[MSV] A Bloody Hell (16+): Speeltopic 1 - Speeltopics

23 aug 2015 - 1:03 Frisk is offline

Frisk 8318

VAMPIRES
I bite. You bleed.
You may fight, but I must feed.

WEREWOLVES
The tiger and the lion may be powerful,
but the wolf does not perform in the circus.

HUNTERS
The hunt never ends.

Rollentopic 1
Praattopic 1
Speeltopic [url=]1[/url]
Rollenstory

• Bedacht door Sonder
• 16+ wegens zwaar geweld & seksuele handelingen

New Chamita, USA, 2015. Een stad als geen ander.
Hoewel het moeizaam gaat, leven vampiers, weerwolven en jagers in een kwetsbaar evenwicht samen. De normale mens heeft geen flauw benul van hun bestaan. Op wat kleine akkefietjes na, gaat het al jaren goed. Totdat er een bruusk einde komt aan de vrede. Vampiers en weerwolven vallen bij bosjes neer, en iedereen wordt achterdochtig. Wie vermoordt wie? Wanneer de eerste jager valt, wordt het duidelijk: Er is een nieuwe groep jagers gearriveerd, met maar één doel voor ogen: Elke weerwolf en elke vampier voorgoed van deze aardbol vegen. En ze worden liever niet tegengewerkt. Hoe gaat dit eindigen? Slaan de wezens hun handen ineen, of draait het uit op één groot bloedbad? Welke kant kiezen de jagers? Wie overleeft?

GEBIED

ROLLEN

HERKENNEN

VERJAARDAGEN

LEEFTIJDEN

WIE WOONT WAAR ETC

REGELS
• Derde persoon, Verleden tijd
• Geen min/max woordenaantal
• Geen letterlijke herhalingen uit vorige posts
• Naamsveranderingen doorgeven
• Om de twee dagen posten. Als ik een week niets van je hoor, lig je er uit.
• De huisregels van Q. gelden ook hier
• 16+ Is toegestaan, maar probeer het niet te platvloers te maken. Zet een waarschuwing aan het begin van je post!
• Een opmaak hoeft niet, maar zet wel de naam van je rol in het begin van de post voor het overzicht.

SITUATIE & DATUM

2 augustus 2015, een warme en zonnige feestdag in New Chamita. Ter ere van de stichting van de stad, is heel de kade in Mistbane in feeststemming gehuld. Mensen, weerwolven en vampiers van over heel de stad komen af om te feesten in de vele clubs. 's Avonds is er een prachtig vuurwerk, dat de nacht samen met de volle maan verlicht. Is dit geen perfecte setting om de strijdbijl voor even te begraven? Of gebeurt juist het tegenovergestelde en is de jacht geopend? De vraag is dan nog: wie jaagt op wie?

• 2 augustus 2015
• 11u 's avonds: het is donker.
• Het is een volle maan
• Het speelt zich af aan Mistbane, aan de oceaan zelf, bij de drie grootste clubs die naast elkaar liggen (Algeria, Seven Oaks, Bar Nine) .

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 1:31 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

8 sep 2015 - 17:13 Frisk is offline

Frisk 8318

Fox S. J. Ackerman ~ Weerwolf; Alfa North River
I'll be okay.

Fox was nooit een aanvaller geweest. Zelfs met de plotse geur van bloed - veel bloed - en Primrose die naast hem door haar knieën zakte, veranderde dat niet. Hij maakte zich wel groter, maar zette slechts enkele stappen opzij zodat de gewonde vrouw op de grond aan hun zicht werd ontrokken. In gedachten vervloekte hij haar lichtelijk. Ze had te snel en te veel uit instinct gehandeld, naar zijn mening. Zo gebeurde het meestal in Uppertop en dat was precies de reden waarom hij zijn roedel daar liever niet zag.
Hij herkende de jager die gesproken had, nog voor hij zijn stem had gehoord. Fox wist dat hun overlevingskansen al klein waren, maar nu Rose hun aantal met minstens één verminderd had, waren ze volledig verdwenen. Vandaar dat hij verbaasd was dat hij nog steeds geen snerpende pijn voelde. De jager naast de leider trilde en keek lichtelijk geschokt naar zijn bloedende kameraden, maar de leider hield zijn blik strak op hem gericht. De grijns was volledig van zijn gezicht geveegd.
Tijdens de korte stilte, hoorde Fox een beweging achter zich. Een laag gegrom volgde en zijn menselijke ik sloot binnenin hem verslagen zijn ogen. Hij wist dat hij moest kiezen. Rose of Tatum. Hij wist dat hij die keuze al gemaakt had voor ze hem zelfs gesteld was, maar dat betekende niet dat het hem niet verscheurde.
Langzaam stapte hij achteruit, zodat hij half over Primrose stond. Hij hoorde de zachte kussentjes achter zich naar voren stappen en hij kon aan de gezichtsuitdrukkingen van de jagers zien dat Tatum wakker was geworden. Bij de grom bukte hij zich en de andere weerwolf vloog over hem heen, recht op de jagers af.
Hierna sloot hij zich af van het geweld, draaide zich om en stak zijn kop door Rozy's armen. Ze hield zich zo goed mogelijk vast - wat veel te zwak voelde naar zijn zin - en hij rende naar de achterkant van het steegje, dat uitkwam op een hek. Hij duwde Primrose overeind en dwong haar over het hek te klimmen. Dit ging moeizaam maar uiteindelijk zat het ijzer tussen hen in. Drie tellen later verschenen haar broers als geesten naast haar. Hij keek haar nog één keer in de ogen aan, en draaide zich weer om zodat hij de mannen geen uitleg verschuldigd was.
Hij liep op een drafje terug, vond zijn broek in een hoekje en verborg zich in de schaduwen achter een vuilniscontainer. Overdag zou hij nog perfect zichtbaar geweest zijn, maar in de nacht was zijn pikzwarte vacht een geweldige camouflage. Zijn gegrom veranderde in gekreun toen hij weer zichzelf werd. Snel trok hij de joggingbroek aan.
Het schot en de daaropvolgende stilte weergalmde in het steegje, net op het moment dat Fox zijn gezicht weer liet zien. Hij slikte en voelde het schuldgevoel meteen aan zich knagen. Met zijn handen half opgeheven stapte hij op de overgebleven mannen af.
"Don't. Shoot." zei hij luid, maar nog schor van de verandering.

