• De drie grote families. De Starks, de Lannisters en Targaryen hebben het eindelijk goed. Al na tien jaar is er geen oorlog meer en leeft iedereen in de zeven koninkrijken in harmonie samen en is er grote welvaart. Op de ijzeren troon zit de familie Targaryen en zij laten hun bloed weer verbinden met andere huizen door huwelijke af te sluiten. Het is eindeljik een paradijs op de verkrachtingen en brute moorden na. Als er een groot feest word gehouden in Koningslanding word er een huwelijk afgesloten. Één tussen de zoon van de Targaryen en de dochter van de Lannisters. Één tussen de zoon van de Starks en de dochter van de Targaryen en een huwelijk tussen een zoon van de Starks en de dochter van de Lannisters.
    Willen deze prinsen en prinssesen dat wel? Ze kunnen in opstand gaan tegen hun ouders of zich erbij neer leggen. Misschien hebben ze hun hart al aan iemand verloren en moeten ze die nu voor altijd gedag zeggen.
    Aan hun de keus.


    Rollen:

    Targayen

    Koningin: Maelesys Targaryen ~ Cissy 1,11
    Prins: Augustus Targaryen ~ Nevergirl 1,5
    Prinses: Rosemary Targaryen ~ VladiFerr 1,2
    Bastaarddochter: Rhaeyna Blackfyre ~ McGonnagall 1,4


    Starks
    Prins: Rickard Brandon Stark ~ Sand 1,7
    Prins: Eddard Stark ~ Squib 1,4
    Prinses: Lyanna Mira Stark ~ Cathedrals 1,7
    Bediende: Jilliyan Yden Nalor ~ Sabaism 1,6


    Lannisters
    Prinses: Sabaism
    Prinses: Joanna Lannister ~ Waldeinsamkeit 1,5



    Andere belangrijke personen


    Huwelijksgast: Alessandra Fossoway ~ Merlyn 1,11
    Huwelijksgast: Lorent Tyrell ~ Nimble 1,10
    Bordeel eigenaar: Nymeria Fregar ~ Nimble 1,7
    Kings guard: Ser Thoros "The Little Pup" Clegane ~ Shadowhunter 1,10
    Vrouwe van de Stormlanden: Isabeth Baratheon ~ Squib 1,7
    Bastaarddochter: Arianne Martell lid van de Small Council als Master of Whisperers ~ Shadowhunter 1,11
    Geheime liefde: Rylen Wyl ~ Cissy 1,4


    Regels:


    – 200 woorden minimaal.
    – Minstens 2 keer in de week reageren.
    – Niet meer dan 2 personages.
    – Een reservering blijft 72 uur staan.
    – geen perfecte personages.
    – 16+ is toegestaan.
    – Ga niet als een snel trein reageren. (Dus niet dat als een iemand 2 dagen niet online is kunnen zijn er 3 pagina's erbij zijn)
    – Naam verandering door geven.
    – Je hoeft GOT niet te hebben gelezen of hebben gekeken, maar als je even wat meer informatie wilt PB mij dan of zoek het zelf op (:



    Het begin
    Iedereen komt net aan in Kingslanding en het feest is al in volle toeren bezig. In het paleis is het vol met lekkernijen, gezelligheid en kamers voor de gasten. De gasten worden in alle rust door bediendes begeleid naar hun kamers, terwijl in de keukens het ene na het andere meesterwerk word klaargemaakt. De prinsen en prinsessen hebben ieder hun eigen ding te doen. In hun kamer blijven tot het diner of door de stad rondstruinen en de pracht en praal bewonderen van Kingslanding. Ook in het dorp word druk feest gehouden en is het dus nergens rustig.



    [ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 9:51 ]


    "Rebellion's are build on hope"

    {MT}


    She was always looking for more..

    MT


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Sabaism schreef:
    MT


    but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

    Sabaism schreef:
    MT


    kindness is never a burden.

    Mt


    "I would have followed you, my brother... my captain... my king."


