[200 • RPG] Manhattan's Elite - Speeltopic 1. - Speeltopics

''no one cares unless you're pretty or you're dead''

---

I N T R O D U C T I O N

"The Upper East Side was like something from Fitzgerald or Thackeray – teenagers acting like adults, adults acting like teenagers, guarding secrets, spreading gossip all with the trappings of truly opulent wealth. And membership into this community was so elite you couldn’t even buy your way in. It was a birthright – a birthright that I didn’t have. And my greatest achievements would never earn it.”

— Gossip Girl

P L O T

The Upper East Side of New York City is like a world stuck in it’s own little bubble - a little bubble filled with wealth, drama, adults acting like children and children acting like adults. To outsiders, the Upper East Side is a fantasy. They know it exists, but they have a hard time believing the things they hear about that are said to go down between the socialites. Some outsiders have managed to break through the bubble and join the life of the elites, whether its attending school on a scholarship, or starting a new job, there are those few who didn’t grow up with money. From a young age, children on the Upper East Side are thrown into the whirlwind life of the rich and famous. They attend lavish parties, exciting balls, even the fundraising events that seem boring, always end with the revealing of an affair, or a relative who you thought was dead showing up and revealing their big elaborate scheme. It sounds like something out of the movies, but for the residents of the Upper East Side this is their everyday reality. This RPG is based on the St. Augustine High School for boys & girls. A school for the brightest and richest students on the Upper East Side. Some children get in on a scholarship, but that's rare. Follow the young adults on their dramatic , exiting and tragic lives.

---

Het verhaal begint op de eerste maandag na de kerstvakantie.

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:04 ]

---

I'd rather be spitting blood, than have the silence fuck me up.

Zed Balthazar Fontbona

"Ach, er is geen betere manier om de dag te beginnen toch?" Kaatste Elín met een glimlach terug en Zed kon alleen maar met een glimlach zijn schouders ophalen. Het meisje verliet het groepje om Callum gedag te zeggen en Zed deed zijn best om weer te focussen op de andere twee.       "Ik ben niet klein," reageerde Iliona op zijn opmerking, wat hem hartelijk liet lachen. "Oh nee? Want hoe groot ben je precies? 1 meter 60?" Vroeg hij grinnikend en keek toen naar Elijah. "Vind je ook niet? Ze is net een liliputter."
      Het gesprek ging al snel over naar een ander onderwerp en Illiona en Elijah vertelden over hun kerst dagen. Zed kon zijn frons niet verbergen toen Elijah vertelde over het feit dat hij al heel lang geen kerst meer vierde en keek hem verbaasd aan. "Had dat gezegt man, mijn moeder maakt het beste kerstdiner dat je je kunt voorstellen. En bovendien maakt ze ook altijd veel te veel voor twee personen."
      Zed voelde zich een beetje vervelend over het feit dat hij dit niet eerder had geweten, want zelf kon hij ontzettend van kerst genieten. Hij nam zich dan ook voor om zijn vriend de volgende kerstvakantie bij hem thuis te nodigen.
      "Wat hebben we nu?" Vroeg de jongen terwijl hij met de twee richting de school liep, de lessen zouden immers over niet al te lange tijd beginnen.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Catherine Loraine Daelli

Een paar vervloekingen later was iedereen uitgestapt en Catherine keek met medelijden toe hoe Max zijn spieren begon te strekken. Want toegegeven, haar auto was inderdaad wellicht wel wat aan de kleine kant. Gelukkig leek de jongen het allemaal niet zo erg te vinden en hij leek haar koffie aanbod te accepteren.
      "Furieus en verbolgen, Cathy," grijnsde hij als reactie op haar vraag of ze niet boos waren. "Maar moest je toevallig een pijnstiller hebben, dan zal ik erover nadenken om mijn wraak in te houden." Uiteraard haalde Catherine niet veel later een pijnstiller uit haar tas en gooide het naar hem toe. "Mietje." Zei ze lachend.
      Haar vrolijkheid daalde toen Zeshaun haar aanbod om op koffie trakteerde afwees en zich bijna direct uit de voeten maakte. Wat geïrriteerd keek ze de jongen na, hij begreep toch ook wel dat ze het zo niet bedoeld had? Hoofdschuddend besloot Cath dat ze het er nog wel met hem over zou hebben later die dag.
      "Het spijt me echt heel erg!" Piepte ze tegen Max terwijl ze schuldig naar haar schoenen keek. "Ik wilde Zeshaun gewoon graag zien, alleen ik wist dat hij niet mee zou gaan als hij wist dat jij er was." Vertelde ze hem eerlijk en wipte zenuwachtig op en neer. Ze had de eerste schooldag na de vakantie wel meteen goed weten verpesten, bedacht ze bij zichzelf. Maar goed, gelukkig leek Max het niet heel erg te vinden en daar was ze blij om.

[ bericht aangepast op 28 jan 2016 - 22:15 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Mijn woorden leken haar meer te doen dan eigenlijk normaal leek, al was natuurlijk de reden dat mijn ogen richting Tamara gleden omdat ze daar ver bovenuit stak. Het was een zéér interessante jongedame, dat was een gedachte die maar al te vaak door mijn hoofd wist te dwalen en me dan ook gek wist te maken. Het was moeilijk om je gevoelens in bedwang te houden gezien dit gewoon echt dingen zoveel ingewikkelder zou maken dan we beiden nodig hadden.       De roodharige kreeg een lichte blos op haar wangen, gevolgd door lichte pretoogjes. Het was allemaal erg subtiel, mocht ik haar gezicht niet bestudeerd hebben dan was het me waarschijnlijk niet eens opgevallen. Ik wierp een subtiele knipoog naar haar toe, waarna ik me kort afvroeg of knipogen nog wel gedaan werden. Opnieuw gleed het woord pedofiel door mijn hoofd. Ja, dat was ik inderdaad. Eigenlijk was ik gewoon een vreselijk persoon geweest, maar ik wist ook wel dat ik ook maar iets zou uithalen met deze fantasiën — daarom heette ze namelijk zo. Ik kon nog wel realistisch denken, dat was niet verdwenen, gelukkig.       'Insgelijks,' had ze zacht geantwoord, waardoor er een glimlach op mijn gezicht verscheen, een vreselijk oprechte glimlach die ik ook niet strakgetrokken wist te krijgen. Mister Covington.' Het was een simpel antwoord geweest, maar het liet me alweer wat zekerder voelen over deze gehele situatie. Een situatie waarin ik me eigenlijk alles behalve zo mocht voelen. Wat had ik mezelf toch weer in een lastig parket gebracht, daar leek ik oprecht een held in te zijn.       Buiten dat om vond ik het vreselijk dat ze me bij mijn achternaam noemde, het was moeilijk om de barriere te kunnen breken tussen leraar en leerling, al wist ik dat ik het gewoon niet moest doen. De volgende woorden sprak ik dan ook uit zonder er teveel bij na te denken. 'Noem me maar Caspian, Tamara.' Het was geweldig om haar naam over mijn lippen te laten rollen, ik hoopte enkel dat zij het evenals ik zou waarderen. Ik sloeg mezelf voor de duizendste keer mentaal tegen mijn hoofd. Ik gedroeg me als een lovesick puppy en daar moest ik eens gauw mee gaan stoppen, dat hielp niemand.       Tamara was opgestaan van het krukje, waarbij ze eigenlijk net iets te dichtbij was komen staan. Haar lichaam raakte nog net de mijne niet, waardoor ik haar even aankeek. Ik kon het niet laten, er speelde nu een soort van jongensachtige glimlach op mijn gezicht. Haar parfum rook zoeter dan ik verwacht had, maar het was evenals een heerlijke geur. De haren op mijn armen waren rechtop gaan staan, waarbij ik mezelf kort prees met het feit dat ik mijn blouse nog niet opgekrult had, waardoor het niet op te merken was.       Geheel onbewust likte ik mijn lippen af, terwijl ik één hand in mijn pantelon zak stopte. Ik probeerde mijn gehele houding zo nonchalant mogelijk te houden, wat me moeilijk afging. Uiteindelijk veegde ik met mijn andere hand een plukje haar dat voor haar ogen hing achter haar oor. Het was een simpele beweging geweest, maar ik wist dat het een stap was naar een andere manier van omgang. Mijn diepbruine ogen hadden de gehele tijd in haar lichte kijkers gestaard.       'Ik moet naar de les,' had Tamara wat heser gefluisterd dan haar vriendelijke stem normaal klonk. Ik knikte begripvol, waarna ik rustig naar achteren stapte, zodat ze zonder enige moeite kon omdraaien. 'Sterkte met Engels.' Met kalme passen liep ik naar mijn bureau, waar ik dan ook rustig plaatsnam — ondanks dat ik alles behalve kalm was geweest lukte dat me vreemd genoeg.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

