[200] Changed • Speeltopic • 1 - Speeltopics

---

---

V A M P I E R S VOLWASSEN VAMPIERS De vampiers die er eerder waren dan wanneer de kinderen kwamen. Max. vier, twee mannen en twee vrouwen. Leeftijd tussen achttien en zesentwintig. - Cecilia Joy Patterson, JudithSuzann, 1.3 - Seraphina Faida Huntwood, HarleyQuinnx, 1.2 - Christopher Jonathan Goode, Shinoa, 1.3 - JONGE VAMPIERS De vampiers die eerst mensenkinderen waren. Max. vier, twee jongens en twee meisjes. Leeftijd tussen vijftien en achttien. - Elizabeth Victoria Silver Heart, Myrra, 1.2 - Rosemary Juna Bellerose, Kenopsia, 1.3 - - NOBELS De vampiers die de macht hebben. Max. twee, één man en één vrouw. Leeftijd tussen twintig en dertig. - Brooklyn Savannah Flynn, Inclination, 1.7 - Sid Acheson, Morticia, 1.7

M E N S E N VOLWASSEN TRAINEES De trainees die uitgetraind zijn, dus ook betere wapens hebben. Max. vier, twee mannen en twee vrouwen. Leeftijd tussen achttien en zesentwintig. - - - - JONGE TRAINEES De trainees die eerst ‘vee’ voor vampiers waren. Max. vier, twee jongens en twee meisjes. Leeftijd tussen vijftien en achttien. - Katherine Grace Montgomery, Shinoa, 1.2 - - Hiro Maxwell Henderson, Inclination, 1.2 - LEIDERS De leiders die alle trainees leiden en ook plannen maken. Max. twee, één man en één vrouw. Leeftijd tussen twintig en dertig. - Daniëlle Farangis, Morgiana, 1.6 - Kuro Kizu Kiyoukou, Raisei, 1.2

V A M P I E R S - Volwassen vampiers: Cecilia, Seraphina en Christopher. - Jonge vampiers: Elizabeth en Rosemary. - Nobels: Brooklyn en Sid.

M E N S E N - Jonge trainees: Katherine en Hiro. - Leiders: Daniëlle en Kuro.

---

Het begin is dat iedereen wakker wordt (vampiers slapen namelijk ook) en dat iedereen zijn eigen ding gaat doen. Bij beiden kan dit trainen en ontbijten (vampiers met het bloed van het ‘vee’) zijn, maar vampiers en mensen kunnen ook voor elkaar gaan jagen en zulke dingen, op eigen risico voor beide partijen. Het liefst in de derde persoon en verleden tijd schrijven.

---

---

Rollentopic/praattopic 1

[ bericht aangepast op 1 sep 2015 - 22:18 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Katherine was al aardig vroeg wakker geworden, zelfs voor haar wekker. Meestal had ze moeite met opstaan; het felle licht van de zon scheen altijd door de gordijnen en daardoor werd ze meestal gedwongen om uit haar bed te komen. Ze opende haar ogen en keek zijwaarts naar haar wekker. Ze besloot om hem uit te zetten voor haar kamergenoten, zodat die niet kwaad zouden zijn als ze wakker zouden worden van haar wekker, die misschien op een latere tijd zouden wakker worden. Ze duwde zichzelf omhoog op haar ellebogen en daarna rolde ze rechtop. Ze rekte zich uit, zichzelf ervan weerhoudend dat ze geen geluid zou maken. Ze stond op, leunend op haar tenen en zo ging ze de kamer uit, naar de badkamer waarvan ze met zijn drieën gebruikt van moesten maken- om de beurt.
Katherine hoefde niet echt veel te doen; ze fixeerde haar – haar een beetje voor het in twee staarten langs haar gezicht te laten handen. Ze gebruikte wat mascara voor haar wimpers. Dit koste haar minder dan vijf minuten. Haar uniform lag al klaar, sinds ze die altijd in de badkamer had opgeborgen. Het koste haar minder dan twee minuten om het uniform aan te trekken, aangezien het eigenlijk alleen een rok met een jasje was. De strik duurde iets langer, want die dingen waren gewoon irritant.
Toen Katherine klaar was met haar uniform en de panty, slenterde ze weer terug naar haar kamer om de bijpassende laarzen aan te trekken. Perfect, dacht ze toen ze de laarzen onder haar bed vond. Ze ging zitten op haar bed en ging moeilijk doen met de laarzen.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:33 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Elizabeth opende haar ogen, en een felle zonnestraal glipte via een opening in het gordijn haar blik binnen. Geïrriteerd hield ze haar hand voor het licht, het licht wat ze nu nog vervelender vond dan voor haar transformatie. Elizabeth gooide de dekens van zich af, en deed niet eens de moeite stil te zijn voor Rosemary. Ze sprong onrustig uit bed, en liep naar de spiegel. Haar spiegelbeeld was bleek, met parelwitte tanden die zo scherp als.. Als iets waren. Het kon Elizabeth even niks schelen. Ze was moe, had slecht geslapen vanwege haar nachtmerries. Elizabeth wist eigenlijk niet eens meer waarover die droom ook al weer ging. Ze waste zich, trok haar sneeuwwitte uniform aan, maar deed wel een zwarte hanger om. Geheim verzet wat niemand door zou hebben. Hopelijk dan. Elizabeth stapte in haar laarzen en strikte de veters. Daarna opende ze de deur van haar kamer om te ontbijten, want hoe schuldig ze zich er ook over voelde, zonder bloed kon ze niks, en als Elizabeth niks kon doen, kon ze de kinderen hier ook niet helpen. Dan zou ze dat nooit meer kunnen, en nu kon ze dat wel. Vampier of niet, Elizabeth moest een zou de mensheid helpen redden. En daarvoor moest ze helaas ontbijten.

