[0] Redstone Pack (twilight wolfpack included) - Speeltopics

Redstone Pack

Co-auteur: http://www.quizlet.nl/users/TeddyPoke/
Waar: Redstone, Canada
Wanneer: 4,5 jaar na Breaking Dawn
Wat: Redstone ligt sinds kort in een door vampiers drukker bezocht gebied. Dit zorgt ervoor dat het slapende wolf gen wordt geactiveerd.
Personages:
- Trueblood: Nahuel, Alfa (oorspronkelijk van Sam's pack)
- Teddypoke: Mikasi, Beta
- Annickemiek: Thomas

Redstone is een klein dorpje in Canada. Het ligt in de bergen en is omringt door bos. Door het bewolkte weer is het sinds een paar maanden een aanlokkende plek voor vampiers. De opkomst van vampiers begint langzaam het slapende wolf gen te activeren. Dit zorgt voor voor veel verwarring bij de eerste getransformeerde wolf Mikasi. Er is nog maar 1 stamoudste aanwezig in het dorp en heeft Sam (van het La Push Pack) ingeschakeld en om hulp gevraagd. Sam heeft, na overleg met de stamoudste in La Push, besloten om Nahuel naar Redstone te sturen. Nahuels vader kwam namelijk oorspronkelijk uit Redstone en was ook een stamoudste. Na de verandering van Mikasi zullen er langzaam meer tieners zich transformeren en zich aansluiten bij de Redstone pack. Het pack zal het dorp en het gebied rond het dorp gaan beschermen tegen de vampiers.

Regels:
- regelmatig schrijven (1 keer in 10 dagen)
- in Nederlands schrijven
- andere personages niet besturen zonder toestemming (doe dit dus in overleg met de anderen)
- niet altijd de beste willen zijn of alle gevechten willen winnen, deel zulke momenten ook met anderen
- als je een grote gebeurtenis of gevecht in het verhaal wilt schrijven wordt dit eerst overlegt met mij (zodat er geen verwarring ontstaat)
- NPC mogen door iedereen bestuurt worden, maar wel aan het karakter van dat personage houden
- Personages onder de 18 gaan nog naar de plaatselijke middelbare school
- houdt het gezellig en help elkaar als er om hulp wordt gevraagd

Redstone wolf tatoeage (boven arm):

Nahuel Carter

Langzaam opened ik mijn ogen en keek automatisch naar de wekker die naast me op het nachtkastje stond. Half 7. Over een uur moest ik gaan wachtlopen met Sam. Rustig stond ik op en keek ondertussen op mijn mobiel, 1 gemiste oproep van old Quil. Verbaasd keek ik naar mijn mobiel. Sinds wanneer werd ik gebeld door old Quil. Nieuwsgierig belde ik hem terug.
‘Hallo? Nahuel?’ Klonk er aan de andere kant van de lijn.
‘Hallo, ja met Nahuel’ antwoordde ik. ‘U had gebeld?’
‘Ja, dat klopt. Ik zou je graag willen spreken, niet over de telefoon maar bij mij thuis. Zou je zo even kunnen langs komen, voordat je gaat wachtlopen?’
‘Tuurlijk, ik zal er over 15 minuten zijn’ Ik was al bezig met mijn broek aantrekken toen ik dit zei.
‘Dan zie ik je zo’ Was old Quil’s antwoord, voordat hij ophing.
Snel greep ik een schoon T-shirt van de grond en trok hem over mijn hoofd. De badkamer was gelukkig vrij en ik poetste mijn tanden. In de keuken stopte ik twee sneetjes toast in de toaster. Met een mes en boter in mijn handen stond ik de toaster aan te staren. Uiteindelijk deelde hij mee dat de toastjes klaar waren en ik pakte ze snel eruit. Een dikke laag boter was alles wat ik er op deed.
Kauwend kwam ik bij het huisje van old Quil aan. Voordat ik kon aankloppen werd er al opengedaan.
‘Kom binnen’ old Quil liep al weer terug naar de woonkamer.
‘Waar wilde U het over hebben?’
‘Jouw vader en het dorpje Redstone.’ Old Quil keek mij serieus aan.
‘Redstone was toch de plek waar mijn vader vandaan kwam?’ Ik begreep niet precies waar old Quil heen wilde met dit gesprek.
‘ Ja, dat klopt. Jouw vader, Elan Carter, heeft daar het grootste deel van zijn leven gewoond, totdat hij met jouw moeder naar Vancouver ging. Echter er is 1 ding wat je moet weten. Sommige families in Redstone zijn net als families hier. Er komen ook wolfgenen voor en gister kreeg ik via via te horen dat er ene Mikasi is veranderd. Doordat er nog maar 1 stamoudste is in Redstone die af weet van het wolfgene is het lastig om Mikasi te helpen. Jou vader zou officieel ook een stamoudste zijn, daarom is er gevraagd of zijn zoon niet kan langs komen en helpen.’
‘U bedoelt dat ik het pack hier moet achterlaten? Ik ken helemaal niemand daar’ Ongelovig keek ik old Quil aan.
‘Ik heb het al met Sam hierover gehad. Hij denkt ook dat dit het beste is. Je hebt al bijna 5 jaar ervaring als wolf, dus je zou een optimale Alfa zijn.’
‘Alfa….’ Dat ene woord druppelde langzaam mijn brein in.

Topic verplaatst naar 'speeltopics'.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Mikasi Archer

