[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Aangezien er niet echt meer iemand is om de regels te handhaven: Het minimaal aantal woorden is nog altijd 250 en er zijn nu al meerdere posts van meerdere personen die dit bij lange na niet halen. Zou iedereen hier op willen letten en anders even willen wachten op inspiratie/tijd. Er is niet voor niets een minimaal aantal woorden!

---

Happy Birthday my Potter!

Oh oh, excuses. Ik merkte met mijn blinde kop dus niet op dat het 250 was i.p.v 200. Sorry.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Noah Hirriss ~ District 11

Voordat Makela kan antwoorden komt er al een meisje naar ons toe gelopen. Ze kwam uit Tien, dacht ik.
'Vinden jullie het ook zó geweldig hier?' zegt ze met een stem die druipt van het sarcasme. 'Geweldig,' antwoord ik maar. Opeens komt er nog een oudere jongen bij staan - District Twee, als ik het goed heb. Wat hij van ons wil is me niet duidelijk, maar ik blijf naar zijn handen kijken, voor het geval hij besluit dat de spelen iets eerder beginnen dit jaar. Hij en het meisje uit Tien wisselen een paar hatelijke woorden uit.
'Ik ben al weg,' zegt Twee en loopt naar de andere kant van de zaal. Het meisje uit Tien rent ze direct achterna.
Ik kijk Makela verbaasd aan.
'Dus, wat zullen we gaan doen?' vraag ik haar, terwijl ik zenuwachtig aan mijn mouw begin te pulken. Ik zie dat Twee en een andere jongen al bogen hebben gepakt. Zelf kan ik alleen een broodmes en een zeis hanteren; dingen die niet eens echte wapens genoemd kunnen worden.
Tot mijn verbazing geef ik zelf antwoord op mijn vraag, iets wat ik eigenlijk nooit doe. Ik houd er niet van om knopen door te moeten hakken; er is altijd een kans dat je verkeerd kiest.
'Zullen we maar messen proberen te werpen?'
Meteen hoor ik hoe stom het klinkt. Als de beroeps zien hoe vreslijk we zijn in het omgaan met wapens, zijn we een heel makkelijk doelwit. Maar als we niet oefenen, kunnen we ook nooit beter worden. En volgens mij spreekt het ook voor zich dat District Elf nou niet bepaald vechters voortbrengt.
'Messen,' mompel ik nog een keer. Let's do it.

---

-

Wil iedereen zsm doorgeven of je personage iemand wil vermoorden en of dit er eentje of ook meerderen mogen zijn! Dit kan via het praattopic, pb of gb. Als ik vanavond niet alle reacties heb, verdeel ik het zondag en anders dus vanavond.

[ bericht aangepast op 4 sep 2014 - 10:01 ]

---

Happy Birthday my Potter!

"Okayy. Mooie naam! Heb ik eigenlijk nog nooit gehoord." Zei ze vrolijk. Zo te zien was Annalynn erg hyper. Iets waar ik niet al te dol op ben. "Bedankt.. Mijn vader heeft hem bedacht. Het verwijst naar Yeva, wat adem van leven betekent." Ik frunnikte wat aan mijn trainingspak. Man, ik haatte dit soort momenten. "Ga je mee een stukje rennen?" Vroeg Annalynn. Ik weet dat Effie me heeft gezegd dat ik niet mag laten zien waar ik goed in ben, maar ze mogen heus wel zien dat ik razendsnel kan zijn. Ik knik uitbundig naar Annalynn. "Graag."
Ik keek even omhoog naar het balkon wat uit de muur stak. De Hoofdspelmaker - waarvan ik de naam niet wist - en nog wat andere Capitoolmensen zaten van een varken te genieten. Een varken waar de ogen nog inzaten en de oren nog aanzaten, de neus en het staartje, zelfs de hoeven waren er niet vanaf gehaald. Hij had een appel in zijn bek en zag er gekarameliseerd uit. In 12 zouden we een moord doen voor zo'n varken. Letterlijk. Ik kan het nog steeds niet geloven, in het Capitool hebben ze al het eten dat ze willen hebben, en in 12 sterven ze van de honger. Wat voornamelijk aan mij te zien is. Ik ben broodmager, veel eten hebben we nooit. Het Capitool was toch het beste wat Panem was overkomen? Het Capitool zou de Districten toch alles geven wat ze wilden? Ik zie het. En dan vinden ze het gek dat er 50 jaar geleden die opstand was gekomen. Wat. Een. Idioten.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Annalynn Jeane Aegers. Bondgenoten met Yva en Vanessa.

