[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Sofia Natalia Horsell || District twee


Ik knikte naar Luke. Te gevaarlijk. Hij gaf om me, anders liet hij me het wel doen. "En daarom ga ik nu ook niet meteen met jullie mee," besloot ik. Ik knikte even om het voor mezelf te bevestigen En pakte me spullen weer op, behalve het brood, het brood kon me gestolen worden. Er lag genoeg bij die hoorn om meerdere mensen meerdere dagen in leven te houden, dus dat zou geen probleem zijn. Ik wist niet goed wat ik nu moest doen. Ik wilde een knuffel, of een lichte aanraking. Maar hoe ik altijd overkwam en hoe ik altijd was getraind zou ik nu weglopen, zonder duidelijke emotie, puur omdat ik sterk over moest komen. Wilde ik wel sterk over komen als het ten koste was van de mensen waar ik om gaf? Oh papa, waarom had u me zo verward met al u gepraat over hoe vriendschap belangrijker is dan leven. Mijn pa was ook niet de moordlustigste man uit district twee. Maar ik had me moeder waarschijnlijk pijn gedaan als ze dit kon zien, als ze dit nog steeds keek. Als wij nu waren te zien. Als wij nu waren te zien, was het misschien sowieso een beter idee om hier niet levend uit te komen. Ik keek even om me heen, omzoek naar wat dan ook. Thuis keken We de spelen ieder jaar, dus ook nu moest het te zien zijn. Ik zuchtte. "Maar als We dit beide lang genoeg overleven, dan sluit ik me bij je aan," zei ik met een scheve glimlach. Ik zette aarzelend twee stappen in zijn richting om hem een knuffel te gaan geven, maar toen nam mijn verstand het over. Hij wil geen knuffel. "Dus hopelijk zie ik je later in de spelen?"

Oliver Ivar Nelsons || District 6
Nul. Mijn hele lichaam schudde en voelde zo zwak. Daardoor begon ik pas laat te rennen. Ik slingerde een beetje tussen de tributen door en probeerde te pakken wat ik kon. Natuurlijk wat dat niet al te veel. Er vloog iets rakelings boven mijn hoofd, maar alsnog liet ik mezelf op de grond vallen. Het wat een mes, gegooid door een van de andere tributen, maar het was niet voor mij bedoelt. Ik pakte het mes en de grond en griste een rugzak mee. Ik wist niet waar ik heen moest. Ik had dit beter moeten overdenken. Half de tributen waren al dood of in ieder geval gewond, de meeste beroeps stonden nog overeind en ik stond te dicht bij de hoorn om ongemerkt weg te rennen. Ja, Oliver, je moest het echt van je slimheid hebben. Ik zuchtte en rende weg bij de hoorn, weg bij de beroeps. Niet zonder eerst nog een paar keer te struikelen in mijn haar, maar ja, niet alles kon perfect gaan. Ik keek om om te zien hoe sommige beroeps echt moordlustig leken. Ik schudde mijn hoofd en keek bijna droevig naar hoe zielig het er allemaal uit zag. Toen verdween ik de bossen in, zo ver mogelijk, zo snel mogelijk. Ik was gemaakt om te rennen. Moest ik in district zes ook, als ik iets gedaan hadden dat niet mocht. Vandaar dat rennen eigenlijk mijn enige echte skill was die misschien, bijna nog iets zou kunnen doen tegen de beroeps.

---

We've lived in the shadows for far too long.

