Ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt, dus dit wordt een zeiktopic. Ik moet het gewoon even kwijt..
Mijn vriend had een oom, voor mij voelde hij ook gewoon als mijn oom. Hij hielp ons en wij hielpen hem, dat was gewoon normaal. Hij heeft een paar jaar terug kanker gehad, maar dat was allemaal weg.
Nu voelde hij zich een tijdje al niet zo lekker en is teruggegaan naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Nu bleek dat het terug was. Donderdag 11 juni zou hij zijn eerste chemo krijgen. Omdat het niet goed ging, hebben ze die verplaatst naar donderdag 4 juni.
s Avonds kregen wij een telefoontje dat de chemo niet was doorgegaan. Zijn nieren waren te slecht en hij moest vrijdag terugkomen. Dan zouden ze een drain plaatsen, zodat zijn nieren beter zouden worden en dan zou hij die maandag erop de eerste chemo krijgen.
Hij is vrijdag naar het ziekenhuis gegaan, waar ze de drain hebben geprobeerd te plaatsen. Dit mislukte en ze wilden het maandag nog een keer proberen. Hij moest nu wel in het ziekenhuis blijven, zodat ze hem in de gaten konden houden. We maakten ons wel zorgen, maar wisten dat we toch niet veel konden doen.
Zaterdagochtend kregen we een naar telefoontje. s Nachts heeft hij een bloeding gekregen en is overgebracht naar de intensive care. Ze wilden die dag nog een drain aanbrengen aan de andere kant, maar hij wilde het niet meer. Wij wisten toen al dat het niet lang meer zou duren, want hij was zichzelf nu aan het vergiftigen.
s Avonds zijn mijn schoonouders heen geweest, mijn vriend wilde/durfde niet. Ik vroeg of hij het zeker wist, want nu kon hij nog afscheid nemen. Hij wist het zeker en ik durfde niet goed alleen te gaan. Ik ben toen ook thuis gebleven.
De volgende ochtend wilde hij toch wel graag afscheid nemen en ik ben ook meegegaan naar het ziekenhuis. Ik vond het moeilijk om hem daar te zien liggen, het leek alsof het iemand anders was. We zijn daar een paar uur gebleven. Steeds zei hij weer dat hij er bijna was, maar de goede afslag niet kon vinden. We konden gewoon zien dat het bijna afgelopen was.
We hebben afscheid genomen. Hij wilde met iedereen nog even praten en op zijn manier afscheid nemen. Hij vertelde dat hij blij was dat ik in de familie gekomen was en dat hij blij was dat hij mij had leren kennen.
Die avond hebben ze een slaapmiddel toegediend en binnen een half uur was hij overleden.
De week die erop volgde was zwaar. Zijn vrouw verstaat bijna geen Nederlands, zijn dochter zat er helemaal doorheen en de rest van de familie had ruzie met elkaar. Ik heb dus de meeste beslissingen moeten nemen, waarna de rest van de familie het heeft moeten goedkeuren.
Op de uitvaart heb ik ook gesproken, maar halverwege ben ik gebroken. Normaal huil ik niet snel, al helemaal niet voor veel mensen. Maar nu kon ik niet meer stoppen, ik heb de hele dag gehuild. Op dat moment is het besef pas echt binnengekomen.
Gisteren was het precies twee maanden terug dat hij is overleden en ik denk er iedere dag aan. Met mijn vriend kan ik niet praten, hij wilt het op zijn eigen manier doen. Hij zondert zich af als hij het moeilijk heeft en wordt boos als ik dan toch contact probeer te krijgen. Dit heb ik dus al opgegeven, maar ik wilde het verhaal toch even kwijt.
Echt bedankt voor het lezen
Stop holding me under and let me breathe.
