Songs of death •GOT• Speeltopic - Speeltopics

De drie grote families. De Starks, de Lannisters en Targaryen hebben het eindelijk goed. Al na tien jaar is er geen oorlog meer en leeft iedereen in de zeven koninkrijken in harmonie samen en is er grote welvaart. Op de ijzeren troon zit de familie Targaryen en zij laten hun bloed weer verbinden met andere huizen door huwelijke af te sluiten. Het is eindeljik een paradijs op de verkrachtingen en brute moorden na. Als er een groot feest word gehouden in Koningslanding word er een huwelijk afgesloten. Één tussen de zoon van de Targaryen en de dochter van de Lannisters. Één tussen de zoon van de Starks en de dochter van de Targaryen en een huwelijk tussen een zoon van de Starks en de dochter van de Lannisters.
Willen deze prinsen en prinssesen dat wel? Ze kunnen in opstand gaan tegen hun ouders of zich erbij neer leggen. Misschien hebben ze hun hart al aan iemand verloren en moeten ze die nu voor altijd gedag zeggen.
Aan hun de keus.

Rollen:

Targayen


Starks


Lannisters


Andere belangrijke personen


Regels:

[ bericht aangepast op 9 feb 2015 - 9:51 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

[ bericht aangepast op 23 feb 2015 - 13:22 ]

---

•

---

Vanuit m'n felgroene kijkers had ik een ruime blik over de verschillende kleuren kleding en de bediendes die overal met wijn rondliepen. Ook de vrolijke stemmen van de gasten ontgingen mijn oren niet; het was een feest, enkel voor hun. Het gegeven een drie jaar jongere prins moeten trouwen, is voor mij helemaal niets. Er is altijd een mogelijkheid dat de prins vriendelijk is, enkel was er bij mij al een streep door het woord liefde gezet, omdat ik die niet voelde voor zoiets, helemaal niet om het uithuwen. Naar mijn mening was het niet nodig, maar iedereen doet zijn best om de familie in stand te houden en de titel met eer blijven beleven.
      Voorzichtig nipte ik aan de beker met de dieprode gloed erin, iets wat ik deed sinds het gesprek tussen Lorent en Vrouwe Alessandra. Na een laatste slok liet ik het glas op een tafel achter, aangezien de bediendes overal te vinden waren - al enkel voor de wijn. Rustig liep ik met gratie, zoals ik het geleerd had, door de menigte en ontving hier en daar nog enkele felicitaties. Het waren allemaal gasten, waarvan sommigen vage bekenden waren.
      Nadat ik me een weg tussen de menigte had gebeend, liep ik kalmpjes verder. Het was hierbinnen prachtig, binnen King's Landing - maar als je in de straten kwam, of enkel buiten, drong je de geur van rotte vis en verwezing binnen. Het was buitenom armoedig, maar daar zouden te weinig van de adelijken zijn die er werkelijk wat aan zouden doen - naar mijn mening.
      De geluiden van de muziek, de stemmen, het lachen - bleef achter me, nadat ik me steeds meer verwijderde van de grote menigte. Mijn tempo werd ietwat sneller, waardoor ik nog een keer over m'n rechterschouder keek - voordat ik in snelle een kamerdeur opende en die gauw weer achter me sloot, echter was dit geen kamer - meer een opslagruimte met allerlei spul. Er was nog geen verschijning van Lorent, waardoor ik stil op m'n plek bleef staan.

[ bericht aangepast op 18 feb 2015 - 17:38 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

Voor een dame uit Winterfell, was King's Landing best overweldigend - ik zou het echter nooit toe willen geven. Dit was de eerste keer dat ik hier kwam. Tuurlijk, ik had er over gehoord en erover gelezen in de boeken. Maar er zelf zijn, dat was iets compleets anders. Mijn ogen gleden langzaam over de menigte, er waren ontzettend veel mensen - maar ik was niet het type die het middelpunt zou willen zijn.
Van een dienblad wat voorbij komt pak ik een glas wijn. Rode wijn, om precies te zijn - en zonder twijfel een van de beste wijnen die deze wereld kende. Verveeld draaide ik de beker wat rond in mijn hand, starend naar de ronddraaiende vloeistof. Ik slaakte een zucht en keek weer op. Het mocht dan wel allemaal zo indrukwekkend zijn - om eerlijk te zijn was ik liever thuis.
Ik nam een slok van de wijn in mijn beker en kwam tot de conclusie dat dit inderdaad een van de beste wijnen moest zijn. Tenminste, een van de beste die ik tot nu toe in mijn leven had geproefd. Ik zou willen dat het niet zo was - maar toch voelde ik me behoorlijk ongemakkelijk hier, tussen al die mensen. Naast mijn familie waren er maar een paar die ik kende, vaag kende. Nogmaals tuurde ik de ruimte af, zoekend naar ook maar iemand om een beetje aansluiting mee te vinden.

