[200] House Full of Teenagers - Speeltopic - Speeltopics

Rollen Vol!

• Christian Woods - Drown
• Avalon Callahan - Glader
• Rosemary Jacobsen-Skiloavna - Nostalgic
• Santino DiAngelo - Falahee
• Samiya Ambrosio - Falahee
• Demelza Santenera - Cicatrix
• Blaise Maison - Risu
• Ivorey Buckley - Lensherr
• Nathaniël Langdon - Talkhouse
• Sydney Tremblay - Californication

Regels

• Minimaal 200 woorden
• We houden het OOC gezellig :')
• Tussen haakjes praten als je iets buiten de RPG wilt zeggen, maar natuurlijk open ik ook een praattopic
• Minimaal één keer per week iets posten, als het dood loopt is er niets meer aan
• Perfecte personages zijn niet toegestaan
• Maximaal 2 personages, één jongen en één meisje
• 16+ Mag, geef het alsjeblieft wel duidelijk aan
• Laat minstens twee mensen iets posten voordat je weer iets post. Als niemand reageert mag je natuurlijk eerder iets posten
• Je reservering blijft 72 uur staan
• En natuurlijk de huisregels van Quizlet

Kamergenoten

• Avalon Callahan & Nathaniël Langdon
• Santino DiAngelo & Blaise Maison
• Demelza Santenera & Sydney Tremblay
• Christian Woods & Samiya Ambrosio
• Rosemary Jacobsen-Skiloavna & Ivorey Buckley

Het praattopic
Het rollentopic

Iedereen komt aan in het huis. De tieners brengen eerst hun koffers naar boven en kunnen dan het huis gaan verkennen.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 21 okt 2014 - 17:39 ]

---

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Ik krijg mijn trillende handen lichtelijk onder controle terwijl ik op een stoel tegenover de bank zit, waar de twee eerste meisjes zitten. Het meisje in het zwart leek me vanaf het begin door te hebben, en nadat een jongen met een Duits accent zich voorstelt als Ivorey is het weer even rustig.
Enfin, we hebben nu dus een Pool, een Duitser en een halve Rus. Het hele Oostblok is samengekomen.
Ik haal diep adem door mijn neus en frunnik wat aan de neusring. Ik snak naar nicotine, maar dat gaat lastig worden tenzij het me lukt om onder de afzuigkap te roken zonder dat er heisa van komt.
De jongens die er tot nu toe zijn lijken me plezierig gezelschap, ookal wordt het nog een beetje aftasten. Over de meisjes weet ik het niet zo zeker, maar dat is ook omdat ik die van mij meestal ouder prefereer, maar ze zijn zeker niet onaantrekkelijk. Volgens mij zijn alleen mooie mensen toegelaten voor dit programma.
Ivorey draagt een gitaartas op zijn rug, iets dat me enthousiast maakt. Ik heb mijn eigen gitaar niet meegenomen, simpelweg omdat dat me te veel moeite zou kosten. Als hij gitaar speelt hebben we in ieder geval meer creatieve zielen hier.
Mijn kamergenote is er nog steeds niet, en ik word steeds nieuwsgieriger naar de rest van de groep.
Het Poolse meisje, Rosemary, werpt een korte blik op me als ik voor de zoveelste keer op mijn handen ga zitten om het trillen tegen te houden. Ik ben zeker geen nieuweling in het drugscircuit, alles behalve juist, maar waarschijnlijk is de combinatie van nieuwe mensen, een nieuwe omgeving én een snuifje me iets te veel geworden. De andere jongen, een Italiaan als ik het goed inschat, is een indrukwekkende verschijning. Hij heeft iets mysterieus, iets onaantastbaars om zich heen hangen en volgens mij moet je geen ruzie met hem willen.
Als er even geen aandacht op mij of het bloedmooie meisje gericht is, buig ik me lichtelijk naar voren. We zitten op een klein beetje afstand, en ik zou haar bijna aan kunnen raken. "Het is echt heel duidelijk, hè?"

