Fred Weasley
'Ik kan- wil het niet. Ik- ik-'
'Ralf, jullie toekomst is al duidelijk. Als hij om de seconde een nieuwe persoon af zit te lebberen, wat moet jij dan doen?'
'A-Anna, alsjeblieft,'
'-hij meent deze worden niet. Vertel me eens; hoe vaak heeft hij dezelfde smoesje tegen jou verteld? Hoe vaak?'
'Anna!'.
'-niets te Anna, Ralf, ik probeer je alleen te helpen; je ziet het gewoon verdomme- je ziet de waarheid en nog steeds achtervolg je hem als een hulpeloze puppy. Zeg het tegen hem Ralf; zeg het-'
'-n-nee,' protesteert Ralf. Hij kijkt naar mij en ik wil tegen hem zeggen dat het goed is, welke beslissing hij ook maakt. Hoewel ik zielsveel van hem hou en geen idee heb hoe ik mijn leven zonder hem moet besteden, is het zijn keuze. Als hij hier gelukkiger van wordt dan is het goed. Maar alleen moet die Anna eens stoppen met hem overhalen.
'Zeg het,'
'Ik maak het uit!' Vier woordjes. Vier fucking woordjes en ze veranderen mijn hele wereld. Geen plannen meer, geen toekomst met hem, geen bruiloft. Maar hoewel ik pijn zou moeten voelen, voel ik helemaal niks. Het is als een soort verdoving, alsof ik niet in deze wereld leef en toekijk hoe ik daar sta. Maar ik sta er wel degelijk en ik wil iets voelen, een bewijs dat dit me pijn doet.
'Sorry Ralf; maar dit is eenmaal de beste voor je op dit moment.' Ik wil boos op Anna zijn. Ik wil zó boos op haar zijn dat ik haar zou kunnen vermoorden, want zij pakt ten slotte mijn vriendje af, nee, mijn verloofde. Mijn verloofde. We zouden trouwen. We zouden samen leven, samen oud worden. Ik dacht dat wij meer waren dan enkel een typisch tiener koppel. Maar nee, het is voorbij. Het is voorbij en dat is allemaal mijn schuld.
'Het maakt me niet uit! Mij boeit niet wat de beste voor mij of niet is; ik- ik-M-mij boeide d-dit niet. Niets. I-ik wilde gewoon geloven dat Fred de ware was.. ook al was dat niet zo. H-h-het spijt m-me..' Hij loopt weg waardoor Anna en ik alleen overblijven. Even kijk ik haar aan en daarna schud ik mijn hoofd en loop ik weg.
Nog steeds kan ik het niet geloven. Het zijn maar vier woordjes en ze betekenen zoveel. Het is te groot om te bevatten, maar ik wil het ook niet bevatten. Want als ik het bevat dan komt de pijn, die ondraaglijk is. Dat weet ik nu al.
Na een tijdje kom ik in de jongensslaapzaal aan, waar ik op mijn bed ga liggen, op de lakens. Mijn gedachten gaan terug naar de laatste keer dat hij hier naast me lag. Niks raars, gewoon knuffelen en daarna is hij in mijn armen in slaap gevallen. Het was geweldig, hoewel het niet eens zo speciaal was. Maar alleen al bij hem zijn was speciaal.
En daar komt de pijn. Het is alsof mijn hart twintigduizend kilo weegt en ademen wordt per ademteug moeilijker. Ik wil dat het weg gaat, koste wat het kost. Daarom pak ik mijn hutkoffer en open ik de dubbele bodem, die ik gemaakt had zodat ik dingen van Vilder kan verbergen. Er zitten onder andere twee flessen drank in die ik met George en Leo stiekem op wilde drinken. Maar nu wil ik dat alleen doen.
Ik ga tegen mijn bed aan zitten en begin te drinken, totdat mijn beeld wazig word en ik niet normaal meer na kan denken. Tranen stromen over mijn wangen en nog nooit heb ik zo graag zijn armen om mij heen willen voelen of zijn lippen tegen die van mij. Want je beseft je pas wat je hebt als je het verliest. Maar dat is niet waar, want ik wist al de hele tijd dat Ralf alles is wat ik wil en ik alleen met hem gelukkig kan zijn.
Al veel te snel is de eerste fles leeg en kan ik al niet meer goed nadenken, maar ik wil meer. Ut woede gooi ik de fles naar het bes naast me, waarna ik aan de tweede begin.
Spoiler alert: you will save yourself