[ bericht aangepast op 15 sep 2015 - 22:01 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

8 sep 2015 - 19:45 Donatello is offline

Donatello 5441

Echo Ramsey Argyros – Werewolve Bèta North River – Oufit

"I would slice someone's throat with my own teeth – just to make sure he or she wouldn't hurt the ones I love."

Haar ogen volgden zijn slanke vingers die afwezig uit macht der gewoonte met zijn ster leken te spelen. Een kleine glimlach sierde dan ook om haar lippen terwijl deze daarna werd vervangen door een klein amusant lachje dat uit haar mond ontsnapte door zijn volgende woorden.
“Jamey, look at these guns.” Ze spande haar armen op, alsof ze deelnam aan één of andere wedstrijd voor mannen waarvan hun hersenen eerder in hun armen leken te vertoeven dan hun hoofd.
“Ik denk dat ik heus mezelf wel kan verdedigen. I mean. Come on. Look at these!” Ze drukte een kus op beide 'spierballen' waarna ze haar armen naar beneden haalde en de jongeman met een brede grijns aankeek. Ze vond het wel leuk om zo stom te doen – iets dat ze altijd bij Clark leek te doen, met of zonder intentie. Ze schaamde zich niet als ze bij hem was, en het was al lang duidelijk dat Echo niet de meest handige persoon was. Ze had al genoeg dingen gedaan waarvan ze eerlijk gezegd liever het bestaan van vergat – niet meegerekend de ontelbare keren dat haar gezicht al meerdere keren de vloer van het plaatselijke supermarktje had mogen poetsen.
“Je bent de vriendelijkheid zelve, Ackerman.” zei ze toen Clark kort in zijn mobiel blafte en even later een zucht van jewelste over de menigte heen klonk.
“Ik denk dat een fanta’tje of een watertje wonderen kunnen doen. Zeker voor je humeur.” Ze greep zonder enige twijfel zijn hand waarna ze haar vingers met de zijne verstrengelde en hem door de menigte trok, op weg naar enkele plaatselijke bars – waaronder ook Bar Nine waar ze als barvrouw werkte. Het was niet haar droomjob, maar ze deed het graag. Erg graag zelfs.
“Waar wil Meneer Ackerman-Raeken in het dit gezelschap van deze geweldige dame, al zeg ik het zelf, naartoe?” grinnikte ze vervolgens zonder om te kijken en hem wat verder de menigte in trok.

[Het is niet mijn beste post, allesbehalve zelfs. Maar dan kan je toch al verder aangezien het anders nog even ging duren vooraleer ik weer een mogelijkheid had om te schrijven. c:]

[ bericht aangepast op 9 sep 2015 - 8:31 ]

Rise and rise again until lambs become lions

10 sep 2015 - 23:34 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Alexandra "Alyx" Kalani Hamilton