'En daarom ga ik nu ook niet meteen met jullie mee.' Ze knikte even om haar eigen zinnen te bevestigen en pakte haar spullen weer op, behalve het brood waarvan het hem verbaasde dat ze het niet gewoon bij de hoorn had laten liggen.
      'Maar als we dit beide lang genoeg overleven, dan sluit ik me bij je aan.' Ze had een scheve glimlach op haar gezicht, alsof ze twijfelde of ze wel mocht glimlachen volgens de trainingen die we hadden gehad. 'Dus hopelijk zie ik je later in de spelen?'
      'Zolang ik mezelf niet per ongelijk neer heb gestoken met een zwaard dat ik in handen heb gehad, ja.' Zijn humor was nog altijd verschrikkelijk, het zou wel beter worden als hij haar beter leerde kennen, maar als het aan hem zou liggen kwam die tijd niet. Vriendschap zou hem uit zijn concentratie op de spelen halen, ook al zou hij op het moment wel iemand kunnen gebruiken na al die jaren.
      Ze zette twee stappen in zijn richting, maar stond uiteindelijk weer stil. Lucas vroeg zich af wat haar plan was geweest, misschien wilde ze hem knuffelen, misschien wilde ze hem gewoon een klap geven omdat ze hem stiekem ergens nog een arrogante klootzak vond. - Hij wist het niet en zou het waarschijnlijk ook nooit te weten komen.
      'Dan ga ik maar eens, de rest zoeken.' Hij zette enkele stappen achteruit, tot hij zich realiseerde dat Matt waarschijnlijk de andere kant op was. 'Als ik die ooit nog ga vinden, tenminste.'

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Olivia Heather Colten. ~ 10. ~ Makela, Noah, Matt en Luke.

      1.. 0!
Snel schiet ik naar voren, en heb het gevoel dat ik vlieg. Snel grijp ik de dolk en slinger de rugzak over mijn schouder. Die niet heel zwaar is, dus er zit waarschijnlijk geen water in. Snel maak in mezelf weer uit de voeten, wat lastig gaat door het zand. Er vliegt een mes in mijn arm, waardoor en een onverdraaglijke pijn door mijn arm schiet.
      'Verdomme!' ik kijk achterom om te zien wie het gegooid heeft. Die van twee. Snel ren ik weer verder proberend de pijn uit mijn arm te vergeten. Al rennend zoek ik naar Makela en Noah, en ik ben dan ook blij als in ze aan de rand zie staan. Op mijn snelst ren ik naar ze toe en geef ze een kort knikje. 'Bos?' vragend kijk ik ze aan. Waarna ze elkaar kort aan kijken en vervolgens knikken. Met zijn drieën rennen we het bos in, hopend dat we niet vermoord worden. Zo snel als we kunnen blijven we rennen, dieper en dieper het bos in. Verder en verder van de hoorn vandaan.

---

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Solise schreef:
Olivia Heather Colten. ~ 10. ~ Makela, Noah, Matt en Luke.

      1.. 0!
Snel schiet ik naar voren, en heb het gevoel dat ik vlieg. Snel grijp ik de dolk en slinger de rugzak over mijn schouder. Die niet heel zwaar is, dus er zit waarschijnlijk geen water in. Snel maak in mezelf weer uit de voeten, wat lastig gaat door het zand. Er vliegt een mes in mijn arm, waardoor en een onverdraaglijke pijn door mijn arm schiet.
      'Verdomme!' ik kijk achterom om te zien wie het gegooid heeft. Die van twee. Snel ren ik weer verder proberend de pijn uit mijn arm te vergeten. Al rennend zoek ik naar Makela en Noah, en ik ben dan ook blij als in ze aan de rand zie staan. Op mijn snelst ren ik naar ze toe en geef ze een kort knikje. 'Bos?' vragend kijk ik ze aan. Waarna ze elkaar kort aan kijken en vervolgens knikken. Met zijn drieën rennen we het bos in, hopend dat we niet vermoord worden. Zo snel als we kunnen blijven we rennen, dieper en dieper het bos in. Verder en verder van de hoorn vandaan.

Let op je woorden aantal. Je overtreedt de regels anders!!!!

---

Happy Birthday my Potter!

