[RPG] The Weak Ones - Speeltopic 1 - Speeltopics

De Yagami familie; een bekende familie in Ierland en Engeland. Ze staan bekend om hun krachten: het beheersen van vuur. Ieder lid van deze familie wordt geboren met deze gave. Nou ja, bijna ieder lid. Een klein groepje jong volwassenen bezit deze gave niet. Ze werden zwakkelingen genoemd, en werden door de rest van de familie buitengesloten en er werd wreed met ze omgegaan. Deze groep werd als kind weggestuurd. Nu het hoofd van de familie is overleden, is zijn opvolger vastbesloten om de verstootte kinderen op te zoeken. Maar wat is er van ze geworden? Zijn ze op het rechtte pad gebleven? Of hebben ze een aantal jaar in de gevangenis gezeten? Of is er iets heel anders gebeurt? Twee dingen zijn zeker: Vrijwel ieder verstootte kind heeft een nieuwe spirit gevonden: Een geest die je krachten geeft. Deze krachten zijn vrijwel de elementen; je hebt de spirit van water, de spirit van vuur, de spirit van lucht en de spirit van aarde. Helaas was het niet mogelijk voor de verstootte kinderen om de spirit van vuur te bereiken. Punt twee van dingen die zeker zijn: vrijwel elk kind heeft zijn of haar achternaam veranderd. Ondanks dat lukt het dankzij connecties die de familie heeft om de verstootten kinderen te vinden. Maar zullen ze worden geaccepteerd?

Invullijstje:

Let op! Het kan ook zijn dat je een relatie bij de familie hebt! In dat geval is je achternaam McCoy(van de water spirit), Smith(van de aarde spirit) en Winters (van de wind spirit).

Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Nieuwe kracht(indien nodig):
Verstoten op welke leeftijd?:
Verleden:
Relaties:
Extra:

Rollen:

De Yagami familie:
- Dale Yagami ~ Trohman ~ Pagina 10
- K illian Ryu Yagami ~ DarkAng3l ~ Pagina 5
- Kiara Lucy Yagami ~ Repelsteeltje ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Aurora Malia Yagami~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Marissa Anna Yagami ~ Mangata
- Alcina Andromache Pyralis Yagami ~ TheseWords ~ Pagina 13

De McCoy familie:
- Nevaeh Arelia McCoy ~ Malarkey ~ Pagina 3
- Selena Ysabeau McCoy ~ DarkAng3l ~ Pagina 3
- Christine Sarah McCoy ~ geleninja ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Cameron Simon McCoy ~ Lost_Voice ~ Pagina 3
- Tyler William McCoy ~ Mrs_Hemmings ~ Pagina 10

De Smith familie:
- Demitra Hailey Smith~ Djibriel ~ Pagina 4
- Gereserveerd ~ Constellation ~
- Adam Sebastian Smith ~ Ferrars ~ Pagina 10

De Winters familie:
- Gereserveerd ~ Millicent Aurora Winters ~ Amaris ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Avery Noah Winters ~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters ~ Offspring ~ Pagina 11
- Burton Matthew Winters ~ Perconte ~ Pagina 13

De verstoten kinderen: Vol!
- Rosetta Vera Monatra ~ Aarde ~ Waldeinsamkeit ~ Pagina 8
- Cassandra Rose Santiago. ~ Water ~ Orton ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Evan Silas Keaton ~ Wind ~ Keynes ~ Pagina 3
- Aedan Quillian Creed ~ Wind ~ Perconte ~ Pagina 6
- Jamie Fynberg ~ Aarde ~geleninja ~ Pagina 4
- Dawn Varaia Abdicare ~Water ~ Sobremesa ~ Pagina 6

De Families

De Yagami familie:
Deze familie kun je simpel beschouwen als ouderwets. Ze staan bekend om hun enorme krachten, het vuur sturen. Ze hebben hun krachten - uiteraard - zo'n driehonderd jaar geleden van de vuurspirit gekregen. Hun kennis over vuur is zeer uitgebreid, ze hebben het op hun kracht toegepast waardoor ze nu zo goed als vuurbestendig zijn. Letterlijk.
Alles in deze familie draait over kracht, en als je dat niet hebt is de enige optie verstoting. Wel geven de ouders van het verstoten kind meestal een groot geldbedrag mee. De verstoten kinderen kunnen ook tegen vuur, al zitten er ook uitzonderingen tussen.

De McCoy Familie:
De McCoy familie is de grote tegenpool van de Yagami familie. Ze zijn vaak elkaars grootste rivalen, maar je zou hun relatie ook wel kunnen beschrijven als een bondgenootschap. Al jaren is de spanning tussen de twee families om te snijden, hoewel er ook uitzonderingen zijn tussen mensen; er zitten zelfs relaties tussen die verdergaan dan een vriendschap.
De McCoy familie is de op één na oudste familie, die hun krachten tweehonderdvijftig jaar terug kregen van de waterspirit.

De Winters Familie:
De Winters familie is maar bevriend met de Yagami familie. Ze kunnen samen door één deur, lachen om elkaars grappen en wat andere dingen, maar meer ook echt niet. Deze familie is de op één na jongste - of de op twee na oudste - die zijn krachten van de windspirit heeft gekregen, honderdvijfenzeventig jaar terug.

De familie Smith:
De familie Smith is de jongste familie in het rijtje. Ze hebben hun krachten gekregen van de aardespirit, een kleine honderd jaar terug. Deze familie staat het dichtste bij de Yagami familie. Ze vertrouwen blind op elkaars rug, wat vaak ook zo is. Maar ook in deze band zitten er heus uitzonderingen. Maar over het algemeen is het wel zo.