De hele klas moet lachen als een van de jongens een wolvengehuil nadoet. De leraar kijkt geïrriteerd, wat ik ook ben, maar niet begrijp bij hem. Hij kwam hier pas een jaar geleden en was ongelofelijk geïnteresseerd in de oude stamverhalen. Vandaar dat hij nu les geeft op deze kleine middelbare school in Redstone.
Ik heb een goede reden om me aan het gedrag van mijn klas tijdens deze geschiedenis les te ergeren. Vorige week maandag ben ik er namelijk achter gekomen dat de “sprookjes” geen sprookjes zijn. Na een rotopmerking van Daan die altijd al het bloed onder mijn nagels vandaan haalde, kon ik mijn woede, die de laatste tijd steeds vaker naar boven komt, niet meer in bedwang houden. Als laatste oplossing was ik keihard naar huis gefietst en daar het bos in gerend. Wat nu als een ontzettend welkom wonder wordt ontvangen. De pijn die ik toen voelde kan ik nog steeds niet beschrijven. De schok dat ik in een reusachtige wolf was veranderd ook niet.
Drie dagen heb ik in totaal door het bos gedwaald voordat de laatste persoon die ik had verwacht, me vond en hielp. Dakota Jones. De dorpsoudste en dorpsgek. Hij beweerde altijd als enige dat de oude verhalen van onze stam waar waren. Correctie, waar zijn. Hij is een norse man die nooit lijkt te lachen, afgezien die keer dat hij me tegenkwam in het bos als wolf. Nog steeds ben ik onzeker over de vraag of hij lachte om het feit dat ik er stuntelig uit zag of om het feit dat hij eindelijk bewijs had dat de verhalen die hij vertelde niet gek waren. Maar al met al, hij hielp me.
De bel schud me wakker uit mijn gedachte en ik volg langzaam het voorbeeld van mijn klasgenoten op die de spullen inpakken en het lokaal verlaten. Voor ik de deur had bereikt houdt een arm me tegen. Meneer Smit kijkt me bezorgd aan.
‘Gaat het Mikasi?’, vraagt hij nog steeds afspeurend naar iets op mijn gezicht dat hem een antwoord zou geven. Ik knik.
‘Hoezo Meneer?’
‘Je lachte niet mee met de grappen van je klasgenoten.’, zegt hij serieus, alsof het een alleenstaand argument was. In mijn geval, ja. Normaal zou ik net zo hard hebben mee gegrapt als de rest, maar deze week kwam het lachen me niet zo makkelijk af. Ik haal mijn schouders op en kijk hem strak aan.
‘Weet dat je altijd met me kan praten èn sommige dingen moet je gewoon aan wennen.’ Dit brengt argwaan in me naar boven. Wist hij ergens van? Maar niets op het gezicht van de leraar verraadde iets.

Die middag, zoals afgesproken, ga ik langs het huis van Jones. Het raam van de keuken die uitkomt op de veranda staat open en een stroom van lekker ruikend eten komt me tegemoet. Nu pas merk ik hoe hongerig ik ben.
‘De deur is open!’, klinkt de oude mannenstem door het raam heen. Met een zachte duw gaat de deur inderdaad open en mijn tas ploft onder de kapstok. De blauw geverfde keuken is klein, maar met al het houtwerk en de heerlijke geuren maken het ontzettend welkom.
‘Zit en eet.’, beveelt Jones die nog met twee koekenpannen bezig is. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en ik val aan. De blik van de strenge man kijkt rustig hoe ik alles binnen een record tijd naar binnen werk.
‘Je moet meer gaan eten, jongen.’ En hij pookt met een houten spatel in mijn zij. ‘Je spijsvertering werkt een stuk harder en je hoeveelheid eten moet dat bijhouden.’
‘Ofé, ofé.’, zeg ik met volle mond. Als al het eten op is besluit Jones mijn “wolvenlessen” (sarcastisch bedoelt) te beginnen. This is going to be a strange day.

[ bericht aangepast op 23 dec 2015 - 22:50 ]

Wat heb ik ook een hekel aan school, shaylins gedachten schieten alle kanten op terwijl ze haar tas op de bank gooit. Je doet het voor jezelf herinnert ze zichzelf, je doet aardig tegen iedereen omdat ze je niet nog een keer mogen breken. Je hebt zelf besloten dat je er niet nog een keer duizenden roddels over jou rond wil horen gaan. En als het dan al zou gebeuren dan in ieder geval een positief iets en niet zo'n rot opmerking. Je hebt daar godverdomme staan huilen in de aula. Wil je je nog een keertje zo voor schut zetten, nee toch. Nou dan blijf aardig tegen iedereen en zorg dat er niks gebeurd je leven is perfect nou.
Je hebt nu zelfs een baantje aangeboden dat iedereen wel wilt krijgen. Je gaat je leven vanaf nu alleen nog perfect maken, en nu gaan we naar ons nieuwe baantje toe. Ik ben wel benieuwd hoe het er daar aan toe gaat hoor, een Model. Zeg hoe heb ik dat geflikt. De vertrouwde stemmen in haar hoofd waren weer terug de altijd kibbelende maar altijd gelijk hebbende stemmen. "Nou op naar mijn nieuwe baantje dan maar" kwam er fluisterend over Shaylins lippen.

WAHAHA ze zeiden dat ze talentvol was dat ze haar goed konden gebruiken als model. Shaylins humeur was helemaal op haar best. Maar toen ze thuiskwam en een blik op de klok wierp was dit snel voorbij ze had nog maar 10 minuten om te eten en naar haar wolvenlessen te gaan. Waarom kon ze niet een gewoon meisje zijn.
Snel maakte ze een scrambled egg en at deze snel waarna ze haar jas pakte en naar haar lessen fietste.