"Bedankt.. Mijn vader heeft hem bedacht. Het verwijst naar Yeva, wat adem van leven betekent." Ze frunnikte aan haar trainingspak en ik bekeek haar snel. Op de vraag of ze mee gaat rennen knikt ze uitbundig. Dit is wel fijn. Iemand die van rennen houdt. Maar aan de andere kant, een andere tegenstander die goed kan rennen. Yva kijkt om zich heen en zo doe ik hetzelfde. De messen liggen nu op het tafeltje en ik begin alvast te joggen, om me heen kijkend waar we heen kunnen. De trainingszaal is compact dus er zal niet veel ruimte zijn om te rennen. Ik dribbel een beetje van onderdeel naar onderdeel totdat ik weer terug ben bij Yva. Ontfutselen ben ik er achter gekomen dat je hier niet fatsoenlijk kan rennen. "Kom je?" Nog voordat ik een antwoord heb begin ik de rennen naar de deur van de trainingszaal. Tot nu toe ren ik nog gewoon rustig. Dribbeltempo. Zometeen effe kijken of ik ergens kan sprinten. Ik heb veel te veel energie.

Als ik aankom bij de deur wacht ik daar op Yva. De deur is massief en ik vraag me af of de Gamemakers zullen merken wat we doen. Naja, als Yva meedoet dan. De Gamemakers lijken totaal geen interesse te hebben dus het maakt niet echt uit. En zowel, in de Games ga ik toch dood.

---

take me back to the basics and the simple life

Oei. I missed out on alot. Ik zit nu midden in een verhuizing maar zodra alles uitgepakt is zal ik weer mee schrijven.

---

''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

Sketches schreef:
Oei. I missed out on alot. Ik zit nu midden in een verhuizing maar zodra alles uitgepakt is zal ik weer mee schrijven.

Same for me.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Annalynn begon met joggen door de trainingszaal, zoekend naar een goede plek om te rennen. "Kom je?" Vroeg Annalynn toen ze terug was gekomen van het rondjoggen. Ik knikte naar haar en volgde haar. Ik liep achter Annalynn aan naar de deur van de trainingszaal. "Ehmn, Annalynn, wat ben je van plan?.." Vroeg ik. Ik gaapte even en deed dan ook snel mijn hand voor mijn mond. Man, wat zou ik graag een zwaard pakken en er uitbundig mee gaan trainen. Maar ik moest de tip van Effie opvolgen. Ookal had ik hier een hekel aan. Dit zou het enige "commando" zijn wat ik echt zou opvolgen. Ik ging namelijk mooi niet niet op de hoorn af. Ik moest op zijn minst één rugzak en een zwaard hebben. Dan was ik weg. Wat was daar nou mis mee? Oké, ik moet toegeven, 12 is vaak meteen uitgeroeid bij het Bloedbad, maar daar ga ik deze Spelen verandering in bregen. Tenminste, dat hoop ik.
Maar kom op, Effie weet toch dat ik snel ben/kan zijn? Misschien ben ik wel als eerste bij de hoorn. Misschien weet ik zonder kleerscheuren bij de Hoorn weg te komen. Maar.. Misschien wordt ik wel getroffen.. Misschien wordt ik toch betrokken bij het Bloedbad.. Misschien is mijn foto de eerste nacht al in de hemel te zien.. Misschien heb ik toch niet zoveel kans om de Spelen te winnen als dat ik had gedacht...

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

"Ehmn, Annalynn, wat ben je van plan?.." Yva klinkt een beetje angstig als ze het vraagt. Ik zucht en rol met mijn ogen. "Rennen natuurlijk." zeg ik met een grijns. Mijn gedachten dwalen even af van de deur die ik zo open gaan doen, van de gamemakers die het niet mogen merken en ze dwalen ook af van mijn toekomstige, bijna 100 procent zekere dood. Ze dwaalden af naar mijn district, district drie. Het district met mijn ouders, broertje en zusje. Hoe moeilijk ze het nu waarschijnlijk hebben. Wetende dat ik de arena in ga. Wetende dat de kans van overleven met zoveel tributen haast onmogelijk is. Nou ja, het is niet dat het onmogelijk is, het is niet onmogelijk voor de careers. Wel voor de rest. Mijn gedachten dwalen weer terug naar mijn familie. Ik moet winnen. Omdat het mijn zus niet lukte, omdat mijn familie anders alweer iemand verliest. Omdat ik anders ook doodga. Zonder dat ik het merk vormt er zich een brok in mijn keel als ik denk aan mijn zus. Vroeger had ik altijd al een sterke band met haar. We waren beste vriendinnen. Nu heb ik zo'n band met mijn broertje en zusje en ik kan ze niet aandoen wat er met mij gebeurt is, besef ik me. Dat kan ik niet. Dat mag niet. Het doet te veel pijn. Ik dring opkomende tranen terug. Ik haat het Capitol en denk maar niet dat ik me aan hun regels ga houden. "Kom je nog?" vraag ik aan Yva. Het komt er botter uit dan gedacht. Maarja, als ik vriendelijk zou doen zou ik gaan huilen, en dat is het laatste wat ik hier wil doen. Zwakte tonen. toch is er daarnet een traan ontsnapt merk ik.