Regels:
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Geen perfecte personage's.
- Ruzies buiten het topic.
- Denk goed na over of je meedoet; ik wil deze RPG graag zo lang mogelijk vol houden.
- Naamsveranderingen doorgeven

De villa van de Yagami familie

---

Het Praattopic
Het Rollentopic

Het begin

Het begint ermee dat iedereen zich klaarmaakt om naar de enorme villa van de Yagami's te gaan. De Yagami villa ligt op een afgelegen plek, zodat niemand wordt lastiggevallen door pottenkijkers bij het oefenen van hun element.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:52 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Ik kon hem ook net zo goed terug boksbal gaan noemen, als hij dat liever had. Maar nee, probeer je eens een beetje je hart te laten zien, is het weer niet gewaardeerd. Vervelende klier dat het ook is. Misschien had ik hem jaren geleden toch maar moeten afmaken, in plaats van voor zijn verbanning te laten kiezen.
"Luister goed, eikel. Ik heb mensen gezien die tien keer meer waard zijn dan jij, mensen die meer ballen hebben dan jij. Het zijn mensen waarbij zelfs jij je nietig voelt, mensen met invloed. Ik heb er hard naartoe gewerkt om bij die personen te horen, en ik wil wedden dat jij na al die jaren nog geen vinger hebt uitgestoken." Als hij zo ging beginnen. Hij wist niet half wie hij voor zijn neus had. Ik had niet berijkt wat ik had door me achter wie dan ook te verstoppen, nee, ik had zelf de kastanjes uit het vuur gehaald en er verdomme hard voor gewerkt. Een tel snoof ik luid. Dit ging echt recht tegen m'n trots in, daarkon je zeker van zijn. Zeggen dat ik nooit een vinger uit had gestoken? Als je me kwaad wilde krijgen moest je echt zo beginnen. "Mijn ellendige leven? Het jouwe zeker. Zoals ik al zei heb ik zeker meer bereikt dan jij, jij zat al die jaren hier. Veeg je nog steeds vaders kont af? Zielig." Die ging er echt over. Ik voelde m'n tanden haast breken onder de druk van het dichthouden van m'n kaken.
"Vader is dood, mocht je het nog niet weten. Hoe denk je anders dat mini daar de baas is geworden?" Even knikte in naar Dale. "Ik loop al jaren niet meer achter z'n kont aan. Sterker nog, hij kon zijn hele familie steken waar de zon niet schijnt en dat is ook de enige reden waarom jij hier vandaag staat. Want eigenlijk was ik de eerste in lijn voor familiehoofd en dat weet je donders goed, nietsnut."
Een tel was ik uit het lood geslagen door de wind. Blijkbaa rhad hij nieuwe trucjes opgepikt, maar het maakte mij niet uit. Met een grom voel ik de muur opeens tegen m'n rug. Dus hij wilde het zo spelen? Best, als hij wilde vechten, dan kon hij het krijgen ook. "Schoothond? Bij ging er altijd uithuilen bij ma toen hij weer eens moest janken?" Even keek ik scherp naar Dale. "Hou je erbuiten, worm. Dit gaat jou niets aan. Tenzij je in de klappen wilt delen natuurlijk." Bepaald onder de indruk van z'n vlammetjes was ik niet, daarbij ze deden me toch niets. Familiehoofd of niet, dit was wat tussen broers, hoe je het ook draaide of keerde en hoezeer ik hem ook verachtte. "Lafaard? Nu heb je een grote fout gemaakt, boksbal...." De blik in m'n ogen toen ik hem weer op Aedan richtte deed het behangpapier in de gang zowat vershroeien van de hitte. Toen hij nog een jongen was, waren m'n krachten niet half zo ontwikkeld geweest als ze nu waren en ze waren er in de loop der jaren enkel maar erger op geworden. Al stond hij daar vast neit echt bij stil.
Strak keek ik naar Aegan. Hij ahd me 1 keer verrast met z'n nieuwe trucje, maar dat zou hem niet nog een keer lukken. Als ik de puzzelstukjes bij elkaar legde, kon ik zo raden wat er aan de hand was en als het zo was, dan kon dit nog wel eens heel interessant worden. En gezien hij de eerste was om te slaan, voelde ik me helemaal niet meer verplicht om in te gaan houden. Als ik hem naar buiten kon dwingen, was er niets dat me nog tegen hield om hem helemaal te barbequen zonder het huis te beschadigen en hij stond, helaas voor hem, tussen mij en de deur. Even keek ik hem aan, voor ik uithaalde. Gericht en zonder enig medelijden, zelf niet voor het feit dat Dale tussen ons instond. De geur van verbrand papier drong m'n neusgaten binnen toen de steekvlam z'n weg vond door de gang naar Aedan. Bedriegelijk makkelijk om te ontwijken, als het een gewoon vuur was geweest en niet gestuurd als het mijne.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Er kwam een steekvlam op mij af, en ik nadat ik een deur heb ingeblazen duik ik de kamer binnen. "Je wordt traag oude man!" Roep ik waarna ik een snijdende wind opzet. De wind is krachtig genoeg om iemand tegen de muur te blazen, en dan houd ik me nog in. Terwijl ik met één hand de wind op Killian hou, vorm ik met de andere een wervelwindje. Deze stuur ik op Killian af, en ik laat de wind rusten zodat hij alleen maar vast zit in de wervelwind. Ik beweeg mijn hand en nu word Killian de deur uit gesmeten. Ik knak mijn vingers, en ik loop naar buiten. "Vader is dood? Dat verbaasd me nogal. Het verbaasd me nogal. En je weet dat zelfs moeder me verachtte doordat ik geen krachten had! Het was medelijden vertelde ze me voor ze me de regen in schopte, zodat ik voor altijd aan mijn lot over gelaten zou worden!" Ik begin te lachen.
"Aan mijn lot overgelaten. Dat is wat iedereen dacht. Maar ik heb iemand ontmoet. Iemand die me geleerd heeft te vechten. Iemand die wel als een broer voor me was!" Schreeuw ik, denkend aan Victor. Ik stop de wervelwind, en ik hoor een zachte plof.
"Terwijl jij je in de onderwereld van deze maatschappij bevond en de familienaam bijna ten schande maakte, heb ik het nodige gezien. Ja ik weet dat je je in elke situatie je vrij betaald of geslagen hebt. Connecties hé." Zeg ik, terwijl het steeds heviger begint te waaien.