    Isabeth Baratheon

    Koningslanding was minder indrukwekkend kon herinneren. De laatste keer dat ik hier was geweest was zeven jaar geleden, toen de vrede nog nieuw was en vader om een reden die hij me nooit heeft verteld naar Koningslanding moest. Slechts twee jaar later overleed vader en werd ik de Vrouwe van Storm's End, maar weinig mensen waren blij met mij in een machtspositie en de beslissing om het gevaarlijke Koningslanding niet te bezoeken was snel gemaakt. Vijf jaar nadat ik mijn geboorterecht had opgeëist was het echter tijd geworden dat ik me niet langer in de bergen van de Stormlanden verschool en de bruiloft van de toekomstige koning en twee van mijn neven was een gebeurtenis die ik niet kon of wilde missen.
    De troonzaal van de is misschien niet meer zo indrukwekkend als hij ooit was, met alle versieringen en de mensen - waarvan ik de meesten niet ken - is het nog steeds een imposante ruimte. Uit gewoonte werp ik een blik over mijn schouder om te zien of mijn wachter me bijhoudt maar als ik niemand zie herinner ik me weer dat ik mijn wachter heb achtergelaten om niet angstig of wantrouwig over te komen - ik ben hier gekomen om te laten zien dat ik een heerser ben, niet iemand met behoefte aan bescherming. Van een van de tafels die staat opgesteld pak ik een beker rode wijn en daarna speur ik de zaal af voor een bekend gezicht - er zal hier toch minstens een iemand zijn die ik al ken?


    Remember to be ridiculous.

    MT.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered


    Cersei Lannister

    Ik heb werkelijk nooit ook maar even zin gehad in deze dag. Mijn voornaamste bezigheid is zorgen dat ik niet opval. om de paar minuten verruil ik het ene hoekje van de zaal voor de andere zodat ik niet te lang op dezelfde plek blijf staan. De meesten mensen zeggen ook niet bepaald veel tegen mij, waar ik alleen maar blij om kan zijn. Sommigen feliciteren me, waarop ik hun felicitaties zo blij mogelijk in ontvangst neem. Diep van binnen heb ik het idee dat ze me beter kunnen condoleren. Er wordt vrolijke muziek gemaakt. Alles hier is totaal het tegenovergestelde van hoe ik me voel. Ik weet dat ik moet blijven lachen, maar ik doe moeite om mijn tranen te verbergen. Huilen is een teken van zwakte, terwijl ik juist sterk moet overkomen. Het is onmogelijk om nu te huilen. Technisch gezien is mijn aanwezigheid op het moment niet noodzakelijk, maar vader heeft mij gezegd dat ik mijn gezicht beter zo vaak mogelijk kan laten zien. Dat zou netter staan dan wanneer ik alleen ben te vinden op mijn kamer. Toch heb ik het idee dat ik echt even alleen moet zijn. Zo onopvallend mogelijk probeer ik me een uitweg te banen naar de deuren. Terwijl ik loop bots ik ineens tegen iets, of liever gezegd iemand aan. Het is een vrouw. Haar gezicht lijk ik niet te herkennen.
    "Mijn excuses. Ik zou beter op moeten letten waar ik loop." Zeg ik meteen. Ik mocht dan wel een prinses zijn uit House Lannister, maar dat betekent niet dat ik alles kan doen en laten wat ik wil. Ook ik moet beleefd zijn, iets wat ik maar vaak genoeg heb gehoord.


    She was always looking for more..


    Isabeth Baratheon

    Gelukkig heb ik de wijn net op wanneer er iemand tegen me opbotst zodat er geen vlekken op mijn jurk komen, wanneer ik me omdraai zie ik een blond meisje staan dat waarschijnlijk maar twee of drie jaar jonger is dan mij. 'Mijn excuses,' zegt de blondine. 'Ik zou beter op moeten letten waar ik loop.'
    'Het geeft niets,' zei ik met een glimlach. 'Met alle drukte hier kan het niet anders dan dat er af en toe mensen tegen elkaar aanlopen, het zou net zo goed ik kunnen zijn die tegen u aanliep.'
    De brullende leeuw die op haar jurk is geborduurd trekt mijn aandacht ik besef me dat dit meisje waarschijnlijk Luciya of Cersei Lannister is, afgaand op de leeftijd vermoedelijk de laatstgenoemde. 'Ik ben Isabeth Baratheon, met wie heb ik het genoegen?'
    Hoewel ik er vrijwel zeker van ben dat dit de Jonkvrouw Cersei is kan ik het risico niet lopen dat ik het verkeerd heb en haar al bij die naam genoemd heb en zij zich hierdoor beledigd voelt. Terwijl ik op haar antwoord wacht verzeker ik me zo discreet mogelijk van dat de dolk die in de plooien van mijn rok is genaaid nog steeds stevig vastzit.