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

•••••

---

Na een vlucht die een eeuwigheid duurde en gelukkig een stuk korte taxi rit, kom ik eindelijk aan bij het huis. Ik heb meerdere tassen bij me, gezien het de bedoeling is dat we hier een jaar blijven en dan heb ik wel een stuk meer nodig dan een enkele koffer. Goddank is het hier altijd zonnig, anders had ik nog meer mee moeten slepen en bovendien aanschaffen, gezien het niet vaak koud is in Australië. Daarnaast heb ik ook dingen nodig die niet kleding zijn, zoals mijn laptop, iPod en nog een hele rits met spullen.
      Hoewel ik benieuwd ben naar de mensen met wie ik een jaar hier zal wonen, zal het niet erg lastig te raden zijn. Het komt tenslotte op tv. Het is in ieder geval zeker dat er botsende persoonlijkheden zullen zijn. Hoe meer ruzie en drama, hoe beter voor de kijkcijfers. Ik vraag me ook af hoeveel mensen er zullen zijn simpelweg omdat ze op tv willen komen, gezien dat soort typetjes er ook altijd wel tussen zitten. De meeste zullen het echter wel voor het geld doen, want natuurlijk mooi meegenomen is, maar ik doe het meer om mijn vader te irriteren. Vervelende rotvent. Hij is niet iemand die snel naar dit soort programma's kijkt, maar ik weet vrij zeker dat hij er wel over te horen zal krijgen. Het kan me geen hol schelen als hij vindt dat ik hem voor schud zet, hij heeft het aan zichzelf te danken.
      Met enige moeite sleep ik mijn spullen naar binnen. Ik was van plan om mijn spullen gelijk naar boven te brengen, echt hoor ik stemmen uit een ander gedeelte van het huis komen, waardoor ik mijn spullen laat staan en van koers verander. Al snel kom ik aan in de woonkamer, waar ik meerdere mensen zie staan. 'Hallo,' begroet ik ze met een vrolijke glimlach. 'Ik ben Avalon, maar iedereen noemt me Ava.'
      Kort bekijk ik iedereen. Eén van de meisjes oogt Oost-Europees, terwijl het andere meisje er juist meer Spaans, Portugees uit ziet, wat niet enkel te zien is aan haar getinte huid, maar ook aan haar zandloper figuur. Ze dragen net als mij erg luchtige kleding, but who can blame them? Het is tenslotte wel California. Van de drie jongens ziet er eentje er Zuid-Europees uit, maar het is lastiger om de andere twee plaatsen. Hoe dan ook, ze zien er allemaal goed uit, wat opnieuw geen verrassing is.
      'Dus, welke lieftalige jongeman kan ik overhalen om mij te helpen met mijn spullen?' vraag ik met een charmante glimlach.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Opeens komt er nog een jongen binnen, die er wederom niet slecht uit ziet. Onbeschaamd laat ik mijn blik over hem glijden en ik grijns kort. 'Uhm... Hallo. Ik ben Ivorey dus...' zegt hij en ik knik kort. Het Duitse accent valt me al snel op, net zoals de gitaartas op zijn rug. Ik knik even goedkeurend. 'Santino hier.' stel ik mezelf weer voor. Ik zak wat onderuit maar kijk al snel weer op als ik een nieuw iemand hoor.
'Hallo,' begroet een meisje ons met een vrolijke glimlach, waarna ik kort terug glimlach. 'Ik ben Avalon, maar iedereen noemt me Ava.' stelt ze zich vervolgens voor. 'Dus, welke lieftalige jongeman kan ik overhalen om mij te helpen met mijn spullen?' vraagt ze niet veel later met een charmante glimlach en ik lach zachtjes. Leuk type... Ik sta op en loop naar haar toe. 'Mhm, moet geen probleem zijn...' zeg ik met een bekende grijns. Ik leun even kort tegen de muur en kijk snel naar haar. Mooi meisje ook.. Maar dat zie je meestal op tv met dit soort programma's. Mooie mensen met uiteenlopende karakters..
'Ik ben trouwens Santino..' zeg ik en ik steek mijn hand nonchalant naar haar uit.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 1:13 ]

---

El Diablo.

Ondertussen waren er al verschillende personages binnengelopen, een of andere casanova, iemand die zijn zenuwen niet onder controle kon houden, iemand met een gitaar en een meisje die op een topmodel leek. ''Dus, welke lieftallige jongeman kan ik overhalen om mij te helpen met mijn spullen?'' Vraagt ze nadat ze zichzelf had voorgesteld als Avalon.
      Santino die zich wel op wou offeren leek me niet zo slim als ik dacht, ik liet me het liefst door niemand niet commanderen en zelfs niet als iemand het op die manier vroeg. Uit mijn zak haalde ik nu een aansteker - van al dat gestress had ik wel zin in een sigaret. ''Iemand bezwaar tegen roken in het huis?'' Vroeg ik. Het leek me niet, de meeste zagen er uit alsof ze een sigaret te veel op hadden. Mijn blik ging naar Nate die zijn aandacht had gevestigd op het Poolse meisje, Rosemary.
      Dacht hij dat hij nou een kans zou maken op haar? Ik rekte mezelf wat meer uit op de bank en liet over iedereen mijn blik gaan zo ook over de Duitse jongen en Santino die nog steeds leunend tegen de muur staat. ''We zitten hier namelijk nog een jaar met elkaar en misschien is het wel goed om een paar huisregels te bespreken, niet?'' Zei ik met een lichte grijns en speelde met de aansteker die ik soms licht indrukte waardoor het vlammetje omhoog schoot en net zo snel weer verdween.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

[Ik zal zo reageren, eerst even ontbijten (: ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Nerveus keek ik uit het raam van de gitzwarte Hummer, die mij naar het huis heeft vervoerd. We stoppen als we recht voor de deur van het enorme huis staan, waarna mijn chauffeur uitstapt en de deur voor me openhoudt. Ik stap uit en bedank hem vriendelijk, waarna ik naar de kofferbak loop. De chauffeur had hem al voor me geopend, en pakte ook snel mijn koffers eruit. Twee grote koffers en een rugzak. Als ik mijn rugzak heb pak ik er allereerst mijn iPod en mijn oortjes uit, en steek deze in mijn oren. Hierna plug ik ze in mijn iPod en zet ik A Sky Full Of Stars van Coldplay op. Ik bedank mijn chauffeur nogmaals vriendelijk voor het brengen, waarna ik hem groet, en hij in de Hummer stapt en weggast.
Ik sla de rugzak met panterprint om mijn schouders, en neem de twee koffers in mijn handen. Dan merk ik pas de trap op die naar de deur leidt. Ik zucht. "Vooruit dan maar." Kreun ik. Ik had aardig zware koffers, dus ik ging met mijn rug naar de deur zelf staan, waarna ik langzaam de trap opliep en de koffers met veel moeite meetrok. Dit was veel te zwaar voor zo'n slap mens als ik.
Toen ik eindelijk in de deuropening was aangekomen, dacht ik dat ik verlost was. Verkeerd gedacht. Ik dacht dat de koffers al in de hal stonden, maar ze hingen dus nog op de trap. Ik had ze te snel losgelaten, waarna ze de trap af naar beneden denderden. Ik sloeg mijn hand voor mijn voorhoofd. "Ugh, hoe kan ik zo stom zijn." Mompelde ik. Ik keek even achterom, en zag al wat mensen staan. Ik glimlachte ongemakkelijk. "Ehm, ola, Blaise Maison, onhandig kind wat niet overweg kan met koffers. Aangenaam." Mijn Spaanse accent - wat ik van mijn moeder had - was niet heel duidelijk te horen, maar ik had zo het vermoeden dat ze het zouden herkennen.
"Oh, en als iemand zo, nou ja, charmant is om me te helpen met mijn koffers, zou dat erg tof zijn.." Grijnsde ik.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 10:00 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