Hunter

Outfit

Just because I'm smiling, doesn't mean I don't want to hit you in the face

Aan zijn accent merkte Alyx op dat hij niet hier vandaan komt, maar die kans was met vampiers sowieso klein. Wie zou er nou voor eeuwig op dezelfde plek wonen als hij of zij een onsterfelijk bestaan zou hebben? Nogal saai.
'We zijn gewoon vrienden.' Het leek Alyx verstandiger om hem niet te vermelden dat de band tussen Milo en haar eigenlijk sterker is dan vriendschap. Hoe ze het precies zou moeten omschrijven weet ze zelf ook niet, maar de vampier, Thorne, zal er enkel gebruik van kunnen maken.
'Een kus op de wang betekent niet gelijk dat twee mensen lovers zijn,' grinnikte ze vervolgens. 'Dat zou anders nogal disturbing zijn, als je nagaat dat vele familieleden elkaar op de wangen kussen. Of gaat het erbij jou er wel zo aan toe?' vroeg Alyx hem met een grijns op haar volle lippen.
'En als je me dronken wilt krijgen, dan moet ik je teleurstellen want dat gaat niet gebeuren.' Ze stootte hem plagerig in zijn zij met haar elleboog. Ze wist tenslotte niet of hij wist dat zij al ontdekt had dat hij een vampier was. Ze vermoedde van niet, want ze dacht niet dat hij anders met haar zou gaan praten. Dus ze moest gewoon met hem omgaan alsof hij niet een vampier was.
' Mijn zogenaamde "lover" zou me vermoorden als ik dat zou doen.' Hierop bestelde ze wat te drinken bij de barman, maar gewoon een simpele ijsthee.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

11 sep 2015 - 22:55 Kiramman is offline

Kiramman 12021

Anne Nerine Blanchfield — Vampire
Outfit

Toen de twee vrouwen eenmaal buiten waren met hun slachtoffers, verleidde Anne subtiel de man naar één van de donkere steegjes tussen de clubs. Gelukkig hadden geen andere vampieren dit bepaald steegje ingenomen en Anne knipoogde even naar de andere vampier. Ze lachte toen de menselijke man een stom grapje maakte en liet het toe toen zijn hand langs haar rug naar beneden gleed. Na al die jaren met Augustin was ze dit soort fysiek contact wel gewoon, maar deze keer waren de rollen omgedraaid en had zij de situatie in handen. Toen ze ver genoeg in het donkere steegje waren, opende de man zijn mond "Waar gaan we —" Voor hij zijn zin had kunnen afmaken, had Anne de man al bij de keel gegrepen en haar scherpe tanden in zijn nek doen zinken. Precies in de slagader. Anne rilde lichtjes toen ze het warme bloed proefde. Ze kon een beetje alcohol smaken, maar voor de rest was het heerlijk. Voor de één of andere reden smaakte mannenbloed altijd net iets beter voor Anne, hoewel ze nooit echt kon uitleggen hoe dat kwam.
Toen ze klaar was — ze had besloten de man te laten leven en hem niet te vermoorden —, viel de man als een lappenpop op de grond en bleef daar versuft zitten. Ze kon zijn borstkas nog op en neer zien gaan, dus er was geen reden tot paniek. Met duim en wijsvinger veegde ze restjes bloed van haar lippen. Anne was een erg propere eter, maar nu en dan liet ze zich iets te veel gaan. Het was net als wanneer je een kind een snoepje voorschotelt en zegt dat hij eraf moet blijven voor een lange tijd en als dat lukt, krijgt hij twee snoepjes. Eerst zal het kind er waarschijnlijk afblijven, maar daarna zal hij zijn geduld verliezen en zich laten gaan. Met alle gevolgen van dien.
Anne wierp met een handgebaar haar blonde lokken achter haar schouder, draaide zich naar de andere vrouwelijke vampier om en grijnsde. "Well, darling. Was dat niet leuk?" Ze glimlachte zoet en liep naar de andere vampier toe. Ze had niet echt veel zin om nog langer met deze vrouw rond te hangen — ze was prachtig, natuurlijk, maar niet echt spannend — dus nam ze het hand van de vrouw, schreef haar nummer erop met daaronder in een sierlijk handschrift Doctor Anne Blanchfield. "Als je dit ooit nog eens opnieuw wilt doen, moet je me maar bellen." Ze knipoogde. "Of als je ooit iets anders wilt doen." Met die woorden verliet Anne het steegje en draaide zich nog eenmaal om. "Oh en darling? Bel misschien 911 zodat deze brave heren niet doodbloeden of onderkoeld raken. After all, we don't want to be ungrateful."

kindness is never a burden.

