[250] The abduction ~ Speeltopic - Speeltopics

Vijf jongens, vijf criminelen, vijf misbruikers, houden enkele jonge meisjes al een paar jaar vast. De villa waar ze in wonen zit heel goed in elkaar en geen enkel meisje is er ooit uit ontsnapt. Bovendien hebben ze allemaal een vreemde ketting aan, als ze toch een stap uit het huis doen, geeft het hen een elektrische shok. De meisjes worden misbruikt door de jongens, en zijn ook al vaak naar feestjes gegaan met de ergste mensen. Het is de nachtmerrie van elk jong meisje, en het is erg moeilijk om er wat tegen te doen. Maar na die twee jaar komt er nog het slechtste nieuws van al, één van de meisjes moet worden verkocht ! De criminelen hebben niet meer genoeg geld, en moeten dus één van hun slachtoffers aan een vreemde man, die erg veel eist verkopen. Word één van de meisjes echt verkocht ? Wie is die vreemde man ? Wat zullen de meisjes er aan doen ?

Regels :
- Minimum 250 woorden !
- 16+ is toegestaan
- Zo vaak mogelijk reageren
- Geen ruzie buiten de RPG
- Reserveringen blijven drie dagen staan
- Vergeet niet dat de jongens geen lievertjes zijn

Jongens : VOL
- Jason Avalon ~ Ephrya
- Lucas Arthur Lowell ~ Catesbeianus
- Finn Robert Willow ~ Newt_Runner
- Nathan Zack Clifford ~ Californication
- Thomas 'Tom' Noel Mitchell ~ ComingThoTheTree
Meisjes : VOL
- Lucia 'Lucie' Nathalia Mells ~ Allirian
- Destiny Genevieve Dorcas ~ WhereITold
- Lily June Hale ~ Iniminicum
- Samantha Lynn Hale ~ Eleutheromania
- Claire Maeve Deveraux ~ Sangster


Het begin :
De meisjes worden wakker in hun kamer, allemaal in een aparte kamer. Ze moeten deze avond naar een heel belangrijk feest voor de jongens. Ze moeten zich er allemaal gedragen, als ze dit niet doen, worden ze streng gestraft. De meiden krijgen kleding mee van de jongens, wat niet altijd erg makkelijk zit.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:35 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

---

take me back to the basics and the simple life

      Inmiddels was hij er wel zeker van dat de andere jongens zouden denken dat ze gek zouden zijn geworden. Er werd regelmatig naar iemand zijn hoofd geroepen dat ze eens wat volwassener moesten zijn en ondanks dat Jason toch echt wel wist hoe hij zich moest gedragen binnenshuis, waren hij en Thomas echt kleuters wanneer de andere jongens niet in de buurt waren. Hoe de meisjes erop zouden reageren wist hij niet, maar dat maakte hem ook vrij weinig uit.
      'Ja, chips!' Hij gooide eenmaal op die afdeling een zak in het karretje en niet veel later stonden ze hem bij de kassa uit te graven, wat heel wat vreemde blikken opleverde. Uiteindelijk klom hij behendig uit het karretje (Het was tenslotte niet de eerste keer dat hij er in was geklommen. Hij en Thomas deden wel vaker samen boodschappen.) en zette het ding weg om daarna de andere jongen te gaan helpen met de tassen in de auto te krijgen.
      'Hopelijk hebben Nathan en Finn de meisjes een beetje heel gelaten,' Soms voelde hij zich echt net de vader in huis die continu moest herhalen dat ze geen ruzie moesten maken, al kon hij soms de meiden zelf ook wel hun nek omdraaien. Nou was het dat Thomas nog wel mee viel en Finn sloeg ook zeker niet al te vaak, maar Nathan was soms nogal fel. Natuurlijk mocht je de meisjes aanpakken, maar ze moesten nou eenmaal niet helemaal onder de blauwe plekken zitten. Ze waren nodig en dat leken sommige niet te begrijpen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