'Noem me maar Caspian, Tamara.' zei hij tegen haar. Tamara kon het niet laten om even te lachen, dit was precies wat ze wilde. Het was al eerder haar doel geweest om ervoor te zorgen dat hij haar wilde, maar nu was er zo veel meer bijgekomen. Het was niet alleen het willen van aandacht van een man, maar het specifiek willen van zijn aandacht. Hij maakte iets in haar los en ze kon niet goed plaatsen wat. Het was niet alleen maar de spanning die dit met zich mee bracht.       Hij glimlachte geamuseerd toen Tamara zo dicht bij hem kwam staan. Dat gaf haar een geruststellend gevoel. Hij duwde haar niet weg en werd niet boos op haar. Dat moest betekenen dat hij dit absoluut niet erg vond. Tamara's ogen gleden af naar zijn mond en ze zag hoe hij kort zijn lippen aflikte. Ongecontroleerd krulde haar lippen op tot een grijns.       Ze schrok echter toen hij een pluk van haar rode haren achter haar oor streek. Zonder dat ze het eigenlijk doorhad, stapte ze erdoor een klein stapje naar achteren en keek hem met een vreemde, niet te plaatsen blik aan. 'Ik moet naar de les,' herhaalde ze toen weer, ook al had hij daar al op geantwoord. Tamara vond zijn aanraking niet vervelend, maar het kwam er onverwachts. Kort keek ze naar de grond, maar bijna meteen daarna maakte ze weer oogcontact met hem. Onhandig zocht ze naar haar tas, zonder echt van haar plek te gaan. Ondertussen liep hij naar zijn bureau. Gauw greep ze haar tas van de grond af en keek hem opnieuw aan. Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Dit was precies wat ze wilde en ze werd er bang van. Daarom herpakte ze haarzelf gauw en vormde weer een speelse uitdrukking op haar gezicht, eentje die haar goed stond.       'Ik zie u het zesde uur,' zei ze tenslotte. Ze liep voorbij het bureau, maar wierp nog een blik over haar schouder naar hem. 'Succes vandaag, Mister Covingtin'

