Goh, op m'n 16/17 kwam ik erachter dat ik niet zozeer op geslacht val maar op persoonlijkheid, maar daar is bij ons thuis nooit een issue over geweest. Ik ben dan ook nooit 'uit de kast' hoeven te komen, aangezien het nooit een geheim of iets was bij ons thuis. Daar is al van kleins af aan heel openlijk over gepraat, waardoor ik me er nooit voor heb geschaamd. En tja, mijn ouders hadden het al veel eerder door dan ik, dat ik dus bi ben, dus ja, echt vertellen vertellen moest ik ook niet toen ik m'n eerste crush op een meisje kreeg 
M'n vriend heb ik het direct verteld toen we samen waren en dan van: 'misschien handig om te weten, maar ik ben dus bi.' Gewoon heel out of the blue en erg to the point. Ik vond het gewoon belangrijk dat hij dat van het begin wist, omdat het toch een deel van mij is en tja, subtiel over dat onderwerp beginnen is nu ook niet mijn ding en voor mij was het dan ook gewoon van 'te nemen of te laten'. Ook gewoon door hoe ik daarin ben opgevoed.
Verder heb ik niet echt de nood om het aan de hele wereld te vertellen, uitzonderingen daar gelaten. Komt het ter sprake, komt het ter sprake, maar om nu direct te zeggen tegen mensen van: 'Yo mensen, ik ben bi., dat je het even weet...' Nee dat heb ik niet. Mijn schoonfamilie en dan vooral m'n schoonvader en de vriendjes (Afin, die twee gasten zijn er ook al 25 en 27 dus de 'jes' kan er wel af gehaald worden:'D) van twee van m'n schoonzusjes 'geinen' er veel mee als het gespreksonderwerp 'trio' wordt aangesneden, aangezien alle vrouwen in kwestie er een enorme afkeer van hebben en ik als enige zoiets heb van, jah, als ik in het midden mag, waarom niet. Maar goed, zij weten het ook al jaren, het kwam es tijdens het avondeten ter sprake, nu jaren geleden inmiddels. Ze hadden het over bi zijn, en toen zei ik gewoon van: 'Ja wat is daar mis mee? Ik ben het ook.' Het eerste uur doodse stilte natuurlijk en echt van 'wat zeg jij nu?' Maar daarna hebben we er gewoon over gepraat en accepteren ze het ook gewoon. Ze doen niet raar of (ver)oordelen me. Natuurlijk, de geintjes daargelaten, maar daar kan ik zelf altijd goed mee lachen door de reacties van anderen :'D
Bij het nieuwste lief van m'n schoonzus heb ik me wel doodgelachen toen hij sjuust samen zat met haar, aangezien we allemaal wisten dat ik bi ben, behalve hij . Dat gezicht was onbetaalbaar toen hij voor het eerst over een trio begon (wat volgens mij ook een obsessie is voor hem ofzo, maar dat daargelaten :'D) tegen m'n vriend, verwachtend dat ik hetzelfde zou reageren als m'n schoonzus. Zo heel overdreven 'iew' en half panisch. Hij bekeek me alsof ik van een andere planeet kwam toen ik zei van: wat moet ik met een trio? Als er een meisje bij komt is die wel voor mij en kan hij (m'n vriend dus) op de bank slapen. Die vroeg of ik nu serieus was of een grap maakte... toen haakte m'n vriend er zo geniaal op in van: hoogstwaarschijnlijk wordt ik nog het huis uitgesjot ook. Met de vermelding dat ik dus echt bi ben.
Ik ben zelf iemand van de directe aanpak, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders... Wat je misschien ook kan doen is in plaats het woord 'bi' of 'biseksueel' in de mond te nemen, gewoon te zeggen dat je op iemands persoonlijkheid valt en niet op geslacht. Of nouja, zoiets. Misschien dat ze het dan al iets beter opvatten... Ik ken je ouders natuurlijk niet, maar uiteindelijk, als jij er de nood aan hebt dat zij het moeten weten, vertel het gewoon, maar goed. Ik heb misschien wel makkelijk praten aangezien ik gewoon niet beter weet en het nooit 'lastig' heb gehad ermee...
In ieder geval heel veel suc7 ermee 
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
