[MSV] A Bloody Hell (16+): Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 1:31 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Emilio "Milo" Finnegan Jaeger — Hunter

Milo rolde met zijn ogen. "Je bent zo'n dramaqueen soms. Mocht je er niet zo vulgair bijlopen, liefste Alexandra, dan zou niemand commentaar hebben." Hij glimlachte nep. "Als je niet tegen een stel blote benen kan dan raad ik je aan om nooit naar het strand te gaan," was haar antwoord. Milo kneep zijn ogen een stukje dicht en opende zijn mond om haar een preek te geven over de verschillen tussen een strand en een club, maar ze sprak verder: "Als ik een willekeurig meisje was dan zou je er totaal geen probleem mee hebben."
      Milo zuchtte luid en lang, en gaf zich gewonnen. Eenmaal aan de auto, lachte hij kort, stapte in zijn zwarte wagen en wachtte tot Alyx in de passagiersstoel had plaatsgenomen. "Waar zullen we vandaag eens heen gaan? Bar Nine? Seven Oaks? Algeria? Ergens in de bosjes?" Hij schonk haar een wenkbrauwwiebel en stak de sleutels in het contact. De jeep startte zachtjes en Milo genoot van het geluid van een goed geoliede motor.

---

---

Anne Nerine Blanchfield — Vampire
Outfit

Anne haalde een briefje van twintig dollar uit haar handtas en wierp het nonchalant op het toog. Ze wist dat ze te veel had betaald, maar het kon haar weinig schelen. Ze schonk de barman een knipoog, desondanks hij vaag naar natte hond rook. Ze wist het niet zeker, maar dacht dat hij een weerwolf was. Al was de geur niet gemakkelijk te plaatsen met al de zwetende lichamen, alcohol en dergelijke in de club. Anne draaide zich om op haar stoel en zat zo met haar rug naar de bar toe. Ze goot de whiskey redelijk snel naar binnen — Anne kon goed tegen drank — en scande de ruimte op zoek naar iemand waarmee ze kon dansen. Of iets meer dan dat. Er sprong niet meteen iemand in het oog. Ook geen bekende gezichten te zien, hoewel Anne al zes jaar in New Chamita woonde. Ze plaatste het glas met een zucht terug op de toog en trok haar jasje uit. Niet omdat ze te warm had — één van de voordelen van een vampier zijn — maar omdat ze lang over haar outfit had nagedacht en het zou zonde zijn die niet te showen.
      Verveeld dat er niks gebeurde, duwde ze zich af van de barkruk en besloot de eerste de beste persoon aan te spreken. Haar ogen vielen nogmaals op de vier vrouwen naast haar, twee vampieren en een mens. Geen zin om rond te hangen met een mens die avond, wandelde ze heupwiegend naar degene die er het oudst uitzag van de twee vampieren. "Zin om te dansen, sugarcube?" vroeg ze quasi verveeld, maar met een opgetrokken mondhoek.

[ bericht aangepast op 24 aug 2015 - 2:55 ]

---

kindness is never a burden.

Helias Albright —— Vampire

De aansteker viel nonchalant naar beneden en wanneer het contact maakte met de alcohol op het lichaam van de jonge vrouw, vloog de hele boel meteen in de fik. Het steegje was donker en er was niets of niemand die iets had kunnen horen of zien. Helias keek nog heel even naar het vuur dat groter werd, totdat hij de hitte zijn gezicht voelde bereiken en zich snel omdraaide. Zijn handen stak hij in zijn jaszakken en hij liep het blokje om om zijn auto te bereiken.
      Het liefst van al was hij nu gewoon in zijn bed gekropen. Het was te lang geleden geweest dat hij zichzelf had getrakteerd op iets dat zo goddelijk smakelijk was en nu hij zich voldaan voelde, bedacht hij dat alles dat hij hierna nog zou ondernemen, zijn dag alleen nog maar kon verpesten.
      Maar vandaag was een feestdag, en misschien kon hij wel nog iemand vinden die Jodie Mahler kon overtreffen. Hij betwijfelde het ten zeerste, maar ging uiteindelijk toch op weg naar het huis waar Thorne hoogstwaarschijnlijk nog steeds lag te maffen. Zijn duim en wijsvinger gingen even over zijn mondhoeken heen en hij kon het niet laten te glimlachen bij de smaak van bloed die nog steeds op zijn lippen lag.
      Helias haalde zijn sleutel uit nadat hij zijn auto geparkeerd had en deed de deur van de prestigieuze villa open. Hij schraapte even zijn keel.
      "Thorne?"

