[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Dawnelle Eguskine || District 9 || Buitenkant derde ring

Er hing een vreemde trek om mijn mond. De altijd aanwezige krul in mijn mondhoeken was verdwenen en mijn optimisme was voor enkele seconden even zoek. Nee, de hoop, moed en vrolijkheid zaten nog wel ergens diep binnenin mij verscholen, maar ik bleef een gewoon mens. Zelfs ik moest wel even slikken, toen ik de buis in mijn gezichtsveld zag en mijn blik ervan afwenden was tot nu toe nog onmogelijk. Ik merkte amper hoe de kundige vingers van mijn styliste de prachtige bloem in mijn haren vlocht om toch nog iets van mijzelf bij mij te hebben als ik de arena inging om te sterven, of te overleven maar die kans achtte ik vrij klein. Voor het eerst ervoer ik echte angst in mijn leven zonder dat er een onweersbui overkwam. Ik was nu dan ook niet panisch bang. Het was meer alsof de angst mij rustig omhelsde en mij volledig inpakte, waardoor ik slechts instaat was te ademen en mijn hart mijn bloed rond te laten pompen. Ik leek wel iemand anders en met deze gedachte, begon ik terug te vechten. Ik wilde niet in wanhoop ten onder gaan. Ik zou in geluk en hoop sterven en zo overwinnen, door mijzelf te blijven en te blijven vechten. Ik zou als een waardig krijger ten onder gaan. Panem zou verslagen zijn door hun verlies van mij en dat zou ik alleen voor elkaar krijgen als ik geliefd was bij het publiek. Ik zou het spel meespelen op mijn eigen manier.
Toen de vingers van mijn styliste uit mijn haar waren verdwenen, hief ik mijn hoofd op en draaide mij met een lichte glimlach naar haar om. Hoewel wij van negen nooit de mooiste kostuums hadden, vond ik dat ze haar werk goed had gedaan. Bovendien leek ze het er zelf ook moeilijk mee te hebben dat ik nu straks de arena in zou gaan en waarschijnlijk niet meer terug zou komen. 'Je hebt mij geweldig geholpen en gesteund. Ik ben ontzettend blij dat jij mijn styliste was,' zei ik dus en omhelsde haar. Een overdreven Capitoolse snik ontsnapte haar lippen, waardoor ik iets meer de behoefte kreeg om weer te lachen en mijn houding er dus nog iets op vooruit ging.
'Jij hebt toch helemaal geen steun nodig gehad. Jouw vrolijkheid straalt op zichzelf al zo erg dat iedereen je simpelweg kan aanschouwen en bewonderen als de zon,' zei ze overdreven en ik lachte zachtjes om haar. Ze lachte eventjes door haar tranen heen mee voor er serieuze rimpels op haar ietwat oranje gezicht verschenen en ze zich van mij losmaakte om mij toe te spreken. 'Dawnelle, de natuur is jouw vriend. Je hebt een prima plantenkennis, dus eten en drinken zal wel goed komen allemaal, maar zonder wapen ga je deze spelen niet winnen. Je weet zelf dondersgoed wat je nodig gaat hebben om te overleven, dus zorg ervoor dat je dat te pakken krijgt. Anders wordt het niks en zullen de sponsors je ook niet als mogelijke favoriet beschouwen.' Ik knikte braaf. Ik had er zelf ook al over nagedacht of het verstandig was om mijn leven te wagen voor een blaaspijp met pijltjes -mogelijk zelfs giftige. Dan zou ik niet alleen een overlever zijn, maar kon ik ook jagen en was ik niet slechts prooi. Toch was het gevaarlijk voor iemand uit negen om dat bloedbad in te gaan en iets van spullen mee te nemen naar de plaats waar ik zou overnachten, het liefst ergens waar water in de buurt was. Echter waren de laatste woorden van mijn styliste de reden om de beslissing te nemen het erop te wagen. Anders was mijn kans alleen maar kleiner om te winnen.
Hoewel de angst nog steeds door mijn aderen stroomden, was mijn positieve gelaat weer terug en dus stapte ik vol goede moed de buis in die mij naar de arena zou brengen. "Dankjewel", vormden mijn lippen nog richting mijn styliste voor ik omhoog de arena in draaide. Voor een zeer kort moment werd ik verblind door het zonlicht en snoof ik de warme lucht op. De zon verhitte mijn huid en genietend stak ik mijn gezicht in de zonnestralen. Hitte, zon, woestijn. Dit was mijn terrein. Een vastbesloten grijns dit op de juiste manier te doen krulde om mijn lippen en terwijl de warmte mij verwelkomde en oplaadde, ging mijn blik langs de spullen die niet al te dicht bij de hoorn lagen, maar ook niet zo ver weg om zo goed als waardeloos te zijn. Het duurde even voor ik vond wat ik zocht, waardoor er voor een kort moment een stemmetje tegen mij zei dat het er niet lag, dat de spelmakers niks gedaan hadden met mijn talent, tot mijn blik op het kleine tasje met het pijpje viel. Ik kon wel juichen, zo blij was ik. Het lag ergens bij iets wat eigenlijk het best de derde ring was te noemen. Dit betekende dat ik mij in redelijk gevaarlijk gebied moest begeven, wilde ik hem bemachtigen. Ernaast lag nog iets wat op een soort zak leek en omdat de tijd om na te denken bijna voorbij was, nam ik mijn besluit. Ik zou ervoor gaan, koste wat het koste. Ik hoefde immers niet helemaal naar de hoorn, gezien het niet het sterkste en meest gewilde wapen was hier.
De gong denderde door de woestijn waar we in waren geplaatst en meteen zette ik het op een rennen richting mijn doel. Mijn spieren waren snel warm en dus kon ik redelijk makkelijk vooruit komen. Ik wist wel dat ik dit nooit lang vol ging houden, gezien ik een echte sprinter was, niet gemaakt voor lange afstanden, maar hopelijk waren mijn trainingen genoeg geweest om dit stukje tot aan het meer beschutte bos een stuk verderop vol te houden.
Bijna aangekomen bij het tasje en de soort vreemde zak, begon het mij te dagen hoe dicht bij de dodelijkste tributen eigenlijk waren. Hierdoor dook ik net op tijd weg voor iemand die ik niet kende uit een onbekend district. Meteen daarna viel mijn oog op één van de beroepstributen, een meisje uit twee dat gevaarlijk dichtbij was. Ze zou mij makkelijk kunnen verwonden. Snel dook ik richting mijn wapen en de vreemde zak, wat nu van dichtbij nog het meest weghad van een waterzak. Op hoop van zegen.

