Dusss, ik heb best een coole familie over het algemeen, maar dan is er die ene oom en godverdefruitloops, hij is een misogynistische homofobische zak en dat fuckt met mijn hoofd. Hij blijft maar opmerkingen maken over dat de vrouwen moeten afwassen of naar de keuken moeten en dan ga ik al opzettelijk aan de andere kant van de tafel zitten om hem en zijn hilarische grapjes te ontwijken, maar we waren dit keer met zo'n kleine groep dat dat nauwelijks mogelijk was. Ik heb dus alsnog mogen aanhoren hoe hij aan het opscheppen was over het feit dat hij een (inmiddels ex-)vriendin van zijn oudste zoon altijd kwaad maakte door te zeggen dat ze toch pas de eerste was en dat zijn zoon wat meer verschillende vrouwen moest proberen voordat hij zich aan één verbond (oom verdient hier extra bonuspunten voor omdat zijn vrouw naast hem zat terwijl hij deze heerlijke mening verkondigde en zij, voor zover ik uit familiegeschiedenis 101 heb opgemaakt, zijn eerste vriendin was) en dan gaat het natuurlijk over vriendjes/vriendinnetjes, en toekomst, en studies, en dan word ik naar mijn studie gevraagd en zeg iets over dat het goed gaat, en vraagt hij of ik een master zou willen doen en antwoord ik ja, dat ik bijna zeker weet van wel, en dan zegt hij dat ik dat geld ook zou kunnen sparen want goh, want heb je aan een opleiding als je toch later thuis zult zitten met de kinderen (want dankje, ik was bijna vergeten dat ik een vrouw ben en daarom gelijk sta aan een babymachine)? En wat doet mijn vader, tijdens al dit gebeuren? Die lacht vrolijk mee met mijn oom op de juiste momenten, want blijkbaar is assholishness aanstekelijk bij mannen. Vervolgens gaan er na de koffie mensen rondlopen en komt oomlief (opzettelijk, want hij vindt dat grappig) op de lege stoel naast mij zitten, en dan buigt hij zich naar me toe en zegt dat ik best alvast mag beginnen met afwassen (want de eerste keer lachte ik niet om die opmerking en dat merkte hij) en ik zeg iets vaags in de trant van ja, goh, dat zou kunnen, maar er is ook een vaatwasser, en ik draai me duidelijk de andere kant op en dan leunt hij nog dichter naar me toe en lacht en zegt dat hij best weet dat ik denk "oh, daar is die vervelende oom weer" en ik zeg niets. Ik zeg flippin' niets en blijf braaf zitten, want ik wil geen scène schoppen wegens mijn oma en zijn veel te lieve vrouw, en het enige wat ik heb om me te verdedigen zijn woorden, wat normaal gesproken voldoende is, maar shit, probeer maar eens een snappy comeback te verzinnen in je derde taal terwijl je handen tintelen omdat je iets wilt slaan. Ik voel me op zulke momenten zo machteloos en dat weet hij dondersgoed en hij vindt dat leuk, hij geniet daarvan, en ik zeg nooit dat ik een hekel heb aan mensen die ik in het echt ken omdat dat nooit waar is, maar dit komt zo belachelijk close. Ik haat het. Ik haat het en iedere keer dat ik hem verplicht tegenkom en hij naar me grijnst en van die volkomen bizarre, middeleeuwse blijkbaar-nog-net-sociaal-geaccepteerd-genoeg-om-niet-echt-een-probleem-te-zijn opmerkingen maakt ben ik er nog dagen daarna misselijk van en dat is nog wel het ergste, want hij is maar een asshole oom die ik maximaal vier keer per jaar zie en hij verdient het niet dat soort invloed op mijn leven te hebben.