    Remember to be ridiculous.



    Zachaël Yves Devereaux

    Age
    21

    Reputation
    Bad

    Country
    Paris, France / Montreal, Canada

    Study / Subjects
    World Literature

    Appearance • FC Mikkel Jensen
    Zachaël is long and muscular, which makes him kind of intimidating (considering the fact that he uses this to look as tough as he could be). Although he loves fitness, he is not strong and does not like to fight due to the fact that he knows he will not win at all times.
    Although he does not like fashion a lot, Zachaël will wear fashionable clothes that have dark colors and accentuate his body.
          With his fair skin and blond locks, he looks innocent at first but that changes when people shot a look at his eyes — which are a dark colour of blue and can make someone freeze at their spot because of the emotionless looks in it. Zachaël does not like it to have eye contact with other persons so he will avoid that as much as possible. Just at the times of his breakdowns, Zachaël’s eyes can get as soft as melting ice and showing his pain at the same time.
          If there is one thing to describe Zachaël with, it is the fact that he has several tattoos on his body — al with a different and important meaning. His latest and most important tattoo are the angel wings on his chest, which represents his little sister Amelie.

    Character
    Zachaël — known as Zach — is a damaged person who hides his true self behind a huge mask, which he constructed after the death of his little sister Amelia less than nine months ago. After that, no one ever saw Zach again as the person who he was before.
          Although Zach has a big, gentle heart — made for loving and caring — he shuts all sorts of love out of his life and will not allow others to come close to him. When he thinks someone is coming too close in his personal space, he will shut down to the core and is not afraid to hurt that person just so he or she will back off and leave him alone. Most of his old friends just avoid him now, after experiencing the ruin he has become. Of course, there are who are an exception to the rule like his ex girlfriend and best friends.
    Before, Zach was a romantic person who would turn the sun, moon and world around for the people he loved most. Surprising the people around him dinners, picnics, little gifts like a poem and other stuff was not a strange fact and he was a lovable person back then. Now, Zach uses this kind of gestures just to get girl in his bed for a single night of fun so he can dump them the morning after.
          About most of the things in his life, Zach acts like he is not bothered at all or has absolute no interest in it. Even the most serious subject will not get his full attention (so it seems) and he acts sarcastic and nonchalant most of the times. There are two things that will get his full attention: woman and alcohol. Since he found out that the both of them will make his pain and memories disappear, he is always on the lookout for one of them or even both at the same time. Therefore, it is not weird for Zach to walk around with a bottle of water, which in secret is filled with vodka or another alcoholic beverage, or coming late to his classes because of a wild and rough night.
          Although it will not happen a lot, Zach has some moments of weakness in which he breaks down and sobs for several hours about all the pain and memories that flood over him at once. Deep down he is still the person he was before: caring, loving and interested in life. Now all he can see is the blackness of the depression—like cloud that surrounds him at all times.

    NOBODY SAID
    IT WAS EASY.


    Family
    • Parents
    Gaspard Uriel Devereaux & Sophia Catherina Devereaux—Celtique

    • Sister († Age of 11)
    Amelie Maria Devereaux

    History
    Zachaël was the first son of Gaspard and Sophia Devereaux, a couple which lived in Montreal, Canada after moving out from Paris, France. Although both of his parents thought one child was enough, Zachaël wanted a brother or sister since he heard of that phenomenon at school. After a decade, Zachaël got what he wanted: a little sister named Amelie, who had a laugh as the sun and could make the darkest times shining again.
          When Amelie was seven (and Zachaël seventeen) the little Devereaux girl got sick with an unknown form of cancer that could not be cured. Although several doctors gave her just a couple of months to live, she was determined to make it as long as she could — the little fighter that she was. Therefore it wasn’t until her eleventh birthday that Amelie lived a normal life with occasional visits to the hospital for a checkup. After that, it got worse and worse and soon Amelia died in her sleep with her parents and big brother surrounding her.