(Het meisje is dus Sofia c; )

---

Happy Birthday my Potter!

"Heey Yva" Zei Matt ongemakkelijk, waarna hij onhandig overeind probeerde te krabbelen. Hij pakte mijn arm vast en begon me mee te sleuren, waarna hij "Luke!" riep. Die naam alleen al stond me niet aan.
De wond in mijn zij werd er niet beter op. Het deed verschrikkelijk veel pijn, en als ik er niet snel wat aan zou doen zou ik dood bloeden. Je begrijpt wel dat ik daar niet zo'n zin in had. Bij elke stap die ik zette werd ik zwakker. We bleven staan voor een gevecht tussen twee jongens, waarbij ik zeker wist dat er één Lucas was. Blegh.
Op het begin negeerde Lucas ons, hij scande zijn volledige omgeving en zijn blik bleef hangen bij een legerkleurige rugzak, die net zo groot was als mijn oude schoolrugzak. Hij rende ernaartoe en sloeg de rugzak om zijn schouders, zodat die er niet meer vanaf kon glijden. Hij kwam weer naar ons toe gerend en had moeite met afremmen. Hij greep Matt bij zijn arm. "We moeten wegwezen." Wauw, daar waren we zelf ook wel achter Lucas. Lucas begon te rennen, maar ik hield Matt tegen. Ik voelde me niet goed.
Ik werd heel licht in mijn hoofd en kon niet meer helder denken. Ik was ontzettend zwak en op dit moment gewoon veel te makkelijk om uit te schakelen. Ik begon te wankelen en hield mijn hand op mijn voorhoofd, als teken dat ik me echt niet goed voelde. "Matt..." Was het laatste wat ik kon uitbrengen voordat ik in het zand neerviel.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