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Mikasi Archer

‘Het eerste wat je moet weten is dat je niet de enige shape-shifter.’, begint Jones tot mijn opluchting. ‘Maar wel de enige in Redstone tot nu toe.’ En meteen verandert het gevoel van enthousiasme en blijheid in zenuwen en stress. ‘Dat betekent dat je tijdelijk de alfa bent.’
‘Wacht… Maar wie zijn de anderen? Waar zijn ze dan? Wat betekent het om alfa te zijn? En… Hoezo tijdelijk?’, vraag ik de oren van zijn hoofd.
‘Rustig. Als eerste. De anderen zijn een groep shape-shifters in La Push. Alfa is de leider van een roedel en tijdelijk omdat ik heb gevraagd of ze een zoon van een vriend die een van de stamoudste zou zijn.’, legt hij rustig uit. Dat stelde me een beetje gerust maar nieuwe vragen ploppen op in mijn hoofd.
‘Wie is zijn zoon? Wat zijn stamoudste? Ben jij er eentje? Zijn er meerdere?’
‘Zijn zoon heet Nahuel Carter. Stamoudste zijn de bewaarders van de wijsheid en geschiedenis van onze stam. Ik ben jammer genoeg de laatst overgebleven van de Redstone.’, zijn ogen staan droevig bij de laatste twee zinnen en ik wist waarom. Al die tijd had niemand hem serieus genomen, maar vanaf nu zou dat veranderen. Ik zou de jonge wolven naar zijn wijsheden laten luisteren en we zullen de beste roedel ooit worden. Dacht ik in een dapper moment… Totdat ik me realiseer dat ik geen leiderschapkwaliteiten heb. Thank god dat die Nahu… Nahual… Nahiel kwam? Blijkbaar had ik iets in die trant hardop gemompeld want de volgende vraag is voor mij.
‘Waarom denk je dat je geen goede alfa kan worden?’, vraagt Jones onderzoekend. Ik schiet in een geforceerde lach.
‘U kent me toch? Ik ben te speels, te hyper en te ik-heb-geen-leider-kwaliteiten. Ik kan niemand beschermen.’, dat laatste veroorzaakt een steek in mijn hart.
‘Met het laatste bedoel je het ongeluk van je moeder.’, zegt Jones rustig. ‘Je weet dat het niet jouw schuld is toch?’ Ik buig mijn hoofd en wrijf met beide handen over de achterkant.
‘Ik wil er niet over praten.’ Ik merk dat mijn hartritme omhoog gaat.
‘Je was veertien. Wat had je kunnen doen?!’, zegt hij verontwaardigd. Voordat het de verkeerde richting op kan gaan sta ik op en loop abrupt de deur uit. Het veranderen gaat elke keer een stukje makkelijker, maar ik moet toegeven dat woede een grote duw in de rug kan zijn. Mijn kleren scheuren en valleen aan stukken op de grond. Mijn met goud rode bedekte achterpoten zetten zich af tegen de grond en richting de bossen en bergen van Redstone. In mijn hoofd schreeuw ik het uit. Het is wel mijn schuld. Ik had mijn vader moeten vertellen dat wat hij deed fout was. Ik had mijn moeder kunnen geruststellen. Ik had sneller naar huis kunnen komen. Haar tegenhouden. Anders zijn. Beter zijn. Alle emoties bouwen zich op en als ik eenmaal diep genoeg in het bos ben, laat ik het eruit.
Wolvengehuil klinkt door de bossen en weerkaatst op de bergen rondom Redstone.

Maarten Wynne

De zon schijnt door de gordijnen op mijn gezicht. Met een kreun draai ik me om, om het licht te ontwijken. Ik blijf nog tien minuten liggen maar ik kan niet meer in slaap vallen. Met een zucht ga ik zitten en wrijf ik in mijn ogen. Langzaam sta ik op en sleep ik mezelf naar de deur. Op de gang ruik ik de lekkere geuren die uit het café komen en mijn mond begint te wateren. Ik dender de trap af als ik me bedenk dat ik nog in mijn onderbroek sta. Oeps. Ik race snel naar boven en trek de eerste best broek die ik tegen kom aan. ik scan mijn kamer nog even voor een T-shirt maar het is zo’n rommel dat ik het niet snel genoeg vind. De geuren van mijn moeders lekkere gerechten drijven de kamer binnen. Fuck it, ik heb honger. En ik loop dus naar beneden zonder T-shirt. Beneden aangekomen vraag ik mijn moeder om ontbijt en met een afkeurende blik om mijn shirtloze zelf maakt ze wat eieren. Twee tafels verder zit Harold. Hij komt hier elke dag voor wat koffie en gebak. ‘’Morgen Maarten.’’ We moeten harder praten dan normaal om boven de muziek uit te komen en omdat we wat ver weg van elkaar zitten.
‘’Morgen Kees. Hoe gaat het?’’
‘’Goed, alles is normaal. En hoe gaat het met jou? Heb je zitten trainen?’’ Ik kijk hem verbaast aan.
‘’Nee, niet echt.’’ Dan wordt het lichtelijk ongemakkelijke gesprek onderbroken door mijn moeder die eraan komt met mijn ontbijt. ‘’Dankje ma.’’ Zeg ik blij en ik stort me op het gerecht. Gedurende mijn vreetfestijn is Mikasi blijkbaar binnengewandeld en naast me neer geploft.
“Jo!” Ik stik half in mijn eten van het onverwachte harde geluid en de handen die neerploffen op beide schouders. Ik kijk hem verwijtend aan als hij keihard in de lach schiet.
“Ook hallo, Mika.”
“En hoe gaat ie? Ben je aan het trainen geweest?” Ook hem kijk ik verbaast aan.
“Waarom denkt iedereen dat?”, vraag ik bijna verontwaardigd. Niet dat het verkeerd is als je gespierder lijkt zonder iets ervoor te moeten doen.
“Omdat je gespierder lijkt. Gegroeid zelfs.”, merkt hij op terwijl hij een stukje ei pakt van mijn bord.
“Niet doen!”, en ik probeer zijn hand nog op tijd weg te slaan, maar tevergeefs. Op dat moment komt mijn moeder aanlopen met nog drie borden en zet ze neer op tafel. “Is dat voor mij?”, vraag ik verward. Ze schudt alleen haar hoofd en legt een extra bestekpaar neer. Mika neemt deze dankbaar aan en begint aan, wat blijkbaar zijn bestelling is, drie borden gevuld met eten.
“Nog iets nieuws gebeurt?”, vraagt hij met volle mond.
“Niets bijzonders. Gisteren het uitgemaakt met Amber en nu opzoek naar een nieuwe. Zin om mee te gaan?” Mika schudt zijn hoofd.
“Ik moet langs Jones.”
“Jones?!”, vraag ik verbaasd. De dorpsgek? “Dakota Jones? Ben je gek geworden? Heeft hij je aangestoken?” Mika schudt alleen zijn hoofd.
‘’Waarom ga je dan naar Jones?’’ zeg ik met mijn mond vol omelet.

