[MSV] A Bloody Hell (16+): Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 1:31 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

[Vertaling: Not going to do that]

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 0:59 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

"I would slice someone's throat with my own teeth – just to make sure he or she wouldn't hurt the ones I love."

“Wil je eens een keer vriendelijk zijn – word je nog beschuldigd van iemands einde te worden.” mompelde ze terwijl haar aanstekelijke lach over de kade klonk en haar fonkelende ogen die van Fox opzochten.
Het moest ongetwijfeld een grappig zicht zijn geweest – iets waarover ze waarschijnlijk zelf de slappe lach had gehad, moest ze het zelf gezien hebben.
“Het was grappiger geweest als je effectief in het water was beland.” Ze klopte haar jurkje af en keek de bruinharige jongeman met een plagende grijns aan waarna ze hem volgde in de zee van mensen.
Het was altijd wel iets met het duo – was het niet dat ze bijna samen in het water vielen, of dat ze elkaar hadden uitgedaagd om over het plaatselijke beekje te springen en zo samen in het water te belandden, dan was het wel een situatie waarin ze samen ooit eens bijna Michael’s wenkbrauwen hadden verbrand. In hun verdediging waren ze echter toen nog tieners die ietsjes te enthousiast met de barbecue waren omgesprongen, wat voor hun een duidelijk excuus was – voor Michael toch ietsjes minder.
“Je moet niet zo bezorgd zijn. Ik weet heus wel hoe ik met enkele jagertjes moet omspringen.” zei ze vol zelfvertrouwen alsof het niets ernstig was, waarna ze zijn blik volgde en naar de zon keek.
“Ga maar. Ik houd de anderen wel in de gaten.” Ze keek de jongeman met een glimlach aan waarna ze op haar tenen ging staan en zo haar armen om hem heen sloeg.
“Try to come back in one piece, dork.”

[ bericht aangepast op 26 aug 2015 - 14:45 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Emilio "Milo" Finnegan Jaeger — Hunter

Milo snoof. "Ik denk niet dat weerwolven zo dom zijn om op een volle maan dronken te worden. Al kan je het natuurlijk nooit weten." Het zou inderdaad gemakkelijk worden voor hen als dat het geval was, maar Milo betwijfelde het ten zeerste. Ze kwamen niet veel later aan de Seven Oaks aan en hoewel het er druk was, had Milo het al erger meegemaakt. Die keer in Los Angelos, bijvoorbeeld... Voor Milo zijn mond kon openen, sprak Alyx in zijn oor. Hij fronste, maar knikte en liet zich door Alyx meetrekken naar de bar. Hij nam de twee mannen nadenkend in zich op, maar glimlachte beleefd toen Alyx tegen hen begon te praten. Waarschijnlijk weer een van haar kleine 'performances'. Hij rolde mentaal met zijn ogen. En toen ze begon te spreken, rolde hij ook daadwerkelijk met zijn ogen. De mannen liepen weg en Milo en Alyx namen plaats op de barkruk. "Keep it in your pants, Alyx. We hebben geen tijd voor spelletjes." Hij riep de barman en bestelde een Schweppes Tonic voor zichzelf. Hij trok een wenkbrauw op naar Alyx, waarmee hij bedoelde dat ze ook wat kon bestellen.

---

---

Anne Nerine Blanchfield — Vampire
Outfit

Anne nam de hand van de andere vampier vast en trok haar mee op de drukke dansvloer. Ze vond de muziek verschrikkelijk, maar de beat was wel geweldig om op te dansen. Anne liet de hand van de andere vampier los toen ze ergens in het midden van de dansvloer stonden en begon haar lichaam te bewegen op het ritme van de muziek. Ze glimlachte naar de andere vrouw en legde genietend haar hoofd in haar nek terwijl haar armen bewogen op de muziek. Anne heeft altijd van muziek en dansen gehouden. Daarom had ze ook ballet gestudeerd en was ze naar al die feesten in de jaren '20 gegaan. Ze keek de andere vrouw uitdagend aan terwijl de verschillende lichten op hen invielen.

