Rose Jane Weasley || Gryffindor || Prefect & Keeper
Het duurde even voor Scotty doorhad dat ik voor hem stond, wat mij zachtjes liet grinniken. Ik maakte van die tijd gebruik om mijn mobiel uit te schakelen. Ik had wel genoeg drama meegekregen voor vandaag en dit alles voornamelijk via mijn mobiel. Het was nog amper middag en ik had mijn tax al bereikt. Wat het eigenlijk allemaal alleen maar beter maakte dat ik met Scotty naar Hogsmeade ging. Ik was iemand die soms beter even afstand van dingen kon nemen. Daarom was ik ook zo dol op lezen, series kijken en schrijven, maar dat laatste was iets wat ik voor mijzelf hield. Dat was míjn ding, alleen van mij en daar hoefde verder niemand iets vanaf te weten. Voor ik het wist werd ik in een knuffel getrokken. Ik begon daar nu redelijk aan te wennen, net als met Hugo. Normaal was ik niet zo heel erg van het fysieke contact en ik knuffelde zo goed als nóóit iemand uit mijzelf, het was gewoon niet mijn ding, maar ongemakkelijk was het niet echt meer om met mijn broertje of in dit geval met Scotty te knuffelen. Misschien was het raar dat iedereen er zo dol op was en ik er niet zoveel mee had. Ik leek soms wel de enige, maar goed. In ieder geval was ik nog niet zo raar dat ik mensen uit maakte voor het M woord.
Dat deed mij denken aan wat er allemaal gebeurd was. Ergens maakte ik mij zorgen om Scotty, was bang dat het hem meer deed dan hij soms deed lijken. Hij was altijd zo lief en dat maakte mij ook extra kwaad op Alex. Waarom zou iemand Scotty voor zoiets naars uitmaken? Het sloeg nergens op. Hij had het nergens om verdiend. Ik schudde mijn hoofd en probeerde mij te richten op het hier en nu. No drama en veel gezelligheid. Dat was het plan tenminste.
'Laten we gaan. Je mag op mijn rug als je wil.' Ik kon niet eens knikken, reageren of überhaupt protesteren en ik zat al op zijn rug. Een lach verliet mijn lippen. Wat een idioot was het toch ook. Ik was toch veel te zwaar? Wie ging er nou voor zijn eigen plezier een ander mens volledig optillen. Tenzij het een lief schattig klein kindje was natuurlijk, maar dat was ik zeker niet. Ik was eerder het tegenovergestelde. Hoewel ik mijzelf nou ook niet bepaald groot zou noemen, maar in ieder geval geen klein kind.
'Ik heb hier zeker niet heel veel inspraak in, of wel?' vroeg ik nog met een glimlach om mijn lippen. Ik besloot hem maar gewoon goed vast te houden, zodat ik niet zou kunnen vallen. Ergens had ik er ook wel genoeg vertrouwen in dat Scotty mij niet zomaar naar beneden zou laten donderen. Als ik dat niet had gehad, dan had ik nu allang al weer met beide benen op de grond gestaan, maar een extra zekerheid die ik zelf in de hand had, was toch wel fijn. Ik sloot mijn ogen en genoot van stiekem best van het feit dat ik niet hoefde te lopen. Zo lui kon ik dan ook wel weer zijn af en toe. 'Oh ik word echt verwend nu,' verliet tevreden mijn mond. Ik opende net op tijd mijn ogen weer om een flits op te vangen van twee zoenende mensen waarvan één verdacht veel op Cam leek en de ander op Lorcan... huh? Verward schudde ik nogmaals mijn hoofd, waardoor mijn rode krullen om mijn hoofd dansten. Ja, ik dacht dat Cam op jongens kon vallen, maar dat was omdat ik er heilig van overtuigd was dat hij en James met elkaar zouden eindigen. Dit was niet hoe het perfecte sprookjes achtige plaatje in mijn hoofd eruit zag. Een frons verscheen op mijn voorhoofd bij de gedachte aan Lorcan met Cam en James met Evie. Het klopte gewoon niet. Dit was exact waarom ik liefde niet mocht en als vijand had bestempeld. Hij was raar en stom. Stoute liefde.
'Nee, het hoort zo helemaal niet te gaan,' antwoordde ik dus ook. 'Echt raar. Maar ja, niet ons probleem, want wij gaan lekker naar Hogsmeade!' Ik liet mijn kin ik zijn zwarte krullen rusten en grijnsde. 'Dit was echt een heel goed idee van je Scotty.' Ik genoot van de weg naar het dorp. Scotty's vrolijkheid was vrij aanstekelijk. Ik was ook liever vrolijk dan iedere andere emotie, dus dat was wel prima. In het dorp hoefde hij enkel te fluiten en het beest dat zichzelf Scotty's hond mocht noemen kwam op hem afgerend. Dit was het moment waarop ik weer vaste grond onder mijn voeten kreeg en tevreden toe kon kijken hoe Scotty volledig werd afgelebberd door het ding. Ik had niks met honden, was een ramp met zo goed als alle dieren behalve katten en dan voornamelijk Nero dan, maar ik was blij voor Scotty. Ik wist dat hij zijn hondje veel te erg moest missen als hij hem niet bij zich had.
'Nou, missie nummer één is in ieder geval geslaagd. Ik moet zeggen dat het onwijs schattig is hoe blij hij is je te zien.' Ik keek om mij heen en mijn blik viel op een etalage met Quidditch spullen. Gezien Scotty nog wel even zoet was, zette ik enkele stappen bij hem vandaan richting de etalage en liet mijn ogen nieuwsgierig langs te spullen gaan. Ik had niet veel geld, dus veel kocht ik nooit, maar kijken vond ik ook altijd leuk en dan wegdromen bij wat je allemaal zou kunnen kopen, wanneer je rijk was, fantaseren. Toen ik uitgekeken was, draaide ik mij weer om, om te zien dat Scotty ondertussen niet meer besprongen werd door een hond, maar door een jongen die hem stevig vast hield en overduidelijk huilde. Mijn mond viel open en geschokt staarde ik naar een vreselijk verdrietig uitziende Cam. Veel meer doen dan dat kon ik ook niet. Ik was sowieso de grootste ramp in mensen troosten en bovendien was ik compleet in de war. Wat was er gebeurd en wie had Cam dit aangedaan? Ik wist mijn mond dicht te klappen en bukte richting de hond, om die bij mij te kunnen houden, zodat we hem niet kwijt konden raken of iets dergelijks. Hij leek de aandacht wel leuk te vinden, nadat hij besloten had dat ik hem geen kwaad wilde doen en een vriendin was van zijn baasje. In stilte wachtte ik af, wat er nu zou gebeuren. Bang dat mijn woorden mogelijk de situatie verergerden. Mijn hand dwaalde afwezig door de vacht van het beestje, terwijl ik oogcontact probeerde te zoeken met Scotty. Misschien wist hij wat er gebeurd was? Hij zou sowieso beter weten wat er moest gebeuren dan ik. Ik was alleen goed in advies geven vooraf en kwaad worden achteraf en kwaad worden zou waarschijnlijk wel zijn wat ik ging doen, want ik hield er totaal niet van als mijn vrienden zo verdrietig werden gemaakt.
(geen idee of er iets afgesproken is oid, maar ik had Miriam gezegd te posten, dus here you go c: )
Happy Birthday my Potter!