"Ehm, ola, Blaise Maison, onhandig kind wat niet overweg kan met koffers. Aangenaam." Bij die woorden kijk ik om, naar de hal. Er staat een meisje, die er zeker niet verkeerd uitziet. Een beetje zenuwachtig loop ik naar haar toe. "Ivorey Buckley.' Stel ik me aan haar voor met mijn kenmerkende accent. "Oh, en als iemand zo, nou ja, charmant is om me te helpen met mijn koffers, zou dat erg tof zijn.." Zegt ze met een Spaans accent. Ik glimlach een beetje verward, maar steek dan toch mijn hand uit. "L-laat mij je maar helpen.' Stotter ik een beetje. Ik zwaai mijn gitaartas beter op mijn rug, en pak een van haar koffers aan. "Tenzij je mijn hulp toch niet wilt...' Grinnik ik, wat beter in mijn schoenen staande. Tot hoever ik nu kan zien, is dit al een best wel leuke groep. Maar natuurlijk kan er een of andere vervelende ziel binnenwandelen, die het hoognodig vindt om de sfeer te verpesten. Nu ik het zo bedenk, net als mijn echte ouders, die alles een beetje liepen te verpesten toen ik klein was. "Nee Ivorey, doe dit niet, doe dat niet, doe zus niet, doe zo niet.' Mompel ik een beetje sarcastisch in mezelf. Dan richt ik me weer tot het meisje, Blaise.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 10:18 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Ik stapte de taxi uit en sleurde mijn koffers en rugzak mee, wat ervoor zorgde dat ik even wankelde. Vervolgens duwde ik het portier maar dicht en draaide me om. Vrolijk stuiterde ik bijna het huis binnen, met mijn twee koffers in mijn ene hand en mijn rugzak meeslepend in mijn andere. Voor een jaar lang zou ik mijn vrienden en familie moeten missen. Maar hé, als ik won stond er wel mooi honderdduizend dollar op me te wachten. Als ik er echt geen zin meer in had dan zou ik gewoon weg kunnen gaan, en met gewoon mijn laptop en mobiel zou ik zeker een lange tijd overleven. Dus waarom ook niet? Met een grote zwaai sloeg ik de deur open, waardoor hij met een klap tegen een muur aankwam. De knal deed me even in elkaar krimpen. Misschien toch geen goede binnenkomst. "Eh, sorry voor dat," zei ik met een klein glimlachje. Zo zacht mogelijk duwde ik de deur weer dicht, om te voorkomen dat er nogmaals een luide knal kwam. Van wat ik voor informatie had gekregen zat ik bij ene Samiya op de kamer. Even liet ik mijn blik glijden over de woonkamer. Zo te zien waren de meesten er al. Wat awkward zwaaide ik naar hun, en haalde daarna kort een hand door mijn enorme bos blauw haar. "Hi. Ik ben Christian!" Zei ik, ditmaal met een brede glimlach en een gemixt Schots en Brits accent, wat nogal onduidelijk was als ik niet hard genoeg sprak. De koffers en de rugzak sleepte ik achter me aan mee naar boven waar ik opzoek ging naar de kamer. Eenmaal gevonden gooide ik gewoon alles op het bed neer wat nog vrij was, en liep weer naar beneden. Voor de tweede keer keek ik even de woonkamer rond, opzoek naar iemand waar ik misschien mee zou kunnen praten.

---

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Een kastanje-bruinharige jongen komt zenuwachtig op me afgestapt. "Ivorey Buckley" Stelt hij zich voor, en het Duitse accent was al snel te herkennen. De jongen had een gitaartas op zijn rug hangen, en zette hem even goed op zijn rug. "L-laat mij je maar helpen" Stottert hij. Ik vond het er erg schattig uitzien. Mijn wangen werden snel rood. Niet dit weer.
Ivorey liep de trap af en greep een koffer, "Tenzij je mijn hulp toch niet wilt..." grinnikt hij erbij. Ik gniffel. "In mijn omgeving is hulp altijd welkom.
La ayuda está siempre bienvenidos." Het laatste was natuurlijk Spaans. "Oh, en die rare woorden die ik net uitsprak, ze staan voor 'Hulp is altijd welkom.' " Glimlach ik er snel achterna.
Kind, waarom ga je nou Spaans praten. Ik hoorde Ivorey iets mompelen, maar wat hij mompelde verstond ik niet. Ik liep de trap af en pakte mijn andere koffer, en hees hem de trap op, wat een stuk makkelijker was nu het nog maar één koffer was. Eenmaal boven bedankte ik de jongen, die dus schijnbaar Ivorey heette, vriendelijk. "Ehm, bedankt, denk ik. Of als je het Spaans wilt zeggen, Gracias." Glimlachte ik.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 11:19 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

      Het valt eigenlijk meteen wel op dat ze allemaal mensen van verschillende nationaliteiten hebben uitgekozen; iets wat eigenlijk best een slimme zet is geweest. Iedereen is natuurlijk opgevoed met andere normen en waarden en zo zullen we eerder met elkaar botsen.
Plotseling hoor ik iemand fluisteren. “Het is echt heel duidelijk, hè?”
Een geluidloos lachje verlaat mijn keel waarna ik knik. “Cocaïne?” Vraag ik dan. “Heb je mee?”
Ik ben niet verslaaft eraan, in tegendeel, ik ben er helemaal vanaf. Maar ik zou het niet erg vinden om het nog een keer te nemen. Tenminste, als de jongeman wilt delen. Ik verplaats nieuwsgierig mijn blik naar het nieuwe meisje, Ava, dat vraagt om hulp met haar koffers – iets wat ik zelf niet gedaan zou hebben. Ik ben niet zo afhankelijk van anderen. Ik rol even met mijn ogen als één van de jongens, een Italiaan er ook nog eens op reageert. Ik schud lichtelijk mijn hoofd – sommige mensen zijn té voorspelbaar.
“Iemand bezwaar tegen roken in het huis? We zitten hier namelijk nog een jaar met elkaar en misschien is het wel goed om een paar huisregels te bespreken, niet?” Ik draai me hoofd naar Sydney toe. “Geen bezwaar – iedereen hier ziet eruit alsof ze regelmatig roken,” zeg ik eerlijk. Dat huisregels opstellen vind ik wel een goed idee, zoals hij al zegt, we moeten nog een jaar met elkaar overleven. Uit het niets staat er weer een meisje bij dat om hulp vraagt. Iets wat me opvalt is haar Spaanse accent, wat ze – voor mijn gevoel – fake’d. Ze ziet er namelijk helemaal niet uit als een Spaanse. Mijn kamergenoot loopt snel naar haar toe en offert zijn hulp aan. Ik rol ongezien met mijn ogen – waarom slaap ik niet met iemand op de kamer die níet zo erg zijn best doet. Na een paar seconde hoor ik haar Spaans praten, waardoor ik opnieuw met mijn ogen rol. “Dat is Spaans voor..” Hoor ik haar zeggen. Oh, nee, kidding? Ik dacht dat het Russisch was. Sommigen mensen beginnen me nu al te irriteren – zonder dat ik ze echt ken. Mijn blik verplaats ik voor de zoveelste keer deze dag als er wèèr iemand naar binnen komt en ik lach geluidloos; dát haar. Geweldig. Hij stelt zich voor, rent naar boven en is binnen een minuut weer terug. Zo kunnen de dames dat ook doen – maar nee, die maken gebruik van de mannen hier. “Zalezne,” mompel ik zachtjes.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 11:35 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

•••••

---

Ik glimlach lichtjes wanneer een van de jongens opstaat na mijn vraag of iemand zou kunnen helpen met mijn koffers. 'Mhm, moet geen probleem zijn...' grijnst hij. Zijn blik die over me heen glijdt ontgaat me niet, maar ik zeg er niks op. 'Ik ben trouwens Santino..' De jongeman steekt zijn hand naar me uit en wanneer ik die schud, verbaasd het me dat hij een nogal nonchalante handdruk heeft. Door zijn enigszins intimiderende uiterlijk had ik verwacht dat hij een wat stevigere handdruk zou hebben, maar doordat hij die nu niet heeft, verstevig ik nu zelf expres mijn handdruk. Voor enkele seconden richt ik mijn blauwe kijkers recht op zijn donkere, waarna ik mijn blik weer afwend naar de rest van de groep. De reactie van enkele mensen toen ik vroeg of iemand me kon helpen met mijn koffers was me niet ontgaan. En alsjeblieft zeg, alsof het zo’n ramp is dat je iemand vraagt om te helpen. Het is niet alsof ik hem commandeerde te helpen en als je hier niet eens om hulp mag vragen, wordt het nog een gezellig jaar.
      ’Iemand bezwaar tegen roken in het huis?’ vraagt een jongeman met donker haar en een neuspiercing. 'We zitten hier namelijk nog een jaar met elkaar en misschien is het wel goed om een paar huisregels te bespreken, niet?' Er is een lichte grijns op zijn lippen te zien en mijn blik glijdt kort naar het vlammetje van zijn aansteker. Ik knik instemmend op het tweede gedeelte, blij dat iemand anders er mee komt gezien ik het zelf alweer vergeten was. ‘Geen bezwaar – iedereen hier ziet eruit alsof ze regelmatig roken,’ zegt het Oost-Europees uitziende meisje. Ik haal lichtelijk mijn schouders op. ‘Ik heb er geen problemen mee als er in het huis gerookt wordt, zolang het maar niet in elke ruimte gebeurd.’ Ik rook zelf ook af en toe wel eens, maar ik heb er geen behoefte aan dat het gehele huis straks naar een asbak ruikt.
      Niet veel later komt er nog een blond meisje naar binnen, die eveneens vraagt of iemand wilt helpen met haar koffers. Er is een Spaans accent in haar stem te horen, waardoor ik lichtelijk frons gezien ze er alles behalve Spaans uitziet. Enkele seconden later volgt een jongen met knalblauw haar, die zich kort voorstelt als Christian en hierna verdwijnt, om een paar minuten later weer de woonkamer in te lopen.
      Ik geeft Santino, waarvan ik vermoed dat hij Italiaans is, een zachte por, waarop we samen de woonkamer uitlopen, terug naar de hal. ‘Voordat je een opmerking maakt over mijn hoeveelheid koffers: ik ben een meisje en heb kleding voor een heel jaar nodig, dan heb ik niet genoeg aan één enkele koffer,’ verdedig ik mezelf alvast met een zachte grinnik, terwijl ik naar mijn drietal grote koffers krijgen. Ik wil hem waarschuwen dat ze best zwaar zijn, maar met gemak tilt hij er twee op, waardoor ik lichtelijk mijn schouders ophaal en de trap op loop.
      Na even op de bovenverdieping rondgelopen te hebben, vind ik mijn kamer. Met mijn ellebogen duw ik de deurkruk omlaag, waarbij ik halfstruikelend de kamer binnenval, maar ik weet overeind te blijven staan. Al snel kom ik er achter dat ik de kamer deel met een ene Nathaniel, waardoor ik lichtjes grijns. ‘Perfect,’ grijns ik. Dat zal mijn vader enkel geïrriteerder maken.
      ’Bedankt voor het helpen,’ glimlach ik naar Santino. ‘En vertel eens, pizzamaker, waarom ben jij hier?’ vraag ik, gezien hij een lastig in te schatten type is en ik er best benieuwd naar ben.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"Ehm, bedankt, denk ik. Of als je het Spaans wilt zeggen, Gracias." Zegt Blaise. Ik schenk haar een verlegen glimlach, en zeg: "Och, maakt niets uit. Es war kein problem, wat natuurlijk het was geen probleem betekent in het Duits.' Ik knipoog naar haar en schuif een hand in mijn broekzak. "Schon gar nicht für eine nette Spanierin.' Mompel ik naar mijn mening iets te luid. Ik kijk haar weer aan. "Maar goed, Spaans dus? Zelf ben ik...' Ik stop even met praten en kijk naar de muur achter Blaise. Kort flitst het beeld van mijn vader die op me af komt met een opgerolde krant voorbij, maar dan schud ik mijn hoofd. "Zelf ben ik van Australische, Duitse en Ierse afkomst.' Zeg ik, terwijl ik mijn rug eindelijk verlos van mijn gitaartas, en ik zet hem tegen een muur. "Duits had je natuurlijk allang door.' Ik voel mijn wangen steeds wat roder worden. Wat doe je jezelf nou weer aan Fassbender?
Ik recht mijn rug en zucht diep. Dan haal ik mijn handen door mijn haar en wrijf in mijn ogen. "Ik zal het maar gelijk even zeggen: Ik heb af en toe last van paniekaanvallen. Deze kunnen variëren van enkele minuten tot maximaal een half uur, en dan kan ik onder meer heel erg gaan trillen. Gelukkig heb ik er niet zo heel erg last van, tenminste, niet zoveel als vroeger, toen ik er een paar per dag had. Nu heb ik het meestal alleen op stressvolle momenten.' Leg ik uit, hopend dat ze het zou begrijpen. "dus niet schrikken als ik ineens trillend op de grond lig.'

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 12:22 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Ivorey schenkt me een verlegen glimlach. "Och, maakt niets uit. Es war kein problem, wat natuurlijk het was geen probleem betekent in het Duits.' Hij knipoogt naar me en stopt een hand in zijn broekzak. Opnieuw worden mijn wangen rood, en een raar gevoel begint zich op te spelen in mijn maag. Nee, het was geen honger, voor als je het wilde vragen.
"Schon gar nicht für eine nette Spanierin." Mompelde hij. Vaag herkende ik het als 'Zeker niet voor een mooie Spaanse'. Ik had vroeger Duits gehad op school, totdat mijn vader me wegstuurde voor ander 'belangrijk werk'. Ik begon nog erger te blozen. "Maar goed, Spaans dus? Zelf ben ik..." Hij stopte abrupt met zijn zin waarna hij langs mij naar de muur kijkt. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Gaat het wel goed?" Vraag ik hem. Hij schudt kort zijn hoofd, waarna hij zijn zin verdergaat. "Zelf ben ik van Australische, Duitse en Ierse afkomst." "Spaans ben ik zeker, al hebben mensen vaak het idee dat ik lieg en mijn accent fake. Hier heb ik altijd zó'n hekel aan.. Maargoed, het Duitse gedeelte had ik al gemerkt." Lachte ik.
Ook zijn wangen begonnen nu rood te worden. Hij rechtte zijn rug even, zuchtte diep, haalde een hand door zijn haar en wreef even in zijn ogen. "Ik zal het maar gelijk even zeggen: Ik heb af en toe last van paniekaanvallen. Deze kunnen variëren van enkele minuten tot maximaal een half uur, en dan kan ik onder meer heel erg gaan trillen. Gelukkig heb ik er niet zo heel erg last van, tenminste, niet zoveel als vroeger, toen ik er een paar per dag had. Nu heb ik het meestal alleen op stressvolle momenten. Dus niet shrikken als ik ineens trillend op de grond lig." Het was een flinke lap tekst die de jongen opeens opdreunde, maar ik begreep het allemaal, tot aan de laatste letter.
Ik knikte begripvol, nog steeds onder de indruk. "Dat is niet niks, nee.." Mompelde ik. "Maar, ik zal niet schrikken, als dat je punt was." Grinnikte ik even. "Zelf heb ik ook een groot geheim, maar gezien ik je pas een paar minuten ken wil ik dit nog niet blootstellen. Ik hoop dat jij dit begrijpt. Als ik je eenmaal langer ken, zal ik het je vertellen. Dat beloof ik. En geloof me, als ik iets beloof, dan kom ik die belofte altijd na." Glimlachte ik. Mijn knieën begonnen een beetje te knikken. Wat was dit allemaal?

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Er is iets aan de hand met Blaise. Ze glimlacht naar me. "Zelf heb ik ook een groot geheim, maar gezien ik je pas een paar minuten ken wil ik dit nog niet blootstellen. Ik hoop dat jij dit begrijpt. Als ik je eenmaal langer ken, zal ik het je vertellen. Dat beloof ik. En geloof me, als ik iets beloof, dan kom ik die belofte altijd na." Ik schud lachend mijn hoofd. "Ar ndóigh.' Begin ik in het Iers. "Natuurlijk begrijp ik dat. Zelf heb ik ook een geheim.' Ik kuch kort en steek mijn handen in de zakken van mijn leren jas. "Laten we het elkaar beloven. Pinky promise?' Jubel ik kinderachtig, terwijl ik mijn pink uitsteek. Damn Ivorey, waarom doe je zo kinderachtig? "Trouwens, noem me gerust Iv, Ivo of hoe je me ook wilt noemen. Ik ben er nogal vrij in.' Zeg ik. Dan pak ik mijn gitaartas van de grond en til hem weer op mijn rug. Ik wil weglopen om hem terug naar mijn kamer te brengen, als ik me wat aarzelend om draai naar Blaise."Ik ga mijn gitaar terugbrengen naar mijn kamer. Zin om mee te gaan?' En diep, diep vanbinnen begon ik me af te vragen wat ze van mijn geheim zou vinden.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

[Excuses voor de niet-om de twee reacties post. o_o ]

Hij zegt iets in het Iers, waar ik geen bal van versta. "Natuurlijk begrijp ik dat. Zelf heb ik ook een geheim." Hij kuchte kort en stak zijn handen in zijn leren jas, waarna ik aan de touwtjes van de capuchon van mijn sweater begon te frummelen. "Laten we het elkaar beloven. Pinky promise?" Ik lachte kort, dit was gewoon té schattig.
Hij stak zijn pink naar voren, waarna ik hetzelfde deed en mijn pink om de zijne sloot. "Dat staat dan vast." Glimlachte ik. "Trouwens, noem me gerust Iv, Ivo of hoe je me ook wilt noemen. Ik ben er nogal vrij in." Zegt hij. "Ik zal nog wel een naam bedenken voor je. Zelf heb ik niet echt een speciale bijnaam, dus verzin mar wat." Glimlachte ik. Hij gooide zijn gitaartas - die hij kort op de grond had gezet - weer over zijn schouders. Hij wilde weglopen, maar toen draaide hij zich weer om naar mij. "Ik ga mijn gitaar terugbrengen naar mijn kamer. Zin om mee te gaan?" Vroeg hij, ik knikte glimlachend en liet mijn koffers maar even staan. Die zou ik zometeen wel meenemen.
Ik liep met Ivorey mee de trap op, en ik volg hem naar zijn kamer. Het licht gaat aan en ik zie simpel twee bedden, twee kasten en een kleine badkamer die erop is aangesloten. "Dus, hier moeten we een jaar slapen?" Vraag ik, verbaasd over de best kleine ruimte.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either