Noah Hirriss ~ District 11

Trillend sta ik in de buis. Terwijl ik omhoog geschoten word, schieten er talloze gedachten tegelijkertijd door me heen. Overleven. Ik moet bij Makela zien te komen. Moet ik wegrennen of naar de hoorn toe? Deze schoenen zitten vreselijk. Ik probeer met mijn tenen te wiebelen, maar dat lukt niet goed. Het liefst zou ik mijn schoenen nu uitdoen en in de buis laten staan, maar daarvan weet ik mezelf te weerhouden. Misschien zijn ze wel te gebruiken als wapen. Als je vanuit een hoge boom een schoen op iemands hoofd gooit, kan die behoorlijk hard aankomen.
Een fel licht schijnt in mijn ogen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie dat ik me in een woestijn bevind. Een eind verderop is een bos dat beschutting kan bieden. Ik speur de ring af naar Makela en zie haar een eind verderop staan. Opeens begint iedereen tegelijkertijd te rennen. Besluiteloos blijf ik staan en begin dan richting de hoorn te sprinten. Er ligt een dolk op zo'n twintig meter afstand van waar ik sta. Tien meter. Vijf meter. Op dat moment boort een pijl zich in de grond vlak voor mijn voeten. Geschrokken kijk ik op en zie een jongen voor me staan. Hij hoest een mond vol bloed uit en valt dan voorover op de grond, precies op de dolk. Vol paniek ren ik weg van het bloedbad en veeg het bloed uit mijn ogen. Bij de rand van het bos blijf ik staan. Olivia komt aangerend en spring in een verdedigende houding.
'Bos?' vraagt ze echter en rent langs ons heen. Ik knik naar Makela en ren Olivia achterna, het bos in. Weg van deze nachtmerrie.
'Hebben jullie wat te pakken gekregen?' vraag ik tussen twee happen adem door. Ik kan goed rennen, maar nu voel ik een steek in mijn zij. Toch blijf ik doorgaan; als ik stop kan ik waarschijnlijk niet meer verder.

---

-

Na een tijd had Lucas toch besloten te gaan lopen.
      Het was naar zijn idee inmiddels al weer een half uur geleden dat hij toch had besloten achter Sofia langs te lopen. Hij had haar zacht aangeraakt met zijn schouder en een scheve glimlach gegeven, die overduidelijk mislukt was. 'Tot later in de spelen dan, zorg dat je blijft leven tot die tijd.' had hij nog gezegd en vervolgens was hij uit zicht verdwenen.
      Zijn handen zaten inmiddels onder de kleine wondjes van alles wat hij had gedaan. Het prikte verschrikkelijk maar hield hem niet tegen met brandende spieren door te lopen. Als hij nu zou stoppen zou hij nooit meer de energie vinden verder te gaan, of hij het nou wilde of niet. Zijn blik gleed naar de bosjes toen hij iemand weg zag sprinten, iets wat hem deed herinneren aan de twee op zijn arm. Na nog dik een kwartier lopen besloot hij dan ook te gaan zitten op een rots die goed verscholen zat achter een stel bomen en struiken, maar toch grensde aan een meer.
      Hij trok zijn jack uit en legde die naar hem neer. Hij keek naar zijn linker pols, waar een metalen armband om was gemaakt. Er was niet gezegd wat het deed, maar enkel dat ze er zo snel mogelijk van af moesten komen. Hij nam een van zijn messen en zette die in de gleuf die aantoonde dat het metaal daar aan elkaar was gemaakt, om het los te wrikken. Toen het eenmaal los was, verstopte hij het ergens in de bosjes. Zo had niemand door dat hij hier ooit was geweest.
      Hij wreef met zijn andere hand even over de plek waar de armband had gezeten. Je zag de afdrukken van het metaal in zijn arm staan, maar hij hoefde zich in ieder geval geen zorgen meer te maken over eventueel vergif dat in dat ding zat.
      Hij nam zijn jas en begon de witte twee los te snijden van het stof met een van zijn messen, om het kleine lapje witte stof vervolgens in zijn tas te doen. Hij nam ook even de tijd de inhoud er van te bekijken, die bestond uit een tweepersoonsdeken, twee volle flessen water, een bakje eten en wat jodium dat in een rol verband was opgerold. Dit was nog niet eens zo slecht.. De halve literflessen waren genoeg om makkelijk mee te kunnen nemen en als hij zuinig deed kon hij met het eten twee dagen doen.