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

---

Lorent Tyrell
Lord of Highgarden • 21 • Huwelijksgast

---

---

kindness is never a burden.

Rosemary Targaryen

Ze was verstrooid. Dat was iets wat zeker was. Terwijl ze hoffelijk, elegant en vol met etiquette moest zijn, was ze verstrooid.
"Ik denk er precies hetzelfde over, prinses, alhoewel ik betwijfel dat we dezelfde redenen hebben."
Ze keek de Ser aan. Ze had helemaal niet geluisterd en ze beet even op haar lip uit schaamtegevoel. Ze glimlachte zachtjes, ja, hij hoefde niet te trouwen met een Stark. Zij daarentegen mocht haar bloed doorzetten met iemand uit het mooie noorden.
"Kan ik trouwens iets voor u doen, prinses? Ik vergeet mijn manieren helemaal, mijn excuses."
Ze begon zachtjes te grinniken. Ze had altijd een zwak gehad voor deze man. Niet als in een romantische manier, maar altijd dat ze wel van hem hield als een broer. Haar lila ogen vingen plots de banieren van huize Wyl. Ze kon wel huilen. Ze wou niet dat hij hier was om dit te zien. Deze afschuwelijke verbintenis te moeten aanschouwen.
'Nee,' mompelde ze. 'Er is niks. Ik moet gaan.' Ze drukte vlug een kus op zijn wang en glipte toen door de drukke mensenmassa. Ze wou niet onbeleefd zijn, maar nu wou ze naar Rylen. Ze kwam aan bij de banieren en begroeten bepaalde mensen. Totdat ze hem zag. Voorzichtig streek ze met haar hand over zijn arm om zijn aandacht te trekken.
'Heer Wyl,' zei ze met een liefelijke stem. 'Wilt u mij naar buiten begeleiden. Ik heb wat frisse lucht nodig.' Ze zocht naar zijn blik. Een moment van herkenning en ze wachtte.

---

"Rebellion's are build on hope"

---

De lucht hierbinnen was heet, waardoor ik wat verveeld met m'n hand voor mijn gezicht begon te wapperen - wat desondanks niet erg veel zin bracht. Een lichte zucht borrelde in me op, nadat ik de kamer rondkeek. Het licht viel hier alleen vaag binnen, waardoor het niet echt mogelijk was om te zien wat voor opgeborgen spul hier stond.
      M'n wenkbrauwen zakten in een frons, nadat ik me met samengeknepen ogen naar een zetel omkeek. Het was hier zelfs zonder licht te zien wat voor rommel hier was, alles was snel en slordig op elkaar gestapeld - echter was dit een goede plek, aangezien geen enkel mens in dit deel van King's Landing kwam, al zeker niet in een simpele opslagkamer.
      Ietwat slungelig liet ik me op een oude kruk zakken, nadat ik de jurk vast gegrepen had en die wat optilde. Het nadeel aan zoveel stof was, dat je nauwelijks normaal kon zitten zonder de hele onderrok op te tillen. Vooral deze jurk, die een doorgegeven jurk uit de familie Lannister was, was onmogelijk verspild aan mijlen stukken stof.
      Pas toen de deur open ging, kwam ik - nog telkens met de stof in m'n handen, overeind. Echter het persoon dat binnenkwam, liet me waterig glimlachen. Lorent. "Luciya," zei hij met een glimlach, waardoor ik zachtjes op hem afstapte en vlak voor hem stopte - om een simpele kus op z'n mondhoek te drukken. "Ik. . Ik miste je, Lorent," sprak ik langzaam en wat mompelend uit, even vrij van de manieren.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Maelesys Targaryen