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 9:20 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Nathe bekeek Athena even onzeker. Ze zag er hetzelfde uit als altijd, misschien iets beter dan de laatste keer dat hij haar gezien had, wat voor de vakantie was. De jongen pakte zijn tas weer op en ging rechtop staan.
"Was je va kantine dan echt zo vreselijk? Niks leuks gedaan? " vroeg de jongen voorzichtig. Hij gooide zijn schoudertas terug over zijn schouder.
" Wij zijn op de meest saaie wintersport vakantie ooit geweest, aangezien er de derde of vierde dag iemand vermist raakte en ik en Chris niet meer mochten skieen, " lachte Nathe. Het was ook wel grappig geweest ergens, het constante heen en weer sneaker. Echter was gewoon kunnen skieen leuker geweest.
"En met mij gaat het prima, ben allang blij dat het nu goed gaat met jou om heel eerlijk te zijn,"
Nathe begon langzaam richting het lokaal te lopen waar hij zijn eerste les had.
"Nu maar eerst eens de rest van het schooljaar overleven niet? " vroeg hij met een kleine glimlach. Nathe vond school niet verschrikkelijk, maar het was altijd wel saai naar zijn mening. Nooit had hij nagedacht over zomaar wegblijven, maar hij was creatief genoeg geweest met redenen verzinnen om niet te hoeven gaan.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Er leek een triomfantelijk lachje tussen haar lippen vandaan te schieten, waardoor ik me kort afvroeg wat er gaande was in dat knappe koppie, maar ik hield mijn vragen voor me, voor nu. Haar reactie was anders geweest toen onze lichamen elkaar haast raakten. Er was een grijns rondom haar rode lippen gaan spelen, waardoor ik in begon te zien dat ze er een spelletje van aan het maken was, wat me zekerder had gemaakt over mijn volgende acties.       Haar reactie had me echter wat onzekerder gemaakt over wat hier gaande was. Had ik zonet de onzichtbare streep overschreden? Mijn ogen scanden elk gedeelte van haar reactie, van haar geschrokken gezicht tot de stap die ze achteruit had gezet. Tamara had me met een vreemde blik aangekeken, waardoor ik mezelf moeilijk nog kalm kon houden. Er dwaalden velen gedachte door mijn hoofd, maar geen enkele leek logisch. Kort dacht ik na over het feit dat ze me misschien uitdaagde om mij aan te geven bij de school. Mijn gezicht liet echter geen van deze emoties zien, ik veranderde mijn blik niet.       Haar blik was naar de grond gegleden, waarna ze mijn eigen diepbruine ogen weer opgezocht had. Ze leek wat te zoeken, waarvan ik verwachtte dat het haar jas was geweest. Omdat ik zelf ook te diep in mijn hoofd verborgen zat hield ik mijn mond wijselijk gesloten over de gehele situatie. Haar volgende bewegingen waren sneller dan ik verwacht had. Het vreemde was dat ze me een aantrekkelijke, maar speelse blik toe had geworpen. Omdat het mij ook vreselijk had verward keek ik even naar het papierwerk dat vlak voor me op het bureau lag.       'Ik zie u het zesde uur,' hoorde ik haar nog zeggen, waardoor ik opkeek, 'Succes vandaag, Mister Covingtin.' Ik knikte, met ditmaal een wat serieuzere blik op mijn gezicht. 'Jij ook, Miss Chamberlain.' Mijn blik gleed weer naar het papierwerk, het ging zelfs zo ver dat ik er een pen bij pakte en wat opschreef, vooral om haar weg te krijgen.       Mijn carriere was niet mijn alles, maar ik had zonet het einde in zicht gezien. Ik begon me misselijk te voelen over deze gehele situatie. Hoe vaak ik mezelf mentaal voor mijn hoofd had geslagen door deze gehele situatie, maar dat ik er niets aan had gedaan. Het was mijn eigen schuld geweest. Het enige dat ik nu kon doen was afwachten totdat de directeur langs zou komen en me zou vertellen dat ik ontslagen was.       Het zou niet enkel mijn baan zijn, het zou mijn gehele leven zijn. De kans was er ook nog dat ik de gevangenis in moest. Hoe vaak ik pedofielen wel niet toegeschreeuwd had, veilig vanaf de andere kant van de televisie, en dan bleek ik er hypocriet zelf een te zijn. Ze werd dan wel bijna achttien, maar het was nog altijd een te groot leeftijdsverschil. Het feit dat ik de autoriteit was en ik me niet eens aan de regels hield was ook niet echt slim.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

"Ja,mijn vakantie was inderdaad een nachtmerrie. Er is werkelijk niks gebeurd wat ik als leuk kan en zal bestempelen," zeg ik terwijl ik ril van het enkel denken aan deze vakantie. Ik gooi mijn tas over mijn schouder als ik Nathe hoor praten over zijn vakantie die ook niet zo geweldig was. "Jouw vakantie klinkt te minste beter dan de mijne," zeg ik lachend terwijl we richting onze lokalen lopen. Aangezien ik en Nathe niet in hetzelfde jaar zitten, hebben we geen lessen samen, waar ik ontiegelijk van baal aangezien wij echt goede vrienden zijn. "Inderdaad," antwoord ik als hij het heeft over het overleven van het schooljaar "Maar, dat gaan wij heus wel overleven, we hebben al heel wat jaren overleeft,". Ik glimlach als ik besef dat ik al bijna in mijn laatste jaar zit, en dus gauw aan mijn eindexamen ga beginnen. "Ik heb echt geen zin in alle vakken die we vandaag hebben, behalve keuzewerktijd aangezien ik dan zang heb en ik kan niet wachten om te zingen," zeg ik enthousiast "wat heb jij gekozen als keuzewerktijdvak?". Ik doe mijn knot uit waardoor mijn roden lokken naar beneden vallen, waardoor mijn lokken golven.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

