[200] House Full of Teenagers - Speeltopic - Speeltopics

Rollen Vol!

• Christian Woods - Drown
• Avalon Callahan - Glader
• Rosemary Jacobsen-Skiloavna - Nostalgic
• Santino DiAngelo - Falahee
• Samiya Ambrosio - Falahee
• Demelza Santenera - Cicatrix
• Blaise Maison - Risu
• Ivorey Buckley - Lensherr
• Nathaniël Langdon - Talkhouse
• Sydney Tremblay - Californication

Regels

• Minimaal 200 woorden
• We houden het OOC gezellig :')
• Tussen haakjes praten als je iets buiten de RPG wilt zeggen, maar natuurlijk open ik ook een praattopic
• Minimaal één keer per week iets posten, als het dood loopt is er niets meer aan
• Perfecte personages zijn niet toegestaan
• Maximaal 2 personages, één jongen en één meisje
• 16+ Mag, geef het alsjeblieft wel duidelijk aan
• Laat minstens twee mensen iets posten voordat je weer iets post. Als niemand reageert mag je natuurlijk eerder iets posten
• Je reservering blijft 72 uur staan
• En natuurlijk de huisregels van Quizlet

Kamergenoten

• Avalon Callahan & Nathaniël Langdon
• Santino DiAngelo & Blaise Maison
• Demelza Santenera & Sydney Tremblay
• Christian Woods & Samiya Ambrosio
• Rosemary Jacobsen-Skiloavna & Ivorey Buckley

Het praattopic
Het rollentopic

Iedereen komt aan in het huis. De tieners brengen eerst hun koffers naar boven en kunnen dan het huis gaan verkennen.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 21 okt 2014 - 17:39 ]

---

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

[MyTurtle]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

MT.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

[MT]

---

El Diablo.

• MT.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Californication schreef:
MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Le Mijn Topics]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

[MT]

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

      Ik tik ongeduldig tegen mijn sigaret aan waardoor het as er van af dwarrelt. Mijn blik is vast gekleeft aan het huis. Elke keer als ik weg kijk wordt mijn blik er toch weer naar toe getrokken, als een soort magneet. Ik inhaleer nog een keer de rook van het kankerstokje voordat ik het op de grond laat vallen en erop ga staan. Bij zulke programma’s zou je toch verwachten dat je koffers al in je kamer liggen. Niet dus. Met tegenzin pak ik mijn matzwarte koffers beet en rol ze achter me aan naar het huis. Zodra ik een stap in het huis heb gezet weet ik dat ik word gefilmd. Mijn gelaat verandert niet, mijn eeuwig verveelde blik lijkt erop vast te zijn geplakt. Als ik langs een spiegel loop zie ik mijn zelfingenomen lachje, even mysterieus als altijd. Ik weet nog wat mijn ex erover zei tegen een vriend van hem, vlak voordat ik het uitmaakte met hem. – “Ze heeft zo’n lach. Alsof je haar nooit écht zal leren kennen. Ik ben haar vriendje for fuck’s sake, en ze geeft me nog steeds het gevoel alsof ik haar niet ken.” Ik grijns lichtelijk bij de herinnering. Hij kende me ook niet. Nee, daarvoor zou je alles van me moeten weten, zelfs mijn geheim. Tenminste, mijn moeder weet het, maar zij is dan ook de enige.
      Ik loop richting de kamers en zoek ongeduldig naar de mijne. Als ik hem eindelijk heb gevonden zie ik dat ik de kamer deel met ene Ivorey. Ik loop de kamer in en neem meteen het besluit welk bed ik neem. Ik installeer daar al me spullen – en ook mijn kleding hang ik op in de kast. Als ik ze te lang in mijn koffer houd gaan ze alleen maar kreukelen. In mijn hoofd ga ik nog eens na over dit idee. Toch lijkt me dit het beste – honderdduizend dollar. Ik zou er enorm veel van kunnen kopen. Ik haal mijn spiegel tevoorschijn en hou die voor mijn gezicht, die met elke seconde witter lijkt te worden. Ik lijk wel op een vampier. Ik zucht zachtjes en strijk mijn kleding glad. Een zwarte crop top met daaronder een zwart rokje dat net onder mijn kont eindigt. Het geeft een goede contrast met mijn lichte huid. Ik tover een glimlach tevoorschijn en leg de handspiegel terug.
      Na een tijdje begin ik me erg ongemakkelijk te voelen – mijn kamergenoot is er nog niet en ik voel me erg bekeken; iets wat niet heel erg raar is aangezien hier vast overal camera’s zijn. Ik sta op van het bed om naar beneden te lopen zodat ik me niet meer zo claustrofobisch voel. Uiteindelijk laat ik me maar op de bank zakken, wachtend op nieuwe mensen.