Het is bijna grappig hoe sommige mensen ons aanstaren. Niemand hier zo verwachten wat wij doen voor... werk. Niemand die mij vroeger had gekend had dat verwacht, neem ik aan.
Wanneer we eindelijk alle tassen hebben, sprint Jason nog snel weg met het karretje. Daarna dragen we samen de boodschappen naar de auto.
'Hopelijk hebben Nathan en Finn de meisjes een beetje heel gelaten,' zegt Jason, wanneer we eindelijk in de auto zitten. De anderen konden inderdaad wel vaak een beetje overdrijven. Zeker aangezien er zo een belangrijk feest aankomt, mogen de meisjes geen zichtbare verwondingen hebben. De anderen begrijpen dat niet helemaal.
'Inderdaad. Vanavond moeten ze er op hun best uit zien,' zeg ik tegen Jason. We rijden de oprit op, en ik kijk naar het huis. Op de eerste verdieping staat er in licht aan, en ik kijk door het raam dat zo fel verlicht is. Vier van de vijf meisjes zitten er, druk overleggend over iets. Dat kan niet veel goeds betekenen.
Eén van de meisjes is Lily, nota bene. Meteen voel ik mezelf een beetje slap worden, alleen al om haar zo te zien zitten, zo ver weg. Dit is gewoon niet goed.
'Jase. Kijk,' zeg ik, wijzend op de kleine bijeenkomst.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Destiny Genevieve Dorcas

"Ja, laten we het proberen" Zegt Lily nadat ik heb gezegd wat ik van plan ben. Ik glimlach naar haar en ik ben blij dat ze niet meteen zeggen dat het te gevaarlijk is of zo. Dat had ik ook niet echt verwacht van de meiden. Je kan veel over ze zeggen, maar ze zouden dit plan niet gelijk afkeuren. Als dat wel zo was had ik dat wel geweten en had ik het ook nooit aan hun voorgesteld. Dan was ik gewoon zelf weggelopen.
"Hoor ik hier nu iets over ontsnappen ?" De stem komt niet van de tweeling voor me, maar van achter. Het is Lucia. Gelijk voel ik mezelf enorm dom. Dat Lucia dit buiten de deur hoorde kan alleen maar een waarschuwing zijn voor mij. Stel dat één van de jongens dat had gehoord, in dat geval ben ik nog lang niet jarig.Gelijk loop ik naar de deur toe die ik een stukje dichtdoe. Ik hou hem wel op een klein kiertje, omdat ik het dan ook wil horen als de jongens eraan komen. Dan draai ik me weer om naar de meiden, met mijn oren extra goed open, waardoor ik goed oplet op elk klein geluidje.
"Klopt. Maar misschien moeten we wat zachter praten, aangezien een van die jongens volgensmij nog boven is, en ik liever niet gehoord wordt. Dat komt al vaak genoeg voor." Ik knik bij de woorden van Sam.
"Dat lijkt mij ook wel handig ja." Zeg ik op een zachte toon. Ik ga ook op het bed zitten als Sam een gebaar maakt dat we dat moeten doen. "Dit moeten we echt goed plannen. We moeten echt niets aan de jongens laten merken." Zeg ik. Ik begin gelijk met het naar mijn mening belangrijkste punt. Het plan valt al helemaal in het water als de jongens al iets door hebben voor dat we het überhaupt kunnen uitvoeren.

---

She was always looking for more..

      'Jase, kijk.' Jason volgde het punt waar Thomas naar keek, tot hij de meiden zag zitten. Ze leken druk in overleg te zijn. 'Dat kan niet veel goeds betekenen.' Ze hadden hun duidelijk niet opgemerkt. 'Ik ga wel even kijken, als jij alvast begint met de boodschappen kom ik zo wel helpen.' Hij stapte uit en liep naar de deur, die hij zo zacht mogelijk opende. De meisjes mochten hem niet opmerken, dus kon hij maar beter niet te luidruchtig doen.
      Gezien hij van zichzelf al erg lichtvoetig was, werd het niet heel moeilijk de trap op te lopen met een voet waar hij liever niet op stond. Het duurde dan ook niet lang voor hij boven stond en de deur dicht werd getrokken tot op een kier. Gelukkig waren de scharnieren aan zijn kant en konden ze hem zo niet horen.
      'Hoor ik hier nu iets over ontsnappen?' Lucia. 'Klopt. Maar misschien moeten we wat zachter praten, aangezien een van die jongens volgensmij nog boven is, en ik liever niet gehoord wordt. Dat komt al vaak genoeg voor.' Sam. 'Dat lijkt mij ook wel handig ja.' Sprak Destiny. Jason ging voorzichtig tegen de muur aan staan en luisterde het gesprek verder af, tot hij Thomas binnen hoorde komen. 'Dit moeten we echt goed plannen. We moeten echt niets aan de jongens laten merken.' Een lichte grijns sierde zijn lippen. De meisjes een beetje op stang jagen was altijd leuk. 'Zeg Thomas, kom eens hier!' Riep hij naar beneden voor hij de deur van de slaapkamer open trok en in de deuropening ging staan, leunend tegen de deurpost. 'Ik dacht het even niet, dames.'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Lucia Nathalia Mells