---

obsessive rage

Chris sliep totdat zijn wekker afging. Zuchtend opende hij zijn ogen en vermoeid strekte hij zich uit naar de wekker. Het leek een paar seconden te duren voordat hij de wekker weldegelijk uit had gezet, maar hij hoopte dat zijn kamergenoot al gewend was aan het luie gedrag van Chris. Hij wilde natuurlijk doorslapen, maar hij zou waarschijnlijk één of andere rare straf krijgen voor het niet op tijd uit bed komen. Hij riskeerde dat niet.
Met die gedachte in zijn hoofd besloot Chris om toch overeind te komen. Hij strekte zich uit met alle geluidjes erbij en hij keek even naar het bed van zijn kamergenoot om te kijken of hij al wakker was of misschien al weg was. Hij kon het niet goed zien, dus ging hij er maar van uit dat hij nog steeds in bed lag. Hij stond op en strekte zich nog eens uit. Toen voelde hij pas de branding in zijn keel. Hij moest zeker weten wat bloed hebben, maar hij had geen zin in het bloed van het ‘vee’ dat al een aantal dagen oud was. Jagen was dus de beste optie. Hij kon heus nog wel buiten de stad een mens vinden, een trainee of niet.
Nadat Chris zijn uniform had aangetrokken, ging hij terug op het bed zitten. Ondanks dat hij zijn laarzen al aan had, legde hij zijn benen terug op het bed. Hij ging met zijn hand door zijn haar. Waarschijnlijk werd het weer zo’n vermoeiende rotdag net zoals altijd, maar hij zou vast het leuke ervan inzien.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:33 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Meestal als Farah wakker werd ging dat geleidelijk. Ze sliep, kwam in een soort half wakker/half slaap stand terecht, werd daarna echt wakker. Vanochtend sloeg ze de half wakker stand over en ging ze direct over naar echt wakker.
Ze had een heerlijke droom iets met een vlinder en appeltaart geloof ik, toen stond Katherine ineens voor haar in volledig uniform en was ze er honderd procent zeker dat ze in de problemen zat.
"Ik ben laat!" brulde Farah terwijl ze overeind schoot en uit bed probeerde te stappen. Met nadruk op probeerde, want aangezien haar voeten nog in mijn dekens verstrikt zaten kwam ze behoorlijk hard op haar buik naast het bed neer. "au," kreunde ze, terwijl ze met moeite zichzelf probeerde te bevrijden van haar dekens. "Ik houd niet van de ochtend." Ze kreeg het voor elkaar de dekens van zich af te trappen en kwam kreunend overeind. Dit betekende dat ze waarschijnlijk een paar nieuwe blauwe plekken er bij had, alsof ze er nog niet genoeg had. Alhoewel veel van die blauwe plekken ondertussen al groen of paars of geel of bruin waren. Ze was een prachtig pallet van kleuren en pijn. “Katherine hoe erg te laat ben ik wakker geworden?”