De twee die hem volgde, minderde vaart, tot ze stil stonden.
      Lucas hield op met rennen en draaide zich om, om op een sukkeldrafje naar de twee toe te joggen. Het meisje uit twaalf stond wankelend op haar benen en drukte haar hand tegen haar voorhoofd, terwijl ze zacht Matt zijn naam fluisterde. Ze zakte neer in het zand en ik keek naar Matt. 'We moeten hier weg, laat haar liggen.'
      Het klonk als iets wat enkel een beroeps kan zeggen, kil en een ondertoon in zijn stem die aantoonde dat hij er geen moeite mee had iemand dood te laten bloeden. 'We kunnen haar niet meenemen, dat brengt vertraging op.' Verduidelijkte hij zijn plannen, waar de jongen waarschijnlijk niet blij mee zou zijn. Verder op stond een tribuut uit één, ze schoot een pijl op Matt af die Luke als in een reflex met zijn mes de lucht uit wierp. Zijn linkerhand ging richting zijn riem en trok het volgende mes, om het meisje haar schedel te doorboren met zijn eigen messen. Twee beroeps dood, nog tien te gaan.
      Hij realiseerde zich nu pas dat Matt ook onder de term beroeps viel, wat betekende dat Lucas niks over zijn wraakplannen kon vertellen. Misschien zou het hem angst aan jagen en zou hij een poging doen tot Lucas vermoorden, aangezien het toch echt wel duidelijk was dat het Luke zijn plannen waren alle beroeps te elimineren. Toch was er iets dat hem tegen hield Matt niet direct neer te steken, hij zag hem haast als een vriend.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Hoi mensen. Sorry maar het lukt me niet om vaak genoeg te posten bij dese RPG. Dit RPG heeft veel tijd nodig die ik jiet heb.
Ik schrijf me hierbij dus uit. Iedereen die wil mag Annalynn nu vermoorden

