MSV - Living in space - Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 maart 2015 - 20:10 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Vanavond is het kijkfeestje; Er komt een brokstuk van een komeet vlak langs SSE, een grote gebeurtenis wat maar eens in de zoveel jaren gebeurd en dus groot gevierd wordt. De avondklok is ook afgelast voor deze avond. Het is nu ongeveer middag, de lunch gaat zo van start.

[ bericht aangepast op 19 maart 2015 - 17:40 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Lucky legde het soldeerapparaat aan de kant en koppelde hem van het stroom, om er zeker van te zijn dat niemand hem per ongeluk aan zou zetten of straks zijn vingers zou branden. Hij keek even naar de draden die hij net vastgezet had en glimlachte.
"Beter," mompelde hij en legde het doek eroverheen. Toen verliet hij de ruimte en wandelde in de richting van de eetzaal.

Charlie keek rond. Hij had gehoord van het kijkfeestje, maar hij mocht er helemaal niet bij zijn. Hij liep de kamer door en kroop op de bank. Hij pakte het tablet van de tafel en zette hem aan. Hij opende het tekenprogramma en begon wat dingetjes te tekenen. Hij had niets anders te doen, hij moest zich verstoppen als de bewakers (buiten zijn broer Drake om) kwamen om het appartement te doorzoeken en moest stil zijn als hij alleen thuis was.

De raad was bij een gekomen omdat de koers van de komeet een beetje zorg baatte, zo was Asha er ook bij. Ze keek met de andere raadsleden naar de digitale kaart op tafel. De komeet zou vlak langs SSE scheren, zo'n 500 meter, maar de koers kon nog veranderen. Dat kon goede dingen betekenen, maar ook slechte. De stilte die was gevallen na het laatste gesprek zat vol spanning. Ze mochten gaan, maar moesten hun ooglens goed in de gaten houden. Asha kwam overeind en schudde de hand van de andere raadsleden. "Tot vanavond." ze liep de ruimte uit en wandelde de gang over.

[ bericht aangepast op 19 maart 2015 - 17:38 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Graz keek haar patiënt geduldig aan. Toch raasde in haar binnenste een haast onstuitbare vlaag van ongeduld en frustratie. Het lukte haar maar niet om tot dit magere schriele meisje door te dringen. Jarenlang had ze een onfeilbare carrière gehad. Ze was er altijd in geslaagd haar patiënten te helpen of anders door te sturen naar een andere psycholoog die perfect was voor de patiënt zelf.
Maar dit geval bleef haar een raadsel. Geen enkele andere psycholoog had tot het meisje door kunnen dringen en nu was Graz haar laatste hoop. Na een tijd besloot ze de sessie maar af te sluiten, hopend dat het de volgende dag beter zou gaan. Ze moest echt snel zien door te dringen tot dit meisje, voor ze overging tot zelfmoord of een misdaad zou plegen zodat de overheid haar vermoorde.
Zodra ze terug alleen was in haar praktijk, slaakte ze een diepe zucht. Gefrustreerd trok ze haar dossier naar zich toe en begon er opnieuw in te spitten, hopend een hint te vinden naar hoe ze het meisje moest aanpakken.

“To live will be an awfully big adventure.”

Rainer had al de hele dag rust gehad, er was haast niets te doen op de ziekenboeg, wat heb aan de ene kant een fijn gevoel had gegeven, maar aan de andere kant had hij zich onwijs lopen vervelen. Zijn assistent had hij enkele uren geleden naar huis gestuurd zodat die lekker bij zijn gezin kon zijn. Toen Rainer uiteindelijk op zijn klok keek zag hij dat het alweer tijd was om naar de eetzaal te gaan, en dat kwam goed uit, aangezien zijn honger zo'n uur geleden alweer begonnen was. Ach, dat deed een verveeld dagje altijd wel met hem.
      Hij zorgde ervoor dat hij alles goed afsloot waarna hij op een rustig tempo naar de eetzaal begon te lopen, met één hand nonchalant in zijn broekzak gestopt. Er was nog niet bepaald veel te doen, maar er zaten al wat mensen her en der, daarom zocht hij naar een bekend gezicht, misschien dat één van zijn vrienden er al zou zitten.

Cleopatra had de onschuldige kinderen zonet al van eten laten voorzien, en het was nu eindelijk de beurt aan haar welverdiende pauze. 'Cleo,' had Josh gezegd terwijl hij aan haar shirt trok. 'Ik ga even eten, schatje, ik zie je zo,' met een glimlach en een aai over zijn bol nam ze afscheid van het vijfjarig jochie. Het deed haar altijd pijn hen achter te laten, vooral omdat ze overduidelijk zochten naar liefde en dat zij en enkele andere medewerkers dat hen enkel konden geven.
      Het liet Cleo even denken aan haar ouders, en hoe haar moeder er niet meer was - en bovenal wat voor effect het op haar had gehad. Ze had zich er nooit lekker bij gevoeld, al vanaf jonge leeftijd niet. Haar moeder was niet zomaar gestorven, maar ze was vermoord door de Ark - en het enige dat Cleo eraan had kunnen doen was ervoor zorgen dat wanneer de ouders van andere kinderen een misdaad begaan hadden zij er voor hen zou zijn, zoals haar vader er voor haar was geweest. Ook zijn schuldgevoel had geen grenzen gekend, en dat vond ze altijd vreselijk om aan te zien.

