Upside Down - One Direction - Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 19:06 ]

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Natuurlijk weigerde Louis mijn hulp, ik had ook niet anders moeten verwachten. Ik bewonderde wel hoe hij zich overal doorheen vocht, dat was iets dat ik nooit zou kunnen, wat gedeeltelijk kwam omdat ik gewoon niet gewend was aan de levensomstandigheden in de Hell. Met een begrijpende knik drukte ik hem dichter tegen me aan, ik was echt trots op hem dat hij ondanks alles het nog voor elkaar kreeg zijn studie af te gaan ronden. "Oké, maar als je het nodig hebt mag je vragen, dat weet je. Het is geen enkel probleem en je doet me er alleen een plezier mee," vertelde ik hem en beet kort op mijn lip toen hij zei dat volgende maand ook weer hard gewerkt moest worden. Er was weinig keuze, maar ik bleef het erg vinden at hij en ieder ander hier hun poten uit hun lijf moesten werken en soms nog geen avondmaal hadden. Het liefst nam ik hem zo mee terug naar het Paradijs, maar dat was al helemaal onmogelijk. Ik humde even om het kusje dat hij gaf en keek nieuwsgierig op toen hij zei dat hij een nieuwe tatoeage had. Mijn vingers gleden zacht over de huid waar hij mijn hand had neergelegd. Het voelde net iets anders dan de rest, iets ruwer en oneffen, wat een teken was dat Louis hem inderdaad nog niet zo lang had en het nog aan het genezen was. "Ik vind hem leuk, het voelt fijn," zei ik met een zachte gniffel, voor ik echt in de lach schoot om de woorden die hij in mijn oor fluisterde. Speels gaf ik hem een zachte duw en schudde mijn hoofd. "Je bent gek, echt waar," lachte ik, maar drukte toch mijn lippen kort op die van hem. Niet te lang, want ik was me er nog goed bewust van dat we niet met zijn tweeën waren. "Maar als je het echt doet zou ik het zeker niet erg vinden als jij jouw naam bij mij wil zetten," voegde ik er zacht aan toe. Ik kon niet lezen of schrijven, dat tweede in ieder geval niet goed, dus zou het er wel iets extra's aan toevoegen als een van ons het in braille liet zetten. Ik liet Louis altijd vertellen over zijn tattoo's als we alleen waren, waar welke zat en de betekenis erachter, zelfs als had hij er een gewoon voor het mooie. Ik luisterde graag naar de verhalen die hij vertelde en liet altijd mijn vingers over de tattoo glijden over welke hij het had, dat was gewoon een tik geworden met de tijd, een die ik eigenlijk niet kwijt wilde.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Zo bezorgd als Harry was, trok hij me nog dichter tegen hem aan, zodat ik mijn armen om hem heen sloeg en bijna in hem kroop. Het voelde goed om zo met hem te zitten en het voelde veilig voor mij. Want ik wilde gewoon met hem verder, maar zolang dat niet kon, moesten we onze relatie geheim houden. Ik luisterde naar z''n woorden en ik knikte zachtjes. 'Dat weet ik, ik weet dat je er voor me bent' fluisterde ik zachtjes. Misschien was het ook wel mijn trotsheid dat ik gewoon bijna niks van hem aannam, ook omdat ik het zelf allemaal wilde doen. Zijn vingers gleden over mijn nieuwe tattoeage heen en zover hij het kon voelen, vond hij het een leuk plaatje en voelde het fijn. Hij lachtte zacht, voordat hij echt in de lach schoot en ik moest automatisch ook mee gniffelen. Zijn lach was gewoon aanstekelijk. Hij duwde zacht tegen me aan en hoofdschuddend vertelde hij me dat ik gek was en dat kon ik eigenlijk alleen maar beamen. 'Dat weet je toch'? Zei ik grinnikend. Hij kuste me snel en vertelde me toen, dat als ik het echt zou doen, dat ik ook mijn naam op zijn lichaam zou zetten. 'Beloofd' vertelde ik hem zachtjes, 'Ooit zet ik mijn naam op jou mooie lijf' Ik kuste hem opnieuw en streek vederlicht over z'n gezicht. Ik had geen idee wanneer ooit was, maar ik hoopte dat het snel was. 'En anders zet ik hem stiekem' fluisterde ik met een grijns in z'n oor, 'Dan zet ik op mijn kont dat ik van jou ben, en van niemand anders, in braille natuurlijk' Ik kon het een klein beetje, maar oefening baarde kunst en ik had al enkele tatoeages in braille op mijn lijf gezet. Harry was belangrijk voor me en ik hield van hem, zo kon hij toch nog de dingen lezen en voelen die ik op m'n lijf zetten.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was me bekend dat Louis een tikje gestoord was, maar het was een goede gestoord en ik hield daardoor alleen meer van hem. Dat hoorde gewoon bij hem en zo was het nooit saai als ik bij hem was. Ik grijnsde breed toen hij ermee instemde, dat hij het zelf wist was al goed en ik kuste hem zacht en kort voor ik terugtrok. Als hij werkelijk gek genoeg was om mijn naam op zijn lichaam te laten tatoeëren wilde ik die van hem ergens, in braille op mijn pols of zoiets dergelijks, in ieder geval op een plek waar het gezien kon worden. De meeste mensen deden toch geen moeite om braille te leren en zo gingen geen hordes mensen vragen wie die Louis nou was. Ik knikte instemmend toen hij me beloofde dat hij het ooit bij me zou zetten en kuste hem liefdevol terug. Bij zijn gefluisterde woorden likte ik over mijn lippen en bracht die richting zijn oor. "Dat zou je wel willen, niet? En dan zeker ook nog dat ik voor een keertje niet mijn vingers gebruik," zei ik heel zacht met een speelse grijns op mijn gezicht. Ik ging weer wat rechter zitten en tastte af naar het glas water dat op de tafel stond. Ik nam een paar kleine slokken en zette het glas terug, het was een ander soort water dan in het Paradijs, maar mij hoorde je niet klagen. "Ik heb je echt heel erg gemist, weet je. Ik hoef morgenmiddag pas weer terug dus ik kan blijven slapen als je dat wil en ik geen last teveel ben," stelde ik aan hem voor. Het was al een tijd geleden dat we echt even alleen waren, al zou Phil later ook thuiskomen, het zou toch fijn zijn om weer eens opgekruld in zijn armen te kunnen liggen, of andere dingen te kunnen doen. Het kwam namelijk ook niet meer vaak voor dat we samen de rust en tijd hadden om intiem te kunnen zijn. Niet dat ik er nou zo overdreven naar verlangde, maar het was iets wat voor mij fysiek liet zien dat ik echt van hem hield en hij van mij. Dat was het enige dat voor mij teld