---

kindness is never a burden.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 17:07 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Hunter

      'Had je dan liever de hele avond gestaan?' vroeg Alyx aan Milo. 'En doe maar een wodka-cola,' vervolgde ze tegen de barman, als grapje. Milo vond het blijkbaar niet erg grappig, want hij wierp haar een geïrriteerde blik toe en opende zijn mond al, maar voor hij iets kon zeggen rolde Alyx met haar ogen. 'Calm your tits, ik maakte maar een grapje,' zuchtte ze. 'Gewoon een cola.' Ze wilde al geld pakken, maar Milo was haar voor en even later hadden ze hun drankje. Terwijl Alyx een slok nam liet ze haar blik over de mensen in de bar glijden, maar zo snel zag ze niet mensen die eventueel vampiers of weerwolven zouden kunnen zijn.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Helias Albright —— Vampire

"Klootzak," zei Helias in een zucht door. Hij schudde zijn hoofd en beet op zijn lip. Het woord was stil gezegd geweest, maar hij twijfelde er niet over dat Thorne hem wel gehoord had.
      "Herinner me waarom je zo'n hekel hebt aan auto's?" vroeg Helias aan Thorne terwijl hij zijn autosleutels van zijn beste vriend weggriste. "Bang om voor eeuwig in een metalen doosje te zijn opgesloten?" Helias trok een wenkbrauw op en nam nog snel een appel uit de fruitschaal voordat hij de deur open deed om naar buiten te gaan. Omdat hij zonnebrillen idioot vond staan als er geen felle zon meer was, had Helias zichzelf er meermaals op geoefend recht in de stralende, afgrijselijk felle ster te kijken. Hij was er bijna blind door geworden, maar hij kon het nu ten minste aan om 's avonds en op bewolkte dagen zonder zonnebril buiten te komen. De mouwen van zijn hemd moest hij wel weer naar beneden trekken en zijn ogen moest hij even halfdicht knijpen voordat hij aan het licht wende.
      "Ik ga die badmat missen," verklaarde Helias hardop. Hij keek niet meer om zich om te checken of Thorne hem volgde en zette koers naar de kade van Mistbane. Hoe sneller hij binnen zat, des te beter.

Hopelijk ben je er wat mee. :')

---

help

Zuchtend keek hij rond, en probeerde een reden te bedenken waarom hij gekomen was. Het was als Jager zijn taak om de mensen te beschermen tegen bovennatuurlijke wezens, zeker bij volle maan. Dat had zijn nonkel hem altijd uitgelegd. Een mistroostige glimlach verscheen op zijn gezicht bij de gedachte aan zijn nonkel, het leek al zo lang geleden dat hij hem achterliet. Hij keek op zijn horloge en vloekte binnensmonds. Het duurde zeker nog een paar uur. Het liefst had hij iets gehad om zich mee bezig te houden. Verveeld ging hij op zoek naar een bar, al had hij besloten geen druppel alcohol aan te raken.
Zijn speelse ogen keken zorgvuldig rond, opzoek naar een mogelijke dreiging. Terwijl hij zich zo onopvallend mogelijk door de mensenmassa wurmde. Hij hield zijn neus op voor de geur van zweet en alcohol. "Hebben deze mensen niks beters te doen?" mompelde hij geïrriteerd voor zich uit. Een plotse elleboogstoot bracht hem terug naar het heden. Hij hapte naar adem terwijl hij omkeek naar de aanvaller. Een forse man van rond de dertig keek hem nors aan. "Wil je eens uitkijken?!" zei de man verbitterd. Cain's wenkbrauw schoot omhoog terwijl hij de man onderzocht. Zijn fors, gespierd lichaam hield de meeste mensen al op afstand, maar vooral zijn ogen, merkte Cain op, waren anders. Zijn mondhoeken krulden omhoog en vormden een uitdagende grijns. Hij wist exact met wie hij te maken had. De man, die ondertussen zijn geduld verloor, deed een stap naar voren terwijl hij zijn vuist balde. Cain ontweek de plotse uitval soepel en zette een stap opzij, waardoor de man zijn evenwicht verloor. Met een grote smak kwam de man op de grond terecht. Woedend sprong hij overeind en wilde een tweede uitval doen, maar zag tot zijn verbazing dat de jongen verdwenen was. Cain had zich snel uit de voeten gemaakt en was opweg naar de dichtstbijzijnde bar. "Ik ging onopvallend zijn..." mompelde hij in zichzelf.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 17:55 ]

---

• Oh my lord •

[ bericht aangepast op 30 aug 2015 - 3:19 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

• Werewolf, Alfa Uppertop • Outfit

Ergens besloot ze gewoon rond te lopen. Veel beters had ze namelijk niet te doen. Ze liet zich door de mensenmassa glijden en probeerde zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Dat ging vooral gepaard met gefluit van dronken mannen en het af en toe dat iemand een hand op haar probeerde te leggen. Ze liet zich afstromen naar wat rustigere steegjes en liet een zucht over haar lippen rollen. Dit was iets beter qua mensenmassa. Dit rustige gevoel verdween vrijwel meteen toen ze een grom hoorde en toen wat gejammer. Het was een stukje verderop, maar ze vertrouwde het totaal niet. Met snelle passen liep ze door de straat en sloeg toen linksaf, het steegje in. Ze rook nu ook de geur van voornamelijk angst. Plots stond ze stil. Recht voor haar stond Fox. Zijn shirt was uit en hij was bezig om zijn broek om te doen. De drang om zich om te draaien en hard weg te rennen was zeer groot, maar de jongen die zat te jammeren van de pijn trok haar aandacht. Ze liep naar hem toe en passeerde Fox zonder een woord te zeggen. Ze knielde bij hem neer en streek zijn haar uit zijn gezicht.
'Arme ziel' mompelde ze zacht. Ze gaf hem een aai over zijn bol en stond toen op om Fox aan te kijken.
'Hey' mompelde ze zacht.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 16:26 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 17:11 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

• Werewolf, Alfa Uppertop • Outfit

Ergens vond ze het vrijwel hilarisch dat ze hem zo moest aantreffen. Zonder shirt en zijn broek soort van omlaag. Ze had hem gemist. De zin schoot door haar hart en ze stopte haar nagels in haar hand om niet in huilen uit te barsten en hem om de nek te vliegen. Als iemand zou vragen wat ze tegen hem zou zeggen, dan werd me dat toch een scheldpartij. Vrijwel nu, wist ze niet wat ze moest doen. Zijn hele houding was ook niet te plaatsen. Eigenlijk was hij net zo awkward als zij. Ze staarde nog even naar de jongen en had al snel door wat er aan de hand was en waarom Fox in zijn blote bast stond. Hij was aan het veranderen en zo te zien was dat voor de eerste keer.
'Heb je anders hulp nodig?' Mompelde ze. Ze peilde zijn reactie, maar kon er nog steeds niks uit ophalen. Op dit moment besefte ze wat ze voor hem voelde. Misschien had haar broer toch gelijk. Het was eigenlijk niet zijn schuld wat er was gebeurd. Met het hele familie drama. En toch, ze wist zich geen houding bij hem te geven. De wind waaide even door haar haar, waardoor het lichtjes opspeelde. Ze streek de lokken uit haar gezicht en zuchtte zacht. Ze kon het niet meer. Ze kon dit niet meer. Ze moest bij hem zijn. Het was zo apart om dat toe te geven. Eigenlijk wilde ze zo hard mogelijk weg rennen, maar de drang om hem aan te raken, al was het maar voor een seconde, was te groot. Met rustige stappen liep ze op hem af en streek toen met haar hand over zijn blote schouder. Ze liet het gaan over zijn borst en gleed toen weer omhoog om haar hand te laten rusten bij zijn hand. Ze beet op haar lip. Wat hij nu ging doen wist ze niet, maar ze hoopte dat hij een verdomd goede come-back had.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 17:37 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Jason Clinton Hunt • Werewolf

      Een geïrriteerd zuchtje verliet Jason’s mond bij het horen van haar woorden. Dat zou niet goed aflopen vanavond. Toen het meisje haarzelf omdraaide en naar de menigte keek, besloot hij dat het nu een goed moment was om weg te gaan. Hij zou in ieder geval een voorsprong hebben. Hij knipoogde naar een meisje dat hem de hele avond al aan had staan staren en verliet snel en zonder woorden de bar, nadat hij in de personeelsruimte zijn rugtas had gepakt. Toen het eerste maanlicht op hem viel begon hij harder te lopen, totdat hij, niet veel later, aan het rennen was. Na een paar minuten stond hij stil voor een meer, dat zich midden in het bos bevond,

      Voor Jason was het mogelijk zichzelf te beheersen tijdens de volle maan, gezien hij op vroege leeftijd gebeten was had hij veel tijd gehad om te leren hoe hij de verandering kon vermijden tijdens de volle maan. Hij legde zijn rugzak met kleding in de bosjes en niet viel later klonk er een diepe grom door de stille bossen.

      Vrijwillig liet Jason zich veranderen. Zachtjes kreunde hij van de pijn maar aangezien hij er behoorlijk gewend aan was, verliep het proces soepeltjes. Binnen enkele seconden stond hij op vier poten en was zijn lichaam bedekt met donkerbruine vacht. Instinctief huilde hij naar de maan, iets dat hij beter niet had kunnen doen. Als de jager in de buurt was zou ze hem zo kunnen vinden. Hij schudde zijn kop en zette het op een rennen.

      Hij werd echter afgeleid toen hij iets rook. Hert. Voor een paar seconden stond hij stil maar uiteindelijk week hij toch van zijn koers af. Hoe dichterbij hij bij het beest kwam, hoe meer adrenaline er door zijn aderen leek te stromen. Met hoge snelheid rende hij op het dier af, zijn bek wijd open om het dier meteen een genadeklap te geven. De impact van de botsing voelde hij nauwelijks maar het hert maakte een schel geluid. Meteen zette hij zijn tanden in haar nek om haar van de pijn te verlossen. Triomfantelijk scheurde hij een stuk vlees los wat hij meteen door slikte. Hij vond het vlees niet echt lekker smaken en liet het hert daarna ook links liggen. De jacht was wel geweldig geweest.

      Toen hij enkele minuten later bij het meer terug kwam veranderde hij weer in zijn menselijke verschijning. Opnieuw klemde hij zijn tanden op elkaar toen hij voelde hoe hij veranderde. Naakt, en onder het bloed liep hij richting het meer. Het was behoorlijk helder water en erg verfrissend toen hij erin stapte. Het water om hem heen kreeg een bloedrode kleur, alhoewel dat na een paar seconden alweer verdween. Zelf zwom hij een paar rondjes, vooraleer hij zich naar zijn rugzak begaf om aan te kleden. Als eerste trok hij zijn boxer aan, en toen zijn broek. Het was altijd fijn om weer kleding aan te hebben, want als de jager nu zou komen zou hij in ieder geval niet naakt zijn. Als laatste pakte hij een witte blouse welke aan zijn natte huid bleek plakken toe hij het dichtknoopte.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

      Heel even leek de tijd stil te staan. Zijn huid tintelde onder haar zachte aanraking en Fox moest huiverend zijn ogen sluiten. Het vuurwerk dat later zou worden afgestoken, was niets vergeleken hetgeen wat hij nu voelde. Hij haalde diep adem en opende zijn ogen weer, op zoek naar wat de vrouw voor hem van hem wilde. Mocht hij haar vast nemen? Wilde ze hem terug? Zomaar, ineens? Fox durfde het niet te hopen.
      Desondanks kon hij zich niet inhouden en hij zette een stap dichterbij. Zijn hand raakte haar lichtjes aan haar zij aan, terwijl hij elk detail van haar mooie gezicht in zich opnam. Hij kwam nog een tikkeltje dichterbij, streelde over haar wang en vergat alles om zich heen. Dat was iets wat hij beter niet had gedaan.
      Een luid gejank, gevolgd door gevaarlijk gegrom was de enige waarschuwing die hij kreeg. Het was net genoeg om Rozy aan de kant te zwieren - zonder haar pijn te doen, want dat zou hij zichzelf nooit vergeven - en de gigantische klap van de weerwolf op te vangen. Hij voelde hoe de huid van zijn rug werd open geschraapt toen hij op de grond belandde.
      Fox sloeg naar de snuit van het dier en kon zo vermijden dat diens tanden in het zachte vlees van zijn kwetsbare keel belandden. Hij was op de grond gepind, en de waas van tanden, vacht en kwijl was genoeg om hem te vertellen dat er niets menselijks op hem zat. Hij voelde de adrenaline door zich heen gieren en zijn eigen botten begonnen zich al te vervormen. Met een pijnlijke kreun hield hij het tegen. Als hij nu zou veranderen, zou hij zelf overvallen worden door zijn overlevingsinstinct. Nee, hij moest zich onder controle houden.
      In zijn menselijke vorm was hij niet sterk genoeg, ook al was de weerwolf redelijk klein. Fox sloeg nogmaals naar de neus en vloekte toen hij de scherpe klauwen in zijn schouder voelde zinken. Hij haalde diep adem en herinnerde zich een les die hij ooit had gezien. Zijn neef had toen nog getoond wat je moest doen als je tegen de grond lag met zo'n kwijlend monster boven je.
      Hij wrong zijn been los en schopte het beest in zijn flanken, recht waar de nieren zouden moeten zitten. Tatum jankte en viel van hem af, waarna Fox overeind sprong en met zijn schouders rolde. De drie seconden die de weerwolf nodig had om boven de klap te komen, was genoeg om Fox genoeg tot rust te brengen.
      "Let's play," mompelde hij, waarna hij uit zijn broek barstte.

---

---

      Ze wist dat hij weg was en glimlachte, terwijl ze het laatste beetje van haar cola opdronk. Ondertussen keek ze naar de twee dansende vampiers. Ze zagen er niet meteen gevaarlijk uit, en zo lang ze hun aandacht op elkaar gevestigd hadden, moest ze niet in actie schieten. Nee, de weerwolf was meer haar prioriteit.
      Ze zette het glas met een klap op de bar, en sprong van haar stoel. Soepel gleed ze door de mensenmassa heen, hier en daar nog eens voelend in andermans zakken. Ze had eigenlijk genoeg geld, maar stiekem vond ze het stelen best leuk. Daarbij mochten al deze mensen best wel eens iets terugdoen voor haar bescherming, ook al wisten ze er niets van.
      Bar Nine was het laatste gebouw voor het bos begon, en Willow wist dan ook meteen waar de weerwolf naartoe was gegaan. Ze jogde rustig tussen de bomen door, en hoopte dat haar logica juist was. Hoewel ze nog niet veel van de stad kende, had ze de bossen eromheen wel al uitgebreid bestudeerd. Ze wist van het meer af en ze had lang genoeg bij de monsters gewoond om te weten dat meren hun voorkeur hadden om te veranderen. Als ze hygiënisch genoeg waren, tenminste. Willow hoopte dat dit ook nu het geval was.
      Ze hoorde het gehuil toen ze er bijna was, en glimlachte triomfantelijk. Ze had gelijk gehad. Nu moest ze enkel nog zien waar hij ongeveer zou terugkomen en een schuilplaats zoeken. Toen ze het water zag glinsteren, keek ze naar de bomen rond zich. Veel groen en lage takken; perfect. Met een kleine sprong zat ze in een grote eik aan de rand van het meer. Ze zette zich stevig op een tak die laag genoeg was om te mikken, maar hoog genoeg zodat de weerwolf haar er niet zomaar kon uit sleuren. Ze miste wel haar shotgun, en hoopte dat hij dicht genoeg was voor de revolver.
      Helaas kwam de weerwolf op een andere plek dan verwacht aan, en het blonde dier was alweer menselijk voor Willow goed kon richten. Ze wendde haar blik een beetje af - ze had genoeg naakte mannen voor de rest van haar leven gezien - en hoorde een plons. Fijn, ging hij nog eventjes zwemmen. Ze stond recht en liep balancerend over de dikke tak. Na een kleine aanloop sprong ze naar een andere boom. Ze kroop dichter naar de plek waar de weerwolf het water in was gegaan.
      "Dit was te gemakkelijk," zei ze luid genoeg toen de weerwolf was aangekleed. Haar benen bungelden naar beneden en ze zat op haar gemak, de loop van de revolver recht op zijn hoofd gemikt. Ze vertelde er niet bij dat ze niet zou schieten. Ze had nog maar één weerwolf in menselijke vorm gedood, en dat was haar altijd bijgebleven, hoezeer ze haar Alfa ook had gehaat. Nee, ze kon het niet nog eens aan en hoopte dat hij weer zou veranderen. Ze hoopte het echt.

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 20:40 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Jason Clinton Hunt • Werewolf

      Hij had het al ergens aan zien komen. Een jager ontlopen was iets wat hij al lang niet meer deed — je kon enkel de confrontatie aan gaan want ze wisten je altijd wel te vinden. Jason maakte eerst alle knoopjes vast voordat hij zich naar haar omdraaide. Omdat hij nogsteeds nat was van het water bedekte het echter niet veel, omdat het toch tegen zijn huid aan plakte. Het eerste wat hij zag was de loop van een revolver. Een dierlijke grom verliet zijn mond waarna hij toch grijnsde. Hij kon niet ontkennen dat hij niet bang was. In de loop der jaren had hij geleerd om feilloos te liegen en vaak was dat ook hetgene wat hem redde uit bizarre situaties.

      “Ben je hier al lang?” Vroeg hij. Hij vond het niet erg dat zij hem naakt had gezien, dat was in het begin vaak genoeg gebeurd. En om eerlijk te zijn hoefde hij zich nergens voor te schamen, hij had een goed lichaam. Ze zat op een tak, op een luttele afstand van ongeveer elf meter maar hij wist dat ze hem zo neer kon schieten, zelfs nog van tientallen meters. In het begin was hij niet echt bang geweest voor jagers — een grote fout want hij had zichzelf overschat. Uiteindelijk had hij stom geluk gehad.

      Jason overwoog zijn kansen. Wanneer hij in een weerwolf zou veranderen zou ze dat zien en schieten. Geen goede optie. Daarnaast waren er behoorlijk wat jagers die het alleen gemunt hadden op de 'kwaardaardigere' wezens. Wezens die mensen vermoorden. En hoewel hij ook weleens een fout had begaan, deed hij dat nu niet meer. Nu had hij alles onder controle — behalve deze situatie.

      “Ik doe niemand pijn,” zei hij. Eerst had hij willen zeggen dat hij nog nooit iemand had vermoord maar dat was een leugen en hoewel hij feilloos kon liegen, zou het onwerkelijk overkomen. Sinds een weerwolf zijn eerste paar veranderingen niet onder controle heeft. Hij liep op haar af en stopte op vier meter afstand van de boom waar ze in zat. Hij keek haar recht aan in haar ogen, hopend dat het meisje zijn menselijke kant zou zien. Echter herinnerde hij zich plotseling dat ze juist iets in zijn ogen zou zien wat hem alleen maar zou linken aan een monster.

      Vanaf deze afstand kon hij hoog genoeg springen om haar neer te halen maar hij was er zeker van dat ze goed kon vechten. Uiteindelijk besloot hij het af te wachten. Wanneer de situatie niet veranderde zou hij zijn kansen nemen om haar uit de boom te halen.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

      Zoals gewoonlijk gaf ze geen antwoord. Willow was niet zo een prater. Ze bestudeerde hem uitvoerig, op zoek naar een aanwijzing om te schieten. Ze probeerde niet al te veel te letten op het natte, witte T-shirt, al ging dat niet helemaal zoals ze gewild had. Ze richtte zich meer op die afschuwelijk zelfverzekerde grijns en de duisternis in zijn ogen, die ze zelfs in de nacht kon zien.
      Ze hield elke beweging in het oog, er zich van bewust dat ze niet hoog genoeg zat. Haar revolver was nog steeds mooi op zijn hoofd gericht, maar ze was al lang niet meer van plan om te schieten. Ze moest hem boos zien te krijgen; ver genoeg zodat hij zijn zelfbeheersing verloor. Bij een volle maan moest dat toch niet zo moeilijk zijn?
      "Ik geloof je niet," zei ze na een lange stilte. Ze geloofde hem echt niet. Ze wist wel dat weerwolven echt een menselijke kant hadden, ze was er gewoonweg van overtuigd dat dat niet de sterkste kant was. Uiteindelijk won het monster altijd, en zij was er om dat te verijdelen. Zo was het altijd gegaan, zelfs bij de weerwolven die ze jarenlang als vrienden had gezien; min of meer dan toch.
      Het had jaren geduurd voor ze het respect van haar leeftijdsgenoten in de roedel had gewonnen, en toch waren zij de eersten geweest die met opengesperde muil op haar waren afgesprongen. Het had haar meer gekwetst dan ze ooit zou toegeven, en uiteindelijk had het haar gevormd zoals ze nu was. Elke weerwolf was uiteindelijk slecht, ook al toonden ze dat niet meteen. Elke weerwolf moest ooit aan zijn einde komen. Maar waarom moesten ze er zo verdomd menselijk uitzien?

[ bericht aangepast op 27 aug 2015 - 22:46 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.