[RPG] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

Op een zonnige dag in New York City komen vijf vriendinnen bij elkaar. Een van hen heeft een oud boek met spreuken gevonden op zolder. Door verveling besluiten de vijf vriendinnen een van de spreuken uit te proberen. Een spreuk die er voor zorgt dat hun diepste verlangen worden waar gemaakt. Het duurt niet lang voor ze alles bij elkaar aan het zoeken zijn. Twee gaan op zoek naar vreemde kruiden en de drie overgebleven zoeken een schaal, kaarsen en wierook bij elkaar. Ook graven ze de kat die al 10 jaar bij de buren in de tuin ligt op. Twee uur later hebben ze alles bij elkaar. De vijf vriendinnen sluiten de gordijnen zetten de kaarsen in een kring en doen ze een voor een aan. Dan komt eindelijk het moment dat ze gaan beginnen. De oudste van het stel zet de schaal in hun midden. De anderen doen de kruiden en de botten in de schaal. Alle vijf te gelijk lezen de vreemde tekst op.

"Diabolus diabolum
Implete spes mea.
Tuus sum, et in perpetuum."

Om de spreuk helemaal af te maken geven ze alle vijf een druppel bloed in de schaal. Een half uur gaat voorbij maar er gebeurt helemaal niks. Ondanks dat ze niet geloofde dat het ook maar werkte zijn ze toch blij dat dit inderdaad het geval was. Langzaam staan ze allemaal op en blazen de kaarsen uit. Maar dan gebeurt er toch iets. Een voor een raken ze in trans en verschijnt er een in mantel verscholen persoon voor hen. Die ze alleen maar aan kijkt zonder iets te zeggen. Dit alles bij elkaar duurde echter maar een paar seconden. Niemand durft er iets over te zeggen en doen als of er niks is gebeurt. De volgende dag worden ze wakker en is inderdaad hun wens in vervulling gegaan.

Een half jaar later zijn ze alle vijf nog steeds gelukkig. Waar ze echter niet aan hebben gedacht zijn de kleine letters die onder aan de bladzijden stond. In hun slaap werden ze alle vijf meegenomen door mannen in mantels. Dit zijn dienaren van Satan. De man die hun wensen in vervulling heeft laten gaan. Nu is het hun beurt om te betalen voor die wensen. Alle vijf de vriendinnen worden de persoonlijke slaaf van satan en zijn vier zonen. Echter is dit niet een rol die ze voor altijd zullen vervullen. Ze worden namelijk opgeleid om als vrouw te dienen voor hen. Zodra ze hun ogen openen zullen ze dan spijt krijgen van wat ze gedaan hebben? Of zullen ze het accepteren en het er het beste van maken? Aan jou de keuze.

Demones


Hel


Regels:


Koppels
Blake - Elizabeth
Ivory - Alison
Kenton - Annabeth
Satan - Ygritte
- Alexis


Wensen:
Annabeth Fate Sturgess: Gewichtsverlies
Alexis Maia Heynwidge: Geld
Ygritte June Mackenzie: Genezing tweeling broer
Alison Talia Slate: Terug keer van beste vriend.
Elisabeth Lily Anna Hale: Haar ouders weer bij elkaar

Rollen:

Meiden:
Annabeth Fate Sturgess ll Guns_N_Roses ll 1.2
Alexis Maia Heynwidge ll Sabaism ll 1.3
Elisabeth Lily Anna Hale ll Iniminicum ll 1.7
Ygritte June Mackenzie ll VladiFerr ll 1.3
Alison Talia Slate ll Allirian ll 1.4


Demons:
Vol
Satan – Axl ll ElasticHeart ll 1.4
Blake ll Solangelo ll Aarde ll 1.3
Kenton ll Squib ll Lucht ll 1.2
- ll Water
Ivory ll Orochi ll Elektriciteit 1.3



Melding!
Ik heb toestemming van Monstrous om deze rpg over te nemen

Topics:
Rollen Topic
Praat topic

Hoe erg ze ook haar best deed om het gene er uit te halen wat in haar been zat maakte ze het alleen maar erger. Door het gekras met haar nagels over haar huid heen maakte ze de huid om het stukje heen ook kapot. Iets wat misschien niet zo helemaal handig was. Maar ze kon niks zien en probeerde gewoon met alle macht het glas uit haar huid te krijgen. Door dat ze te druk bezig was met haar huid kreeg ze wat er om haar heen gebeurde niet eens mee, ook merkte ze dus niet dat er voetstappen naderde. Laat staan dat ze iemand het woord ‘Stop,’ zei. Annabeth ging echter alleen maar door met haar gekras en gepluk ‘Stop!’ Geschrokken staakte ze haar poging meteen en keek ze op. Ze kon de persoon zien die tegen haar sprak en onbewust liet ze haar blik over zijn gezicht heen glijden.
Ze vond het maar vreemd dat de twee mannen die ze gezien had er alle twee goed uitzagen. ‘Als je niet probeert weg te rennen zal ik je helpen met je been.’ Annabeth vertikte het om haar blik verder dan zijn gezicht naar beneden te laten gaan en keek hem weer aan in zijn ogen. Deze jongen, of eerder gezegd man had echter wel een normale kleur ogen. Ze leken een wat bruine tint te hebben maar voor nu kon ze nog niet helemaal beslissen welke kleur zijn ogen nu precies waren. Al snel besefte ze zich dat ze nog geen antwoord had gegeven op zijn opmerking en al snel opende ze haar ogen. "Ik beloof het." Waren haar enigste worden. Het duurde niet lang voor er een opening in de tralies ontstond waar door haar ogen groot werden. Dit was niet menselijk, dat had ze natuurlijk ook al wel bij die andere man kunnen indenken maar daar had ze haar gedachten er niet helemaal bij.
Er was een nieuwsgierige en opgewonden blik in haar ogen ontstaan voor ze haar blik naar zijn hand liet haan en twijfelde.
‘Ik wil je geen pijn doen.’ Ze was niet helemaal zeker van zijn woorden maar toch legde ze haar hand die niet onder het bloed zat in zijn uit gestoken hand en stapte ze aarzelend de cel uit waar door ze meer in het licht kwam te staan. Ondanks dat ze al klein was voelde ze zich door hem om een of andere reden nog kleiner. "Jullie zijn niet menselijk." Fluisterde ze terwijl ze naar hem op keek en er een kleine grijns rond haar lippen verscheen. Ondanks dat ze met de seconde nieuwsgieriger werd voelde ze ergens nog wel haar angst die ze hoorde te voelen. "Dat kan gewoon niet." Sprak ze fluisterend verder. Annabeth had de neiging zijn gezicht aan te raken maar ze wist haar handelingen in te houden. Ze wist bijna zeker dat hij het niet zo fijn zou vinden als ze zijn gezicht zou