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Ik grijnsde lichtjes toen ik hem vertelde dat ik anders gewoon stiekem een tatoeage van hem zou zetten en dan gelijk op mijn kont met de tekst dat ik van hem was. Hij kon het gelukkig waarderen en likte eerst over z'n lippen, een ding waar hij me helemaal gek mee kon maken soms, want dat vond ik ontzettend sexy en onweerstaanbaar bij hem. Daarna boog hij naar me toe en zei op zijn eigen Harry manier, met een lage stem dat, dat nog niet eens zo'n heel slecht idee was en dat hij dan de volgende keer z'n vingers niet hoefde te gebruiken en ik kreeg een visioen. Iets wat altijd gebeurde als er iets dubbelzinnigs werd gezegd. Ik grinnikte zacht en als antwoord daarop, likte ik over z'n oorlel. 'Misschien' fluisterde ik hees tegen hem. Hij pakte z'n water, nadat hij eerst gevoeld had, en dronk wat uit het glas. Daarna vertelde hij me dat hij me heel erg gemist had en of ik wilde dat hij bleef slapen, want hij hoefde pas de volgende middag weer terug. 'Ik vind het fijn als je blijft' vertelde ik hem zachtjes. Ik vond het altijd fijn om in Harry's armen in slaap te vallen en de volgende dag daar weer in wakker te worden. Ik sliep ook veel beter als hij er was en ik was ook meer uitgerust. Harry had gewoon een positieve werking op mij en daar was ik hem dankbaar voor. 'Je bent me nooit tot last, dat weet je krullenbol' zei ik met een glimlacht en ik pakte een krul vast van zijn haar en wikkelde die voorzichtig om mijn vinger. 'Het word weer wat langer Hazz, maar dat vind ik mooi, hou het maar zo, dan kan je er een knotje in maken' grinnikte ik zachtjes, 'nog even en het word langer dan mij' Ik voelde even aan m'n eigen haar, ik kon simpelweg geen kapper betalen en als ik het echt zat werd, liet ik het door Phil of door m'n moeder doen. Een keer had ik het door Harry laten doen en toen had hij bijna m''n oor eraf geknipt. Gelukkig was het maar bij een klein wondje gebleven, maar hij had er niet aan moeten denken hoe het was afgelopen als Harry toch door had gezet.