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 19:56 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

MT

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Samiya Ambrosio
•

Ik kijk naar mijn manager Stephanio als hij de witte Audi voor het grote huis parkeert. Ik kijk vervolgens kort naar het huis maar al snel weer terug. 'Oké, goed. Denk niet teveel na, gewoon fun hebben gedraag je als een 18-jarige..' begint hij en hij kijkt naar mij. 'En blijf uit de buurt van drugs, het gaat weer de goede kant met je op. Oké? We kijken gewoon hoe het gaat over een jaar, beginnen rustig en voor je het weet sta je weer aan de Brazilliaanse top.' glimlacht hij en ik knik kort. Mijn maag trekt zich een beetje samen bij het denken aan mijn carrière maar ik negeer het.
'Ja... Komt goed..' zeg ik maar, ookal voelt het op dit moment nog niet heel zeker. Maar hé. Stephanio heeft tot nu toe altijd gelijk gehad, dus ik geloof hem maar... 'Oké.. Nou, have fun Sami.' zegt hij en hij omhelst me kort. Stephanio was altijd al een goede vriend van me geweest. Het wordt wel even raar, aangezien ik hem normaal elke dag zie. 'Goed.. Dan ga ik maar. Ik bel je wel.' glimlach ik waarna ik uit de auto stap. Ik open de kofferbak en pak mijn grote, bordeauxrode koffer waarna ik snel naar de deur loop.
Eenmaal binnen voel ik de camera's op me branden, maar ik probeer het zoveel mogelijk te negeren en ik zet maar een kleine grijns op mijn lippen. Snel loop ik verder naar de kamers en kom er dan achter dat ik mijn kamer moet delen met ene Christian. Oké, altijd gezellig. No? Ik loop naar binnen en begin mijn koffer uit te pakken. Als ik alles in de kast heb gelegd loop ik naar de spiegel. Mijn blik glijd over mijn spiegelbeeld. Over mijn turquoise crop top waaronder de piercings in mijn navel en heupen schitteren. Mijn zwarte rokje en mijn zwarte sandaalhakken. Goed genoeg. Snel haal ik nog een hand door mijn momenteel zwarte, golvende haar en besluit dan om maar naar beneden te gaan.
Eenmaal beneden zie ik al snel iemand op de bank zitten en ik loop daar dan maar heen. 'Hey.' zeg ik en ik neem plaats op de bank ernaast. 'Ik ben Samiya.' zeg ik nadat ik even heb nagedacht of ik me moest voorstellen met Sami of Samiya. Nou ja, meestal komt Sami automatisch dus...

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 22:04 ]

---

El Diablo.