11 sep 2015 - 23:18 Kiramman is offline

Kiramman 12021

Emilio "Milo" Finnegan Jaeger — Hunter

Milo moest toegeven dat hij de aanval van de vrouwelijke alfa niet had verwacht. Noch dat twee van zijn jagers door hun knieën zakten. Één van hen, een jonge knul van rond de achttien jaar die zich nog maar net bij de groep had gevoegd, viel dood neer. De andere, een volwassen vrouw genaamd Giselle grauwde van de pijn toen het mes aar been raakte. Nog voor Milo zijn jagers kon tegenhouden werden er verschillende geweren afgevuurd. Milo keek toe hoe één van de kogels de vrouwelijke weerwolf in haar schouder raakte. "Genoeg!" riep hij. Zijn jagers keken hem verbaasd aan, maar zoals gewoonlijk gingen ze niet in discussie. Nog voor Milo wat kon zeggen werd de jonge weerwolf, welke verzwakt tegen de muur had gelegen, opnieuw wakker. Milo hoorde een de jagers achter hem naar messen reiken en het geklik van geweren maar hield zijn hand op. Onzeker keek hij de mannelijke weerwolf, de weerwolf die Milo had gestoord tijdens een jacht de vorige keer, en vroeg zich af wat die van plan was.
Uit het niks sprong de jonge wolf over het duo heen en ging in de aanval. Milo had nog net de tijd om weg te duiken voor de weerwolf op de groep jagers sprong. De andere weerwolven waren verdwenen. Jason trok een mes die verstopt zat in zijn schoen en wierp het op de jonge weerwolf. "Bullseye!" schreeuwde één van de jagers. Milo wist niet wie. Één enkel schot volgde toen Milo de trekker overhaalde en daarmee de stuiptrekkingen van de jonge weerwolf beëindigde. Het lichaam van de wolf viel neer op de grond en lachend gaven de jagers elkaar high fives, voor ze het lichaam van de jonge jager zagen en naast hem neer knielden. Milo klemde zijn kaken op elkaar. Het feit dat ze vijf jagers nodig hadden om één jonkie uit te schakelen, vond hij niet zo positief. En al helemaal niet omdat dit ene jonkie het leven van één van zijn jagers had gekost.
Milo draaide zich met een ruk om toen hij een stem achter zich hoorde. Nog voor hij het gezicht van de man kon zien, had hij zijn wapen op de mannelijke weerwolf gericht, met zijn wijsvinger op de trekker. "Geef me één goede reden, weerwolf." Hij spuwde dat laatste woord haast uit. "Je liefje doodde en verwondde twee van de mijne en wij doodden van de jouwe. Het is enkel eerlijk als ik je op z'n minst één keer in het been mag schieten." Hij deed alsof hij nadacht, terwijl de andere jagers zich weer rond hem verzamelden. Twee jagers hadden het levenloze lichaam van de jonge knul over hun schouders, maar richtten met hun vrije handen hun vuurwapens op de weerwolf. "Oh, wacht. Je hebt me al nog eens dwarsgezeten. Ik was het al bijna vergeten. Blijkbaar zijn je goede redenen op, monster. Nog laatste woorden?"

kindness is never a burden.

12 sep 2015 - 7:19 Wasbeer is offline

Wasbeer 854

Emmalyn Moreau

Vampier

Emmalyn keek versuft naar de vrouw die zich voedde met de man. Ze grinnikte om de reactie van de man. Zelf had ze niet veel behoefte om hun bloed te drinken. Mannenbloed was niet haar favoriet. Dus keek ze toe. Toen de vrouw klaar was draaide ze zich om naar Emma en glimlachte. Toen de vrouw haar naam en nummer op haar hand schreef bloosde ze. "Anne" zei ze hard op en bleef beduusd achter toen de vrouw het steegje verliet. "Doeg..." zei ze awkward. Ze keek naar de man die kreunend op de grond lag en zuchte. Ze pakte haar mobiel uit haar zak en belde het alarmnummer. Toen dat gedaan was verliet ze de steeg om zich weer onder het feestplezier te mengen.

[ bericht aangepast op 13 sep 2015 - 13:26 ]

12 sep 2015 - 15:24 Frisk is offline

Frisk 8318

Fox S. J. Ackerman ~ Weerwolf; Alfa North River
You save everyone, but who saves you?

