Sterling "Chav" Chavez Orcus
Head Counselor of the Cabin of Hypnos • 18
"Waar ben ik? Ik herinner me niets meer van de afgelopen dagen en word dan wakker in een totaal onbekende plek met een verwonde arm en gescheurde kleren. Dus nee het is niet oké..." Chav voelde een lichte stress in haar stem, die ook schor was. Ze leek verloren en een beetje verdwaalt en even bedenkt Chav zich dat ze hier net is wakker geworden. Zij was misschien de diepe slaapster geweerst.
"Mijn naam is trouwens Esmeralda, maar iedereen noemt me Esmée." Ze keek Chav beschaamd aan, maar dat had hij niet opgemerkt. Zijn hersenen zaten nog steeds na te denken hoe het meisje hier terecht kon komen. "Het spijt me, ik heb gewoon het gevoel dat ik dagen heb liggen slapen. Maar ik wil terug naar huis, wat moet mijn vader wel niet denken? Straks zoekt hij me nog of denk hij dat ik ben weggelopen." Ze friemelde aan haar kapotte rok en nu zet Chav pas hoe ze eruit ziet. Ze had kledingscheuren en zag eruit alsof ze iets net overleefd had. Esmeralda's blik gleed over hem heen net als de mensen die bij The Big House stonden. Dan bedenkt Chav iets en een kleine glimlacht trekt aan zijn lippen. Hij kon in haar onderbewuste kijken als ze sliep. misschien had ze og iets staan maar was het weggestopt door haarzelf. Als je sliep werd ieder persoon een open boek met angsten, gebeurtenissen en eigenschappen die dan voor het oprapen lagen.
'Het maakt niet uit en ik denk eerlijk gezegd dat je alles gewoon vergeten bent. Er komen namelijk niet mensen uit de grond. Ik voor je uitzoeken wat er gebeurt is.' Hij had er over nagedacht en misschien kon ze er beledigd van raken dan wist ze tenminste wat er was gebeurt. Voor ze iets kon doen, zeggen of eigenlijk bewegen deed Chav een stap vooruit en liet hij haar in slaap vallen. Haar lichaam werd slap en hij ving haar snel op. Meteen werd ze open en zag hij allerlei materiaal dat kon gebruikt worden voor nachtmerrie's zodra haar onderbewustzijn de kans er voor had. Hybride dat had hij duidelijk gezien. de arme meid was hier helemaal heen gejaagd en had geen idee wie ze was, niet dat Chav dat wel wist. Hij tilt haar op zodat ze half, onder zijn steun, op haar eigen voeten staat en laat de slaap uit haar lichaam vertrekken. Zodra ze geen ondersteuning meer nodig heeft laat hij haar los.
'Oke voordat je gaat gillen over wat net gebeurde ga ik het je uitleggen.' Chav kijkt haar onderzoekend aan om haar te pijlen en gaat dan verder. 'Ik liet je net in slaap vallen om te kijken of je onderbewustzijn meer van je wist en ik ben eruit gekomen dat je aangevallen was door een Hybride. Je bent hier heen gegaan of gejaagd en aangevallen denk ik.' Chav fronst even. Hij was hier niet zo super goed in. 'Voor je, je afvraagt hoe ik dat kon, dat komt omdat ik de zoon van Hypnos ben. De god van het Slapen. Je bent hier terecht gekomen op Camp Halfblood. Een plek voor mensen zoals mij, zonen en dochters van Goden en Godinnen. Jij bent ook een Halfblood aangezien je anders niet door de barrière heen komt. Ik weet niet van wie en als je dit hele verhaal beter uitgelegd wilt krijgen, want zoals je merkt faal en ratel ik, moet je even met me meelopen naar Chiron.' Chav kijkt haar verder aan niet alleen om haar te pijlen, maar om te laten zien dat hij de waarheid spreekt en hij haar niet bang wou maken.
Kaela “Kay" Louanna Parthéna
Daughter of Athena • 18
De zon schijnt op haar huid dat boven haar lakens uit komt en een kreun ontsnapt aan haar lippen. het was vroeg en ondanks dat Kay hier al jaren zat kon ze er maar niet aan wennen. Ze laat de lakens dan ook over haar hoofd komen, maar de hitte die dan ontstaat gaat ze niet aankunnen en dus rolt ze uit bed, letterlijk. Ze komt met een harde knal op de grond terecht en zucht. Het was wel koeler op de grond...