Honderdduizend dollar, honderdduizend dollar, honderdduizend dollar. Ik had het misschien wel honderd keer herhaald sinds ik in de matzwarte taxi was gestapt, het was waarschijnlijk niet voor mij - maar voor iedereen de enigste reden waarom die zich had opgegeven. Hij had om eerlijk te zijn echt een hekel aan auto's gekregen en probeert zelf rijden zoveel mogelijk te vermijden. Een misselijk gevoel bekroop hem en hij probeerde de gedachten te laten veranderen door aan het huis te gaan denken en aan de andere. Aan het idee dat ze vierentwintig-zeven werden gefilmd om goed materiaal te krijgen voor de mensen thuis.
      Na een tijdje kwamen we aan bij het huis, gelukkig - aangezien z'n hobbelrit me niet veel goeds deed. Wat beseffend dat ik weer op vaste grond stond na vier uur in het vliegtuig en een taxirit. Ik was het benut van tijd ook volledig kwijt maar nam aan dat het niet laat in de avond zou zijn.
Ik vervolgde mijn weg op het pad naar het huis en had geen idee of ik de eerste was dus klopte ik voor de zekerheid aan maar liep toch door, wat totaal geen logica bracht.
      Mijn koffer trok ik met moeite over het drempeltje en zette hem toen daar neer, dat uitpakken kwam zo wel. Toen ik verder liep viel mijn blik op twee meisjes die nonchalant op de bank zaten en elkaar net als mij net leken te kennen, het ene meisje had een blik waaruit je niks op kon maken en het andere meisje had een wat speelsere blik. ''Goedemiddag,'' zei ik en ik liet mijn blik nu wat specifieker over de twee gaan.
      Het ene meisje met haar lichte huid en het zwarte rokje wat gecombineerd met een zwarte crop top wat een klein stukje van haar buik zichtbaar maakte en mij zeker niet ontging en het andere meisje wat er eigenlijk precies hetzelfde uitzag maar waar bij haar een navelpiercing mijn blik ving. ''Ik stel me wel even voor,'' zei ik uiteindelijk en stak mijn hand kort uit en nam aan dat één van de twee hem wel aan zou nemen. ''Sydney.''

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 22:11 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Ik stuiter bijna als ik de sigaret tegen een muur uitdruk. Mijn vader, de eikel, kreeg me zover om nog één lijntje te doen voor ik het huis zou betreden, want 'dat is goed tegen de zenuwen', zei hij. Mooi, nu denkt iedereen dat ik een of ander junkie ben.
Gelukkig duurt het effect maar een half uurtje, uurtje max, en heb ik altijd een klein extra'tje verstopt in de boord van mijn leren jas, voor het geval dat.
Ik heb niet veel bij me, aangezien ik niet veel nodig heb. In mijn koffer zitten een aantal shirts, wat broeken en ondergoed, sokken, een extra paar schoenen, een toilettas met wat handige spullen en natuurlijk mijn laptop en een notitieblok. Dat is alles dat ik nodig heb om te overleven, eigenlijk.
Als ik naar binnen stap trek ik de oude, bruine koffer achter me aan, die ik eerst naar mijn kamer breng. Ik deel mijn kamer met ene 'Avalon', en als ik de naamgeving in dit land goed begrijp zou dat een meisje moeten zijn. Dat wordt nog interessant, en ik hoop maar dat ze plezierig gezelschap is en ze het niet erg vind om zo af en toe bij mij in mijn bed te kruipen of andersom - als ik een lange tijd niet kan knuffelen word ik gek. Noem me een watje, maar zo zit dat nou eenmaal in mijn genen.
De kamer is nog leeg, er staan geen andere spullen. Mijn kamergenote is er dus nog niet. Ik verspreid mijn spullen over de ene helft van de kamer, en werp een blik in de spiegel. Mijn pupillen zijn vergroot en mijn handen trillen, maar ik hoop maar dat het niemand op zal vallen. Vol met energie sprint ik naar beneden, waar al drie mensen zitten. Een jongen, twee meisjes. De twee meisjes zijn allebei redelijk schaars gekleed, en dat brengt me op een van de vragen die ik had over dit programma. Wordt het een soort Big Brother? Daar gaat het namelijk eigenlijk nergens anders over dan seks - de vragen zijn daar wie het met elkaar gaan doen, waar, wanneer en hoe vaak. Dat is het hele doel van het programma, eigenlijk.
Ik stap de kamer in en probeer zo nonchalant mogelijk te doen terwijl ik de groep begroet. "Hi. Nate." Ik zou mijn hand naar ze uitsteken, maar ik ben bang dat het opvalt dat die trilt en echt oogcontact maak ik ook niet omdat ik bang ben dat de grootte van mijn pupillen ze op zal vallen. Als ze nu maar niet denken dat ik een of andere creep ben, want alles behalve dat. Jezus, Nathaniël, waarom doe je dit? Waarom laat je je zo makkelijk overhalen?

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

      Ik ben blij dat ik naar beneden ben gegaan want ik voel me al iets beter. Na een paar minuten nagedacht te hebben, of mee te doen aan dit programma wel de juiste keuze was, komt er een meisje binnen. Ik merk op dat we ongeveer dezelfde kledingstyle hebben – iets wat altijd wel goed is. Ze loopt naar me toe en ploft op de andere bank. “Ik ben Samiya,” zegt ze. Ik neem haar in me op, zonder te blikken of blozen. “Rosemary,” zeg ik uiteindelijk. Ze ziet er wat zelfverzekerd uit, maar dat vind ik juist fijn. Je moet niet meedoen aan dit programma als je onzeker bent – je hele privé leven wordt overhoop gehaald.
      Plotseling komt er een jongen bij. Het eerste wat me opvalt is de piercing in zijn neus, iets wat ervoor zorgt dat ik lichtelijk grijns. Onbewust begin ik te draaien aan mijn eigen neuspiercing als hij aan komt lopen. “Goedemiddag, ik stel me wel even voor, Sydney.” Ik neem zijn hand aan die warm aanvoelt tegen de mijne. Als ik op het punt sta om mijn naam te zeggen komt er een tweede jongen binnen en binnen een seconde heb ik al door dat hij drugs heeft genomen. Als je twee jaar in de gevangenis hebt gezeten voor drugsdealen ontgaan zulke dingen je niet meer. Ik laat de hand van Sydney los en zak weer achterover. “Hi. Nate.” Stelt hij zich voor. Een geluidloze lach ontsnapt uit mijn mond door zijn domme poging om zijn drugsgebruik te verhullen. Plotseling besef ik dat ik me nog niet heb voorgestelt. “Rosemary Willow Jacobsen – Skiloavna.” Ik leg wat extra nadruk op mijn Poolse accent; ik ben immers trots op mijn afkomst. Iets wat ik jaren niet was en nu wel.
      Ik neem iedereen één voor één op. Samiya lijkt me wel aardig, Sydney ziet eruit als een player en Nate is in ieder geval een drugsgebruiker. Ik glimlach zonder écht te lachen – een poging om vriendelijk te doen.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