'Darling, just hold on'

[Mijn topic.]

Reality's overrated.

Liam James Payne.

De lippen van Madelaine zijn warm en nat in mijn nek, laten rode afdrukken achter. Haar scherpe nagels krassen over mijn huid terwijl haar handen mijn broek weer optrekken. Terwijl ik tot adem probeer te komen neem ik het van haar over en maak mijn gulp dicht, om mijn shirt glad te strijken en de deur uit te gaan. Maddy heeft mijn hand al snel vastgegrepen, ze is clingy, ik hoef maar met een woord te beginnen en ze vervult mijn gehele wens, zelfs al weet ze heel goed dat ik gisteravond haar vriendin met de grote tieten nog gedaan heb. Ze is nieuw, misschien dat Fylo me begint te vervelen, het zou de reden kunnen zijn dat ik Isa zo snel door Maddy vervangen heb. Onderweg naar de kloof word ik constant tegengehouden door vrienden en andere bekenden, natuurlijk, het is irritant, maar ik ben Liam. We zijn dan ook wat laat zodra we in de buurt komen en ik wijs op een winkeltje. "Ik ga daar even kijken, oké, babe?"
      Ze knikt, als een mak lam en kalvert weg - niet voor ik haar ruw gezoend heb -, maar ik weet dat ze zomenteen weer terugkomt, dat doen ze altijd. Rustig, met mijn handen nonchalant in mijn zakken maar mijn ogen helder en alert wandel ik het laatste stukje alleen naar de kloof, om net buiten de mensengroep wat te hangen, zoekend naar interessants, of misschien Fylo zelf wel. Mijn ogen scannen de mensen en schatten wat er uit wie te halen valt. Dat doen ze nou eenmaal, daar zijn de ogen van Liam Payne voor gemaakt.

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ze vroeg om een kans. Ach, een kans kon ik haar wel geven. Eentje. Ze moest me dan wel een goede reden laten zien waarom ik haar zou blijven vertrouwen. Anderen accepteerden haar misschien, maar het leven hier had me geleerd eerst te zien en dan te geloven. Ik had wel oren naar de medicijnen of wat vlees, maar toen ze begon over het feit dat ze dit voor veel meer families deed kreeg ik toch een minder gevoel. We hadden het dan wel moeilijk, maar ik wilde ook geen hulp wegnemen van anderen. Toch viel het nog het meest verkeerd dat ze op mijn emoties probeerde in te spelen door haar woorden over dat ze een van de enigen was die ons niet wilde laten bekeren. Dat schoot me weer compleet in het verkeerde keelgat. Ik kriebelde weer verder op het papier, maar duidelijk geïrriteerd. Ik wil geen hulp van andere families wegnemen. Ook wil ik niet dat je zo op mijn emoties inspeelt. We zijn hier wel arm, en dat de mensen uit het Paradijs ons uitbuiten, weten we, maar stop met die emotionele bullshit. Als je wil helpen, moet je dat doen, maar stop met mij zielig maken, want dat ben ik niet, en jezelf in een heilige maken, want dat ben je ook niet. Ik liet het haar zien en wendde toen mijn gezicht af. Zo kon ze praten wat ze wilde, maar ik zou het toch niet merken. Als ze wilde helpen vond ik het prima, maar niet op deze manier. Ik was geen zielig creperend kindje, en zij was geen heilige of held die me kwam redden. Als ze het namelijk zo wilde, als een held of een heilige arme kindjes redden, hoefde ik haar hulp echt niet, zelfs al zou ik het nodig hebben. Het zou fijn zijn om me geen zorgen te hoeven maken of we genoeg eten zouden hebben op tafel, maar niet zo. Dan werkte ik wel wat harder, of nam ik er een baan bij als straatveger ofzo, wat ik nog wel kon als dove, en 's avonds, zodat ik overdag met de schaapjes de velden nog over kon gaan.

Bowties were never Cooler

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Ze keek aandachtig naar de jongen en ze had alles verwacht, maar niet dat hij echt boos op haar zou worden. Woest pende hij wat neer op zijn blaadje en ze knipperde toen ze uiteindelijk las wat er stond. Had ze echt zo met zijn emoties gespeeld? Natuurlijk was ze geen heilige, al zagen sommige dat wel. Ze wist hoe mensen haar noemde. Moeder Theresa. maar ze was gewoon Amy. Ze kwam voor de onderdrukte op, ze hielp ze en nu was hij boos. Boos op haar omdat ze hem als een klein kind behandelde, iets wat helemaal niet haar bedoeling was. Hij draaide van haar weg, zodat ze als ze wat zei, dat hij haar toch niet kon horen. Maar ze bleef geduldig, de jongen bleef haar intrigeren. Ze wilde hem met alle liefde helpen, maar dan moest hij haar wel een kans geven. Ze zuchtte en pakte een velletje van haar eigen notitieblok, ze keek naar hem en dacht zorgvuldig na over haar woorden. Ze beet op haar lip, want alles wat ze dacht, was in haar ogen niet goed genoeg. Misschien moest ze hem gewoon voor heel even met rust laten, moest ze voor nu even weg gaan. Ze schudde haar hoofd en krabbelde toen een paar worden op het notitieblokje. Het spijt me. Ik za je met rust laten, als je me toch nodig hebt, ik ben buiten. Ze legde het blaadje voor hem neer, zodat hij het wel moest lezen en toen stond ze op. Ze keek nog even naar Louis en Harry en ze rolde haar ogen toen ze zag hoe klef ze deden. 'Ik zie je later Harry' Ze draaide zich om en liep naar de deur en keek nog even naar het ingedoken figuurtje op de grond. Ze opende deur en liep toen het kleine huisje uit. Ze had vijftig procent kans dat hij haar achterna zou komen, als hij dat niet deed, zou ze hem in de komende dagen met rust laten en zou ze hem later weer opzoeken. Ze sloot voorzichtig de deur en ze keek om zich heen en liep toen langzaam weer terug naar de lange rij met mensen, die haar hulp hard nodig hadden.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Louis leek mijn suggestie wel leuk te vinden gezien hoe zijn lichaam erop reageerde en zijn gegrinnik. Een klein geluidje rolde over mijn lippen toen ik zijn tong over mijn oorlel voelde gaan en ik beet op mijn lip om het tegen te houden. Hij dat hij me daarmee kon laten sidderen, vooral als ik het niet verwachtte, wat nogal makkelijk was als hij stil deed. Om iets tot rust te komen pakte ik mijn water en dronk ongeveer een kwart op voor ik het glas weer terugzette op de tafel. Toen ik dat had gedaan vertelde ik hem nogmaals dat ik hem had gemist en dat ik best kon blijven slapen als dat oké was, ik had toch vierentwintig uur met de pas en ik sliep graag bij hem in de buurt. 's Nachts hield hij me rustig en het was altijd prettig om zijn warmte tegen mijn lijf te voelen. Ik glimlachte toen hij instemde en hij zei dat ik geen last was, zolang hij het goed vond bleef ik met alle liefde. Ik lachte zacht doordat hij een van mijn krullen om zijn vinger wond en zijn opmerking erover, alsof ik dat zelf nog niet had gemerkt. "Dat doe ik al vaak zat als het me in de weg zit, dan waait het niet zo in m'n gezicht," vertelde ik hem met een schouderophaal. Het was een gewoonte voor me geworden om mijn haar op te steken als het me niet zinde, ik was prompt vergeten dat Louis dat nog nooit had gezien. Door zijn toevoeging over zijn eigen haar liet ik mijn vingers erdoorheen glijden en stopte een pluk achter zijn oor. "Ach ja, dan maar samen lang haar. Het voelt zacht," merkte ik rustig op. Doordat ik niet kon zien was dat het enige waarop ik commentaar kon geven en het voelde echt fijn om er afwezig doorheen te aaien. "Daarbij, je weet hoe ik erop reageer als je aan mijn haren trek," fluisterde ik er zacht achteraan met een suggestieve grijns, voordat ik een klein kusje op zijn lippen drukte. Zayn hoorde me toch niet en Amy was te afgeleid door die jongen, dus als ik zacht bleef praten had ik vrij spel om dat soort dingen te kunnen zeggen. Ik wist dat Louis er niet goed tegen kon als ik zo tegen hem sprak, wat precies mijn bedoeling was en het kon later nog in mijn voordeel werken. Verbaasd keek ik op toen Amy zei dat ze wegging, maar als zei weg wilde kon ik haar niet tegenhouden. "Tot morgen dan, denk ik," antwoordde ik haar, als ze niet terugkwam dan. Louis kon me terug brengen naar de kloof, maar ze was een goede vriendin dus ik zag haar sowieso wel.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Een klein geluidjeontsnapte uit z'n mond toen ik over z'n oorlel likte en tevreden grijsde ik lichtjes. Natuurlijk bleef hij bij me slapen, want dat deed hij meestal altijd en ik wilde gewoon niet dat hij weer zo snel weg ging en je moest die dagpas toch wel optimaal benutten. Nadat dat gezegd was, ging het over ons haar en hij vertelde dat hij er wel eens een knot van maakte als het hem in de weg zat. 'Dat moet je me dan wel eens een keer laten zien stiekemerd' fluisterde ik in z'n oor. Ik grinnikte zacht toen hij zei dat ik wist hoe hij zou reageren op het feit dat ik aan z'n haren trok. 'Dat weet ik' kirde ik zachtjes in z'n oor, 'maar ik vind het leuk' En bij die woorden trok ik niet al te hard al de krul die ik ik in m'n handen had, om zo een reactie uit te lokken. We keken beide, zover dat kon, verbaasd op toen Amy ons melde dat ze weg ging en ik keek even kort naar Zayn. Hij zat mokkend op de grond en hij leek boos, door iets wat Amy waarschijnlijk tegen hem had gezegd. 'Oké, tot later' Ze verdween en ik hoorde de deur dicht slaan. Ik beet even op m'n lip en pakte Harry's arm vast. 'Zayn is boos' legde ik hem zo goed mogelijk uit, 'Tenminste dat denk ik, want hij zit op de grond' Ik twijfelde even of ik hem moest vragen of alles goed ging en besloot dat toch te doen. Ik stond op en ging voor hem zitten, op de grond. 'Zayn'? Ik keek hem vragend aan, in de hoop voor een verklaring.

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Ik wilde geen contact meer met dit meisje wat zich probeerde voor te doen als een heilige, een held, terwijl niets echt beter zou worden. Ze kon wat vlees meebrengen voor een gezin, wat medicijnen voor een ander, en misschien nog een paar muntstukken voor een derde, maar het zou hier altijd verschrikkelijk blijven als er niets structureels gebeurde tegen de grote verschillen tussen het Paradijs en de Hel. Ik hield mijn ogen haar niet meer aanschouwen, maar voelde wel een briefje in mijn schoot vallen. Ik wilde er niet naar kijken. Toch moest ik ergens naar kijken, dus ik richtte me maar op mijn hond, die ik het papier liet verscheuren. Plots verscheen er iemand voor me, wat me iets deed schrikken. Gelukkig was het Louis en keek ik hem aan om te zien wat hij wilde. Zijn vragende blik zei alles. Terwijl de papierstukjes van Amy's briefje alle kanten op vlogen door Tilda kriebelde ik snel mijn gedachten op een blaadje. Die zelfuitgeroepen heilige probeerde me te helpen door me schuldgevoel aan te praten als ik het voorbij zou laten gaan. Dat zij de enige was die om ons geeft enzo. Bitch. Alsof we dat zelf niet weten. Ik hoef echt geen hulp van iemand die zichzelf geweldig vind, omdat ze ons helpt en me behandeld als een kleuter omdat ik niet kan horen. Die hulp kan ze mooi in d'r reet steken. schreef ik, voor ik hem het schriftje liet lezen en hem recht aankeek, zodat hij zag dat ik het meende. Iedereen wist dat ik het verre van hoog op had met de mensen uit het Paradijs, maar zij maakte het wel heel bont. Ons willen helpen, maar duidelijk voor een eigen goed gevoel in plaats van ons echt een beter leven te geven.