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 11:54 ]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Olivia Heather Colton. ~ 10.

      Samen met Noah en Makela rende ik nog een tijdje door, ik schat zo'n half uur.
'Hebben jullie wat te pakken gekregen?' het is Noah die de vraag stelt. Ik werp een korte blik op mijn tas.
'Ja, een dolk en deze rugzak plus het prachtige mes in mijn arm.' antwoord ik vervolgens.
'De rugzak! Ik ben vergeten te kijken wat er in zit.' snel stop ik met rennen en doe de rugzak af. Ik zet hem op de grond en rits hem open. Een deken, wat gedroogd vlees en een veldfles. Snel pak ik de veldfles, maar tot mijn teleurstelling is deze leeg.
'Een deken, gedroogd vlees en een lege veldfles.' wat teleurgesteld kijk ik Noah en Makela aan. Ik pak de dolk die ik mee gegrist heb en doe die aan mijn riem. Ik kijk naar het mes in mijn arm.
'Wat moet ik met het mes?' Het is wel een mooi mes, die zou je nog weleens goed kunnen gebruiken.
'Eruit halen?' Makela kijkt me vragend aan. Ik pak het mes stevig bij het handvat beet en trek het er met al mijn kracht uit. Waarna mijn arm hard begint te bloeden, ik pak het mes en snij een stuk van mijn shirt af om om mijn arm te binden. Als ik klaar ben doe ik ook het mes aan mijn riem en sta weer op.
'Laten we maar verder gaan.' mompel ik terwijl ik weer verder loop. Hoe verder van de hoorn, hoe beter. Dat is de enige manier om te overleven.

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 20:53 ]