'Waarom doe ik dit ook alweer?' zeg ik terwijl ik emotieloos uit het raam van de zwarte Ferrari blijf kijken. 'Omdat... Je bent amuserend, en je moet geld gaan verdienen.. En jou kennende, jij geeft niet op tot je wint..' grijnst mijn oudere broer Luka. Ik kijk hem aan en lach dan toch even. 'Ongelofelijk... Ik wordt toch over een paar jaar leider van de familie. Dan haal ik genoeg geld op...' mompel ik. 'Kom op broertje, niet zo zeuren..' grijnst hij. 'Als je geluk hebt, zoals altijd dus.. Dan zitten er nog leuke chicks tussen.. Ik ben jaloers hoor..'. 'Wil je ruilen?' zeg ik. 'Nah, dan moet ik gaan uitkijken voor mijn vrouw als ik weer thuiskom..' zegt hij en dan lach ik toch even. 'True, true.' mompel ik.
Ik stap tegelijk met hem uit en gris dan mijn tas uit de auto. Ik loop richting het huis en grinnik even als ik Luka achter me hoor roepen. 'Niet eens afscheid nemen broertje?!' roept hij en ik draai me om. 'Verdien je dat dan?!' roep ik terug naar mijn 6 jaar oudere broer. 'Come on... Ik ben niet degene die je hebt aangemeld hiervoor!' zegt hij. 'Best... Niet gaan huilen..' grijns ik en loop dan naar hem toe. Ik geef hem een snelle knuffel en laat hem los. 'Goed.. Niet het hele huis fucken want dat loopt slecht af...' grijnst hij en ik sla hem al snel tegen zijn achterhoofd. 'Shut up Luka.' grijns ik en loop weer naar de deur. 'Goed, goed. Have fun brother!' roept hij me na en zonder iets terug te zeggen loop ik het huis in.
Ik loop meteen naar boven, ookal hoor ik mensen beneden. Die lopen niet weg hoor. Als ze dat wel doen is het alleen maar makkelijker voor mij. Eenmaal boven zie ik dat ik mijn kamer deel met Blaise. Kamers delen... Dat gaat leuk worden.. Ik dump snel mijn tas op het bed en zonder uit te pakken loop ik naar beneden. Al snel kom ik bij de banken waar al een kleine groep zit.
Ik zie twee meisjes en laat mijn blik kort over hun glijden, niet slecht.. De kleding die ze dragen valt wel op natuurlijk, maar hé. Als je een mooi lichaam hebt, waarom niet showen? Bij de jongens doe ik precies hetzelfde. De een zie ik een beetje trillen en ik herken het meteen. Drugs. Ik ben opgegroeid in het wereldje van criminaliteit en drugs, dan herken je het al snel. Maar van wat ik tot nu toe zie kan ik al zeggen dat het me hier gaat bevallen. Dan bedenk ik me dat ik me nog niet heb voorgesteld en ik leun nonchalant tegen de muur. 'Santino.' stel ik mezelf voor. 'En wie zijn de.. Leuke mensen met wie ik een jaar lang opgesloten zit?' zeg ik vervolgens terwijl ik ondertussen naar een van de banken loop en me net zo nonchalant neer laat vallen. Terwijl ik mijn arm op de leuning leg en een duidelijk relaxte houding aanneem kijk ik ze nog is allemaal aan. Tot nu toe beviel het me wel. Dit was nog niet eens de hele groep, dus het zou nog beter moeten worden. No?

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 23:43 ]

---

El Diablo.

Terwijl ik een deuntje fluit, pak ik mijn gitaartas en koffer uit de auto. Ik haal diep adem en kijk naar het huis. Dus dit is het? Ik slik kort, en negeer de zenuwen die door mijn lijf gieren. Raap jezelf bij elkaar Fassbender, jou geheim is ook niet niks. Ik zwaai mijn zwarte gitaartas weer over mijn schouder en loop naar binnen, waar het gevoel dat mensen me bekijken al groot is.
Ik sleep mijn koffer achter me aan, wanhopig zoekend naar waar mijn kamer is. In mijn crèmekleurige koffer zitten mijn laptop, harde schijf met een aantal films en series, wat opladers, kleren en nog wat dingen. Dan vind ik eindelijk mijn kamer, en zie dat er al iemand binnen is geweest. Ik zie dat ik mijn kamer moet delen met een zeker "Rosemary', wat zeker een meisje is. Ik neem het nog lege bed en leg mijn tassen erop. Dan ga ik op bed zitten, met nog steeds mijn gitaartas op mijn rug. Wat nou als niemand me mag? Wat nou als iedereen me buitensluit? Wat al.... Nee. Ik sta op en rek me uit. "Ik ga mezelf niet bang maken.' Mompel ik tegen mezelf, en met knikkende knieën loop ik naar beneden.
Eenmaal daar aangekomen zie ik al wat mensen zitten, twee meisjes en drie jongens. Ik loop erheen, en blijf dan staan, waarna ik ze allemaal aankijk. "Uhm... Hallo. Ik ben Ivorey dus...' Zeg ik met een Duits accent. Dan realiseer ik me dat ik nog steeds mijn gitaartas op mijn rug heb.

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 23:49 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."