---

help

• Werewolf, Alfa Uppertop • Outfit

Haar voeten begonnen lichtelijk te tintelen toen ze het water instapte. Ergens was het nog koud, maar ze kon de verkoeling goed gebruiken. Vanavond was het volle maan en ze moest er alles aan doen dat het in goede banen verliep. Mocht dat niet gebeuren, dan had ze toch een probleem. Ze wist de consequenties om haar roedel toestemming te geven om naar dit feest te gaan, maar ze dacht dat het goed was. Zelfs de laagste in de rang hadden het een keer gezellig. Ze mompelde wat af en merkte dat ze eigenlijk überhaupt wilde zwemmen. Ze had haar zwemkleding hier toch onder aan en haar handdoek had ze ook mee. Met een grijns op haar smalle gezichtje begon ze zich te ontdoen van haar hedendaagse kleding en stond ze al snel in haar zwarte bikini. Ze gooide alles neer op de grond en liep met versnelde pas naar één van de kades die over het water was heen gebouwd. Zin om om te lopen had ze niet, dus klom ze maar omhoog. Eenmaal boven voelde ze hoe de zonnestralen op haar armen schenen en een schaduwspel achterlieten. Ze moest even zacht lachen, aangezien ze zich niet meer zo had gevoeld sinds het hele Fox fiasco had plaatsgevonden. Straks waren er nu familieleden hier en had hij ze op haar afgestuurd. Ze kon het zich niet indenken dat de Fox die ze kende, de lieve man, dat zou doen. Maar jagers waren onbetrouwbaar en daarmee dus ook hun familie. Aiden had de hele tijd aan haar hoofd gezeurd dat ze het weer moest goedmaken en dat ze overdreef, maar ze wist werkelijk niet wat ze nu moest doen. Ze opende haar ogen en moest goed kijken waar de balustrade van de kade was en nam toen een flinke aanloop. Ze rende naar voren, zette één voet af, maakte een koprol en dook daarna soepel in het water. Ze zwom omhoog en zwom verder weg van het strand. De muziek vervaagde al lichtelijk, maar ze besloot niet ver van het strand af te gaan. Haar spullen lagen daar nog en als die verdwenen, had ze een probleem. Niet dat veel mensen een probleem hadden om haar in haar bikini te zien. Ze grijnsde bij de gedachten en zwom toen weer terug naar het strand. De kou van het water begon aan haar te vreten en ze had niet zin om te koukleumen. Ze liep het water uit en greep de grote handdoek uit haar tas en wikkelde die om zich heen als een gigantisch deken. Ze drukte de stof tegen haar neus aan en slaakte toen zacht een zucht, misschien werd deze avond toch nog leuk.

---

"Rebellion's are build on hope"

Jason Clinton Hunt • Werewolf

      Hij voelde een paar ogen op zich branden en glimlachte ingenomen. Dit keer was het echter niet als geflirt bedoelt maar als werkelijke nieuwsgierigheid. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij op hoe het meisje haar tanktop iets naar beneden trok. Dit zorgde ervoor dat ziijn mondhoeken lichtelijk omhoog krulden. Toch vervaagde die al snel toen hij het zonlicht dat op het meisje viel opmerkte. Een oranje gloed. Opnieuw keek hij vluchtig door een van de weinige ramen. Hij zou toch echt binnen een kwartiertje het café uit moeten.

      Hij fronste zijn wenkbrauwen toen het meisje wat zei over de volle maan. Ze legde haar handen nonchalant op de bar en Jason zag maar al te goed waarvan het sieraad was gemaakt dat om haar vingers blinkte. Zilver. Hij leunde lichtelijk voorover terwijl hij een wijnglas vulde met rode wijn.
“Zal jij naar het vuurwerk kijken dan?” Hij klemde zijn kaken op elkaar. Ze was een jager, daar was hij nu zeker van. Enkel waren er jagers die alleen de 'kwaadaardige' wezens wat aan deden maar er waren ook jagers die het liefst elk wezen dat ze tegen kwamen het zwijgen oplegden. En eerlijk gezegd had hij geen zin in iemand die hem opjaagden terwijl hij zelf ook aan het jagen was. Het zou zonde zijn moest hij haar wat aan doen.

      De vampier die het meest recentelijk naar binnen was gelopen gaf hem twintig dollar en een knipoog. Hij glimlachte charmant en stopte het geld in de kassa. Het was lang geleden al besloten dat ook de fooien daarin moesten. Aan het eind van elke dienst werd het dan eerlijk verdeelt. Of tenminste, dat zeiden ze.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

[ bericht aangepast op 24 aug 2015 - 15:10 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

"I would slice someone's throat with my own teeth – just to make sure he or she wouldn't hurt the ones I love."