Hij antwoordde niet meteen, maar keek enkel terug met de beste pokerface die hij in huis had. Hij haatte confrontaties met Jagers. Niet enkel omdat zijn eigen leven in gevaar was, maar ook omdat hij maar al te goed wist hoe het aan de andere kant was. Hij wist dat achter elk gezicht een familie, of vrienden huis hield. Mensen die om de jagers gaven en elke jacht bang afwachtten wie er thuis zou komen en wie niet. Hij wist perfect hoe het was om die angst te voelen.
Maar hij wist ook hoe het was om een roedel te hebben. Hoe het iedere keer voelde om uit je huid te scheuren, om te voelen hoe je constant moest vechten om niet de monsters te worden waarvoor ze werden aangezien. Hij haatte het om zo tussen twee vuren gezet te worden. Hij moest constant aan zijn familie denken. En hij wist nog steeds niet welke groep hij die benaming kon geven. En alsof dat alles nog niet erg genoeg was.
"Het... Het spijt me van Jonathan," zei hij, en hij zag meteen de reactie op de overgebleven jagers. De schok was groot, maar Fox wist nog perfect hoe het kleine jongetje vroeger altijd aan hem hing, en pochte over zijn eerste trainingslessen. Het jongetje dat nu dood tussen de schouders van anderen hing. Hij was geen Ackerman, maar zijn ouders waren goede vrienden geweest.
"Hoe..." begon de leider zonder zijn zin af te maken. Hij had even zijn geweer laten zakken, maar het stond alweer mooi op zijn hoofd gericht, zonder te trillen. Fox wist dat hij het niet over de sentimentele boeg mocht gooien.
"Je hebt geen idee," antwoordde Fox. "En ik ben ook niet van plan om dat te veranderen. Ik weet veel, meer dan de meesten van mijn soort. En toch is het aantal aanvallen in North River gezakt."
"Waar doel je op, weerwolf?"
"Ik ben geen monster. Ik bescherm meer dan enkel mijn roedel, maar als je mij vermoord, heb je diezelfde roedel zonder Alfa, op zoek naar wraak en bloed. Dan heb je pas monsters. Reken daar die kennis bij en je hebt een bloedbad, of je nu wint of niet." Hij pauzeerde even, om de woorden te laten inzinken. Het was bijna helemaal waar, alleen had zijn roedel geen idee van zijn kennis, maar dat wisten de jagers niet.
"En mijn naam is Fox."

[ bericht aangepast op 12 sep 2015 - 15:24 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

12 sep 2015 - 15:24 Frisk is offline

Frisk 8318

Thorne Madison ~ Vampier; Loner
"It's been eighthundred years
and I'm still surrounded with idiots."

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, maar in gedachten vloekte hij. Als ze nuchter bleef, zou het heel wat moeilijker zijn om informatie uit haar te trekken. Hij nam nog een slok van zijn whiskey, en dacht er heel even over na om een deel over te gieten wanneer ze niet keek. Ze hield hem echter goed in de gaten, wachtend op een antwoord.
"Wel.. Ik denk dat dat er vanaf hangt waar je bent," antwoordde hij naar waarheid. Hij had tijden gekend dat je elkaar zelfs niet in de ogen mocht kijken of je had een probleem. Die donkere dagen waren echter voorbij, en hier was het inderdaad geen probleem.
"Maar als hij een 'gewone' vriend is, waarom luister je dan?" vroeg hij met een charmante glimlach en wijzend op de ijsthee in haar handen. Ondertussen schoof hij subtiel een tikkeltje dichterbij.

[ bericht aangepast op 17 sep 2015 - 15:59 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

13 sep 2015 - 0:28 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Alexandra "Alyx" Kalani Hamilton

Hunter

Outfit

Just because I'm smiling, doesn't mean I don't want to hit you in the face

'Dat, Thorne, is een zeer goede vraag,' grinnikte Alyx, terwijl ze een slok van mijn ijsthee nam. 'En eerlijk gezegd weet ik daar het antwoord niet op.' Ze kon hem lastig vertellen dat op supernaturalwatch waren. Ze wist dat één drankje waarschijnlijk geen kwaad zou kunnen, vooral niet als dat zou helpen met meer te weten te komen over Thorne. Het zou er echter ook maar net van af hangen hoe Milo's killing mission ging, hoe hij er op zou reageren. Mocht die goed gegaan zijn, dan zou hij waarschijnlijk een stuk minder boos reageren, dan wanneer de missie slecht ging.
'Misschien later op de avond.'
Aan de andere kant, Milo was er nu toch niet dus als ze nu iets zou nemen, zou hij niks door hebben. Dan had hij haar maar mee moeten nemen op die stomme missie. Ze dacht nog enkele seconden na en pakte toen Thorne's glas uit zijn handen. 'Of ik neem gewoon wat van dat van jou,' knipoogte ze, waarna ze een slokje nam van het drankje, dat whiskey bleek te zijn. Hierna drukte Alyx het glas terug in zijn handen, waarbij hun vingers elkaar lichtelijk aanraakten.
'Je hebt een goede smaak in drank.'

[ bericht aangepast op 13 sep 2015 - 0:29 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

13 sep 2015 - 14:08 Frisk is offline

Frisk 8318

Thorne Madison ~ Vampier; Loner
"It's been eighthundred years
and I'm still surrounded with idiots."

Zijn lach rolde over de toog, terwijl hij nog na genoot van de korte warmte en levendigheid die hij bij de aanraking had gevoeld. Hij was blij dat hij enkele uren eerder gegeten had; het zorgde ervoor dat al zijn zintuigen uitvergroot werden, aanrakingen inclusief. Hij goot het laatste beetje van de whiskey naar binnen en keek haar glimlachend aan.
"Thorne," zei hij in hetzelfde accent als Alyx net deed. Hij vond het grappig hoe zijn naam door de eeuwen heen anders werd uitgesproken. Hij zei het de laatste jaren zelf ook anders, aangezien de oorspronkelijke vorm bijna niet meer gebruikt werd.
"I like your accent," grijnsde hij. Daarna keek hij gespeeld naar zijn arm, alsof hij een horloge aanhad. "Wel, mijn glas is leeg en het is al later op de avond, dus kan ik je nu wel iets trakteren? Of gaat je niet-vriendje dan binnenstormen en mijn hoofd afhakken?" vroeg hij, terwijl hij zijn hand al naar de barman opstak en haar een knipoog schonk.