Nee denkt ze en ze staat op. Alleen gekleed in een shortje en een wit hemdje staat ze op. Haar haren slaan woest alle kant op en ze zucht als ze het naar beneden probeert te krijgen, zoals verwacht is dat niet het geval. Ze kiepert haar hoofd dan ook om en zet haar, haar vast in een hoge staart. Ze kijkt naar zichzelf en zucht. Vandaag zou iedereen die thuis woonde hierheen komen voor de vakantie, maar het maakte Kay alleen maar depressiever om het even uit te groten. Kay doet een nieuw shirtje aan en een donkerblauw kort broekje. Ze loopt met haar vinger door de boeken in haar kast heen en pakt er eentje uit. Ze pakt ook meteen een pijl en boog aangezien gevaar altijd op de loer lag. het was een stuk lichter dan een zwaard en voor Kay effectiever dan een dolk. Kay had het zo geregeld dat aan de bovenkant en onderkant van haar pijl en boog scherpe messen zaten waardoor ze haar boog niet alleen als boog kon gebruiken, maar ook als steekwapen. Als ze zo over het Camp heen loopt voelt ze hoe de zon haar huid likt en ze sluit genietend haar ogen. Haar boog op haar ruk net als de kleine pijlenkoker die ze had. het boek zat ferm in haar handen geklemd als ze naar een fijn leesplekje zocht. Dan hoort ze iets en haar oren spitsen gelijk op. Ze staat klaar om haar boog te pakken, maar ziet dan Gracy. Ze had een stok in haar handen en zat er een punt aan te maken. Kay laat dan ook gelijk haar boog los. Een glimlach laat ze meteen op haar lippen zetten en ze kijkt Gracy vrolijk aan.
'Heey Grace, hoe was het tussen de stervelingen?' Een licht plagerige ondertoon had ze in haar stem, maar ze verwachte dan ook wel dat Gracy het woordje stervelingen als grapje zou zien.
Blake Crevan Orcus
Head Counselor of the Cabin of Hades • 21
Toen Blake zo over haar sprak werd ze steeds roder. Eerst waren het lichte blosjes geweest, maar zodra hij was begonnen over het constante dagdromen was ze even rood geweest als haar, haar. Het deed Blake glimlachen om haar, haar zo te zien. het liet zien hoe onschuldig ze eigenlijk wel niet was. Toch was als hij het volgende zegt het blijkbaar te ver gegaan aangezien haar gezicht opeens was afgewend. Ze leek bijna beschaamd en dat was iets wat Blake geen goed gevoel gaf. Haar blije gezicht was even verdwenen en even voelde hij zich als de kinderen van gisteren die haar glimlach ook zo van haar gezicht hadden geveegd. Dit was niet de bedoeling, hij was enkel plagerig en speels geweest.
“I — Ik dacht niet de hele tijd aan je. Misschien is het beter als ik terug ga. . . Het spijt me.” Ze had het allemaal verkeerd opgevat en het was iets waar Blake van baalde. Dit was niet de bedoeling, het tegenover gestelde zelfs. Ze keek hem met een verontschuldigde blik aan, waarom wist hij niet. Wat hij wel wist is dat hij de glinstering in haar ogen toch wel zag doven. Alsof ze zich in hem vergist had... “Fijne dag,” Ze mompelt het en Blake verstaat het net aan. Hij voelt haar wegglippen uit zijn onzichtbare grip en paniek overstroomt hem toch even. Hij ziet haar benen bewegen klaar om weg te lopen van het grote probleemgeval dat voor haar stond. Hij baalde, hij baalde dat ze zijn grapjes niet kon doorzien, hij baalde dat hij zichzelf zoals zo vaak uit de hand liet lopen. Hij doet dan ook het enige wat hij kan bedenken. Hij tilt haar op. Hij had haar niet zwaar verwacht, het meisje dat hij nu in zijn armen boven de grond had getild was vel over been, maar het gewicht wat hij nu in zijn handen had was misschien nog lichter dan een veer geweest.
'Hoo dame niet zo snel,' Het kwam al uit zijn mond voor hij er erg in had. Wat moest hij anders doen, zich kwetsbaar gaan opstellen? 'Ik bedoelde het maar als plagen.' Zegt hij er achteraan. Hij zet haar weer neer en draait haar om. Hij kijkt in haar ogen die groener waren dan het groenste gras. 'Het was niet mijn bedoeling om je ongemakkelijk te laten voelen ik was je echter alleen maar aan het plagen.' Zegt hij verder en een klein, half gemaakt, glimlachje speelt op zijn lippen. Zijn ogen waren gemeend en zelfs hij wist dat en dat was ook het enige beetje emotie dat hij eruit liet sijpelen.
The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia