Mijn blik ving de rand van het dak, waar mijn fijne schoenen voor ik het wist op terecht kwamen. Geconcentreerd zette ik de ene voor de andere, balancerend op een imaginair strak koord in een imaginair circus. Ik kon de denkbeeldige toeschouwers onder me horen juichen. Nog vijf meter, nog vier.. Nog steeds keek ik naar mijn leren schoenen, die van de ene straatsteen naar de andere reisden. Ik was er bijna, voor me kon ik mijn moeder een hoog gilletje horen slaken, maar ik keek niet op. Een goede acrobate is te aller tijde met haar aandacht bij het koord. Dus bleef ik strak naar mijn voeten kijken, de voetstappen van mijn moeder kwamen dichterbij, zodra duidelijk werd dat ik er niet af wilde stappen, werd ik bij mijn middel gegrepen om me bij de rand weg te rukken. Dit was de druppel voor mijn moeder.
Mijn hele leven al was ik een teruggetrokken, zwijgzaam meisje. Daarom duurde het jaren voor mijn ouders merkten dat ik mentaal niet helemaal in orde was. Dwangsneuroses en sociale fobieën, zeiden de dokters, maar zij wisten het ook niet zeker. Enkele tot geen testen wees er op, maar een aantal symptomen had ik wel. Zowel mijn psychologen als mijn ouders kregen geen hoogte van mijn ziekte.
Wij zoeken een enthousiaste co-writer die voldoende tijd heeft om met ons mee te werken. Als je geïnteresserd bent, laat dan een korte voorstelling van jezelf achter in de reacties, samen met een voorbeeld van iets wat je geschreven hebt.
I'm living a charmed life. ~ Rainbow Rowell
