[200] The bet - Speeltopic - Speeltopics

Iedereen maakt wel eens fouten, sommige zijn groter dan andere. Tijdens een druk feest in het midden van California maakten zes meiden, die onder de invloed van veel alcohol waren, de grootste fout van hun leven. Een weddenschap maken met de bekendste criminelen van de stad is niet altijd het beste idee. Zonder echt bewust te zijn van wat ze deden hebben de meisjes hun leven geruild tegen deze weddenschap. Dit verhaal gaat over zes meiden die al twee jaar met een paar jongens wonen. Twee jaar geleden hebben ze een weddenschap verloren en ze moeten sindsdien met de jongens leven, en doen wat ze willen. Maar ondanks de mooie villa waar ze in wonen is het niet altijd makkelijk om gevangen te leven. R U L E S Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen. Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG. Geen perfecte personnages. Niemand buitensluiten ! Minimum één keer per week reageren. 16+ is toegestaan. L I S T Naam Leeftijd {20 tot en met 30} Innerlijk Uiterlijk Relatie's {zowel goeie als slechte} Extra R O L E S (naam - user - faceclaim) Guys [5/6] NOG ÉÉN OVER - Jason 'Elijah' Greene - Philip - christopher mccrory - Garland Young - Asuka - Nick Batemen - Ashton Richard Day - Asriel - Grayson Declan Gabriel Merlin - Magari - Nikolaj Alexei Novikov - Daiki - Girls [6/6] VOL - Bethany Felicia Hale - Arioline - Bridget Satterlee - Gereserveerd - Surrexit - - Amberle "Amber" Sandler - Eavan - - Feline Nova Elpis - Magari - Amanda Steele - Gereserveerd - Lutalica - - Lauren Sophia Chamberlain - Bylot - Scarlett Rose Leithold T H E      V I L L A Het huis. Het uitzicht van het huis. Kamers (de jongens hebben elk één kamer en de meisjes zitten in één kamer per drie.) Badkamers (er zijn er twee in totaal.) Eetkamer/keuken. Woonkamer. Dak. Feestruimte. Het begin : het is een gewone ochtend voor iedereen. Ze worden wakker en beslissen dan wat ze vandaag gaan doen.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 17:04 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

(mt)
(ps. De titel is verkeerd geschreven...)

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 8:40 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

( )

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

— MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

Mt^^

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ash Day Ashton Richard Day - 26 years - Kitchen - Tired & Grumpy       Ash dacht aan twee dingen op dit moment. Ten eerste vroeg hij zich af waarom hij ooit, in Godsnaam, een witte villa had gekocht en dan ook nog eens in bleef wonen. De tweede gedachte was de vraag waarom hij de hele nacht op het dak had doorgebracht. Sterren interesseerden hem evenveel als de inhoud van een telefoonboek.       Hij geeuwde en wreef in zijn ogen terwijl hij de trap af kwam. Dit was niet zijn eerste nachtje door deze week en hij begon het stilletjes aan te voelen. Hij hoefde niet in de spiegel te zien om te weten dat hij er niet op zijn best uitzag, maar hij zou straks gaan douchen. Daarbij had hij nog niemand anders horen bewegen, hoewel dat niet lang meer zou duren.       Met een zucht van verveling die overging in een halve geeuw liep hij de keuken in, richting het koffieapparaat. Dat ding zou hem vandaag door de dag moeten helpen, dus hij kon er beter meteen mee beginnen. Het gepruttel vulde de stille keuken, terwijl hij tegen het aanrecht leunde en nadacht over alle dingen die nog moesten gebeuren. Na wat denktijd besloot hij dat hij vandaag alles even zou laten en het rustig aan ging doen. Hopelijk.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 15:42 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

> Ik heb de titel even verbeterd

---

Happy Birthday my Potter!