[ bericht aangepast op 16 aug 2015 - 21:26 ]

---

In my defense, I was left unsupervised.

Katherine zat rustig haar laarzen aan te trekken – niet zonder problemen, maar ze waren na een paar minuten eindelijk aan. Ze had niet eens gemerkt dat Farah wakker was geworden, voordat ze opeens een brul hoorde van het meisje, die vervolgens van het bed viel. Katherine staarde naar haar en haar wenkbrauwen gingen omhoog.
“Farah, rustig, joh,” fluisterde Katherine, wijzend naar Kuro die waarschijnlijk nog steeds lag te slapen – nu onderhand niet meer. “Het is niet zo laat… Mijn wekker is nog niet eens afgegaan. Ik ben er vrij zeker van dat je nog ongeveer zo’n,” – ze keek op de klok – “tien minuten hebt om uit bed te komen en zelfs nog om te slapen, als je zou willen.”
Katherine lachte zachtjes en schudde haar hoofd, armen over elkaar heen. Ze stond op van het bed en keek naar Kuro. Ze grinnikte, vrij zeker dat hij wakker was geworden van de meiden en van de klap die Farah maakte. Ze keek rond en beet op haar onderlip, niet zeker van wat ze wilde doen. Misschien waren de leiders al wakker en kon ze daar een beetje gaan slijmen.
“Nou, als je mij zoekt, ik zit ergens waar je eten kan krijgen, want ik sterf van de honger,” mompelde Katherine, voordat ze wegliep van de kamer.

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:34 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

De kinderen waar ze langs liep keken Elizabeth ietwat angstig aan. Ze nam het hen niet kwalijk, al vond ze het belachelijk irritant. Een aantal kinderen waren aan het tekenen, en Elizabeth glimlachte.
'Het wordt mooi,' zei ze, wat haar een grijnzende blik opleverde. Niet alle mensen wantrouwden Elizabeth. En daar was ze blij mee.

Toen ze de kinderen zag spelen kon ze het niet over haar hart verkrijgen hun bloed te drinken, niet van deze kinderen, die zichzelf niet eens konden verdedigen. Elizabeth zou moeten jagen, dan had had slachtoffer tenminste de kans zichzelf te verdedigen. Ja, dat was de beste manier. Ze hupte lenig tussen de kinderen door, over de daken, om naar buiten de stad te vertrekken. De plek van de mensen. De plek waar ze ooit had thuisgehoord, een paar maanden geleden. Een paar maanden maar, en al zoveel verschil. En Elizabeth wist dat iedere seconde weer en verschil bracht.

---

obsessive rage

[ Geweldig! Mijn topicas. ] (bat)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Main topiecs]

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

"If home is where the heart is, then we're all just fucked."

      Duisternis. Het was overal om hen heen. Een rilling trok over zijn rug heen toen een koude wind de kamer binnen waaide en de grijze gordijnen lieten wapperen. Het gedimde licht van de maan die door het raam scheen was het enige wat de kamer belemmerde van complete duisterheid. De contouren van alle meubels waren zichtbaar, maar kleuren waren in de verste verte niet te bekennen. De kinderen werden omringd door donkere grijstinten die uitliepen tot zwart. De stilte om hen heen was intimiderend en angstaanjagend. De enige geluiden die te horen waren, waren de zware ademhaling van de drie, en het gesnik van de jongste. Hoe hard de enige jongen van het stel ook probeerde om zijn kleine zusje stil te krijgen, het mocht niet baten.
De tijd tikte langzaam maar zeker door, maar ze weigerden zich te bewegen. Wat voelde als uren zaten ze tegen elkaar aan in een hoekje van de kamer, wachtend op hun lot. Een kussen was vastgeklemd in de armen van zijn beide zusjes, terwijl hij zelf zijn blik op de deur gericht hield.
Een luid gestommel verbrak de stilte en liet de kinderen nog dichter naar elkaar toe kruipen. Het holle geluid van voetstappen kwam steeds dichter en dichter bij, totdat het verdween. In plaats van het kloppende geluid, bewoog de deurklink langzaam naar beneden wat een uitermate irritant geluid liet horen.
Het licht vanuit de gang zorgde voor een groot contrast met de duisternis waar ze net in hadden gezeten, waardoor het onmogelijk was om meer dan een zwart silhouetten in de deuropening te zien staan.
      Toen de lamp aan ging zag de jongen een man met een verschrikkelijke grijns voor hen staan. Opnieuw schoot er een rilling door hem heen, hoewel het dit keer niet van de kou was, maar van angst.
      “Hier zijn er nog wat!” zijn stem klonk diep en respectloos, alsof ze een of ander niet langer werkend speelgoedpoppetje waren. De man kwam steeds dichter bij, wat er voor zorgde dat de kinderen alleen maar verder in elkaar doken.
Zodra de man de arm van het aller jongste meisje vast pakte, schoot de broer op. Zonder twijfel zette hij zijn tanden in de arm van de man, in een poging om zijn zusje te bevrijden.
      De enige respons die hij hier op kreeg, was een korte maar koude lach, gevolgd door de beweging van zijn hand. De lange nagels van de man glinsterde in het maanlicht en schoten in nog geen seconden naar de nek van het kleine meisje toe.