I'm your little ray of pitch black.

Annaïs rende achter Cleopatra aan. Ze pakte haar hand vast.
"Cleo, ga niet weg, alsjeblieft," smeekte ze en keek haar aan. "We willen niet alleen blijven." Josh kwam naast Annaïs staan en pakte haar vrije hand vast. Met smekende ogen keken de twee Cleo aan.

Ich liebe dich 27.12.23

Cleopatra had beide kindjes met een zucht aangekeken. Ze was dol op ze, maar de tijd die ze overnamen was toch echt wel veel. Cleo besluit daarom maar straks te kijken of er restjes waren, wanneer ze een dutje zouden gaan doen of druk aan het spelen waren. Misschien was het het feit dat ze zelf met maar één ouder opgevoed was en daardoor veel te weinig aandacht kreeg vroeger, of simpelweg hun zielige blikken, ze kon het niet over haar hart krijgen ze nu te verlaten.
      Het kleine handje van Annaïs had die van haar stevig vastgeklemd, vooral voor een meisje van haar leeftijd. 'Jullie zijn toch niet alleen? Jorah is er,' ze knikte naar de man die in een hokje te vinden was en het overzicht op de kinderen hield. Gelijk had Cleopatra ook wel door dat dat onzin was. 'Nou, heel eventjes dan.' Ze tikte Josh even zacht op zijn neus en wierp een oprechte glimlach richting Annaïs. 'Dus, wat willen jullie doen?'

[ bericht aangepast op 19 maart 2015 - 19:23 ]

I'm your little ray of pitch black.

Isabell liep nog nat van de douche naar de eetzaal. Haar lichaam deed nog pijn van de rake klappen die ze net had gehad, het zou niet lang duren voordat de blauwe plekken zichtbaar werden, als ze dat al niet waren. Glimlachend dacht ze nog even terug aan de karate les, ze begon er steeds beter in te worden maar nu rammelde ze van de honger. De eetzaal inlopend hoopte ze dat er al wat bekenden zouden zijn.

Drake liep de eetzaal binnen en keek even rond, er waren nog niet veel mensen, het was sowieso een erg rustige dag vandaag, de meeste mensen waren bezig voorbereidingen te treffen voor het kijkfeestje van vanavond. Hij had niet veel zin in het feestje, tijdens dat soort evenementen gebeurde er altijd wel iets en zoals het nu leek moest hij toch echt aan het werk vanavond. Hij hield zijn eten op en ging toen aan een tafel zitten.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Met het bord eten in zijn hand liep Lucky naar het meisje dat hij meteen zou herkennen. Isabell.
"Isa," zei hij met een glimlachje. "Kom je zo bij mij zitten?" Hij wees naar een vier personen tafeltje.

Annaïs glimlachte en trok Cleo mee terug.
"Ik wil vier op een rij doen," zei ze en pakte de doos met het spel er in. Ze liep ermee naar Cleo. Het spel was aan het weeshuis geschonken door een oudere vrouw die het van haar moeder had gehad. Het was van familie naar familie gegaan, maar omdat de vrouw geen kinderen kon krijgen heeft ze het spel geschonken.
"Eerst jij en ik en dan Josh en jij," zei Annaïs en ze stalde het spel uit.

Asha keek de eetzaal rond. Hoewel ze bij de raad zat en genoeg punten had om het middageten zelf te gaan maken, vond ze het fijn om onder de mensen te zijn. Het ging haar niet zozeer om het eten. Ze streek haar jurkje recht en zag Rainer, een van de doktoren van SSE, en liep op hem af.
"Hallo," zei ze en stak haar hand even op.

Ich liebe dich 27.12.23

Isabell keek rond opzoek naar haar vader, ze keek op toen ze haar naam hoorde en glimlachte toen ze Lucky zag "Natuurlijk kom ik zo bij jou zitten, bij wie moet ik anders gaan zitten?" Ze grijnsde en knipoogde erbij. Ze keek verder rond, "Heb je toevallig mijn vader gezien?"

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Jason was de hele ochtend druk bezig geweest in de keuken met het voorbereiden van het eten. Zelf ook hongerig ondertussen liep Jason met een bord eten naar een tafel waar hij aan ging zitten. Hij keek even rond naar de andere mensen om hun reactie over zijn eten in te schatten en begon toen zelf ook met eten.

