[MSV] A Bloody Hell (16+): Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 1:31 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Jason Clinton Hunt • Werewolf

      Nauwlettend hield Jason het meisje in de gaten. Het enige wat hij opmerkte was dat ze af en toe naar zijn natte blouse keek — iets wat een goed gegeven was. Ze werd afgeleid. Toch had ze de revolver nog steeds op zijn hoofd gericht. Ze was geen milimeter verschoven. Naast het feit dat ze een revolver op zijn gezicht had gericht, was de stilte ook afschuwelijk. Ze beantwoordde zijn vragen niet en dat irriteerde hem behoorlijk.

      Uiteindelijk besloot ze toch te praten en bij het horen van haar woorden voelde hij zich boos worden. Met de volle maan moest hij uitkijken. Één verkeerde emotie en hij was in staat zijn beste vriend te vermoorden, laat staan wat hij met dit meisje zou doen. Meestal wanneer mensen erachter kwamen wat hij was stapten ze meteen uit zijn leven. Niemand nam de moeite om met hem te praten, om het tenminste te begrijpen. Het was iets frustrerends, maar ook iets waar hij mee moest leren leven.

      “Natuurlijk geloof je me niet,” zei hij, grijnzend. “Je zal het ook nooit begrijpen.” En met die woorden sprong hij op haar af. In menselijke gedaante, weliswaar, aangezien hij wist dat de meeste jagers zich extra bedreigd zouden voelen wanneer hij in een volle weerwolf veranderde. Hij omklemde het meisje in zijn armen toen ze vielen. Normaal gezien kon hij gemakkelijk op zijn voeten neerkomen maar nu was hij even afgeleid. Jason ving het meeste van de klap op met zijn rug maar door de adrenaline voelde hij bijna geen pijn. Het was nu of nooit. Meteen rolde hij bovenop haar en pinde haar armen boven haar hoofd.

      Hij liet zijn klauwen iets groeien, zodat deze in haar polsen prikken wanneer ze probeerde te ontsnappen. Druppels water uit zijn natte haar vielen op haar armen en met een donkere blik op zijn gezicht keek hij haar aan. Het plan was niet echt doordacht geweest aangezien hij nu niet wist hoe hij weg moest komen.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 22:23 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

      Haar ogen vlamden van woede. Ze voelde meteen dat ze muurvast zat. Hij woog bijna twee keer zoveel als zij, en ze voelde iets prikken in haar polsen. De druppels die op haar armen vielen waren koud. Haar revolver was enkele meters verderop beland, maar ze had haar messen nog. Het gezicht van de weerwolf keek even kwaad terug.
      De klap van de val was nog meegevallen. Ze wist niet of het zijn bedoeling was dat hij onderaan geland was, maar veel aandacht besteedde ze er niet aan. Het was weer even doodstil, geen van beiden zij iets of bewoog. Dan glimlachte ze.
      "Weet je dat meisjes zoals ik meestal in deze positie belanden?" vroeg ze met een bepaalde spot in haar stem. De weerwolf knipperde, maar ze gaf hem de kans niet om op haar retorische vraag te antwoorden. Hoewel haar handen en bovenlichaam onbeweegbaar waren, hadden haar benen best veel vrijheid. Ze trok haar knie op en raakte hem net op een heel gevoelige plaats.
      De weerwolf kreunde en rolde van haar af, waarna zij onmiddellijk recht sprong en haar mes trok. Ze bleef hem aankijken terwijl ze naar haar revolver stapte en deze opraapte. Ze keek toe hoe de pijn bij hem overging en hoe de woede het overnam. Ze hoorde zijn botten kraken en zag hoe de weerwolf onder zijn huid vervormde. En dan stopte het.
      "Fucking dickass," mompelde ze, terwijl ze de revolver weer op de jongen richtte. Toch klonk er ergens een lichte bewondering door; zelfbeheersing was altijd een pluspunt bij haar. Dat nam niet weg dat ze niet kwaad was om haar lichtelijk bloedende polsen.

[ bericht aangepast op 30 aug 2015 - 0:43 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Hij glipte de straat in terwijl hij de man verward achter zich liet. Hij was best trots op zijn beheerste reactie, aangezien hij normaal met plezier de confrontatie zou aangaan. Maar op een feestdag met een volle maan had hij belangrijkere dingen aan zijn hoofd. Met een zucht pijnigde hij zijn hersens, om eerlijk te zijn had hij geen idee waar hij was. Radeloos keek hij om zich heen, zijn oog viel op een groepje mensen dat hem schuin kruiste. Hij grijnsde breed en stapte hen subtiel achterna. Even later werd zijn geduld beloond: De club Bar Nine doemde op in de donkere nacht. Met nogal gehaaste passen liep hij richting de deur, die plotseling open ging. Hij wierp zich zo snel mogelijk tegen de dichtstbijzijnde muur en werd één met zijn omgeving, een ander handig trucje dat hij geleerd had. Een donkere gestalte liep snel de club uit en begon te rennen naar het bos. Cain's ene wenkbrauw schoot omhoog. "Dus het is al begonnen?" vroeg hij iets wat verbaasd tegen zichzelf. Boos staarde hij voor zich uit terwijl hij nadacht over zijn slechte timing. Zijn concentratie werd snel hersteld toen een tweede gestalte de deur opende en de eerste achterna liep, ook zij loste op in de donkere nacht. Cain's tweede wenkbrauw schoot omhoog. Verward probeerde hij een verband te leggen tussen de twee mensen -als ze tenminste allebei mensen waren...- zijn ogen flikkerden op bij die gedachte, en bliksemsnel zette hij de achtervolging in. Hij liep tussen de dichtbegroeide bomen en zag al snel de donkere gestalte voor zich. Toen deze na een paar honderd meter stopte en soepel in een boom sprong, verschool Cain zich achter een omgevallen stronk. Zijn hand greep onbewust naar zijn leren riem met werpmessen, die hij altijd bij zich had, maar besloot deze nog even op te bergen. Aandachtig luisterde hij naar de confrontatie tussen de Weerwolf en -wat bleek uit het gesprek- een vrouwelijke Jager.

---

• Oh my lord •

Jason Clinton Hunt • Werewolf

      Net op het moment dat hij haar vraag wilde beantwoorden, klapte hij voorover van de pijn. “Bitch,” siste hij, terwijl hij van haar afrolde. De adrenaline won het echter van zijn pijn en binnen een paar seconden stond hij weer op zijn voeten, in precies dezelfde situatie als net. Het enige verschil was dat het meisje behoorlijk pissed was en Jason zich agressiever voelde dan ooit. Het kraken van zijn botten deed pijn, meer pijn dan net, aangezien het nu ongewild was.

      Zijn wil nam de verandering over en meteen stopte de pijn, zodat zijn botten terug vervormde. Het meisje had haar revolver weer op hem gericht, echter was zijn aandacht nu ergens anders. Er was hem iets opgevallen toen hij –bijna– was veranderd. Zijn reukvermogen was beter dan die van een normaal mens en hij gebruikte het zintuig dan ook vaak voor een jacht, maar naast dieren, en parfum van het meisje voor hem, rook hij nog iets anders. Er was iemand in de buurt – en dat voorspelde niet veel goeds.

      Haar woorden maakten hem op slag weer boos maar hij verloor zijn beheersing niet. “Wil je tenminste niet de naam weten van het monster dat je vermoord?” Er lag behoorlijk wat sarcasme op het woord ‘monster’. Voor een luttele seconden leek het meisje verward door zijn woorden en dat moment gebruikte hij dan ook om de revolver uit haar handen te slaan en haar weer op de grond te duwen. Dit keer duwde hij haar hard op de grond en deed geen moeite om haar val zachter te maken. Ook zorgde hij ervoor dat zij hem geen knietje meer kon geven. Een paar lichtstralen verlichtte haar gezicht en ietwat geschrokken keek Jason op. De maan viel ook op zijn gezicht en hij wist zeker dat je de reflectie van de maan kon zien in zijn ogen. Hij voelde hoe zijn tanden en klauwen groeide en keek het meisje nijdig aan. In een fractie van een seconde had hij zijn beheersing weer terug en was hij weer compleet menselijk. “Niet alle monsters zijn slecht,” zei hij, waarna hij opstond en wegrende, het bos in. Hopelijk zou ze niet meer voor hem komen zoeken. En dat gold ook voor de tweede persoon; wezen, jager of mens.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 23:26 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

