Ik ben er KLAAR mee. Toen jij het contact met oma verbrak, mama, zei ik dat ik dat nooit zou kunnen doen. Dat ik altijd bij je in de buurt zou blijven en dat ik nog wel een tijdje thuis zou wonen. Dat was nog geen half jaar geleden. Maar nu heb ik er genoeg van, ik merk heus wel die blikken die je naar me toe werpt als ik per ongeluk tegen iets aan stoot. Het spijt me, mijn coördinatie is gewoon slecht, ik kan er niks aan doen! Ik hoor je wel geïrriteerd zuchten als ik 'je weer eens in de weg loop'. Ik moet over 10 minuten naar school en ik moet nog alles doen in de badkamer omdat ik jou de ruimte wil geven. Ik kan niet nog langer wachten tot je klaar bent. Dacht je dat het mij niet op zou vallen dat je sinds een jaar ineens nauwelijks meer wilt knuffelen? Je hebt het warm zeg je, of je hebt even ruimte nodig zeg je. Tuurlijk, maar dat geld dus blijkbaar voor het hele jaar?
Je bent niet meer trots op me, ik weet wel dat je dat aan papa hebt verteld. Misschien niet met dezelfde woorden, maar ik zag aan papa's blik dat wat het ook was dat je zei, het niet positief en gerechtvaardigd was. Papa zei het niet met zo veel woorden - voor jouw privacy - maar hij vertelde wel dat je dingen over me zei. En ik weet verdomme niet eens wat ik heb misdaan! Als ik er wat over zeg, antwoord je schijnheilig dat dit onzin is en dat je helemaal niet zo kijkt. Oké, prima. Maar ik vertik het om nog langer op eieren te lopen. Ik heb zitten janken als hel de afgelopen dagen, maar nu is het genoeg. Ik ga voorlopig bij papa wonen, bekijk het maar. Liefde maakt mij gelukkig. Maar wat als liefde dat niet meer kan? Dan maak ik mezelf gelukkig.
Ledecky