'U kunt terug naar de koning gaan,' zei ik tegen mijn wachter. Ik zag op zijn gezicht hetzelfde wat ik dacht.
'Er zijn hier heel veel mensen, er kan niets gebeuren. Zeg dat tegen de koning als hij u wilt terugsturen,' beantwoordde ik zijn vraag die hij nog niet eens uitgesproken had. Hij knikte en liep weer naar de koning toe. Mijn ogen vielen op iemand in het midden van de zaal. Ergens dacht ik haar te kennen van iets, misschien een bepaald Huis? Ik keek naar haar. Ze had bruin haar en de kenmerken van iemand uit het Noorden. Ze kon een Stark zijn?
Ik dacht na en begon de namen van de Stark kinderen in mijn hoofd op te noemen. Nouja, als je het nog kinderen kon noemen. Je had de oudste, Rickard Stark, degene die met Rosemary zou gaan trouwen. Dan had je nog een zoon, de jongste van de drie. Eddard, als ik het me goed herinnerde. En de middelste was Lyanna Stark. Ze moest nu negentien of twintig jaar zijn, zou zij dat kunnen zijn? Ik bekeek haar nog eens, het zou zomaar kunnen.
Toen liep ik naar het midden en pakte wat wijn van een dienblad, Lyanna, als ze zo heette, deed hetzelfde. Ik besloot haar eens aan te spreken aangezien ik verder toch niets te doen had.
'Goedendag, Lyanna Stark is het niet? Of verwarde ik u nu met iemand anders?' zei ik tegen haar toen ik voor haar stond.

[ bericht aangepast op 23 feb 2015 - 21:14 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

---

Cersei Lannister

---

"Noem me alsjeblieft Isabeth," Geeft de dame als antwoord. Ik geef heel even een kort hoffelijk knikje, met een glimlachje. "Volgens mij zijn gelukswensen op zijn plaats, ik hoorde dat u op het punt staat met prins Augustus te trouwen. Voor u hoop ik dat je een gelukkig leven met hem kan opbouwen." Vervolgd ze zichzelf. Een glimlach is op zijn plaats, maar diep van binnen lach ik niet. Als klein meisje had ik me altijd al verheugd op mijn trouwdag, al ging die droom toen zelfs al meer gegaan over het feest en de jurk dan over de bruidegom zelf. Op zichzelf had ik het ergens ook wel prettig gevonden als ik Prins Augustus ook maar even van te voren had kunnen spreken, al is het maar voor even. Het onbekende jaagt me nog meer angst aan dan de hele trouwerij. De vrouwe tegenover me is voor zover ik weet nog niet gehuwd. Ergens bewonder ik haar daarin. Het idee van een onafhankelijke vrouw staat me erg aan, maar helaas zijn er daar maar weinig van in deze wereld. Op sommigen momenten vraag ik me af of niet thuishoor in een andere wereld, een betere.
"Mijn dank vrouwe. Ik verheug me al tijden voor het moment dat we in de echt verbonden worden." Hoe vaker is dat zei, hoe echter het klonk. Of dat hoopte ik tenminste.

---

Mijn excuses dat ik lang niet heb gepost, ik had de afgelopen twee weken erg veel toetsen. Nu ik vakantie heb zal ik een stuk actiever zijn.

---

She was always looking for more..

Rylen Wyl

Terwijl ik met open armen ontvangen werd door de hoek waar mijn familie stond, liep ik naar mijn neef toe. Ik was de enige zoon van ons gezin, en had twee jongere zusjes, en één oudere zus. Mijn zus zou mijn vader later opvolgen, en mijn vader wou mij als pupil naar mijn oom sturen toen ik klein was. Maar mijn moeder weigerde, en in het geheim had mijn vader mijn jongere (degene die na mij kwam) ontembare zusje naar mijn oom gestuurd, en in ruil daarvoor had mijn oom als een teken van dankbaarheid zijn zoon naar ons als pupil gestuurd. Toen zijn we hele goede vrienden geworden, en hoewel hij nu terug naar zijn vader is gegaan twee jaar geleden, zijn we alsnog heel goed bevriend. Helaas nadat mijn moeder de volgende ochtend ontdekt had dat haar dochter weg was werd ze woedend, en ik denk niet dat ze het mijn vader ooit zal vergeven, ookal is ze m'n zusje nu terug. Ik begon te praten met mijn neef toen ik ik ineens iets over mijn arm voelde. Ik draaide me om, en toen zag ik haar. Lila ogen, wit haar en een prachtige jurk. Het was Rosemary Targaryen. Het mooiste meisje dat ik ooit had gezien, en de liefde van mijn leven.
'Heer Wyl,' zei ze met haar liefelijke stem, die klonk als muziek in mijn oren.
'Vrouwe Targaryen,' zei ik met een glimlach, terwijl ik een subtiele kus op haar hand gaf. Het moest nu wel subtiel zijn, we stonden in een zal vol met mensen waar haar toekomstige man misschien wel bijzat, en Rosemary's prachtige witte haren vielen best wel op.
'Wilt u mij naar buiten begeleiden. Ik heb wat frisse lucht nodig.' zei ze tegen mij. Ik keek haar even aan, en glimlachte toen weer.
'Natuurlijk prinses.' Hier in de zaal moest ik me gedragen als een heer die een prinses aansprak, ik wou haar leven namelijk niet verpesten.
Nadat ik haar de troonzaal uit 'begeleid' had, en we in een gang stonden waar niemand was, kon ik pas opgelucht ademhalen.
'Ik heb je gemist.' En ik sloeg mijn armen om haar heen.

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

---

---

---

      'Dard, voorop. Houd Obsidian rechts van je,' spreekt Rickard met een zachte stem, waarna hij zijn jongere broer een zachte duw in de rug geeft. Met mijn hand in de zijne geklemd, lopen we richting de nare mannen. Op het moment dat we de mannen passeren, haalt Rickard een munt te voorschijn, die hij vervolgens in het midden van de groep mannen laat belanden, die er gelijk om beginnen te vechten. Ik vind het me lastig voor te stellen dat je om iets als een koperen munt zou moeten vechten. Het lijkt me niks wanneer één zo'n simpele munt zo'n grote waarde voor je leven kan hebben dat je er om zo vechten. Hierom ben ik wel blij dat ik opgegroeid ben in een nobel huis, gezien ik me daardoor niet druk hoef te maken om dat soort dingen.
      'En, Ales? Hoe gaat het met je Lorent? Hoorde dat jullie ook gaan trouwen, je vader zal vast en zeker tevreden zijn met het huwelijk. Je hebt wel geluk dat je hem al kende,' glimlacht Rickard. Ik haal mijn schouders op. 'Mijn vader wel ja,' brom ik. 'Hij is niet jonger of veel ouder dan ik ben, dus dat is wel fijn, maar hij is zo ontzettend saai,' klaag ik. 'Ik heb hem tot nu toe zowat alleen maar over politiek ik horen.' Ik trek een vies gezicht erbij. 'Hopelijk is hij in bed interessanter,' vervolg ik met een zucht. 'Maar volgens mij vindt hij mij ook maar niks.'
      Niet veel later passeren we de poorten van Red Keep, waar ik vrolijk knipoog naar de jonge wachter die ik eerder omgekocht had met een kus.
      'Dard, ik ga even wat anders aantrekken en dan toch maar eens mijn aanstaande ontmoeten. Zie ik je zo in de troonzaal?' meldt Rickard aan Eddard, waarna hij wegloopt en mij meetrek.
      'Zo, laten we de ruige, mysterieuze dorpeling eens om toveren tot de aantrekkelijke, charmante prins,' grinnik ik wanneer we zijn gastenkamer betreden. Ik plaats Death op de grond, waarna ik naar het grote hemelbed loop, om daar lang uit op te gaan liggen. 'En jij, Wolfje? Zie je erg tegen je huwelijke met je onbekende verloofde op?' vraag ik, waarna ik lichtelijk overeind kom. 'Waar je vast niet tegen op kijkt, is de huwelijksnacht,' grijns ik vervolgens, met een plagerige blik in mijn ogen. 'Hmm, moet je er nog even voor oefenen?' vraag ik speels, waarbij ik kort met mijn wenkbrauwen wiebel. 'Ik help je met alle liefde.'

[ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 14:43 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