---

take me back to the basics and the simple life

Sofia Natalia Horsell || District twee

De nummer echode door mijn hoofd, maakte me steeds iets alerter, steeds iets nerveuzer ook. Ik ademde diep in en diep uit. Nog nooit hand ik me zenuwachtig gevoeld en nu? Nu stond ik te trillen op me benen godverdomme. Me buik deed pijn en de wereld voor me draaide alleen maar. Ik moest mezelf rustig houden, hier had ik voor getraind. Ik rechter me rug zodra ik boven de grond uit kwam en keek even rond. Prachtig, werkelijk prachtig. Woestijn. Hier ging in ieder geval niemand overleven. Overdag zou het hier heet zijn en 's nachts net iets te koud. Mijn ogen schoten over de andere tributen hun gezichten en ik glimlachte toen de teller bij vijf kwam. Door me knieën. Vier. Adem in. Drie. Adem uit. Twee. Concentreer je. Een. Ga op je doel af. Nul. Mijn benen deden hun werk en ik printte van het plateau naar de hoorn. Een meisje uit district zeven probeerde naar de hoorn te komen, dus zonder aarzeling wierp ik het eerste en beste wapen wat er op de grond lag naar het meisje toe. De dolk stak trots uit haar nek. Voor ik het wist kreeg ik echter iets terug. Iemand probeerde een bijl naar me te gooien, zonder al te veel succes. Een man van acht kwam op me af, speer boven het hoofd en een vrouw wilde achter hem langs sluipen. Vuile rat uit district vijf. Ik dacht heel even na, of ik deed in elk geval een poging. Daarna rende ik naar de hoorn. Mijn voeten raakte de grond bijna niet en het voelde soms of ik zou struikelen over mijn eigen voeten. Ik pakte een speer, tegelijk met een tribuut uit district drie. Ik lachte heel lief en pakte achter mijn rug een mes. Zo snel als ik kon zette ik mijn voet tegen haar buik en schopte haar naar achter, schopte haar nog een keer in de maag en zette het mes in haar rug. De man Daarna pakte ik de speer en gooide hem naar de vrouw. De man uit acht was nu bij me en ik moest een mes naar zijn pols gooien zodat hij de speer zou laten vallen. "Dom," lachte ik zacht voor ik een tweede mes pakte en op hem af liep, hij was snel, bijna sneller dan mij, maar ik mikte een mes op zijn enkels. De messenset organiseerde ik netjes, zodat ik hem gewoon in mijn uniform had zitten, tot het laatste mes. Nu moest ik de tweede speer terug zien te krijgen. Op hoog tempo rende ik uit de hoorn, voor de spier die mooi door het meisje uit vijf wat gegaan. Een jongen uit district zes ging ook voor de speer. Ik schreeuwde naar de andere beroeps dat de hoorn sowieso van ons was, maar ik twijfelde of ze het hoorde. Ik besparing de jongen uit zes en raakte in een klein gevecht met hem. Maar geen negen. Het meisje van negen was vijf meter bij mij vandaan, hooguit. Ik bracht mijn knie naar de jongen zijn kin en raakte hem met volle kracht. Daarna zette ik de punt van mijn voet in zijn blaas en pakte zijn dolk. Ik gooide de dolk naar het meisje, maar te snel, te gewillig. De dolk schraapte langs haar linker zij en de binnenkant van haar linkerarm. Niet te diepe wonden, al zou het zeker wel goed bloeden. Ik vervloekte mezelf en wilde op haar af rennen, maar de jongen uit zes pakte me bij mijn enkels. Hij haalde een kleiner meisje tevoorschijn. Mooi niet dat zes mij te pakken kreeg.
Iets later stond ik op en trok ik de speer, die ik eerst uit het meisje van vijf had moeten wrikken, uit de jongen van zes. Dat moest ik misschien even schoonmaken, misschien. Het meisje uit negen was tegen die tijd alweer weg en ik vervloekte mezelf. Ik had haar laten gaan. Hoe kon ik? Hoe kon ik zo stom zijn? Mijn handen vonden hun weg naar mijn zakken en ik liep terug naar de hoorn, naar de andere beroeps. Met niets 'meer' dan een snijwonden van me linker ribben over mijn heup, een schaafwonden die mijn hele linkerschouder in beslag naam en een kleine, blauwe plek op me linker onderbeen. Toch, ik had er vijf gedood. Vijf was prima. Luke was echter nergens te bekennen. Ik fronst even, pakte wat te eten uit de hoorn en rende over het veld om te kijken of hij nog leefde. Ik zocht alles af, rennend op de snelheid die mijn benen niet heel lang meer vol zouden houden.
"Luke! " schreeuwde ik. Het maakte me niet uit wie me zou horen, hij mocht niet dood zijn. En eindelijk, eindelijk vond ik hem. Een bloederig mes in me ene hand en een brood in me andere hand. Er waren meer mensen, in de buurt, ik hoorde hun voetstappen en kon sommige zelfs zien. Ik haalde diep adem.
"Luke, kom, de hoorn Is van ons, we kunnen pakken wat we willen en nodig hebben, waar ga je heen? " vroeg ik verward en ik keek hem met een schuin hoofd aan.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 17:37 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Vannacht had ik amper kunnen slapen en daar moet ik nu de gevolgen van dragen. Ik voel me totaal niet vermoeit maar mijn lichaam denkt daar wel anders over als ik zo meteen een sprint ga trekken om mijn wapens te bemachtigen. Dat weet ik nu al wel zeker. Ik weet dat ik hier voor getraind ben en ik van alle uitgeloten mensen misschien wel het minste recht heb om dit te zeggen maar ik ben alsnog bang. De meeste beroeps zullen hier vol zelfvertrouwen in gaan maar zo ben ik totaal niet. Ik mag dan wel getraind zijn, dit is nog geen bewijs dat je blijft leven. Ik hoef maar één ding verkeerd te doen en ik ben dood, net zo goed als andere dat zouden zijn.
Er wordt me verteld dat ik plaats moet nemen in de buis, wat ik dan ook maar gewoon doe. Mijn styliste geeft me nog een tik op mijn schouder waardoor ik een keer gedwongen glimlach. “Doe je best, ik weet dat je het kan,” hoor ik haar nog tegen me zeggen. Nadat ik haar bedankt heb zet ik een stap naar voren zodat ik nu helemaal in de buis sta.
"Carter, verstand op nul en ga er voor," zijn woorden die ik tegen mezelf fluister als de buis sluit. Voor een moment doe ik mijn ogen dicht om mijn concentratie te vinden en voel dat ik langzaam omhoog ga. Nu gaat het gebeuren, bij het idee alleen al trekt er een rilling door me heen. Ik kan dit, het moet bijna wel. Je weet wat je moet doen, hier ben je 6 jaar lang voor getraind.
Als ik voel dat ik tot stilstand ben gekomen open ik mijn ogen maar weer. De zon schijnt in mijn ogen, als je het een zon kan noemen. De hitte overspoelt me direct en is bijna onhandelbaar. Ik weet nu al dat deze sprint zwaar zal gaan worden. Niet alleen door de hoge temperatuur, maar ook doordat we midden in een woestijn staan. Gelukkig ben ik het gewend om door het zand heen te rennen dus zou dat op zich niet zo’n heel erg groot punt moeten zijn.
30.. 29.. 28.. Lees ik af van de grote klok boven de hoorn. Mijn blik richt ik een stukje naar beneden waar ik een drietand in een rek tegen de hoorn aan zie staan. Deze is hoe dan ook van mij zometeen. Mijn blik blijft op dit voorwerp gefocust als het aftellen vanaf tien begint. 3.. 2.. 1.. En daarna het geluid van een gong, wat voor mij het teken is om mijn sprint naar de drietand te beginnen.
De weg naar de hoorn toe is zwaarder dan gedacht maar toch ben ik op tijd bij het wapen aangekomen. Mijn mannelijke districtgenoot had zijn arm al naar dit wapen uitgestrekt maar ik griste de drietand vlak voor hem weg. Het spijt me zeer maar deze is van mij en van niemand anders. Ik had tijdens het ontbijt en trainingen wel eens wat woorden gewisseld met deze jongen en hadden dan ook besloten om een bondgenootschap te sluiten. Alleen eerst zou ik me bij de beroeps moeten voegen anders zou ik hier nooit levend weg komen. Vanuit mijn ooghoek zie ik een lange blond meisje mijn richting op komen rennen. Ik kan niet anders dan mijn drietand op haar af te gooien. Alle drie de punten doorboren haar borstkas en ze valt achterover in het zand. Ik trek mijn nu bebloede drietand uit het levenloze lichaam van het meisje. Voor een seconden blijf ik staan en bedenk ik me hoe haar familie nu thuis zou zitten. Ik schud het gevoel van me af, ik moet nu voor mezelf kiezen, anders kom ik hier nooit levend uit.

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

'Luke!' Klonk de stem van Sofia.
      'Luke, kom, de hoorn Is van ons, we kunnen pakken wat we willen en nodig hebben, waar ga je heen?' Vroeg ze verward. Ze kantelde haar hoofd iets en keek hem raar aan. Hij zou het haar nu kunnen vertellen, hij had zijn spullen, hij stond een stuk van haar af. Ze was niet veel sneller dan hem, ze zou hem niet snel inhalen en haar wapens zou hij kunnen ontwijken als ze besloot hem aan te vallen. 'Weg. Je weet best waarom.' Sofia moest het verhaal over zijn zus wel kennen, iedereen kende het.
      'Jij wilde je wraak op negen, zo wil ik het mijne op de beroeps.' Zijn blik was leeg, zijn zus was hem gewoon afgenomen. Nog altijd geloofde hij het niet, maar hij zou er alles voor doen. Onbewust klemde hij zijn hand iets te hard om het handvat van zijn messen, zo hard dat zijn knokkels wit werden. Mensen vonden wraak nooit een actie voor hem, maar ze zouden eens moeten weten hoe hij echt in elkaar zat.
      'En die wraak ga ik krijgen ook.' Hij keek naar Matt. 'Ik zie je wel in het bos, maar ik denk dat ik nu beter kan rennen.' Zei hij op een volume dat Matt hem nog net kon verstaan, om vervolgens zo snel hij kon het bos in te rennen. Zijn voeten deden pijn van het lopen bij het bloedbad, maar hij kon zich het niet veroorloven nu stil te staan.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Sofia Natalia Horsell || District twee

Zijn woorden klonken zo afstandelijk. Zo ver weg van mij. Alsof ze me nooit zouden bereiken. Ik beet zacht op me lip en zag hem weg rennen. Zonder te twijfelen rende ik achter hem aan. Luisteren naar het bos dat kraakte en geluid maakte. Hij aan misschien net iets sneller maar het bos verhinderde hem waar ik overal tussen door kwam. Ik sprong, pakte een tak en gooide mezelf tegen zijn rug. Daarna rukte ik hem bruut aan zijn schouder, terwijl ik over hem heen zat.
"Wraak op de beroeps hea? Wie zegt dat wij zoals hen zijn? Dat wij ook bruut elkaar vermoorden? Wie zegt dat wij niet om elkaar geven, van elkaar houden, dat ik niet van jou houd? " zei ik stil en rustig. Ik beet op me lip. Hoe kon hij me ook maar voor een seconde vergelijken dan die leugenaar die hun eigen district verraadde. Ik schudde me hoofd.
" Nooit, nooit zou ik je vermoord hebben, maar reken er maar niet op, dat als je ook mij verraad ik ook maar een vinger uit steek als je in de problemen zit. " Daarmee liep ik achteruit, zodat hij me niet in me rug kon aanvallen. Ik had hem ingehaald, puur om hem te vertellen hoe het zat, maar nu brandde mijn spieren en voelde mijn lichaam zo zwaar. En alles wat waarschijnlijk voor niks geweest.

---

We've lived in the shadows for far too long.

De takken die hij achter zich hoorde knappen toonde aan dat ze hem was gevolgd.
      Ze wierp zichzelf vol tegen hem aan. Ze was niet zwaar, alles behalve dat, maar door de klap ging hij onderuit. Ze rukte bruut aan zijn schouder en bleef over hem heen zitten. Lucas duwde haar van zich af en ging overeind staan, zijn mes in zijn hand voor het geval het nodig zou zijn.
      'Wraak op de beroeps, hé? Wie zegt dat wij zoals hen zijn? Dat wij ook bruut elkaar vermoorden? Wie zegt dat wij niet om elkaar geven, van elkaar houden, dat ik niet van je houd?' Ze klonk stil en rustig, maar dat ze op haar lip beet deed Lucas twijfelen of het werkelijk zo was.
      'Denk je nou serieus dat ik daar in trap, Sofia?' Je kon aan hem zien dat hij haar gewoon niet begreep. 'Zelfs in district twee zei niemand ooit wat tegen me, hoe wil je verdomme ooit om me zijn gaan geven?!' Hij wist dat hij er alleen voor stond. 'Nooit, nooit zou ik je vermoord hebben, maar reken er maar niet op, dat als je ook mij verraad ik ook maar een vinger uit steek als je in de problemen zit.' Ze begon achteruit te lopen, waarschijnlijk om een aanval in haar rug te voorkomen, maar Luke was niet van plan haar nu te doden.
      'En wat nou als de beroeps alleen over zouden blijven? Niemand van ons zou twijfelen, nee. We hangen het type beroeps uit dat iedereen altijd denkt dat we zijn, een stel wandelende moordmachine's die er niet over twisten iemand te doden!' Hij klonk nogal gefrustreerd, misschien omdat hij alles zo graag wilde begrijpen, maar hij wist het zelf niet.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 19:11 ]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Sofia Natalia Horsell || District twee


Sofia greep in haar haar. Ze wist het, ze begreep het. Hij had gelijk. Maar zij wat niet zo. Nooit zo geweest. Nooit zou ze zo worden. Niet haar bondgenoten, haar vrienden. Dat zou ze niet kunnen, helemaal nooit.
"Ik geef om je. Altijd, altijd al gedaan. Hoe ze ook over je praatte, wat ze ook over je zeiden, over je familie zeiden, dat jullie zwak waren dat jullie hadden verloren. Ik verdedigde je bij elk woord dat ze zeiden. Want ik, ik geef wel om je. Ik vind je leuk, als sinds ik godverdomme vijf jaar ben. Weet je hoe kut dat Is? Als je me pas ziet zodra We onze dood te moet gaan? En je me dan alleen maar kan aankijken om te zeggen dat je de beroeps wil vermoorden, aanneemt dat als de beroeps alleen overbleven ik iedereen zou vermoorden? " Tranen. Ik voelde tranen. Ze lieten me ogen brandde en ruw slikte ik een snel weg. Met rode ogen keek ik hem aan.
" Ik weet dat de rest ons zou ruilen voor een kruimel brood, " begon ik, een falende poging om sterk en boos over te komen wat het gevolg. Ik was niet boos, ik was pijn gedaan. Zoveel pijn. Verraadde door iemand die ik nooit had kunnen verraden, iemand die me veroordeeld had.
"Ik had gehoopt dat je je gerealiseerd had dat ik van je houdt voordat We in een arena zouden staan, voordat ik zou weigeren je te vermoorden als het erop aankwam. Als je je wraak op de beroeps wil, hier, kom maar op." ik wist wat ik deed. Ik wist dat ik hem de kans gaf om me zonder enige moeite te vermoorden. Maar het maakte niet uit. Ik had hier uit willen komen. Ik had het echt gewild, maar het zou me breken als dat ten koste ging van de mensen waar ik om gaf, zoveel om gaf. Ik sloot me ogen en knippwrde de tranen weg. "Heb je wraak, als je echt oprecht gelooft dat ik je vermoord had als het erop aankwam," zei ik. Ik herinnerde me hoe ik een speer uit me halen liet vallen puur omdat hij langs liep. Of hoe ik wat weg gerend, misselijk, toen ik hem wilde vragen of hij okay was na die ene honger spelen. Ik herinnerde me hoe ik mijn hoofd had geschud zodra zijn naam over het plein klonk. Vijf mensen. Dat was veel. Misschien had hij gelijk over mij. Misschien. Maar mooie had ik iemand pijn gedaan waar ik om gaf. Nooit. Ook zou ik nooit een van de andere beroeps vermoordde zonder dat het was pm mezelf te verdedigen. Dat was verraad. En me vader zou me ervoor haten.

---

We've lived in the shadows for far too long.

'Ik geef om je. Altijd, altijd al gedaan. Hoe ze ook over je praatte, wat ze ook over je zeiden, over je familie zeiden, dat jullie te zwak waren dat jullie hadden verloren. Ik verdedigde je bij elk woord dat ze zeiden. Want ik, ik geef wel om je. Ik vind je leuk, al sinds is godverdomme vijf jaar ben. Weet je hoe kut dat is? Als je me pas ziet zodra we onze dood te moed gaan? En je me dan alleen maar kan aankijken om te zeggen dat je de beroeps wilt vermoorden, aanneemt dat als de beroeps overbleven ik iedereen zou vermoorden?'
      Haar ogen werden rood, ze probeerde tranen te onderdrukken. Op de een of andere manier geloofde hij haar, het was gewoonweg onmogelijk zoiets als dit zo goed te acteren. 'Ik weet dat de rest ons zou ruilen voor een kruimel brood,' begon ze. 'Ik had gehoopt dat je je gerealiseerd had dat ik van je houdt voordat we in een arena zouden staan, voordat ik zou weigeren je te vermoorden als het erop aankwam. Als je je wraak op de beroeps wil, hier, komt maar op.' Ze leek te weten wat ze deed.
      'Heb je wraak, als je echt oprecht gelooft dat ik je vermoord had als het erop aan kwam,' Verder zweeg ze. Lucas moest even enkele seconden de tijd hebben te realiseren wat ze zojuist had gezegd. Er was wél iemand die om hem gaf, en aan de manier waarop ze praatte was het duidelijk dat ze niet loog.
      Het was zeker een minuut stil voordat hij weer normaal uit zijn zinnen kon komen. 'Als je weet dat ze je uiteindelijk toch liever doden dan levend houden, waarom ga je dan niet van ze weg?,' Hij zweeg even, hij zou haar mee kunnen vragen, hoe dom het ook was. 'Je kan met me mee,'

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 19:59 ]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Sofia Natalia Horsell || District twee

Ik kon met hem mee. Hem. Alsof het een droom was. Nja, een nachtmerrie waarin ik dood zou gaan, misschien zelfs met hem. Mar alsnog. Ik keek naar de grond, zoeken naar een antwoord. Ik had geen beter antwoord dan het antwoord dat ervoor zorgde dat ik mezelf verachten.
"Ik heb ze nodig. De spullen tenminste. De wapens. Als ik genoeg eten en wapens heb weg kunnen krijgen, dan kan ik daar weg. Maar ik kan niet zulke mensen niet vertrouwen met zoveel machtsmiddelen, " sprak ik alsof ik een boek hadden ingeslikt. Iew, ik klonk wijs. Blegh. " Echter, ik zou me daarna maar al te graag aansluiten bij jou, of jullie als het correct gezien heb? Matt en een meisje uit twaalf als ik me niet vergis?" de woorden kwamen voorzichtig uit mijn mond, maar ik wat bang. Bang dat dit tevergeefs was. Bang dat onze gevoelens altijd anders zouden blijven. Zo wad het nou eenmaal. Maar ik kon er niet boos om zijn. "Ik kan desnoods spullen door smokkelen? Als jij, jullie iets nodig hebben? Ik ben er voor," het laaste kwam er wel erg zacht uit. Ik was allang blij dat We geen ruzie meer hadden en ik niet meer boos was.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 20:04 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

'Ik heb ze nodig. De spullen tenminste. De wapens. Als ik genoeg eten en wapens heb weg kunnen krijgen, dan kan ik daar weg. Maar ik kan niet zulke mensen niet vertrouwen met zoveel machtsmiddelen.' Ze zweeg even. 'Echter, zou ik me daarna maar al te graag aansluiten bij jou, of jullie als het correct gezien heb? Matt en een meisje uit twaalf als ik me niet vergis?' Ze sprak voorzichtig.
      'Die meid uit twaalf plakt aan Matt, ik heb nooit ingestemd op een bondgenootschap met dat kind.' Uit de toon waarop hij sprak kon je horen dat Yva niet zijn favoriete tribute was. 'Maar Matt wel, ja.'
      'Ik kan desnoods spullen door smokkelen? Als jij, jullie iets nodig hebben? Ik ben er voor,' het laatste klonk zacht, waar door Luke het nog maar net kon verstaan. Lucas schudde direct zijn hoofd. 'Te gevaarlijk. Als iemand zoals Thormund daar achter komt word je direct vermoord voor je überhaupt kan rennen.' Hij had later pas door dat hij zojuist had gezegd dat hij haar op de een of andere manier veilig wilde houden. Gods Luke, waar ben je mee bezig?! Eerst Matt, nu Sofia. Spookte het door zijn hoofd, maar het maakte hem niet meer uit. Helemaal niet meer.
      Hij was het zat in zijn district genegeerd te worden, als hij nu dood zou gaan had hij daar vrede mee. Beter bleef een van de andere dan leven. Deze spelen waren zinloos, volledig zinloos. Beter gaf hij de familieleden die thuis zaten hun dochter of zoon terug.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Matthew "Matt" Tyler Jones • District 4
"We moeten hier wegwezen" zei Luke terwijl hij mijn arm pakte. Ik knikte en beet op mijn lip, Yva had pijn, ik had pijn, iedereen had pijn maar we moesten doorzetten. Ik rende Luke achterna en ik voelde dat Yva zwakker en zwakker werd. "Matt.." fluisterde ze en toen zakte ze in elkaar op de bosgrond. Ik begon paniekerig te hyperventileren en ik keek Luke bang aan. "We moeten hier weg, laat haar liggen." zei Luke en ik schudde mijn hoofd. Nee, ik zou Yva nooit laten liggen, niet aan haar lot overlaten. "We kunnen haar niet meenemen, dat brengt vertraging op" zei Luke en ik keek naar Yva. Het mocht niet. Nee, ik houd van haar. En ik laat haar nooit achter. "Luke, ik draag haar wel maar ik kan haar niet achter te laten" zeg ik en ik kijk hem aan. Dan hoor ik een meidenstem Luke zijn naam roepen, en kijkt Luke op. Ik frons mijn wenkbrauwen en ik kijk in de richting van de stem. Na nog een paar woorden uitgewisseld te hebben met Luke gaat hij ervandoor, ik zie hem nog wel als hij klaar is. Hij rent verder het bos in en ik kijk hem na. "Yva.." fluister ik en ik streel haar over haar wang. Ik til haar op en leg haar over mijn schouder, zwaar is ze helemaal niet. Ik baan me in weg door de bladeren en takken die voor mijn gezicht hangen. Als we ver genoeg het bos in zijn leg ik Yva op de grond neer en pak een rol verband uit mijn rugzak en ik wikkel het om Yva's wond. Ik kniel naast haar neer en ik kijk haar aan.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Ik kreun van de pijn. Het bloed blijft maar uit mijn wond stromen, heel lang de tijd had ik niet meer voor ik dood zou bloeden. En dan zouden mijn naam, foto en District aan de hemel verschijnen, dat kon ik mijn vader niet aandoen.
"We moeten hier weg, laat haar liggen." Hoorde ik Lucas koelbloedig zeggen. Wauw, wat. Een. Aardigheid. Ik zag Matt wazig zijn hoofd schudden. "We kunnen haar niet meenemen, dat brengt vertraging op." Zei Lucas nogmaals. Ik zag Matt wazig naar mij kijken. "Luke, ik draag haar wel maar ik kan haar niet achter laten." Hoorde ik Matt's zachte stem zeggen.
Ik hoorde vaag hoe een meidenstem Luke zijn naam roepen, waardoor Lucas niet meer is gefocust op het gesprek. Hij en Matt hebben nog een kort gesprek, waar ik niks meer van hoor, en dan rent Lucas dieper het bos in. Dan knielt Matt voor me neer. "Yva.." Fluistert hij, waarna hij mijn wang even streelt. Hij tilt me op en legt me voorzichtig over zijn schouder, met als gevolg een pijnlijke kreun uit mijn mond. Hij begint met dieper en dieper door het bos te rennen, wat mij opnieuw pijn bezorgd, tot hij vindt dat we diep genoeg in het bos zijn en mij op de grond neerlegd. Hij pakt een rol verband en rolt voorzichtig mijn shirt een beetje omhoog, zodat hij het verband om mijn wond kan winkelen. "Aarrrghh" Kreun ik, en ik rol tegenstribbelend op en neer, met mijn voeten op de grond stampend.
Als hij klaar is knielt hij naast me neer en kijkt hij met zijn ijsblauwe kijkers in de mijne. "Matt... Ik hou van je.." Fluister ik zwakjes. Ik rijk naar zijn hand, wat langer duurt dan verwacht aangezien ik ontzettend zwak ben door al mijn bloedverlies.
"Ik wil je nooit meer kwijt.." Fluister ik er dan nog zwak achteraan.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either