Annabeth keek hem afwachtend aan en hoopte zo dat hij haar zou gaan helpen. Ze voelde de glasscherf gewoon in haar huid zitten en automatisch kreeg ze de dwang om te gaan krabben. Maar ze wist zich gelukkig in te houden, deze man zou haar gaan helpen en ondanks dat ze zou moeten tegen stribbelen er voor zorgen dat hij uit haar buurt bleef en haar vriendinnen zou moeten redden wou ze niks anders dan dat het er uit zou gaan en ze had geen andere keus dan het door hem te laten doen. Wel voelde ze zich schuldig tegen over haar vriendinnen maar vooral tegen over Ygritte die nu boven was. Ze hoopte zo dat haar niks aan gedaan zou worden. ‘Ik vertel je wat we zijn wanneer ik je met je been heb kunnen helpen. Oké?’ Hoe graag ze ook wou weten wat hij was twijfelde ze of het wel een goed idee was.
Ze had al zeker een vermoede dat het niet menselijk was om het zo maar even te zeggen maar dit zou haar hele wereld veranderen. Hoe graag ze ook had gedroomd en gefantaseerd over andere wezens wist ze zeker dat het beter was als ze niet bestonden. "Oke" Was haar enigste antwoord. Voor ze het wist zakte hij door zijn benen heen en keek ze hem wat vreemd aan. Het duurde niet lang voor ze in zijn armen lag. Wat verschrikt staarde ze naar hem terwijl hij begon te lopen. Haar blik gleed al snel over zijn schouder heen naar haar vriendinnen. Ze fluisterde een "sorry" naar hen maar wist zeker dat ze het niet konden horen. Maar het speet haar echt dat ze hen alleen liet. Al koos ze hier niet helemaal zelf voor. Annnabeth werd namelijk mee genomen door een van hun ontvoerders al leek hij haar te willen helpen. ‘Mijn naam is trouwens Kenton,’ Haar blik gleed weer naar zijn gezicht terwijl hij sprak. Kenton? Dat was nou niet echt een veel voorkomende naam. Eigenlijk had ze deze naam nog nooit langs horen komen. Maar dat kwam soms nog wel eens door. "Annabeth." Sprak ze terug terwijl haar ogen zijn gezicht bleef bekijken.
"Al zal je me naam vast al wel weten." sprak ze vast besloten. Het duurde niet zo heel erg lang voor ze neer werd gezet en Kenton een deur opende. Haar blik gleed nu voor het eerst over de omgeving in en wat ze zag was allemaal oude dingen. Annabeth schrok stom genoeg weer toen hij haar op pakte maar voor nu maar heel kort. Zodra ze haar achter werk op een bureau voelde trok ze meteen haar trui wat meer naar beneden zodat haar boven benen niet helemaal zichtbaar waren al moest ze wel in haar achter hoofd houden dat haar trui zo weer wat om hoog zou moeten gaan. ‘Blijf hier zitten terwijl ik een pincet en wat water haal.' Als antwoord op zijn woorden legde ze haar handen op de rand van het houd en hield ze die vast. Haar blik gleed nieuwsgierig over de kamer heen. Niks in deze kamer liet iets van elektrische tijd zien.
"Ben ik van jou?" Begon ze voorzichtig terwijl ze overal naar bleef kijken behalve naar hem. "Ik bedoel, ik heb dingen op gevangen en aangezien je je om mij ontfermt. Neem ik aan dat ik van 'jou' ben. Net zoals Ygritte waarschijnlijk van die man is met zwarte onmenselijke ogen. En Allison van de persoon tegen wie jij eerder sprak ." Langzaam aan klonk er steeds meer onzekerheid in haar stem en wist ze niet of het wel zo'n goed idee was om zo veel te praten. "Sorry, normaal praat ik niet zo veel in de buurt van vreemden." Sprak ze dan ook zachtjes met het besluit dat ze nu gewoon niks meer zou zeggen tenzij het moest of het nodig was.

Annabeth bleef naar kenton kijken toen hij in beweging bleef. Het duurde echter niet lang voor hij plaats nam op een stoel en voor haar kwam te zitten. Annabeth trok haar trui weer iets omhoog zodat hij er beter bij kon. Terwijl hij dan ook bezig was met haar been bleef ze naar zijn handen kijken omdat ze zich te ongemakkelijk voelde om het feit dat hij nu toch wel weer dicht bij haar in de buurt was. Dit gevoel kreeg ze helaas altijd als iemand die ze niet echt goed kende dicht bij haar in de buurt kwam. Maar ze wist dat ze zelf de splinter er nooit uit zou kunnen halen dus werkte ze niet tegen en hield haar kaken op elkaar wanneer het af en toe pijn deed. Annabeth vertikte het om te laten zien dat het haar pijn deed. Het er uit halen deed minder zeer dan het schoonmaken en het verbinden. Zodra hij dan ook klaar was trok ze meteen haar trui weer wat meer over haar been heen voor ze hem aarzelend aan keek. ‘Ik geloof dat ik beloofd had te vertellen wat ik en de anderen zijn,’
Langzaam knikte Annabeth terwijl er weer een nieuwsgierige blik in haar ogen ontstond. Dat had hij inderdaad en ze hoopte dan ook dat hij zich aan zijn belofte hield. Geschrokt trok Annabeth wat aan haar polsen zodra hij ze vast had gegrepen maar ze wist er geen beweging in te kijken. Haar blik schoot meteen weer naar Kenton en even overwoog ze om hem een schop te geven zodat ze weer los kwam. Maar net wanneer ze ook maar besloot dat te doen begon hij te praten. ‘Ik ben een demon,’ Annabeth haalde geschrokt adem toen hij dit zei. Dus toch? Een opwinding raasde door haar lichaam heen toen hij verder sprak. Maar het enigste wat ze elke keer door haar gedachten hoorden gaan was zijn zin dat hij een demon was. ‘En niet zomaar eentje. De man met de zwarte ogen staat het best bekend als Satan en hij is mijn vader. De spreuk die jij en je vriendinnen zes maanden geleden hebben gedaan, de spreuk waardoor jij af bent gevallen, daarmee hebben jullie je zielen aan de duivel verkocht. Vijf vriendinnen, Satan en zijn vier zonen. Jullie zijn alle vijf slaaf geworden van mij of een van mijn familieleden – jij bent inderdaad van mij – en het is de bedoeling dat, wanneer het goede moment is aangebroken, jullie onze vrouwen worden.’ Na dat hij klaar was met praten voelde ze hoe haar polsen weer los gelaten werden en snel kwam ze in beweging zodat ze van het bureau af kon. "Ik wist het!" Riep ze uit terwijl ze wat van hem weg liep en hem aan keek.
"Ik wist het gewoon" Dit keer sprak ze meer tegen haar zelf. "Als die verhalen die ik gelezen heb moesten wel gebaseerd zijn op de waarheid." Annabeth liep wat door de kamer heen terwijl ze door sprak en het gevoel in haar been negeerde. "Het kan niet allemaal verzonnen." Plots besefte ze zich wat hij eerder zei. "Wacht wat Trouwen?" Sprak ze ongelovig. "Noway dat ik ook maar ga trouwen!" Ze zou echt niet tegen haar zin in gaan trouwen. En hoezo was ze nu een slaaf? Dit kon allemaal niet. Het was gewoon een droom dat kon niet anders. "Haha goed bedacht anna dit is gewoon een stomme droom." Fluisterde ze zacht tegen haar zelf. "Een stomme droom door die vervloekte wens! Het was ook de stomste wens ooit" Sprak ze tegen haar zelf. Langzaam aan keek ze weer op naar Kenton en kneep haar ogen iets samen. "Zeg alsjeblieft dat dit gewoon een stomme belachelijke droom is." Sprak ze zacht haast smekend. Voor ze ook maar een antwoord hoorde voelde ze zich plots niet zo goed en zakte ze neer op de grond terwijl het zwart voor haar ogen werd.