“Kan alfaatje het weer niet laten om zijn gezag te tonen?” verliet speels haar mond toen Fox er niets beters op had gevonden om zachtjes aan haar haren te trekken.
“Kwestie van je ego op te krikken, zeker?” Ze trok speels haar wenkbrauwen in de lucht, waarna ze ermee wiebelde om hem vervolgens met een grijns aan te kijken. Oh, wat hield ze er toch van om hem plagen. Ze wist precies wat Fox triggerde, wat het hele gebeuren voor haar alleen maar leuker maakte.
Echo volgde vervolgens zijn voorbeeld en plofte naast Fox neer, waarna ze hem eerst bedenkelijk aankeek om daarna naar het water onder haar voeten te staren.
“Waarom ben je steeds zo hard voor jezelf?” vroeg ze hardop – de vraag was eigenlijk niet aan hem gericht, maar eerder iets dat ze zichzelf hardop afvroeg. Die jongen had immers veel te veel verantwoordelijkheidsgevoel. Begreep haar niet verkeerd – een alfa moest zich verantwoordelijk voelen, maar Fox moest leren begrijpen dat hij niet alles in de hand kon houden, en dat hij zich zeker niet schuldig om bepaalde zaken moest voelen.
“Ik ga je twee dingen zeggen.” begon ze met haar typische betweter stemmetje waarna ze hem serieus aankeek.
“Ten eerste: stop met jezelf overal de schuld van te geven.” Ze blikte eventjes naar de golven die tegen de kade ketsten waarna ze Fox terug aankeek.
“Wat lijkt jou nou beter? Een wonde aan zijn arm, en een badass weerwolf worden of levensloos ergens in een put liggen? Want we weten beide dat wat Michaël begint hij ook af maakt.” Nu zou ze hem duidelijk proberen maken dat het schuldgevoel die hij jegens de jongeman had niet nodig was.
“Tatum, in dit geval, was er niet zomaar vanaf gekomen met enkele simpele kledingscheurtjes. We both know that.” Haar ogen boorden even in de zijne waarna ze weer weg keek.
“Ten tweede: ik houd hem ook wel in de gaten. Het is nou niet bepaald moeilijk om een weerwolf die voor de eerste keer verandert te spotten.” grinnikte ze kort waarna ze haar beste vriend met een klein glimlachje weer aankeek. “Don’t sweat it, Ackerman. We’ll fix it – just like we always do.”

[ bericht aangepast op 24 aug 2015 - 13:47 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Hunter

      Alyx glimlachte triomfantelijk toen Milo niks meer zei. Die opmerking liet hem meestal wel de mond houden. 'En trouwens, je wilt dat we de woonplaatsen van weerwolven en vampiers te weten komen, dat gaat niet lukken wanneer ik er bij loopt als een non,' deed ze nog een duit in het zakje. Het was altijd leuk om Milo nog een beetje extra te stangen.
      'Enkel in jouw dromen en mijn nachtmerries,' grinnikte ze toen Milo vroeg waar ze heen zullen gaan, al wist ze prima dat hij het niet meende. Ze hadden één keer gezoend, zij was toen zestien en hij achttien, en hoewel de zoen zelf niet verkeerd was, voelde het gewoon wat vreemd aan.
      'Mij maakt het verder niet veel uit. Als er in deze stad echt zoveel vampiers en weerwolven zitten als jij denkt, dan zullen er in elke bar of club wel een paar zijn.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[ bericht aangepast op 26 aug 2015 - 21:16 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

"I would slice someone's throat with my own teeth – just to make sure he or she wouldn't hurt the ones I love."