Bowties were never Cooler

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Ze besloot de jongen maar zijn tijd te geven en het huis te verlaten. Nadat ze Harry had verteld dat ze weg ging, verliet ze het huis en ging ze maar naar de kloof. Ze keek even om zich heen en zag toen iemand staan, waar ze eigenlijk een beetje hekel aan had. Amy had niet aan veel mensen een hekel, maar met Liam Payne kon ze gewoon niet door een deur. Hij was naar haar mening teveel een player, en het enige wat ze hem eigenlijk alleen maar zag doen, was flirten met andere mensen. Hier in de Hell deed hij het dan wat minder, maar nog steeds had ze een vervelend gevoel bij hem. 'Hallo Liam' begroette ze hem toch wel wat minzaam. Ze had geen tijd om een gesprekje met hem aan te knopen, niet dat ze dat wou, maar een van de Hellenaren eiste haar aandacht op. Het jongetje liep moeilijk en snel knielde ze bij hem neer en ze glimlachte naar hem om hem gerust te stellen. Ze onderzocht hem snel en vakkundig en zag toen dat er een glassplinter in z'n teen zat en dat ontzettend zeer deed. De meeste mensen droegen geen schoenen omdat ze dat gewoonweg niet konden betalen. 'De volgende keer beter opletten' vertelde ze hem met de beste bijbedoelingen. Ze haalde het stukje uit z'n teen met een pincet en daarna smeerde ze er nog wat zalf op. 'Als je deze zalf smeert tot het op is, dan zal het genezen' vertelde ze hem met een glimlach en ze gaf het jongetje de zalf. Daarna stond ze op en veegde haar handen even af aan haar kleding. Daarna keek ze om zich heen en keek toen weer naar Liam. 'Wat kom je hier eigenlijk doen'? Ze had geen idee waarom hij hier kwam, er was geen luxe voor hem. Er was hier gewoon niks.

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Zayn was echt boos, ik kon het aan z'n houding zien. Ik liet Harry los en ging voor hem zitten en zei duidelijk z'n naam en keek hem vragend aan. Hij keek geschrokken op, maar er was opluchting in z'n ogen te zien toen hij zag dat ik het was. Hij pakte z'n notitieblokje en schrijf daar snel wat op en mijn ogen vlogen over de regels toen hij me liet zien wat hij had op geschreven en ik slikte. Ik wist hoe erg Zayn het vond, als hij als een klein kind werd behandeld en hij kon daar echt kwaad over worden. Ik keek hem weer terug aan en ik haalde mijn schouders op. 'Misschien bedoelde ze het niet zo Zayn' zei ik hem langzaam, 'Waarschijnlijk zei de verkeerde dingen tegen je, maar bedoelde ze het wel goed' Ik beet op m'n lip en pakte z'n hand vast en kneep daar even in. 'Je kan haar nog een kans geven'? vroeg ik hem toen, 'En als ze dan nog zo tegen je doet, kan je haar dat duidelijk maken en dan zal ik tegen haar zeggen dat ze je niet helpt en dat ze je met rust moet laten' Ik glimlachte onzeker naar hem en keek toen even naar Harry. Ik boog me naar hem toe en kneep even zacht in z'n been. Daarna keek ik weer naar Zayn en boog me ditmaal naar hem toe om hem een knuffel te geven, daarna trok ik me terug, want hij kon me natuurlijk niet verstaan als hij me lippen niet zag bewegen. 'Het komt goed' zei ik duidelijk, met een halve glimlach, 'Sommige mensen weten gewoon niet zo goed hoe ze met een bepaalde beperking om moeten gaan' Ik gaf hem een geruststellend klapje op z'n benen en ik hoopte dat ik hiermee z'n woede iets had af kunnen nemen.