Toen hij antwoordde met 'jij ook, Miss Chamberlain' had Tamara acuut spijt van haar acties. Daarom keek ze ietwat bedroefd naar de grond, maar toch wist ze haar rug te rechten en zelfverzekerd te kijken. Ze wilde niet aan hem laten blijken dat hij een reactie bij haar kon uitlokken, want het was wel overduidelijk dat dat niet wederzijds was. Kort bekeek ze hoe hij druk bezig was met zinloos op een stuk papier te krabbelen. Van die afstand kon Tamara makkelijk zien dat hij niet echt bezig was, maar het deed om haar maar zo gauw mogelijk uit zijn lokaal te krijgen. Geïrriteerd, maar bijna geluidloos gromde ze. Even wierp ze hem nog een blik toe, niet wetend of hij dat überhaupt kon zien en ze liep naar de deur. Het geluid van haar hakken vulde heel de stille ruimte.       Ze opende deur, wandelde er doorheen en smeet 'm iets te hard dicht. Eenmaal buiten aangekomen, werd ze overspoeld door vreemde gevoelens. Ze ging zuchtend tegen de muur, net naast de deur, aan staan en liet zachtjes haar achterhoofd tegen de muur aan vallen. Ze zuchtte nog eens en sloot daarbij haar ogen.       'Wat ben je aan het doen, T?' vroeg ze aan haarzelf. Ze speelde wat met de punten van haar rode lokken terwijl ze voor haar uit staarde. Ondertussen liet ze haar voet schommelen van haar tenen naar haar hak, waardoor haar schoenen een constant tikkend geluid maakten. Tamara wilde niet afhankelijk zijn en al zeker niet afhankelijk van een man, maar ze kreeg steeds meer het gevoel dat ze dat wel was. Caspian kon emoties in haar losmaken die ze nog nooit eerder gevoeld had en dat beangstigde haar. Ze sloot haar ogen en omdat ze in een van de rustigste gangen van de school stond, kon niemand zich bemoeien met haar zorgen.       Ze speelde de scene die er zojuist afgespeeld was in het muzieklokaal, nog eens af in haar hoofd. Waarom ging ze eigenlijk naar hem toe? En waarom bleef ze in godsnaam zo lang? Voordat ze het doorhad, dwaalden haar gedachtes steeds verder af. Ze dacht aan zijn aanraking en hoe ze het eigenlijk niet erg vond dat hij haar aanraakte.

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 17:35 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

Quasi verontwaardigd keek ze Zed aan. Ze bloosde lichtjes om de lilliputter opmerking, ook al wist ze wel dat het slechts plagend bedoeld was. Ze schuifelde even met haar voeten en richtte haar blik op iets in de verte om hem niet aan te kijken.       "Eigenlijk zo'n zes centimeter minder," mompelde ze eerlijk als antwoord, al speelde er een speelse glimlach om haar lippen. Deze verdween echter toen Elijah haar vertelde dat hij niet echt Kerstmis vierde. Ze vond het een beetje zielig en had medelijden met hem, maar wist niet meteen wat ze moest zeggen. Gelukkig was Zed haar voor en de glimlach verscheen weer op haar gezicht. Ze zou het zelf ook wel voorgesteld hebben, maar zo goed kende ze Eli nu ook weer niet en het zou waarschijnlijk vooral ongemakkelijk zijn. Daarbij zou haar huis er waarschijnlijk heel klein uitzien voor hem - of wie dan ook op deze school.       "Wat hebben we nu?" vroeg Zed terwijl ze samen richting het gebouw liepen. Iliona had in de ochtend snel haar rooster bekeken, aangezien ze het al wat vergeten was in de vakantie. In feite maakte het voor de jongens niet uit wat ze had, aangezien ze een jaartje hoger zaten, maar om het gesprek gaande te houden, zei ze het toch maar.       "Ik heb het eerste uur Engels. Hebben jullie samen les?"