    Extra
    • Zachaël is an alcoholic and spends most of him time drinking or going out to bars to find some alcohol. During other moments he is not afraid to drink as well, like school or some free moments. Although he thinks he is hiding it well, there are some signs other people can see that will draw the conclusion like red eyes, a lot of alcohol bottle and the number of times he is wasted.
    • Although multiple people have suggested it, Zachaël is not planning on seeing an psychologist about the death of his little sister. He still thinks that — with the help of woman and alcohol and shutting out all kinds of love — he can manage it on his own. What he does not know, is the fact that he is sliding into an depression which grows worse every day.
    • Zachaël has a big love for poems and can read them at all times, which he does when he is having a breakdown and needs comfort. At some times, Zachaël even writes his own poems but after Amelie’s death he will not show them to other persons.
    • Due to the fact he lived in Montreal, Canada for a big time of his life Zachaël can speak French fluently. Next to that, he got classes Spanish and German in high school and can make it far with his skills in those languages as well. It can be said that Zachaël has a talent for languages and he thinks it is fun to look into a new one he cannot yet understand.

    Relationships
    • Amelia Maria Devereaux — Zachaël’s little sister, who died at the age of eleven because of a rare form of cancer. Zachaël had an exclusive bond with the little girl and would have walked through fire to make her feel better, even before she got sick. After she died, Zachaël’s world collapsed and he moved out of the house and became a different person.

    [ bericht aangepast op 3 aug 2015 - 11:25 ]



    Ser Thoros Clegane


    Thoros had zich in tijden niet zo verveeld gevoeld. Normaal zou hij met feesten als dit aan het werk zijn, maar de koning had hem daadwerkelijk vrij gegeven om mee te doen aan de feestelijkheiden. Tuurlijk, hij had zijn pantser aan en zijn witte mantel om, maar hij stond niet naast de koning, klaar om elke vijandige beweging te beantwoorden met een van zichzelf. Het was een vreemde sensatie, maar hij besloot dat hij er maar beter van kon gaan genieten. Wie weet hoe lang de vrede nog gehouden werd? Toch waren zijn ogen niet gebonden, maar gingen ze de ruimte door, op zoek naar gevaar, naar iets wat zijn aandacht kon grijpen, iets wat hij toch niet kon tegenhouden, het was zo automatisch geworden dat hij er van moest zuchten toen hij zichzelf er op betrapte. Hij haalde een hand door zijn wilde donkere haren en besloot maar eens wat te eten gaan halen.
    In plaats van naar een van de bankethallen te gaan, ging Thoros naar de keukens, een plek waar hij vaak kwam en de meeste bedienden ook bij naam kende. Hij vond een dienstmeid die net een verse lading met delicatessen uit een oven haalde en met een charmante glimlach wist hij er een van haar af te trochelen. Ietsjes verder vond hij ook een kan met wijn waar hij zichzelf een glas van schonk, en hij genoot even van een van de weinige simpele dingen in het leven. Toen hij zijn glas had leeggedronken en zijn kleine maaltijd had opgepeuzeld, besloot hij maar een wandeling te gaan maken door het paleis, aangezien hij toch niet veel beters te doen had. Het liefst wilde hij de stad in gaan, maar hij wist dat als er een situatie uit zou breken, hij zo snel mogelijk aanwezig moest zijn, dus hij besloot dat hij dat beter niet kon gaan doen. Na een stukje nutteloos gewandel eindigde hij toch weer in de troonzaal, waar hij verslagen tegen een muur aan leunde, terwijl zijn ogen de ruimte afspeurden, stilletjes hopend voor iets wat zijn aandacht trok, maar het enige wat hij zag was dames in hun imposante gewaden en heren die hun ogen niet van de dames af konden houden. Misschien was het tijd voor nog een glas wijn, dacht Thoros verveeld, misschien kon wijn deze dag nog wat interessanter voor hem maken.