---

---

Zachtjes sloop ik door de gangen van de villa. Niet omdat ik iets stoutmoedig van plan was, maar meer om alleen in alle rust te eten. Misschien wisten velen dit niet van mij, maar dit was al een hele grote stap voor mij. Ik was eenmaal niet de persoon die enthousiast met allerlei mensen aan de ontbijttafel ging zitten. Dat familiegevoel bezat ik nou eenmaal niet. Met mijn pyjama broek en trui aan, liep ik de keuken in. Ik sliep eenmaal graag bepakt en bezakt omdat ik het veels te snel koud had. Waarschijnlijk een handicap wat ook lichamelijk te zien was door mijn veel te bleke huid en tengere bouw.
Even hield ik halt bij het horen van een bekend geluid. De koffieapparaat. Stiekem en ongezien gluurde ik om het hoekje waar Ash stond. Het was gelukkig niet een van de meisjes. Ik was niet bang voor de dames, maar ze deden me denken aan mijzelf vroeger toen ik nog thuis woonde. Ik weet hoe gevangen hun zich moeten voelen en soms kwelde het me. Niet dat ik ze vrij ging laten. Dat zeker niet. Ik had nog geen zin om de cel in te draaien op mijn eenentwintig jaar.
Ik vervolgde mijn zachte tred de keuken in. Ik was nou eenmaal niet de type die ‘goedemorgen of slaap lekker’ zei. Ik hield eenmaal niet van begroetingen of afscheiden want dat gaf namelijk een begin en een eind aan. Helaas had ik het vermoede dat dit echter niet ging lukken deze ochtend. Ash zag er nogal als een eerste klas vampier uit. Ik was niet zorgzaam over Ash. De enige persoon die dat tot nu toe voor elkaar gekregen had was Garland, hoewel ik zeker wist dat hij meer voor mij zou doen dan ik naar hem terug. Ik was veels te argwanend daarvoor. Toch was Ash mijn rolmodel. Dat bewees zich maar aan mijn tattoeages die ik samen met hem had laten zetten. Ik had nog niet zo veel als Ash, maar dat komt nog wel.
‘Gaat het een beetje, Ash. Je ziet er uit alsof een vrachtwagen je overreden heeft, maar dan niet een keer.’ Zo geruisloos mogelijk pakte ik een pak fruit loops uit de kast, samen met een brede kom. Normalen mensen zouden iets anders eten op deze leeftijd, maar mijn autistische ik kon daar niet tegen. Als ik eenmaal bekend of vertrouwd met iets was, liet ik dit niet snel los en daarnaast kon ik nog elke morgen genieten van dit kleurrijke spul. Ik goot wat fruit loops in een kom, om daarop wat melk over te gieten. Tevreden over mijn ontbijt, stak ik daar een lepel in, waar ik mezelf omdraaiden en met de kom en lepel in mijn hand, tegen de werkblad aan leunde. Stiekem gluurde ik weer naar Ash, wier geen centimeter nog verroerd leek te hebben. Je zou kunnen denken dat Ash een wilde nacht met een van de meisjes beleefd had, maar ik wist wel beter. Ik had iets op het dak gehoord en dat was niet de eerste keer deze week. Ik was misschien de jongste maar was waarschijnlijk wel de meest observerende van hen allemaal omdat ik zelfs blind staarde op kleine details. Ik wist dat er geen inbrekers geweest waren en aan Ash gezicht te zien leek de jongen het meest verdacht van allemaal. Zachtjes roerde ik wat door mijn kom. Ik ging hem natuurlijk niet confronteren met wat ik vermoedde. Ik was eenmaal een kleine schakel in hun grote web, waar ik de geluk had om in opgenomen te worden.
‘Ik hoorde wat op het dak vannacht. Denk je dat iemand het in de gaten moet houden vannacht of denk je dat de alarmen voldoende werken?’

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 10:23 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT

---

someone out there feels better because you exist

II Amberle “Amber” Sandler II

      Na een warme douche te hebben genomen stapte ik met de handdoek om me heen al druppend de badkamer uit, mijn slaapkamer in — die ik deelde met nog twee andere meiden. Daar viste ik uit een van de lades een schone set ondergoed, gevolgd door een set kleren uit een van mijn kledingkasten. Al dit gooide ik in een hoopje op het bed neer, waarna ik mezelf vluchtig afdroogde, evenals ik een poging deed om mijn natte lokken zo goed als droog te wrijven. Een zachte zucht rolde ondertussen een keer over mijn lippen heen, waarbij ik me lichtelijk afvroeg wat de dag me vandaag zou brengen. Bijna alles hiervan hing af van de jongens en ergens was dat een irritante factor. Helaas voor mij kon ik daar weinig tot niet omheen.
      Een zachte rommel in mijn maag zorgde er voor dat ik mijn tempo nog iets opvoerde zodat ik uiteindelijk tien hele minuten later volledig aangekleed was. Mijn lange lokken borstelde ik vluchtig een keer door, waarna ik ze los liet hangen zodat ik ze aan de open lucht kon laten opdrogen. Vervolgens liep ik terug naar de badkamer om de natte handdoeken op te hangen en besloot daarna dat het tijd werd om mijn beste vriendinnetje uit haar bed te sleuren. Van uitslapen was vandaag geen sprake, besloot ik al glimlachend.
      ”Laauuu’tje, tijd om op te staan!”
Grinnikend liet ik me met een plof op het bed van de blondine terecht komen, waarna ik haar een paar zachte porren gaf. “Laten we ontbijt gaan maken, nog voordat de jongens wakker worden,” vervolgde ik en gaf haar nog een laatste zachte por voordat ik weer van het bed afgleed. “Maar dan moet je wel nu opstaan, anders zijn we zo dadelijk te laat en maken we ontbijt voor hen, in plaats van voor ons zelf,” voegde ik er als laatste nog aan toe en woelde een keer kort met mijn vingers door mijn natte lokken. De kans dat de jongens echter al wakker waren werd met de minuut groter en hoewel de meeste voor hun eigen eten zorgde, had je er altijd wel één tussen zitten die het nodig vond om een van ons dat voor hem te laten maken — alsof ze spontaan vergeten waren hoe het moest.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 15:10 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Weer een hele dag praktisch niets doen. Is het eerste wat Adira denkt als ze wakker wordt. Eerst was het nog is dit een droom, maar ze was allang voorbij dat stadium op het moment. Ze stapt uit bed aangezien haar maag knort van de honger. Ze doet een oversized wit, ze gokt mannelijk, shirt aan dat tot halverwege haar dijbeen kwam. Ze doet ook snel schoon ondergoed aan en loopt de kamer uit. Ze neuriet zacht een liedje, ze mochten allen in het huis blij zijn dat ze niet hardop zong aangezien ze niet de beste zangstem had. Toch wat vrolijk, maar met een lege maag loopt ze de keuken binnen waar ze Elijah en Ashton ziet. Ze ziet Eli net met een kom fruit loops zitten, wat ze hem vaak genoeg ziet eten, maar zegt niets. Als ze naar Ashton kijkt kan ze het niet laten om eruit te floepen wat ze ziet.
'Damn... je ziet eruit alsof je vannacht gestorven bent, maar dacht nee ik ben nog niet klaar dus kwam je weer tot leven.' Zegt ze en ze sluit even kort haar ogen. Goed bezig... Hij had niet eens gevraagd hoe hij eruit zag dus om haar mening zo openbaar te delen was volkomen onnodig. Alsnog gaf ze zichzelf een mentale high five voor de goede omschrijving van Ash zijn uiterlijk. Adira loopt dan ook snel door terwijl ze een appel pakt en hier in bijt aangezien dat iets in haar maag betekende. Ze opent de koelkast dan ook en kijkt naar al het potentiële eten dat erin lag. Ze was allang blij dat sommige van de jongens normale boodschappen haalde aangezien ze vroeger toen ze thuis woonde vaak genoeg alleen bier tegen kwam in de koelkast. Ze liet haar vingers langs de producten gaan om te inventariseren wat er allemaal voor eten was en keek even snel naar de twee jongens. Koken voor hen zat er al in aangezien dat een van de dingen waren dat Adira en de meiden vaak voor de jongens deden.
"Heeft een van jullie soms trek in een omelet?' Vraagt ze voordat het haar wordt vertelt dat ze het moet doen, wat tien duizend keer zo veel erger is dan het uit haarzelf doen is. Ze kijkt de jongens even aan al weet ze van Eli al een beetje het antwoord.