Ze wist dat ze een gevoelige snaar had geraakt eenmaal zijn bekende weemoedige lach het geluid van golven die tegen de kade ketsten overschaduwde. Er was iets veranderd in hem, dat had ze al lang in de gaten gehad. Hij was niet meer het vrolijke jongetje dat haar vroeger dagelijks uitdaagde, denkend dat hij al even sterk zoals haar zou zijn. Er was iets in hem geknapt. En Echo wist precies welk moment dat was geweest. Oh god, de drang om hem te helpen was zo groot, maar ze wist dat haar pogingen tevergeefs zouden zijn. Het enige dat ze kon doen, was er voor hem zijn.
Ze was niet van plan om Fox te onderbreken – niet alleen omdat ze besefte dat hij gelijk had, maar ook omdat ze wist dat hij deze keer niet alleen over de jongeman sprak. Ze wist Fox’ geschiedenis maar al te goed, hij had haar verbazend genoeg met de tijd stukjes verteld die ze uiteindelijk in haar hoofd aan elkaar had gelijmd tot één groot verhaal. Ze wist hoe gebroken de man die nu naast haar zat zich gevoeld moest hebben, en het liefst van al zou ze dit van hem willen wegnemen. Opeens begreep ze zijn wens om de jongeman te helpen.
“Ah joh. Stop met zo te denken of je krijgt nog rimpels op je voorhoofd.” zei ze daarna maar glimlachend, proberend om de gespannen sfeer een beetje te verlichten terwijl ze genoot van zijn arm rond haar schouders. Ze hield van deze zeldzame momentjes, eventjes zonder drukte van de hele roedel, vampiers of jagers. Ze tikte eventjes licht met haar wijsvinger tegen zijn voorhoofd, waarna ze haar rechterhand weer in haar schoot legde en de zeegeur diep opsnoof. Haar hoofd leunde nog steeds tegen de zijne terwijl ze zich focuste op de golven.
“Ah joh. Je kent me toch, Foxie? Dan kan ‘ie zijn zilveren ring steken waar de zon nooit schijnt.” Haar geamuseerde lach rolde over haar lippen terwijl haar schouders zachtjes met het ritme van haar lach meebewogen.
“Het zou me een eer zijn om hem daarbij persoonlijk te helpen.” voegde ze er daarna nog aan toe terwijl haar lippen omhoog krulden in een triomfantelijke glimlach. Het was niet dat Echo niet wist dat de jongeman gevaarlijk was – ze had namelijk wel wat opgevangen van de nieuwe jagersgroep. Maar uiteindelijk, welke jagers waren niet gevaarlijk? Wat zou meneertje met zijn zilveren ring zo speciaal maken? Juist ja, niet veel.
“Nou kom op. Wat denk je d’r van? Zullen we eens sociaal doen? ” Ze stond met een sprong op waarna ze haar hand uitstak en geduldig wachtte tot Fox deze zou aannemen.

[ bericht aangepast op 24 aug 2015 - 19:46 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[ bericht aangepast op 26 aug 2015 - 0:13 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Emmalyn

"Gewoon....je leek me wel grappig. " gaf Emma toe aan Willow. Ze keek naar de vrouwen die naast hen waren gaan zitten. Eentje was duidelijk een vampier. Haar ogen namen haar geïnteresseerd op. Ze bestelde een whiskey en Emma bestelde ook nog een wijn. Na een tijdje vroeg het meisje haar om te dansen. Ze glimlachte en knikte naar haar.

[ bericht aangepast op 24 aug 2015 - 23:51 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Emilio "Milo" Finnegan Jaeger — Hunter

Milo grijnsde. "Wat een mooie dromen," plaagde hij en wiebelde vervolgens nog eens met zijn wenkbrauwen. Hij wachtte tot de andere jagers weg waren gereden of gefietst en reed toen ook niet al te voorzichtig de gigantische oprit af. "Goed punt," mompelde hij en schakelde. Hij maakte mentaal een lijstje met de inmiddels gekende vampieren en weerwolven. Ze waren al drie maanden in New Chamita, dus hadden ze nu en dan als een de jacht geopend. Echter was Milo er een jaar of twee opgekomen dat een 'inventaris' opstellen van de stad met alle monsters veel gemakkelijker was en ze doelgericht konden jagen, in plaats van te werken op puur geluk. De alfaweerwolf met de oorring stond boven op zijn lijstje, met daaronder diens beta. Via een aantal bronnen heeft hij ook te horen gekregen dat Helias zich hier zou kunnen bevinden evenals de vampier die zijn vader had vermoord. Die kon overal zitten, natuurlijk. Toch was dat altijd de eerste naam die Milo op het lijstje zette.
      Milo en Alyx babbelden over van alles en niks tijdens de rit naar de boulevard, welke niet heel erg lang duurde. Milo moest de wagen redelijk ver parkeren, aangezien ze al laat waren en veel straten volstonden met auto's van toeristen of mensen uit de verdere gedeeltes van de stad. Voor hij uitstapte, haalde Milo zijn wapen nog eens uit en controleerde het magazijn. Drieëndertig 9 millimeter kogels zaten er in, vervaardigd uit een speciaal aangepast metaal. Hij stak nog een aantal andere kogels in zijn jasje, al betwijfelde hij of hij die zou nodig hebben. Geen geweld, had hij gezegd. Maar je kon nooit zeker zijn.
      "Klaar?" Hij keek Alyx vragend aan. "Kijk je wapen nog eens na," beval hij.

---

kindness is never a burden.