    {MT}

    Rosemary Targaryen



    Ze liep de trappen af met lichte stappen. Ze ademde diep in en uit en probeerde zo kalm mogelijk te zijn. Ze haatte dit, met heel haar hart. Ze wou zich het liefst opsluiten in haar kamer en zich verstoppen. Weg van dit feest met zijn gasten, pracht en praal. Ze wou naar Rylen en weg vluchten van de stad, maar dat kon ze haar broer niet aandoen. Ze stapte de drukke troonzaal in en zag de banieren van haar huis. Haar ivoren jurk die was afgezet met pastel bruin ruiste onder haar voeten, terwijl ze de zaal doorzocht naar een bekend gezicht. Uiteindelijk vond ze Ser Thoros. De man van de Kingsguard. Met liefelijke stappen, stapte ze op hem af.
    'Ser Thoros' zei ze met een knikje. Ze glimlachte vriendelijk naar de man en was blij dat ze iemand had gevonden waar ze zich wel veilig bij voelde. Ser Thoros kon sowieso beter omgaan met een zwaard dan zij, maar dat nam niet weg dat ze een dolk in een gesp had zitten om haar been.
    'Nog niet eens aan de wijn?' vroeg ze, terwijl ze naar zijn lege handen keek. Ze riep om een bediende en vroeg hem vriendelijk om twee glazen wijn. Met haar lila kleurige ogen keek ze hem weer aan.
    'Ik denk zelf dat wijn me deze dag als meeste gaat redden,' zei ze, terwijl ze de wijn aanpakte van de bediende die terug was. 'Op uw gezondheid.'
    Ze nam een grote slok en staarde hem aan, terwijl ze daarna haar ogen door de zaal liet glijden.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 9:48 ]


    "Rebellion's are build on hope"


    Rickard Brandon Stark
    Prince of Winterfell


    Alhoewel vertrouwde geluiden van personen aan het werk me tegemoet komen wanneer ik door de straten van King’s Landing struin, weet ik diep van binnen dondersgoed dat ik op een andere plaats ben dan in de kleine dorpen rondom Winterfell. Voornamelijk het accent van de personen hier is anders, evenals het gegeven dat de geuren feller en scherpen schijnen te zijn. Verschillende kinderen rennen blootsvoets of geheel naakt door de straten, waarbij ze de aanwezigheid van een hoge lord uit het noorden niet eens op schijnen te merken. Natuurlijk kon ik het ze niet kwalijk nemen — mijn beste kleding had ik in het kasteel gelaten en met de kleding die ik op dit moment droeg kon ik gemakkelijk door gaan voor een smidsjongen op zoek naar werk. Alleen de kleur van mijn kleding — verschillende tinten grijs — zouden me kunnen verraden, evenals de kleine zwarte Direwolf die me op mijn hielen weet te volgen.
    Voordat ik de Red Keep had verlaten, had ik Death eigenlijk in een van mijn kamers willen houden. Maar nadat de jonge pup zo begon te piepen kon ik niet anders dan hem meenemen, ik zou immers niet willen dat iemand besloot het gepiep abrupt te laten stoppen. Daarnaast kon Death op dit moment nog door voor een kleine hond, doordat hij nog ontzettend veel moest gaan groeien aangezien hij pas een aantal maanden oud was.
          ‘Kijk uit waar je loopt, jongen.’ De abrupte woorden van een oude, gebogen man laten me ontwaken uit mijn dagdromen en me snel opzij stappen. Glimlachend geef ik hem de ruimte om zijn kar met vers fruit door de straat te duwen — ik hield er van om “gewoon” behandeld te worden en even niet in de rol van Prins Rickard te zitten. Mijn vader mocht me dan wel bevolen hebben om me prinselijke te gedragen binnen de Red Keep, maar daar was ik op dit moment niet. Daarbij konden ze me wel even missen, er waren genoeg personen op komen dagen voor de bruiloften waar ik zo ontzettend tegenop zag. Zelfs Death was zenuwachtig op de momenten dat ik aan de aanstaande feesten dacht.
          Van horen zeggen weet ik dat Prinses Rosemary een echte schoonheid is, maar waarom zou ik met iemand moeten trouwen die ik niet kende? Er waren zo veel vrouwen die me het hoofd op hol konden brengen, maar dat waren geen prinsessen — geen hooggeboren vrouwen. Mijn vader zou me direct als zijn erfgenaam schrappen als ik met zo iemand thuis zou komen, wat eigenlijk niet zo ontzettend slecht idee scheen te zijn.
          Zuchtend neem ik met twee treden gelijkertijd een kleine trap, zodat ik uit kom op de kades van de haven van King’s Landing. Na mijn lippen in mijn mond te hebben geplaatst, laat ik een schelle fluit horen en komt Death me huppend achterna, zijn tong uit zijn bed en zijn oren hoog de lucht ingestoken om alle vreemde indrukken in zich op te nemen.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 12:27 ]