---

take me back to the basics and the simple life

Annalynn grijnsde. "Rennen natuurlijk." Vlak hierna was ze in diepe gedachten verzonken. Ik kon merken dat het een eigenwijze meid was, waar ik heeel blij mee was. Ook ik kon een lichte grijns niet onderdrukken. Op een gegeven moment verbrak Annalynn de stilte. "Kom je nog?" Vroeg ze een beetje bot. Mijn grijns verdween en mijn verlegenheid kwam weer tevoorschijn. "Ehmn.. Ja hoor.." Ik zag dat een traan over Annalynn's wang gleed, en ik besloot maar niks te zeggen. Ik dacht dat ze aan haar familie had gedacht, wat me aan mijn vader en mijn familie deed denken. Maar voornamelijk mijn vader. Ik had zo'n grote band met hem, en ik hield zo veel van hem. Hij heeft me grootgebracht. Ik kon bij hem terecht wanneer ik het nodig had. Hij was de veter van mijn schoen, het lemmet van mijn zwaard, het ontbrekende stukje van mijn hart.
Ook ik kon een traan niet onderdrukken. Ik keek even achterom naar Matt en 2. Ik hoopte maar dat Matt me niet zou vermoorden. Hij was te aardig, ik kon hem niet vermoorden. Ik keek weer naar Annalynn, en legde voorzichtig mijn hand op haar schouder. Ik keek haar aan, zodat ze ook mijn traan kon zien. Ik wist dat ik ook voorzichtig moest gaan doen, niet elke tribuut was te vertrouwen. Ik had tot nu toe alleen een goed gevoel gehad bij Matt. Annalynn wist ik niet zeker. Soms was ze leuk, soms niet echt.
Ik keek weer even om naar Matt en zag dat de uitdaging nog bezig was. "Ikkehmn, ben zo terug." Zei ik tegen Annalynn. Ik jogde even naar Matt toe en eenmaal daar legde ik verlegen mijn hand op zijn schouder. "Maak hem af voor me." En toen pas had ik door dat de traan die net uit mijn oog was ontsnapt nog steeds op mijn wang lag.

[ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 13:31 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Mijn ogen schieten open en mijn blik gaat direct door de kamer heen waar hij uiteindelijk op een klok beland. Het enige wat ik op dat moment kan denken is Shit. Ik weet heel erg goed wat er vandaag zal gaan gebeuren en dat -dat niet makkelijk zal zijn, maar zo laat pas wakker worden was ook niet de bedoeling geweest. Zou iemand me hebben geroepen? Vastwel, maar ik zal er wel weer doorheen geslapen hebben. Dit deed ik thuis ook altijd als mijn 13 jarige broertje leuk dacht te zijn en te gaan staan schreeuwen. Thuis. Ik weet dat er nu geen andere uitweg is en dat ik mezelf uit de arena zal moeten vechten. Deze keuze heb ik geheel zelf gemaakt. Of nou ja, zelf is denk ik niet helemaal het goede woord voor deze situatie. Eigenlijk was er voor mijn geboorte al bedacht dat ik gedoemd was tot de Hunger Games. Mijn mening daarover telde niet, ik moest en zou de arena in gaan, er was geen andere mogelijkheid.
Aangezien ik nogal aan de late kant ben besluit ik me maar te gaan douchen nadat ik getraind heb omdat het anders toch geen zin zou hebben en het complete waterverspilling zou zijn. Ik mag nu dan wel niet bij mij thuis zijn, dat betekent nog niet dat ik hier ineens alles anders ga doen dan dat ik dat normaal zou doen. Ze mogen hier dan wel veel meer geld hebben dan dat wij dat hebben, ik vind het nog steeds onnodig om de douche twee keer te laten lopen op een dag hoewel één keer ruimschoots genoeg zou zijn.
Nadat ik klaar ben met mijn dagelijkse hygiëne hijs ik mezelf in de broek die al klaar lag over de plastieken stoel in mijn kamer. Daarna volgt ook het bijpassende shirt met daarop mijn district nummer. De zachte en soepele stof voelt comfortabel aan op mijn huid. Het shirt zit redelijk strak om mijn bovenlijf heen, maar hier heb ik op zich helemaal geen problemen mee, ik ben er wel achter gekomen dat trainen met een los zittend shirt drie keer zo lastig is als dat met een strak shirt.
Als ik ook mijn haren in een kuif heb gezet ben ik klaar en is het een krappe 10 minuten later. Ik open de krakende deur van mijn kamer en trek een sprint naar de eetkamer. Hoewel ik weet dat het eigenlijk verboden is om binnen te rennen heb ik nu echt even schijt aan alle regels. Door de snelheid die ik maak kan ik nog maar net op tijd remmen, anders was ik vol tegen de deur van de eetkamer aangerend. Met één enkele vloeiende beweging open ik de deur en zie dat er buiten onze mentor en mijn stylist niemand meer in deze kamer aanwezig is, niet dat ik anders verwacht had. Ik zet een glimlach op mijn lippen en begroet de mensen vriendelijk terwijl ik plaats neem aan de tafel.
Na wat woorden gewisseld te hebben met mijn mentor en mijn eten op te hebben, besloot ik met te begeven naar de trainingsruimte. Het kleine ijzeren kamertje waar ik in sta zakt naar beneden als ik de grote knop met een 'T’ indruk. Een vreemd gevoel trekt door mijn maag heen als dit gebeurt. Eenmaal aangekomen op de juiste verdieping stap ik uit de lift en kom ik bijna direct in een grote ruimte terecht waar al verschillende mensen druk bezig zijn. Vanuit mijn ooghoeken zie ik twee jongens bij de pijl en bogen staan waaraan al meteen te zien was dat ze bezig zijn met een uitdaging. Aangezien ik in mijn District altijd veel onder de mensen was, kan ik vaak al snel aan mensen zien hoe ze zijn.
Voordat ik me direct op de andere beroeps stort, besluit ik eerst maar om mezelf te bewijzen. Dit doe ik niet voor de mensen om me heen, maar vooral voor mezelf. Hoewel ik dit van buiten misschien niet direct uit, gieren de zenuwen werkelijk door mijn lichaam heen. En de zenuwen zijn niet het enige waar ik last van heb, angst speelt hierin ook een rol. De angst dat ik misschien niet eens het Bloedbad zal overleven zal aanwezig blijven totdat het daadwerkelijk is gebeurd en ik nog steeds kan ademen, maar zelfs dan zal dit akelige gevoel aanwezig blijven. Dit is niet zomaar iets wat er op het spel staat, het is je leven.
Mijn vingers hebben ondertussen een van de drietanden die in het rek stond omklemt. Het was hier rustig, blijkbaar zijn er niet veel mensen die overweg kunnen met dit wapen. Mijn vingers klemmen de drietand steviger vast dan ze eerst al deden als ik deze over mijn schouder hef zoals je dat ook bij een speer zou doen. De reden dat ik een drietand verkies boven een speer is als eerste omdat je deze zowel als een werpwapen als een slagwapen kan gebruiken in tegenstelling tot een speer. En als tweede ben ik dit wapen al vanaf mijn 15e gewend te hanteren buiten de trainingen, dus ik leefde zowat met dit ding in mijn handen. Mijn blik gaat even langs de drie scherpen punten van de drietand heen. Het licht van de lampen boven ons weerspiegeld in het ijzer waardoor het lijkt te glimmen. Met een flinke vaart zet ik een paar passen naar voren, haal ik uit met mijn rechterarm en laat ik de drietand daarna los. Met een harde vaart belanden de drie punten in het lichaam van de dummy een eindje verderop. De middelste punt zit een stuk onder het midden van de schietschijf die op de dummy geschilderd is. Het zou hoog genoeg zijn om de persoon zwaar te verwonden en misschien wel te doden, maar alsnog ben ik niet te vreden. Ik weet dat ik er makkelijk 5 achter elkaar vol in de roos kan gooien. Op de trainingsbaan thuis leek dit altijd veel makkelijker te gaan, maar ik ben nou eenmaal niet thuis. Ik zal hier moeten strijden voor mijn leven.

