[RPG] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

Op een zonnige dag in New York City komen vijf vriendinnen bij elkaar. Een van hen heeft een oud boek met spreuken gevonden op zolder. Door verveling besluiten de vijf vriendinnen een van de spreuken uit te proberen. Een spreuk die er voor zorgt dat hun diepste verlangen worden waar gemaakt. Het duurt niet lang voor ze alles bij elkaar aan het zoeken zijn. Twee gaan op zoek naar vreemde kruiden en de drie overgebleven zoeken een schaal, kaarsen en wierook bij elkaar. Ook graven ze de kat die al 10 jaar bij de buren in de tuin ligt op. Twee uur later hebben ze alles bij elkaar. De vijf vriendinnen sluiten de gordijnen zetten de kaarsen in een kring en doen ze een voor een aan. Dan komt eindelijk het moment dat ze gaan beginnen. De oudste van het stel zet de schaal in hun midden. De anderen doen de kruiden en de botten in de schaal. Alle vijf te gelijk lezen de vreemde tekst op.

"Diabolus diabolum
Implete spes mea.
Tuus sum, et in perpetuum."

Om de spreuk helemaal af te maken geven ze alle vijf een druppel bloed in de schaal. Een half uur gaat voorbij maar er gebeurt helemaal niks. Ondanks dat ze niet geloofde dat het ook maar werkte zijn ze toch blij dat dit inderdaad het geval was. Langzaam staan ze allemaal op en blazen de kaarsen uit. Maar dan gebeurt er toch iets. Een voor een raken ze in trans en verschijnt er een in mantel verscholen persoon voor hen. Die ze alleen maar aan kijkt zonder iets te zeggen. Dit alles bij elkaar duurde echter maar een paar seconden. Niemand durft er iets over te zeggen en doen als of er niks is gebeurt. De volgende dag worden ze wakker en is inderdaad hun wens in vervulling gegaan.

Een half jaar later zijn ze alle vijf nog steeds gelukkig. Waar ze echter niet aan hebben gedacht zijn de kleine letters die onder aan de bladzijden stond. In hun slaap werden ze alle vijf meegenomen door mannen in mantels. Dit zijn dienaren van Satan. De man die hun wensen in vervulling heeft laten gaan. Nu is het hun beurt om te betalen voor die wensen. Alle vijf de vriendinnen worden de persoonlijke slaaf van satan en zijn vier zonen. Echter is dit niet een rol die ze voor altijd zullen vervullen. Ze worden namelijk opgeleid om als vrouw te dienen voor hen. Zodra ze hun ogen openen zullen ze dan spijt krijgen van wat ze gedaan hebben? Of zullen ze het accepteren en het er het beste van maken? Aan jou de keuze.

Demones


Hel


Regels:


Koppels
Blake - Elizabeth
Ivory - Alison
Kenton - Annabeth
Satan - Ygritte
- Alexis


Wensen:
Annabeth Fate Sturgess: Gewichtsverlies
Alexis Maia Heynwidge: Geld
Ygritte June Mackenzie: Genezing tweeling broer
Alison Talia Slate: Terug keer van beste vriend.
Elisabeth Lily Anna Hale: Haar ouders weer bij elkaar

Rollen:

Meiden:
Annabeth Fate Sturgess ll Guns_N_Roses ll 1.2
Alexis Maia Heynwidge ll Sabaism ll 1.3
Elisabeth Lily Anna Hale ll Iniminicum ll 1.7
Ygritte June Mackenzie ll VladiFerr ll 1.3
Alison Talia Slate ll Allirian ll 1.4


Demons:
Vol
Satan – Axl ll ElasticHeart ll 1.4
Blake ll Solangelo ll Aarde ll 1.3
Kenton ll Squib ll Lucht ll 1.2
- ll Water
Ivory ll Orochi ll Elektriciteit 1.3



Melding!
Ik heb toestemming van Monstrous om deze rpg over te nemen

Topics:
Rollen Topic
Praat topic

'Anna,' Annabeth hoorde de stem van Ygritte voorzichtig tegen haar praten waar door ze meteen wist te stoppen met lachen. Ondanks dat ze zo close met haar vriendinnen was wisten ze waarschijnlijk niet eens dat ze niet zo goed overweg kon met haar emoties om het zo maar even te zeggen. Waarschijnlijk dachten ze negen van de tien keer dat ze anders reageerde om haar ware emoties te verstoppen. Al wist ze natuurlijk nooit of dat inderdaad hun gedachten waren. 'Alles goed?' Kort keek ze haar kant op maar zag Ygritte niet echt goed waar door ze ook niet in de gaten kon hebben wat voor kledij ze nu droeg. "Ja het gaat perfect." Klonk haar stem zacht maar grote deels was de moeheid nog in haar stem te horen. Iets wat ze altijd had als ze net wakker was. Voor ze het wist keek haar vriendin al weer weg. En al snel volgde Annabeth haar beweging en staarde ze naar de plek waar er stemmen vandaan kwamen. Ze fronste iets en probeerde ook maar iets te zien in de duisternis. Maar er was niks meer dan zwart. 'Het viel op zich wel mee, niet meer dan dat we konden verwachten.
Die van jou werd als eerste wakker, ze kan een stuk meer geluid maken dan je zou denken als je haar zo ziet,’ Alarm bellen gingen af in haar hoofd zodra ze de man hoorde praten. "Wat? Van hem?" Mompelde zacht tegen haar zelf om er zeker van te zijn dat, dat echt was wat de man zei. Annabeth had niet eens de belediging gehoord die over een van haar vriendinnen gezegd werd omdat ze te diep aan het na denken was. ‘Blake’s meisje is nog steeds aan het slapen maar de overige vier zijn al wakker. Weet je trouwens nog wie van jou was of heb je weer eens niet opgelet toen dat vertelt werd?’ Hoe meer die onbekende stem sprak hoe duidelijker het voor haar werd. "Ow nee" Klonk er zacht uit haar mond toen het kwartje eindelijk klonk. Dit kon niet waar zijn, het feit dat ze ontvoerd waren dat had ze al wel eerder door gehad. Maar het feit dat het misschien mensen handel of iets in die richting was daar had ze eerlijk gezegd nog niet aan gedacht. Annabeth hoorde nog een andere stem die twee namen noemde.
Maar wie van de andere stemmen zou nou wie zijn geweest. Ze hoorde voetstappen naderen en langzaam ging ze iets achter uit. Het voelde nou niet bepaald veilig dicht bij de tralies. Ze zag een lange man aan komen die er op zich niet verkeerd uit zag. Eigenlijk vond ze dat al aardig snel van mensen. Zo moest ze eerlijk toegeven dat haar vriendinnen er stuk voor stuk goed uit zagen. Al had ze dat nooit gezegd omdat ze bang was dat ze meteen zouden denken dat ze lesbisch was. Wat zeker niet het geval was. Annabeth keek toe hoe Ygritte op de man reageerde en zodra ze de handelingen van Ygritte zag werden haar ogen langzaam wat groter. "Ygritte!" Sprak ze dan ook hard op uit met een duidelijke afkeer in haar stem. Annabeth had er altijd wel wat problemen mee met het gedrag van haar vriendinnen.
Nu betekende het niet dat ze allemaal dat deden. Maar Annabeth zelf had zich nog nooit zo gedragen. Niet omdat ze preuts was, zeker niet ook zij had haar verlangen. Alleen schaamde ze te veel voor haar zelf om ook maar zo iets te doen. Zodra Ygritte de man weer los liet stond Annabeth snel op waarbij ze nu pas blij was dat ze een oude trui aan had gedaan die haar nu veelte groot was. Langzaam liep ze naar Ygritte toe bang dat de man haar iets aan zou doen. Als dat het geval was zou ze er alles aan doen om haar beste vriendin te helpen. Net zoals haar andere beste vriendinnen als ze er inderdaad allemaal waren wat er zo wel op leek. Alleen Elizabeth had ze nog niet echt gehoord. "Ygriite, alsjeblieft blijf bij die man uit de buurt." Sprak ze zachtjes terwijl ze de hand van haar vriendin wou pakken om haar weg te trekken bij de tralies. Annabeth had het gevoel dat het misschien veiliger zou zijn als ze helemaal achter in de kerker zou gaan zitten.

Toen Ygritte haar een kneepje in haar handen gaf hoopte ze als nog dat ze naar haar zou luisteren. Annabeth bekeek de man en vroeg zich toch af hoe hij zulke zwarte ogen kon hebben. Het witte was zelfs niet eens te zien. Misschien waren het wel gewoon lenzen. Dat kan niet anders. Maar aan de andere kant, misschien was hij wel een bovennatuurlijke wezen. Zoals in haar boeken. Nee dat kon niet. Hoe graag ze het ook wou geloven zulke dingen bestonden niet punt. Dit kon ook zeker geen droom zijn, want waarom zou ze dromen dat zij en haar vriendinnen ontvoerd zouden worden door mannen en terecht zouden komen in kerkers met gegil op de achter grond.
Zodra de tralies opende hield Annabeth Ygritte steviger vast bang dat ze naar buiten zou gaan. Om eerlijk te zijn voelde ze nu pas angst in haar lichaam gieren al was het alleen maar wat er met Ygritte ging gebeuren als ze naar buiten zou stappen. Net op het moment dat ze haar vriendin mee naar achteren wou trekken hoorde ze haar stem. 'Vertrouw me,' Annabeth schudde heftig haar hoofd. "Nee, nee." Was het enigste wat ze kon uitspreken op dit moment. 'Alsjeblieft.' Na die woorden voelde ze een zacht kneepje in haar hand en werd haar hand los gelaten. Voor ze het wist liep ze de kerker uit. Annabeth kon niks anders dan toe kijken en voor ze het wist rende Ygritte weg. Zij zelf kwam in beweging maar voor ze de kerker ook maar uit kon werd de kerker weer gesloten waar door ze haar lichaam hard tegen de tralies aan voelde komen. "Nee!" Riep ze haar na.
Dit was niet goed, dit was zo niet goed. "Laat me er uit!" Riep ze terwijl ze de tralies vast greep en er beweging in probeerde te krijgen. Maar zoals al eerder kwam er geen beweging in. Ook hoorde Allison schreeuwen. Al wist ze diep van binnen dat het geschreeuw echt niet zou helpen om hen er uit te krijgen. Het duurde niet lang voor ze voelde hoe iets tegen haar aan kwam. Een prikkend gevoel liet merken dat wat het ook was haar pijn had gedaan. Annabeth keek naar beneden en zag een straaltje bloed over haar boven been naar beneden rollen. Haar vingers liet ze over haar huid heen gaan waar door ze iets in haar huid voelde steken. Toen haar handen de grond raakte voelde ze glas scherven op de grond liggen. "Verdomme." Mompelde ze zacht terwijl ze haar vingers weer over haar boven been liet gaan. Zal ze glas splinters in haar huid hebben? Hoe zou ze die er nu weer uit kunnen krijgen. Annabeth beet hard op haar lip toen ze haar nagels over haar huid voelde gaan, het was een poging om er uit te krijgen wat er in zat.