---

Burton Matthew Winters x Wind x Song that fits him x Outfit
______________________________________________________________
"Enjoy the ride." Zegt Zeke, en ik grijns. "Zal ik zeker doen."
Met de idiote snelheid die hij rijdt, komen we al gauw aan bij het landhuis. Al gelijk merken we dat er iets niet in de haak is, en ik weet niet hoe snel ik uit moet stappen om vervolgens Aedan en een andere man zie vechten. Ik frons mijn wenkbrauwen, Aedan is helemaal niet het type voor dit soort dingen. Ik kijk naar Zeke en terug naar het schouwspel. "Zeke, jij hebt hem onder je vleugel genomen. Doe er wat aan zou ik zeggen."

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Ow, ik werd traag? Dacht hij echt dat ik alles in 1 keer uit de kast ging halen voor ik wist wat er voor me stond? Nog altijd even dom als vroeger. Weer maar eens onderschatte iemand me enkel en alleen omdat ze dachten dat ik altijd deed voor ik dacht. Ik wist prima dat dat de perfecte dekmantel voor me was en buitte dat ook telkens weet uit. Tot de ondergang van vele.
Even kijk ik hem aan als ik de deur uit vlieg. Mooi,perfect waar ik wilde zijn. Moest ik me ook niet meer druk maken dat Dale kon gaan zeuren dat ik de plek in brand stak. "Vader is dood? Dat verbaasd me nogal. En je weet dat zelf moeder me verachtte doordat ik geen krachten had! Het was medelijden vertelde ze me woor ze me de regen in schopte, zodat ik voor altijd aan mijn lot over gelaten zou worden!"
"Arme jongen toch. Helemaal alleen." Het sarcasme droop er gewoon vanaf terwijl ik terug recht stond. Ik was gelukkig zo slim geweest m'n hand te zetten om te voorkomen dat ik plat op de grond zou gaan. Dat plezier gunde ik hem gewoon niet. "Wat wil je nu dat ik doe? Een potje gaan janken om dat je een mislukkeling bent?"
"Aan mijn lot overgelaten. Dat is wat iedereen dacht. Maar ik heb iemand ontmoet. Iemand die me geleerd heeft te vechten. Iemand die wel als een broer voor me was!" Hij leek zijn beheersing een beetje te verliezen. "Terwijl jij je in de onderwereld van deze maatschappij bevond en de familienaam bijna ten schande maakte, heb ik het nodige gezien. Ja ik weet dat je je in elke situatie je vrij betaald of geslagen hebt. Connecties hé."
"Als je dat weet, waarom ben je dan zo dom om me uit te dagen Aedan? Je zou moeten weten waar dit voor je gaat eindigen en dit keer ga ik niet terughouden zoals vroeger." Het was gedaan met halfzachte behandelingen. Ik voel de wind om me heen toenemen en wist dat de rekensom in m'n hoofd geklopt had. Hij had nieuwe trucjes geleerd, maar voor mij maakte het niet uit. Een tel sloot ik m'n ogen en haalde diep adem voor ik ze weer opende en op Aedan richtte. De anderen in de buurt konden me totaal niets schelen, ze bleven maar uit de buurt als ze het wilden overleven.
De lucht om me heen leek opeens gevuld met een hitte die nergens vandaan leek te komen, maar in feite kwam ze van mij af. Het deed me helemaal niets, maar dat gold niet voor anderen. Aedan was niet de enige die met wervelstormen kon werken en het koste me niet bijster veel moeite om de vlammen in geen tijd rond me heen te laten cirkelen. "Laten we dit eens opnieuw gaan proberen..."



Ik was een tijdje aan het praten met een aantal familieleden en kennissen uit de andere families. Sommigen zak ik zelden en het was leuk om eens te kunnen bijpraten en ervaringen uit t wisselen, zeker als ze een zelfde manier van denken hadden als ik. Het was niet omdat ik familiehoofd was, dat ik niet meer luisterde naar wat er speelde onder de rest van de familie, evenmin als dat ik geen ervaringen zou willen delen met mensen van andere families. Integendeel, ik kon er enkel maar uit leren eigenlijk.
Zwijgend keek ik even op. Vanop de gang had ik rumour gehoord en zo te horen had het zich verplaatst naar buiten. Beleefd excuseerde ik me bij m'n gesprekspartners, voor ik de kamer uit liep en ging kijken wat er aan de hand was. Deze bijeenkomst was misschien niet mijn idee, maar als er wat gebeurde, wilde ik in ieder geval er zeker van zijn dat het niemand van mijn familie was die herrie trapte en als dat het geval was en zelf als het van andere families was, kon ik hun hoofden op z'n minst bijstaan in het oplossen ervan.
Het moment dat ik de deur uit liep, merkte ik meteen wat er aan de hand was. Blijkbaar had een van de heethoofden van Yagami het aan de stok gekregen met van de Winters. Of toch daar leek het op het eerste gezicht op, gezien de gelijkenissen tussen de twee behoorlijk opvallend waren. Zou een van hen misschien een verstotene kunnen zijn met nieuwe krachten? Het moest haast wel. Als die twee kemphanen zo door deden, dan zouden er gegarandeerd brokken gaan vallen.
De wind trok nu al aan m'n haar en bij de ander kwamen de vlammen ook al opzetten, dus dit was menens. Aan de andere kant had ik eigenlijk wel te doen met de gastheer, die ze duidelijk niet op z'n eentje zou kunnen stoppen. Even gleed m'n blik naar de fontein die aan de andere kant van de kemphanen stond. Ze waren dan misschien geen leden van mijn familie, maar het moest nu maar even zo. Het speet me ten zeerste van de fontein, maar het water had ik even nodig.
Zonder er twee keer bij na te denken begon ik m'n kracht te concentreren op het water dat ongestoord verder naar buiten kwam. Moeilijk was het niet, toch niet voor iemand met een beheersing als de mijne. Ik wist dat dit net zo goed kon opgelost worden met bloedsturen, maar dat was eigenlijk iets dat ik zelden tot nooit deed. Ik wist niet of het vechtende duo het echt door had dat ze langzaam door water werden omsingeld, vast dat ze het te druk hadden met elkaar.
Met m'n haar dat langs m'n gezicht blaasde, leek ik niet bepaald het brave prinsesje van de McCoy's zoals m'n vader me altijd noemde. En al helemaal niet meer wanneer ik het water rond de vechtersbazen in geen tijd tot ijs omzette, de twee vakkundig inkapselend zodat ze geen kant op konden. Vast dat ze het niet leuk zouden gaan vinden, maar het zou me worst wezen. Met een verbeten blik op m'n gezich liep ik naar voor zodra het een beetje veilig was en ik zeker wist dat ze de grootste moeite zouden hebben om nog hun element te sturen.
"Jullie zouden je moeten schamen...." Ik hield m'n handen omhoog, klaar om bij het minste teken van opstand het ijs vaster te maken en ze nog minder ruimte te geven in hun tijdelijke gevangenis. M'n ogen gleden naar de wagen die net toe gekomen was en de jongeman die net uitgestapt was. "Zeke, jij hebt hem onder je vleugel genomen. Doe er wat aan zou ik zeggen." Kalm hield ik m'n blik op de wagen, als ik he tjuist gehoord had, dan was ik in ieder geval niet de enige meer die de twee uit elkaar kon houden. Hopelijk lukte het met zijn hulp om deze ruzie, voor nu, van de baan te schuiven, want dit was alles behalve goeie reclame.