---

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Pyralis 'Pyr' Fianna Velarde ~ 1
Die buis, die vreselijke buis waar ik nauwelijks in kan bewegen. Mijn pak zit te strak, mijn haar zit alsof ik naar een trouwerij moet en ik kan er niet tegen dat er geen wapens aan mijn zij hangen. Maar als het goed is, als het goed is, ben ik binnen nu en een paar minuten vergezeld door wapens en als het even kan ook niet de minste daarvan. Ik hoop op een beetje goede zwaarden of pijl en boog, het liefst een bijl. Hopelijk is daar een beetje voor gezorgd. Ik maak me totaal niet druk om de andere kandidaten. Tijdens het korte verblijf voor de Spelen heb ik ze eens goed geobserdeerd terwijl ik in mijn eentje trainde, at en uitrustte. Meer dan de helft is een watje, schat ik zo. Als ik naar mijn eigen district kijk zie ook niet echt veel waar ik iets aan heb, ook al ben ik nooit van plan geweest om echt met iemand op te gaan schieten of zo. Verder heb ik ook een paar vreselijk verlegen en jonge kinderen zien rondlopen. Makkelijke prooien voor dit meisje van vuur. Ik zeg niet dat ze allemaal even makkelijk zijn, hier en daar zitten er een paar bij waar ik toch wel een goede aanval van verwacht. Er was er een uit twee, een gespierde grote jongen die als ik het goed had Thormund heet. Er zijn er bij van een jaar of veertien, ookal heb je dan wel weer een paar van mijn leeftijd uit district negen en nog wel meer. Die Makela lijkt me ook gevaarlijk, ook al heb ik haar maar één keer zien lopen. Ik heb geen flauw idee hoe ze is, ze kan ook net zo verlegen zijn als waar ik in mijn district mee opgescheept zit. Toch ben ik niet van plan meteen mijn eigen district uit te moorden, eerst ga ik voor één keer in mijn leven iemands raad opvolgen. Die van Denzel. De hoorn des overvloeds, daar moest ik heen en iedereen die in de buurt kwam proberen weg te houden. Ik zal niet de enige zijn die dat idee heeft maar misschien is dat ook wel voordelig aangezien de hoorn in je eentje verdedigen best lastig kan zijn. Ik merk dat mijn borst hevig op en neer gaat in het strakke pak dat ik draag. Het zweet loopt al langs mijn linkerslaap. Ik heb nooit geweten of ik claustrofobisch ben, aangezien ik nog nooit in zo’n situatie ben geweest. Maar nu begin ik het toch aardig te vermoeden, ook al weet ik de symptonen ook niet. Trillen, zweten, benauwd ademhalen, hoorde dat er bij? Of komt dit allemaal door de spanning… Als er licht verschijnt moet ik even mijn ogen open en dicht doen om te zien waar ik ben. Een woestijn. Ik vloek zachtjes, terwijl ik lichtjes hijgend om me heen kijk. De ijle, drukkende lucht maakt me duizelig maar ik moet me concentreren. Concentreer, Pyr… Aftellen, ik voel hoe de zenuwen die zich in mij hebben verborgen de laatste dagen in een keer exploderen. Het vult mijn hele lichaam, elke ledemaat, elk bloedvat. Alles zit vol met de zenuwen en ik kan ze niet kwijt. 3…2…1… Opeens is er overal geluid. Ik ren, ik moet naar de hoorn zo snel als ik kan. Ik kan nu al niet tegen het feit dat mijn haar vast zit, het moet om mijn lichaam heen wapperen, maar ik heb geen tijd om hier iets aan te doen. Ik ren zo snel als ik kan, en ik ben aardig vlug. Het is een goed gevoel om aan te komen bij de hoorn des overvloeds zonder een verwonding te hebben. Haastig grijp ik het eerste wapen waar mijn vingers mee in aanraking komen. Ik voel een veer en weet dat ik pijl en boog te pakken heb. Met bliksemsnelle reflexen leg ik een pijl op de boog en span hem strak aan. De veer licht dicht tegen mijn oor aan als ik hem richt op een meisje dat aan komt rennen. In haar borst. Ik hoor haar naar adem snakken, maar ze rent door en staat dichtbij. Ik grijp nog een pijl en schiet die met evenveel kracht in haar richting. Ze is nu zo vlakbij dat ze half tegen me aanvalt. Ik ruk allebei de pijlen uit haar lichaam en duw haar in het zand, waarna ik de pijlen afveeg om er een weer razendsnel op de boog te leggen. Zonder een aarzeling vliegt de pijl weer uit mijn vingers en raakt een jongeman dichterbij, die ik nauwelijks ken. Ik heb hem niet dodelijk getroffen maar hij zit nu aan de andere kant van de Hoorn. Ik heb gemerkt dat Thormund ook verdedigt, van anderen weet ik niet wat er mee gebeurd. Ik weet niet waar de andere beroeps zijn, of er al een paar dood zijn, of of ze überhaupt wel die hoorn willen verdedigen. Misschien waren het echt allemaal watjes.