      "Klopt. Maar misschien moeten we wat zachter praten, aangezien een van die jongens volgensmij nog boven is, en ik liever niet gehoord wordt. Dat komt al vaak genoeg voor." Zegt Sam iets stiller tegen mij. Ik rol met mijn ogen, de jongens zullen het hier heus niet horen. Ik besluit toch maar gewoon mijn mond te houden over mijn gedachten, ik heb nu echt geen zin in ruzie.
      "Dat lijkt mij ook wel handig ja." Zegt Destiny ook wat zachter. Sam gebaart dat we net als haar op het bed moeten gaan zitten en dat doe ik ook.
      "Dit moeten we echt goed plannen. We moeten echt niets aan de jongens laten merken." Zegt Destiny gemeend. Ik knik, ze had wel gelijk, ons plan zou helemaal mislukken als één van de jongens er achter zou komen. Ik schrik als ik één bekende stem hoor roepen.
      "Zeg Thomas, kom eens hier !", hoor ik Jason roepen. Ik doe mijn hand voor mijn mond als ik begrijp wat er aan de hand is.
      "Betrapt." Zeg ik op een teleurgestelde toon. Jason doet net om dat moment de deur open en gaat in de deuropening staan. Ik bijt even om mijn lip, zou deze gebeurtenis ons straf leveren ?
      "Ik dacht het even niet, dames.", zegt Jason. Ik kijk naar de grond, die zo interessant is.

[ bericht aangepast op 28 dec 2014 - 19:47 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

Jason lijkt te denken wat ik denk. 'Dat kan niet veel goeds betekenen,' sprak hij zijn gedachte hardop uit, alsof hij in mijn hoofd kan kijken.
'Ik ga wel even kijken, als jij alvast begint met de boodschappen kom ik zo wel helpen.' Hij doet de deur van de auto zacht achter zich dicht, waarna Jason zachtjes het huis binnen loopt.
Ik pak twee tassen uit de kofferbak en loop het huis binnen. De tassen staan nog niet in de keuken, of Jason roept al naar beneden.
'Zeg Thomas, kom eens hier!'
Meteen ren ik de trap op. Jason trekt op dat moment de deur open en leunt tegen de deuropening aan.
'Ik dacht het even niet, dames,' zegt hij, half grinnikend. Meteen volg ik hem en loop de kamer in. Met extreem veel moeite negeer ik Lily's aanwezigheid en focus me op Sam. Samantha. Whatever.
'Leuk geprobeert, maar jullie blijven hier,' zeg ik. Een glimlach kan er alleen niet van af.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Destiny Genevieve Dorcas

Helaas krijgen de meiden na mij geen tijd om te antwoorden.
"Zeg Thomas, kom eens hier!" Hoor ik Jason achter de deur zeggen, waarna ik iemand, waarschijnlijk Thomas, de trap op hoor komen. Ik sluit mijn ogen even en bijt op mijn lip als teken van frustratie. Dit gaat niet echt de goede kant op. Ik kan mezelf nog horen zeggen dat de jongens niets mochten weten. Echt super is dit dan ook. Jason komt als eerste naar binnen. "Ik dacht het even niet, dames." Zegt hij. Ik rol met mijn ogen. Het is duidelijk dat hij dit leuk vindt om te zeggen. Even later komt Thomas ook binnen.
"Leuk geprobeert, maar jullie blijven hier" Zegt hij dan. Ik kijk hen beiden even aan, terwijl ik in mijn hoofd druk bezig ben om naar een uitweg te zoeken.
"Hadden jullie al nagedacht over het feit dat misschien niet alles wat je in het leven wilt dan ook echt daadwerkelijk lukt? Want misschien denken wij daar wel anders over. Ik heb namelijk niet echt de behoefte om hier te blijven en wie weet hebben wij wel een plan bedacht om hier weg te komen. Een goed plan. Je kan ons niet tegenhouden. In onze tijd hier zijn wij erg goed te weten te komen hoe dit huis in elkaar zit, en al helemaal deze dingen." Zeg ik vastberaden en zelfverzekerd terwijl ik even kort op dat stomme ketting ding wijs wat ik om heb. Ik zeg het op zo'n toon dat we een idee zouden hebben hoe we die dingen uit moeten zetten. Pure bluf, maar oké. Wat we ook zeggen, ze weten toch wel dat we weg willen lopen. Het enige wat ik nog kan doen is ze op het verkeerde spoor brengen, of in elk geval een poging doen.

