[200] You're mine - Speeltopic - Speeltopics

©Feliana Naar het idee van Feliana.       Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Niets meer. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 17-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady Ceremony'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning. Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen ! I N F O : - De meisjes worden bij hun geboorte in het vrouwenhuis geplaatst, dit is verplicht. Hun moeder is dus verkracht of echt verliefd geworden op hun meester. - Slaven hebben maar één naam. Dus geen achternaam. R U L E S      I N      T H E      N E W      W O R L D - Vrouwen mogen alleen maar doen wat hun meester accepteert. - Vrouwen moeten doen wat hun meester wenst. - De Lady Ceremony is van 17 tot 20 jaar oud voor beide geslachten. - De rijkste jongens (1ste klasse) mogen eerst hun meisje kiezen. Dan de tweede, en dan de derde. R U L E S Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen. Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG. Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd. Alleen Feliana of Allirian maken nieuwe topics aan ! Geen perfecte personnages. Niemand buitensluiten ! Minimum drie keer per week reageren. 16+ is toegestaan. R O L E S Guys [6/6] VOL - Adam Lagrette [first class] - Sanjit - Alexis Lawrence Deveraux [first class] - Krueger - Ajax Joaquin Mephisto [third class] -Sonder - Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery [first class] - Olympiodoris - Vanni Lorenzo D'Angelo [second class] - MikeGClifford - Torin Kane Markey [second class] - Whelve Girls [7/7] VOL - Caitlyn - Allirian - Ava - Eavan - Charlotte - Valeska - Indigo - Ascendant - Ead - RlNGO - Lexi -StolenWings - Penelope-Aphrodité - Olympiodoris Begin : Het is de grote avond van de Lady Ceremony. Alle meisjes hebben zich al klaargemaakt en gaan naar de zaal (de zaal bevindt zich in het vrouwenhuis). De jongen hebben zich ook al klaargemaakt en gaan ook naar de zaal. Eerst kunnen meiden en jongens kennis maken, daarna komt de verkiezing.

[ bericht aangepast op 11 dec 2015 - 19:11 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Ajax Joaquin Mephisto       Ik glimlachte oprecht toen ze me gelijk gaf en nam een eerste slok van het bier. De bittere smaak deerde me al een tijdje niet meer en ik kon zelfs al zeggen dat ik ervan genoot. De glimlach bleef toen ze zich voorstelde, maar veranderde langzaam in een frons bij haar volgende woorden.       "Het slaat eigenlijk nergens op. Ik ben ook van mening dat je iemand niet echt leert kennen in een avond, je kunt er hooguit wat gezelschap aan hebben en er wat plezier mee beleven - precies hetgene wat er in feite nu van ons verwacht wordt - maar inhoudelijk weet je op deze manier nooit goed wat je aan iemand hebt." Het leek niet helemaal haar plan te zijn, maar de woorden ontsnapten haar toch en ze keek hem even kort aan. Ze leek lichtelijk geschrokken, alsof hij haar hier en nu iets zou aandoen vanwege haar brutaliteit. Ware het niet dat ik het volledig met haar eens was, had ik het misschien nog gedaan ook. In plaats daarvan knikte ik en er verscheen een scheven glimlach om mijn lippen.       ”Misschien is het een schrale troost dat degene die jij aangenaam vind wellicht hetzelfde zo ook over jou denkt, en dat het voor haar net zo vervelend zal zijn als ze niet met je mee kan omdat een ander haar al gekozen heeft,” zei ze vervolgens, maar daar had ik toch een andere mening. Geamuseerd trok ik mijn wenkbrauw op en nam ik nog een slok.       "Hoor ik daar een hint?" zei ik vervolgens, mijn grijns nog groter dan daarnet. "Maar nee, echt een troost is het niet. Ik geloof dat dat het zo mogelijk nog erger maakt. Anderzijds, zoals we beiden daarnet al zeiden, je weet nooit wat je in huis haalt na slechts een korte avond." Dat ik vooral op mezelf doelde, had zij niet kunnen weten. Ik wist bijna zeker dat het meisje dat met mij mee zou gaan, één van de weinige mensen zou worden die me echt leerde kennen. Ik wist alleen niet of ik daar zo blij mee was. Eén ding was zeker; het meisje zou dat zeker niet zijn.

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Ik lach zachtjes zodra ik de sarcastische toon van mijn vriendin hoor waarna ik een slokje van mijn wijn neem om vervolgens het glas terug op de bar te zetten.
“Heel eerlijk? Ik heb nog geen enkele van de jongens ontmoet.” Vertel ik haar terwijl ik mijn rechter been over het linker kruis en wat beter ga zitten op de barkruk. “Ik heb mijn best er ook niet voor gedaan om nogmaals eerlijk te zijn, een keuze hebben we toch niet en in zo’n korte tijd heb je nooit de kans om iemand te leren kennen.” Ik zag het nut er gewoon niet in om hier uitgebreid met iedere jongen een praatje te gaan maken. Ik wist wel dat we onze lieve glimlach op moesten zetten, onze best moesten doen etcetera etcetera. Maar dan nog. Het keuzemoment zou al erg snel zijn en als mensen werkelijk de nood hadden om me te leren kennen, dan kwamen ze maar naar mij toe.
Wanneer ik zo afstandelijk was geworden naar vreemde mensen toe kon ik me niet eens meer herinneren, het was er gewoon in gegroeid. Ergens met op de achtergrond het idee dat je niet heel ver zou komen in deze wereld als je alleen maar lief en aardig zou zijn als dame zijnde.
“Maar jij? Heb je zelf iemand ontmoet waarmee je wel mee zou willen gaan?” Dat ik mijn best niet had gedaan hoefde niet te betekenen dat Caitlyn zich er ook niet druk om maakte.
Ondertussen merkte ik dat de alcohol zijn werk langzaam deed, we waren niet veel gewend dus het volle glas wijn voorheen en de paar slokken uit dit glas waren genoeg om me een rustiger gevoel te bezorgen. Het was niet genoeg om me dronken te maken, zelfs niet aangeschoten want ik wist dat in wijn bijna geen alcohol zat. Maar toch net genoeg om de scherpe kantjes eraf te halen.
"Als we het nou verpesten vanavond he, en niet gekozen worden, zouden we hier dan met zijn allen blijven?" Ik hield niet van het idee dat ik met een vreemde mee moest en dat ik al het vertrouwde waar ik mee was opgegroeid achter moest laten.
Natuurlijk het was hier ook geen pretje, maar we waren allemaal ingelicht met de horrorverhalen over wat er zou kunnen gebeuren..

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

      ”Hoor ik daar een hint?”
De amusante trek op het gezicht van Ajax deed me subtiel glimlachen. Was het werkelijk een hint geweest dan had ik die wellicht een stuk anders geformuleerd, in plaats haast draaiende om het onderwerp heen. Subtiele dingen lagen niet altijd in mijn straatje, althans niet wanneer het om woorden ging - vermoedelijk ook een van mijn slechte eigenschappen, gok ik.
      ”Maar nee, echt een troost is het niet. Ik geloof dat dat het zo mogelijk nog erger maakt. Anderzijds, zoals we beide daarnet al zeiden, je weet nooit wat je in huis haalt na slechts zo’n korte avond.”
Bedenkelijk tuitte ik mijn lippen, waarna ik een slok van het glas water nam en niet probeerde te laten blijken hoe vies ik het smakeloze goedje eigenlijk vond. Mijn woorden waren goed bedoeld geweest, maar in feite had hij gelijk als het aankomt op het punt waarin het eigenlijk geen troost is. Ook voor mezelf zou het dat niet zijn, al moest dat wel anders liggen gezien de mannen toch echt de keuze hebben in wie ze mee naar huis mogen nemen - of je ze nou een klein beetje hadden leren kennen, of juist helemaal niet, zij besloten en niet wij meiden. Van mezelf wist ik nu in ieder geval zeker dat ik niet blij zou zijn om met iemand anders mee naar huis te gaan dan met degene waarmee ik een klik zou hebben.
      Zuchtend speelde ik kort met het glas in mijn hand enblikte de zaal vluchtig een keer rond. Elke reden waarom ik zo tegen deze avond was stookte voor even weer de kop weer op - het was in ieder geval wel een schrale troost te horen dat Ajax het er net zo eens mee was; of deels althans.
      ”Volgens mij kan het sommige mannen niet eens schelen wat ze in huis halen, als ze maar iets in huis mogen halen,” mompelde ik toen ik vanuit mijn ooghoeken een jonge man naar binnen zag stappen waarvan je direct al kon opmerken dat hij net dat ene stapje meer was dan ieder andere man hier binnen de zaal. Alleen de uitstraling alleen al gaf me de kriebels en duwde mijn brutale aard een tikkeltje meer naar de oppervlakte toe. Lichtjes schudde ik met mijn hoofd en vestigde mijn aandacht opnieuw terug naar Ajax.
      “Dus, wat ga je nu dan doen? Het feit blijft dat je best wat plezier moet kunnen hebben, nietwaar?”

[Ik hoop dat je er iets aan hebt. Hier en daar merk ik dat ik nog steeds een beetje moet inkomen. ]

[ bericht aangepast op 9 dec 2015 - 15:24 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

C A I T L Y N Lexi vroeg of ik zelf al een jongen had ontmoet. Ik dacht even aan wat er was gebeurd vanavond. Ik besefte me dat ik hier eigenlijk nog maar net was. Een lange avond stond nog op mij te wachten. "Nee. En er is ook geen enkele kans dat ik naar een jongen zal gaan om een praatje te maken.", antwoordde ik duidelijk. Volgens mij zou Lexi ook niet naar iemand toegaan, zij had ook nog niemand ontmoet. Ik nam een plukje haar en kon het niet laten om ermee te spelen. Waarschijnlijk om dat ik nerveus was. Dit gevoel maakte ik niet vaak mee, vooral omdat ik niet een persoon was die snel mijn emotie's toonde. "Als we het nou verpesten vanavond he, en niet gekozen worden, zouden we hier dan met zijn allen blijven?", vroeg Lexi. Hoe kon ze nog hoop hebben. Elk meisje hier zou gekozen worden. Elk meisje in deze zaal zou met een jongen meegaan vanavond. Maar ik wou haar hoop zeker niet verpesten. Ik keek haar even stil aan. "Volgens mij zal dit nooit gebeuren, Lexi. Er zijn in deze stad meer jongens dan meisjes, dus de kans dat we niet gekozen zullen worden is echt klein.", zeg ik eerlijk. Ik zei altijd wat ik dacht maar toch probeerde ik het vaak op een 'aardige' manier te zeggen. Ik keek onopvallend naar een jongen die net naast ons kwam zitten. Ik hoopte dat hij niet tegen ons ging praten en keek de andere richting uit. "Dag dames.", zei de jongen met een grijns. Ik keek hem even aan en zette dan fake-glimlach aan om vervolgens weer naar Lexi te kijken. "Ik wil alleen maar kennismaken hoor.", vervolgt hij. Ik had maar weinig zin om één van zijn 'optie's' te zijn vanavond. "Jammer dat ik daar echt weinig zin in heb.", antwoordde ik bot.

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

[Wanneer willen jullie aan de verkiezing beginnen ?]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

| Snel, to be honest. Ik denk dat het weer even wat actie in de RPG gooit. Aangezien je nu allemaal ORPG'tjes hebt. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

C A I T L Y N "Jongens, en meisjes, hier komt de verkiezing, neem allemaal plaats !", hoorde ik een strenge mannenstem door een microfoon roepen. Meteen stond iedereen op en een lange rij van meisjes werd gemaakt. Verveeld dronk ik nog een laatste slok van mijn glas. Mijn gedachten gingen weer naar daarstraks. Ik had deze avond met een paar jongens gesproken maar geen enkele waar ik echt in geïnteresseerd was geweest. Ik wist helemaal niet wie mijn meester zou worden, ik had er geen enkel idee van. "Zouden de laatste mensen er willen bijkomen ?", klonk het weer door de microfoon. Ik besefte dat het niet lang meer zou duren voor een wachter me zou meeslepen naar de rij. Dan maar op een simpele manier. Ik liep naar de rij en probeerde onopvallend een plaats te vinden. Naast mij stonden twee blonde meisjes. De één zag er ontzettend bang uit en de ander was vrij op haar gemak. Maar ik wist niet waar ik mezelf moest plaatsen. Was ik bang, of niet ? Veel tijd had ik niet om hierover na te denken want een lage stem onderbrak mijn gedachten. "Welkom op de jaarlijkse verkiezing allemaal ! Net als elk jaar geven we eerst de kans aan onze eerste klasse. Kom naar voor, mannen." Ik keek rond me heen en beet op mijn lip. Zou er iemand naar mij komen ?

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Ik knik begrijpend zodra Caitlyn mij vertelt dat de kans zeer klein is dat we niet gekozen zouden worden. Dat wist ik ook wel, maar het voelde zo vreemd om straks alles achter te moeten laten. Hier hadden we geleerd, gespeeld, gehuild, we waren hier getraind om de mannen zo goed mogelijk te gehoorzamen. Niet dat de kans groot was dat we dat allemaal gingen doen…
Op het moment dat het meisje tegenover me op een botte manier een van de jongens afwijst verschuil ik mijn mond met een hand terwijl ik grinnik. Fantastisch.
De laatste wijn gooi ik achterover terwijl er door een microfoon wordt geroepen dat we klaar moesten gaan staan. Geen van ons beide lijkt haast te hebben tot er een tweede herhaling komt. Ik wist wat er zou gebeuren als we nou niet zouden gaan. Dat zou betekenen dat iemand me zou komen halen, en ik wilde niet weten op welke manier ze me dan naar mijn plek zouden brengen..
Ik ruil mijn barkruk in voor een plek in halverwege in de rij. Ergens in het midden was altijd beter dan aan de uiteinden. Het voelde veiliger met al die meiden om je heen.
Misschien had ik toch wat meer mijn best moeten doen om de mensen te leren kennen, dan wist ik tenminste een beetje hoe ze zouden zijn. Maar nu had ik geen idee waar ik straks in zou belanden.
Ik kon wel een gokje wagen, hoe rijker hoe arroganter. Mijn armen vouw ik voor mijn borst, terwijl mijn vingers zachtjes op mijn bovenarm tikken. ik mistte mijn broeken, er zaten geen zakken in mijn jurk dus ik wist niet waar ik mijn handen anders laten moest, het voelde te ongemakkelijk om ze gewoon aan mijn zij te laten hangen.
Mijn hoge hakken laten zachte tik geluidjes horen zodra ik wat van mijn ene been op mijn andere leun en weer terug. Rustig stilstaan was nooit een sterk punt van me geweest, helemaal niet nu ik zo ongedurig was.
De alcohol had zeker een deel van de zenuwen weggehaald maar lang niet alles, lang niet genoeg. Ik voelde me een onderdeel van een vleeskeuring, wat het in feite ook was. Helemaal als je niemand had leren kennen, dan hadden mensen voor mijn gevoel geen andere reden om me te kiezen dan om mijn uiterlijk. Want me kennen, dat deden ze niet. Zij zouden niet weten wat ze in huis zouden halen, en ik wist niet waar ik terecht zou gaan komen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2015 - 22:41 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

20 — FIRST CLASS — THE PRESIDENT'S SON

---

            “Jongen en meisjes. . . Hier komt de verkiezing, neem allemaal plaats!”
      Mijn hart mist een slag bij het horen van die woorden, samen met de realisatie dat het moment nu werkelijk daar gekomen is. De dag waarop ik werkelijk een man ben wie zijn eigen keuze mag maken – niet minder dan één van de belangrijkste in mijn hele bestaan. En op het einde van deze dag zullen twee van deze prachtige dames aan mij – en alleen aan mij – toebehoren. Ik heb echter geen idee welke. De gehele avond heb ik meerdere dames aangesproken en stuk voor stuk zijn ze prachtig. Lexi met haar lange blonde haren, Ava met een zeemzoete stem, het mysterieuze meisje in haar bordeauxrode jurk. . . Het liefst zou ik ze allemaal dicht bij me houden, al besef ik maar al te goed dat dat onmogelijk is – en dat ik dat niet eens zou verdienen. Een deel van me durft niet eens te bedenken dat ik de twee die ik zal krijgen wel verdien, aangezien ik ze maar al te graag in hun waarde wil laten. Ze verdienen geen pijn, geen walging. En ondanks ik het oprecht verlang, weet ik niet of ik ze daarvan zal kunnen behouden.
      Met het besef dat mijn handen langzaam klam worden, veeg ik ze snel even af aan mijn broek en schraap mijn keel. Het idee de verkeerde keuze te maken beangstigt me meer dan ik wens toe te geven, echter wil ik dat alles behalve laten zien aan de buitenwereld, dus neem ik plaats zodanig ik tegenover de rij met jongedames terecht kom en laat mijn blik nogmaals op ieder van ze glijden; de blik in hun onschuldige ogen, hun houding, de manier waarop ze zichzelf dragen,. . . Alles neem ik in me op, tot de man wie ons eerder geïnformeerd had over de verkiezing mijn aandacht weer trekt.
      ”Zouden de laatste mensen er willen bijkomen?” spreekt hij uit, om dan voor korte tijd in stilte te vervallen tot ieder van ons zich bij de gebeurtenis gevoegd heeft. “Welkom op de jaarlijkse verkiezing, allen. Net als elk jaar geven we eerst de kans aan onze eerste klasse. Kom maar naar voren, mannen.”
      Ik slik het misselijke gevoel in mijn keel weg en adem nog een laatste maal diep in, om mezelf bij elkaar te rapen, waarna ik zelfverzekerd mijn rug recht en een stap richting de dames plaats. Nog een laatste maal werp ik een blik naar de andere jongemannen die zoals ik een keuze mogen maken en besef dan dat zowel Ajax als Torin – wie me nauw aan het hart liggen – nog gezeten zijn, vanwege ons vergetelijke klasseverschil. Ik zou willen dat ze op dit moment naast me staan en we op hetzelfde moment onze keuze mogen maken, maar troost mezelf met de gedachte dat iedere van de dames wondermooi is – en ze dus niets verliezen.
      Rustig stap ik meer naar de meisjes toe en loop langzaam langs ieder van ze, niet wetend waar te stoppen. Mijn hart bonkt in mijn keel, terwijl ik ieder van ze in me opneem. Hun bange gelaten verontrusten me en herinneren me eraan dat dit niet half zo’n eer is voor hun, als het voor mij is. Bedachtzaam stop ik even in mijn stappen en richt me dan toe Caitlyn, wiens schoonheid me zeker niet ontgaan is. Ik had haar zachte stem gehoord wanneer ze sprak, haar kort in eenzaamheid aan de bar zien zitten en kan niet ontkennen dat ik meer dan gefascineerd ben door haar verschijning. Bedachtzaam neem ik haar hand teder tussen mijn vingers en druk er een kus op, waarna ik haar zachtjes een stap naar voren trek zodanig ze duidelijk zichtbaar is tussen de andere dames.
      ”Doe je me de eer, me in mijn leven te vergezellen – Caitlyn?” vraag ik haar in een doelloze vraag in mijn eerste keuze, als haar antwoord immers niet negatief mag zijn. Toch wil ik het op geen andere manier uitspreken en trek met respect een mondhoek omhoog, waarna ik mijn hoofd even voor haar buig.
      Dan pas laat ik mijn blik weer overheen de rij met jongedames glijden, met het besef dat er nog één van hun aan mij zal toebehoren – waarbij mijn blik alweer bij de jongedame met de rode jurk blijft hangen. Indigo is haar naam, herinner ik me en ik besef hoe zeer ik naar haar verlang. In totale spontaniteit en zonder verder stil te staan bij de keuze – waardoor ik tegen mezelf en het idee wat ik had inga. Ik wilde dit immers zo’n weloverwogen keuze maken, één waarin ik ieder aspect in gedacht neem, maar nu bevind ik mezelf oog in oog met het meisje wie een zekere spontaniteit in me naar boven brengt en begin hetzelfde gebaar als voorheen te herhalen. Ik vlecht mijn vingers in de hare, druk mijn lippen teder op de zacht rug van haar hand en trek haar zacht een stap naar voren, zodanig ze nu beiden duidelijk te zien zijn.
      Alweer herhaal ik zacht mijn vraag. “Zal je me vereren met je aanwezigheid in mijn leven, Indigo?” vraag ik haar kalm en leidt haar dan mee richting Caitlyn, zodat ik uiteindelijk van beide dames een hand in de mijne heb.
      Een brede glimlach verschijnt om mijn lippen heen samen met de opluchting van mijn keuze gemaakt te hebben. Ze zijn van mij. Voor eeuwig en altijd.

[ bericht aangepast op 16 dec 2015 - 1:04 ]

---

A girl who wonders.

---

---

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Vanni Lorenzo D'Angelo
Plots werd er aangekondigd dat de verkiezing ging beginnen. Ik drukte nog een kus op Indigo's wang, voor ik netjes in de rij ging staan. Ik wist dat ik pas in de tweede ronde zou mogen kiezen. Mijn hart begon langzaam wat sneller te kloppen, terwijl ik mijn ogen over de meisjes liet gaan. Ik hoopte dat ik Indigo nog zou kunnen kiezen, maar er waren nog genoeg schone dames om uit te kiezen als ze nu zou worden gekozen. Ik probeerde mijn nervositeit te verbergen door in een nette houding te blijven staan. Mijn ogen volgden de jongens die hun dames uitkozen. Toch bleef ik hopen dat Indigo zou blijven staan. Na een tijdje hadden ze volgens mij allemaal een dame en Indigo stond er nog. Mijn hart begon wat harder te slaan, de hoop dat de dame de mijne zou worden. Plots stond er een jongen met al een dame aan zijn arm, voor Indigo en nam ook haar mee. Ik had moeite mijn mond dicht te houden en geen woede-uitbarsting te krijgen. Dit was toch niet eerlijk. Hij kreeg twee dames, terwijl ieder ander het er altijd met een moest doen. Ik moest hard op mijn tong bijten en mijn knokkels werden achter mijn rug spierwit. Ik moest mezelf onder controle houden, anders zou dit een ramp worden en ik waarschijnlijk worden opgepakt. Hij moest namelijk wel een belangrijke jongen zijn als hij twee dames mocht kiezen. Uiteindelijk was ook deze jongen klaar met kiezen, en was mijn favoriete dame verdwenen. Mijn ogen gleden over de dames, terwijl de ceremoniemeester weer het woord nam. "Nu de eerste klasse hun dames hebben gekozen, is het de beurt aan de tweede klasse. Heren, kom naar voren alstublieft." Ik stapte naar voren met een klein glimlachje. Ik moest me in elk geval netjes opstellen, ook al wist ik nu niet meer wie ik moest kiezen. Een dame staan met grijsblauwe ogen en lichtbruine haren trok mijn aandacht. Ik stapte rustig op haar af en boog mijn hoofd naar haar. Mijn hart bonkte nogsteeds harder dan normaal, want dit was wel een van de belangrijkste keuzes in mijn leven, maar de aantrekkingskracht die ik net had gevoeld, die me naar haar had geleid, moest iets betekenen. Ik pakte haar hand en drukte een kus op de rug ervan. "Zou je me willen vergezellen voor de rest der tijden?" Dat ik niet het meisje waarmee ik een klik had gehad had kunnen kiezen, betekende niet dat ik het mocht afreageren op een andere dame. Een man hield zijn emoties voor zich en reageerde zich zeker niet af op een dame. Vanavond zou ik wel naar de sportschool gaan ofzo, even alles eraf werken, maar dat betekende niet dat ik niet mijn best ging doen om met haar een werkende familie op te zetten. Daarvoor was namelijk deze hele poppenkast.

---

Bowties were never Cooler