[Flynn komt zo snel mogelijk]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Finn Darion Broanie ''Broanie'' // District 7
Als ik wakker word duurt het een tijdje voor ik besef waar ik ben. Dat komt al snel terug als ik een stekende pijn in mijn linker arm voel. O ja, Hunger games, mes in mijn arm. Dat is zo ongeveer wat er is gebeurt.
Ik kijk naar mijn arm. Het bloeden is gestopt en, hoewel hij nog steeds zeer doet, is de pijn van mijn arm al verminderd. Ik zucht. Blijkbaar valt de wond toch wel mee. Ik sta op en kijk om me heen. Het is nog steeds dag, en de zon schijnt fel in mijn gezicht. Ik veeg wat zweetdruppeltje van mijn voorhoofd. Het was niet zo slim van me om te gaan slapen. Gelukkig heeft geen tribuut me gevonden.
Ik kijk naar mijn arm, die onder het opgedroogde bloed zit. Misschien moet ik er iets omheen doen... Ik kijk rond. Ik heb geen flauw idee wat. Met een diepe zucht besluit ik om maar verder te lopen. Ik pak het touw, en wikkel die om mijn middel. Het net bind ik er in vast. Dan begin ik te lopen.
Na een tijdje kom ik aan bij een soort bloemenpark. Het zit vol kleurige bloemen en planten, wat een soort tropisch effect geeft. Er hangen ook een paar, wat zijn het? Bijenkorfen?
'Wow,' mompel ik verbaasd. Dat zoiets bestaat in de arena. Mijn blik valt op een plant met enorme bladeren, die perfect zijn voor mijn wond. Ik trek wat bladeren van de plant en wikkel die om mijn bloederige arm. Ik zie niet waar de wond precies zit, maar ik voel het wel.
Mijn blik valt op een grote roze bloem, waarvan de bloembladen dichtzitten. Op een of andere manier word mijn aandacht daardoor getrokken, en ik loop naar de bloem toe. Langzaam breng ik mijn vinger naar de bloem toe, en raak de steel aan. Voor ik het weet schiet de bloem open en vliegt er een insect uit. Mijn hart stopt zo'n tien seconden als ik een bij zie, ongeveer zo groot als mijn hand. Hij heeft een felle roze kleur, en zoemt kwaad. Snel maak ik dat ik weg kom. Ik ren zo hard als ik kan, weg van dit enge bloempark, maar door de vermoeidheid kom ik niet zo snel vooruit. De bij gaat achter me aan. Hij komt dichterbij.
Hij mag me niet steken. In de Hunger games mag geen insect je steken, of je bent gegarandeerd dood. Ik speur mijn kleding af naar wapens, maar ik heb niks. De bij komt dichterbij, en uit paniek trek ik een schoen uit en geef de bij een harde mep. Het beest valt op de grond, maar komt bijna gelijk weer overeind. Ik sla hem nog een keer, en begin dan op hem te stampen tot hij niet meer beweegt.
Oef, dat was op het randje. Ik val hijgend op de grond. Ik heb geluk gehad dat het er maar één was. Als ik zo'n hele korf achter me aan had gekregen was ik dood.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Solise schreef:
Olivia Heather Colton. ~ 10.

      Samen met Noah en Makela rende ik nog een tijdje door, ik schat zo'n half uur.
'Hebben jullie wat te pakken gekregen?' het is Noah die de vraag stelt. Ik werp een korte blik op mijn tas.
'Ja, een dolk en deze rugzak plus het prachtige mes in mijn arm.' antwoord ik vervolgens.
'De rugzak! Ik ben vergeten te kijken wat er in zit.' snel stop ik met rennen en doe de rugzak af. Ik zet hem op de grond en rits hem open. Een deken, wat gedroogd vlees en een veldfles. Snel pak ik de veldfles, maar tot mijn teleurstelling is deze leeg.
'Een deken, gedroogd vlees en een lege veldfles.' wat teleurgesteld kijk ik Noah en Makela aan. Ik pak de dolk die ik mee gegrist heb en doe die aan mijn riem. Ik kijk naar het mes in mijn arm.
'Wat moet ik met het mes?' Het is wel een mooi mes, die zou je nog weleens goed kunnen gebruiken.
'Eruit halen?' Makela kijkt me vragend aan. Ik pak het mes stevig bij het handvat beet en trek het er met al mijn kracht uit. Waarna mijn arm hard begint te bloeden, ik pak het mes en snij een stuk van mijn shirt af om om mijn arm te binden. Als ik klaar ben doe ik ook het mes aan mijn riem en sta weer op.
'Laten we maar verder gaan.' mompel ik terwijl ik weer verder loop. Hoe verder van de hoorn, hoe beter.

[Je zit er weer net (twee woordjes) onder. Op zich is dat niet zo erg maar aangezien het vaker gebeurt... Denk er aan! (:]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Dag iedereen,

Ik wou zeggen dat ik geen tijd heb voor deze RPG Jullie mogen Skyler zelf besturen en vermoorden.

Het spijt me

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Matthew "Matt" Tyler Jones • District 4
"Matt.. Ik hou van je.." fluistert Yva zwak en ik aai haar over haar hoofd. "Ik ook van jou Yva " fluister ik terug. "Ik wil je nooit meer kwijt.." fluistert ze erachteraan en ik schud mijn hoofd. "Ik wil jou ook niet kwijt, ik zal je beschermen, voor eeuwig en altijd." zeg ik en ik druk een zachte kus op haar mond. "Yva, ik laat je niet alleen maar ik wil graag gaan jagen en ik wil niet dat je nog meer bloed verliest, dat doe ik je echt niet aan" zei ik en ik pakte mijn boog van de grond. Ik probeerde te lopen maar de wond in mijn was te pijnlijk. Ik pakte de rol verband uit mijn rugzak en ik verbindde mijn been. Ik keek mezelf nog na op andere en ik keek ook naar Yva. Ik stopte de rol weer in mijn rugzak en ik knuffelde Yva zacht. "Ik ga ook op zoek naar Luke" zeg ik en ik streel haar wang. "Yva.. Klim anders in een boom zodat een andere tribuut je niet ziet." zeg ik en ik frons mijn wenkbrauwen. Ik noet haar helpen maar ik kan niet klimmen en ik wil graag dat niemand dat ziet of te weten komt. Ik bijt om mijn lip en ik voel het koude metaal van de piercing op mijn warme bezweette huid. "Yva, ik help je wel maar ik wil je geen pijn laten lijden, snap je dat?" vraag ik terwijl mijm blauwe kijkers haar vragend aankijken.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

-

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 21:18 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Quamar schreef:

Yva "Yv" Gray || District 12

"Ik hou ook van jou, Yva" fluistert hij terug. En nadat ik zeg dat ik hem nooit meer kwijt wil, schudt hij zijn hoofd. "Ik wil jou ook niet kwijt, ik zal je beschermen, voor eeuwig en altijd." Zegt hij zacht, waarna hij zijn lippen kort op de mijne drukt. "Yva, ik laat je niet alleen, maar ik wil graag gaan jagen en ik wil niet dat je nog meer vloed verliest. Dat doe ik je echt niet aan." Zei hij, waarna hij zijn boog van de grond pakte. Hij probeerde te lopen, maar tevergeefs. De wond in zijn been, die me nu pas opviel, was te erg. Hij pakte dezelfde rol verband uit zijn rugzak en verbond zijn been. Hij stopte de rol terug in zijn rugzak en knuffelde me zacht, waarvan ik helemaal warm werd vanbinnen.
"Ik ga ook op zoek naar Luke" zegt hij lief, en hij streelt mijn wang. "Die uit 2? Matt, hij is degene die dat mes in mijn zij heeft gegooid.. Hij is niet te vertrouwen.." Zeg ik zwak. "Yva.. Klim anders in een boom zodat een andere tribuut je niet ziet." zegt hij, en hij fronst zijn wenkbrauwen. "Matt, dat lukt me nooit.. Niet zolang ik in deze staat ben.." Zeg ik. "Yva, ik help je wel, maar ik wil je geen pijn laten lijden, snap je dat?" Vraagt hij, terwijl hij mij doordringend aankijkt. Ik knik kort, en kom met heel veel moeite overeind.

[ bericht aangepast op 15 sep 2014 - 20:11 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

uche, even een verandering x)

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either