiële dood nadacht, zou de sfeer heel wat grimmiger geweest zijn. Terwijl hij de laatste restjes koffie achterover sloeg, kwamen ook Lauren en Amber de keuken binnen. Ze zagen er al verrassend fris uit voor het uur, waardoor Ash zijn moeheid nog wat voelde toenemen. Ook Lauren wenste hen een goedemorgen, al klonk dit al wat venijniger. Ash reageerde niet, maar keek wel toe hoe ze ging zitten en haar armen over elkaar sloeg. Amber herhaalde haar woorden niet, maar fronste wel even toen ze hem zag.
Ze zei iets over pannenkoeken, maar Ash had zijn interesse verloren zodra Nikolaj zich bij het gezelschap voegde. Heel even verwonderde Ash zich over de man; hoe hij soms in de achtergrond kon verdwijnen, maar op andere momenten - zoals nu - bijna moeite leek te doen om de spotlights op hem te richten. Het triggerde een herinnering aan één van de levenslessen die hij ooit van zijn vader had gekregen.
"Aanpassen, jongen. Dàt is de sleutel tot ons succes. We doen het allemaal, ons verlagen tot hun niveau zodat we niet opvallen. Een God tussen de mensen, dat gaat niet, dat kunnen ze niet aan. Dus passen we ons aan." Zijn vader zwaaide enthousiast met het mes in de lucht, terwijl hij de wijze woorden sprak. Ash keek geboeid naar het blinkende lemmet. Het was zo hard opgepoetst dat hij er zijn weerspiegeling in kon zien. Dat zou niet lang meer duren.
"Je moet opgaan in de omgeving. Waarom denk je dat ik je naar school stuur? Bah, school... Alles dat je moet leren, krijg je van mij mee. Nee, je mag niet opvallen, jongen. En waarom denk je dat ik die andere snotneuzen hier tolereer? Omdat ik van kinderen hou? Ha! Laat me niet lachen." Zijn vader begon af te dwalen en fronste, alsof hij het zelf door had. Het mes stopte met zwaaien en draaide nu enkele keren in de grote mannenhand rond. Ephraim zuchtte, keek op en grijnsde naar hem. Ash lachte terug, want dat hoorde zo. Je moest terug lachen naar mensen, anders viel je op. Zijn vader draaide zich om en het lemmet van het mes streelde de tere huid.
"In je omgeving opgaan, dat doe je door je terug te trekken. Door stil te zijn, zodat mensen vergeten dat je er bent. En soms..."
Een schreeuw.
"Soms val je niet op door op te vallen. Soms richt je alle lichten op jou, zodat het publiek verblind wordt en niet meer ziet wat het moet zien, enkel wat het wil zien. Snap je?"
Ash dacht dat hij het snapte en hij dacht ook dat hij er geen iota van begreep.
Het mes blonk niet meer.
Wat is er met jou aan de hand?" vroeg Nikolaj hem, wat hem meteen uit zijn dagdroom wegrukte. Ash wreef verwoed in zijn ogen en keek de andere man niet meer aan. Op zich mocht hij Nikolaj wel, hij wist wat hij kon verwachten bij de Rus, of hij werd toch nauwelijks verrast, en hij voelde zich op een vreemde manier thuis. En dat was ook net het probleem. Thuis.
"Schoonheidsslaapje gemist. Wat is jouw excuus?" bromde hij dan toch, terwijl hij het bord van Adira aanpakte zonder haar te bedanken. Hij lette niet meer op de anderen en rukte de koude kraan open, terwijl hij het bord even op het aanrecht zette.. Hij stak zijn hoofd onder het koude water, in de hoop dat de slaap en de herinneringen mee in het afvoerputje zouden spoelen. Het hielp een beetje.
Hij stond weer recht en schudde zijn haren wat droog, wat er in resulteerde dat zijn shirt doorweekt werd. Zonder er al te veel over na te denken, deed hij het kledingstuk uit, droogde zijn gezicht er wat mee af en mikte het ergens in een hoekje van de keuken. In stilzwijgen pakte hij het bord weer op en liep de keuken uit richting de living. Vanuit zijn ooghoek kon hij Eli op het terras aan het zwembad zien zitten, maar Ash had even geen behoefte aan een gesprek. In feite had hij daar nooit echt behoefte aan.
Hij plofte neer in de zetel, stak een stuk omelet in zijn mond en zette de televisie aan. Hoewel het nog vroeg was, flitste het nieuws toch met verschillende berichten over het scherm. Oorlog, terrorisme, een nieuw geneesmiddel... Dingen die hem weinig konden schelen, flitsten voorbij terwijl hij zijn ontbijt opat. Ergens halverwege de tocht van het bord naar zijn mond bleef de vork hangen, toen het volgende bericht verscheen.
"... in de tuin zijn de restanten van een jong meisje gevonden, vermoedelijk het jongste kind van Ephraim Day; Alice Day."
Het bord - en de vork - kletterde een centimeter naast de televisie tegen de muur en brak meteen in stukken. Dus dat was er met zijn zus gebeurd. Hij was niet eens verbaasd. Met een vermoeide beweging greep hij naar de afstandsbediening, zette zich wat beter in de zetel en begon te zappen totdat hij Southpark tegenkwam. Het kapotte bord negeerde hij, alsof hij het nooit gegooid had.
Holy shit, monsterpost. I'm not sorry.
[ bericht aangepast op 26 feb 2016 - 13:28 ]
Mijn brein breint zoals het breint.
Hexcore