[ bericht aangepast op 5 sep 2014 - 20:10 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
Luke leek niet zelfverzekerd want hij frunnikte zenuwachtig aan de pees. Maar ik wist waar hij mee bezig was, ik herken het direct als iemand zogenaamd nep doet maar ik speel het spelletje mee. "Jij begint" zegt Luke en hij frunnikt nog even aan de boog. Ik knik en ik hang de pijlenkoker over mijn schouder en ik pak de boog stevig vast. Ik pak een pijl uit de koker en net voordat ik de pijl wilde weg schieten voelde ik plotseling een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en ik keek recht in de blauwe kijkers van Yva. "Maak hem af voor me" zegt ze en ik zie een traan over haar wang lopen. "Dat zal ik doen, voor jou en voor mij" antwoorde ik en ik pakte haar hand en gaf er een klein kusje op. Daarna draaide ik me weer om en zette de pijl tegen het stevige draad aan. Toen liet ik de pijl los en het ding schoot precies in de roos. Ik grijnsde naar Luke en deed een stap opzij. Ik wist zeker dat hij dit niet kan overtreffen. Als ik een pijl en boog in mijn handen heb ben ik onverslaanbaar. Ik kijk Luke nog even aan met een grijns en dan kijk ik naar de schietbaan. "Nu is het jouw beurt" zeg ik en ik wend mijn blik af van de schietbaan en ik kijk naar Yva, ze is te dierbaar voor mij, nu al. Ik kan haar echt niet vermoorden, hopelijk dacht Ze dat ook over mij.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

*gevoelensachtigiets* x)

"Dat zal ik doen, voor jou en voor mij" Antwoorde Matt, waarna hij mijn hand pakte en er een kus op drukte. Ik begon te blozen. Zoiets had nog nooit een jongen van mijn leeftijdsgroep bij mij gedaan. Ik heb nooit echt een "relatie" of hoe je het ook wil noemen met een jongen gehad. Dit gaf me een raar gevoel in mijn maag. Ik glimlachte naar Matt. "Bedankt.. Voor alles wat je tot nu toe voor me hebt gedaan.." fluister ik in zijn oor. Ik laat hem los, waarna hij zijn boog aanspant en een pijl middenin de roos schiet. Ik ben blij dat Matt dit doet, 2 zal het bezuren in de arena. Net zo goed als 1. Denkend dat ze alles zijn, en hun levenlang trainen om mee te doen aan de Spelen. Wat een arrogante, egoïstische idioten. Ik glimlach een laatste keer naar Matt, en wens hem nog een keer succes.
Als ik terug jog naar Annalynn zie ik rechts van me een behendigheidsparcours staan. Ik blijf staan. Ik kan het niet laten. Ik moet mijn energie kwijt. Ik gebaar naar Annalynn dat ik nog één momentje wil hebben, en ren dan op het parcours af. Ik zie een beieningspaneel staan, met drie mogelijkheden. Gemakkelijk, gemiddeld, expert. Ik druk op de derde mogelijkheid, waarna er een heel parcours verschijnt. Het begint met van ring naar ring. Kat in t bakkie.
Als er wordt aangegeven dat ik mag starten, spring ik op de eerste ring. Ik hang met mijn linkerarm, en met mijn rechterarm ga ik naar de volgende. Als ik bij de derde ring ben, komt er onverwachts een mes op me afgevuurd. Ik weet hem nog net te ontwijken, en zie een plukje haar naar beneden dwarrelen.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Matt pakte een pijl uit zijn koker en spande zijn boog.
      Net voordat hij wilde schieten, legde het meisje uit twaalf haar hand op zijn schouder. De twee keken elkaar even aan, tot het meisje, dat zover hij wist iets in de richting van Yenna heette, 'Maak hem af voor me,' fluisterde. Het was niet de bedoeling dat hij het zou horen, maar hij deed het toch. Hij zweeg er maar over, hou zou Matt toch wel inmaken.
      'Dat zal ik doen, voor jou en mij.' Lucas rolde automatisch met zijn ogen door de twee die overduidelijk elkaar nog eens ergens in een hoekje af gingen staan likken. Hij had een hekel aan dat kleffe gedoe of gevoelens tonen. Het meisje huilde nu al, ze zou een makkelijk doelwit zijn. Één mes zou zo haar dood kunnen worden.
      Nogmaals spande Matt zijn boog, dit maal zonder onderbroken te worden tijdens het schieten. Zijn pijl eindigde precies in de roos, maar het deed Luke vrij weinig. Of hij nou ging winnen of niet, hij zou het toch wel langer uithouden in de spelen.
      'Nu is het jouw beurt!' Matt lette al niet meer op, maar Lucas nam een pijl uit zijn koker en spande zijn boog. Enkele seconden had hij nodig om de pijl zo te kunnen richten dat de pijl van Matt doorboord werd en als twee slappe stukjes hout in het bord eindigde. Dit ging nog leuk worden.

[ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 18:19 ]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes