[Speeltopic] Live and Let Die • One Direction • 01 - Speeltopics

|| LIVE AND LET DIE ||

De speciale dienst van de Verenigd Koninkrijk, de MI6, vrijwel overal bekend door de vele missies die ze hebben volbracht. Mannen, die de geheime dienst haast regeren vinden dat vrouwen niet geschikt zijn voor dit soort werk terwijl de baas van de organisatie een vrouw is. M heeft het gehad met alle discussies en wilt bewijzen dat vrouwen wel kunnen vechten in een écht gevecht. Ze stuurt vijf vrouwen af op een missie om een maffia op te sporen. Een maffia die handelt in drugs, wapens en vrouwen. Hun missie is om ze op te sporen en dan naar MI6 te brengen. Een missie vol met verraad en bloed.

[Het komt erop neer dan One Direction de maffia is en de meiden MI6 zijn.]

Rollen:

• Vrouwen •
- Lesleigh Grace Montgomery • Denys
- Jacelyn Athene Mikaelson • Deveraux
- AsshiexIrwin
- Elisabeth "Effy" Neves-Noiva Sundén • Rhae
- Meave `Mae` Kathlynn Reagan • Briar

• Mannen •
- Harry Styles • TateLangdon
- Niall Horan
- Zayn Malik • RocketRaccoon
- Louis Tomlinson • DAWSONS
- Liam Payne • Rhae

Lijstje:


Regels:
• Minstens 180 woorden.
• Maximum van twee personages. [Eén meisje en één jongen.]
• Er wordt een praattopic geopend, dus niet off-topic praten in het speeltopic
• Geen gekibbel
• Grof taalgebruik is van toepassing
• 16+ is toegestaan
• Melden als je voor een langere termijn weg bent.
• Have fun c:

HET BEGIN:
De meiden van MI6 worden opgeroepen naar het kantoor van M [die kan worden bestuurd door iedereen] en krijgen hun missie te horen. Ze moeten de maffia, we noemen het voor nu even 'The Candors', zo snel mogelijk naar MI6 te brengen. De maffia zelf doet ieder hun dagelijkse ding, in vrouwen, drugs, wapens etc. handelen. Denk aan de minimum van 180 woorden!

Als iemand een betere naam weet voor de maffia, meld het dan c:

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 11:34 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

[MT]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

[Heya]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik liep rustig, met een totaal neutrale blik, over straat met Harley naast me aan de lijn in het zwart. Ik droeg eigenlijk nooit kleuren, dat kwam nog uit mijn tijd bij MI6. Ook voelde het dan dat ik minder opviel, en ik viel niet graag op. Ik haalde een hand door mijn haren. Ik kwam uiteindelijk aan bij het hoerenkot waar ik de hele handel vanuit coordineerde. Boven zaten een heel stel meiden samen op een zolder, terwijl beneden mijn kantoor zat en de kisten waarin ze werden verscheept. Zo leek het net of we een normaal bedrijf waren die dieren van mensen hielp immigreren en emigreren. Ik liep naar binnen en vond daar een hele stapel dossiers op mijn buro. Ik keek even naar de papieren. Het gaf duidelijk aan welke hoeren klaar gemaakt moesten worden voor vertrek en wat voor een hoeren binnen zouden komen en wat de eisen van ze waren. Ik deed de deur dicht en liet Harley los, voor ik met een zak brood en een zak appelen naar boven liep om de hoeren te voeren. Ze moesten echt niet te vet worden, dus drie keer een appel en een boterham per dag was meer dan genoeg. Boven hadden ze een kraan en een wc, dus overal was aan gedacht. Ze hadden zelfs een aantal dekens en matrassen. Dat het er niet genoeg waren was pech. Dit was toch maar een tijdelijk onderkomen tot ze naar een permanenter verblijf gingen, ofwel bij ons, ofwel ergens anders. Ik knipte van buitenaf het licht aan en draaide alle sloten open voor ik de deur open deed. Een heel aantal doffe ogen van naakte hoeren keken me aan. "Ontbijt. Ik kom over 2 uur Kalysha, Bibi, Shamira, Zara en Joanna halen. Zorg dat jullie schoon en toonbaar zijn voor inspectie en transport. Anders hebben jullie grote problemen." zei ik kil voor ik ze de zak appelen en brood toegooide. Daarna liep ik weer weg en hoorde ik Harley nog even grommen voor ik me omdraaide en hem eruit liet voor ik de deur weer goed afsloot en naar beneden liep. Daar ging ik achter mijn buro aan mijn papierwerk zitten werken. Een hoer zonder de juiste papieren was niets waard en er ging hier veel geld in om. Ik begon in stilte te schrijven met Harley die op mijn schoot kwam liggen. Hij was dan wel een zware hond, maar opzich vond ik het niet erg en hield hij me ook rustig.

---

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.

---

Reality's overrated.

Jacelyn Athena Mikaelson

Met een verveeld gezicht keek ik naar de klok die op de muur ging, elke seconde tikkend. Mijn voeten waren asociaal geplaatst op mijn bureau, maar het kon me niets minder schelen. Ik verveelde me dood, het enige wat ik hier deed was spelletjes spelen op mijn computer, maar dat was dan echt alles. Een diepe zucht verliet mijn mond en ging weer goed zitten. Ik opende weer Pacman op de computer en begon te spelen. Eigenlijk moest ik dossiers na ga kijken en alles verbeteren zodra het nodig was, maar daar was ik al klaar mee. Dus ik had absoluut niets te doen en missies kreeg ik haast niet meer. Iemand tikte me op mijn schouder aan net toen ik bijna had gewonnen — en dat gebeurde haast nooit, dus ik keek nogal geïrriteerd naar de persoon die me aantikte. Ik keek in het gezicht van mijn vader die me fronsend aankeek. Een kleine glimlach kwam op mijn gezicht en draaide mijn gezicht even naar mijn computerscherm, beet even op mijn lip en draaide me weer terug naar mijn vader. "Daar is een verklaring voor.." Mompelde ik en haalde mijn schouders op. Ik had de dossiers nou eenmaal af, nu had ik niks meer te doen. "Ja.. Ik had gehoord dat je met alles klaar was. M wilt met je spreken, Jace." Nu was het mijn beurt om te fronzen. Waarom in hemelsnaam wilde M me in haar kantoor hebben? Ik knikte naar mijn vader, die daarna wegliep in een snelle pas naar zijn eigen kantoor. Nog steeds fronzend stond ik op van mijn stoel en liep naar M's kantoor. Ik klopte twee keer op haar deur en liet mezelf binnen. M draaide zich om in haar stoel en vouwde haar handen samen terwijl ze naar me keek. "We wachten even op de anderen," Ik fronste weer en dacht na. Anderen? Ik had helemaal geen zin om met andere mensen samen te gaan werken en al helemaal niet met mensen die ik niet mocht. Ach, één keer kon geen kwaad sinds ik geen missies op mijn naam meer had staan. Ik plofte neer op een stoel en zuchtte. "Humh, oké," mompelde ik voordat ik mijn benen liet kruisen.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Harry Styles
Langzaam draaide ik rondjes met mijn stoel. 1. 2. 3. ik telde de keren dat ik me met mijn voeten af moest zetten en hoevaak ik langs mijn gegijzelde draaide. 'Als ik de twintig heb bereikt, is je tijd op.' En nog een rondje. Het pistool draaide ik tussen mijn vingers en mijn grijns werd steeds groter, hoe vaker ik langs de jongen kwam, die me hoopeloos aanstaarde, met grote bange bambi ogen en onverstaanbare dingen mompelde. 'Ow god, dat is waar ook, je kan niet meer praten. wat jammer nou.' Ik stopte de stoel en keek hem even medelevend aan, terwijl ik het potje met zijn tong op sterk water van het bureau tussen ons in pakte. 'Ja, hoe gaan we dat nou oplossen. Want ik wil toch wel graag weten waar je die lading cocaïne heb gelaten en wat er is gebeurd met een van onze koeriers.' Ik tikte even tegen het glas aan, terwijl ik het dikke stuk vlees bestudeerde. 'Weet je wat.' Ik zetten het potje met een klap terug op het bureau en keek de jongen glimlachend aan. 'Ik weet het goed gemaakt. Of je brengt een van mijn mannetjes naar de juiste plek en laat je daarna op een vredige manier ombrengen, of ik neem je nu mee naar een van de meest gevreesde kamer hier en dan verwijderen we nog even leuk wat andere lichaamsdelen. Net zo veel, totdat je tong weer is voorzien van de rest van je lichaam.' De uitkomst was altijd hetzelfde en al snel liet ik een van mijn mannetjes hem meenemen naar de plek waar mijn miljoenen aan cocaïne zou liggen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

|Demi in tha house.|

---

That is a perfect copy of reality.

Zayn Malik
Toen ik het juiste papierwerk had doorgespit, ingevult en verwerkt had zuchtte ik en kroelde Harley even achter zijn oor. Een assistent zou benst prettig zijn. zeker omdat ik zo ver van alle andere hoofdgebouwen zat. Ik moest namelijk op een plek zitten waar het transport makkelijk was, wat in de haven was, maar de andere gebouwen zaten meer in het centrum. Ik keek even naar de klok, de hoeren hadden no zo'n half uurtje voor ik ze van de zolder kwam slepen voor inspectie. Ik pakte maar mijn telefoon en draaide het nummer van Liam, terwijl ik kopieen van de jusite delen van het papierwerk bevestigde op drie van de kisten. Een van de meiden ging naar Reykjavik, twee naar Istambul, en twee naar Moskow, terwijl er juist drie meiden uit Albanie, eentje uit Egypte en drie uit Zweden juist weer deze kant op kwamen. Het was een eindeloze sleur, niets in vergelijking met mijn leven bij MI6, maar het was rustiger en verdiende beter. Zo kon ik prima omgaan met mijn familie en had ik ook nog tijd om te tekenen. Daarbij had ik tenminste een rustig schema en een erg gelijkmatig schema. Ik hoefde niet de ene dag van 3 tot 7 's nachts werken en dan weer om 5 uur 's middags op een dak liggen. Nu werkte ik van 8 tot 6 en verder niet, ook was ik bijna vrij als er een dag geen verschepingen waren. Ik hoefde dan alleen 's ochtends het eten voor die dag de zolder op te gooien, maar als ik dat de dag van te voren deed met een waarschuwing dat het voor die dag was, hoefde ik sommige dagen niet eens naar het kantoor komen, een paar keer waren het zelfs enkele dagen geweest. Toen was het wel een bende geweest en waren er twee hoeren die niet meer konden worden verkocht. Daarom mocht Harry die twee hebben. Dit leek er altijd wel iets mee te kunen als ik ze had afgeschreven. Nu wachtte ik tot Liam de telefoon zou openen. Die jongen wist van alles wel wat, dus hij wist hopelijk ook hoe ik aan een assistent voor al dit eindeloze papierwerk kon komen.

---

Bowties were never Cooler

Meave Kathlynn Reagan

Ik was druk bezig met een stapel dossiers door te kijken en het liefst wou ik die hele stapel uit het raam gooien. Een missie zou stukken beter zijn als die saaie dossiers. Ik haalde met een snel gebaar mijn hand door mijn roodbruine lokken en ging weer verder met het doorlezen van een dossier.
Ik wierp een korte blik uit het raam en zag mensen door elkaar lopen met kranten of koffie in hun handen en sommige waren bezig met hun mobiel. " Koffie zou me goed doen. " Ik mompelde meer en kwam toen overeind vanuit mijn stoel en liep naar de plek waar iedereen zijn koffie haalde.
Ik wad bijna klaar met de koffie toen een medewerker mijn naam riep. Ik keek wat verstoord op, omdat ik bijna eindelijk iets aan drinken had binnengekregen. " Ja? " Ik probeerde vriendelijk te klinken, al kon ik niks garanderen. " M. wil je spreken. " Ik trok mijn wenkbrauwen op en liep met de koffie in mijn handen naar haar bureau. Dat was ook de eerste keer dat ze om mij vroeg.
Ik opende dan de deur zonder kloppen en liep eerst naarbinnen, toen ik een slok van mijn koffie had genomen. Mijn blik gleed naar nog een andere jongevrouw, ik was niet de enigste.
Misschien kreeg ik een missie. Misschien moest ik samenwerken. Misschien kon ik eindelijk uit het bureau weg. Misschien moest ik alleen maar dossiers ophalen. Ik zuchtte even en keek toen met een vragende blik naar M., die gebaarde dat ik moest zitten.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Elisabeth Neves-Noiva Sundén.

Ze had tegen de vensterbank aan staan leunen, haar voeten kruislings en haar handen stevig om een hete kop thee geslagen, toen haar werd verteld dat ze naar M. toe moest. Effy had geknikt en verteld dat ze er meteen aankwam. In een paar grote slokken werkte ze de thee weg, de brandende hitte negerend, en zette de kop toen neer. Met snelle stappen vervoerde ze zich richting het kantoor, om hier op de deur te kloppen en hem daarna te openen. Met een beleefde glimlach begroete ze de al aanwezigen en nam toen, net als de andere twee jonge vrouwen - en ongetwijfeld collega's - zitten. Haar pientere, hazelnootbruine ogen scanden de ruimte, een dun laagje mascara op haar wimpers. M.'s blik was zoals altijd niet bepaald veelzeggend en eigenlijk was Effy gewoon enorm nieuwsgierig naar wat er te melden viel. Ze had de nieuwsgierige trek van een klein kind, net als haar koppigheid, en dat wist ze. Toch, in tegenstelling tot een kind kon zij deze trek bedwingen en wachtte ze geduldig tot er gesproken werd. Al wezen de overige stoelen erop dat er nog meer kwamen en ze nog even moest wachten.

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.

Terwijl het energieke gevoel door hem heen raasde gooide hij zijn hoofd in zijn nek, zijn ogen verheerlijkt gesloten. Hij genoot een paar seconden. Maar al snel schoten zijn ogen weer open en ging hij verder met zijn dagelijkse bezigheden. Niet voor lang, nog geen minuut later werd Liam gebeld en opgewekt nam hij op. "Liam," zei hij. Hij had geen idee wie hem gebeld had, had helemaal niet gekeken. Zijn vingers liepen over de planken, als een spin snelde richting zijn prooi, en geboeid keek hij toe. Hoewel zijn aandacht zowel meteen weer afdwaalde en hij plukte aan zijn vingers. Op de rug van zijn hand liep een dun litteken, wit afstekend tegen de gebruinde huid. Op heldere momenten gaven littekens als deze slechte herinneringen vrij. En dat was precies waarom hij het vreselijk vond om helder te zijn. Niet alleen voelde hij zich dan sloom en vermoeid, vervelend, maar vooral het feit dat hij dan kon denken maakte het hem lastig. Het was niet het gewone denken dat hem zo'n wrak maakte. Het was de gedachte aan zijn vader, aan het gezin dat hij had verlaten. Aan zijn zus. Aan vroeger.

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Toen Liam opnam wist ik direct dat hij weer eens had gebruikt. Ik vond het maar niets, maar het was zijn keuze en daar ging ik me niet mee bemoeien. Daarbij wist hij zelfs in deze staat goed genoeg dat hij geen spelletjes met me moest spelen als hij geen kogel door zijn kop gejaagd wilde hebben. Van de bovenkant van de laadkraan kon ik zo, met behulp van twee verschillende scopen, zo een goed beeld van hem krijgen. Ik had het hem wel eens bewezen door een mok van zijn buro te schieten terwijl we aan de telefoon waren. Ik vermoedde dus dat hij me wel goede inormatie zou geven. "Hey Li. Ik heb het de laatste tijd vrij druk met het verwerken en inspecteren van alle vracht, vooral het papierwerk is erg veel, maar wel essentieel om alles goed te doen verlopen. Is er dus ergens een plek waar ik een betrouwbare assistent vandaan kan krijgen?" vroeg ik terwijl ik de papieren aan de kisten vastmaakte en toen de binnenkanten inspecteerde. Er moest nog een waterflesje in elke kist en wat bodembedekking voor als er een een ongelukje had onderweg. Ik liep naar een van de stellages en pakte daar met moeite in een hand 3 flesjes uit om daarna terug te lopen en in elke kist een flesje te gooien. De bodem deed ik wel als ik alle informatie van Liam had gekregen over een assistent. Dan hoefde ik dit soort rotdingen niet meer zelf te doen en had ik mee tijd voor vrachtcontroles, onderhandelingen en mijn eigen leven. Wat erg fijn zou zijn.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Het werd Liam al snel duidelijk dat de beller Zayn was. Zayn stond voor hem genoteerd als scherpschutter en momenteel groot man in de hoerenhandel. Het wad geen verkeerde kerel, in tegenstelling tot de anderen was hij niet vrijwillig bij de maffia gekomen en dat maakte Zayn nou juist net een wat andersl. Liam hield altijd een ectra oog op gevallen als Zaybn dat was. Ze konden verraderlijk zijn, maar anderszijds hadden ze genoeg redenen om troue te blijven en Zayn had zich ondertussen wel bewezen. Zayn vroeg om een assistent, iets wat Liam zachtjes deed zuchten, hij had op iets meer opwindend gehoopt, al zei hij meteen daarna dat hij waarschijnlijk wrl wat zou kunnen regelen en dat Zayn heel even moest wachtten. Liam zochht tussen de rommel en vond de lijst. "Wat ik dacht. Ik kan wel een groentje voor je regelen? Het is niet het beste, maar de rest is allemaal toch echt op andere vlakken nodig."
Met zijn telefoon tussen schouder en wang geplakt zocht Liam verder tussen de rommel en vond uiteindelijk het pakje sigaretten, om er één tussen zijn lipprn te proppen en aan te steken. Het was een saaie dag, als manusje van alles was iedere dag anders en dit bleek er weer zo één te zijn waarvan de minuten als uren voorbij tikten. Sneeuw had Liam weer opgewekt gemaakt en hij had zin om wat te doen. Dus tikte hij ongeduldig met zijn vingers, terwijl hij eem hij van zijn sigaret nam.

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Gelukkig leek Liam in elk geval helder genoeg om me te snappen. Hij was dan wel een tijd erg wantrouwig naar me geweest, maar inmiddels leek hij echt wel een goede gast. Ik wachtte ongeduldig en haalde een pakje sjek uit mijn kontzak. Mijn telefoon hield ik tussen mijn oor en mijn schouder terwijl ik rustig wat tabak in een vloeitje begon te rollen. Ik likte het net dicht toen ik Liam weer hoorde. Ik pakte de gerolde sjek tussen mijn vingers en pakte mijn aansteker terwijl ik een goedkeurend geluidje maakte. "Klinkt goed, Li. Goed genoeg in elk geval. Het enige wat er hoeft te gebeuren is het invullen van papierwerk, meer niet, een groentje is dus prima." Ik stak de sjek aan en nam een flinke hijs terwijl ik mijn aansteker weer wegstopte en de telefoon pakte, terwijl ik rustig rookte. Daar werd ik altijd rustig van, hoe slecht het ook voor me mocht zijn. Het was niet alsof ik oud zou worden, zowel hier als in het leger als in MI6 had ik nooit verwacht ouder te worden dan 50, dus dan kon roken echt geen kwaad. "Als ik de verschepingen snel binnen heb en heb afgewerkt, zullen we dan naar de kroeg gaan?" vroeg ik aan hem. Ik was wel weer eens toe aan wat menselijke interactie en Liam was opzich een goede gast. Ook bleef hij niet maar kleppen, maar kon ook stilte waarderen. Tuurlijk wist ik ook wel van zijn drankproblemen, maar een of twee biertjes waren hopelijk geen probleem. Ik liet me weer achter mijn buro vallen en keek naar de klok terwijl ik Harley aaide en rustig mijn sjek oprookte, wachten op Liam's antwoord op mijn drankgerelateerde vraag.

---

Bowties were never Cooler