•

---

---

---

      Met een zucht trekt Rickard zijn grijs gekleurde vest uit, waarna hij richting het bed loopt. Hierbij schopt hij zijn schoenen uit, en iets later veert het matras iets doordat hij zich naast mij neer laat vallen.
      ‘Je weet dat ik het haat om ergens toe gedwongen te worden. Waarom zou ik met iemand moeten trouwen die ik niet ken, waar ik geen enkele vorm van liefde voor voel?’ Er rolt opnieuw een zucht over zijn lippen. Ik haal mijn ogen van de bovenkant van het bed en richt ze op Rickard, waardoor ik zie dat hij zijn ogen gesloten heeft, maar er speelt een grijns over zijn lippen. ‘En dat aanbod neem ik maar al te graag van je aan, dat weet je dondersgoed kleine Duivel. Maar ik denk niet dat je aanstaande er erg blij mee gaat zijn als ik je eerste ben...' De laatste woorden komen er op een zielige toon uit, maar door de glimlach op zijn lippen, weet ik dat hij een grapje maakt.
      Vertwijfeld bijt ik op mijn onderlip. Bedoelde hij het allemaal als een grapje, of enkel het laatste? Ik vermoed het eerste, want waarom zou hij mijn aanbod aannemen, als hij elke vrouw zou kunnen krijgen die hij maar wilt? Ik weet dat ik het had moeten verwachten, maar toch steekt het. Rickard en ik hebben slechts één keer gezoend, waarbij we allebei nogal wat drank ophadden, anders had hij het waarschijnlijk niet gedaan. Ondanks dat er verder nooit iets tussen ons gebeurd is, vind ik de gedachte dat hij met iemand gaat trouwen, of met andere dames het bed deelt, alles behalve fijn.
      'Ik heb gehoord dat Rosemary Targaryen een erg mooi meisje is, misschien dat dat je gedachten enigszins veranderd had,' antwoord ik, waarbij ik een plagerige glimlach opzet, om hem te laten denken dat er niks mis is, maar ook omdat ik weet dat hij meer zou willen dan enkel een mooi gezichtje. 'En jij bent charmant, lief en loyaal, dus ik weet zeker dat zij jou wel leuk zou gaan vinden.' Vluchtig richt ik mijn kijkers weer op de bovenkant van het bed. 'En over dat andere, als Lorent er niet blij mee zou zijn, dat is enkel een grotere reden om het wel te doen. Misschien wilt hij dan wel niet meer met mij trouwen, scheelt dat ook weer.' Na deze woorden kijk ik Rickard weer aan en kom ik iets overeind, waarbij ik leun op mijn ellebogen. 'Bovendien zijn er meerdere manieren om seks te hebben, waarbij een vrouw gewoon "puur" kan blijven,' knipoog ik speels.
      Hierna wordt de blik in mijn ogen wat serieuzer en bijt ik weer op mijn onderlip. 'Zal je denk je nog tijd voor mij hebben, nadat je getrouwd bent?' vraag ik op een aarzelende toon. 'Misschien wilt je vrouw wel niet dat je nog mij omgaat.' Hoewel ik het idee dat Rickard met iemand gaat trouwens niet prettig vind, vind ik het idee dat ik hem minder of niet meer zou zien nog veel erger.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rosemary Targaryen

Hij drukte een kus op mijn hand en een zwakte gleed door haar lichaam.
'Natuurlijk prinses' antwoorden hij. Hij begeleide haar de zaal uit en ze voelde haar jurk onder haar door ruizen. Ze stopten in één van de verlaten gangen van het grote kasteel en hij sloeg haar armen om haar heen. Nog in een lichtelijke shock beantwoorde ze zijn omhelzing en liet hem daarna los.
'Ik heb je gemist' zei hij en ze keek hem even aan. Hij was prachtig zoals altijd en nu moest ze gaan trouwen met de Starks. Een zucht verliet haar lippen en ze keek hem recht aan met haar lila ogen.
'Ik jou ook' zei ze en ze pakte zijn hand vast om er een klein kneepje in te geven.
Toen verscheen er een grotere glimlach op haar lippen.
'Kom' zei ze en ze trok hem mee door de gangen die waren verlaten. Zelfs de wachters waren allemaal naar het feest. Ze trok hem mee naar buiten om vervolgens in de tuinen aan te komen. Alles stond in volle bloei en de bloemen waren even prachtig als die in haar haar.
'Hier hebben we elkaar voor het eerst ontmoet,' zei ze met een grijns. 'Weet je nog?'
Ze kon het zich nog goed herinneren hoe ze naar hem had gestaard toen ze veertien was. Zijn hele houding was al iets om verliefd op te worden en ze was niet meer bij hem weg te slaan.
Ze liet zijn hand los en draaiden rondje in de tuin, waardoor haar jurk als een cirkel om haar heen vloog. Ze genoot van de zomer en hield van de warmte die het met zich mee bracht. Ze wou niet denken aan de bruiloft of aan iets anders wat haar dag kon verpesten. Ze stopten met draaien en keek lachend Will aan.

---

"Rebellion's are build on hope"

---

•

---

Lorent Tyrell
Lord of Highgarden • 21 • Huwelijksgast

---

---

kindness is never a burden.