Ik had een leeg gevoel, dus uit pure wanhoop ben ik opnieuw gaan lezen. Nog erger was het gevoel bij de Milennium trilogie nadat ik ze had gelezen en had gezien. Ik wist niet meer waar ik het had. Lisbeth Salander is al jaren één van mijn fictieve helden, misschien wel de grootste. Lisbeth is zo'n powervrouw, ook al heeft ze een kut verleden en zit haar super veel tegen. Het is een kut wijf, maar wel een kut wijf met een hart. Soort van.
Maar even terug naar Harry Potter. Mijn obsessie groeide alleen maar en het werd zo erg dat ik tegen een gesloten klaslokaal prompt "Alohomora" fluisterde. Godzijdank hoorde niemand het, maar ja, haha. Ik voelde eigenlijk meer leegheid toen Dobby, Perkamentus, Sneep en eigenlijk alle beminnende karakters waren overleden (maar vooral bij Dobby), omdat die nooit meer terug zouden komen. Harry Potter is voor mij nooit helemaal gestorven. Het leeft juist. Dat is de kracht van die boeken, het lééft. Althans, in mijn ogen.
[ bericht aangepast op 16 aug 2014 - 22:42 ]
"A weed is simply a flower that somebody has decided is in the wrong place." Sister Monica Joan, Call the Midwife