[ bericht aangepast op 26 jan 2015 - 23:44 ]

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Alcina Andromache Pyralis Yagami
"Sst, het is niets" hoorde ik Tyler zeggen, proberend mij gerust te stellen. Echter wisten we beide wat er aan de hand was. Een of andere eikel had geprobeert Tyler iets aan te doen. Ik zou er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat deze persoon hiervoor zou boeten.
De glimlach die Tylers gezicht even later sierde deed me goed, maar hij zorgde er daarnaast voor dat ik nog zekerder werd van mijn zaak om de glimlach voor eens en voor altijd van het gezicht van zijn aanvaller te vegen.
'Alles goed Ty?' hoorde ik een waterbaby zeggen, die zonder dat ik het door had gehad naar ons toe was gekropen. Automatisch balde ik mijn handen tot vuisten en bij het zien van Tyler die zijn adem in hield werd ik alleen nog maar kwader. Op momenten als dit was ik een erg vlambaar iemand en ik wilde niet nu al scene scheppen.
'Wat is hier aan de hand?' vervolgde de waterbaby.
Tyler opende zijn mond, maar in plaats van woorden kwam er een soort piepend geluid uit zijn mond. Zijn ogen die anstig stonden en zijn lichaam dat hij niet meer in controle kon houden waardoor hij steeds opnieuw op de grond viel... Ik haatte het om Tyler zo te zien.
Terwijl ik vol medeleiden naar Tyler had gekeken, merkte ik niet hoe de ruimte om me heen steeds warmer en warmer werd, tot hij bijna zijn kookpunt bereiktte.
'Niemand heeft jou om iets gevraagd!' riep ik kwaad naar Christine. Pas toen ik zag hoe ze de lucht in vloog en een paar meter verder, tegen de muur, weer neer kwam, merkte ik wat ik aan het doen was. Alle woede die ik voelde wegens het feit dat de verstotenen terug kwamen en wegens de dader van Tylers wonden, was ik nu op Christine aan het af reageren. Even dacht ik eraan om mijn excuses aan te bieden, maar toen ik me bedacht dat dit hetzelfde meisje was dat zich bij mij en Adam had gevoegd, om vervolgens om Adam's aandacht te vragen, verscheen er een gemene glimlach op mijn gezicht. Ze had dit op zichzelf afgeroepen, als ze gewoon uit mijn buurt was gebleven was haar helemaal niks gebeurd.

---

Keep your head up, keep your heart strong

Ik zag de paniek op Tylers gezicht, de betrapte blik in zijn ogen en in een flits besefte ik dat ik de situatie geheel verkeerd had ingeschat. Hij gaf om haar. Waarom begreep ik niet, maar hij gaf om haar en dat was genoeg voor mij om weg te kunnen stappen. Tyler had recht om zelf te bepalen wie hij in zijn leven had en daar hoefde ik me niet in te mengen, hoe vervelend ik die Barbie ook mocht vinden. God, ik moest nu waarschijnlijk stoppen met haar Barbie te noemen. Aardig vinden ging ik haar niet en als ze hem zeer deed ging ik haar vermoorden.
‘Oké, ik ga…’ zei ik op het zeflde moment dat zij zei'Niemand heeft jou om iets gevraagd!' Voor ik nog iets kon zeggen vloog ik naar achter en knalde ik tegen een muur.
Dat had ze niet moeten doen. Dat had ze echt niet moeten doen.
'Ik denk dat je nu weg moet gaan,' siste ik naar haar terwijl ik begon te voelen hoe het bloed in mijn lichaam begon te jeuken. Ik had maar een reactie op een situatie waarin ik aangevallen werd of me bedreigd voelde en dat was dat ik totale controle verloor en mijn bedreiging onschadelijk maakte. 'Ty...' Ik kon mijn zin niet afmaken, want het volgende moment stond ik overeind en stak ik mijn hand naar de Barbie uit. Ik voelde hoe het bloed door haar lichaam stroomde zoals ik ook zou kunnen voelen hoe water door een rivier of pijpleidingen liep. Met een veeg van mijn arm liet ik haar zo tegen een muur rennen.
"Goed zo, laat ze zien hoe sterk water is. Laat ze zien hoe dom ze zijn om water te onderschatten. Ze bestaan zelfs grotendeels uit water. Stuur dat water. Stuur haar bloed." De stem in mijn hoofd had nu alle controle. Ik trok mijn arm naar achter en met een smak viel ze nu op de grond neer. Ik liet haar hoofd nog eens extra tegen de harde grond knallen en kreeg toen pas mijn controle terug.
'Shit, shit, shit, Sorry!' Ik kromp in elkaar terwijl ik haar zo op de grond zag liggen. Ik weet nog hoe in paniek mijn moeder was geweest toen ik dit per ongeluk bij haar had gedaan. Hoe ik gehoord had dat ze aan mijn vader vertelde hoe het voelde het moment dat ze besefte dat ze totaal geen controle over haar lichaam meer had en dat ik alles met haar kon doen wat ik wilde. Er was een hele goede reden dat mijn ouders bang voor me waren. En dit was de reden. Ik was een tijdbom, en eens in de zoveel tijd ontplofte ik en deed ik mensen zeer.
'Dat had ik echt niet willen doen,' zeg ik met een hopeloos gevoel in me. 'Als ik aangevallen word, verlies ik controle...' Ik keek naar Tyler, doodsbang om daar de afschuw en angst aan te treffen die ik verdiende voor wat ik zijn vriendin had aangedaan. 'Je weet hoe slecht ik ben in controle Ty. Het was echt niet mijn bedoeling om haar pijn te doen.' Ik mocht dan vaak een ongelofelijke bitch zijn naar iedereen om me heen, mensen pijn doen was echt geen hobby van me.