      Een dof geluid drong door tot Hiro’s bewustzijn en zorgde ervoor dat zijn ogen open schoten. Zijn ademhaling ging te keer en het was dat moment dat hij voelde dat zijn wang nat was. “Jezus,” mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Ook al werd hij sinds de díe dag al geteisterd door nachtmerries, hij had er nog geen meegemaakt die zo duidelijk en vol details was als deze.
      Hij wendde zijn gezicht naar de muur toe en deed zijn best om zijn inmiddels al half opgedroogde tranen onopvallend van zijn gezicht te verwijderen. Langzaam ging hij rechtop zitten en haalde zijn hand een keer door zijn haren heen. Dit zou nog een lange dag gaan worden.

---

(Ik moet bekennen dat ik ook niet heel erg goed ben in 3e persoon hoor, ook al heb ik mezelf daar nooit echt de kans voor gegeven. Eens moet de eerste keer zijn, nietwaar? (x )

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 0:41 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

{ Mt ik ga een stukje schrijven na het opruimen van m'n kamer. }

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Ze hoorde Hiro vloeken en kon zichzelf wel voor de kop slaan. Nog tien minuten kon ze slapen en nu had ze Hiro wakker gemaakt. Katherine zei iets over eten en liep de kamer uit.
"Sorry, Hiro," mompelde ze. "Heb ik je wakker gemaakt?" Ze stond snel van de grond op en begon haar bed weer op te maken. Wat niet zo snel en gemakkelijk ging als ze wilde. Ze zuchtte, haalde een hand door haar wilde krullen (haar hand bleef natuurlijk vast zitten, ze had haar haar nog niet gekamd) en besloot zich maar te gaan aankleden. Uit haar kledingkastje pakte ze haar uniform en begon het aan te trekken. Farah had het uniform nooit leuk gevonden. De strik op haar borst zat vaak in de weg en ze voelde zich ongemakkelijk in het korte rokje. Hoewel het haar niets kon schelen dat Hiro haar kon zien als ze omkleedde, ze had zoveel broers gehad dat ze gewent was dat jongens haar op die manier zagen, maar toch vond ze het niet fijn om in het korte rokje rond te lopen. Waarschijnlijk kwam dit doordat ze zich gekleed wilde voelen als ze ook echt kleding aan had. Ze begaf zich naar de badkamer en begon aan de onmogelijke taak om de klitten uit haar haar te krijgen.
“Hiro, je moet nu wel je bed uit!” riep ze de slaapkamer in terwijl ze haar haarborstel op ruimde om daarna zelf de kamer in te lopen. “Heb jij toevallig enig idee waar mijn laarzen zijn?”

---

In my defense, I was left unsupervised.

---

Het was ochtend toen de zon, Sera lichtjes wakker maakte. Hoewel het nog vroeg was, wist ze dat ze uit haar bed moest komen. Een vermoeide kreun verliet haar mond en met een lichte chaggerijnige grom liep Sera naar de badkamer. Ze zette de douche al aan, terwijl ze zich uitkleedde en onder de douche ging staan. Het water voelde niet veel anders op haar ijskoude huid. Ze was al dood voor jaren en haar vader had haar nog geen moment gemist, teminste dat vernam ze maar, omdat ze nog geen woord van haar vader had gehoord. Ze werd alleen maar nog chaggerijniger bij dat idee en had nu al geen zin om mensen te zijn bij het "ontbijt", dus zou ze maar naar de stad gaan om kalm te worden en nieuwe dingen te vinden. Ze hoorde veel praten over een markt in de stad en hoewel ze nog niet echt veel honger had, was het vast wel vol te houden. Na een paar minuten, verliet Sera de kamer aangekleed en wel. Ze liep het gebouw uit en vond haar weg naar de stad. Sera haalde diep adem, hoewel ze het niet echt nodig had, maar het kalmeerde haar en zo ging ze opweg naar de stad. Het was best druk in de stad, toen Sera eenmaal arriveerde. Ze keek even om haar heen, voordat ze opging in de menigte.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Toen Salvador niet wakker werd, besloot Chris toch om alvast te gaan jagen. Dan maar niet wachten op hem; hij was ongeduldig geworden. Hij stapte van zijn bed af en verliet de kamer, waarna hij de deur weer sloot voor Salvador. Hij zuchtte diep en strekte opnieuw zodat hij makkelijker kon bewegen over de daken en ook op de grond. Hij verliet de stad van de vampiers zonder zorgen, maar eerst checkte hij of hij zijn wapen in de vorm van een kleine sleutel dicht bij hem had. Het zat gelukkig in zijn zak en daarna kon hij weldegelijk vertrekken.
“God, ik heb honger,” mopperde Chris tegen zichzelf, voordat hij de geruïneerde stad binnenliep. Hij keek rond en beet op zijn onderlip, zorgend dat zijn hoektanden zijn lip niet sneden. Hij liep wat rond en gebruikte zijn neus goed. Misschien was iemand gewond, of was er wat ‘vee’ ontsnapt. Hij hoopte het maar.
Chris liep verder de stad in, ook kijkend in de kapotte auto’s die er lagen. Hij keek opnieuw rond, misschien was er één of andere verdwaalde trainee of iemand die in ieder geval een beetje bloed had. Op het gegeven moment leek het alsof hij rondjes aan het lopen was, maar dat was beter dan per ongeluk de stad van de mensen binnen wandelen.
Nog steeds kon Chris geen mens vinden, dus hij ging op één van de kapotte auto’s zitten. Dan maar wachten op een dom iemand die dacht dat hij diegene kon helpen, is het niet?

[ bericht aangepast op 17 aug 2015 - 22:34 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Elizabeth was bij de grauwe, vervallen stad aangekomen. Op een auto zat iemand, en nieuwsgierig maar schuw kwam Elizabeth dichterbij. Het was geen mens, dat was wel te zien aan het witte uniform wat hij aan had.
Een vampier? Net als zij?
Elizabeth maakte een salto en belandde vlak voor de gedaante, die ze toen meteen herkende.
'Hoi Chris. Ook op jacht?' vroeg ze onverschillig. Natuurlijk was hij op jacht, anders was hij niet buiten de stad van vampiers.
Maar Elizabeth had de behoefte met iemand te praten, zonder dat het over zware dingen ging. Het was best eenzaam als vampier.
Want iedereen wist dat ze vroeger trainee was geweest, ze had per ongeluk wat bloeddruppels opgevangen in haar mond toen ze stervende was.
Niemand had de behoefte met een vampier die voor de mensen was te praten.
Ergens snapte Elizabeth de vampiers ook wel. Eeuwenlang waren de bloedzuigers gediscrimineerd en vervolgd. Dit was een manier van wraak.
En Elizabeth zou voor eeuwig met ze mee moeten doen. Of zich laten vermoorden, maar Elizabeth hield toch iets teveel van zichzelf om dat te laten gebeuren.
Ze was rechtvaardig, maar wel ijdel. En misschien een tikje arrogant.
En ja, dat wist ze. Na haar eenzame maanden was het misschien wel tijd voor vrienden, en als dat bij Chris niet lukte, zou ze het makkelijk bij een ander kunnen proberen.

---

obsessive rage