I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it. - Voltaire

Cleopatra had zich mee laten trekken en geluisterd naar het dictatorschap van het jonge meisje, waardoor er automatisch een lach op haar gezicht was gaan spelen. De doos zag er oud en verlaten uit, en haast geen enkel kind hier wist hoe het gespeeld moest worden, wat toch best wel jammer was. Het was vroeger altijd Cleo's lievelingsspel geweest, en ze had het iedereen altijd uit moeten leggen. Haar vader was er echt een held in en had haar zulke spellen altijd willen leren.
      Cleo keek toe hoe Annaïs het spel uitstalde en hoe Josh met grote ogen toekeek naar hoe behendig ze het had gedaan. Josh was altijd al een vreselijk nieuwsgierig joch geweest, en alles dat hij niet kende was voor hem uiteraard groots. 'Begin jij maar, Annaïs.' zei ik toen ze klaar leek te zijn met de opstelling.

Rainer wilde net met zijn eten plaatsnemen toen hij Asha wat hoorde zeggen en naar hem zag zwaaien. Hij zwaaide ook kort naar haar met een glimlach op zijn gezicht. Ze kwam aangewandeld en als man zijnde kon hij het echter niet laten met zijn ogen snel over haar lichaam te glijden, zo subtiel als het hem maar af kon gaan. Omdat hij zich vervolgens stiekem toch wel schuldig begon te voelen keek hij naar zijn eten in de hoop dat ze het niet opgemerkt had. Het waren niet zozeer behoeftes, het was puur mannelijk gedrag - alfa mannetje gedrag beter gezegd.
      De man had een parelwitte - maar subtiele - glimlach haar kant opgeworpen. 'Hoe staan de zaken er weer voor. Ash?'

I'm your little ray of pitch black.

Graz besloot uiteindelijk om het maar op te geven. Ze moest zich er maar bij neerleggen dat het meisje nog wat langer een raadsel bleef. Bovendien maakte haar maag het onmogelijk om nog te denken. Snel begaf ze zich in de richting van de eetzaal, waar ze een bord eten haalde. Ze keek even wat verdwaald rond, hopend niet alleen te hoeven zitten. Gelukkig vielen haar ogen op Drake, een jongeman van 18, die ze ooit nog had moeten testen voor de opleiding van beveiliger. Iedereen die zo'n gezaghebbende functie krijgt, moet eerst getest worden om zeker te zijn dat ze het mentaal aankunnen. Ook moeten ze gewoon onderzoeken of het geen sadisten zijn die mensen zonder reden pijn zouden doen, dat wil niemand natuurlijk.
Met lange, lenige passen stapte ze recht op de jongeman af. Zodra ze bij de tafel is, legt ze haar hand op leuning van de stoel.
"Goeiedag, Drake. Vind je het erg als ik hier zit?"

“To live will be an awfully big adventure.”

Lucky keek ook even rond en schudde zijn hoofd toen.
"Niet toen ik hierheen kwam," hij liep naar het tafeltje en zette zijn bord neer. Hij schoof de stoel voor Isabell naar achter en nam zelf plek op de andere stoel, tegenover haar. "Hij zal zo wel komen." Hij glimlachte naar haar en nam een hap van het prutje op zijn bord.

"Is goed," zei Annaïs en ze rechte haar rug. Ze pakte de gele schijfjes en deed er een van in de toren.
"Ik weet wel dat ik ga winnen," zei ze en tuitte haar lippen een beetje. Toen stak ze haar tong uit naar Cleo en lachte giechelend.

Asha liep met Rainer naar een tafeltje en nam er plek.
"Tja. . . " ze haalde haar schouders even op. "Het is druk op het moment. De koers van het brokstuk is wat zorgen baadt." Ze keek Rainer aan en zuchtte toen.
"Zoals het er nu uit ziet gaat alles goed en zo moet het ook blijven." Ze kon er niet veel over kwijt omdat ze geen paniek wilde zaaien.

Ich liebe dich 27.12.23

Drake wou net een hap van zijn eten nemen tot hij de stem van Graz hoorde, hij glimlachte naar haar "Natuurlijk vind ik het niet erg als je hier gaat zitten". Hij schoof met zijn voet een stoel naar achteren voor haar "Drukke ochtend gehad?". Hij nam een hap eten.

Isabell keek nog een keer rond "Hij is nogal druk de laatste tijd, het zal niet de eerste keer deze week zijn dat hij zijn lunch vergeet". Ze glimlachte en ging toen tegenover Lucky aan tafel zitten "Eetsmakelijk". Ze keek even met een schuin oog naar het spul op zijn bord wat er niet erg aantrekkelijk uit zag.

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Graz knikte een bedankje naar Drake en ging zitten, nadat ze haar eten op de tafel had gezet.
"Nou druk was hij niet bepaald, maar wel frustrerend." Een zucht perst zich langs haar lippen en voor ze het weet rollen de woorden uit haar mond. "Ik kan maar geen hoogte krijgen van dat meisje. Waarom ze doet wat ze doet of denkt wat ze denkt. Dat valt wel eens vaker voor, maar in dat geval stuur ik haar gewoon naar een psycholoog die haar beter kan helpen. Enkel heeft iedereen in haar geval de hoop al opgegeven." Met nog een zucht nam ze een hap eten, zodat ze even haar mond zou houden en hopelijk haar gedachten weer tot rust zouden komen. Ze hield er niet van als ze een hoofdpijn voelde opbouwen.

“To live will be an awfully big adventure.”