Hunter

      Alyx rolde met haar ogen. 'Ja ja,' murmelde ze. Hij kon soms echt bazig zijn. Het verbaasde haar dat hij nog niet opgemerkt had dat ze haar zilveren ketting niet droeg, maar ze was ook blij mee, want als hij er bij het huis achtergekomen was, dan had ze het sowieso moeten pakken. Het sieraad was van haar moeder geweest en daarom had ze er een absolute hekel aan om het te dragen.
      Haar rokje trok ze een stukje omhoog, zodat ze haar handpistool kon pakken. Vluchtig controleerde ze het magazijn. 'Nog meer dan genoeg,' meldde ze Milo, al had ze niet echt precies geteld. Milo wilde toch niet dat ze vanavond geweld zouden gebruiken.
      'Pas maar op dat je jezelf niet in de kont schiet,' grinnikte ze, toen ze zag dat hij zijn eigen pistool weer terug stopte achter zijn broekrand. 'Dat zou nog beschamender zijn dan die keer dat je dronken werd van cupcakes.' Plagerig stak ze haar tong naar hem uit. Eigenlijk was het haar schuld, gezien ze hem niet verteld had dat er sterke alcohol in de cupcakes zat, maar het bleef grappig.
      Alyx hopte de auto uit en toen Milo ook uitgestapt was en de auto op slot had gedaan, begonnen ze richting de bars en clubs te lopen. Het was een stukje lopen en op weg er naar toe kwamen ze al redelijk wat aangeschoten en volledig dronken mensen tegen. Dat mensen nu al zo ver heen konden zijn, was Alyx een wonder. En ze vond het ook nogal sneu. 'Als de weerwolven en vampiers ook zo dronken zijn, dan wordt het een eitje.'
      Enkele minuten later liepen ze een willekeurige bar in, die Seven Oaks heette volgens het bord boven de deur. Het was best druk bij de bar en er waren geen twee barkrukken naast elkaar meer vrij. 'Doe alsof je slecht te been bent,' meldde ze Milo. Zonder op zijn reactie te wachtten trok ze hem mee richting een plek aan de bar waar twee jongemannen van begin twintig zaten.
      'Hallo,' glimlachte ze breed. 'Mijn vriend hier is slecht te been,' ze gaf Milo een schouderklopje, 'en kan niet zo lang staan, en jullie zien er uit als aardige jongens, dus ik vroeg me af of wij misschien hier zouden mogen zitten.' De jongens leken ter aarzelen waarop Alyx verder praatte. 'Alsjeblieft? Ik zal jullie heel dankbaar zijn,' zei ze zo charmant mogelijk. Dit leek de jongens overstag te halen en ze verlieten hun plek. 'Dankjewel!' Ze gaf de jongens allebei een kus op de wang, waarna ze plaats nam op de vrij gekomen barkruk en Milo op de andere kruk trok voor iemand anders er kon gaan zitten.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Helias Albright —— Vampire

De scherpe geur van bloed kroop Helias' neusgaten binnen en zonder nog verder te reageren op Thorne, ging de jongeman de badkamer binnen. Het duurde een halve seconde vooraleer hij het lijkt in de douche opmerkte en hij zuchtte, zijn duim en wijsvinger tegen de brug van zijn neus gedrukt en zijn ogen even gesloten.
      "Is het de bedoeling dat ik alweer je vuilnis buiten zet, of verleen je me de gunst om het snel even zelf te doen voordat we vertrekken? Je weet hoe moeilijk het is om bloed uit een tapijt te krijgen." Helias klakte met zijn tong en staarde vol afkeuring naar het badkamertapijt, die onder de bloedvlekken zat. Hij hoorde de voetstappen van de andere man achter hem, gevolgd door een geamuseerde lach.
      Thorne sloeg een arm om Helias' schouder, alsof die net een fantastische mop had verteld. Die laatste kon het niet laten om even diep te zuchten en een hand door zijn haar te halen.
      "Dus, Seven Oaks, of...?" Helias haatte die bar, maar hij was sowieso al geen grote fan van hedendaagse bars en hij vond het niet iets om een punt van te maken.
      "Mij best, m'n auto staat buiten." Hij zei het nonchalant en schudde Thornes arm van zijn schouder, waarna hij zich omdraaide. Maar hij wist zo ook al dat er protest zou komen. Helias ging toch op zoek naar zijn sleutels. Je wist nooit of Thorne zijn gedachten zou veranderd hebben. "Maar eerst ga je dat lijk ergens steken waar de zon nooit schijnt."

It's so shittyyy, oh so shittyyy, it's so shitty and crappy and viiile!

[ bericht aangepast op 26 aug 2015 - 1:31 ]

---

help