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

"Heldin," mompelde Max toen hij de pijnstillers ving. Zijn schouder protesteerde, maar hij negeerde het en slikte er snel twee binnen. Hij nam niet gemakkelijk pillen, maar vandaag had hij het écht nodig. Hij trok zijn wenkbrauw op toen Cath hem uitmaakte voor mietje en kwam wat dichter. In een wat stramme beweging tilde hij even zijn trui en shirt omhoog zodat zijn buik en vooral de grote, blauwe plek duidelijk zichtbaar werden.       "Ik ben een halve smurf, geen mietje," gaf hij als antwoord, waarna hij zijn kleren weer op hun plaats liet vallen. Zijn halve glimlach veranderde in een frons zodra Cath haar excuses tegen hem begon te maken. Ze zat er duidelijk meer mee in dan voor hem nodig was, al gokte hij dat die dwaas er meer mee te maken had. Hij begreep zijn reactie sowieso niet zo goed. Goed, hij had het ook niet echt leuk gevonden om in dezelfde ruimte te zitten, maar er was verrassend weinig gebeurd. Zo'n verschrikking was het nu toch ook weer niet geweest? Veel kon hem het niet schelen, dus hij haalde enkel zijn schouders op.       "Geen probleem. Ik heb je het ook vrij laat gevraagd, dus ik ben al lang blij dat je gekomen bent, al is het met die rammelbak." Max knikte ondertussen met zijn hoofd richting het schoolgebouw om duidelijk te maken dat ze stilletjes aan naar binnen moesten gaan. De lessen gingen zo beginnen én hij moest nog even iets binnen brengen in het muzieklokaal.       "Ik denk dat je beter De Luca je excuses zou aanbieden, aangezien ik een echte verschrikking ben," grinnikte hij. "Ik moet trouwens sowieso even een omweg maken. Mijn huiswerk afgeven, en zo," vertelde hij haar met de walging duidelijk op zijn gezicht te lezen. Vlak voor de vakantie had hij het iets te bont gemaakt bij zijn biologieleerkracht, waardoor hij een strafwerk had gekregen. Aangezien hij biologie altijd wel interessant had gevonden, hadden ze hem een ander vak gegeven. Dus nu moest hij een werkstuk van vijftien pagina's over de muziekgeschiedenis van de dertiende tot de twintigste eeuw inleveren. Hij had echter geen zin om dit na school of tijdens muziek te doen, omdat hij zo snel mogelijk naar huis wilde en ook niet wilde dat er anderen op stonden te kijken.       In het schoolgebouw nam hij afscheid van Cath en haalde het werkstuk uit zijn rugzak. Hij had er niet al te veel moeite in gestoken, maar genoeg om het niet opnieuw te hoeven maken. Hij hoopte wel dat hij er geen punten voor zou krijgen, want zo geweldig was het niet. Door zijn pijnlijke schouder lukte het niet zo goed om de papieren te pakken te krijgen, waardoor hij niet goed keek waar hij liep en Tamara veel te laat opmerkte.       Ze leek diep in gedachten verzonken en veel tijd had Max niet, zeker niet als Covington nog wat te zeggen had, dus knikte hij enkel in haar richting, voor hij de deur van het muzieklokaal opende en de leerkracht aan het bureau zag zitten.

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Via mijn ooghoek had ik de reacties van de jongedame in de gaten gehouden, al wist ik niet meer zo goed wat ik uit deze gehele situatie had moeten halen. Ze had me kort aangekeken, waarna ze omdraaide. Het geluid dat haar hakken maakte zorgde voor een onwillige rilling die over mijn rug gleed. Eentje waarvan ik niet zeker wist of het positief of negatief was.       Toen de deur met een hardere klap dichtviel dan nodig was wierp ik er zuchtend een blik op. Ja, dat was het einde van mijn carriere. Van mijn leven. Een zacht, humorloos lachje schoot tussen mijn lippen door. Soms had mijn vader gelijk gehad. Het was niet vaak geweest, maar wanneer de man gelijk had dan ging hij ook tot het uiterste. Ik wist door middel van mijn keuzes het mezelf vreselijk moeilijk te maken — wat enkel zou gaan verergeren.       Aan de andere kant van de deur hoorde ik getik wat ik niet echt kon plaatsen. Omdat ik niet zeker wist of ik het aan zou kunnen om opnieuw oog in oog te staan met de roodharige jongedame liet ik het maar voor wat het was. Mijn ogen gleden weer naar het lessenplan voor me, waar ik uit frustratie iets weg kraste. Wat er had gestaan was al gauw niet meer zichtbaar geweest, waardoor ik opnieuw zuchtte.       Ik pakte het papier in mijn handen, waarna ik het tot een klein bolletje maakte. Ik smeet het richting de prullenbak, waar hij deze gelukkig raakte en er netjes in belandde. Opnieuw pakte ik de pen in mijn handen, die ik rustig tussen mijn vingers had laten glijden. Mijn ogen gleden richting de tafels voor me, waar Tamara straks ook zou zitten. Mocht ik nog lesgeven.       Toen de deur open ging keek ik weer die kant op, ditmaal met een opgetrokken wenkrauw bij het zien van de persoon die er had gestaan. 'Kingston.' Ik merkte het papier in zijn handen op, waardoor ik rustig opstond om zijn kant op te lopen. 'Wat was de muziek anders die tijd, niet?' Ik stak mijn hand uit om het papier aan te nemen, terwijl ik mijn andere nonchalant in mijn pantelonzak stopte.       De enige reden dat hij iets van muziek in had moeten leveren in plaats van biologie was geweest omdat de biologieleraar en ik een weddeschap hadden lopen en ik deze gewonnen had. Het had me voor de vakantie tevreden gemaakt dat Maximus het slachtoffer was geworden van de weddeschap, maar op dit moment zag ik er niets positiefs meer in. Het was niet alsof ik het ging lezen, dit zou regelrecht de prullenbak in gaan.       Als het geen opdracht was had het mijn interesse niet. Al twijfelde ik kort. Misschien was het wel goed vermaak om even door te komen deze avond, als er niets meer zou veranderen aan mijn gehele situatie.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

Tamara stond op het punt om weg te lopen, omdat het eerste lesuur bijna zou beginnen. Ze veegde gauw een verloren traan op haar wang weg en rechtte haar rug zodat niemand kon zien dat er iets met haar aan de hand was. Ze zette haar welbekende masker weer op. Als ze maar genoeg deed alsof ze vrolijk en blij was, zou vanzelf iedereen het gaan geloven - inclusief zijzelf. Ze zette een stap weg van de muur en botste daarbij half tegen iemand aan. Ietwat gefrustreerd keek ze op en zag dat het Max was. Juist omdat hij het was, besloot ze om er niet moeilijk over te doen. Het laatste waar ze zin in had, was een felle discussie met iemand die haar toch niet zou begrijpen.       Tamara liep weg van het lokaal en onderweg naar het lokaal waar ze Engels zou krijgen, wandelde ze even de damestoiletten in. Ze stond stil voor de spiegel en bekeek hoe ze eruit zag. Haar ogen waren een klein beetje rood. Gauw greep ze naar haar tas en haalde hier een felrode lippenstift uit. Ze omlijnde haar lippen en kleurde ze vervolgens in met de rode kleur. Toen ze haarzelf weer goed gekeurd had, stopte ze de make-up weer weg.       Tamara dacht aan het feit dat ze het zesde uur muziek had. Hoe moest ze zich gedragen? Zoals altijd? Of moest ze extra goed haar best doen? Ze slaakte een geïrriteerd zucht, omdat ze het niet wist. Ze liep weer uit de damestoiletten en paradeerde richting het lokaal van Engels, niet wetend hoe ze zich nu eigenlijk moest gedragen.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

When will the next break come around.... || Senior || Casanova

---

"Oh nee? Want hoe groot ben je precies? 1 meter 60?" Vroeg Zed grinnikend en keek toen richting Elijah. "Vind je ook niet? Ze is net een liliputter." Een speelse grijs ligt op Eli's zijn lippen aangezien hij wel gelijk had. Io was klein.
"Eigenlijk zo'n zes centimeter minder," Geeft ze eerlijk toe en het doet hem toch even opkijken aangezien hij nu pas echt beseft hoe klein ze eigenlijk wel niet is. Stel ze geven een knuffel zou hij zijn armen over haar hoofd kunnen doen waardoor hij uiteindelijk zichzelf knuffelt. Dat zou geweldig zijn dus stuurt Eli even een mental-note naar zichzelf om dat ooit eens te doen.
"Had dat gezegt man, mijn moeder maakt het beste kerstdiner dat je je kunt voorstellen. En bovendien maakt ze ook altijd veel te veel voor twee personen." Zegt Zed en Eli waardeerd wat hij zegt en dat hij zijn Kerstmaal wou delen met Eli.
"Thanks man. Ik zal het onthouden voor volgend jaar, al is met kerst naar de club ook niet verkeerd." Een grijns speelt even op zijn lippen als hij denkt aan alle prachtige vrouwen die, die avond wel niet rondliepen.
"Wat hebben we nu?" Vroeg Zed en eigenlijk had Eli geen enkel benul wat ze daadwerkelijk hadden. Eli zat hier namelijk aangezien hij op zich toch nog een toekomst wou, maar het ergeren van zijn vader kon dat soms in de weg zitten.
"Ik heb het eerste uur Engels. Hebben jullie samen les?" vroeg Io en Eli keek even naar Zed.
"Ik denk het wel?" Het was meer een vraag dan een antwoord, vooral omdat Eli het ook niet echt wist.
"Volgens mij heb ik wel Engels, maar ik weet niet hoe het met jou zit." Zei Eli aangezien hij niet voor Zed, of zijn rooster, kon spreken.


[beetje bagger.... /: ]

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

//Leeft dit nog?

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Mijn passen brachten me naar het Engelse lokaal, waar ik alles behalve behoefte aan had. Het was vreselijk hoe mijn situatie was telkens als ik weer thuis probeerde te slapen. Ik kon niet bevatten waarom mijn vader zo'n misselijke vent kon zijn als het om zijn ego ging. Het feit dat hij niet besefte dat hij een van zijn zoons verloor deed mij meer pijn dan hem.       Ik deed mijn oordopjes in, waarna ik neuriede op een beat waar ik zelf mee bezig was geweest. Hij was nog lang niet af, puur omdat ik de perfectionistisch was als het hierop aankwam. Ook zou ik hem nooit durven laten horen aan mijn vader, wetende dat hij hem toch belachelijk zou vinden. Zelf was ik al lichtelijk bezig een tekst erop te maken — een coming out tekst die de man toch nooit zou horen.       Toen ik echter een roodharige jongedame spotte in de gang schoof één wenkbrauw omhoog. Nog altijd was ik er niet zeker van of Scarlett mijn geheim had verteld tegen Tamara, maar het zorgde er altijd voor dat ik liever weg zou rennen van haar. Het was niet mijn bedoeling dat mijn geheim de gehele school door zou gaan, mijn vader zou me waarschijnlijk letterlijk vermoorden.       Met een versnelde pas wandelde ik langs de jongedame af, waarna ik doorliep naar het lokaal. Ik opende deze na een klopje, waarna ik plaatsnam op mijn vaste plek — nog altijd neuriënd. De docent was er nog niet, al stond zijn dampende kop koffie al wel op zijn bureau. Waarschijnlijk zou deze zo op komen dagen. Ditmaal begon ik echter met mijn vinger te tikken op de maat van de muziek.       De roodharige Tamara verscheen niet veel later in de deuropening, waardoor ik beleefd mijn oordopjes uitdeed en deze opborg in mijn tas. Vervolgens zette ik mijn tas daarom ook op de grond. 'Heb je een fijne vakantie achter de rug?' We waren de enige in het lokaal, wat kon ik daadwerkelijk doen? Ik kon haar moeilijk gaan negeren. Bovendien leek het me wel een leuke meid, het enige punt was haar vriendschap met Scarlett die ervoor zorgde dat het zweet me haast letterlijk uit wist te breken.       Mijn ogen gleden kort over haar heen, al was het een blik zonder enkele lust of plezier met achterliggende gedachtes zoals andere jongens dat konden. Het was niet zo dat Tamara geen aantrekkelijk meisje was, het waren gewoon puur mijn vervuilde — zoals anderen het zo leuk noemden — gedachtes en keuzes. Ik vervloekte mezelf ervoor dat ik niet gewoon normaal kon zijn en een fatsoenlijk leven kon leiden. Alles was zoveel simpeler geweest.

Zeshaun De Luca.

---

I'm your little ray of pitch black.