Vraag aan mensen met een stoornis of iets dergelijks - Stamcafé

Dit is een vraag die gericht is op mensen met (iets zoals) een stoornis (denk aan ADHD, dyslexie, autisme, zwakbegaafdheid... etc.):

Vind je het erg om "gelabeld" te worden met je stoornis?

(Vind je het vervelend als jij en je omgeving weten dat jij dit of dat hebt of doet? Maakt het je misschien vrij weinig uit? Vind jij het belangrijk dat je weet dat je dit hebt? Hoe denk je over de vooroordelen?)

Ik maak dit topic (natuurlijk) met een aanleiding. Een vriendin van mijn moeder heeft een soort aversie tegen dat soort labels en wil om die reden niet graag met haar zoontje naar een psycholoog om te ontdekken of hij misschien iets zoals autisme heeft. Het zoontje zelf heeft een aantal aparte eigenschappen en een bijzondere manier van doen, die soms in zijn of andersmans nadeel kunnen werken. Ik denk zelf dat het juist voor hem beter is om te zien of hij iets heeft (en wat hij dan heeft) of niet. Zelf heb ik ADHD en ik ben behoorlijk blij dat ik dat weet. Ik was benieuwd of veel andere mensen met zo'n soort psychisch probleem het ook beter vinden om dat soort dingen op tijd te weten. Graag hoor ik je mening! [FONT]

Vind je het erg om "gelabeld" te worden met je stoornis?

Nee, ik vind het prima.

Een beetje.

Ja, ik vind het eigenlijk wel vervelend.

Het interesseert me niet.

Anders...

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Ik weet dat ik ADHD heb en waarschijnlijk een lichte vorm van autisme maar nee. Ik wil er niet mee gelabeld worden. Ik weet dat ik para-indicatie heb (en dat is wel vastgesteld) maar om de rest vast te laten stellen? No thank you. Ik wil er niet 1. geconfronteerd mee worden B. een shitload therapieën of medicatie voor slikken en C. Dat ik het zelf besef, is al meer dan zat. en D. Het zal mijn mogelijkheid tot solliciteren in de branche wat ik wil zeer zeker gaan bemoeilijken

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Daar heb ik echt een ontzettend tegenstrijdige mening over, haha. Sommige labels vind ik namelijk van geen kant kloppen en je loopt er mooi wel voor de rest van je leven mee rond. Daarbij geloof ik zelf niet zo in dingen als ADHD, aangezien ze eerst medicijnen ervoor bedacht hadden en later pas de stoornis zelf. Het is gewoon iets wat kinderen hebben, sommige zijn drukker dan anderen dan vaak gaat het over als ze ouder worden, waardoor je er niet echt ADHD op kan plakken naar mijn mening. Hetzelfde geld voor veel autistische trekjes. Het zijn gewoon karaktereigenschappen die je wel of niet hebt. Dit gaat natuurlijk over de simpele dingen, want je hebt veel ergere soorten van autisme. Maar niet zo sociaal zijn of moeilijk zijn in vrienden maken is gewoon geen autisme, dat is het karakter van je kind en ik heb vaak het idee dat ouders er liever een stoornis op plakken zodat het 'niet de schuld van hun of het kind is' en zich er zo beter onder voelen.
Daarbij aangekomen vind ik het juist belangrijk als zoiets ontdekt wordt bij kinderen, want dan kan je er iets aan doen of er mee om leren gaan. Je weet dat hoe je een kind het best kan behandelen en kan stimuleren, als het niet werkt zoals bij 'normale' kinderen. Dit kan enorm in hun voordeel werken op latere leeftijd en voor hun ontwikkeling. Bij een psychische stoornis is er namelijk gewoon iets mis met je hersens, net zoals dat er iets mis kan zijn met je been en je moeilijker loopt, of zoals ik minder goed kan horen.

Ik wil hier niemand mee beledigen of aanvallen, trouwens. Het is gewoon mijn mening.

