Histoire schreef:
Maar misschien merkt ze wel, dat jullie haar niet echt moeten hebben, en doet ze daardoor een beetje nijdig tegen jullie? Ik bedoel, hoe zou je zelf zijn, als een heel kliekje zich zo opstelt tegenover jou alleen. Mensen voelen dat heus wel aan. Hoe pijnlijk is dat niet? We moeten verstandig zijn, behalve ons heeft ze anders niemand meer. Wat moet ze dan doen? Moeder Theresa zijn en alles pikken? Mensen voelen dat echt wel. Eén blik, één intonatie is meer dan genoeg.
Misschien hebben jullie ook een aandeel, of een rol hierin. Er zal wel een waarheid inzitten, dat ze vervelend kan doen, en veel aan haarzelf denkt. Maar mensen voelen dat aan. Ik denk dat je dat wel een beetje mag verwachten, dat ze stemmingswisselingen heeft tegenover jullie, en zich niet altijd even vriendelijk opstelt. Maar ik zou niet alles op haar afschuiven. Al wat ik wil zeggen. Denk na voor je iemand dumpt, dat kan wel degelijk littekens nalaten, en het lijkt zo te horen al niet het meest stabiele meisje. Wat voor een boodschap geef je iemand dan? Waarvan je weet dat ze geen sociaal vangnet heeft om het op te kunnen vangen? Jij bent niet goed genoeg om mee om te gaan. Niemand wilt jou. Dat zal het gevolg zijn voor dat meisje. En ik persoonlijk, ik vind dat echt ongelofelijk erg voor iemand.
Als ze jullie vriendin is, dan moeten jullie haar niet zomaar laten vallen, en met elkaar praten. Zo erg kan ze nu ook weer niet zijn? Als ze jullie vriendin is in eerste plaats? Je moet praten. In plaats van zomaar iets laten vallen, zonder haar te hebben gehoord, van hoe of wat. Zij zal de spanning ook wel voelen. Misschien kun je dat dus oplossen? Ik zou haar niét zomaar dumpen.
Ik zeg niet dat je moet blijven omgaan, met mensen waarmee het echt niet lukt, daar heeft uiteindelijk ook niemand iets aan. Maar dumpen van: we moeten jou niet meer hebben. Dat is een beetje hard. Vooral omdat het nooit aan één iemand alleen ligt.
Ik denk niet dat ze echt doorheeft dat we haar niet mogen ofzo, want we doen wel altijd aardig tegen haar maar ze doet bijna nooit aardig terug. Maar wat ze misschien wel doorheeft is dat we elkaar misschien ietsje aardiger vinden dan haar..
Soms zie ik haar niet als een echte vriendin, want ze denkt alleen maar aan zichzelf.
We proberen haar altijd te steunen en te helpen met haar problemen, maar andersom is er geen sprake.
Ik denk dat het inderdaad wel goed is om erover te praten, want zozeer wil ik haar ook weer niet kwijt, maar ik wil wel dat ze veranderd..
'Do it for the vine!'