[ bericht aangepast op 14 sep 2015 - 17:11 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

14 sep 2015 - 8:19 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Alexandra "Alyx" Kalani Hamilton

Alyx stak haar tong uit naar Thorne. 'Ik heb geen accent, jij bent degene met een accent,' grinnikte ze. Ze besefte zich dat zij in zijn ogen juist een accent had, maar goed.
'En mijn niet-vriendje zou waarschijnlijk inderdaad je hoofd komen afhaken, waarschijnlijk met een extra botte bijl. Of misschien zou hij het ook wel afzagen, je weet maar nooit met hem,' zei ze quasi-serieus. Alyx vroeg zich af of Thorne besefte dat hij eigenlijk wel dichtbij de waarheid zat, al zou Milo dat nooit in een overvolle bar doen en met de reden dat hij een vampier is, niet omdat hij haar dronken probeert te voeren. Al zou dat laatste haar eigenlijk ook niet veel verbazen, met Milo's beschermende gedrag.
'En vooruit. Één drankje, meer niet. Anders ben jij niet de enige wiens hoofd er afgehakt gaat worden door een niet-vriendje.' Het moest bij haar ook niet veel meer dan een enkel drankje worden, gezien ze niet veel nodig heeft om dronken te worden. Maar als ze gewoon langzaam zou drinken, dan zou het waarschijnlijk prima kunnen. Of ze moest gewoon een deel van haar drankje in een ander glas gieten wanneer hij niet keek, maar gezien zijn vampier zijn vermoedde ze dat hij dat wel door zou hebben.

[Ik heb het geschreven op mobiel dus excuses voor eventuele spelfouten]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

14 sep 2015 - 22:48 Frisk is offline

Frisk 8318

Thorne Madison ~ Vampier; Loner
"It's been eighthundred years
and I'm still surrounded with idiots."

"Heeft het niet-vriendje toevallig ook een naam?" vroeg hij terwijl hij nog twee glazen whiskey bestelde. Hij betaalde en draaide zich met zijn charmantste glimlach naar haar toe. Hij hield het drankje voor haar uit, maar toen ze het aanpakte, liet hij nog niet meteen los.
"Only because you are pretty, princess," grijnsde hij, voor hij dan toch haar glas losliet. Hij nam een slok van zijn eigen glas en gaf haar nog een knipoog. Hij wilde nog wat zeggen, toen een luide knal hem deed opkijken. Het kwam vanachter de bar vandaan, en Thorne keek nieuwsgierig naar het tafereel.
Een grote barman leek kwaad iets tegen het andere barmeisje te zeggen, maar die laatste leek niet echt op te letten. Zo te zien had ze iets laten vallen en Thorne kon het bloed zo ruiken. Hij keek wat beter en kon een grote snee in haar arm opmerken. Na nog enkele boze woorden, had de grote barman ook door wat er scheelde, en hij trok haar mee naar een deur achter de bar. Toen ze voorbij liepen, kon Thorne het niet laten om net iets dieper in te ademen, voor hij snel weer van zijn glas nipte.

Mijn brein breint zoals het breint.

15 sep 2015 - 16:26 DaedaIus is offline

DaedaIus 3001

Jason Clinton Hunt • Werewolf

“So I guess that makes me the big bad wolf then, doesn't it?”

Jason’s blik was gericht op de vele feestende mensen. De maan verlichtte zijn gezicht en hij wist bijna zeker dat hij zijn beheersing had verloren als hij net niet had gejaagd. Met op elkaar geklemde kiezen verdween hij tussen de dronken mensen.

De pijn in zijn rug was nog steeds aanwezig en ietwat versuft liep hij voorbij Seven Oakes. Echter werkte zijn brein weer op volle snelheid toen hij een geweerschot hoorde. Verrast keek hij om zich heen — hij was de enige die het had gehoord, al gebeurde dat wel vaker. Hij liep richting het kabaal, wat vanuit een steegje kwam, maar besloot om zich er niet mee te bemoeien. Hij had geen zin om nog een jager, als dat het al was, achter hem aan te hebben.

Uiteindelijk bleef hij daar toch staan, verhuld in de schaduwen. Hij wilde weten waar het over ging en hij ving flarden op van het gesprek. Iets met laatste woorden en een roedel, zonder Alfa, die wraak wilt. Het was dus duidelijk een Alfa aan het woord. Persoonlijk kende Jason enkel Fox, Lucas, Ethan en Cameron. Of eigenlijk kende hij wel meer Alfa’s, maar uit dit gebied alleen hen. Jason spitste zijn oren om nog beter mee te kunnen luisteren.

Niet lang daarna hoorde hij het gehuil van een wolf en zonder dat Jason het door had werden zijn handen klauwen. De meeste mensen van de jagersgroep stonden met hun rug naar hem toe en daar zou hij handig gebruik van kunnen maken. Een lage, maar harde grom verliet zijn keel. Nu moesten ze hem wel horen. Zijn handen waren al veranderd maar voor de rest was hij nog menselijk, echter zou dat zo kunnen veranderen met de hoeveelheid adrenaline die door zijn aderen stroomde. Hij liep uit de schaduwen om zichzelf zichtbaar te maken en hij grijnsde geamuseerd naar de jagers. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Fox staan. “Hulp nodig?” Vroeg Jason glimlachend.

[ bericht aangepast op 15 sep 2015 - 17:06 ]

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

15 sep 2015 - 21:32 Kiramman is offline

Kiramman 12021

Emilio "Milo" Finnegan Jaeger — Hunter

Het zinde Milo niet dat de weerwolf de naam van de jonge Jager kende en nog minder dat deze hem niet wist van waar of waarom. Milo kneep zijn ogen lichtjes samen en hield zijn ene hand nog steeds in een vuist, terwijl de andere hand nog steeds het wapen voor het gezicht van de weerwolf hield. Milo's vinger drukte gevaarlijk hard op de trekker en hij wilde niks liever dan de trekker overhalen, maar hij wachtte. Hoewel hij een duidelijk voorbeeld moest stellen voor zijn Jagers, nam hij de woorden van de weerwolf even in overweging en zijn hersenen draaiden op volle toeren.
"Je hebt het mis, weerwolf. Jullie zijn monsters, ongeacht de omstandigheden. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien." Hij keek met donkere ogen naar de andere man, maar ging niet verder op zijn woorden in. Het was geen tijd om een geschiedenislesje te geven, laat staan ééntje over Milo zelf. Dat verleden had hij al lang begraven. "En ik reken net op dat bloedbad. Daarom zijn we hier. Of had je dat nog niet door. Het kan me niet schelen wie je beschermt en wie achter ons aan zal komen. Wij zijn met genoeg om deze volledige stad uit te roeien, en met een beetje geluk hoeven wíj het niet te doen, en moorden jullie elkaar gewoon uit." Milo grijnsde vals. "Het is al eerder gebeurd." Hij keek de man uitdagend aan. Één kleine, gruwelijke moord op jonge vampier door wat zou schijnen als een bloeddorstige vampier en de poppen gaan aan het dansen.
"Je blijft maar zeiken over je kennis. Wat denk je? Dat we dom zijn? Ik heb jarenlang op jullie monsters gejaagd en ook ík weet genoeg. Dus als je me wilt bedreigen of intimideren, moet ik je teleurstellen."
Milo dacht even na over de naam van de man. "Fox, huh? Ironisch. Mijn naam is Milo Jaeger. Ik zou 'm niet vergeten mocht ik jou zijn. Mijn gezicht zal het laatste zijn wat je ziet voor je sterft, met die twee woorden op je lippen."
De twee jagers die Jonathans lichaam aan het ondersteunen waren, draaiden zich geschrokken om toen een laag gegrom achter hen te horen was. Milo zag vanuit zijn ooghoek dat een tweede figuur vanuit de schaduwen was verschenen. Hij hoefde zich niet volledig om te draaien om te weten dat het nog een weerwolf was. De twee jagers richtten hun wapen op de nieuwkomer, terwijl Milo en de gewonde jager hun wapens nog op de alfa, Fox, hadden gericht. Milo rolde geërgerd met zijn ogen. "Oh for fuck's sake. Do you have a death wish or something? Jason, doe daar eens wat aan, wil je." Met een korte hoofdbeweging gebaarde hij naar de nieuwkomer en Jason liet Jonathans lichaam los en trok vervolg twee lange dolken uit zijn laarzen.

[ bericht aangepast op 15 sep 2015 - 21:48 ]

kindness is never a burden.

15 sep 2015 - 23:54 Frisk is offline

Frisk 8318

Fox S. J. Ackerman ~ Weerwolf; Alfa North River
I'll be okay.

Er trok een pijnlijke huivering door zijn ruggengraat terwijl Fox vocht tegen de verandering. De combinatie van de volle maan, het dreigende gevaar en de woorden van de jager - Milo - maakten het hem niet gemakkelijk. De hoop dat hij zich er uit kon praten, zonder bloedvergieten, slonk zienderogen en hij begon al na te denken hoe hij kon aanvallen, zonder al te veel schade.
Zijn hersenen draaiden op volle toeren, maar de enige verandering aan de buitenkant was een grimas op zijn gezicht. Hij had lang geleden de ironie van zijn naam ook al ontdekt, en na zijn groeispurt was deze nog erger geworden. Bear zou beter van toepassing zijn. Hij ademde dieper in en uit toen hij Jason in het zicht kreeg en schudde zijn hoofd lichtjes als antwoord op de vraag. Hoewel de andere weerwolf niet in zijn roedel zat - en hij dus geen verantwoordelijkheid, nog gezag over hem had - had hij liever niet dat hij zich er mee moeide. Soms was het echt vermoeiend om voor iedereen het beste te wensen.
Hij keek gespannen toe hoe een jager, met toevallig dezelfde naam, zich klaarmaakte om het gevecht aan te gaan. In een automatisme zette Fox een stap naar voren om er tussen te komen, en dat had hij beter niet gedaan. Hij sperde zijn ogen open van verbazing en alles verterende pijn toen het schot klonk en de kogel zijn schouder doorboorde. Hij deinsde door de impact een stukje naar achteren en richtte zijn blik weer op Milo, maar zag hem niet echt.
"Holy shit," mompelde hij ongelovig, maar zijn gedachten waren bij zijn roedel. Hij wist zeker dat zo goed als iedereen de impact had gevoeld en de sterkste van zijn roedel waren al op weg om hun alfa te helpen. Dit zou volledig uit de hand lopen en er was niets dat Fox kon doen. Dat betekende niet dat hij het niet zou proberen.
"Fox!" Michaëls schreeuw werd onmiddellijk gevolgd door een woest gegrom. Naast hem stonden nog drie andere weerwolven die onder het gezag van Fox leefden, klaar om aan te vallen. Hij wilde ze een halt toeroepen, maar een kreun van pijn was het enige dat hij over zijn lippen kreeg. De jagers hadden zich al omgedraaid, op Milo na. Deze keek hem nog even aan, waarna hij zich ook omdraaide en zijn wapen op Fox' broeders richtte.
Paniek raasde door hem heen, toen hij hen zag klaarmaken om te veranderen, om te vechten en daarbij waarschijnlijk hun leven te verliezen. Hun loyaliteit ging verder dan de dood, maar hij wilde het niet zo ver laten komen. Met een verslagen zucht liet Fox zijn controle los en veranderde weer in zijn wolf. Onmiddellijk stroomde de kracht weer door zijn aderen, al zat de kogel nog steeds in zijn schouder. Het ding deed verschrikkelijk veel zeer, maar doordat het niets vitaals had geraakt, was het nog vrij onschuldig. Tot hij weer menselijk zou worden tenminste.
Voor iemand kon reageren, stormde hij tussen de jagers door en wierp zich op Kris die in de korte tijd eveneens veranderd was en op het punt stond aan te vallen. Nog geen milliseconde later weerklonk het vierde schot van de avond in de steeg. Godzijdank was de massa een stuk verwijderd, al was het ergens best hallucinant dat niemand hen had ontdekt.
De andere wolven stonden ook klaar, en gromden gevaarlijk naar de jagers. Fox sprong overeind, beet naar de snuit van Kris die weer wilde aanvallen en gromde woest een bevel. Het grommen stopte en hij kon het ongeloof en protest zo voelen. Fox gebruikte zelden de macht die bij zijn status hoorde, maar dit was absoluut zo'n moment. Hij strekte zich in zijn volle glorie uit en daagde elke wolf uit om zijn gezag te ondermijnen. Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg hij ze onder controle. Afwachtend keken ze hem aan, terwijl hij zich langzaam omdraaide.
De kracht die hij net nog had gevoeld, sijpelde langzaam uit hem terwijl de pijn enkel toenam. Met zijn achterpoot trok hij de rugzak van Michaël naar zich toe en met zijn snuit haalde hij de extra broek boven. Zodra hij veranderd was, gutste het bloed uit de heropende wonde en Fox moest zich inhouden om het niet uit te schreeuwen van pijn.
"Ga!" beval hij met al de kracht die hij nog had. De wolven twijfelden, maar toen ze de boze blik van hun Alfa zagen, spurtten ze weg. Met een zucht richtte hij zich weer tot Milo, terwijl hij zijn hand stevig op de wonde duwde. Hij kreunde even en begon dan met spreken.
"Ik weet niet wat je van plan bent, of hoeveel mensen je inderdaad onder je hoede hebt, maar ik kan je één ding vertellen. Dat.. " Hij wees achter zich en vertrok even van de pijn. "Waren slechts de eerste vijf die hier zijn geraakt. Dood me, en je hebt er zestig op je dak. Als je ook maar een beetje een echte leider bent en om je partners geeft, dan laat je me gaan."

Mijn brein breint zoals het breint.

Index RPG Actieve Topics Zoek