(Dit is geplaatst met toestemming van en samenwerking met TeddyPoke )

welkome to my garden of fantasy

Mikasi Archer

Het is vrij druk in het café voor een zaterdagmiddag. Normaal komt het grootste deel van het gros pas tegen zessen aanlopen. Maarten, of Maart zoals ik hem noem, zit tegenover me aan zijn ontbijt. De borden voor mij zijn ook tot mijn eigen verbazing mijn tussendoortje tussen mijn ontbijt en lunch.
‘Waarom ga je dan naar Jones’, vraagt Maar met zijn mond vol de specialiteit van zijn moeder, namelijk omelet.
‘Ik heb het… Eens… Ooit… Laten we zeggen dat ik sinds kort de klos ben voor de klusjes van Jones die hij zelf niet kan oplossen.’, probeer ik een overtuigend verhaal te maken. ‘Ooit een keer geholpen en nu vraagt hij alleen maar mij om help.’
‘Dude, waarom blijf je ja zeggen?’ Maart heeft zijn ontbijt op en het valt me op dat hij nog een bord besteld. Zijn eigen moeder kijkt verbaast maar is te druk met het om er vragen over te stellen. Meer eten… Gegroeid… Het zou toch niet? Nee, toch?
‘Het is… Hij heeft mij ooit geholpen…’, half verzonken in de gedachte dat Maart misschien ook het shapeshiftergen heeft.
‘Waarmee heeft hij je geholpen? Wat kan hij nou voor je betekenen?’ Shit. Deze ondervraging kan ik nu niet gebruiken.
‘Het is iets privés.’, het voelt slecht om de waarheid te moeten verbergen van mijn vrienden, maar Jones heeft het me verboden om het ook maar met iemand te delen dat ik in een weerwolf kan veranderen. Of zoals hij het liever noemt, een shapeshifter ben.
Maart kijkt me verbaast aan. We hebben nooit iet voor elkaar verborgen gehouden.
‘Oké.’ Zegt hij en hij eet mompelend zijn ontbijt op, maar de blik in zijn ogen verraad dat hij er eigenlijk niet mee eens is.
Dit voelt echt rot. Maar ik neem een besluit en ga er verder niet op in. Nadat ik mijn tussendoortje heb opgegeten neem ik snel afscheid en ga op weg naar oude Jones.

Daar aangekomen loop ik zonder kloppen de voordeur in en het hele huis door opzoek naar Jones, die nergens te vinden is. Als laatste optie loop ik naar de achterdeur en vind hem daar zitten op een stoeltje kijkend naar de bomen achter zijn huis.
‘Is er iets gebeurt?’, vraagt hij rustig ook al weet ik maar als te goed dat hij het antwoord daar al op weet.
‘Ja.’ En ik neem een hap lucht om de rest uit te kunnen leggen. ‘Maarten Wynne. Kan het zijn dat hij het wolvengen heeft? Hij eet meer, hij is gegroeid, gespierder. Plus ik zat net in een ondervraging van hem over waarom ik naar je toekom. Ik heb gezegd dat ik klusjes voor je doe omdat ik je wat verschuldigd ben en ik voel me nu ontzettend rot dat ik tegen hem heb gelogen… Plus nog sorry van gisteren.’
‘Ten eerste, het is je vergeven, ten tweede, een goede keus om te zeggen dat je klusjes doet en ten derde, het is mogelijk. Ik heb nadat jij was verandert een lijstje gemaakt van mogelijke shapeshifters in ons dorp en hij staat daarop. Hij zal waarschijnlijk het gen van zijn moeder hebben gekregen. Hij is een van de oudste jongens die als optie stond. De rest is allang weg uit Redstone.’, zegt hij nadenkend. ‘Maar sinds de roedel in La Push nu ook een meisje heeft, moeten we daar ook voor uit gaan kijken.’ Het laatste wat hij verteld zegt me helemaal niks, maar het belangrijkste voor mij was nu de kans dat ik binnenkort niet meer zou hoeven te liegen tegen mijn beste vriend.

(Dit is geplaatst met toestemming van en samenwerking met annickemiek ^^)

Nahuel Carter

Na de laatste spijkerbroek in mijn koffer te hebben gepropt kijk ik tevreden mijn kleine kamer rond. Het is nog niet helemaal leeg, maar me moeder had gezegd dat als ik nog wat nodig had ze mij dit wel zou opsturen. De koffer zet ik in de woonkamer neer en ga dan nog wat eten pakken. Ik hoor mijn moeder binnen komen en kijk haar aan terwijl ik druk aan het kauwen ben.
'We zullen je koffer vandaag nog op de post doen, dan komt hij hopelijk morgen of overmorgen nog aan' zei mijn moeder met een zwak glimlachje.
'ga nou alsjeblieft niet huilen, want dan ga ik me nog schuldig voelen' zei ik half lachend.
Snel veegde mijn moeder langs haar ogen en plakte een grote lach op haar gezicht. Ze kwam echter wel snel naar mij toe gelopen en gaf me een grote knuffel.
'zorg goed voor jezelf en laat zo snel mogelijk wat van je horen' zei ze in mijn oor.
'zal ik doen' ik ga haar een kusje op haar wang.
'hey makker, wees voorzichtig. Maak je maar niet druk om je moeder, ik zal goed voor haar zorgen.' zei Luuk en gaf me een gemoedelijke klap op mijn schouder.
'bedankt, zal ik doen.' ik gaf hem een klap terug. 'dan ga ik nu maar denk ik.'
Ik liep de deur uit en liep richting de bomen, voordat ik veranderde keek ik voor de laatste keer om en zwaaide nog een keer. Vlug ging ik achter een boom staan en trok mijn shirt en spijkerbroek uit en bond die bij het extra pakje kleding dat al aan mijn been zat. De verandering ging moeiteloos en binnen een paar minuten had ik La Push al achter me gelaten. Nu kwam echter het lastige gedeelte, mezelf los maken van de La Push pack.
'bel me wanneer je ergens hulp mee nodig hebt' zei Sam in mijn hoofd.
'zal ik doen, bedankt voor alles' antwoorde ik in gedachte terug.
Van de rest had ik al afscheidt genomen de dag ervoor tijdens een grote bijeenkomst van de pack. Ik zette me mentaal schap en trok me van de packbond weg. Er klonk een pang in mijn hoofd en daarna was het dood stil. Als eenzame wolf rende ik op een snel tempo door en volgde de weg op de mentale kaart die ik de dagen ervoor goed had bekeken.

Na heel wat uren te hebben gerend zag ik de eerste tekenen van Redstone. De huisjes deden mij een beetje denken aan de huisjes in La Push wat ik wel fijn vond. Om te voorkomen gezien te worden in wolf vorm transformeerde ik terug naar mens. Toen ik eenmaal weer een broek en shirt aan had liep ik in de richting van het huisje dat van de stamoudste moet zijn. Mezelf mentaal voorbereidend liep ik naar de deur en klopte aan.