[ bericht aangepast op 26 jan 2015 - 12:31 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

• Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters • Wind • “It is difficult to maintain your mental health when you are surrounded by madness” • Izzy Stradlin

[ bericht aangepast op 26 jan 2015 - 19:23 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Tyler William McCoy ~ Water
'I've realized no matter where friends are, they will always keep you strong. Always.''

Met grote ogen van angst keek ik wat Alcina en Christine deden. Ze vechten, om mij. Nadat Christine Alcina tegen de grond aan gooide vond ik het genoeg. Ik vond mijn woorden weer terug en in een reflex stond ik op om vervolgens mijn hand uit te steken naar de richting waar Alcina lag. Ik lette niet op Christine haar woorden, ik weet dat het haar spijt maar dit was de druppel. Niemand mocht vechten om mij. 'Voel je woede Tyler. Je mag nu eindelijk zijn wie je bent. Wees sterk. Laat iedereen boeten voor de wonden op jouwn lichaam.' Hoorde ik een stemmetje in mijn achterhoofd zeggen. Dit is dus waarom Christine zo kan reageren, die stem lijkt haar te beheersen. Langzaam voel ik dat ik in het gevaarlijkste element ooit gevangen zit, bloedsturing. Ik laat Christina opstaan en vervolgens in mijn armen te laten lopen. Dan stop ik ruw met die verschrikkelijke kracht en laat ik haar vallen in mijn armen zodat ik haar vervolgens optil. ''Christine.. Waarom?'' Vraag ik teleurgesteld aan haar, waarom deed ze Alcina dit aan? Zij is de schuldige niet.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Ik ben net uitgepraat als ik Tylers gezicht zie veranderen. De vriendelijke blik in zijn ogen vormt om tot iets kouds, iets onmenselijks. Ik voel hoe ik opsta en naar hem toe getrokken word. Het voelt onwerkelijk, ziek. Ademhalen gaat moeilijk zo. Mijn lichaam doet niet wat ik wil. Voor ik het weet zak ik in zijn armen in elkaar. Dus zo voelt het om gestuurd te worden, om te beseffen dat jou lichaam niet meer de jouwe is. Het voelt verkeerd, zo ongelofelijk verkeerd.
'Christine.. Waarom?' vraagt hij zachtjes met teleurstelling in zijn gezicht.
'Ik kan het niet onder controle houden,' zeg ik zachtjes. Terwijl ik mijn gezicht tegen zijn borst druk. Ik besef ineens dat ik aan het huilen ben. Godver ik haat huilen, maar ik voel me zo machteloos. 'Ik kan het niet beheersen. Je weet hoe slecht ik daarin ben... als ik me bedreigd voel... of ik word aangevallen... Het neemt over en ik kan niet stoppen en...' Ik slik. 'Ik ben bang Ty. Ik ben bang voor mezelf.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

[ bericht aangepast op 26 jan 2015 - 23:17 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

"Laten we dit eens opnieuw gaan proberen..." Zegt Killian dreigend, en ik sta in de houding om zijn vuurballen te ontwijken. Dan plots voel ik kou om mijn lichaam heen, en ik knap terug in realiteit. Mijn woede neemt af, maar ik blijf zeker pissig. Ik kijk om me heen, opzoek naar de persoon die mij zojuist in heeft gevroren. Het is een vrouw, die me vaag bekent voorkomt als Selena, uit de McCoy familie.
"Jullie zouden je moeten schamen...." Zegt ze. Ik snuif en rol met mijn ogen. "Schaamte is iets wat deze familie goed kent hoor." Mompel ik. "Aedan, ik beschouw je als mijn zoon, maar ik geloof niet dat ik je hiervoor getraind heb. Ik weet dat je vrij bent om te doen wat je wil en je eigen leven leidt, maar je broer onder handen nemen vanaf second één is ook niet wat er in een normale situatie gebeurd. Als voor jou Killian, ik weet niet wat er vooraf gaat aan deze schermutseling, maar laat ik even duidelijk zijn dat als je op de vuist wil gaan met iemand dat je dat met iemand doet die weet waar hij voorstaat en als je fysiek op de vuist wil gaan, wendt je tot mij of misschien Burton als je het toch niet kan laten. Ik denk dat we beiden wel ons mannetje kunnen staan in dat geval. Ga nu je eigen ding doen en ik wil de eerste uren niet meer rond Aedan zien, want ik houd niet van verbitterde personen." Zegt Zeke's stem ineens vanuit het niets. Opnieuw rol ik met mijn ogen, en ik weet me op de één of andere manier te bevrijden uit het ijs. Ik trek de sleutels van mijn motor uit mijn broekzak, en loop naar mijn motor. Ik steek de sleutels in het stopcontact, stap op, en voor ik de motor opstart roep ik: "Ben even weg." Waarna ik opstart en weg rijd. Het lawaai van de motor weergalmt tegen het landhuis, maar het maakt me niets uit. Wanneer ik langs Killian kom knipoog ik charmant naar hem. Dan geef ik plankgas en verdwijn ik van het landgoed af, richting het ziekenhuis. Ik moet Victor gewoon bezoeken.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen stap ik af, en nadat ik wat dingen heb geregeld ren ik naar Victors kamer. Hij ligt er nog altijd hulpeloos bij, en ik neem plaats naast zijn bed. Even ben ik sprakeloos. "Victor ik..."
Mijn ogen beginnen waterig te worden, en ik bijt op mijn lip. "Ik heb Killian gezien vandaag. Hij is nog altijd dezelfde klootzak en idioot als altijd. Ook... Heb ik met hem gevochten. Ik weet niet of ik ooit over haar vertelt heb, maar Selena stopte de ruzie." Zeg ik. Ik glimlach waterig bij de gedachte aan wat hij tegen mij zou hebben gezegd. "Killian een idioot? Dat moet jij nodig zeggen."
Ik proef de smaak van bloed in mijn mond, en ik merk dat ik mijn handen tot vuisten heb gebald. De knokkels zijn wit geworden, en mijn nagels boren zich in mijn handpalmen. Dan ben ik sprakeloos en kijk ik naar het gezicht van Victor, dat er vredig bij ligt.

---

Burton Matthew Winters x Wind x Song that fits him x Outfit
______________________________________________________________
"Aedan, ik beschouw je als mijn zoon, maar ik geloof niet dat ik je hiervoor getraind heb. Ik weet dat je vrij bent om te doen wat je wil en je eigen leven leidt, maar je broer onder handen nemen vanaf second één is ook niet wat er in een normale situatie gebeurd. Als voor jou Killian, ik weet niet wat er vooraf gaat aan deze schermutseling, maar laat ik even duidelijk zijn dat als je op de vuist wil gaan met iemand dat je dat met iemand doet die weet waar hij voorstaat en als je fysiek op de vuist wil gaan, wendt je tot mij of misschien Burton als je het toch niet kan laten. Ik denk dat we beiden wel ons mannetje kunnen staan in dat geval. Ga nu je eigen ding doen en ik wil de eerste uren niet meer rond Aedan zien, want ik houd niet van verbitterde personen." Zegt Zeke, en ik kan een glimlach net niet onderdrukken. Dit is één van de redenen dat Zeke een goede leider is. Dan realiseer ik me wat hij gezegd heeft; hij bood ons zojuist aan om met Killian te gaan sparren als hij wilt vechten. Als ik naast Zeke had gestaan, had ik hem een por in zijn ribben gegeven of een trap. Maar aangezien dat niet zo is, werp ik mijn neef een blik toe waarvan hij duidelijk de betekenis weet, zoiets als 'Heb jij ons nou net op gegeven om met die gozer te gaan sparren?'
"Nog iets aan toe te voegen?" Vraagt Zeke, en ik haal mijn schouders op. "Ik denk dat je genoeg gezegd hebt." Stem ik toe. Dan verdwijnt Burton met de motor, en ik richt me tot Selena, het meisje dat vlakbij me staat.
"Hey, Selena. Ga je die kerel nog ontdooien of wat?" Grinnik ik. "Burton Winters is de naam trouwens. Ik weet niet hoe vaak wij elkaar hebben gezien, maar ik zeg het maar even."

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Nijdig kijk ik naar Aedan, tot ik de koude voel die langs m'n lichaam omhoog kruipt. In geen tijd is het onmogelijk om ook maar een vin te verroeren. Gelijk zocht m'n blik naar de oorzaak. Natuurlijk, die heks van McCoy. Wie had het ook anders kunnen zijn. Waarom moest ze zich er ook mee gaan bemoeien? Dit ging haar niets aan. Ze was geen Yagami en Aedan z'n nieuwe kracht was geen water dus was hij niet haar verantwoordelijkheid.
Ik weet me met moeite in te houden. Vast en zeker dat ik hem zelf van uit deze ijzige gevangenis wat aan kan doen, maar dan hoo rik plots stemmen van achter hem opduiken. Snuivend luister ik naar de woorden. "Ik krijg je nog wel Aedan...." Mompel ik zachtjes terwijl hij wegrijd op z'n motor. "En wat jou betreft, Winters, je hebt je niet te moeien in zaken die je niets aan gaan. Wat tussen dat stuk ongelijk en mij zit, zijn onze zaken, niet die van jou." Snauw ik hem kwaad toe. Hij had hier geen zaken mee en wie was hij trouwens om mij de les te gaan lezen?
Ik kon het echter niet laten om een vuurbal achter Aedan aan te sturen zodra hij passeerde. Niet dat die raak zou zijn, maar hij moest het maar opvatten als een afscheid in de zin van: als ik je kop nog eens zie, verbouw ik hem gegarandeerd.
Het duurt even voor ik weer op m'n eigen voeten sta, zonder een pak ijs rond me. Liever zo dan met die onzin in de buurt. Zonder de andere nog maar een blik waardig te gunnen draaide ik om en beende met grote passen terug richting voordeur. M'n humeur was behoorlijk naar de knoppen en ik wist dat ik ieder moment in m'n tweede naam kon veranderen als iemand ook maar zoveel als verkeerd naar me keek. Er waren een aantal dingen waar ik niet tegen kon en ze waren allemaal gebeurd op een tijdspanne van niets. Heel slecht plan als je mijn niet kwaad wilde hebben.



Strak bleef ik tussen de twee kemphanen staan, al haalde ik wel opgelucht adem toen ik een bekende stem hoorde. "Ezekiel..." Mompelde ik zachtjes. Als hij er was, dan kon ik in ieder geval de ene kemphaan loslaten omdat er iemand voor hem keek. Over de ander was ik echter niet zeker. Ik kende de reputatie van Killian en nam liever geen risico's met hem. Ik haalde in ieder geval een beetje opgeluchter adem, nu ik niet langer alleen de kemphanen uit elkaar moest houden. Zwijgend keek ik de jongeman die ze Aedan noemde na. Hij was geen Winters dus vermoedde ik dat hij een van de verstotenne van Yagami moest geweest zijn. Zodra het geluid van de motor een beetje wegstierf, liep ik op het ander familiehoofd af.
"Ezekiel." Een lichte glimlach speelde om m'n lippen. "Sorry dat ik me moeide in je familiezaken, maar voor hetzelfde geld hadden ze elkaar afgemaakt." Me verontschuldigen was wel het minste wat ik kon doen bij hem. "Ik weet dat het m'n zaken niet waren, maar er zijn teveel leden van m'n eigen familie in de buurt en ik wilde geen escalatie waardoor een van hen in de problemen kon komen. Hopelijk kun je het me vergeven." Een tel haak ik m'n blik in de zijne. "Mocht er iets zijn, je weet waar je me kan bereiken. Je hoeft maar te bellen. Al was het maar om me even te herinneren dat je niet zo hulpeloos bent als sommige mogen denken." De laatste woorden waren een stuk stiller uitgesproken zodat enkel hij ze hoorde en eigenlijk doelde ik ermee aan de talloze keren dat hij me bij het sparren letterlijk en figuurlijk in het zand had laten bijten. Ongetwijfeld dat hij een van die volgende gelegenheden zou gaan gebruiken om me even terug op m'n plek te zetten als hij me dit bemoeien niet vergaf.
"Hey, Selena. Ga je die kerel nog ontdooien of wat?" M'n blik gleed even naar de jongeman naast Zeke. "Burton Winters is de naam trouwens. Ik weet niet hoe vaak wij elkaar hebben gezien, maar ik zeg het maar even." Ik knik zachtjes op z'n begroeting. "Selena Ysabeau McCoy. Aangenaam." Stelde ik mezelf voor, voor ik een blik over m'n schouder wierp naar het ijsblok. "Misschien wel ja. Hij is vast en zeker genoeg afgekoeld voor nu." Met een paar eenvoudige bewegingen verdween het ijs in geen tijd en verdween het water terug in de fontijn waar het vandaan kwam. "Ik geloof niet dat ik je eerder ontmoet heb, kan dat kloppen?" Was dit een meet en greet met de voltallige Witners-familie vandaag ofzo? Ach, waarom ook niet? Zo erg konden ze toch niet zijn?

[ bericht aangepast op 28 jan 2015 - 22:15 ]

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Aurora Malia Yagami
Het was lastig om toe te geven dat mijn lichaam in vuur en vlam stond – op een heel andere manier dan dat ik gewend was. Ik had hem wat graag de grond in willen stampen, maar nu wilde ik niet liever dan afmaken waar we aan begonnen waren. Waarom ook niet? Je moest een paar goede fouten in je leven maken dus dan kon ik hier wel mee beginnen.
      Wat me wel kon ergeren was mijn ademhaling. Deze had besloten om zichzelf te versnellen door de opwinding die door mijn lichaam heen trok. En ook dat irriteerde me mateloos. Hoe kon hij mij in deze staat krijgen? Er waren maar weinig mannen die dat was gelukt. En dat zei meestal heel wat.
'Luister naar jezelf, liefje,' Sal’s adem prikte tegen mijn huid aan. ‘Bekijk in welke positie je jezelf gemanoeuvreerd hebt. Mij heb je er niet mee hoor: ik verlang wel naar wat vrouwelijk vlees’ het rauw tintje in zijn redelijk verleidelijke stem – die ik niet van hem gewend ben – maakt me aan het rillen. De liefelijke manier waarop hij mijn haar achter mijn oren veegt, brengt me kort van mijn eigen pad. Dat was iets wat ik niet bij hem zou verwachten. Zijn zin is echter nog niet geëindigd. ‘Zeker naar dat van jou, Aurora.’
Wel, dat was nieuw. Normaal wilde hij me niet eens aankijken. Hoe kwam hij dan wel niet bij deze bewering? Hij was een vreemd figuur. Maar dan nog, dat was ik zelf ook. Dat waren we allemaal.
      Als ik echt iets anders had willen doen, dan liet ik niet zo met me omspringen. Ik liet toe wat hij deed zonder te protesteren want, toegegeven, ik vond het heerlijk. Het kon ook komen vanwege het feit dat ik zelf al enige tijd stil zat. Hij had een goddelijk lichaam en een knappe kop. Welke vrouw zei daar nu ‘nee’ tegen?
'Jij daarentegen geeft iedereen een voorstelling dat je mij haat, al moet ik bekennen...' ik kon niet anders dan kort lachen. ‘Precies dezelfde voorstelling die jij ook opvoert.’ Wierp ik terug. Ik voelde zijn blik over mijn lichaam heen glijden als een jager die zijn prooi had gevangen. Klaar om deze te verscheuren.
'dat ik me afvraag waarom dit niet eerder is gebeurt. Dus vertel me: is dit voor jou nog altijd een toneelspel?'
Ergens vraag ik mezelf dat ook af. ‘Het wás een toneelspel. Nu wil ik echter heel iets anders van je,’ zei ik zoetjes. Wat kon het nu nog schelen? We waren beide in een dusdanige toestand dat ik vond dat rationeel nadenken later wel weer kwam. ‘Die vraag ligt bij jezelf. Waarom is het nog niet eerder gebeurd? Je bent vast niet bang van me,’
      Ik geniet, maar hij net zo goed. Hij genoot waarschijnlijk alleen al van het feit dat we nu in zo’n dergelijke situatie zaten dat ik mijn haat kort opzij moest schuiven. Hoe vaak kwam het immers voor dat ik hem zo dichtbij had gelaten?
‘Oke, als jij het zegt,’ zei hij uitdagend. Slechts een fractie van een seconde later voelde ik de rits van mijn jurk naar beneden glijden. Het bandje gleed naar beneden. Geen weg meer terug, dat was duidelijk.
De manier waarop hij grijnsde deed me bijna met mijn ogen doen rollen. Hij leek wel een kind dat in de snoepwinkel stond. Van alles lag voor het grijpen.
De ruwe lippen die de mijne kort beet namen vond ik eigenlijk meer opwindend dan ik wilde toegeven. Mannen mochten van mij best iets ruwer zijn in de omgang. Als het altijd maar zacht en lief was, hoe kreeg je dan het idee dat er spanning en uitdaging was? Je leefde verdorie maar een keer.
      De hand op mijn rug voelde ik overduidelijk. Het BH-bandje liet hij niet met rust. Het leek alsof hij nog niet helemaal wist wat hij daar mee ging doen. De andere hand interesseerde me meer. Deze was mijn – goede – kous aan het afstropen waardoor mijn been er nogal naakt uitzag.
‘Minder praten, meer daden,’ gromde Sal me toe. De gretigheid in zijn stem deed me doen grinniken. ‘Als jij het zegt,’ wierp ik zijn eigen woorden van net naar hem terug. Voor het eerst sinds we zo terecht waren gekomen haalde ik een actie uit, het verwijderen van zijn shirt wel te verstaan. Ik was wel nieuwsgierig hoe het er daaronder uit zag. Daarbij was het niet eerlijk als ik hier straks halfnaakt stond en hij al zijn kleren nog aan had.
      Ik sloot mijn ogen bij het voelen van zijn lippen rondom mijn borst. Er was niets mis met een beetje genot. Waar ik me echter enorm van bewust ben is de hand die naar mijn slipje afdwaalt. Mijn hart slaat kort over en ik laat een klein geluidje horen als zijn vingers er onder verdwijnen.
‘En, geef je het al toe?”
‘Wat als ik het toe geef?” mompel ik, voor ik zijn onderlip vang tussen mijn tanden.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

• Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters • Wind • “It is difficult to maintain your mental health when you are surrounded by madness” • Izzy Stradlin

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Alcina Andromache Pyralis Yagami
"Ik denk dat je nu weg moet gaan" hoorde ik de waterbaby zeggen, maar het enige wat ik deed was haar arrogant aankijken. Wat wilde ze doen?
"Ty..." hoorde ik haar zeggen, maar haar zin afmaken deed ze niet. In plaats daarvan stak ze haar hand uit naar mij.
Wat er daarna gebeurde wist ik niet, de naam van deze kracht kende ik niet. Maar wat ik wel wist, was dat ik totaal geen controlle meer had over mijn eigen lichaam. Ik probeerde tegen te werken, maar dat zorgde er alleen maar voor dat ik nog harder begon te rennen. Het moment dat ik tegen de muur aan stootte, op de grond viel en mijn hoofd nogmaals tegen de grond bonkte, leek het alsof ik de pijn niet alleen op de plaatsen die ze geraakt had voelde, maar door mijn hele lichaam.
Terwijl ik hopeloos op de grond lag, was er maar één woord dat door mijn hoofd heen ging: wraak.
Het duurde een tijd voor ik de controlle over mijn lichaam weer terug had, waardoor ik alle excuses van de waterbaby niet hoorde. De minuten dat ik op de grond lag, zorgde er juist voor dat mijn wens om wraak te nemen alleen maar groter werd.
Pas toen Tyler zijn hand naar mij uit stak, leek ik de controle over mijn lichaam weer terug te krijgen. Ik wilde zijn hand aanpakken, maar ik kreeg de kans daar niet voor. Tyler keerde mij de rug toe en draaide zich naar de waterbaby, die vervolgens in zijn armen rende en op zijn schouder begon te huilen. Of... zo zag het er vanaf hier uit.
Waarom hij dat deed snapte ik niet, zij was de persoon die mij aan had gevallen, niet andersom. Dit voelde als verraad, iets wat mijn wraakgevoelens nog meer aanwakkerden.
Langzaam stond ik op, waarna ik mijn hand op het koppel richtte.
Ik zou ze eens laten zien dat er met een Yagami niet te sollen valt. Zij mocht dan over krachten bezitten die ik niet kende, ik had krachten die al veel langer in de familie zaten. Krachten waar ik mijn hele leven op getraind was. Ik had nu geen reden meer om haar geen pijn te doen. Niet nu zij mij dit geflikt had en Tyler daarna haar kant koos. Hij was een vuile verrader
Met een gemene grijns op mijn gezicht liet ik de weinige lucht tussen de twee zo heet worden dat ze niks anders konden dan elkaar los laten. Vervolgens liet ik haar, opniew, de lucht in en tegen de muur op vliegen. Dit keer liet ik het hier niet bij. Ik stuurde met al mijn kracht twee enorme vuurballen haar kant op, wetend dat één haar sowieso moest raken.
Pas toen ik zag hoe een vuurbal haar lichaam omsingelde leek ik wakker te worden geschut, iets wat er voor zorgde dat de vuurbal geen blijvende schade aan kon richtte. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Waarom liet ik mij altijd sturen door wraak?
Sorry zeggen deed ik echter niet, dat had ik ook niet uit haar mond horen komen. Of dat kwam doordat ik nog half verdoofd was op het moment dat ze haar excuses aan bood of dat ze helemaal geen excuses had gemaakt maakte me niet uit. Ze was veel te ver gegaan.

---

Keep your head up, keep your heart strong

---

Quiet the mind, and the soul will speak.