Zodra alles zwart voor haar ogen werd voelde en hoorde ze voor even helemaal niks meer. Ze merkte dan ook niet op hoe Kenton haar op tilde en haar even later op het bed neer legde. Niet veel later begon ze langzaam bij te komen. Het eerste wat haar op viel was de zachte ondergrond. Meteen dacht ze dat ze inderdaad had gedroomd omdat ze dacht haar bed onder haar te voelen. Maar zodra ze de stem van kenton hoorde wist ze direct dat alles echt was geweest. ‘Wordt wakker Annabeth,’ Ondanks dat ze zeer teleurgesteld was hoorde ze de wanhoop in zijn stem wat haar liet verbazen. Annabeth hield echter nog heel even haar ogen gesloten en hoopte dat het leek als of ze nog niet bij was.
Maar ze was helaas nooit echt goed geweest in het faken van slaap en dat soort dingen. ‘Wordt alsjeblieft wakker. Ik weet dat het eng is maar we kunnen alles uitzoeken, we kunnen dit laten werken.’ Tijdens deze woorden opende ze dan eindelijk haar ogen. Ze draaide haar hoofd iets zodat ze zijn kant op kon kijken. Moeizaam slikte ze voor ze begon te praten. "Meen je dat? Meen je dat we het kunnen laten werken." Vroeg ze met een duidelijke onzekerheid in haar stem. "Niemand heeft ooit iets met mij proberen te laten werken." Fluisterde ze zacht terwijl ze haar lichaam ook draaide en naar hem keek. Ze hoorde nu weer bang te zijn, en dat was ze ook wel. Maar ze deed er alles aan om die angst weg te drukken. Voor nu was Kenton alleen maar aardig voor haar geweest. Daarbij, haar 'droom' was toch uit gekomen? Ze had altijd al in een fantasie wereld willen leven en hier lag ze dan. Op het bed van een van de prinsen van hel, dit was zeker een fantasie wereld. Uiteindelijk besloot ze te gaan zitten en keek hem niet meer aan. "Wat houd het in jouwn slaaf te zijn?" Sprak ze zacht. Ze hoopte niet dat dit in hield dat ze dingen met hem moest doen die ze niet wou doen. En op dit moment waren dat zeer veel dingen.

‘Natuurlijk meen ik dat,’ Even bleef ze stil en keek naar hem. "Waarom? Ik ben niet echt girlfriend materiaal."Bekende ze eerlijk. In elk geval zo dacht zij er over al jaren. "Laat staan dat ik ooit een goeie vrouw zal zijn." Dat wist ze gewoon heel zeker. ‘Er zijn genoeg gearrangeerde huwelijksparen geweest die samen gelukkig werden, ik heb er heel wat zelf gekend.’ Annabeth keek hem weer aan en beet kort op haar lip. Misschien was dat gewoon heel normaal in deze wereld en gebeurde het wel vaker dat er mensen van de aarde hier heen werden gebracht en gedwongen werden om te gaan trouwen. Dat was waarschijnlijk beter dan dat je voor eeuwig in de kerkers zat. Want daar leek de echte hel te zitten. Ergens was het beter dat ze met kenton zou moeten trouwen dan dat ze daar beneden zat. Zodra ik de vraag had gesteld wat het in hield om zijn slaaf te zijn duurde het niet lang voor ze merkte dat hij bij haar kwam zitten. Geschrokken keek ze naar hem op zodra ze zijn hand onder haar kin voelde. Waar door ze geen keus meer had om naar beneden te kijken dus deed ik wat hij wou en keek hem aan. ‘Het betekend dat je moet doen wat ik zeg en ik je zal straffen als je dat niet doet,' Toen hij over straffen begon gleed er een rilling van afkeer door haar lichaam heen.
Noway dat ze gestraft zou worden. Al was het haar kende toch het gene wat zou gaan gebeuren. Ze zal vast wel iets fout gaan doen zonder dat ze het besefte of omdat ze ergens niet mee eens was. 'Het betekent ook dat ik je kan beschermen voor mijn familie en de andere demonen hier in hel, maar je moet alsnog oppassen voor mijn familie. Ik wil dat je zoveel mogelijk bij mijn vader uit de buurt blijft en doe niets dat hem boos kan maken, bij Blake en Ivory moet je ook heel voorzichtig zijn, alleen Cilin – Alexis meester – vertrouw ik om je geen pijn te doen.’ Dit waren zeker geen woorden die ze had gehoopt te horen. Nee dit maakte haar eigenlijk alleen maar meer bang. En misschien was dat alleen maar beter. Annabeth zal zeker uit de buurt blijven van de andere als ze kenton inderdaad zou moeten geloven dat ze zo slecht waren. ‘Ik wil je nergens to dwingen Annabeth, ik zit net zo goed aan deze verloving en dat huwelijk vast als jij, het laatste dat ik wil is de eeuwigheid door moeten brengen met iemand die mij haat voor mijn acties toen ze nog mijn mindere was.’ Annabeth begon zich wat misselijk te voelen bij het woord eeuwigheid.
Hier zou de dood vast niet bestaan zoals thuis. Ook betwijfelde ze of ze van hem kon scheiden. Ze had eigenlijk niet eens een keus, ze zou nooit eerst verlieft kunnen worden daarna romantisch ten huwelijk worden gevraagd zoals het eigenlijk hoorde te gaan. In haar gepieker had ze niet in de gaten dat hij naar haar toe boog maar zodra ze zijn lippen licht op haar wang voelde schrok ze 'wakker' en voelde ze hoe haar wangen meteen rood begonnen te kleuren. Meteen wou ze naar beneden kijken maar omdat hij haar nog steeds vast hield was dit niet echt een optie. ‘De rode deur leidt naar jouw slaapkamer, je vind daar ook een kast met schone kleding en in je kaptafel kan je sieraden en allerlei schoonheidsspullen vinden, het is niet bepaald de spullen waaraan jij gewent bent maar het lijkt me een goed idee als je iets anders aantrekt dan die vieze trui.’ Wat verbaast staarde ze hem naar en bleef ze enkele seconden zitten voor ze haar zelf en beweging dwong. Dit was toch echt de vreemdste dag ooit.
Eenmaal de slaap kamer uit keek ze om haar heen en zag de rode deur al. Haar blik gleed door de rest van de hal heen en de gedachten om weg te lopen was er toch maar in plaats daar naar te luisteren liep ze naar de rode deur heen en deed die langzaam open. In de deur opening bleef ze staan en liet haar blik door de kamer heen gaan. Hij was groot en mooi, haar blik viel op het grote bed die er stond en keek naar de kast en kaptafel. Was dit alles echt van haar? Annabeth haalde diep adem voor ze verder de kamer in liep en de deur zachtjes sloot. Haar blik viel op de raam en daar snelde ze naar toe. Het was zeker geen poging om weg te lopen maar ze wou er zeker van zijn dat dit echt niet meer aarde. En een blik naar buiten liet dit het al zien. Annabeth zakte door haar knieën heen en bleef daar een tijdje zitten om alles te laten bezinken. Langzaam stond ze naar een paar minuten weer op en liep naar de kast. Zodra ze die geopend had zag ze enkel jurken hangen. Haar hand gleed over het stof heen en ze moest toegeven dat ze mooi waren. Ze koos uiteindelijk voor de donker rode en begon zich te verkleden. De achter kant kreeg ze met moeite dicht. Annabeth nam vervolgens plaats op het bed om haar schoenen aan te trekken en keek twijfelend naar de kaptafel.
Ergens was ze nieuwsgierig naar de sieraden maar het was niet iets dat ze altijd graag droeg. Maar aangezien ze haar haren toch moest kammen nam ze niet veel later plaats voor de kaptafel en bekeek alles wat er op stond. Haar blik viel op een borstel die ze dan ook pakte en door haar haren liet glijden. Zodra ze helemaal klaar was stond ze op en zocht Kenton op die ze al lezend vond. Zodra ze de kamer binnen kwam bleef ze stilletjes staan. Niet wetend of ze wel toestemming had om te gaan zitten of iets. Toch besloot ze iets te vragen. "Zou ik mijn trui mogen houden?" Sprak ze zachtjes en onzeker. Het was namelijk het engste wat haar aan thuis zal herinneren.