Maarten Wynne

Als ik nog een bord omelet wil bestellen kijkt mijn ma me bezorgt aan. ‘’Je eet normaalgesproken nooit zoveel Maart. Weet je zeker dat je nog een bord wilt?’’ Ik kijk geïrriteerd. ‘’Ik heb gewoon een beetje honger. Mag ik nou nog een bord omelet?’’ Ma loopt naar me toe en wilt mijn hand pakken maar ik trek hem weg. ‘’Misschien heb je lintwormen? Of heb je weed gerookt? Ze leunt voorover om te kijken of ik naar weed ruik. ‘’Mam. Kalm aan. Er is niks aan de hand.’’ Ik leun naar achteren om haar gezicht te ontwijken. Dit gedoe irriteert me alleen maar meer. ‘’Misschien moeten we naar de doctor.’’
‘’Nee, laat maar. Ik heb geen honger meer.’’ Zeg ik kortaf.
‘’misschien wilt hij gewoon wat aandacht’’ zegt Kees. Ik loop rood aan van woede.
‘’Heb je koorts?’’ ze wilt haar hand op mijn voorhoofd leggen maar ik leun nog verder naar achteren. Doordat in de laatste paar dagen mijn lichaam zo veranderd is heb ik er niet zo veel controle over. Ik duw mezelf te hard naar achteren en verlies mijn evenwicht. Als ik het merk wil ik mezelf weer overeind trekken maar ik voel mijn vinger nagels allen over de rand van de bar krassen. Ik voel een kort moment van een angstig gevoel dat snel word overheerst door adrenaline. Het volgende moment lig ik op de grond en voel ik de lucht uit mijn longen slaan. De bar kruk klettert op de grond en ik hoor mijn ma gillen. De adrenaline van de shock en de woede die uit het niets lijkt te komen stijgt naar mijn hoofd. Ik schreeuw uit frustratie en gooi de barkruk door het café heen. Kees is opgestaan en hij kijkt verbaast en op zijn hoede. Alsof ik een wilt dier ben dat alleen maar gevaarlijk kan zijn. Woedend kijk ik naar mijn ma en zie ik de angst in haar ogen. Wat? Plotselinge schuld gevoelens en onzekerheden vullen mijn hoofd. Alsof ik in de zee stond en een koude golf tegen me op botste en me omvergooide. Verward kijk ik om me heen en als ik de uitgang in mijn zicht krijg sprint ik er naartoe. Ik gooi de deur open en op blote voeten ren ik de straat op. De enkele mensen die buiten zijn draaien om naar de plotselinge bewegingen die de rust verstoren. De knoop in mijn maag trekt aan als ik naar de bekende gezichten kijk. Dit is niet oké. Dit is niet hoe mijn ochtend moet lopen. Een golf van misselijkheid overkomt me en ik begin weer te rennen. Ik ren de straat uit. het maakt me niet uit waar ik heen ga. Zolang het maar weg van hier is. Als de huizen schaarser worden vult woede mijn hoofd weer. Waarom gebeurd dit? Wat moet ik met al deze emoties? Op weg naar het bos kom ik langs een jongen met bruin haar. Ik probeer nergens anders aan te denken dan rennen maar op een of andere manier trok hij mijn aandacht. Ik heb hem nog nooit gezien. Is hij nieuw hier? Maar voor ik erover na kon denken was ik hem al voorbij gerend.
Na wat een eeuwigheid leek kom ik tot stilstand midden in het bos. De knoop in mijn maag is er nog steeds en mijn woede is ook niet weg. Ik heb het gevoel dat als ik nu niet kalmeer dat ik dan breek. Ik leun tegen een boom en zak langzaam naar beneden. Mijn ademhaling is kort en onregelmatig. Ik sluit mijn ogen en probeer het te controleren.

welkome to my garden of fantasy

Mikasi Archer

Ik lig half op de veranda met mijn benen die het gras van de tuin aanraken. Mijn handen achter mijn hoofd en mijn ogen gesloten. De les van vandaag is zwaar. Mega zwaar. Nee, het is niet kilometers rennen. Nee, het is geen gewichtheffen of leren jagen. En nee, het is niet telkens in een wolf veranderen en terug (wat ik overigens nog steeds niet prettig vind). Wat vandaag de les is, zijn alle verplichtingen die de hele roedel heeft. Het was eventjes leuk toen hij vertelde over de vampiers en het gevecht wat zich al decennia afspeelt tussen hen, of zoals Jones ze graag noemt, de Cold Ones en ons de shapeshifters. Bescherming, opoffering, een voorbeeld zijn, de cultuur behouden, jonge wolven helpen (alsof ìk al een expert ben?), enzovoort, enzovoort. De verplichtingen lopen wel heel hoog op en langzaam, zonder dat ik er iets aan kan doen, lopen de zenuwen en de druk op mijn schouder op.
Een kreun ontsnapt als Jones op een ander onderwerp, imprinten (geen idee wat dat is), wil overgaan en tot mijn blijdschap worden we verstoord door het schrapen van een keel.
Ik open mijn ogen en kijk op tegen een lichaam van 1 meter 90 ongeveer (ze lijken altijd langer als je van onderaf kijkt) en vrij gespierd. De spieren van de buik kan ik door het shirt zien wat hij aanheeft, zijn haar heeft verschillende tinten in het natte zonnetje van Redstone en zijn ogen zijn gevestigd op oude Jones. Deze kijkt hem aan met een blik die ik voor het eerst zag toen hij me in het bos vond. Trots.
‘Je lijkt veel op je vader.’, begint Jones. De jongen knikt alleen.
‘De deur was gesloten en ik hoorde stemmen in de achtertuin. U bent Dakota Jones? De stamoudste van Redstone?’, alsof hij dat nog hoeft te vragen als hij ons gesprek heeft gehoord.
‘Dat klopt. En dit is Mikasi Archer.’, wijzend naar mij. Dat is mijn cue. Ik spring op en houd mijn hand uit. Deze wordt zeker en stevig aangenomen.
‘Nahuel Carter.’, stelt hij zichzelf voor.
‘Nahual…?’
‘Nahuel’
‘Nauel.’
‘Na…huel…’
‘Na…?’
‘…huel’
‘Nana it is.’, concludeer ik voor mezelf. Dit levert een kreun op vanaf Nahuels kant. De gammele stoel van Jones schudt helemaal door zijn eigen gelach.
‘Ik zal toegeven, Nahuel. Je hebt niet de meest makkelijke eerste leerling gekregen. Maar Mikasi zal een aanwinst zijn voor de roedel.’, probeert hij Nahuel gerust te stellen. Deze begint met de seconde moeilijker te kijken, maar slaat dan opeens om en kijkt weer kalm en zelfverzekerd.
‘Kan ik u onder vier ogen spreken.’, vraagt hij rustig. Jones knikt en gebaart dat ik weg mag. Een paar minuten geleden zou ik dat totaal niet erg gevonden hebben, maar nu knaagt er iets aan me. Zal het nu altijd zo gaan? Ik op de tweede plaats, misschien later zelfs lager.
Ik probeer de gedachte weg te schudden uit mijn hoofd, met weinig succes. Dus besluit ik mijn mouwen op te stropen en een eindje te gaan hardlopen door het bos. Als er tien minuten voorbij zijn van constant tempo van joggen, concludeer ik dat het er niet veel beter op wordt. Zelf meer dan net gaan mijn gedachtes telkens terug naar wat Jones die hele middag aan me heeft zitten uitleggen.
Een deel van een roedel zijn is niet zo makkelijk als dat het lijkt. De roedel gaat boven de wil van een individu en dat lijkt steeds moeilijker te accepteren. Gefrustreerd schop ik tegen een takje die achter een paar bomen verdwijnt en als reactie klinkt er een schuifelgeluid en ruik ik een bekende geur.

(Dit is geplaatst met toestemming van trueblood)

Maarten Wynne

Na wat een eindeloze tijd leek, was mijn ademhaling weer normaal. De woede leek ook weg te slippen. Wat gebeurt er met me? Waar komt al deze woede vandaan? Als ik terug denk aan wat er zonet gebeurt is, word ik overladen door schuldgevoelens. Wat moet ma wel niet van me denken? Hoe vaak ik over de gebeurtenissen heen ga, kan ik niet zien waar al deze emoties vandaan komen. Is er iets mis met me? Misschien heeft ma gelijk en moet ik wel naar de doctor. Plotseling vliegt er een takje langs mijn hoofd. Ik was zo ver in gedachten dat ik niemand had horen aankomen.
Voetstappen klinken sneller dichterbij te komen en dan verschijnt Mika vanachter de bomen.
‘Maart! Sorry, ik zag je even niet. Wat doe je in het bos?’, vraagt hij verward nadat hij zijn rugzak naast me heeft neergezet en zelf is gaan zitten. Hij lijkt niet helemaal zichzelf.
Ik kijk Mika verward aan en laat dan een lange zucht uit. ‘’lang verhaal.’’ zeg ik. ‘’maarja, wat doe jij hier?’’
‘Hardlopen’, krijg ik terug als antwoord. ‘Een beetje stoom afblazen.’
‘Zo rot als mijn dag kan de jouwe niet zijn.’, mompel ik. Tot mijn verbazing kan hij het horen.
‘Vertel. Gooi het eruit. Daar heb je vrienden voor, toch?’
Ik zucht alweer. ‘’Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik word overwelmt door emoties en ik weet niet wat ik er mee moet doen. Er is zo veel woede die er eerst niet was en kleine dingetjes maken me zo boos.’’ Ik pauzeer even en zeg dan wat zachter. ‘’En agressief.’’ Ik kijk neerslachtig naar de grond. ‘’De dag begon heel normaal, maar toen wilde jij iets niet vertellen, mijn ma was niet eens zo vervelend maar op een of andere manier irriteerde ik me zo aan haar. En toe explodeerde alles gewoon.’’ Ik kijk Mika aan. ‘’Wat moet ik doen? Wat gebeurt er?’’ Mika heeft zijn hoofd hangen met zijn ogen stijf dichtgeknepen en ik kan zien dat hij met zichzelf vecht. Waarom verteld hij niets? Ik heb het gevoel dat hij weet wat er allemaal aan de hand is. ‘’Mika, is er iets dat je me moet vertellen?’’
‘Shit...’, hij staat op en begint te ijsberen. Elke keer als hij stopt, lijkt het alsof hij wil beginnen met iets te vertellen.

(Dit is geplaatst met toestemming van en samenwerking met TeddyPoke )

welkome to my garden of fantasy

Mikasi Archer

Voor de zoveelste keer loop ik heen en weer en steeds hoger lopen de frustraties. Als ik niet oppas… Shit! Ik wil het zo graag vertellen. Niet liegen tegen mensen. Maar toch. Al die verantwoordelijkheden. Kut! Weer ontsnapt een geërgerd geluid mijn mond en pas nu valt het me op dat het steeds meer op grommen begint te lijken.
‘Ik wil...’, de gedachte aan Jones snoert me weer de mond. Ik had hem beloofd om niets te vertellen aan wie dan ook. Maar dit was anders… toch? De kans dat Maart een weerwolf was. Nee wacht. Een shapeshifter.
‘Je… waarschijnlijk...’ Maar er was alsnog een kans dat het niet zo was. Maar hij had alle symptomen. Het kan toch niet anders? Maar als ik het hem zou vertellen zou ik mijn plek in de roedel kwijt zijn. Tenminste. Klote alfa. Kut weerwolvengen. Rot op met die voorouders en shittie glitter vampiers. Deze keer ontsnapt er echt een grom uit mijn mond en vanuit mijn ooghoeken zie ik Maart voorzichtig maar bezorgd aankomen.
‘Gaat het, Mika? Wat is er aan de hand? Alsjeblieft, zeg het.’ Ik grom boos.
‘GA TERUG NAAR DE BOOM.’, beveel ik hem. Kut. Dit was nog erger dan de eerste keer dat ik veranderde. Zwaar hijgend en met een bonkend hart druk ik mezelf tegen een boom die recht tegenover die van Maart staat. Ik moet het zeggen. Het moet eruit. Anders verander ik hier en nu.
‘Maart...’, ik probeer mijn stem zo rustig mogelijk te houden, wat bijna niet lijkt te werken. ‘Ik weet wat er met je aan de hand is.’
‘Wat? Wat is er?’, vraagt Maart nu verward, maar zijn ogen verraden dat hij er geïrriteerd is.
‘Laat me dit eerst zeggen. Je bent niet de enige. Het is ook bij mij gebeurt. Je zal er niet alleen voor staan. Niet zoals ik...’ Ik kan het mezelf niet aandoen om nu naar hem te kijken en ik houd mijn ogen dus strak gericht op de grond voor mijn voeten.
‘Je wordt een weerwolf.’
Er valt een stilte waarin ik alleen onze ademhaling en onze hartslagen hoor. De mijne kalmeerde, na eindelijk die zware last van mijn schouders te hebben getild, terwijl de zijne juist versnelde.
‘Wat?’ vraagt Maart verbaasd. ‘Je maakt een grapje toch?’ Hij moet niet half weten hoe blij ik ervan zou worden als dat kon.
‘Het is geen grap.’ Ik kijk op om zijn reactie te zien. De jongen, of eigenlijk man, die twee jaar ouder is dan mij kijkt me met twee vermengde emoties aan. Verwarring en ongeloof. En ik, die net het grootste geheim wat ik ongeveer anderhalve week verborgen hield heb verklapt, kan het hem niet kwalijk nemen.

(Dit is geplaatst met toestemming van en samenwerking met annickemiek ^^)

Maarten Wynne

Deze situatie begint belachelijk te worden. Weerwolven? Wat een onzin. ‘’Zit je nou tegen me te lullen?’’
‘Ik zou willen dat het zo was, maar nee.’, en hij kijkt me recht aan. Bloed serieus.
Met een halve glimlach kijk ik hem aan. ‘’Bewijs het.’’ Hij grinnikt.
‘Oké, maar zeg niet dat ik je niet hebt gewaarschuwd. Het is je eigen schuld als je een hartverzakking krijgt.’ Met dat sluit hij zijn ogen en in een waas zie ik het voor me gebeuren. Zijn huid lijkt bijna open te scheuren en een vacht met witte, grijze, zwarte en bruine kleuren komt te voorschijn. Vier wolfpoten landen op de bladeren en takjes die op de bosgrond verspreid liggen. De jongen die ik kende vanaf jongs af aan is verdwenen. Wat er nu voor me staat is een wolf. Een gigantische wolf met de ogen van Mika.
‘’AAAAAAAAAAAAAAAAAAH’’ Ik probeer paniekerig omhoog te komen maar faal en val een paar keer. Als ik eindelijk overeind sta vind ik mezelf tussen een boom en een enorme wolf. ‘’what the fuuuuuuuuuuuuck?????’’ fluister ik. Na een korte stilte kijk ik de wolf die Mika is geworden aan. ‘’Mika? Ben jij dat echt?’’ Een bevestigende korte jank maakt de wolf.
‘’kun je ook terug veranderen?’’ Dit is zo verwarrend. Wat gebeurt hier allemaal? Ik deins achteruit als de wolf plotseling in beweging komt en de rugzak die naast de boom was blijven liggen pakt. Dan verdwijnt hij met rugzak en al achter een boom.
“Sorry!”, hoor ik ervan achter. “Het nadeel is dat mijn kleren niet mee veranderen maar aan flarden scheuren. Gelukkig had ik wat extra kleren mee.” En daar komt Mika weer achter de boom van aan. Aangekleed en wel. “En ja. Ik kan ook terug veranderen.” hij grijnst naar me. “Geloof je het nu?” Verbaast zak ik weer langs de boom naar beneden. ‘’Ja, ik geloof je nu.’’
‘’Maar je bent dus een weerwolf? wat?’’
“Sommige geven voorkeur aan de naam shapeshifter. Het komt door een gen die ik… we van onze ouders hebben geërfd.”, legt hij uit. ‘’ouders? Bedoel je onze voorouders?’’ vraag ik.
“Ja, van de tijd dat Redstone nog een indianenstam was.”
‘’Waar hebben die het dan vandaan gehaald? Waarom weet het hele dorp daar niet van?’’
“Op de eerste vraag mag ik pas echt antwoord geven als je een van ons bent. Op de tweede, mensen willen niet meer geloven in weerwolven en vampiers. Het zijn sprookjes. Gelukkig is er tenminste een iemand die wel bleef geloven en de traditie voortzette.”
‘’Oké, dus jij hebt dat gen. wie heeft het nog meer?’’
“Een jongen die net is aangekomen in Redstone vanuit La Push en jij waarschijnlijk.”
‘’Ik?’’ Dat zou wel een aantal dingen verklaren. ‘’Maar ik ben nog nooit in een wolf veranderd.’’
“Nog niet. Maar je hebt de symptomen. Het plotselinge groeien, de honger, hogere temperatuur en het kortere lontje.”
‘’Blijven die symptomen?’’ Vraag ik bezorgt?
“Het meer moeten eten, de hogere temperatuur en het kortere lontje wel.”, antwoord hij gerust. Shit, nu moet ik met een kort lontje omgaan. Wacht, heb ik al geaccepteerd dat ik een weerwolf ben? Laat ik maar alle opties open houden en kijken wat er gebeurt. ‘’Oké en stel dat ik het gen heb. Wanneer verander ik dan?’’
“Als je het toppunt van je woede bereikt.”, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.Toppunt van mijn woede? Heb ik dat vandaag niet al bereikt? Wordt het nog erger? ‘’Mika, ik werd vandaag heel boos. Echt heel boos. En ik werd er zelf bang van, maar ik ben nog niet in een weerwolf veranderd. Betekend dat, dat ik nog bozer ga worden? Nog agressiever?’’ Ik kijk Mika bezorgt aan.
“Het verschilt per weerwolf. Misschien heb je net op tijd jezelf gekalmeerd. Het duurt de eerste keer een tijdje voordat de verandering is voltooid.” Ik knik langzaam. Er valt een stilte tussen ons. Dit is allemaal een beetje veel. Dit gaat mijn hele leven veranderen. Als ik in een weerwolf verander dan moet ik leren met al deze emoties omgaan. En kan ik Redstone dan ooit verlaten? Niet dat ik daar interesse voor had maar het is niet prettig om te denken dat die deur voorgoed is dichtgeslagen.
‘’Suikerspin.’’ zeg Mika plotseling. Ik schrik op uit mijn gedachtes.
‘’Wat? Suikerspin?’’
“Ik heb zin in een suikerspin.” Ik kijk hem aan en krijg al snel door wat hij probeert te doen.
“Wacht, toch wel de gele suikerspin?”, reageer ik.
“De gele? Die lijkt op gele sneeuw. Liever de roze.”, reageert hij weer, maar dan zeker.
“Je hebt ook blauw...”, zeg ik bedenkelijk. Hij grinnikt.
“Dat maakt een zonsondergang.”
“Zonsondergang suikerspin.”
“Beter nog. Sunset Cotten Candy.” met die laatste woorden schieten we beide in de lang.

(Dit is geplaatst met toestemming van en samenwerking met TeddyPoke )

welkome to my garden of fantasy

Nahuel Carter

Na alle informatie over het dorp van Dakota te hebben gekregen was ik even het bos in gegaan om te wandelen en te denken. Het kwam er op neer dat ik de roedelleider zou worden van het redstone pack. Op dit moment was er pas 1 jongen veranderd, Mikasi, en ze verdachten Maarten er van dat hij binnenkort ook zou veranderen. Ik was blij dat ik rustig kon beginnen en niet meteen een tiental jonge wolven onder mijn hoede had. Dakota had mij vertelt dat de beste manier om het pack te starten is om samen te komen en te rennen als een pack. Als we elkaar accepteren zouden onze gedachten samen smelten. Mikasi was weg gegaan nadat ik met Dakota ging praten. Gelukkig had ik mijn neus waar ik op kon vertrouwen om hem te vinden. Zijn geur was erg aanwezig in het bos en ik moest me dan ook erg concentreren om zijn nieuwste spoor te kunnen vinden.

Ergens halverwege het spoor mengde zich een andere geur zich met die van Mikasi. De geur liet me weten dat het een mens was, dus rustig volgde ik het spoor verder. Een paar minuten later kwam ik op een weg terecht die zich richting het wat dichter bewoonde gedeelte van redstone begaf. De enige winkels in redstone zelf waren een beetje hetzelfde als in La Push. Mikasi’s geur leidde me naar het supermarktje waar zich ook een snackhoekje bij zat. Aan het tafeltje voor het snackhoekje zaten Mikasi en de andere geur, mijn gok ging uit naar Maarten. Van een afstandje keek ik even toe hoe ze aan het praten en lachen waren. Het liet me denken aan mijn vrienden in La Push die ik heb moeten achterlaten en even kreeg ik een brok in mijn keel. Ik schudde snel mijn hoofd om die gedachtes weg te krijgen en liep toen op de twee af. Eenmaal dichtbij genoeg zodat ze me konden horen kuchde ik even om mij zelf aan te kondigen.

Mikasi Archer

Middenin een gesprek met Maart hoor ik achter me een aandachtvragende kuch. Ik draai me tegelijkertijd om met Maart en zie Nana staan met een houding die zowel verlegen als sterk is. Zijn ogen verraden het nerveuze gedeelte.
‘Uhm… Hallo…?’, vraagt Maart afwachtend.
‘Nana…’, mompel ik wat beide jongen blijkbaar kunnen horen en van beide kanten kijken een paar ogen mij aan. Oh ja… I knew I had forgotten something.
‘Maart dit is Nana... Hij is … nieuw in Redstone. Nana dit is Maart… Mijn beste vriend.’, stel ik de jongens met veel tussenpauzes voor.
‘Hoi’, en Maart reikt gelukkig beleefd zijn hand aan. Nahuel pakt deze aan en schudt hem.
‘En wat brengt Nana zowel naar het kleine Redstone?’, vraagt hij iets te uitdagend naar mijn smaak.
‘Familie.’, beantwoordt Nahuel rustig. ‘Mijn vader heeft hier gewoond.’
‘Dus je komt hier de familiegeschiedenis onderzoeken van je oude pa?’
‘Mijn dode pa.’
‘oh, sorry.’
…
Awkward…
‘Dus wil je wat te eten?’, vraag ik om de stilte te doorbreken. ‘Ik ben bereid om één hamburger voor je te betalen als welkomstdiner.’ Ik leg vooral nadruk op de één, omdat ikzelf als wolf al een stuk of vijf opkan en ik geen twijfels heb aan Nahuel dat hij daar ook toe in staat is.
‘Tuurlijk.’ En hij ploft naast me neer. Thank god dat het daarna gelukkig het onderwerp over ging op eten en sport. Na een lang gesprek van ongeveer twee uur besluit ik dat het tijd wordt om naar huis te gaan en zeg ik gedag tegen beide jongens.

‘Ben thuis!’, roep ik door het lege huis heen. Geen antwoord. Natuurlijk niet, wat had ik ook verwacht met een meestal out-of-town vaderfiguur. Wat zei hij ook alweer een week geleden waar hij heen zou gaan? Las Vegas was volgens mij het plan, maar ik betwijfel of hij zover is gekomen.
Zuchtend zet ik alle lampen en het tv aan en begin met het maken van het avondeten in de keuken.
‘Er zijn drie backpackers verdwenen in de buurt van de grens van Washington naar Canada. De drie jongeren genaamd Amy Anderson, Dean Morgan en Jonathan John waren van plan om een rondreis te maken door Canada en Alaska en zijn een paar weken geleden aangekomen met het vliegtuig in Seattle. De bezorgde ouders melden dat de laatste keer dat ze van het drietal hoorde, de jongen op het punt stonden om over de grens te gaan. Seattle politie is een zoektocht begonnen in samenwerking met de Canadese politie en hebben nog steeds geen enkel spoor gevonden van de drie vermiste backpackers. Verontrustend is dat dit al de vierde groep mensen is die vermist raakte in de buurt van deze grens. Van geen van deze groepen is er afgezien de spullen nog niets terug gevonden. De politie bereid zich voor op het ergste.’
Halverwege de tweede zin heb ik me een weg gebaand naar de woonkamer met een bord macaroni. De lepel is echter halverwege mijn mond en het bord blijven hangen.

(Dit is geplaatst met toestemming van trueblood en in samenwerking met annickemiek ^-^)

[ bericht aangepast op 22 feb 2016 - 20:48 ]