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

Al enkele uren had ik met wijd opengesperde ogen naar het plafon liggen staren hopend dat ik nog wat slaap zou kunnen vatten. Echter mocht die hoop niet baten en na een nacht vol draaien en woelen had ik dan ook een enorm ochtendhumeur. Normaal gesproken was ik echt een ochtendmens en hield ik van de vroege ochtenden, het moment waarop de vogels begonnen te fluiten en de prachtige zonsopkomsten - die heel de witte villa liet schitteren. Maar vandaag niet. Vandaag was ik echt bloedchagrijnig en wou ik niets liever dan in bed blijven liggen. Echter dacht Amber daar anders over. "Laauuu’tje, tijd om op te staan!" riep ze vrolijk terwijl ze zich met een plof op mijn bed liet vallen. "Laten we ontbijt gaan maken, nog voordat de jongens wakker worden,” grinnikte ze vrolijk en al porrend verder. Wat haar een grom opleverde. Ik kroop nog wat verder onder mijn dekens. Waarom liet ze me niet met rust en waarom kon deze dag niet gewoon al afgelopen zijn?! Echter sprak ze een kern van waarheid want ik had nu absoluut geen behoefte om een van de jongens tegen te komen en er moest toch gegeten worden. Hoe langer ik er over na dacht hoe beter haar voorstel klonk. "Maar dan moet je wel nu opstaan, anders zijn we zo dadelijk te laat en maken we ontbijt voor hen, in plaats van voor ons zelf,” ze gleed van mijn matras af en ik ging recht opzitten om de brunette, die al helemaal aangekleed, aan te kijken. "Je hebt gelijk, als we snel zijn hoeven we ze misschien niet tegen te komen, geef me twee minuten dan kleed ik me om." Grijnsde ik terwijl ik mijn bed uitstapte. Het enthousiasme van de brunette had een aanstekelijk effect op mij. Binnen no time had ik mezelf in een luchtig jurkje gehesen en mijn haar enigszins gefatsoeneerd. Ik nam me voor om na het ontbijt een lekkere uitgebreide douche te nemen en mezelf op te knappen, maar op dit tijdstip zouden we toch vrij weinig levende zielen tegen komen dus vond ik het wel best zo. "Ik ben klaar, we kunnen gaan!"

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 20:11 ]

---

someone out there feels better because you exist

"...Maar dan niet één keer," Eli eindigde met het pakken van zijn ontbijt en Ash bestudeerde hem. Hij voelde dat dit een moment was om te fronsen, of misschien te grimassen, maar Ash had niet veel zin om zijn gezicht te bewegen. Het enige wat er vanaf kwam, was zijn schouder die eventjes omhoog ging, alsof hij wilde zeggen: "En dan?"       "Ik hoorde wat op het dak vannacht. Denk je dat iemand het in de gaten moet houden vannacht of denk je dat de alarmen voldoende werken?" Ash geeuwde ergens halverwege de vraag en draaide zich niet echt geïnteresseerd om naar het koffieapparaat. Hij had niet echt zin om meer te investeren in de beveiliging van de villa, simpelweg omdat mogelijke inbrekers praktisch hun doodsvonnis zouden tekenen als ze hier inbraken. Sterker nog, Ash kon zich maar al te goed herinneren hoe er ooit bij zijn vader werd ingebroken en hoe de man het toen had aangepakt. Hij kon echter niet zeggen hoe oud hij op dat moment was, en eigenlijk wilde hij daar ook helemaal niet over nadenken.       "Ik kon niet slapen," zei hij na een lange stilte. Het was niet echt helemaal de waarheid. Hij kon wel degelijk slapen, in feite zou hij nu waarschijnlijk indutten zodra hij ging zitten, maar hij had er gewoon geen zin in. Waarom hij de nacht op het dak had doorgebracht, wist hij zelf niet goed. Hij had simpelweg geen behoefte gehad om binnen te zitten en op het dakterras waren lampen genoeg geweest om te lezen.       Zijn woorden waren nog niet koud toen Adira de keuken binnenwandelde. Ze wierp een blik op hem en opende haar mond voor ze er goed over na leek te denken.       "Damn... je ziet eruit alsof je vannacht gestorven bent, maar dacht nee ik ben nog niet klaar dus kwam je weer tot leven." Hoewel hij zag dat ze snel haar ogen sloot, voordat ze met haar hoofd de koelkast indook en er begon in te rommelen. Ash snoof even quasi verontwaardigd, al deed de opmerking hem niet veel. De koffie was eindelijk klaar, en de geur verdreef de slaap een beetje. Waarschijnlijk zou hij straks wel een dutje doen, hoewel hij niet graag sliep wanneer anderen wakker waren.       "Heeft een van jullie soms trek in een omelet?" Ash haalde zijn schouders wat meer op en nam een slok van zijn mok. "Sure, van een trip naar het dodenrijk krijg je honger," antwoordde hij zonder een greintje humor en met een laagje ijs in zijn stem. Dat de belediging hem niet raakte, betekende niet dat hij het leuk vond en dat ze zomaar kon zeggen wat ze wilde. Hij nam nog een slok terwijl hij naar haar keek.