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Ik keek naar wat Louis zei. Hij had misschien wel gelijk, maar hij wist ook hoe verschrikkelijk ik het vond om als kind behandelt te worden. Ik knikte toch wat naar zijn vraag. Dat was misschien wel het enige wat nog kon. Een kans, en anders had ze echt een donderwolk erbij in haar geweldige leven. Het zou haar vast ook niet zoveel schelen, want vanavond ging ze weer gewoon terug naar het Paradijs om zichzelf vol te eten en te genieten van weet ik veel wat ze daar deden. Mijn woede was door Louis iets afgenomen, maar het zat er nogsteeds. Als ze niet van die hoge troon afkomt is het snel afgelopen, maar ik zal haar 1 kans geven. Niet meer. schreef ik naar mijn vriend. Ik snapte dat hij graag terugging naar zijn vriendje. Ik wilde hem niet weghouden van Harry. "Toots strakssss" zei ik zo duidelijk mogelijk, en wat onzeker. Ik probeerde het echt, maar ik had echt geen idee wat ik zei. Ik krabbelde op mijn voeten en keek naar Louis en Harry. Ze waren schattig samen, maar soms wel heel klef. Dan was ik echt blij dat ik ze niet kon horen, want dat zou echt verschrikkelijk zijn. Ik kriebelde een kort berichtje voor Amy in mijn schriftje en klopte op mijn been om Tilda tot de orde te roepen. "Sooie" zei ik tegen Louis, voor alle snippers op de vloer. Dat ik nu begon te praten was misschien vreemd, maar ik was de laatste tijd veel aan het oefenen en wilde gewoon weten of het werkte. Het waren misschien niet veel woordjes, maar het was iets. Ik moest het goed maken met het meisje, of haar een kans geven zolang ze me niet meer als een kind zou behandelen en zichzelf niet als een heilige. Ze was Moeder Theresa niet. Ik haalde een hand door mijn haren en zuchtte zacht.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was puur automatisch dat ik mijn ogen sloot en kort op mijn lip beet toen Louis aan mijn haar trok, al was het maar zacht, ik kon er zelf gewoon niks aan doen. Ik herpakte mezelf redelijk snel toen Amy aankondigde dat ze wegging, wat ik een beetje vreemd vond, maar ik ging haar niet tegenhouden. Als er iets was of als ze me nodig had kon ze altijd nog een berichtje sturen. Dat was wel een voordeel aan het Paradijs, van bijna alles was wel een speciale versie voor iemand met een handicap, al waren dat er niet veel. In mijn geval was mijn mobiel volledig met stembediening. Louis legde me uit dat hij dacht dat Zayn boos was, wat dan zou moeten zijn om iets dat Amy had gezegd. Ik liet de jongen los toen hij opstond en ook op de grond ging zitten. Voor mij was dit heel onwennig, want het enige wat ik hoorde was het schrijven op papier en ik deed mijn uiterste best iets meer mee te kunnen krijgen dan dat, maar dat was hopeloos. Door wat Louis zei werd het me wat duidelijker wat er gaande was en ik glimlachte kleintjes om het kneepje in mijn been. Weer raakte ik verward toen Zayn plots ook zei dat hij wegging, al liet ik wel een bemoedigende glimlach zien omdat hij op zijn minst probeerde zich hardop verstaanbaar te maken. Ik begreep dat het lastig moest zien, het was hetzelfde principe als dat iemand mij zou vragen de kleur rood te omschrijven, of welke kleur dan ook. "Je hoeft niet te gaan," zei ik zacht, maar zo articulerend mogelijk zodat hij me wel begreep, ik had zelf namelijk ook wel door dat ik af en toe niet zo duidelijk was. Waarom ik dit zei wist ik niet zeker, maar ik wilde niet dat hij zich ongewenst voelde alleen maar omdat ik er was. Nu wist ik natuurlijk niet wat er verder voorgevallen was en wat er opgeschreven was en als hij er een reden voor bleek te hebben hoorde je mij verder niet, ik vond het gewoon wel zo netjes om hem dit te vertellen. Ik probeerde hem zo goed mogelijk aan te kijken, afgeleid van waar ik hem had horen opstaan en ongeveer hoe lang hij was. Grote kans dat ik mis zat, maar ik moest blijven oefenen want ik had er een hekel aan als mensen meteen als zagen dat er iets mis met me was en deden alsof ik compleet labiel was.

Because I love him, do I need another reason?