    Lorent Tyrell
    Lord of Highgarden • 21 • Huwelijksgast


    King's Landing zag er precies uit zoals ik haar het laatst had gezien. Hoge torens, vuile straten en rook, overal rook. Toen ik hier voor het eerst aankwam (met mijn vader en zijn broers, zo'n tien jaar geleden), was ik zo dom geweest om diep in en uit te ademen. Mijn ooms hadden gelachen en uitgeroepen: 'Dat doe je één keer en daarna nooit meer, jongen! Neem het van ons aan! King's Landing ruikt naar zweet, paardenpis en rotte vis!' En ze hadden verdomd gelijk. Ik begreep niet hoe iemand langer dan een maand in King's Landing kon blijven.
          Mijn gevolg en ik reden de poorten van de Red Keep binnen en onmiddellijk kwamen er staljongens en dienstmeisjes ons helpen met onze bagage en onze paarden. Ik hielp mijn verloofde, Vrouwe Alessandra, van haar paard en volgde de bedienden naar onze vertrekken.
          Nadat we ons hadden geïnstalleerd en onze reiskleren hadden omgewisseld met iets formelere kledij (ik droeg een blauwe tuniek met een gouden plantenborduursel) daalden we de trap af, naar de troonzaal, waar het het feest al volop aan de gang was. Overal waar ik keek waren gasten te zien, van alle Huizen in Westeros, zelfs uit de lagere. In de zee van mensen kon ik gekleurde rokken en sieraden opmerken, maar het was onmogelijk te weten welke arm aan wie toebehoorde. In het middel van de zaal was een dans aan de gang en ik nam me nu al voor om straks met Alessandra, als zij daar zin in had, of met een andere dame ook eens over de stenen vloer te zwieren.
          "Zullen we eerst het koningspaar begroeten?" Het was eerder een retorische vraag, want zoiets werd sowieso van ons verwacht, of we er zin in hadden of niet. Ik glimlachte naar Alessandra. Hoewel ik het allesbehalve fijn vond dat ik met deze vrouw moest trouwen terwijl ik van iemand anders hield, was Alessandra geen misse verschijning. Aan haar persoonlijkheid konden hier en daar wat dingen bijgeschaafd worden, maar op zich had ik het erger kunnen treffen.
          Ik haakte mijn arm door die van mijn verloofde en baande me een weg door de mensenmassa, voor ik voor de IJzeren troon halt hield. En daar zaten ze dan. Het koningspaar: Maelesys en Rhaego Targaryen, met hun witblonde haren en paarse ogen. Ik maakte een buiging en wachtte tot Alessandra mijn voorbeeld volgde. Het koningspaar knikte slechts en we maakte snel plaats voor de volgende gasten. Ze hadden me altijd al zo koud en afstandelijk geleken. Ik had het op zich al niet zo op de Targaryens (hoe ze trouwden met hun broers en zusters vond ik vreemd en ongewoon), maar Koning Rhaego was me iets anders.
          Ik keek de zaal rond, op zoek naar bekende gezichten en ontdekte al snel Heer Hightower, één van mijn vazallen. Van de vele Sworn Houses, had ik Huis Hightower en met name mijn goede vriend Gerold Hightower het liefst. We liepen naar hem toe en hij begroette ons met een grote glimlach.
          "Lorent, vriend! Waar heb je toch gezeten!" riep hij uit. "Je hebt wat gemist. Één of andere kerel uit de Free Cities stormde daarnet de troonzaal binnen en begon allerlei dingen te schreeuwen. Ik weet niet eens wat hij zei, maar het was geweldig!"
          Ik grinnikte. "Dat geloof ik best, Gerold. Heb je mijn verloofde, Vrouwe Alessandra, al ontmoet?" Ik gebaarde naar Alessandra en Gerold maakte een buiging voor haar.
          "Het is een eer om u te ontmoeten, Milady. Heer Lorent heeft al veel over u verteld." Hij knipoogde naar mij en ik rolde met mijn ogen. De zeveraar. Het enige wat ik al over Alessandra aan hem had verteld, was dat ik geen zin had in het huwelijk met haar. En dat wist hij zelf ook. Gerold begon Alessandra voor te stellen aan de mensen rondom hem: zijn vrouw Elyse, zijn oudste zoon Braeden, Heer Riler Ashford en nog andere van mijn vazallen. Ik luisterde niet mee, deels omdat ik iedereen al van naam wist (Gerold praatte voortdurend over Elyse en Braeden) en deels omdat iemand mijn aandacht had getrokken. Luciya Lannister was de troonzaal binnengekomen, op de voet gevolgd door haar hofhouding.
          "Zo is het wel genoeg, Gerold," onderbrak ik de man en sprak vervolgens tot Alessandra: "Zullen we Vrouwe Luciya onze felicitaties meedelen, liefste?" Ik nam haar nogmaals bij de arm en liep naar Luciya Lannister toe. Voor haar neus stopten we en maakten een buiging. "Onze felicitaties, Vrouwe Luciya. We hebben vernomen dat U en Heer Eddard verloofd zijn. Mag ik u voorstellen aan mijn verloofde, Vrouwe Alessandra Fossoway van Cider Hall."

    [ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 14:16 ]


    kindness is never a burden.


    Eddard Stark

    De Red Keep was overladen met mensen en de meeste leken erg vastberaden te zijn om mij te feliciteren met mijn verloving aan Luciya Lannister. Zelf zag ik niet aan wat er te vieren viel, ik moest trouwen met iemand die ik nog nooit had ontmoet en ongetwijfeld ook niet veel zin had om met mij te trouwen. Mijn verloofde was drie jaar ouder dan mij en terwijl haar jongere zusje met de toekomstige koning trouwde zat zij vast aan een jongere zoon van de Heer van Winterfell.
    Alle formaliteiten en feestelijkheid hadden verstikkend aangevoeld dus was ik zodra ik de kans kreeg weggeglipt en nu struinde ik door de lagere wijken van Koningslanding. Ik had de moeite niet genomen om uit mijn feestelijke kleding te wisselen omdat de zwarte direwolf die met mij meeliep toch al veel aandacht trok, het zou niets uitmaken als ik in gewone kleding rondliep. Obsidian zette het opeens op een lopen, ik probeerde hem nog te pakken te krijgen voordat hij de halve straat overhoop had gehaald maar de afstand tussen mij en mijn trouwe viervoeter werd steeds groter. Hij hield stil boven aan een kleine trap en toen ik naast hem stilhield op de kade zag ik wat hem hier had geleid: mijn oudere broer en zijn pup Death. ‘Ard!’ riep ik toen ik dichterbij kwam. ‘Vader en moeder vermoorden je als ze je zo zien.'
    Normaal gesproken waren ze al niet erg blij met onze voorkeur aan gewone kleding maar in Koningslanding tijdens de vieringen van onze verlovingen zouden ze het zeker niet kunnen waarderen. Voor we hier waren aangekomen had ik een lange preek gekregen waarin ze vertelden dat ze prinselijk gedrag van mij verwachtten tijdens ons verblijf hier en ik ging er vanuit dat hetzelfde gold voor Rickard.


    Remember to be ridiculous.