      Zodra hij van haar af was, graaide ze naar haar revolver en schoot. Natuurlijk miste ze, ze had niet eens gekeken, maar haar emoties lagen overhoop. De jonge weerwolf had die laatste zin met zo veel pijn gezegd dat ze het bijna zelf voelde. Ze geloofde het niet, zo gemakkelijk kon je haar niet overtuigen, maar ze had wel gezien dat hij het duidelijk zelf geloofde. Daarbij was ze nog steeds van haar stuk door zijn eerste vraag.
      Hij had precies een gevoelige snaar geraakt. Bij haar eerste moorden had ze wel de namen geweten. Elk stuk. Ze had elk van hen zien opgroeien, ze had met hen gespeeld en geravot, en het knaagde soms aan haar. Daarbij was deze man ook nog eens aardig geweest totdat ze hem onder schot had, en dat hielp niet met haar gemoedsrust.
      Hoe dan ook was ze ook woedend dat ze hem kwijt was, al verwachtte ze ergens dat ze hem nog wel eens tegen zou komen. Ze tuurde nog even in het donker, voor ze zich omdraaide en weer terug naar het feestgeruis stapte. Toen ze voorbij een stronk stapte, vertelden de kleine haartjes in haar nek dat er iets niet klopte. Meteen zette ze enkele stappen naar achter en mikte op het donker.
      "Wie of wat je ook bent, ik heb geen zin in spelletjes. Toon je gezicht," beval ze, met samengeknepen ogen.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 0:15 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Cain vloekte binnensmonds terwijl hij doorhad dat de Weerwolf zijn aanwezigheid had opgemerkt. "Ik ben echt niet zo onopvallend vandaag..." zei hij verbitterd tegen zichzelf. De laatste tijd praatte hij nogal veel met zichzelf moest hij toegeven, misschien was het tijd voor wat gezelschap. In het maanlicht zag hij de Weerwolf zijn transformatie nog een keer onderdrukken, best indrukwekkend vond hij persoonlijk. Maar tot zijn spijt liep hij daarna snel het bos in en liet het meisje alleen achter. Toen ze een paar tellen later op weg was naar de bewoonde wereld, liep ze recht op Cain af. Hij zag haar ogen verstarren en in een fractie van een seconde had ze haar geweer op de boomstronk gericht. Lichtelijk geïrriteerd deed hij een paar stappen naar voren, zodat het meisje zijn donkere gestalte kon waarnemen in de nacht. "Je moet iets meer naar rechts mikken om me te doden." zei hij luchtig. Een speelse grijns verscheen op zijn gezicht. Het meisje keek hem nog steeds ijzig en wantrouwend aan. "Ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken met die Weerwolf" Hij trok behendig zijn werpmessen tevoorschijn en liet ze balanceren op de palm van zijn hand. "Mijn naam is Cain Yair Erez, het is me een genoegen een andere eenzame Jager te mogen ontmoeten." Hij sprak de woorden zo beleefd en oprecht uit dat hij de wantrouwende blik van het meisje zag verzwakken.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 0:22 ]

---

• Oh my lord •

      "Showoff," mompelde ze zachtjes in zichzelf, terwijl ze langzaam haar armen liet zakken. Voor zover ze kon zien, was hij geen weerwolf. Aangezien ze nog geen enkele vampier was tegengekomen die 's nachts achter een boomstronk zou gaan zitten, gokte ze dat hij de waarheid vertelde. Ze stak haar revolver weer weg en streek haar rokje wat rechter. Blijkbaar was het knappe jongensavond en had ze de memo gemist.
      "Willow," antwoordde ze kort en nog steeds lichtelijk wantrouwig. Haar achternaam vermeldde ze niet. Ze haatte het, omdat het van de roedel kwam, en ze gebruikte het enkel op documenten en haar paspoort. Ze keek nog even naar de andere jongen en draaide zich weer om. Stiekem hoopte ze wel dat hij haar zou volgen, maar haar sociale vaardigheden waren niet geweldig en ze hield niet van fake doen, dus deed ze geen moeite om ervoor te zorgen dat hij zou willen volgen.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 3:03 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Clarkson 'Clark' James Ackerman-Raeken ~ Hunter ~ On Duty
Nadat Echo hem verlaten had, startte hij zijn ronde, Clark was namelijk 'on duty', wel semi dan. Hij moest een deputy met de griep vervangen, met veel tegenzin langs zijn kant natuurlijk. Die specifieke persoon mocht echter hopen dat Clark hem niet tegenkwam die avond. Hij begon zich rustig door de massa te begeven en keek ondertussen rond om te zien of er niks aan de hand was, op gewoon of bovennatuurlijk vlak. Hij zag enkele hunters uit Milo's clan, maar liet hen links liggen. Clarks karakteristieke sherrif-ster glinsterde in het lichte schijnsel van diverse lampen die waren opgehangen voor deze speciale avond. Eigenlijk had Clark ook een rothekel aan het ding, het was namelijk een opzichtig ding, en dat was iets waar hij niet van hield. Hij liep in gedachten verzonken, maar nog semi-alert door, tot hij wat tumult zag in een ietwat donkerder steegje. Ongezien verwijderde hij zijn ster en stak hem in zijn achterzak en liep dichter naar de alsmaar aanzwellende groep toe. Hij wurmde zich met zijn grote gestalte door de groep, sommigen reageerden verontwaardigd, tot ze zagen naar wie ze aan het mopperen waren. Ondertussen had hij zijn gsm genomen en belde hij naar 1 van de deputies in dienst.
"Greene, maak dat je in Elderflower Alley staat en signaleer Matthews met de patrouillewagen, we zitten met een incident met meerderjarigen", blafte Clarkson in de hoorn. Hij kreeg een 'Yes, sir' als antwoord en hing op. Ondertussen was hij in het hart van het gevecht. Eén van de twee jongemannen, Clark schatte hem 19, lag op de grond in een foetus-houding terwijl de tweede hem tegen de rug schopte. Clark kwam meteen in actie en kwam tussenbeide.
"Wat denk jij wat je in GODSNAAM, aan het doen bent", zei hij nog voor de volgende schop werd gegeven door de persoon die Clarkson 22 schatte.De jongeman stopte met schoppen en richtte zijn aandacht op Clark, die hem gestoord had.
"Wel," zei hij met een brutale grijns, Clark merkte ook op dat hij niet van de stad was. "Ik was van plan deze faggot volledig verrot te schoppen, maar jij lijkt me anders ook wel leuk, oude man", vervolgde de jongen zelfzeker. Hij draaide weg van zijn eerste slachtoffer en liep naar Clark. Met zijn zichtbare arrogantie deed hij een uithaal naar hem, maar Clark, die getraind was in hand-on-hand combat, blokte zijn vuist en plaatste een elleboog met een beetje kracht tegen zijn slaap. De jongeman, die al wat gedronken had wankelde en Clark schopte zijn benen on hem uit.
"Wat is je naam?" vroeg Clark terwijl hij hem in een houdgreep nam, ondertussen kwam Greene aangelopen , rood hoofd inclusief.
"F-Franklin, Carter", stotterde hij, plots met heel wat minder bravoure.
"Meneer Carter, u staat onder arrest voor geweld tegen een medeburger en poging tot geweld naar een sherrif in dienst. U hebt het recht om te zwijgen, alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden", zei hij routineus terwijl Franklins ogen schoteltjes werden. Hij deed hem boeien om en gaf hem aan Greene en ondertussen was Matthews ook gearriveerd met de wagen.
"Oh en Greene, bel 911, deze is er niet te best aan toe", zei hij met een frons en wees naar de 19-jarige terwijl hij weer de mensenmassa inliep. Bijna meteen zag hij Echo staan, haar rug naar hem toe gedraaid. Hij grijnsde en liep naar zijn beste vriendin toe en bedekte haar ogen. "Niemand weet niemand weet dat ik Repelsteeltje heet", zei hij toen met een lachje en wachtte op haar reactie.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 2:46 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

• Werewolf, Alfa Uppertop • Outfit

Daar stond ze dan. Met haar rug tegen de koude stenen die de muur vormde. Voor haar stonden twee wolven. Eentje kende ze door en door en de andere was voornamelijk onbekend voor haar. Ze vertikte het dat ze nu niks ging doen en ze bewoog van de muur af. Haar ogen werden groot toen de nieuwe wolf op haar afsprong en zijn klauwen in haar boorde. Ze slaakte een kreet uit en rolde snel opzij. Binnen enkele secondes lagen haar rok en shirt als flarden op de grond en was ze een bruine wolf. Ze sprong op de andere wolf af en greep hem bij zijn nekvel, waardoor ze hem omlaag trok. Luid gejank was uit zijn keel te horen, maar het kon haar verdomme niks schelen. Hij moest zich leren te beheersen in zijn nieuwe lichaam en dat ging zo dus echt niet werken. Ze wist niet wat voor plan Fox in petto had om hem het te leren, maar ze was bang dat hij niet genoeg discipline binnen zou krijgen. Ze ramde met haar grote kop de wolf tegen de muur aan en voelde sommige botten kraken onder haar gewicht. Ze gromde het af om duidelijk te maken dat zij hier de baas was. Zij was de alfa. Ze ramde hem nog een paar keer tegen de muur aan met al haar kracht en de jonge wolf verloor toen het bewustzijn. Dit zou niet lang duren, dat wist ze, maar ze wilde nu het liefst naar huis. Dit was Fox zijn probleem, niet die van haar. Ze veranderde terug en voelde hoe haar naakte huid, de vieze grond aanraakte. Met haar armen en handen bedekte ze zich zelf. Alsof Fox haar nog nooit naakt had gezien, maar toch. Uit haar tas greep ze vlug kleding, die ze al had klaargelegd. De lange, roze rok gleed over haar gebruinde benen en de zwarte trui accentueerde haar vormingen goed af. Ze beet op haar lip en staarde naar Fox.
'Ik weet niet hoe ik me voel,' mompelde ze. 'Maar ik mis je, ik mis je zo erg. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk en niet het gemis voel dat je me aanraakt. Ik wil dat het anders is, dat ik niet bang hoef te zijn voor je familie, maar wat verwacht je. Dat ik glimlachend toe kijk hoe hun DNA door jouw bloed gaat? Fox vertel me alsjeblieft dat er een mogelijkheid is dat ik van je kan houden zonder dat ik bang voor de toekomst moet zijn. Vertel me alsjeblieft dat die er is.' Tranen vormden zich in haar ogen en rolde langzaam over haar wangen. Ze wist werkelijk gewoon niet meer wat ze moest doen en ze voelde hoe haar maag samentrok.

---

"Rebellion's are build on hope"

Hij zag hoe ze subtiel haar rokje recht streek en kon zijn glimlach nog juist onderdrukken. Hij moest toegeven dat hij onder de indruk was. Niet veel personen zouden 's nachts -en bij volle maan- een weerwolf achterna gaan, laat staan bedreigen. Een zelfmoordmissie zou hij het kunnen noemen. Maar hij zag ook dat het Jagersmeisje een doorzetter was, en die karaktereigenschap bewonderde Cain. "Willow." hoorde hij haar zeggen. Hij glimlachte en voordat hij daarop kon antwoorden, verdween ze terug in de nacht. Vermoeid rekte hij zijn spieren uit en ging haar achterna. Ze draaide haar hoofd en keek hem nieuwsgierig aan. "Wel het spijt me," zei hij met een onschuldig handgebaar, "dat ik toevallig ook op weg ben naar de bewoonde wereld." Aangezien er maar één weg naar Mistbane was, volgde hij haar. Ze grijnsde en liep een paar passen verder. Mopperend besefte Cain dat het een beetje verkeerd overkwam. "Ik kan er niks aan doen..." fluisterde hij zacht. In de verte zagen ze de lichtjes feller worden.

Het feestgeruis kwam dichterbij terwijl ze het bos achter zich lieten. Bewust haalde hij Willow in en bleef naast haar lopen. "Wel euh..." begon hij zacht. Hij legde zijn hand in zijn nek en beet op zijn lip. Hopeloos probeerde hij een emotie te zien op haar gezicht. Tevergeefs zuchtte hij toen hij recht in haar neutrale blik keek. Toch keken haar blauwe ogen hem vragend aan. Normaal kon hij wel rekenen op zijn looks, maar deze keer was het anders. Niet dat hij bewust met haar flirtte, hij PROBEERDE gewoon vriendelijk te zijn voor één keer. Zijn eenzaam bestaan was best zwaar na een tijdje. Het was ook niet de bedoeling dat ze zijn woorden verkeerd zou opvatten. "Zou je als mede-Jager iets willen gaan drinken? Ik zoek er niks achter, dat beloof ik." zei hij uiteindelijk vastbesloten.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 16:12 ]

---

• Oh my lord •

      Toen hij Rozy tegen de grond zag gaan, verloor hij het bijna. Hij werd bijna het monster waar hij door velen werd voor aangenomen. Gelukkig kon hij zich inhouden en hij hield zich even afzijdig. Hij kende haar aanpak en kromp zelf lichtelijk ineen bij de klappen die de jonge weerwolf kreeg. Zelf had hij een veel zachtere aanpak, maar hij woonde dan ook niet in Uppertop.
      Toen ze weer veranderde, wendde hij eerbiedig zijn kop af en snuffelde even aan Tatum. Die zou niet lang blijven liggen, en hij moest er klaar voor zijn. Hij moest duidelijk maken dat Rozy een alfa was, maar dat hijzelf De Alfa was. Het was zijn probleem, Primrose had al genoeg om haar gedachten bezig te houden.
      Toen ze begon te praten, keek hij weer op. Ze zag er prachtig uit, ondanks de vuile vegen hier en daar, maar haar blik brak zijn hart. Hij voelde een storm aan gevoelens, hoop en wanhoop, vreugde en pijn, en kon niets anders doen dan zachtjes janken. Hij stapte op haar af en duwde zijn neus tegen haar betraande wangen. Haar geur was overweldigend en Fox duwde zijn grote lijf wat meer tegen haar aan.
      Hij wilde zo veel zeggen, hij wilde echt zijn kans grijpen, maar nu was het er niet het moment voor. Tatum kon elk moment weer recht springen en er vandoor gaan. Hij had geen tijd om te veranderen en de reservebroek aan te doen. Het moest wachten. In plaats daarvan liep hij naar het kleine rugzakje naast zijn shirt en tilde het voorzichtig met zijn muil op.
      Hij schudde er wat mee en zijn spullen vielen er uit. Naast zijn portefeuille en gsm lag een klein, houten roosje. Hij was er mee bezig geweest, maar had nooit de kans gekregen om het te geven. Heel voorzichtig raapte hij het op en wachtte hij af of ze het zou aannemen.

---

---

      Willow stopte plots, waardoor Cain haar eventjes voorbijliep. Hij draaide zich vragend om en ze boorde haar ogen in de zijne. Haar wantrouwen was nog steeds groot en ze wilde weten of hij het echt meende. Ze zag niets wat daar niet op zou wijzen en langzaam knikte ze.
      "Oké," antwoordde ze stilletjes, waarna ze weer in beweging kwam. Toen ze de massa weer moesten induiken, pakte ze de rand van zijn shirt vast. Het was niet liefkozend of flirtend bedoeld, ze wilde hem simpelweg niet tussen al die mensen kwijtraken. Met haar gestalte was het heel moeilijk om mensen terug te vinden of zelf gevonden te worden. Cain maakte een verbaasd geluidje, maar liet haar doen. Ze ging wat dichter bij hem staan, strekte haar tippen en zei in zijn oor:
      "Ik ben hier nog nooit geweest, dus kies jij maar." Daarna zakte ze weer en verscheen er zo waar een zwak glimlachje op haar lippen. Ze stopte enkele donkere lokken achter haar oor en keek hem afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 28 aug 2015 - 17:27 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Emilio "Milo" Finnegan Jaeger — Hunter

Milo rolde quasi-geërgerd met zijn ogen en keek Alyx emotieloos met een opgetrokken wenkbrauw op. "Je bent zo hilarisch dat ik sterf van het lachen." Hij wierp een briefje van tien dollar op de toog en draaide zich om op de stoel zodat hij de mensen in de bar één voor één kon aankijken. Hij zag niet meteen een weerwolf, hoewel het natuurlijk niet gemakkelijk was om ogen te herkennen in het halfdonker. "Come out, come out wherever you are," mompelde hij zonder zijn lippen te bewegen. Hij nam een slok van zijn schweppes en trok zijn leren jasje uit. De tattoos op zijn armen werden zichtbaar aangezien hij een shit met korte mouwen droeg, maar dat stoorde hem niet. Hij trok zijn shirt een stukje naar beneden zodat zijn wapen niet zichtbaar zou worden en legde het jasje op de bar. Daarna draaide hij zich met een glimlach naar Alyx toe.
      "Weddenschapje?" vroeg hij grijnzend. "De eerste die een monster ontdekt en diens naam te weten komt, mag de topping kiezen voor de volgende pizza avond én de show." Hij stak zijn hand naar haar uit en wachtte met opgetrokken wenkbrauw op haar antwoord. Hoewel ze een vrouw was, was hij er vrijwel zeker van dat hij zou winnen.
      Ze nam zijn hand vast en zei op vastberaden toon: "Oh, it's on, Milo."
      Milo glimlachte ingenomen. "It's on like Donkey Kong, biatch. Bereid je maar al voor op een pepperoni pizza met extra pepperoni en drie uur lang genieten van Arrow."

[Yes, I broke the fourth wall.]

---

kindness is never a burden.

Hunter

      'Keep rolling your eyes, maybe you'll find a brain back there,' meldde Alyx Milo toen ze zag dat hij voor de zoveelste keer met zijn ogen rolde. De weddenschap die hij even later voorstelde, nam ze graag aan. Ze zei sowieso niet snel "nee" tegen weddenschappen, maar vooral niet omdat het voor haar nu een win-win situatie zou zijn. Als Milo zou winnen, dan betekenen dat ze drie uur lang Arrow zou gaan kijken, wat gelijk staat aan drie uur lang Stephen Amell ofwel halfnaakt, of strak in pak, of in zijn geweldige Arrow-outfit. Daar ging ze echt niet over klagen. En als zíj zou winnen, dan zou Milo drie uur lang Teen Mom, America's Next Topmodel of een Disney Channel programma moeten kijken. Geweldig. Ze keek nu al uit naar de volgende pizza avond en ze kon een grote grijns dan ook niet van haar gezicht houden.
      'Stiekem had je dit van te voren al in gedachten en daarom wilde je dat ik me om ging kleden. Maar geen zorgen hoor, er zijn vast ook wel mannen die interesse in jou zullen hebben.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"I would slice someone's throat with my own teeth – just to make sure he or she wouldn't hurt the ones I love."

Haar mondhoeken kropen omhoog toen ze een bekende geur in zich opnam, en een al te bekende stem haar in de oren klonk. Het lachje dat daarna volgde, zorgde ervoor dat er enkele seconden een warme vlaag in haar onderbuik leek te exploderen.
“Je weet toch dat repelsteeltje zich op het einde van het sprookje in twee delen scheurde?” zei ze op een betweterige toon terwijl ze haar handen om de zijne vouwde en deze van haar ogen trok. Vervolgens draaide ze zich met een ruk om, nog steeds zijn handen in de haren, terwijl al die tijd een plagende grijns om haar lippen speelde. Oh, wat had ze hier toch zo’n plezier in.
“Misschien is de molenaars dochter een betere rol voor je. I wouldn’t want you to get yourself hurt, sweetcheeks.” vervolgde ze daarna, de plagende zoete ondertoon duidelijk merkbaar terwijl ze hem een knipoog schonk waarna ze hem eventjes in de ogen keek. Echter toen ze eenmaal doorhad met wat ze bezig was, dwaalde haar blik ongemakkelijk af naar haar all stars en liet ze zijn abrupt handen los. Was ze nou serieus daarnet een poging aan het ondernemen om te flirten? In haar verdediging kon ze het niet helpen – soms leek het immers alsof haar gezonde verstand haar in de steek liet, iets waar ze een grondige hekel aan had. Never lose your focus, certainly not on a full moon.
“Nou.. eh.. Heb je al wat meegemaakt vanavond?” besloot ze toen maar te vragen, terwijl haar ogen een breedgebouwde donkerblonde jongeman volgde. Ze herkende zijn geur maar al te goed. Michaël.
De jongeman keek haar voor enkele tellen met een glimlach aan, maar kwam daarna enkele meters voor hij hen voorbij liep tot stilstand – ervoor zorgend dat Clark met zijn rug naar hem toe stond. Zijn gezichtsexpressie kon boekdelen vertellen, iets dat Echo liever niet wilde beschrijven aangezien het nu niet bepaald een schattige blik van een wolfje was. Echo had de andere roedelleden bij haar terugkeer verteld dat ze enkel Clark had opgezocht om zo meer informatie over de jagers te verkrijgen. Echter stonden heel wat leden er sceptisch tegenover – niet omdat ze haar niet geloofden, maar omdat ze niet wilden dat er iets met hun Bèta gebeurde. “Touch one, Touch all.” was immers de hoeksteen en daarmee ook de steunpilaar van elke roedel. Zowel hun sterkte als hun zwakte.
Ze keek de donkerblonde jongeman doordringend aan, alsof ze wilde zeggen dat ze het onder controle had en dat hij gewoon door moest lopen. Echter leek Michaël het te vertikken en in plaats daarvan zette hij enkele stappen richting Clark’s rug waardoor het Griekse meisje voelde hoe de wolf in haar begon op te laaien. Ze keek hem vervolgens waarschuwend aan, deze keer met veel meer gezag en meer overtuiging, alsof ze op deze manier respect van hem wilde afdwingen. Zij was zijn Bèta, niet andersom. En dat moest hij maar in die wolvenkop van hem steken.
Haar manier leek te werken aangezien hij langzaam enkele stappen terug nam en met een onderdanige blik haar aankeek. Ze voelde hoe de wolf in haar zich weer terug trok toen de jongeman zich omdraaide en de andere kant opliep, niet één keer achteruit kijkend. Het was niet dat Echo als het ware door een avond met volle maan walste, maar ze kon zich tot op een zekere hoogte onder controle houden. Dankzij haar vader had ze geleerd hoe ze de wolf in zich moest onderdrukken en het naar haar te laten gehoorzamen. Niet andersom.
"Oh, er liep gewoon iemand die ik ken van vroeger, iemand waarmee ik niet al te beste vriendjes ben." mompelde ze als excuus toen Clarke's vragende blik weer in haar gezichtsveld kwam.

---

Rise and rise again until lambs become lions

Destina Castro
Vampire
Outfit

Destina's hakken tikten op de marmeren vloer terwijl ze snel terug liep naar de grote spiegels. Ze was nu al een paar dagen in Mistbane, in haar kleine witte villa waar ze normaal niet vaak te vinden is. Maar nu kon het wel en het was ook een stuk makkelijker met het feest. Dat nu overigens volop aan de gang was. De zon ging echter ook bijna onder, dus Destina vond dat ze nog niet te laat was. Niet dat iemand het heel snel zou merken met al die mensen, maar oké. Langzaam haalt ze de stift over haar volle lippen, die ze beetje bij beetje haar bekende donkerrode kleur geven. Even grijnst ze naar haar spiegelbeeld en dumpt dan ook het laatste dingetje in haar veel te dure clutch. Snel werpt ze een blik naar buiten. Het zou niet lang duren voor de zon weg zou zijn, tijd om te gaan dus. Even twijfelde ze over een leren jasje, maar het was warm genoeg. Daarbij had ze nooit veel last van hitte of van kou. Het rode jurkje dat tot het midden van haar bovenbenen kwam zou dus genoeg moeten zijn.
Na tien minuten lopen komt ze aan bij de drie clubs en ze denkt na. Waar zou ze eerst heen gaan. Met Algeria had ze zelf vrij weinig, dus haar keuze werd al gelijk beperkt naar twee locaties. Even kijkt ze om zich heen, haar blik glijd over de grote groep mensen maar niemand trekt meteen haar aandacht. Maar daar is ook wel wat voor nodig. Langzaam keert ze zich weer naar de clubs en ze begint te lopen naar de deuren van Seven Oaks. Als het daar niks is kan ze altijd nog naar Bar Nine. Ze grijnst even naar de uitsmijter en met dezelfde grijns op zijn lippen opent hij de deuren voor haar. Eenmaal binnen kijkt ze even rond, nog geen bekende gezichten. Oh well... Ze spot een plekje bij de bar en snel loopt ze erheen voor ze iemand van haar plek moet halen. Destina neemt plaats en slaat sierlijk haar benen over elkaar heen voor ze de barman wenkt. Ze bestelt een Martini en binnen een minuut staat het glas voor haar. Ze neemt een kleine slok en kijkt de club door. Wie o wie is interessant genoeg..

[Barone >>> Cotrona]

---

El Diablo.