---

Your make-up is terrible

Michonne schreef:
Daar heb ik echt een ontzettend tegenstrijdige mening over, haha. Sommige labels vind ik namelijk van geen kant kloppen en je loopt er mooi wel voor de rest van je leven mee rond. Daarbij geloof ik zelf niet zo in dingen als ADHD, aangezien ze eerst medicijnen ervoor bedacht hadden en later pas de stoornis zelf. Het is gewoon iets wat kinderen hebben, sommige zijn drukker dan anderen dan vaak gaat het over als ze ouder worden, waardoor je er niet echt ADHD op kan plakken naar mijn mening. Hetzelfde geld voor veel autistische trekjes. Het zijn gewoon karaktereigenschappen die je wel of niet hebt. Dit gaat natuurlijk over de simpele dingen, want je hebt veel ergere soorten van autisme. Maar niet zo sociaal zijn of moeilijk zijn in vrienden maken is gewoon geen autisme, dat is het karakter van je kind en ik heb vaak het idee dat ouders er liever een stoornis op plakken zodat het 'niet de schuld van hun of het kind is' en zich er zo beter onder voelen.
Daarbij aangekomen vind ik het juist belangrijk als zoiets ontdekt wordt bij kinderen, want dan kan je er iets aan doen of er mee om leren gaan. Je weet dat hoe je een kind het best kan behandelen en kan stimuleren, als het niet werkt zoals bij 'normale' kinderen. Dit kan enorm in hun voordeel werken op latere leeftijd en voor hun ontwikkeling. Bij een psychische stoornis is er namelijk gewoon iets mis met je hersens, net zoals dat er iets mis kan zijn met je been en je moeilijker loopt, of zoals ik minder goed kan horen.

Ik wil hier niemand mee beledigen of aanvallen, trouwens. Het is gewoon mijn mening.

This^^

Ik kon er de juiste woorden niet voor vinden

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Ik ben op m'n 14e gediagnoseerd met ADD/ADHD. Mensen die niet geloven dat ADHD bestaat zijn altijd een beetje verbaasd door mijn verhaal; ik werd dus op m'n 14e gediagnoseerd, mijn vader een half jaar erna. Hij was toen 49.

Niet dat ik medicatie slik ofzo, of in therapie ben ervoor. Het verklaart gewoon behoorlijk wat dingen (samen met mijn IQ-kloof) en dat is echt heel fijn.

---

If a writer falls in love with you, you can never die

Ik heb autisme en een dysthyme stoornis. Mensen denken door mijn label dat ik zelf veel dingen niet kan. Bijvoorbeeld bepaalde keuzes maken. Daardoor vind ik het gelabeld zijn niet echt prettig.

---

26 - 02 - '16

Ikzelf heb niet echt iets in die trend, maar mijn nicht wel. Ze heeft ADHD en ze neemt daar pilletjes voor, want op sommige momenten was het echt niet meer uit te houden. Ze is ook in een soort behandeling, verder is ze ook zwakbegaafd, maar dat lijkt haar niet te boeien.
Ik geloof dat ze er niet echt mee bezig is, mensen labellen haar niet als 'ADHD'er' maar ze wordt wel vaak uitgesloten omdat ze iets minder begaafd is en dingen dus veel te laat doorheeft, zoals uitdrukkingen, spreekwoorden, intonaties, etc.
Ik vind het wel sneu, maar mangs de andere kant kan daar wel weer iets aan gedaan worden. Als ze zelf de stap kan en wil zetten om het op te lossen.
Ze is veertien btw.

Verder heeft een jongen van mijn school ADHD maar ik vind hem eng en blijf uit zijn buurt. Enerzijds omdat hij nogal onverwacht uit de hoek kan komen, anderszijds omdat hij tot de 'populaire' groep behoort sinds kort.
Vroeger werd hij nog gepest door hen, en nu zijn ze beste maatjes >< logica. Hij neemt geen pilletjes en als hij eens vreselijk irritant doet, dan pesten ze hel wel vaak met 'ben jij nu je pilletjes niet vergeten nemen?' Zelfs leraren zeggen het soms.
Al denk ik echt soms dat je zijn gedrag niet op de ADHD mag steken.

Mensen labellen gewoon veel te graag, dat is het punt.

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Ik heb dyscalculie en ik vind het zelf eigenlijk heel fijn dat ik dit weet. Vroeger had ik echt een hekel aan mezelf en ik vond mezelf dom, maar sinds ik weet wat de oorzaak is, kan ik dit voor mezelf en anderen verklaren en dat geeft heel veel rust. Meestal vind ik het ook niet erg om het aan anderen te vertellen, maar af en toe laat ik het gewoon achterwegen, omdat ik dan geen zin heb om die hele zooi weer uit te leggen.

---

Caution first, always.

Aan de ene kant is Het best wel fijn om gelabeld te worden aangezien ze je dan meer geholpen word op school enz. Maar af en toe is het gewoon echt verschrikkelijk op gelabeld te worden aangezien veel mensen denken dat je weinig kan enz. Want ik heb lichte vorm van autisme en als ik iemand daarmee hoor schelden voel ik me echt verschrikkelijk. Daarom vertel ik liever niet aan mijn klas dat ik dat heb omdat ik juist niet wil dat ze doen als ik een gehandicapte ben.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Ik heb MCDD (tussen angststoornis en autisme in) En ik vind het niet erg. Ik moet naar de psychiater en karakter en het werkt voor mij allemaal prima. Maar sommige mensen pesten mij omdat ik soms bang ben voor stomme dingen (zoals vlinders)

[ bericht aangepast op 14 feb 2015 - 11:58 ]

Ik ben dyslexie en ik ben blij dat ik het weet dat ik het heb, anders had ik nooit op HAVO gezeten. Vroeger dacht ik dat ik gewoon dom was, maar nu ben ik blij dat ik weet dat ik er niets aan kan doen.
Ik ben zelf een zwaar dyslect. Mijn spelling en grammatica is een ramp! Gelukkig wordt er hier op school goed rekening mee gehouden. Er zijn natuurlijk ook nadelen. Zoals ik al zei ben ik zwaar, maar mijn lezen is gewoon goed. Mensen gaan er altijd van uit dat ik ook slecht ben in lezen ._. 9 van de 10 keer kan ik beter en sneller lezen dan henzelf. Ik heb dus geen problemen met de label, maar soms is het irritant. Mensen nemen altijd aan dat je iets kan doen.

[ bericht aangepast op 14 feb 2015 - 12:07 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Woodie schreef:
Ik heb MCDD (tussen angststoornis en autisme in) En ik vind het niet erg. Ik moet naar de psychiater en karakter en het werkt voor mij allemaal prima. Maar sommige mensen pesten mij omdat ik soms bang ben voor stomme dingen (zoals vlinders)

Dat is niet stom hoor. Ik ben ook bang voor vlinders..

---

26 - 02 - '16

Persoonlijk vind ik het net handig een diagnose te hebben als je 'iets' hebt, ookal heb ik het er ook soms wel moeilijk mee. (ik heb niet graag dat veel mensen het weten) Het is nadien eigenlijk gewoon je eigen keuze wat je met dat 'label' doet. Als je zoiets hebt van 'ik weet het, en dat is genoeg', prima. Je kan altijd zelf kiezen aan wie je het al dan niet verteld, maar vooral voor mensen in je naaste omgeving kan het helpen als het geweten is (familie, beste vrienden) omdat ze bepaalde dingen die je zegt of doet dan beter kunnen begrijpen en er op kunnen inspelen. En verder kan het feit dat je zo'n diagnose hebt soms er voor zorgen dat je (professionele) hulp krijgt met bepaalde zaken waar je dat anders niet zou kunnen krijgen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je sowieso meteen moet beginnen met pilletjes en andere hulpverlening, het hangt er maar vanaf wat iemand nodig heeft.
Dus, kort gezegd: ik zou zeggen, gewoon laten testen. Je hoeft het nadien niet overal te gaan vertellen, maar je weet zelf tenminste beter waar je aan toe bent en als je toch hulp nodig zou hebben, kan je die makkelijker krijgen.

---

Niemand is dom, mensen zijn gewoon goed in andere dingen

Ik ben er eigenlijk wel blij mee. Ik ben op mijn zeventiende pas gediagnosticeerd voor ADD - deels omdat mijn moeder bang was om dat label op mij te plakken en deels omdat ik er zelf ook nog niet echt klaar voor was om het te accepteren. Het verklaarde voor mij heel veel zaken waar ik moeite mee had en het schuldgevoel dat ik had omdat ik altijd slechter presteerde dan ik kon en dat ik bijvoorbeeld altijd taken vergat verdween gedeeltelijk. Het heeft me dus wel wat opgeleverd, maar ik kies er wel bewust voor om dit niet aan docenten en mijn opleiding door te geven, omdat ik niet anders behandeld wil worden.

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ik denk dat labelen niet per se hoeft. Als ik iemand ontmoet zeg ik niet meteen als eerste 'Hoi, ik ben Ellen en ik heb een stoornis' en zolang zij er niets van merken dan maakt het niet uit. Ik denk dat je pas een label krijgt als je jezelf eerst labelt.

Andria schreef:
Ik denk dat labelen niet per se hoeft. Als ik iemand ontmoet zeg ik niet meteen als eerste 'Hoi, ik ben Ellen en ik heb een stoornis' en zolang zij er niets van merken dan maakt het niet uit. Ik denk dat je pas een label krijgt als je jezelf eerst labelt.

Ik heb labeltjes maar ik zeg dat ook niet meteen. En ik heb mijn labels gewoon van een psycholoog gekregen. Ik geef ook alleen aan dat ik ADD/ADHD als het te sprake komt ofzo of als ze vragen waarom ik iets doe/niet doe als het gerelateerd is aan mijn labels.

---

If a writer falls in love with you, you can never die