[ bericht aangepast op 28 dec 2014 - 20:24 ]

---

She was always looking for more..

Finn Robert Willow

Nog steeds zit ik op dezelfde plek in mijn kamer. Langzaam loop ik naar het raam, wat ik open zet en eruit ga hangen, als ik de meisjes hoor praten. Iets over ontsnappen. Oh god. Ik duw mezelf van het raam weg als ik Jason's stem hoor. Ah, hij heeft het ook gehoord. Thomas komt ook naar boven, en de twee jongens lopen de kamer in. Ik grinnik als ik Destiny hoor zeggen dat ze een plan hebben en zet een paar stappen, tot ik ook in de deuropening sta. "Eerst zeggen dat jullie een plan moeten bedenken, en dan snel zeggen dat jullie een plan hebben, is niet zo handig hoor." zeg ik met een neppe glimlach, Destiny recht in haar ogen aankijkend. Als ze slim is gaat ze daar niet tegen in. "En dan nog, ben ik wel heel benieuwd hoe jullie gaan bedenken hier uit te komen." Dat zou ze namelijk nooit gaan lukken. Een van ons zou het so wie so merken. Natuurlijk, sommige jongens slapen diep, maar andere niet. En we wisselen elkaar af s'nachts. Om dit soort dingen te voorkomen, bijvoorbeeld.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

"Hoor ik hier nu iets over ontsnappen?" Zegt Lucia die met een grijns binnenkomt. Ik vind het echter niet om te lachen, als zij ons hoort kunnen de andere ons ook gehoord hebben.
"Klopt. Maar misschien moeten we wat zachter praten, aangezien een van die jongens volgens mij nog boven is, en ik liever niet gehoord wordt. Dat komt al vaak genoeg voor" Sam zegt precies wat ik denk, wat vaak voor komt.
"Dat lijkt mij ook wel handig ja" antwoord Destiny.
"Dit moeten we echt goed plannen. We moeten echt niets aan de jongens laten merken" vervolgt Destiny. Ik knik instemmend.
"Zeg Thomas, kom eens hier!" Hoor ik de stem van Jason zeggen.
"Fuck" zeg ik zacht waardoor alleen ik het waarschijnlijk kan horen.
"Ik dacht het even niet, dames" zegt Jason die de deur inmiddels heeft geopend en in de deur opening staat.
"'Leuk geprobeerd, maar jullie blijven hier" zegt Thomas. Ik probeer zijn ogen te vinden maar hij kijkt weg.
"Hadden jullie al nagedacht over het feit dat misschien niet alles wat je in het leven wilt dan ook echt daadwerkelijk lukt? Want misschien denken wij daar wel anders over. Ik heb namelijk niet echt de behoefte om hier te blijven en wie weet hebben wij wel een plan bedacht om hier weg te komen. Een goed plan. Je kan ons niet tegenhouden. In onze tijd hier zijn wij erg goed te weten te komen hoe dit huis in elkaar zit, en al helemaal deze dingen" zegt Destiny met een knikje naar haat ketting.
"Dachten jullie serieus dat we dit nog niet hadden uitgewerkt? Dat we gaan plan B hadden. Geen plan C, D, E en F?" Sta ik Destiny bij.
"We zijn jullie al vele stappen voor" ik kijk naar Thomas en gelijk heb ik spijt. Hij mag dan wel een monster zijn maar de gevangenis gun ik hem niet. En zelf ben ik ook een monster, soort zoekt soort toch?

---

-

Destiny Genevieve Dorcas

Lily staat me bij.
"Dachten jullie serieus dat we dit nog niet hadden uitgewerkt? Dat we gaan plan B hadden. Geen plan C, D, E en F? We zijn jullie al vele stappen voor" Zegt ze. Ze speelt het spel goed mee. Ik hoop alleen wel dat de jongens er ook in trappen. We zijn in elk geval overtuigend, ik weet alleen niet of ons verhaal dat ook is. Ik heb namelijk het idee van niet. Op dat moment komt Finn binnen. Waarom niet? Laten we gelijk een feestje hier houden? Waarom moet iedereen nu ineens hier zijn? Dat kan ik op het moment niet echt gebruiken. Zo te zijn heeft hij zijn twijfels, of liever gezegd, hij gelooft niets van de woorden van mij en Lily.
"Eerst zeggen dat jullie een plan moeten bedenken, en dan snel zeggen dat jullie een plan hebben, is niet zo handig hoor." Zijn woorden laten ook wel blijken dat hij er niets van gelooft. Fijn had ik echt bedenken gezegd? Ik denk even na. Volgens mij heb ik dat woord niet genoemd. Finn kijkt me recht aan. Ik kijk emotieloos terug. Als iemand mij aankijkt kijk ik nooit weg. Als je weg kijkt, laat je alleen maar merken dat je zwak bent. En ik ben niet zwak.
"Ik weet niet waar jij die woorden vandaan haalt, maar wij hebben het al lang bedacht. Voor je het weet zijn we weg. Wat ben je van plan daar aan te doen?" Vraag ik hem op een normale toon, alsof we het hebben over wat voor weer het gaat worden. Ik hoop in elk geval iets zonnigs. Stel dat we van plan zijn wat ik hen probeer te laten denken dat we van plan zijn, dan zouden ze er niets aan kunnen doen. Ze kunnen ons echt geen vierentwintig uur per dag in de gaten houden. Dat is echt wel onmogelijk.

---

She was always looking for more..

Finn Robert Willow

"Dachten jullie serieus dat we dit nog niet hadden uitgewerkt? Dat we geen plan B hadden. Geen plan C, D, E en F? We zijn jullie al vele stappen voor." zegt Lily. Ik blijf in de deuropening staan. "Ik weet niet waar jij die woroden vandaan haalt, maar wij hebben het al lang bedacht. Voor je het weet zijn we weg. Wat ben je van plan daar aan te doen?" Ik kijk haar opnieuw aan. "Ik zat in de kamer hiernaast voor Jason en Thomas hier waren. Jullie praatte inderdaad hard. Te hard." Dat is alles wat ze hoeven te weten. Destiny kijkt me echter kalm terug aan, emotieloos. Ik schrik er wel van, het zijn van die ogen die recht je ziel in kijken. Al je geheimen opslokken. Zodat ze je kunnen raken. Kunnen breken. Wat uit mijn kalme rol getrokken ruk ik mijn ogen van haar weg. Fuck, fuck fuck. Oke, rustig aan. Dit was belachelijk. Niemand kon je geheimen uit je ogen halen. Het was alleen dat gevoel. Ik laat mijn ogen over de andere meisjes gaan, en kijk dan terug naar Destiny. Ik mag haar absoluut niet het gevoel geven dat ze sterker is dan ik. Want dat is niet zo. Nou ja, ergens wel natuurlijk. Ik weet het alleen goed te verbergen.

[Yush, Finn is weak. Val hem gerust aan als een van jullie wilt ]

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Destiny Genevieve Dorcas

Ik wacht af op de reactie van één van de jongens. Eigenlijk voel ik mezelf best wel kalm, wat ik meestal wel doe. Zelfs op dit soort situatie's. Of misschien juist wel op dit soort situatie's. Ik weet het niet precies. In ieder geval is Finn is alweer de eerste die antwoord.
"Ik zat in de kamer hiernaast voor Jason en Thomas hier waren. Jullie praatte inderdaad hard. Te hard." Ik zeg tegen mezelf dat ik nu niet moet gaan twijfelen. Zo hard waren we niet aan het praten. Ik lette sinds het moment dat Lucia binnenkwam extra goed op. Maar was dat opletten goed genoeg? Hoe dik zijn de muren hier? Zijn ze dik genoeg? Ik hoop van wel, maar waarom denk ik dan van niet? Ik moet mezelf echt dwingen dat soort dingen niet te denken. Zelfs de slechste leugens klinken overtuigend als ze goed worden verteld. Daar moet ik me dan ook maar bij houden. Ondertussen blijf ik Finn aankijken, alsof het een soort staarwedstrijd is. Zijn woorden klonken alsof hij zeker is van zijn zaak, maar zijn houding zegt iets anders. Hij kijkt weg. Nadat hij dat heeft gedaan kan ik er niets aan doen dat ik even mijn emotieloze uiterlijk verruil voor een tevreden glimlach. Nu gaat het in elk geval de goede kant op. Iedereen wordt nerveus als iemand hem of haar lang aankijkt. Als je jezelf maar onder controle houdt gebeurd dat niet. Ik kijk toe hoe Finn zijn fout probeerd te herstellen. Hij probeert te doen alsof er niets aan de hand is, maar zo komt hij niet over. Hij voelt zich ongemakkelijk. Precies wat ik wilde. Na een blik op de andere meiden te hebben geworpen kijkt hij weer even naar mij. Deze keer kijk ik niet emotieloos, maar met diezelfde kleine glimlach die ik had toen hij wegkeek.
"Ik heb gewonnen." Zeg ik, doelend op de staarwedstrijd. "Volgens mij ben je lang niet zo zelfverzekerd als je ons doet laten denken." Zeg ik met mijn ogen nog steeds op hem gericht. Dit was een goede zet. Ik val één van hun mentaal aan en tegerlijkertijd probeer ik het onderwerp te veranderen. Die jongens maken zich drukker om hun ego dan om onze ontsnappingspoging, of dat hoop ik tenminste. Ik herinner me zelfs nog iets wat het nog beter kan maken."Waarom vloekte je net zo hard? Volgens mij heeft het hele huis je gehoord."

---

She was always looking for more..

Finn Robert Willow

Ik zie haar twijfelen, maar ze weet het goed te verbergen. Ze geeft zich niet snel toe. Destiny blijft me aankijken, waardoor ik toch wegkijk. Ik blijf me er ongemakkelijk onder voelen, juist nu zij ook wel doorheeft dat ik niet ben hoe ik me voor doe. Als ik haar weer aankijk staat er een tevreden glimlach op haar gezicht. Verdomme. Mijn ogen staan koud, woedend, maar ergens ook betrapt, angstig. "Ik heb gewonnen." zegt ze dat. "Oh, gefeliciteerd, wil je nu een sticker?" zeg ik sarcastisch, mezelf onder controle proberend te houden. "Volgens mij ben je lang niet zo zelfverzekerd als je ons doet laten denken." Bam, die slaat in. En goed ook. Ik vernauw mijn ogen. Ze heeft me door. Ze heeft me verdomme gewoon door. "Waarom vloekte je net zo hard? Volgens mij heeft het hele huis je gehoord." "Ik brak iets belangrijks." zeg ik, een moeiteloze leugen. Nee, ik voel me gewoon miserabel, oke. Ha, alsof zij dat door zou hebben. Misschien wel. Voorlopig nog niet. Zelfs de jongens hebben dat niet door. "Je vind jezelf nu wel heel wat he?" kat ik naar haar. Fuck, nu geef ik haar natuurlijk al helemaal het bewijs dat ik al mijn zekerheid kwijt ben.

[ bericht aangepast op 29 dec 2014 - 12:42 ]

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

      Veel van het gesprek kreeg Jason niet mee, hij was grotendeels bezig met stilletjes de meiden uitlachen. Je moest wel heel goedgelovig zijn te geloven dat ze hier weg zouden komen. Hoe lang ze de meiden hier al hadden was hij kwijt, misschien wel een paar jaar. In ieder geval hadden ze vaker geroepen dat ze weg zouden komen en tot nu toe was het nog niet bepaald gelukt. Maar hé, als ze niet zo goedgelovig waren geweest en zo hier terecht zouden zijn gekomen, was het nooit gebeurd. Het was hun eigen schuld.
      Ondanks dat de meisjes hem niets uit maakte, maakte hij zich in dit geval wel degelijk druk om Finn. Je zou kunnen zeggen dat hij gevoelloos was, maar Jason was zo opgevoed dat het er wel in zat dat enkel het mannelijk geslacht telde. Meisjes waren gewoon een stel marionetten die je overal voor kon gebruiken en die bovenal ook nog eens zwak waren. Hij had zich mee laten sleuren in het wereldje waar hij nu zat en terug krabbelen was hij niet van plan, al leek Finn daar steeds vaker anders over te denken.
      Toch besloot Jason de jongen maar even te helpen. Hij toonde dat hij zwak was en op dit moment was dat het meest slechte plan. 'Finn, kom. Thomas handelt dit wel af.' Sprak hij uiteindelijk. Hij wist dat hij Thomas hier mee kon vertrouwen en het zou hem niets verbazen als Nathan zo ook zou komen kijken wat er aan de hand was, dus Jason draaide zich om en liep de gang op.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.