[ bericht aangepast op 24 feb 2016 - 19:45 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

II Amberle “Amber” Sandler II

      De zachte grom van Lauren — die me duidelijk maakte dat de blondine in niet al te best humeur was — negeerde ik volledig. De reden dat ik dit durfde had meer te maken met dat ik het fijne gegeven had haar goede humeur subtiel naar boven te weten halen. Wat dat betreft leken we aardig op elkaar en hoewel we soms akelig dicht tegen over elkaar konden staan was er haast niks wat we niet van elkaar konden hebben. Uiteindelijk was zij de enige die zowat alles bij me kon maken, of ik daar nou nijdig om werd of niet.
      "Je hebt gelijk, als we snel zijn hoeven we ze misschien niet tegen te komen, geef me twee minuten dan kleed ik me om."
De brede grijns op Lauren haar gezicht werkte aanstekelijk en gaf me een tevreden gevoel. “Ik heb altijd gelijk, dat weet je toch?” bracht ik al plagend en op eigendunkerige toon uit. Waar was dat slechte humeur van twee tellen geleden? Een zachte grinnik rolde over mijn lippen heen terwijl de blondine op een sierlijke manier haar bed uit stapte. Terwijl zij zich aankleedde liet ik me op een van haar fijne stoelen zakken en bungelde met mijn benen over de leuning heen terwijl ik geduldig wachten tot ze klaar was. Daar waar ik mezelf gehesen had in een low boyfriendjeans met een effe strak shirtje, had Lauren een leuke, luchtige jurk aangetrokken. Zoals altijd stond het haar geweldig — al zou volgens mij een vuilniszak haar nog even sierlijk staan.
      "Ik ben klaar, we kunnen gaan!"
Grinnikend duwde ik mezelf overeind uit de stoel. “Op naar de keuken dan,” grijnsde ik licht en stak mijn arm door de hare heen. “Ooh, ik heb zo’n zin in een vet gebakken ei, met bacon en geroosterd brood,” voegde ik er verlekkerd aan toe. Een luide rommel klonk opnieuw vanuit mijn maag, waarop ik in de lach schoot en mijn vrije hand op mijn buik legde. “En mijn maag denkt daar precies hetzelfde over.” Grinnikend blikte ik opzij naar Lauren. Nu konden we nog ontspannen grappen en grollen, later vandaag kon dit waarschijnlijk een heel stuk anders zijn.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 19:17 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

B E T H A N Y      F E L I C I A      H A L E

Ik lag al even wakker, zoals "toen". Vroeger werd ik ook altijd ontzettend vroeg wakker. Alleen wist ik hier niet wat te doen, en ik had maar weinig zin om beneden alleen met de jongens te zijn. Ik bleef vaak uren in mijn bed en wachtte tot er een paar meiden beneden waren.

Ik kwam uit het bed en keek even naar het prachtige uitzicht. Dat was waarschijnlijk één van de beste dingen die ik aan deze situatie's had. Dit maakte het starten van de dag minder moeilijk. Vroeger zou het een droom zijn geweest om in dit huis te verblijven maar nu bleek het meer een nachtmerrie.
Na enkele minuten besloot ik om me eindelijk klaar te maken. Ik liep naar de badkamer en sloot deze achter me dicht. Ik liet de borstel een paar keer door mijn haar gaan en maakte er los dotje in. Dat was altijd mijn ochtendskapsel geweest. Daarna waste ik mijn gezicht schoon en deed propere kleding aan. Ik koos vaak voor de lichtere kleuren, en vandaag werd het een wit en simpel jurkje. Toen ik na tien minuten klaar was liep ik naar beneden. Ik hoorde een vrouwenstem in de keuken en besloot er ook naartoe te gaan.
"Goeiemorgen.", glimlachte ik vooral naar Adira. Het was meer naar haar bedoeld dan naar de jongens maar ik kon het niet laten om ook even naar hen te kijken. Ashton en Elijah. Ik had hun relatie altijd al vreemd gevonden maar het was gewoon vreselijk hoe Elijah naar Ashton opkeek. Dat kon toch geen voorbeeld zijn ? Ik voelde een vorm van angst bij Ashton. Wanneer hij slecht gehumeurd was, wist ik dat ik ver bij hem uit de buurt moest blijven ...
"Wat gaan we vandaag doen ?", vroeg ik beleefd terwijl ik op één van de hoge stoelen ging zitten. Meestal deden we niets speciaals, al waren er soms feesten, maar dat gebeurde in de avond.

[ bericht aangepast op 23 feb 2016 - 20:07 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring