[Love RPG][250] Your Wildest Dreams – Speeltopic - Speeltopics

In deze RPG komt ieders meisjesdroom uit. Je wordt een prinses, je wordt stapelverliefd op een knappe prins met zijn witte paard. Je deelt de rest van je verdere leven samen met je droomprins en heerst over een koninkrijk, gelukkig. Er komen 10 prinsessen en 10 prinsen vanuit verschillende koninkrijken naar het kasteel Gloria een magisch rijk, waar alles kan gebeuren. Om hun droomprins of droomprinses te ontmoeten. Sommige gaan er vrijwillig heen om hun ene ware liefde te ontmoeten. Sommige gaan tegen hun zin in, omdat hun ouders het willen dat ze daarnaar toe moeten gaan. Andere.. andere moeten hun ware liefde thuis laten om zo met een prins of met een prinses te kunnen trouwen om over hun eigen koninkrijk te kunnen regeren. Maar uiteindelijk zullen ze alle 20 deelnemers gelukkig zijn en hun ware liefde ontmoeten en samen regeren over hun koninkrijk.

Wat zal er gebeuren? Zullen ze verliefd raken? Misschien dat er ruzies komen?? Of liefdestriangels waar je maar niet uit kan komen?? Of verraad?? Hier zal je wat te beleven hebben.. Roddels die komen sowieso wel..

Regels:
• Natuurlijk de huisregels van Q.
• Schrijf stukjes van 250 woorden, dan heeft de ander genoeg om op te reageren.
• Geen perfecte personages! Niemand is perfect.
• Een reservering blijft drie dagen staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan in een mail naar mij. (XDarkWingsX)
• Geen eendagsvliegen! Ik wil mensen hebben die hiervoor tijd hebben.
• 16+ mag, aangezien het een liefdes RPG is, maar hou het wel netjes en zet het onder een spoiler.
• Sluit niemand buiten. We gaan gezellig met zijn allen RPG’en.
• No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
• OOC tussen haakjes of in het praattopic!
• Twee personages per account. Een jongen en een meisje.
• Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
• Alleen ik (XDarkWingsX) maak de topics aan.
• En het aller belangrijkste heb plezier! (:

Dingen die je moet weten:
- Prinsen en prinsessen kennen elkaar niet, misschien dat ze eventueel elkaar hebben gezien via social media.
- Er zijn 5 plaatsen voor kamermeisjes. Zij dienen enkel voor begeleiding en schoonmaak van de prinsen en prinsessen en hun kamers. Natuurlijk roddelen kamermeisjes heel veel en kunnen daardoor drama veroorzaken.
- De hofhouding van het kasteel mag iedereen in hun eigen bericht bespelen.
- In de RPG speeltopic probeer ik zoveel mogelijk gebeurtenissen in de RPG te laten gebeuren, zodat we genoeg kunnen RPG’en. Als er mensen zelf ook ideeën hebben hoor ik het graag.
- Qua kleding, prinsen dragen een pak of een casual maar netjes geklede kleding. Prinsessen dragen jurkjes of bal/gala jurken met hakken of ballarina’s.
- De kamers zijn hetzelfde voor de heren zowel voor de dames. Er is geen kamer indeling, iedereen heeft een eigen kamer en een eigen privé badkamer.
- Tijdens de dagelijkse bezigheden worden er ook hier en daar lessen gevolgd. Voornamelijk over de economie, besturen van het land en etiquette. Deze lessen kunnen we eventueel samen RPG’en of als iemand dat niet wilt kunnen er ook privé lessen gegeven worden, waarbij je dat dus zelf moet RPG’en met je eigen personage.

Rollen:

Prinsessen:
1. Isabella Elizabeth Clark - 23 - Oostenrijk - Pagina 2 - XDarkWingsX
2. Helena Savoye Windsor - 22 - Italie - Pagina 8 - Quokka
3. Louise Tara Jess Hearn - 22 - Ierland - Pagina 2 - Voldemortx
4. Lucia Marina Haykey - 22 - Koninkrijk - Pagina 7 - Feliana
5. Freya Liv Hansen - 21 - Noorwegen - Pagina 2 - Aveyard
6. Affinity Cécile Mancher - 22 - Nieuw-Zeeland - Pagina 10 - Gayle
7. Luna Maria Von Donnell - 21 - Schotland - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Mirem Gwenn Solitarios - 22 - Montenegro - Pagina 11 - Necessity

Prinsen:
1. Naam - Leeftijd - Amerika - Pagina - Aveyard (Springt later in)
2. Vladimir Gleb Rihanoff - 24 - Siberië - Pagina 2 - CalTHood
3. Alano Kadir Bonaventura - 23 - Spanje - Pagina 2 - Cotrona
4. Tobias Adrien Joseph Daviau - 25 - Frankrijk - Pagina 4 - Voldemortx
5. Natanael 'Natan' Joël Alexi Kjellberg. - 22 - Zweden - Pagina 10 - GeorgeWeasley
6. Damian Jake Harrison - 24 - Australië - Pagina 8 - XDarkWingsX
7. Axel Cameron Durran - 24 - Egypte - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Dante Frederico Lepide - 23 - Vaticaanstad - Pagina 12 - Necessity



De dag is eindelijk aangebroken dat de prinsessen en prinsen uit verschillende koninkrijken hier naar het rijk Gloria komen!
Ze worden feestelijk begroet door het volk, maar ook door het personeel van het kasteel. Ze komen aan in hun super deluxe auto's en worden begroet door het volk, maar ook door de paparazzi om een glimp op te kunnen vangen van de gasten. Tot slot is er een welkoms gala in de avond om de gasten te verwelkomen in het rijk. Op dit punt ontmoeten de prinsen en prinsessen elkaar en is de zaal bomvol met allerlei andere gasten die hun willen ontmoeten. En natuurlijk de lekkernijen die op de tafels staan om op te kunnen eten. Het wordt een feestelijke avond om nooit meer te vergeten.

In andere woorden, jullie en ik posten in jullie berichten de feestelijke begroeting met het volk en de paparazzi. Vervolgens dat jullie binnen zijn in het kasteel en klaarmaken voor het gala in jullie eigen kamer. Dat we dan eindigen met zijn alle bij het gala. Dat we op dat punt beginnen te RPG' en. Ik denk dat dat leuker is en meer vrijheid om te RPG'en.

Alvast zet ik mijn posten neer, zodat jullie kunnen zien wat ik bedoel. (:

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 14:02 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Isabella Elizabeth Clark:
Prinses van Oostenrijk

Eenmaal aangekomen met mijn privé vliegtuig in het rijk Gloria, liep ik met mijn personeel naar de uitgang hal van het vliegveld waar onze auto's stonden te wachten die ons naar het kasteel zouden brengen. Had ik er zin in?? Niet echt. Ik was verliefd op een jongen, maar die kon ik nu dus wel vergeten. Een zucht verliet mijn lippen en ik stapte zo elegant mogelijk de auto in. Aangezien natuurlijk overal paparazzi stonden en je kon zo een verkeerde beweging maken, zodat ze dat konden vastleggen. Mijn personal agent stapte ook in en ze keek me even aan. 'Isabella, het komt goed' zegt ze bemoedigend. Ik knikte maar en keek uit het raam, waarnaar we gingen rijden richting het kasteel. Overal stonden mensen aan de kant om te kijken wie er in de auto zat. Ik glimlachte zwakjes en zwaaide even naar de mensen. Ik vond het altijd heel knap als ze daar zo staan te wachten en je weet niet eens hoelang. Het was heel feestelijk in het rijk. Ze waren echt blij dat wij kwamen. Ik kon hen niet kwalijk nemen. Zo'n klein landje en zo'n grote gebeurtenis. Het was toch een aardig stukje rijden naar het kasteel toe. Gloria was een klein rijk, maar het was heel mooi. Overal zag je natuur en af en toe een berg, wat toch wel leuk was. Natuurlijk had Oostenrijk bergen daar kon je niet aan ontsnappen, maar ik vond het wel leuk dat het kleine bergjes waren en af en toe platteland. Zo anders dan Oostenrijk. Toen we door de hekken van het kasteel Gloria kwamen zag ik meer mensen en... meer paparazzi... Gloria zou wel trots zijn geweest dat verschillende prinsen en prinsessen hier naar toe gingen om hun ware liefde te ontmoeten. Hoe zouden de andere zijn? En uit welke landen zouden zij komen? Zou ik ooit mijn verliefdheid kwijt raken? De auto stond stil, nadat hij bij de ingang stond. 'Glimlachen' zegt mijn agent snel, waarnaar ik elegant de auto uitstapte en ik glimlachte naar de mensen. Meteen kwam er gejuich uit het publiek en ik zwaaide hoe mijn moeder altijd deed. Beheerst. Ik rechtte mijn rug en liep zo beheerst als een prinsen zou moeten doen. Mijn ouders zullen vast wel kijken. Ik hoorde van een presentator dat ik de eerste was die aankwam. Wauw.. eerste. Ze hadden een kleine rode loper aangebouwd en ik moest voor de paparazzi staan en poseerde voor de camera's. Zodra dat afgelopen was werd ik door iemand van het kasteel begeleid naar mijn kamer. Het werd mij vertelt dat vanavond een welkoms gala er was ter ere van onze aankomst en dat we nu al moesten klaarmaken voor de avond. Ik zag dat mijn spullen er al waren in mijn kamer. 'Zullen we je dan maar klaarmaken' zei mijn dienstmeisje glimlachend. 'Kom maar op' zeg ik speels.

Damian Jake Harrison:
Prins van Australië



Ik keek via mijn tablet naar het nieuws van het rijk Gloria en ik zag al dat er een prinses was aangekomen. Ze kwam van Oostenrijk vandaan. Ik vond Oostenrijk een heel mooi land en dat meisje was zelf ook mooi, maar ik was benieuwd naar de andere meiden. Hoe zouden die zijn? 'Mijn heer, we komen aan bij het kasteel' zegt mijn chauffeur en ik knikte zo dat hij het zag via de spiegel. Ik borg mijn tablet in mijn tas, die werd toch wel naar mijn eigen kamer gebracht en streek mijn pak glad. Ik keek naar de mensen buiten en het zag er allemaal feestelijk eruit. Ze hadden echt hun best erop gedaan. Ik had er wel zin in. Ik hoopte ook dat er een leuk prinses er tussen zou zijn. Ik stapte uit, waarnaar we bij de ingang waren en glimlachte kort naar de mensen. Ik hoorde dat ik de eerste prins was die aankwam, maar dat wist ik al. Ik was benieuwd hoe het ging worden. Sowieso zou ik paardrijden hier. Aangezien het een mooi natuur was en dat zou Iris en Brad hartstikke leuk vinden. Mijn ouders zouden zeker kijken en ik keek kort de camera in die voor Australië stond. Mijn ogen gleden naar een paar andere auto's die aan kwamen rijden op de oprit. Vervolgens liep ik naar de paparazzi toe om wat foto's te laten maken en vervolgens werd ik begeleid naar mijn kamer, zodat ik mezelf kon klaarmaken voor de gala voor de avond. Wat ik al dacht. Mijn spullen stonden in de kamer en mijn personeel ging het uitpakken. Dat was dus de hele show en ook een hele spanning op je schouders. Je moest natuurlijk voor je land vertegenwoordigen. Nu dat dit alles voorbij was, kon je tenminste even ontspannen. Alleen vanavond was het echte werk. Jezelf voorstellen voor de prinsen en prinsessen. Ik keek naar de pak die aan de kast hing en ging me klaar maken voor de avond.

[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 18:52 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

[MT]

---

El Diablo.

Cotrona schreef:
[MT]

---

take me back to the basics and the simple life

Vladimir Gleb Rihanoff
Siberië
Dit was wel eens iets anders dan op staatsbezoek met mijn ouders. Omdat de koning niet meeging, gingen we gelukkig niet met het staatsvliegtuig, maar werden Elena ik door mijn zussen gevlogen in een simpel klein vliegtuigje. Ik voelde me altijd zo opgelaten in de grote private jet. Het gaf wel status, maar ik was geen leider, dus ik verdiende zo'n teken ook niet. Ik had zelf al mijn showuniform aan, dat hoorde zo bij aankomst in een ander land, dus ik hoefde me straks niet om te kleden. Elena had een rood jurkje aan en haar haren hingen los over haar rug. Dat waren haar traditionele kleren, al hadden we het haarstukje thuis gelaten. Toen we eenmaal op de grond stonden had ik al wel besloten dat ik het meisje voor het stuk van het vliegtuig naar de auto zou dragen, gewoon voor de snelheid en veiligheid. Als het hier al manisch zou zijn, zou ik haar straks ook dragen. Ze was namelijk zeker niet veel paparazzi gewent, en ik wilde niet dat ze bang zou worden ofzo, of dat er rare dingen zouden gebeuren. Zo kwam het ook dat ik zelf uitstapte, en haast verblind werd door de flitsen, voor ik het meisje uit het vliegtuigje tilde. Ik sprak haar nog zacht toe dat ze nu haar tantes gedag moest zeggen. Ik gaf mijn zussen allebei een warm knikje, fysieke affectie was ongehoord in het openbaar en gebeurde dus ook niet. Het kleine meisje zwaaide vrolijk, waarop de dames wel terug zwaaide. We stapten al snel in een luxe auto, die ik nog nooit had gezien. Thuis reden we in de zomer in een GAZ 13 Chaika en in de winter in een UAZ Hunter. Terwijl we reden keek de kleuter haar ogen helemaal uit. Het was hier compleet anders dan thuis. Zoizo was het vrij warm, zo warm dat alleen de warmste zomerdagen misschien in de buurt kwamen, en het had hele andere bebouwing en begroeiing. Ze bleef wat tegen me praten, over alles wat ze zag, en ik probeerde haar wat dingen uit te leggen. De autorit duurde alleen niet zo lang, en al gauw was het tijd om uit te stappen. "Lachen liefje" zei ik zacht, voor ik uitstapte en haar uit de auto hielp. Weer werd ik compleet verblind door de flitsen, en het meisje duidelijk ook, omdat ze haar armpje voor haar gezicht hield. Haar andere handje had ik vast. "Kunnen jullie alsjeblieft stoppen met flitsen?" Mijn accent was dik in het Engels, en ik klonk daarom waarschijnlijk humeurig, maar het werkte, en dat was mooi. Het volk werd nogsteeds gek om ons heen, maar dat was Elena, die thuis ook meeging naar de parades, wel gewend. Zo liepen we dus door, ik netjes in pas, als in een parade, en zij vrolijk zwaaiend, naar het kasteel, waar het meisje helemaal stil van werd toen ze het zag. Ik tilde haar dus maar weer op en legde haar met toch wel een klein stiekem glimlachje uit dat we daar de komende tijd zouden verblijven. We liepen door de deuren en werden van daar begeleid naar onze kamer. Thuis hadden we vrij weinig personeel, meer was ook niet nodig, en nu stonden er al meer in de kamer, dan in ons hele huis. "Ik pak zelf wel uit. Kunnen jullie me zeggen waar mijn honden zijn?" zei ik tegen een van de jongens die er rondliep, toen ik mijn dochtertje had neergezet. "Beneden in de kennels. We kunnen ze naar boven brengen als u wil." Ik schudde mijn hoofd. Dat mijn kamermeisje en haar collega's aan de dieren konden betekende niet dat iedereen het kon. "Ik doe het zelf wel." zei ik, voor de laatste de deur achter zich dicht trok en ik gezellig nog wat tijd had met mijn meisje voor ik ons klaar moest maken voor het galadiner.

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 21:15 ]

---

Bowties were never Cooler

MT (:

---

Little do you know

Nadat de prive jet was geland keek ik nog even naar Carlos. Hij was al sinds mijn 13e een soort hulpje voor me, ook al behandelde ik hem niet zo. Ondanks de 5 jaar verschil tussen ons was hij namelijk ook een van mijn beste vrienden. ''Ready?'' zei hij en hij keek van het raam naar mij. Ik kijk nog snel in een spiegel en haal een hand door mijn zwarte haar. Nog geen week geleden had het een lichtblonde kleur, maar de familie vond het een goed idee om 'natuurlijk' te gaan. Goed dan.. Ik krijg er nog wel tijd voor hier. ''Zeker, let's go.'' zei ik met een grijns en ook hij moest nog even grijnzen waarna hij opstond. Hij en een paar anderen van het 'personeel' lopen achter mij aan en ik draai me nog snel om als ik bij de deur sta. ''Let's break some hearts.'' grijnsde ik en Carlos moest even lachen. Oké, ik meende het niet. Niet echt. Ik bedoel maar, het kan gebeuren maar het is nou niet echt het doel hier eh? Ik opende de deur en werd gelijk verwelkomd door de vele flitsen van de paparazzi. Een klein lachje rolt over mijn lippen en ik trek nog snel mijn jasje recht voor ik de kleine trap afloop. Ik laat wat foto's maken met mijn bekende grijns nog altijd present, waarna ik langzaam richting de peperdure auto's begin te lopen.
''Altijd zo goed voor de paparazzi...'' lacht Carlos als we zitten en de chauffeur begint met rijden. ''Je kent me... Ik ben altijd zo gul.'' zeg ik grijnzend en hij schud zijn hoofd. Ik werp een blik uit het raam en knik goedkeurend. Niet slecht.. Hier en daar leek het op Spanje, maar het was nog steeds vrij indrukwekkend. Na een tijdje parkeert de chauffeur bij een groot kasteel en ik grijns licht. Het was mooi. Niet beter dan Spanje, maar zeker niet slecht. Als ik uitstap zie ik al snel de paparazzi en de andere gasten. Weer sta ik stil zodat ze hun ding kunnen doen en zwaai kort, waarna ik met 'mijn mensen' het kasteel in loop. Ik loop naast Carlos naar mijn kamer, een paar van mijn personeelsleden volgen natuurlijk. Ik draai me kort om en kijk naar het groepje. ''Javiero, kan je Harley en Chico halen?'' vraag ik aan een van hen en hij knikt. ''Natuurlijk.'' zegt hij en hij draait zich om om richting de kennels te lopen. ''Dankje!'' roep ik hem nog na voor ik verder loop. Na een paar minuten lopen komen we aan bij mijn kamer en ik kijk naar de rest. ''Het lukt vanaf hier wel hoor.. Go relax a bit... Ik zie jullie vanavond wel, oké?'' zeg ik en ze knikken glimlachend voor ze ook vertrekken. Begrijp me niet verkeerd. Ze zijn geen vervelend gezelschap, maar na zo'n lange reis wil je ook wel een beetje tijd voor jezelf. Ik loop de kamer in en knik wederom goedkeurend. Zeker niet slecht.. De deur sluit ik achter me en ik laat mezelf op het bed vallen. Ik had nog tijd zat, niks om je druk over te maken.

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 18:13 ]

---

El Diablo.

Helena Windsor van Savoye

22 ~ Kroonprinses van Italië

---

Zodra het privé vliegtuig de grond van het koninkrijk Gloria raakt, lijkt er weer leven in het vliegtuig te komen. Rustig kijk ik om mij heen. Zodra wij het vliegtuig kunnen verlaten, doe ik dat ook. Izebel volgt mij op de voet, ze is dan ook mijn dienstmeisje hoewel ze voor mij meer is dan mijn dienstmeisje. Ze is eerder een soort zus en dat weet ze gelukkig ook. Mijn jurk heb ik al eerder gefatsoeneerd zodat ik netjes het vliegtuig kan verlaten en alleen een glimlach op mijn gezicht hoef te laten verschijnen. Buiten het vliegtuig word ik begroet door de flitsen van de camera's van de paparazzi dus verschijnt mijn liefste glimlach op mijn gezicht totdat wij bij de auto zijn. Dan ga ik snel in de auto zitten zoals mij geleerd is en de reis naar het paleis is begonnen. Ik draai mij naar Izebel toe "Waar is Tecla eigenlijk?'' vraag ik aan haar. "Die is ook onderweg naar het paleis of ze is er al", luidt het antwoord. Dus in het paleis kan ik haar opzoeken en weer knuffelen. Mijn kat is immers als een soort kindje voor mij. De hele weg naar het paleis staan er mensen aan de kant van de weg dus ik blijf zwaaien en ook glimlachen. Wie weet hoe lang die mensen daar staan dus het minste wat ik kan doen is zwaaien en glimlachen. Het landschap is mooi, het verschilt van Italië maar dat verbaast mij niet. Bij de ingang van het paleis, waar de auto stopt, staat nog meer volk en paparazzi. Na het uitstappen sta ik iets van een minuut stil om de paparazzi goede foto's te laten nemen. Dan loop ik naar het paleis toen en ga uiteindelijk naar binnen. Eenmaal op mijn kamer informeer ik bij de mensen in mijn kamer waar mijn kat is. In de kennels krijg ik te horen. Waarschijnlijk zijn het bediendes die in mijn kamer staan. Dus de eerste plek waar ik heen ga, is de kennels.

---

Physics is awesome

---

Afscheid nemen, het geen waar ik al zolang ik het weet het slechtste in ben. Wanneer zie je elkaar weer? De kans dat er in de tussentijd iets gebeurt is ook groot... mijn onzekerheid werkt hiermee ook niet in echt mee; zullen ze mij missen zoals ik hen ga missen?
Mijn moeder omhelst me stevig, waarna mijn broer en zussen volgen; mijn vader omhelst me als laatst.
"We gaan je missen kleine meid" glimlacht mijn broer waterig.
"Hopelijk is het lot met je" zegt mijn zus met een bemoedigend knijpje in mijn schouder. Een glimlach siert mijn lippen, maar die word al snel gevolgd door tranen.
"Niet huilen Lou" mijn vader omhelst me snel "Het komt goed, ga nu maar" hij glimlacht naar me waarna hij me een zetje richting mijn lift naar het vliegtuig geeft.
"Ga, voor je je weer bedenkt" lacht mijn zus Ena. Ja, ik was inmiddels al twee keer van gedachten veranderd. Eerst was ik helemaal enthausiast, maar toen ging het inzinken dat ik heel lang zonder mijn familie zou moeten leven, omringd door vreemden. Al snel had ik besloten niet meer te gaan, maar toen hebben mijn zussen me over gehaald om toch te gaan...

Na een lange reis kom ik aan bij het kasteel. Het is hier prachtig, alles is versiert en er klinkt veel gezelligheid om mij heen. Naast mij lopen twee grote mannen, bodyguards, die de mensen een beetje van me af houden zodat ik rustig het kasteel binnen kan stappen en naar de zaal kan lopen.
Een lach siert mijn lippen, automatisme, geen echte glimlach maar een lach om niemand te laten denken dat ik een bitter meisje ben. Ik ben vrolijk, al voel ik me nu even niet op me gemak. Dit soort situaties zijn gelukkig niet nieuw voor mij, maar ik heb er nog steeds niet aan kunnen wennen...
Eenmaal binnen kijk ik om me heen, ik zie door de enorme hoeveelheid mensen niet meer wie nou hetzelfde lot met mij deelt en wie niet..

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 20:39 ]

---

Little do you know

Vladimir Gleb Rihanoff
Siberië
Voor nu had ik het meisje een simpele korte broek en t-shirtje aangetrokken, en had zelf mijn jasje en laklaarzen uitgedaan. Sabel en alles had ik thuis gelaten. Dat was nu, zelfs voor het gala, niet nodig. Ik wilde eigenlijk de rest ook uitpakken, maar het meisje had duidelijk andere ideeën, en gezien ik moeite had om nee tegen haar te zeggen, had ik al snel gympen aangeschoten, en haar ook schoenen aangedaan, en waren we naar de kennels gelopen. Ik miste de drie honden ook, maar zij was echt verzot op de beesten. Ze hobbelde vrolijk voor me uit, zo snel dat ik zelfs moeite had om haar op een normale snelheid bij te houden. Ik wilde mijn status wat ophouden, maar toen ik merkte dat er hier geen enkele paparazzi was, of een ander persoon, rende ik vrolijk met haar mee naar de kennels. Daar was het niet moeilijk om Pasha, Sasha, en Misha te vinden, gezien het drie grote Siberische Huskies waren met een dikke vacht. Ik opende de hokken, en direct stormden de dieren op het kleine meisje af. In het begin was ik bang geweest dat ze haar omver zouden stormen, maar zoals altijd stopten ze net op tijd en deden ze heel lief tegen haar. Straks zou ik ze wel meenemen naar de kamer, als dat mocht, maar nu viel mijn oog eigenlijk eerder op een bekend gezicht wat hier ook stond. "Yelena?" Door mijn accent had ik een enorme moeite om haar naam correct uit te spreken, vooral omdat zowel mijn echtgenote als mijn dochter die officiële naam droegen. Intussen hoorde ik mijn kleine Yelena kirren van vrolijkheid, door de honden waarschijnlijk. "Lang niet gezien." Mijn accent was zwaar, maar het lukte me om Italiaans te spreken. Dat ging vreemd genoeg nog altijd makkelijker dan Engels, waarin ik echt soms niet te verstaan was. Pasha kwam intussen naar me toe en ik kroelde over zijn kop en achter zijn oor. Hij was een schatje en altijd aan mijn zijde, zelfs als de andere twee dat niet waren.

---

Bowties were never Cooler

Helena Windsor van Savoye

22 ~ Kroonprinses van Italië

---

"Izebel, ik ga Tecla ophalen", zeg ik tegen haar. Ze knikt en loopt naar de koffers die blijkbaar al naar de kamer zijn gebracht. Met een paar snelle bewegingen liggen mijn hakken op de grond en nu ben ik op zoek naar een paar ballerina's. Hakken zijn mooi om te dragen, maar soms een kwelling voor je voeten. Izebel kijkt even naar mijn blote voeten voordat ze verder zoekt in de koffers en lijkt te vinden wat ze zoekt. "Aangezien wij niet meer thuis zijn, hier een paar ballerina's die bij je jurk passen", zachtjes lach ik om haar opmerking. Thuis loop ik het liefst zoveel mogelijk op blote voeten en ik denk niet dat het hier gepast is om dat te doen. Uit haar uitgestoken hand pak ik de ballerina's, nadat ik ze aan heb getrokken, loop ik naar de deur van de kamer. Izebel schudt lachend haar hoofd en gaat verder waar ze mee bezig was. Ik glip door de deur en ga op zoek naar de kennels. Na twee bediendes het te hebben gevraagd, ben ik op de goede weg. Mijn voeten bewegen zich sneller en mijn zachte lach vult de gang. Uiteindelijk kom ik bij de kennels aan en dan is het even zoeken naar waar Tecla is. Als ze maar niet is ontsnapt en is geschrokken van een van de honden hier. Wat ik wel kan begrijpen, Siberische Huskies zijn mooie dieren en ook aardig groot. Aangezien Tecla als kat zijnde een stuk kleiner is dan hen, kan ik begrijpen dat ze van hen is geschrokken. Toch vind ik haar en ik haal haar uit de mand waar ik haar zelf heb in gestopt.

Dan hoor ik snelle voetstappen en ik zie een klein meisje. Een bekende gestalte opent de hokken van de Siberische Huskies en de honden lijken eruit te vliegen. Daardoor komt Tecla bij mij staan, waarna ik haar op til en ik hoor daarna, "Yelena?". Mijn ogen hebben mij niet bedrogen toen ik dacht een bekende gestalte te zien. Het is Gleb, ik had kunnen weten dat hij er ook zo zijn. Wie anders zou er drie Huskies mee nemen, Siberische nog wel. "Lang niet gezien", hoor ik hem zeggen. Zijn accent is nog even mooi. "Inderdaad, lang niet gezien", zeg ik tegen hem terwijl ik naar hem toe loop. Een van de honden zit dichtbij hem en lijkt van zijn aandacht te genieten.

[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 22:38 ]

---

Physics is awesome

---

Thuis had ik al afscheid genomen van mijn ouders, maar het deed me weinig. Ik zou een lange tijd weg zijn maar veel moeite heb ik er niet mee. Mijn ouders hadden een gelijke reactie, ik zou terugkeren met een meid waarmee ik zou trouwen zodat we samen de troon konden treden.
Het leek hen alleen maar geweldig om te zien dat ik ook een vaste relatie kan hebben, niet dat ik er veel zin in heb...
Mijn plan; er zo lang mogelijk over doen om die 'droomvrouw' te vinden en in de tussentijd gewoon genieten van de vrijheid die ik nog heb.

Een speelse grijns siert mijn lippen als ik de auto uit stap en het kasteel binnen loop met een Bodyguard naast me, het geweldige gevoel van gewild zijn overspoelt me wanneer de paparazzi verschijnt evenals de hordes dames die maar al te graag een glimps proberen op te vangen van mijn aanwezigheid. Het is een heerlijk gevoel, eerlijk waar. Elke knappe meid binnen mijn zicht krijgt een knipoog toe gegeven nog voor ik het verdwijn in één van de gangen van het kasteel. Even de rust opzoeken en het Kasteel verkennen.
Ik loop de gang door naar het einde, er zijn niet echt interessante kamers aan mijn zijde dus neem ik de deur naar buiten, de enorme tuinen zijn symmetrisch ingedeeld zoals vrijwel elke kasteeltuin. Ik vind het nog altijd wonderbaarlijk hoe die mensen het voor elkaar krijgen...Een zucht rolt over mijn lippen waarna ik neer plof op een bankje midden in de tuin, een beetje rust aan mijn hoofd kan geen kwaad doen neem ik aan. Met deze Jet Lag kan ik dat ook wel gebruiken..

---

Little do you know

Isabella Elizabeth Clark:
23 - Kroonprinses van Oostenrijk

Glimlachend zag ik Ru -mijn wolf- binnen komen lopen in mijn kamer en de personeelsjongen die mijn wolf verzorgde. 'Hey, jongen' knielde ik meteen voor hem neer en aaide hem over zijn kop. 'Heb je mij gemist?' vroeg ik glimlachend en meteen blafte Ru, waardoor ik ging lachen. 'Mevrouw, wilt u nog dat we iets anders voor u doen?' vroeg mijn kleedster. Ik stond op en keek de jonge meid aan. 'Nee, dank je wel. Jullie kunnen gaan' zeg ik beleefd tegen mijn personeel, vervolgens liepen ze mijn kamer uit. Ru kwispelde en keek me schuin aan. 'Precies, wat ik dacht. Laten we naar buiten gaan. Kijken hoe de tuinen er aan toe zijn' zeg ik lachend en liep met Ru naar de tuinen. Ik keek met grote ogen naar de tuinen. Het was prachtig. Ik hield altijd van de natuur en ik was graag buiten. Ik zag Ru's reactie en hij rende meteen als de dolle rond. Ik lachte naar hem. Hij was de enigste die me zo kon laten lachen. Meteen liep hij naar me toe en wachtte geduldig totdat ik begon te lopen. Wat ik ook deed. Je kon zien dat ze hun tuinen goed onderhouden. Het was een kleine land, maar je zag dat ze van hun land hielden. Ik was al helemaal klaar voor de gala voor de avond, maar ik wilde nog even vrij zijn voordat ik mijn verplichtingen moest doen. Ik moest hem vergeten. Mijn ware liefde die in mijn land was. Ik moest me erbij neerleggen, maar dat kon ik niet. Een zucht verliet mijn lippen. Ik ontwaakte weer uit mijn gedachtes en keek rond om mij heen. Vervolgens viel mijn oog op een jongen die op het bankje zat. Aan zijn pak te zien was hij een prins. De eerste prins die ik tot nu toe zag. Twijfelend dacht ik na. Moest ik hem storen?? Aan hem kon je zien dat hij even rust wilde. Ik liet hem maar en keek naar Ru, die met het gras speelde. Rust was op dit moment inderdaad welkom.

(Dit is aan Tobias)

---

One Who Travels A Higher Path.

---

Mijn ogen richtte zich op niet zo veel dingen, ik staarde simpel voor me uit. Kijkend naar niets dacht ik aan het feit dat ik over een tijdje geen vrijheid meer zal hebben. Ik zal niet meer naar meiden 'mogen' kijken, want straks word ze jaloers. Wat nou als het een bitch is? Wat nou als mijn ware er niet tussen zit..? Dan heb ik nog langer vrijheid... maar dan kom ik thuis om mijn ouders een teleurstelling te geven. Ze waren zo trots toen ik weg ging, toen ik me inschreef voor dit. Mijn ouders kan ik niet teleurstellen, ik ben hun enige zoon.. hun enige kind.

Mijn gepieker word verstoord door het geluid van voetstappen gevolgd door geluid van een hond ofzo dat door de tuinen vliegt. Al snel valt mijn blik op een jongedame; ze is knap en ze lijkt wat mysterieus. Meteen slaat mijn hele mood om bij het zien van gezelschap, ik verander weer in de kille, arrogantie die ik altijd al ben geweest. Rustig sta ik op en loop naar haar toe. Ik wil meer weten van deze dame.
"Goedemiddag, mooie jongedame" zeg ik dan tegen haar wanneer ik in haar zichtsbeeld verschijn, een speelse grijns siert mijn lippen. Let the games begin.
"Ik neem aan dat jij één van de prinsessen bent? Aangezien je te knap bent voor het personeel" zeg ik dan tegen haar met een scheve grijns.

---

Little do you know

Een stem haalde me weer uit mijn gedachtes, zoals altijd. Ik keek de jongeman aan, die net zojuist op het bankje zat. Mijn eerste conclusie was al meteen dat hij knap was en voor me stond met een scheve grijns. Zodra zijn woorden binnen waren in mijn oren, kon ik alleen maar terleurstelling voelen. Zo'n knappe jongen die zo'n ' macho' was. En het was ook note bene een prins. Zijn hele houding deed eraan mee, zijn speelse grijns daarnet en zijn woorden matchen perfect met het plaatje. Ik kende zo'n soort type's wel. Ik moest er ook aangeloven. Vroeger vond ik ook zo'n jongen leuk. En uiteindelijk brak hij mijn hart. Omdat ik natuurlijk niet goed genoeg was en ging naar een ande om daar zijn versiertrucs toe te passen. In Oostenrijk had je zulke jongens wel, maar ik denk wel dat er meerdere jongens waren ook in andere landen. Ik vond het zo zonde. Dus zulke jongens kon ik al van verte al zien aankomen, omdat ik wist hoe ze het deden. Met een mooie openingszin konden ze elk meisje wel inpakken, maar nu ging dat niet gebeuren. Ik schilde mijn gevoelens af, wat ik altijd deed zodat ik niet gekwets kon worden. 'Ja' zei ik enkel op zijn vraag dat ik één van de prinsessen was. ' Is dat je openingszin waarneer je een meisje tegenkomt?' Vroeg ik bits tegen hem. 'Ik moet eerlijk bekennen dat ik betere heb gehoord' zei ik vervolgens na waarheid. Zulke jongens wilden alleen maar harten breken en vooral sex. Dat was alles voor ze. ik zou nooit met zo'n jongen willen. Ze wilden alleen maar beter van worden. 'En dat noemt zich een prins' zei ik afkeurend en Ru gromde zacht. ' Rustig maar jongen' zeg ik zachtjes en teder tegen Ru. Ik werp nog een blik naar de jongeman voor me en liep vervolgens verder in de tuinen met Ru. Kom alsjeblieft niet achter mij aan.

Kom wel achter haar aan. ^^

---

One Who Travels A Higher Path.

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Ik was verre van een prater, dat wist Helena ook, maar toch kon een klein babbeltje er met haar meestal wel vanaf. Ze kwam naar me toe, met haar prachtige kat in haar armen, terwijl Pasha genoot van mijn aandacht. De hond was velen malen groter dan de kat, maar minimaal even tam, al dan niet tammer. Ik nam er veel trots in dat zowel mijn paarden als mijn honden enorm goed afgericht waren. Ze waren even goed getraind als een soldaat uit het moederland, en dat was een van de grootste trotsen van ons land: Het leger. Het was dan ook niet vreemd dat iedereen van mijn familie in het leger zat. Dat mijn broertje afstand had gedaan van de troonsopvolging om bij de KGB, de geheime dienst, te gaan, was de kers op de taart. Hij was de trots van de familie, want daar kwam je niet zomaar, zeker niet als jochie uit Siberië, en een titel hielp niet. Ik schonk de prinses uit Italië een kleine glimlach en aaide zacht over haar haren. "Bella come ampe" Ik wist dat ik iets fout zei, maar niet dat ik haar vertelde dat ze prachtig was als bezemen, in plaats van prachtig als altijd. Mijn Italiaans had wat gebreken, maar het was beter verstaanbaar dan mijn Engels, door mijn accent. Daarbij had ik altijd het gevoel dat ze het fijner vond als ik Italiaans sprak dan Engels, en ik was netjes opgevoed, dus ik hield de voorkeuren van mensen, zeker dames, in de gaten. Mijn ogen schoten even naar Elena met Sasha en Misha, maar ze waren enorm lief bezig. Weer een gevalletje goed opgevoed, want ik kende genoeg huskies, zeker slededieren, die alleen maar voor karren en op het erf liepen als een roedel, die dit zeker niet zo lief deden. "Wil je thee drinken?" Thee was een dingetje in mijn cutuur. Door de kou dronk iedereen het altijd, was het een teken van gastvrijheid en goede wil, een standaard iets na een maaltijd, of na een dag werken, en werd er zelfs in het leger tijd gemaakt voor theetijd. Vaak dronken we het met citroen, en in de winter met een klontje suiker tussen onze tanden, maar sterk met wat room of melk was ook al prima. Het was voor mij ook niets anders dan normaal om het aan haar te vragen. Ik had vast een doosje thee op mijn kamer, en anders was er hier vast een keuken. We zouden ons straks wel klaar moeten maken voor het diner, maar een kop thee kon er zeker wel tussendoor.

---

Bowties were never Cooler